340 - Cher en het Heintje Davids-effect

Hoe lang ga je door als groep of als popartiest? Moet je stoppen als je wat minder succes hebt of als je een bepaalde leeftijd bereikt hebt?

In de wereld van het Nederlandse populaire lied is Heintje Davids (1888-1975) een klassiek voorbeeld van (te) lang doorgaan. De zangeres, bekend van liedjes als ‘Draaien, altijd maar draaien’ en de duetten met haar broer Louis (‘Als je voor een dubbeltje geboren bent’ en ‘Zandvoort bij de zee’) wist van geen ophouden – tot ieders vermaak en/of ergernis. In 1954 nam Heintje officieel afscheid. Dat verhinderde haar niet om steeds weer op het toneel of voor de microfoon/camera’s terug te keren.

Er werd zelfs formeel gesproken van het Heintje Davids-effect. De uitdrukking kun je inmiddels terug vinden in de woordenboeken van Van Dale.

Heintje Davids-effect

In de hedendaagse popmuziek is eveneens sprake van een Heintje Davids-effect. Als het met groepen de verkeerde kant opgaat (door conflicten onderling of geen hits meer) houden ze er mee op, maar niet zonder eerst een uitgebreide afscheidstoernee te doen. Die kan meer geld opleveren dan de leden in lange tijd bij elkaar gesprokkeld hebben. ‘Iedereen’ wil er nog een keer bij zijn. Als de toernee achter de rug is kan er nog een herinneringsalbum verschijnen. Menige artiest uit zo’n band kan nu rustig werken aan een solo-carrière met bijbehorend album en gastoptredens bij anderen.

Vervolgens verschijnen er verhalen in de media over een mogelijke comeback. De ‘vraagprijs’ gaat in vele gevallen omhoog. Stel je voor dat de artiesten van weleer ertoe aangezet worden om ‘nog één keer’ samengebracht te worden. Dat zou toch fantastisch zijn. Het (tijdelijk) uit elkaar vallen is in menig geval een lucratieve sabbatical periode. Een prima methode van marketing op langere termijn. Er zijn zoveel voorbeelden van dat ik ze hier niet hoef te noemen.

Bij solisten gebeurt iets dergelijks. Frank Sinatra (1915-1998) bijvoorbeeld. Naarmate hij ouder werd ging zijn gage steeds verder omhoog. Na elk ‘concert of the century’ kwam hij terug, ook in Nederland. Als je een aanhanger van de zanger was wilde je zijn mogelijk ‘laatste optreden’ niet missen. Een zanger als Charles Aznavour, geboren in 1924, is al vele jaren aan het afscheid nemen.

Deze opmerkingen zeggen niets van de kwaliteit. Die is mijns inziens immers niet objectief vast te stellen. Het is zelfs mogelijk dat de opnamen die een artiest aan het einde van zijn leven maakt als uitzonderlijk goed beoordeeld worden. Dat is bijvoorbeeld het geval met Johnny Cash (1932-2003). Zijn ‘American Recordings’, geproduceerd door Rick Rubin, en gedeeltelijk pas na zijn overlijden in de handel gebracht, worden meestal met louter superlatieven aangeduid.

Cher, een jonge zangeres

In zekere zin zou je Cher, als Cherilyn Sarkisian geboren op 20 mei 1946, een hedendaagse Heintje Davids kunnen noemen.

Cher was er al jong bij. Op zestienjarige leeftijd wist ze zich als achtergrondzangeres een plaats te verwerven bij Phil Spector en zijn helper, Sonny Bono. Ze zong bijvoorbeeld mee op de hits ‘Da doo ron ron’ van de Crystals, ‘Be my baby’ van de Ronettes en ‘You’ve lost that loving feeling’ van de Righteous Brothers. Bij de opnamen van Spector’s kerstalbum was ze eveneens van de partij.

In die tijd wilde Cher zich ouder voordoen dan ze was. “I said I was 19 when I was 16’, vertelde ze aan Barney Hoskyns.

Cher liet zich als teenager-zangeres koppelen aan Sonny Bono, die maar liefst een dozijn jaar ouder was. Bovendien traden ze in het huwelijk. Maar het jonge zangeresje had van begin af aan ook een eigen agenda.

