375 - Dolly Parton – liefde, muziek en zaken in Nashville

 

 

Jarenlang had Dolly Parton (geb. 1946, Sevierville) in Nederland vooral een sexy imago. Haar grote doorbraak als artieste kwam pas in 1983 toen Tros-diskjockey Tom Mulder zich stevig inzette om van ‘I always love you’, negen jaar eerder voor het eerst in Amerika uitgebracht, een hit te maken. De RCA-single met die song, door haar zelf geschreven, bereikte in maart van dat jaar de op één na hoogste positie in ons land.

    Dolly had meer sterke nummers geschreven, begon ik te ontdekken, zoals ‘Jolene’, ‘Love is like a Butterfly’ en niet te vergeten ‘Coat of Many Colors’, dat de Nederlandse country-zangeres Monica West (Geesje de Wilde) in eigen vertaling en onder productionele leiding van Henk Doedens als ‘Regenboogmantel’ (1984) in Eelde mooi vastlegde.

 

 

 

 

Tijdens de eerste Amerikaanse reis die Greetje en ik in 1994 maakten stonden we onverwacht voor de ingang van Dollywood – bij de Smoky Mountains. In het reisverslag schreef ik: “We reden naar Pigeon Forge, de thuisbasis van country ster Dolly Parton. Dolly heeft hier haar eigen Dolly Parton Parkway, haar eigen Dollywood pretpark, haar eigen Dolly Radio station op FM 105.5, haar eigen alles.

    Pigeon Forge is een toeristencentrum dat herinneringen oproept aan het Limburgse Valkenburg, maar dan op z’n Amerikaans. Een strip highway met aan alle kanten de bekende ketens, een Elvis Presley museum, kermis, winkels met de aanmoediging ‘shop til you drop’, attracties, startbanen waar je voor $5 een helicoptervlucht naar de Smokies kunt maken, kerken, Amerikaanse vlaggen, hotels met waterbedden, apparaten waar je aan elastiek naar beneden kunt springen en een muziekwinkel van steel-gitarist Little Roy Wiggins”.

 

 

 

 

Om het als country-zangeres in Amerika te maken – dat wilde Dolly nadrukkelijk – moest je naar Nashville in Tennessee. Niets kon haar weerhouden. In de biografie die Alanna Nash schreef was te lezen: “Dolly was as excited and eager as she could to get to Nashville, where her uncle Bill [Owens] and his family had moved”.

    Van haar ouders, die zelf niet konden lezen of schrijven, mocht ze er pas heen als ze het diploma van de high school op zak had. Daarna, in 1964, was er voor haar geen tijd meer te verliezen. “She climbed aboard the Greyhound bus with her suitcase full of dirty clothes. No time to wash them in the haste to get gone”.

    Eenmaal aangekomen in de hoofdstad van de country & western-muziek begaf het achttienjarige meisje zich allereerst naar een wasserij, de Wishy Washy. “Dolly closed the door on the automatic washer, put a quarter in the slot and shoved the changer forward. She had never been in a laundromat before, but it hadn’t been hard to figure out how everything worked”.

    Met een beker Royal Crown cola in de hand liep het plattelandsmeisje naar buiten, terwijl de wasmachine draaide, om de omgeving te verkennen, die ongetwijfeld overweldigend overkwam. Terwijl ze er rondliep zag ze een witte Chevrolet aan komen rijden. De bestuurder klaxoneerde en zwaaide. Ook Dolly zwaaide. “I was so proud to be here in Nashville, that I waved back”, vertelde ze later, om er aan toe te voegen: “Maybe I was flirting a little too”.

 

 

 

 

 

 

De jongeman achter het stuur, Carl Dean (21), reageerde. Hij draaide om en kwam terug. Hij begroette haar met “Hello there. You’re gonna get sunburnt”.

