482 - Elvis Presley in Florida (1955-56)

 

In 1995, 28 jaar geleden, bezochten Greetje en ik het zuiden van de Amerikaanse staat Florida. We logeerden in Hobe Sound bij haar familie en maakten tochten naar Miami, Cape Canaveral, Vizcaya, de Keys en de Everglades. 

   Geen moment heb ik me indertijd gerealiseerd dat Florida ooit een speciale rol heeft gespeeld in het leven van Elvis Presley. Toch was dat wel degelijk het geval, blijkt uit het boek Elvis Ignited. The Rise of an Icon in Florida, dat de gerenommeerde journalist Bob Kealing in 2017 publiceerde bij de University Press of Florida.

 

Presley heeft de Amerikaanse cultuur na de Tweede Wereldoorlog een nieuwe en blijvende impuls gegeven. “Sterren komen, sterren vergaan. Alleen Elvis blijft bestaan” is een Belgische zegswijze – uit een song van de groep Gorki (1992) die op de Vlaamse televisie het equivalent werd van de Nederlandse tv-serie ‘Zomergasten’ (VPRO).

  De film ‘Elvis’, anno 2022 in de bioscopen verschenen, heeft de status van de artiest, die slechts 42 jaar leefde, van 8 januari 1935 tot 16 augustus 1977, opnieuw bevestigd.

 

 

 

 

 

Tijdens zijn aardse bestaan was er betrekkelijk weinig bekend over Elvis – en nog minder over dat van zijn Nederlandse manager Dries van Kuijk, alias colonel Tom Parker (1909-1997). Dat is veranderd. Mensen die hem hebben meegemaakt – artiesten, begeleiders, fans, vriendinnen, familie, noem maar op – begonnen langzaamaan uit de school te klappen. Historici gingen op zoek naar bronnen. Er verschenen ontelbare artikelen en boeken, zoals van Albert Goldman, Peter Guralnick, Alanna Nash, James Dickerson, Lee Cotton, Elaine Dundy, Lucy de Barbin, Gail Brewer-Giorgio en Dirk Vellenga. Sommige publicaties bevatten hele of halve onwaarheden. Je moet zeker niet alles geloven wat over hem geschreven is.

   Dries van Kuijk vestigde zich vanuit Breda enige tijd in Florida. Hij bemoeide zich met de carrières van country-artiesten als Gene Autry, Eddy Arnold en Hank Snow – alvorens manager van Presley te worden. Mae Axton (1914-1997), woonachtig in Jacksonville, Florida, speelde een rol bij ‘Heartbreak Hotel’, de eerste echte hitsingle van Elvis Presley.

   Bob Kealing deed gedetailleerd onderzoek in Florida. Hij verdiepte zich niet alleen in de eerder verschenen literatuur en oude regionale of lokale kranten. De journalist sprak tevens met getuigen uit de jaren vijftig die nog in leven waren. Er kwamen bovendien lang-bewaarde foto’s boven water.

 

 

 

 

Kealing liet zijn boek aanvangen op 7 mei 1955. Op dat moment stond Elvis onder contract bij Sun Records, de kleine platenmaatschappij in Memphis, waar hij op 5 juli 1954 een eerste single had opgenomen met daarop eigen versies van twee bestaande songs: ‘That’s All Right’ van Arthur Crudup (uit 1946) en ‘Blue Moon of Kentucky’ van Bill Monroe, eveneens uit 1946. Begeleiders gitarist Scotty (Moore) en bassist Bill (Black) werden op het gele Sun-label eveneens vermeld.

   Op de bewuste dag trad Elvis voor het eerst op in Florida. Voor 50 dollar mochten hij en zijn twee companen een bescheiden rol spelen in het voorprogramma van de Canadese country & western artiest Hank Snow, die in 1950 met de nummer één hit ‘I’m moving on’ was doorgebroken. In 1954 had Snow successen als ‘I Don’t Hurt Anymore’ en ‘Let Me Go Lover’. Met ‘Yellow Roses’ stond de artiest in het voorjaar van 1955 hoog genoteerd in de hitlijsten.