Ten tijde van de doorbraak van de Beatles in Amerika (1964) nam ze onder productionele leiding van Phil Spector een solo single op, ‘Ringo I love you’. Voor die gelegenheid liet ze zich Bonnie Jo Mason noemen. Aan Melody Nelson vertrouwde Cher toe: “It was a stupid song. Sonny was always pushing Philip to record me, and that was Philip’s ‘OK, let’s just get this over with’ song”.

Een jaar later, in de zomer van 1965, scoorden Sonny & Cher voor het eerst met de Bono-song ‘I got you babe’. Meer hits volgden, zoals ‘Baby don’t go’ (1965), ‘Little man’ (1966), ‘The beat goes on’ (1967) en ‘All I ever need is you’ (1971).

Het succes van het duo verhinderde Cher niet tegelijkertijd op de solo-toer te gaan. Sonny & Cher sloten een contract met Atlantic Records. De solo-platen van Cher verschenen in die jaren op het Liberty label. Dat was bijvoorbeeld het geval met haar eerste hitsingle ‘All I really want to do’ (een song van Bob Dylan) in 1965. Singles als ‘Bang Bang’ (1966), ‘You better sit down kids’ (1967). ‘Gypsys, tramps & thieves’ (1971), ‘Half breed’ (1973) en ‘Dark Lady’ (1974) bereikten eveneens hoge klasseringen.

Geen Sonny & Cher meer

In 1974 kwam er een einde aan de relatie tussen Cher en Sonny Bono. De zangeres, 28 jaar, die in enkele films en tv-shows inmiddels heel wat (gebrekkige) ervaring met acteren opgedaan had, stond op eigen benen. Maar nieuwe relaties waren snel gelegd. David Geffen, ‘ontdekker’ van Jackson Browne, Eagles, Judee Sill, Warren Zevon en anderen, ontfermde zich al snel over haar, zowel in het persoonlijke maar voornamelijk op het zakelijke en artistieke vlak.

Greg Allman (1947-2017) van de Allman Brothers Band zorgde voor een keerpunt in het leven van Cher. Ze was nu voor het eerst de oudste in een reeks relaties die ze met mannen in de rockmuziek aanging en die niet altijd van lange duur waren. Al snel stapte ze bijvoorbeeld over naar Gene Simmons (geb. 1949), zanger van de populaire groep Kiss. Rockgitarist Les Dudek (geb. 1952) was een volgende tijdelijke liefdespartner.

Cher en Gregg Allman

Af en toe waren er hits en hitalbums. In 1978 bereikte Cher weer eens de Amerikaanse top 10, deze keer met ‘Take me home’ op het Casablanca label, waar de muziek van Kiss (Gene Simmons) de kassabel liet rinkelen.

Op Geffen Records, opgezet door David Geffen, maakte Cher in 1987 een hit met ‘I found someone’, geschreven en geproduceerd door Michael Bolton. Een goed jaar voor Cher als zangeres, die inmiddels de middelbare leeftijd bereikt had, was 1989. Haar samenwerking met Geffen leverde dat jaar maar liefst drie bestsellers op: ‘After All’ (duet met Peter Cetera van Chicago), ‘If I could turn back the time’ en ‘Just like Jesse James’. De laatste twee songs kwamen uit de pen van Diane Warren.

‘Showbiz to the bone’

Naarmate Cher ouder werd gaf ze haar loopbaan een andere draai en veranderde haar imago. Al in 1977 omschreef Oor-journalist Pieter Franssen haar als de ‘moeder van Kiss’. Kleding (of de beperking daarvan), tatoeages, schoonheids-operaties, affaires en wat al niet meer maakten van de zangeres een extravagante en exotische verschijning. Cher nam acteerles en slaagde erin nieuwe filmrollen te verwerven. Aanvankelijk werd ze nauwelijks serieus genomen. Bij een première van de film ‘Silkwood’ (1983) werd er zelfs gelachen toen haar naam formeel op het doek verscheen als ‘actrice’.

Cher zette door. In 1985 zette ze een eigen productiebedrijf op voor het maken van films. ‘Mask’ en volgende films werden een succes. In 1988 werd Cher’s filmcarrière bekroond - dankzij ‘Moonstruck’ - met een Oscar voor ‘beste actrice’! In het traditionele dankwoord verklaarde ze: “I don’t think this means I am somebody, but, you know, I guess I’m on my way”.