    Het tweetal raakte aan de praat. Carl stelde voor samen ergens heen te gaan. De auto bleef bij de Wishy Washy staan. Toen haar wasje klaar was, gingen de spullen de droger in, terwijl Dolly en Carl met elkaar kennis maakten.

    Nash: “She told him she was from Knoxville, figuring Carl had never heard of Sevierville. Carl was impressed. Couldn’t they have a date?”

 

Het meisje, nog wat onwennig op haar eerste dag in de grote stad, zag hem wel zitten. “Something inside her just seemed to click when she first saw him. Tall, and dark and shy, he seemed to be the kind of boy she’d always looked for. He reminded her of her daddy, the way he seemed so strong and independent”.

    Dolly vertelde dat ze voorlopig logeerde bij oom Bill en tante Cathy niet ver van de State Fairgrounds in het zuiden van Nashville. Carl woonde zelf ook in die omgeving. Hij werd een regelmatige gast. Bill was veel op pad en Cathy werkte bij restaurant Shoney’s. Dolly moest op hun baby passen. “Each afternoon when he came, Dolly sat outside with him”. De ambitieuze artieste werd bovendien snel opgenomen in de family van Carl Dean.

   

Alanna Nash zoog de feiten niet uit haar duim. Ze baseerde haar verhaal (1978) op diverse bronnen, inclusief gesprekken met Dolly zelf, die van haar hart geen moordkuil maakte. Ook uit andere publicaties van de auteur komt naar voren dat ze grondig onderzoek deed. Teksten uit haar Parton-biografie werden in latere boeken gekopieerd.

 

 

 

 

Kort na aankomst in Nashville kon Dolly aan haar ouders al schrijven dat ze geen financiële steun meer nodig had. “I’ve got a job singing on an early morning television show here called the Eddie Hill show”. Bovendien hoopte ze dat enkele artiesten haar liedjes op de plaat zouden zetten.

    Dolly moest van onder af aan beginnen in Nashville. Maar vanwege eerdere activiteiten met een zangtrio had ze een overeenkomst bij de succesvolle muziekuitgeverij Tree getekend. Eigenaar Buddy Killen (1932-2006): “She had slowly made contacts. She knew many people in the business and had a few songs recorded”.

 

 

 

 

Dolly greep haar band met Tree aan om verder te komen. Nash: “She was not only ambitious, she was impatient”. Het klikte echter niet echt met de uitgever, tevens eigenaar van Dial Records. Haar geduld raakte op. “Dolly went to Killen and told him she wanted out of her contract”.

    De muziekondernemer, die werkte met het repertoire van onder meer Roger Miller, Joe Tex, Bill Anderson en Reba McIntire, was misschien blij dat hij van haar af was. “I don’t want to hold somebody to a contract who doesn’t want to be here”, legde hij uit. In zijn memoires maakte Killen geen melding van zijn ‘samenwerking’ met Dolly halverwege de jaren zestig.

 

 

 

 

Een uitgever die wél wat zag in haar talenten was Fred Foster, die eerder Roy Orbison met succes gelanceerd had. De zanger had juist in 1964 zijn grote hit met ‘Pretty Woman’ op het Monument-label van Foster. De platendirecteur en uitgever (Combine Music) werd telefonisch getipt door een medewerker van Capitol, de platenmaatschappij die in 1964 goed teerde op de Beatles en Beach Boys. Misschien wel om die reden had Dolly er bot gevangen.

    Foster nam de tip serieus en nodigde het meisje uit. “She came out and sang me three or four songs. I said, ‘Is your writing free?’ She said yes”.

    Toen hij haar een contract aanbood, bekende Dolly: “Everybody has turned me down”. Enigszins terecht vond ze: “My voice is strange. You have to acquire a taste for it”.

    Foster verkondigde een paar jaar later dat hij niet begreep hoe iemand haar ooit had kunnen afwijzen. Ze schreef haar eigen repertoire en had een eigen geluid. “I thought she had an unlimited career to be a number one recording star, a movie star – whatever she wanted to be. I still think so”.

