03 - Paul Simon, commercieel tegen wil en dank...?
Nummer één deze week in de Amerikaanse hitparade staat ‘The Sounds of Silence’ van het duo Simon & Garfunkel. Bijna niemand weet dat Paul Simon, voorste helft van dit duo, nauwelijks twee maanden geleden 3 dagen lang in ons land was. Paul Simon trad op in de Haarlemse Waag (waar Coby Schreyer’s Nederlandse troubadourhuis gevestigd is), eenmaal voor de Avro-radio en ’s avonds zomaar om de liefhebbers gratis te plezieren en maakte TV-opnamen voor ‘Studio Stalles’.
Paul Simon wordt op Schiphol begroet door twee vertegenwoordigers van Artone/CBS (links Frans van Schaik)
Tijdens zijn optreden in de Waag was ik in de gelegenheid om namens de lezers van Teenbeat met Paul Simon te babbelen. Een hoogst interessant gesprek ontstond waarvan ik vooral niet wil nalaten enkele dingen te vertellen. De hitversie van ‘Sounds of Silence’ is een echte folkrocker – een soort betere Chad en Jeremy! – en ik nam dus zonder meer aan dat Paul een uitgesproken liefhebber was van de huidige folkrage waar hij zelf het nodige aan meeverdient.
Het tegendeel bleek waar te zijn als we hem mogen geloven.
Paul vertelde dat hij een vertegenwoordiger is van de echte, pure folkmusic met gitaar (geen elektrische!) en mondharmonica zoals Bob Dylan dat vroeger bracht en nu vooral Donovan en Tom Paxton, en dat voor hem de Bob Dylan van nu, The Byrds, Sonny & Cher en ga zo maar door rustig hun respectievelijke biezen kunnen pakken. Ze maken de echte kapot door alleen de beat te benaderen, die veel te veel te accentueren en juist het mooie (melodie en tekst) bijna volledig onbenut te laten.
Paul Simon in De Waag
Waarom dan ‘Sounds of Silence’ – of doet hij het alleen voor geld?
Paul Simon: “Ik nam ‘Sounds of Silence’ meer dan een half jaar geleden op, helemaal echt met alleen gitaarbegeleiding. Hij staat op mijn langspeler ‘The Paul Simon Songbook’ en alle songs daarop zijn echte folksongs met inhoud en melodie behalve een gek nummer waarop ik de draak steek met de huidige commerciële Bob Dylan. Andere nummers op de LP waar ik helemaal achter sta zijn o.a. ‘I’m a rock’, ‘A church is burning’ en ‘Patterns’.
Een paar weken geleden ontdekte ik echter dat mijn song (die ik zelf geschreven heb) op de Amerikaanse hitparade staat en wekelijks beter verkoopt. De versie die het daar doet is echter niet mijn versie – de mensen van mijn platenmaatschappij zijn de bandopname van ‘Sounds of Silence’ gaan volproppen met elektrische bijgeluiden en de stem van Art Garfunkel waardoor alles van authentieke volksmuziek in een slag veranderd is in een vervelende dreindeun. Ik vind die versie ronduit vreselijk en aan mij zal het niet liggen als het nog eens een grote hit gaat worden!”
Inderdaad hoorden we geen teken van ‘Sounds of Silence’ tijdens welk optreden dan ook. Paul zong het nummer wél ’s avonds tijdens zijn gratis concert in de Waag – maar dan op de manier zoals hij het ook bedoeld heeft.
Wie ziet Paul Simon als de grote folkzangers van het ogenblik?
Je kunt het geloven of niet maar de eerste die op Paul’s lippen kwam was die van Donovan. Evenals ondergetekende vond hij hem vroeger ook niet veel maar door z’n populariteit heeft hij de kans gekregen om goeie folk te creëren die tegelijkertijd ook voor een groot publiek aanvaardbaar is.
.jpg)
Hoes van Tom Rush-album (uit 1965)
“Daarin ligt de huidige kracht van Donovan. Die jongen zal in de toekomst nog dingen gaan maken waar de hele wereld over zal spreken, let maar eens op” - dat zijn de woorden van Simon. “Geweldig goed zijn ook Tom Paxton en Tom Rush. Ze nemen in Amerika op voor het folklabel bij uitstek – Elektra – en het is te hopen dat die jongens in Europa eindelijk eens wat aftrek gaan krijgen.
Art Garfunkel is een goede vriend van me. Hij woont in New York en is daar student. Hij heeft dezelfde ideeën als ik en we treden weer samen op”.
Simon & Garfunkel staan bovenaan op de Amerikaanse hitparade met een potentieel Europese bestseller – ‘Sound of Silence’. En deze week verscheen een hele langspeler van dit duo in Amerika. Ik ben nu benieuwd om te horen wat daar op staat. Of met andere woorden: zijn het weer songs die oorspronkelijk solo op de plaat gezet zijn door Paul Simon. Als dat niet het geval is, wat moeten we dan van alles geloven? Volgende maand hoop ik meer te kunnen vertellen over deze kwestie.
De Waag aan het Spaarne, Haarlem (Johannes Klinkenberg)
Harry Knipschild
Teenbeat, februari 1966
Met dank aan Bert Bossink (voor het aanleveren van de tekst) en André Ceelen (foto op Schiphol)
oktober 2016
Paul Simon is 75 jaar geworden. Deze maand verscheen een nieuwe Simon-biografie van de hand van Peter Ames Carlin. De auteur maakte gebruik van bovenstaand verslag en interpreteerde het als volgt:
“Harry Knipschild, the young executive who had set up Paul’s visit and accompanied him as he made his rounds to a newspaper interview, a seasonal Sinterklaas (Santa Claus) event, and then to the night’s gig, listened to Paul vent about the ‘Sound of Silence’ single.
The thing was, Paul hated folk-rock – Dylan, the Byrds, Sonny & Cher, all of it. Folk wasn’t supposed to be commercial, that was the whole point. “I’d rather not have a hit at all than with a folk-rock somg”, Paul declared.
That evening, a sparse audience of maybe twenty people greeted Paul at the folk club owned by Dutch folksinger Cobi Schreiber. He wasn’t going to earn anything for his work. but he gave the show, playing a set list packed with, yes folk-rock songs.
By the end of the evening, Knipschild had seen enough of the chess. [...] first way Paul walked, the confidence in how he talked, and the assurance in his playing and singing to understand one thing: no matter how much Paul complained and fretted about fame, he already had the kingly bearing of it”.
Bert Bossink, Boxtel, november 2010 heeft een geweldig archief met oude tijdschriften, grammofoonplaten en wat al niet meer. Het is een goudmijn voor onderzoekers van de geschiedenis van de popmuziek.
- Hits: 18547