Cher met Oscar (1988)

De wereld zou dus nog meer van haar horen. Journalist Mark Cooper omschreef haar met de woorden “Cher is showbiz to the bone”. Zelf verkondigde Cher: “You can take everything I know about men and put it on the head of a pin, and still have room left for The Lord’s Prayer”. Cooper keek vooruit in 1991: “She has quite a few more surprises and scandals up her sleeveless dress”.

Cher was intussen niet alleen beroemd geworden maar ook gefortuneerd.

In de vroege zomer van dat jaar gaf Cher, inmiddels 45 jaar, een lunch en persconferentie in Londen ter gelegenheid van haar album ‘Love Hurts’, uitgebracht op het Geffen-label. Uiteraard liet ze de namens haar geïnviteerde journalisten en fotografen extreem lang wachten voor ze zelf haar opwachting maakte.

De mensen van de pers hadden minder belangstelling voor haar muziek dan voor haar persoonlijke leven.

In haar antwoorden was Cher voltrekt duidelijk. “You guys are never going to know me or anything about me. It’s kind of a game. It’s my job to keep you as far away from who I am as possible”.

Over haar uiterlijk legde ze uit: “I don’t really think of myself physically. When I think of myself physically, it’s more as an instrument to do my work. When I’m not working I don’t look in the mirror”.

De journalisten vroegen steeds door over haar leeftijd. “How do you see yourself at 70 [in 2016 dus], Cher?”, vroeg een van hen.

Tegen die tijd zou de actrice/zangeres de showbusiness al lang verlaten hebben, gaf ze aan. “I think I’d like to see myself far, far away from work. I’d like to be on an island some place, pottering around, gardening and sculpting and being completely away from civilisation”.

Het zou anders uitpakken.

‘Believe’ (1998)

Muziek bleef voor Cher van belang. Tijdens de lunch in 1991 verklaarde ze dat ze nog steeds gefascineerd was door de song’ A whiter shade of pale’ van Procol Harum. Toen Adrian Deevoy haar een paar maanden later opnieuw te spreken kreeg en over muziek begon bevestigde ze die fascinatie.

Tijdens het gesprek keek ze nog verder vooruit in muzikaal opzicht. Welke muziek zou bij haar uitvaart ten gehore gebracht moeten worden?

“‘Madman Across The Water’ [Elton John, 1971]. Or old Dylan. Or Eric Clapton or Howling Wolf. Or ‘I Still Haven’t Found What I’m Looking For’. That’s a great song and it will probably still apply to me”.

Op 5 januari 1998 overleed Sonny Bono aan de gevolgen van een ski-ongeluk. Bij de uitvaart van haar ex [sinds 1975] was Cher in tranen. Maar zoals je van haar als actrice kon verwachten maakte ze, in het zwart gekleed, tevens een geweldige show van haar toespraak. Zelfs de ruim aanwezige geestelijkheid lachte mee bij het tentoongestelde breed lachende portret van de man die ze 35 jaar eerder had leren kennen en die haar een stevige duw in de richting van het succes gegeven had.

Als zingende artieste had Cher (52) dat zelfde jaar de grootste hit in haar loopbaan. De song heette ‘Believe’.

Het graf van Sonny Bono

Vaak zijn de grootste hits b-kantjes of spontaan uitgevoerde ideetjes. Bij ‘Believe’ was dat zeker niet zo, integendeel zelfs. In de New York Times legde Neil Strauss uit hoe de definitieve opname tot stand gekomen was. Er waren maar liefst zes personnen bij betrokken geweest vóór het liedje af was.

De onervaren en onbekende Brian Higgins had ‘Believe’ in eerste instantie gecomponeerd. Dat was nog in de jaren tachtig. “The lyrics and the melody just flowed out at the same time”, vertelde hij. Hoewel Brian het later maakte als songwriter toonde niemand belangstelling voor ‘Believe’. Misschien was zijn song niet perfect genoeg, tot die conclusie kwam Brian. Daarom was hij bereid anderen eraan te laten ‘knoeien’.