    Aan Alanna Nash legde de uitgever en platendirecteur uit wat hem over de streep getrokken had. “She was very quiet and reluctant to talk to you at first, but when she did start talking, you could see a fire burning underneath – she was determined”.

 

 

 

 

Dankzij de steun van Fred Foster kon Dolly Parton zich manifesteren. Country-zanger Bill Phillips wist de bestsellerlijsten te pakken met ‘Put it off until tomorrow’, een song uit haar koker (samen met oom Bill). Op die single had ze bovendien tweede stem mogen zingen. In 1966 verscheen Dolly voor het eerst zelf in de country-hitlijsten met ‘Dumb Blonde’ (uitgegeven door Tree), gevolgd door ‘Something Fishy’ (Combine Music).

    Mede door haar hits op het Monument label kwam ze in contact met Porter Wagoner, een beroemdheid met een goed bekeken eigen show op tv.

    Wagoner, die in 1965 een nummer één-hit had met ‘Green Green Grass of Home’, zat in de problemen. De zanger was gewend duetten te brengen, eerst met Norma Jean, vervolgens met Jeannie Seely. Die twee zangeressen waren bij hem vertrokken en dat terwijl hij een nieuwe serie programma’s ging maken. De succesvolle artiest en zakenman verkeerde in hoge nood en belde met Bob Beckham van Combine Music. “He said he’d seen Dolly. He had been watching her and really liked her”. Zou het meisje misschien de vrouwelijke rol op zich willen nemen?

 

Dolly had een streepje voor op andere zangeressen – ze kon zelf sterke songs schrijven. Dat bleek meteen toen ze de haar geboden kans aangreep en op auditie ging bij de country & western-ster.

    Alanna Nash: “The day she came over to his office, he was taken by a song she sang him that she’d written one day on the riverbank while Carl Dean was fishing, about everything being beautiful. Without much deliberation at all, he asked her to join his show”.

 

 

 

 

Terecht schreef Nash in de biografie: “No one could have been more pleased with Wagoner’s offer than Fred Foster. Dolly’s exposure to millions of viewers weekly could only result in increased record sales and Dolly setting out on the road to the kind of stardom Foster envisioned for her. He’d make back his $25,000 [investering] in no time”.

    Het vervelende voor Fred Foster was dat Dolly’s overeenkomst met Combine en Monument op aflopen stond. Bovendien had Porter Wagoner zijn eigen business en stond als artiest onder contract bij RCA.

    Foster was van plan Dolly beter te gaan honoreren. Daar kwam evenwel niets van. “She called and asked me if she could have lunch. I said yes. She and Bill Owens came down and we went to the Downtowner, or the Pancake House, whatever it was called. She told me that she was really sorry. She didn’t know how to say it, but she would have to go to RCA. Porter had said that she would have to do that. She was very emotional”.

    Foster deed in emotie niet onder voor Dolly, vertelde hij aan de biografe. “It hurt me. I had sort of looked at Dolly as a kid sister. She was part of the family. I thought I had tried to do everything. I thought we were really good friends”.

    Maar zaken waren zaken. Dolly stapte over naar RCA. Veel van haar toekomstige songs, zoals ‘Jolene’, ‘Coat of Many Colors’ en ‘I will always love you’, kwamen terecht bij muziekuitgeverij Owepar (Owens & Parton).

 

 

 

 

 

 

Terwijl Dolly bezig was aan haar muzikale loopbaan te werken vervulde Carl Dean zijn dienstplicht. Het tweetal was echter onafscheidelijk. Op 30 mei 1966 kwam het zelfs tot een huwelijk. Bij de platenmaatschappij hadden ze haar in die tijd afgeraden te trouwen. “Someone at Monument had made it clear to Dolly that they didn’t think it a good idea for her to be married, since she’d be out on the road often, playing concerts and promoting her records”.