 

Elvis mocht deel uitmaken van ‘Hank Snow’s All Star Jamboree’, een tournee die was opgezet door Tom Parker en op 1 mei in New Orleans aangevangen was. Via Alabama (Mobile, Birmingham) arriveerde de groep artiesten in Daytona Beach, Florida. 

   Parker zette alles op alles om zoveel mogelijk mensen aan te trekken. Het maken van publiciteit voor de show in Daytona Beach en elders in de sunshine state had hij in handen gegeven van Mae Axton, een onderwijzeres die wel wat wilde bijverdienen.

   Mae en Elvis raakten in gesprek toen ze met z’n tweeën aan zee stonden. “Miss Axton, look at the ocean”, zou Elvis op 7 mei verklaard hebben. “I can’t believe that it’s so big. I’d give anything in the world to have enough money to bring my mother and daddy down here to see it”.

   Mae was enigszins verbaasd. “That went through my heart. All the guys looking for cute little girls, but his priority was doing something for his mother and daddy”.

 

 

 

 

Een van de aanwezigen bij het eerste Florida-optreden was Holmes Davis. De jongeman kreeg gezelschap van de artiest nadat die zijn twee liedjes ten gehore gebracht had. 

   Kealing: “After Presley finished performing, there was plenty of concert left. He slipped out into the audience to watch – sitting just a few seats away from Davis”.

   Holmes vroeg plichtmatig: “How do you think things are going? Do you think you’re gonna make it?”

   Elvis reageerde positief: “Things seem to be going pretty good”.

   Holmes kon later verklaren dat het publiek zich enthousiast uitte. “The way he sort of bounced around on stage. Even the old people, they were all standing up and clapping and going with him”.

 

 

 

 

Doris Gurley voelde zich meer betrokken bij het optreden van Presley – op dat moment 20 jaar. Het tienermeisje had hem op de radio gehoord. Dat was voor haar aanleiding om de jamboree te gaan bezoeken. “I heard him on the radio. I was there to see him”.

   Ze had toestemming van haar ouders gekregen om er heen te gaan. “They were convinced their daughter was going to the Peabody to see wholesome entertainers like the Carter Sisters from the first family of country music, known for singles like ‘Wildwood Flower’ and ‘Keep on the Sunny Side’”.

   Doris zat een eind van het podium af, maar ze was geweldig onder de indruk omdat Elvis zich totaal anders gedroeg dan de gewone country-artiesten. “Everybody there was speechless. They’d never seen anything like it”.

   Het bleef niet bij één bezoek. Samen met vriendin Janet Green nam Doris de bus naar Orlando, voor een volgende show van Elvis. Tijdens de rit deden ze weinig anders dan over hem praten.

 

Doris en Janet wilden meer dan alleen maar de voorstelling bijwonen. Toen de zanger kort voor zijn optreden arriveerde werd hij staande gehouden door de meisjes. Van beveiliging was geen sprake. Kealing: “All Gurley had to do to achieve her dream of meeting Presley was wait near the back door”.

   Of ze met hem op de foto mochten, vroegen ze.

   Elvis: “Sure, but you’re gonna have to make it quick, I’ve gotta get inside”. Hij stond immers op het punt om opnieuw ‘That’s All Right’ te gaan zingen.

 

 

 

 

Kealing hoorde later hoe het gegaan was: “There’s one photo of Presley with a girl on either side, holding each at the waist. In pretty dresses, Gurley and Green are the picture of 1950s Florida schoolgirls: beaming, made up, happy to be on the arm of the pseudo prom king. Then, to Gurley’s astonishment, Presley took her in his arms and kissed her right on the lips; a moment forever frozen in time, captured on film. And then as quickly as it happened, like an apparition, Presley was gone. The star-struck young friends didn’t even have tickets to get into the concert”.

   Doris en haar vriendin moesten nog zien thuis te komen. “The long bus ride home meant the two had to breach another rigid parental expectation: they skipped school the next day. ‘I never had the nerve to tell my parents what happened’, Gurley confessed. ‘They were very strict’”.