Rob Dickens, een rot in het vak, die eerder als directeur van Warner Music gescoord had met Enya, Howard Jones, Seal en Alanis Morisette, nodigde Cher uit om een dance album voor zijn Britse bedrijf te maken. Juist op dat moment ontmoette hij Higgins in de wandelgangen van zijn kantoor. Op verzoek van de directeur leverde de songwriter een band met zestien van zijn liedjes aan.

Dickens: “I lay on my bed and put the tape on and listened to every song. The ninth song was ‘Believe’. I thought: ‘Cher could do this chorus, especially the lyrics, with her private life the way it is. She’s gone through all these things’”.

Op verzoek van de grote baas veranderde Brian opnieuw een en ander aan ‘Believe’. Dat bleek niet voldoende te zijn. Diverse personen gingen er achtereenvolgens mee aan de slag. En nooit was het goed genoeg.

Ten slotte ging Cher zich er zelf mee bemoeien. De 52-jarige artieste had zo haar eigen ideeën voor de tekst. “I was lying in my bathtub, playing around with the words, and it came out in one line. I thought, ‘I’ve had time to see it through / Maybe I’m too good for you’”.

Toen de opname min of meer af was zag niemand er een hitsingle in. Cher kwam zelf weer met een ingeving. Op de televisie zag ze een optreden van Roachford. De artiest zong met een vocoder die een robot-geluid voortbracht. Dat bracht haar op de gedachte om dat effect toe te voegen aan haar eigen zang in ‘Believe’.

Rob Dickens zag de aangepaste versie niet zitten volgens Cher. “He said, ‘Everyone loves that song but wants to change that part of it’.

I said, ‘You can change that part of it, over my dead body!’ And that was the end of the discussion.

I said, ‘Don’t let anyone touch this track, or I’m going to rip your throat out’”.

Zo zou de zoveelste en definitieve versie van ‘Believe’ tot stand gekomen zijn.

Zoals gezegd, ‘Believe’ werd eind 1998 verreweg de grootste hit in de carrière van Cher. Weken en weken stond ze aan de top van de Britse en andere hitlijsten genoteerd. Dat was meer dan uitzonderlijk voor een vrouw van die leeftijd kon je in diverse artikelen lezen. “She may be the only singer who had No. 1 hits in the 1960’s and 70’s to return this decade with a new No. 1 single. This week, her song went to the top of the pop charts, resurrecting a mutating career that refuses to be buried [! HK]. The song has been No. 1 in 22 countries so far”, meldde bijvoorbeeld de New York Times in maart 1999.

Een mooie aanleiding voor Cher om door middel van een nieuwe toernee te bewijzen dat ze nog steeds aan de top stond. Jan Vollaard was erbij toen ze een jaar later in Ahoy optrad. “Temidden van klatergoud en showballet opende Cher met een frivole discoversie van U2’s ‘I still haven’t found what I’m looking for’. Vooral in de recente power-ballades als ‘All or nothing’ en ‘Strong enough’ viel op hoe hard, schel en zuiver ze nog altijd [! HK] zingt, boven een bombastische rockband die daar niets anders kon tegenoverstellen dan muzikaal spierballen vertoon. Een betrekkelijk subtiel nummer als ‘Walking in Memphis’ was snel vergeten bij de verpletterende impact van publieksfavorieten als ‘If I could turn back time’ en ‘Believe’, dat met trapezewerkers en zilverkleurige kostuums voor de oogverblindende finale bewaard bleef”, liet hij in NRC Handelsblad afdrukken.

Afscheidstoernee

Als er nu over Cher geschreven werd – en dat werd er volop – liet de betreffende journalist niet na om de (oplopende) leeftijd te vermelden. Dat liet de diva blijkbaar koud, ze ging gewoon door.

In 2002 evenwel gooide de 58-jarige artieste het bijltje er officieel bij neer. Mevrouw ging op afscheidstoernee. Namens de Britse krant Observer reisde Kathryn Flett van de Observer naar Glasgow om verslag te doen van haar show aldaar. Inmiddels was het 2004.

Wat voor mensen zouden een kaartje kopen, vroeg ze zich af.