    Het advies pakte averechts uit. Dolly Parton: “Carl and I had already worked all that out. I explained to him exactly how I felt about my music. He knew that my music was what had brought me to Nashville in the first place”.

    Daar mocht nooit onduidelijkheid over bestaan. “I told him he had to be willing to accept this and that I had to know in my heart he could live with it, or we’d end up hurting one another”.

    Carl zou gereageerd hebben met: “If that’s what you want and that’s what makes you happy, than that’s what I want you to have”.

    Met oom Bill Owens had Dolly een zakelijke muzikale relatie. Carl Dean en Dolly vonden elkaar – buiten de muziek om – op het persoonlijke vlak.

 

In een recent artikel van Michelle Darrisaw zijn details te lezen over hun huwelijk. Ze weken uit naar Ringgold in Georgia en klopten aan bij dominee Don Duvall. “Parton [20] and Dean [23] decided to elope because Monument Records was worried that Parton getting hitched would get in the way of her music career. The record label wanted her to think about it, and Parton, in typical Southern fashion, responded, ‘I ain’t waiting!’

   ‘My mother made me a little white dress and a little bouquet’, Parton told. ‘But I said, ‘I can’t get married in a courthouse because I’ll never feel married’. So we found a little Baptist church in town, and went up to Pastor Don Duvall and said, ‘Would you marry us?’ We got pictures on the steps right outside the church’”.

 

 

 

 

Duvall kon zich de huwelijksvoltrekking nog goed herinneren toen de biografe jaren later bij hem op bezoek kwam. “She was just a pretty girl, a young, friendly, outgoing mountain girl. I remember I really liked her as a person. I liked him too. He seemed to be a nice young man. And I liked her mother. She was just a very unaffected person, looked like she had had a hard time but was genuinely interested in her children and was there because she wanted to be a support to her daughter”.

   Het was Dolly Parton die het voortouw nam bij de dominee. “Dolly said, ‘we want to get married’. The young man was rather nervous. He wanted to take some pictures and went down to the drugstore and got some film. But I think he got the wrong size, or something, and he had to go back”.

 

De contacten met Duvall bleven niet beperkt tot die ene dag in mei 1966. “She said she had just made her first record. I asked her to send me one, and she did”.

   Op 30 mei 1967 arriveerde het jonge echtpaar opnieuw in Ringgold. “Carl and Dolly stopped in to say hello”.

   Toen ze negen jaar getrouwd waren, stuurde Don Duvall een brief naar het echtpaar en informeerde of alles nog naar wens ging. “He got a handwritten letter back”. De dominee vertelde aan Alanna over de inhoud: “I love him more now than I did then. He’s my best friend”.

   Het huwelijk had goed uitgepakt.

 

In tv-interviews kreeg Dolly later wel eens vragen te beantwoorden. Barbara Walters bijvoorbeeld nam geen genoegen met een ontwijkend antwoord. Na enige aandringen verklaarde Dolly in 1977: “We have our foundation, we have all the things that everybody’s looking for, and that’s happiness in the marriage”.

 

 

 

 

In de Nashville scene was iedereen verbaasd over het huwelijk. “Tex Ritter and Ralph Emery were doing the late night show on WSM radio, and they talked about that for weeks. Everybody wanted a glimpse of Carl Dean”.

   Als de echtgenoot van Dolly ook maar enigszins de kans kreeg bleef hij weg bij officiële gelegenheden. Hij was immers niet in het huwelijk getreden vanwege haar sterrenstatus. In een interview gaf de artieste een voorbeeld van zijn aanwezigheid kort na hun trouwen. Auteursrechtenorganisatie BMI, vergelijkbaar met Buma Stemra, gaf een diner.

   Dolly: “I was excited, because I had never been to an awards dinner before. Carl said he’d go with me. That was the first time he’d been to any industry function with me, and it was the last”.