 

 

 

 

In zijn verslag stelde de journalist dat de reactie van Doris een mooi voorbeeld was van hoe het ging. Elvis was nog onbekend. Hij was nog niet op tv geweest en zijn single was moeilijk aan te schaffen. Tegenover de pers mopperde Elvis wel eens over de slechte distributie van Sun Records. Maar door zijn optreden wist hij heel veel Amerikaanse vrouwelijke teenagers voor zich te winnen. Het boek staat vol met hun persoonlijke ervaringen.

 

 

 

 

Elvis Presley zorgde er voor dat hij opviel – niet alleen door de manier waarop hij zich op de bühne bewoog. De ‘hillbilly cat’, zoals hij wel genoemd werd, reed rond in een grote Amerikaanse auto. Die had een opvallende kleur: roze. Kealing: “In early 1955 Presley made enough money to buy his first Cadillac, a ’54 model spray-painted pink”.

   Die auto was er bovendien om indruk te maken. Dries van Kuijk had het bedacht, kun je lezen. Elvis was een mooi visitekaartje voor de jamboree. Kealing: “Parker put his boundless energy to work as Presley’s advance man. That meant getting into town early enough to schmooze with the people promoting the upcoming show. On May 10 Parker asked Jim Kirk, who was general manager of the Ocala’s radio station WMOP, to meet him after lunch at a restaurant on the town square.

 

As the two began discussing his new star, Parker checked his watch and told Kirk, ‘Just sit there. I want you to see him come into town’”.

    Kirk vroeg zich af hoe Parker precies wist wat er zou gaan gebeuren.

    Parker: “This pink Cadillac comes down the square, down the street and this young man with slicked back hair is driving, a good lookin’ lady beside him and he drives by and he waves”.

    De organisator van de jamboree legde het uit. Het was heel simpel: “I told him”.

    Kirk was onder de indruk, zeker na het optreden: “It was quiet for a minute, then all hell broke loose. I was looking at someone who transformed himself when he got on stage with a guitar in hand”. 

 

De jonge meisjes waren onder de indruk, om het zacht te zeggen. “Teen girls started coming out of the stands, preferring to take a seat in front of the stage on that red clay floor. It could have been made of hot coals; nothing would keep them away”. 

    Na afloop was de artiest niet alleen. “When it was all over Presley remained at his makeshift dressing room, signing autographs and mixing with the few new fans who sought him out”.

    Eén meisje zou het helemaal bont gemaakt hebben: “According to local lore, one schoolgirl who felt sorry for Presley kept going back and asking him to sign the same piece of notebook paper”.

 

Elvis reed niet alleen in een opvallende roze auto, hij ging tevens in het roze gekleed. “He chose outlandish colors: a pink suit and shirt”.

    Ook de ‘gewone’ vrouwen reageerden op zijn voorkomen. Mae Axton wilde zijn hemd zelf dragen. “Axton teased Presley to let her have it as a blouse”.

    Sommige artiesten waren misschien een beetje jaloers op zijn gewaagde kleding. “Other female performers, the Carter Sisters and Skeeter Davis, commented on Presley’s garish shirt revealing his bare chest”.

    Hoe het na afloop toeging, kon je ook lezen in de woorden van Mae Axton. Elvis lokte het uit door zijn optreden te beëindigen met één zinnetje: “Thank you ladies and gentlemen and girls, I’ll see you back stage”.

    De achterdeur stond gewoon open, met alle gevolgen van dien. “The girls came in like a tidal wave of teen lust”. Axton: “It was like a sudden ocean swell”.

    Elvis reageerde door zijn roze kostuum af te staan. “As the story goes, dozens of teenagers mobbed Presley, tearing off his pink jacket, tie, belt, and frilly pink shirt. Ripped to pieces and divided among the teenagers as souvenirs”.

    Een jonge verpleegkundige zou schreeuwend en huilend uitgeroepen hebben: “He’s a great big beautiful hunk of forbidden fruit”.

 

 

 

 

 

 

Anno 1955 was Bob Neal de manager van Elvis Presley. In die hoedanigheid was hij gitarist Scotty Moore opgevolgd. Maar Tom Parker, die de jamboree had opgezet, besefte in Florida na korte tijd dat hij, bij wijze van spreken, goud in handen had. Dat mocht hem niet ontgaan.

    Kealing: “According to legend and Mae Axton, the fan frenzy left Parker with ‘dollar marks in his eyes’ and an unshakeable resolve to gain full managerial control of twenty-year old Elvis Presley. He also saw to it that news of the commotion made its way into the papers. The opportunist promoter knew he had found his money train and how to exploit the growing phenomenon.

    He had to deal with Presley’s current manager Bob Neal, who frustrated Parker by making recording deals without his consent and failed to get him a bigger, better record deal to improve distribution and hasten Presley’s march to stardom”.

 

Mae Axton bood aan te helpen. Tot dan toe had Elvis alleen maar bestaande songs in zijn repertoire. 

    Kealing: “She told Presley that Parker’s guiding hand was all he needed: ‘I’ll write your first million-seller’, she told him. ‘You continue to be you, and Colonel Tom will do the rest’”.

    In zijn boek vertelde de journalist hoe het verder ging. “Presley’s parents Vernon and Gladys were not easily won over. Since Presley was not yet twenty-one, they would have to sign off on any plans Parker had to gain control of their son’s career.

    According to some accounts, Presley’s parents attended the Jacksonville concerts [in Florida], and Gladys particularly was unnerved by all the screaming young girls tearing at his clothes. She needed convincing that Parker was not just some snake oil salesman looking to use her son, rather than protect him, as his first manager Scotty Moore had promised he would”.

    Het kostte nog heel wat moeite om de ouders van de artiest over de streep te trekken. Maar het lukte. Het was nu aan Van Kuijk om de muzikale loopbaan van Elvis grondig aan te pakken. Parker wist de vooraanstaande platenmaatschappij RCA Victor, met wie hij dankzij Snow en Arnold goede contacten had, zover te krijgen dat men bereid was 35.000 dollar op tafel te leggen. In die tijd was dat een onvoorstelbaar hoog bedrag.

    Sun Records opereerde van uit Memphis, Tennessee. Vanuit New York bewerkte RCA Victor niet alleen de Verenigde Staten, maar ook de rest van de westerse wereld. RCA-toppers waren Perry Como, Perez Prado, Eddie Fisher, Jimmie Rodgers, Ames Brothers, Jaye P. Morgan en niet te vergeten de catalogus van de in 1944 omgekomen orkestleider Glenn Miller. 

    Op 21 november 1955 verbond Elvis Presley zich aan RCA Records.

 

 

 

 

De beslissers bij Elvis nieuwe platenmaatschappij wisten niet onmiddellijk wat ze moesten doen. Ze waren in het bezit gekomen van alle Sun-opnamen van de artiest en besloten die opnieuw in de handel te brengen. Maar hoe nu verder?

    Mae Axton, uit Florida, liet zich gelden. 

    Kealing: “Mae Axton never forgot that facetious comment she made to Presley about writing his first million-seller. The song that fulfilled her promise was not Axton’s idea, but she was crucial to writing it and, more important, having access to Presley so he could hear it”.

 

Gitarist Tommy Durden (1919-1999) zou de aanzet voor een nieuwe song gegeven hebben. Op doortocht in Gainesville, Florida, las hij naar eigen zeggen een krant, de Miami Herald, met daarin het bericht over een onbekende man die zelfmoord gepleegd had in een hotel. “He left no identification or explanation, just a single vexing clue to his agony, a one-line note that read: ‘I walk a lonely street’”.

    Durden, die ambities had als songwriter, kon wat hij gelezen had niet uit zijn hoofd krijgen. “That just struck me as lonely, extremely lonely”, vertelde hij later. Met de krant meldde hij zich die dag thuis bij Mae Axton. Het idee van een ‘heartbreak hotel’ ontstond in de huiskamer van Mae Axton.

    Durden: “She sat down at the piano and I walked around and around. And within a half an hour we had it”. Op verzoek van het tweetal werd er snel een demo gemaakt. Dat deed rockabilly-artiest Glenn Reeves. Zo zou Elvis het lied later kunnen horen. Glenn was ook dj bij het lokale radiostation WPDQ, dus dat was niet zo moeilijk. Reeves was zelf niet blij met het eindresultaat en wilde zijn naam er verder niet aan verbinden, en al zeker niet als mede-auteur.