   Dean voelde zich niet thuis bij dat soort gelegenheden. Dolly: “I was really nervous, but Carl was worse off than I was. He didn’t know anybody or anything, about the business, and he’s a loner anyway, not a socializer at all. He really felt out of place that night”.

   Na afloop vertelde hij volgens Dolly: “Now I know this is what you want for your life, and I’m proud for you because I want you to have it if it makes you happy. But it doesn’t make me happy, and I don’t want to be part of it. I’m just too uncomfortable. It’s not me, and I can’t get involved in it”.

   Iemand die erbij was typeerde zijn aanwezigheid met: “He was like a fish out of water”.

 

 

 

Toen Alanna Nash haar boek schreef in 1978 en contacten legde in de country-wereld, hoorde ze continu: “Never saw that man”. Maar menigeen had wel van hem gehoord. “Dolly was always talking about how great he was, how handsome he was, and what a nice relationship they had”.

   Journalisten die bij hem aanklopten vingen bot. “He didn’t want to be interviewed, he explained, but would gladly go sit down with the interviewer and have a beer”.

   Carl Dean bleef de grote onbekende. Je zag hem zelfs bijna nooit bij een optreden van de zangeres. Hij had zijn eigen leven, ook zakelijk. “He was a partner in his father’s business, The Dean and Dean Asphalt Paving Co.”

 

 

 

 

Porter Wagoner wist dat hij zaken deed met een getrouwde artieste toen hij haar aantrok om een rol in zijn show te spelen. Het publiek moest nog wennen aan haar aanwezigheid. Platenmaatschappij RCA ook. Niet voor niets werden er niet meteen solo-singles van haar op de markt gebracht.

   Dolly verscheen voor het eerst bij RCA in een duet met Wagoner, ‘The last thing on my mind’, een single die in 1967 hoog eindigde in de country-charts. Op YouTube is goed te zien dat zij op tv zeker geen tweede viool speelde. Meer succesvolle singles volgden aan de lopende band, zoals ‘We’ll get ahead someday’ (1968), ‘Just someone I used to know’ (1969), ‘Daddy was an old preacher man’ (1970) en ‘Please don’t stop loving me’ (1974).

   Het duurde enkele jaren voor Dolly echt haar kans kon grijpen. Dat deed ze om te beginnen in 1970 met haar versie van ‘Mule Skinner Blues’, gevolgd door haar eerste nummer één hit, het door haar zelf geschreven ‘Joshua’. In 1971 verscheen ‘Coat of many colors’, twee jaar later ‘Jolene’.

   In 1974 vond Dolly Parton, inmiddels 28 jaar, dat ze voortaan beter zonder Porter Wagoner verder kon gaan. Bij het afscheid zong ze haar song ‘I will always love you’, geïnspireerd door haar relatie me Carl Dean. Dolly liet zich nog een tijdje door hem produceren, maar zette in 1976 resoluut een punt achter de samenwerking.

 

 

 

 

Aan Alanna Nash vertelde ze over de muzikale en zakelijke scheiding: “It was not an easy thing for me, nor for Porter. Because anytime you’re in business that long with people, you laugh together, you cry together, you go through hard times together. It’s hard to separate. It was hard for me and it was hard for him”.

   Volgens Parton bleef haar voormalige partner niet met lege handen achter. “He has 49 percent of Owepar”.

 

 

 

 

In februari 1977 mocht Alanna Nash de artieste interviewen in een hotelsuite. Op het laatste moment kreeg ze evenwel te horen dat Dolly een beter idee had. Alanna werd bij Dolly thuis uitgenodigd. Sam Myers van RCA legde haar uit dat zoiets een hele eer was: “I hope you realize what a rare treat you have in store”.

   Haar echtgenoot hield zich afzijdig tijdens het gesprek. “Dolly went outside to get Carl, and I waited eagerly for their footsteps. ‘I don’t want to be interviewed’, I heard him say in a rural accent as Dolly brought him in through the side porch”.