 

Axton ging aan de slag met het ‘eindresultaat’. Elvis stond op dat moment nog onder contract bij Sun. Een enthousiast onthaal kreeg ze niet. Zowel Sam Phillips als Bob Neal reageerden negatief. Daarom probeerde ze de compositie te slijten aan de Wilburn Brothers, een bekend country & western duo. Ook die lieten het afweten.

    Tijdens een dj-conferentie in Nashville hoorde Mae, door Kealing als ‘strong-willed’ betiteld, dat Bob Neal niet eens de moeite genomen had om naar de demo van ‘Heartbreak Hotel’ te luisteren.

    Axton nodigde Elvis ter plekke uit in haar hotelkamer. Daar liet ze de tape aan hem horen.

    De artiest, weldra verbonden aan RCA en Tom Parker, zou gereageerd hebben met de woorden: “Hot darn Mae. Play it again”.

    Kealing: “After Axton obliged, Presley started singing along and that was that. He decided to record the song, likely as a favor to the woman who had been such a big help to him during both his early Florida tours”.

    Zo is het verhaal over ‘Heartbreak Hotel’ naar buiten gekomen. 

 

Er moesten nog definitieve afspraken gemaakt worden over het auteurschap. De rechten werden voor een derde aan Elvis toegespeeld. Tom Parker was een goede zakenman.

    Op 21 november 1955 verbond Elvis zich aan RCA. Op 10 januari werd ‘Heartbreak Hotel’ in Nashville vastgelegd. Steve Sholes had de leiding. Elvis werd begeleid door Scotty Moore, Bill Black, pianist Floyd Cramer en drummer D.J. Fontana. De sessie begon met ‘I Got A Woman’ (van Ray Charles), daarna ‘Heartbreak Hotel’ en tenslotte ‘Money Honey’ (van de Drifters). Tijdens de sessie was Elvis opnieuw in het roze gekleed. Chet Atkins liet weten: “Elvis got so worked up during the session that he split the inseam of his new pink pants”.

    De volgende dag werden nog twee songs opgenomen. Besloten werd om ‘Heartbreak Hotel’ op de a-kant van de nieuwe single te zetten. Het lied van Axton moest voor de doorbraak gaan zorgen.

    De single – deze keer met een nieuwe song, afkomstig uit Florida – verscheen op 27 januari 1956.

 

 

 

 

 

Het duurde nog tot 11 februari voor ‘Heartbreak Hotel’ in de Amerikaanse vakbladen beoordeeld werd. Billboard was kort maar positief: “Presley’s first RCA Victor disk might easily break in both [pop en C&W] markets. ‘Heartbreak Hotel’ is a strong blues item, wrapped up in his usual powerful style and a great beat”.

    Bij Cashbox waren ze lyrisch: “Here’s a two-sided platter that just about ‘covers’ the wax field. It’s country, pop and r&b and both lids [‘I was the one’ vonden we op de b-kant] have the potential to click big in all three divisions. 

    The artist is Elvis Presley, who was voted as the ‘most promising country artist’ in the 1955 Cash Box Juke Box Operaters’ Poll. Presley has amassed a huge following, including the teenagers who should go wild over this one. One is a captivating, slow rhythmic item tagged ‘Heartbreak Hotel’, ‘I was the one’ is another rhythmic blues piece that fits into the current rock ’n’ roll fish beat idiom.

    Presley’s now recognizable and intriguing vocal mannerisms are pleasingly evident on both ends of the release and the instrumental backdrop is top calibre.

    Watch this two-sider. It could be tremendous”.