   Carl hoefde zich geen zorgen te maken. “She told him he wouldn’t be – as much a warning to me as assurance to him”. En daarna konden ze elkaar de hand schudden. “In a moment he stood in the living room, looking shy and uncomfortable in the presence of a stranger. Still he was friendly and polite and after a little hesitation took my outstretched hand”.

   In haar boek gaf ze een beschrijving van hem. “Tall and thin, he was dressed in bluejeans, a flannel shirt, an old army jacket, work boots, gloves and a blue wool cap. But he was still ruggedly handsome, as he tore apart boxes to feed the fire”.

   Dolly en Carl wilden Alanna goed ontvangen. “It was February, the dead of winter. Carl had a cold and the sniffles and gave that as the reason he wouldn’t be eating at the table with us when Dolly told him she’d invited me to stay for her famous spaghetti”.

   Terwijl Carl het haardvuur opstookte keek hij zijn beroemde echtgenote aan. “He turned and looked at his wife as if she were the only woman in the world”. Het duurde een hele tijd voor hij een beetje los kwam in het gezelschap van de schrijfster, die zich aanvankelijk enigszins ongemakkelijk voelde. “I felt I was trespassing”. Maar: “The feeling faded as Carl reappeared several times, usually to bring Dolly and me something to drink”.

   Pas tegen middernacht sprak hij Alanna aan – met de woorden: “Y’all growing roots?”

   Bij volgende bezoeken van Alanna aan het onderkomen van het echtpaar ging het beter. “He was more at ease, more likeable and charming”.

 

Dolly Parton liet haar bezoekster het nieuwe album ‘New Harvest, First Gathering’ horen, met daarop onder meer haar song ‘Light of a clear blue morning’ en bewerkingen van ‘Your love keeps lifting me higher and higher’ (Jackie Wilson) en ‘My Girl’ (Smokey Robinson). Aan dat album hadden sterren als Roy Acuff, Chet Atkins, Minnie Pearl, Kitty Wells, Willis Brothers en Janie Frickie meegewerkt.

   Ze zette de nog niet in de handel verschenen langspeelplaat op terwijl Carl buiten in de weer was. “He doesn’t want to hear my record”, kreeg Alanna te horen, “because we’re both so emotional. He’ll put it on and listen to it sometime when he’s here by himself. If he likes it, he’ll tell me it’s pretty good”.

   Carl, die haar niet vergezelde als ze optrad, kon in zijn eentje toch zien hoe ze op tv overkwam. “I bought him a video tape recorder. He tapes me every time I’m on TV, but he won’t watch it unless he hears I done good. He’s not my biggest fan. He likes bluegrass and hard rock music [zoals Led Zeppelin]”.

   Dolly benadrukte opnieuw hoe gelukkig ze was in haar huwelijk met Carl, dat buiten de media gehouden werd. “He’s a real mystery person to the public. That’s good. I mean, that’s fine with us, and fine with him. He loves me good, and my career bein’ separate from my marriage is perfectly natural for us. We like it that way”.

 

 

 

 

 

 

Begin 1977 legde Dolly Parton aan haar biografe uit: “We’ve been together twelve years, married for ten. My marriage and our relationship are sacred things to me. Carl is just the most precious thing in the world. He’s the only thing that remains untarnished in this business”.

   Het huwelijk van Dolly en Carl werd, zeker vanuit de showbusiness, als uitzonderlijk gezien. Zou het wel standhouden, vroeg men zich af.

   Het antwoord was: ja. Sterker nog in 2016 vierde het tweetal hun 50-jarige verbintenis door hun trouwbeloften op 30 mei in Nashville te bevestigen. Dat jaar verscheen ook haar 43ste album: ‘Pure and simple’.