 

 

 

 

Met ‘Heartbreak Hotel’ liet de RCA Victor-artiest zich regelmatig zien op de Amerikaanse televisie. De nieuwe jeugd zat voor het toestel in de huiskamer en keek zich de ogen uit. Toch duurde het nog tot 5 mei 1955 voordat de eerste niet-Sun opname op de bovenste plek in de top 100 van Billboard belandde, vóór concurrenten als ‘Hot Diggity’ van Perry Como, ‘Poor People of Paris’ van Les Baxter, ‘Blue Suede Shoes’ van Carl Perkins (op Sun), ‘I’ll Be Home’ van Pat Boone, ‘Long Tall Sally’ van Little Richard en Pat Boone en drie nummers van Bill Haley: ‘R-O-C-K’, ‘See You Later Alligator’ en ‘Saints Rock and Roll’.

    In Cashbox duurde het nog tot 19 mei alvorens de toppositie werd bereikt. 

 

RCA was er als de kippen bij om een album van Presley op de markt te brengen. Ook dat bereikte op 5 mei de top, vóór elpees van Harry Belafonte, Frank Sinatra, Mario Lanza en ‘My Fair Lady’. De teenagers waren blijkbaar in staat om zo’n duur product in grote hoeveelheden te kopen.

 

 

 

 

Op 9 augustus 1956 was de rock-artiest terug op de plek waar het begonnen was. Op 7 mei 1955 had hij hand in hand met Mae Axton over zee uitgekeken.

    Kealing: “Only fifteen months previously, Elvis had stood at the railing of his beachside motel staring at the Atlantic Ocean for the first time, tour promoter Mae Axton practically holding his hand. At Presley’s first Florida concert, few in the audience knew what to make of him, fellow musicians kept their distance, and his performance consisted of a quick song or two. But no longer.

    Now, the hillbilly oddity was the unquestioned king of rock and roll. Thanks to endless touring, and Tom Parker’s fearless deal making, Presley was on a major record label, where he had produced multiple million-selling singles and a platinum album; he had made numerous successful national television appearances with the Dorsey Brothers, Milton Berle, and Steve Allen; and he had moved his family out of poverty in the Memphis projects to their own sprawling ranch home with a swimming pool. Not bad for a young man who had been making forty dollars a week just two years before”.

 

Je zou misschien denken dat het leven een stuk makkelijker was geworden, maar zo gaat het lang niet altijd in de rock & roll, toen niet en nu niet.

    Het gezelschap van Elvis Presley slaagde er bijna niet een hotelkamer te vinden. Tot laat in de nacht moesten ze doorrijden. Alle hotels waren volgeboekt vanwege het optreden van de artiest. Er kwamen flinke vechtpartijen aan te pas voordat iedereen aan slapen toekwam.

    De volgende ochtend trok de artiest, nu bekend van radio én televisie, heel wat aandacht. “After some decent sleep, when Presley emerged and walked over to La Casita motel and restaurant next door, plenty of attractive girls and curious young men started to congregate. The innocent man-child who had started his Florida journey here in 1955 was now a world-weary performer on his biggest, most lucrative tour to date”.

    Elvis was niet alleen. Zijn zeventienjarige vriendin June Juanico vergezelde hem in het geheim. Tom Parker had duidelijk gemaakt dat niemand van haar mocht weten. En Elvis moest er vooral voor zorgen dat ze niet zwanger raakte. Dat zou waarschijnlijk het einde van zijn carrière betekenen, werd hem duidelijk voorgehouden.

 

 

 

 

In augustus 1956 had Elvis meer repertoire voorhanden dan in mei 1955. Zijn faam was er intussen niet minder op geworden, zo blijkt uit de vastgelegde reacties van zijn vrouwelijke aanhang, toen de artiest zich op een erotische manier over het podium voortbewoog. Af en toe liet hij zich op zijn knieën vallen, soms ook wekte hij de indruk zich tijdens het zingen onder het publiek te willen begeven.

    Marsha Connelly: “I remember sitting by a woman who at the time I thought was old; she was probably late 20s or early 30s, and she was going nuts. It was phenomenal”.

    Elvis bleek Marsha van een eerdere ontmoeting te kennen, zelfs bij naam.

    Kealing: “Marsha Connelly managed to get close enough to Presley for him to recognize her.

    Everybody was getting his autograph and when I came up he said, ‘Marsha!’

    ‘You should have seen the looks on the faces of the other girls when he left with me’, she recalled. 

    On a photo he wrote, ‘I still love ya, Marsha’, and included his address and phone number.

    For a while she allowed herself to believe there might be a chance at romance with the young king of rock and roll, but by then, girls were throwing themselves at him night in and night out”.

 

Trish Robbins had andere herinneringen: “We cried so hard, we tore up a hanky in thirds and each piece was soaked with tears. I never really understood why we reacted like we did. But you just couldn’t help it”.

 

Verslaggevers legden ter plekke vast hoe het toeging na het optreden. “After the show girls lay flat on their stomachs outside the stage door to pass pieces of paper underneath for an autograph. Others trampled through the bushes outside Presley’s dressing room: ‘Touch me, touch me Elvis’, pleaded one young girl. 

    ‘I would if I could’, said Presley standing at the closed window and screen.

    ‘Goodbye, I gotta go now’, said Presley as he returned to an interviewer. ‘I love ’em all, without ’em I’d be lost’.

    ‘Is there some special girl somewhere?’ a reporter asked.

    ‘No’, Presley replied, not willing to acknowledge June Juanico, his worst-kept secret on the Florida tour. ‘There’s no special girl anywhere’”.

 

Ed Ripley deed zijn verhaal voor de radio. “Well hang on, Elvis is signing one of his pictures right now. It’s pretty busy here in the dressing room this evening, and we’ve got movie cameras, autographs and everything else going on around here. We’ve even got some people out here knockin’ on the windows”.

    Ripley hield een microfoon bij een interview van een jong meisje die, wellicht voor een schoolkrant, een aantal vragen op papier had gezet. Op de achtergrond hoorde je meisjes tegen de ramen van de kleedkamer bonken en voortdurend ‘We want Elvis’ uitroepen.

    Kealing: “‘Do you like the girls going wild over you?’ Peggy asks in a southern drawl.

    ‘It’s what keeps me in business’, says Presley, echoing the sentiments of Tom Parker.

    ‘I have another one but I don’t know if I should ask it or not’, Peggy confesses. ‘Are you a dope fiend?’

    ‘Ya’, says Presley without skipping a beat, drawing laughs from other men backstage”.

 

 

 

 

Wat Ripley opviel was dat de artiest temidden van dat alles over een gezonde hoeveelheid humor bleek te beschikken. Hij liet het zich allemaal welgevallen. Bovendien: “For a man who is just twenty-one himself, Presley is honest, candid, and funny. He doesn’t talk down to the schoolgirl interviewing him, and he remains fun-loving even though his dressing room provides no respite from all the questions, cameras, and fans. Presley’s personality was key to his appeal and staying power. It wasn’t put on”.

    Humor vond je soms ook terug bij de journalisten in Florida. Het was Dotti Einhorn opgevallen dat het voor de fans onmogelijk was om Elvis tijdens zijn optreden te benaderen, zelfs niet toen hij zich tijdens ‘Hound Dog’ op zijn knieën naar voren boog. “There were three cops at each stairway who scared them off”. Een grapje kon bij haar niet achterwege blijven. “The Tennessee Troubadour doesn’t have a bad voice. When his fans will let you listen to it”.

 

Het uitbundige gedrag van de piepjonge vrouwelijke aanhang bleef jarenlang een constante. De Beatles stoorden er zich zo aan dat het voor hen een reden was om te stoppen met optredens. Voor Elvis Presley niet – tot aan zijn dood in 1977 vertoonde hij zich op de bühne.

    Ook na zijn start in Florida anno 1955 is de in Tupelo Mississippi geboren artiest een legende gebleven. “Sterren komen en gaan. Alleen Elvis Presley blijft bestaan”, zeggen de Vlamingen.

 

 

 

Harry Knipschild

11 januari 2023

 

Clips

 

* Elvis Presley en Mae Axton, 1955

* Elvis Presley, Heartbreak Hotel, 3 april 1956

* Elvis Presley interview in Florida, 5 augustus 1956

* Interview met Elvis Presley in Florida, 7 augustus 1956

* Foto's van Elvis Presley in Tampa, Florida, 1956

* Bob Kealing over zijn boek