   Twee jaar later, 73 jaar, gaf ze een interview voor een cover-artikel in het tijdschrift People. Over 30 mei 2016 vertelde Dolly: “I never really felt like I had the wedding that we really wanted. He got all dressed up and I got all dressed up. Fifty years is a long time for anything, and I felt that we needed to do something to commemorate this. It’s been a good 50 years and I don’t know how many more years we’ll have left”.

   Over die dag van haar eerste ontmoeting: “When I met my husband, he wanted to take me out to dinner. He pulled up to the drive-in window and got our food at McDonald’s. We know a few little places we can go without being bothered. He only likes to go places where he can be comfortable!”

   Als Dolly vanuit de business thuis kwam, wist ze dat ze haar echtgenoot zou aantreffen. Dan wilde ze er op haar manier goed uitzien. “He knows I’m always going to kind of be fixed up for him because I don’t believe in going home and being a slouch. He doesn’t care what I wear as long as I’m happy. He loves me the way I am”.

 

Het huwelijk heeft geen kinderen voortgebracht. Maar wel een petekind: Miley Cyrus (dochter van country-zanger Billy Ray Cyrus). Als je dat weet, is het niet gek te constateren dat Miley behalve ‘Wrecking Ball (2013)’, ‘See you again’ (2007), ‘Nothing breaks like a heart’ (2019) en ‘Don’t call me an angel’ (met Lana Del Rey en Ariana Grande) ook het door Dolly Parton geschreven ‘Jolene’ op haar repertoire heeft.

   Maar voor Dolly zijn alle kinderen haar kinderen, liet ze de redactie van People weten. Om die reden heeft ze ‘Dolly Parton’s Imagination Library’ in gang gezet. “Now that I’m older, I realize I didn’t have kids of my own, so everybody’s kids could be mine. I want to empower children and give them confidence”.

   Intussen hoort Dolly Parton tot levende legendes als Paul McCartney, Mick Jagger, Peter Koelewijn, Jerry Lee Lewis, Willie Nelson, Eric Clapton en Bob Dylan. Het lijkt erop dat ze de liefde, muziek en zaken goed heeft weten te combineren.

 

 

 

 

Harry Knipschild

19 september 2019

 

* Porter Wagoner, Green Green Grass of Home, 1965

* Bill Phillips (met Dolly Parton), Put it off until tomorrow, 1966

* Porter Wagoner, Dolly Parton, Last Thing on my Mind, uit 1970

* Barbara Walters in gesprek met Dolly Parton, 1977

* Miley Cyrus, Jolene, 2012

* Dolly Parton, Coat of many colors, 2018

* Grammys in 2019

* Dollywood in 2019

 

Literatuur

‘Porter Wagoner/Dolly Parton, The last thing on my mind (prod. Bob Ferguson, writer Paxton, Deep Fork, ASCAP)’, Billboard, 11 november 1967

Barbara Charone, ‘Dolly Parton is to Linda Ronstadt and Emmylou Harris what Chuck Berry was to the Rolling Stones and the Who’, Sounds, 21 februari 1976

Alanna Nash, Dolly, Los Angeles 1978

Helen Morales, Pilgrimage to Dollywood. A Country Music Road Trip through Tennessee, Chicago 2014

Stephen Miller, Smart Blonde. Dolly Parton, Londen 2015

Elisa Osegueda, ‘Dolly Parton and Carl Dean Renew Wedding Vows for 50th Wedding Anniversary’,

Entertainment Tonight, 8 juni 2016

Melody Chiu, ‘Dolly Parton Reveals Secrets of Her 52-Year-Long Marriage to Reclusive Husband Carl Thomas Dean’, People, 19 november 2018

Michelle Darrisaw, ‘A Definitive Timeline of Dolly Parton and Carl Dean’s Relationship’, Oprahmag.com, 24 december 2018

Michelle Darrisaw, ‘Dolly Parton Just Admitted That Her Longtime Husband Carl Dean Isn’t a Fan of Her Music’, Oprahmag.com, 9 februari 2019