“On the flight from London I’d been wondering who might go to a Cher concert, and it turns out the answer is pretty much everybody. While the couple behind me are not regular gig-goers, the rest of the crowd is a Graham Norton audience on a grand scale: families (three generations’ worth), groovy silver surfers, younger pairs smooching as they juggle plastic pints, whooping teens, gangs of glittery twentysomethings on Girls’ Nights Out (lots of rhinestone cowboy hats), posses of giggling middle-aged women, a few elegant transvestites and some very young, very cute gay men wearing sailors hats in homage to the video for ‘If I Could Turn Back Time’”.

Flett ging niet voor haar plezier naar Schotland. Het optreden van Cher vatte ze samen met het woord ‘camp’. Cher begon weer eens te laat en muntte vooral uit in verkleedpartijen. “Cher bellows the lyrics like a dying bison (it must be the Native American in her) while wearing a fur cape and a spangly bikini”.

Toch had de journaliste wel bewondering voor het fenomeen Cher. “Don’t get me wrong: I think Cher ‘The Phenomenon’ is just great. I adore the wigs, the surgery, the toyboys, the lesbian daughter, the preposterous frocks, the Oscar, and, altogether, the sheer fabulous Cher-ness of Cher. I just can’t stand the singing”.

Toen ze haar stukje voor de krant schreef was ze blij: “Luckily this is a farewell tour”.

In de Telegraaf kon je in de zomer van 2004 lezen dat het afscheid nemen niet zonder financiële gevolgen was gebleven. Cher bleef dan ook vaarwel zeggen. “De Amerikaanse zangeres Cher heeft haar afscheidstoernee verlengd. De vrouw die dankzij talrijke chirurgische ingrepen de eeuwige jeugd lijkt te bezitten, begon drie jaar geleden aan de toernee. De 58-jarige wil de komende twee maanden nog 33 concerten geven in de Verenigde Staten en Canada. ‘Ze heeft er gewoon veel lol in’, zei haar manager.

Chers laatste concert was oorspronkelijk voorzien voor vorig jaar oktober, maar het langgerekte afscheid legt haar geen windeieren. Tot nu toe zijn al 2 miljoen fans naar de optredens gekomen, goed voor een opbrengst van 145 miljoen dollar (121 miljoen euro)”.

Dezelfde krant maakte in die tijd tevens melding van een nieuwe affaire. “Het schijnt dat superster Cher date met een toyboy Calvin Klein model. Volgens insiders gaat het om een 28-jarige Canadese hunk, die ook voor Tommy Hilfiger en Hugo Boss heeft geposeerd. Liz Rosenberg, de publiciteitsagent van zangeres, grapte: ‘Cher date met zoveel jonge modellen, maar meestal vraagt ze niet eens hun naam. Ze heeft backstage ook altijd een soort kippenren aan lekkere mannen. Als ze klaar is met optreden, kiest ze daar een jochie uit’”.

Doorgaan

Volgens de NOS-website hield Cher in mei 2005 definitief op met zingen. Inmiddels had ze 325 afscheidsconcerten gegeven. Dat was genoeg geweest meldde de Nederlandse publieke omroep. “Ik ga richting de 80 jaar”.

Mooie woorden. Cher liet zich evenwel niet uit de publieke belangstelling zetten. Regelmatig haalde ze de kolommen van de media. In 2008 was Cher opnieuw present – deze keer op de bühne van Las Vegas. Anne Powers van de Denver Post noemde haar een ‘onsterfelijke extravagante’ persoon.

“Like the temples of the ancient Roman world that it simulates, the Colosseum at Caesars Palace is an environment suited to extravagant immortals. The artists who’ve graced its huge stage have achieved that status, in which one name not only serves but also explains and expands upon whatever the star projects.

First there was Celine Dion, clean and lean, selling every song with unmatchable melodrama. Then came Elton John, whose eloquence (if not always elegance) weighs a ton. Later, there was Bette Middler, and you can bet on her – she’s the go-to girl for solid showbiz flair.

Last week, the ultimate colosseum dweller arrived. Cher, the cherished icon of pop reinvention, beloved by freaks and squares, gay liberationists and straight soccer moms, Netflix-renting couch potatoes and rump-shaking disco denizens - used every possible corner of the stage (as well as several huge screens and the walls) to present a signature performance based upon her larger-than-life story, a mythology of self-reinvention in which we can all ... oh, you get the idea”.

Cher zou maar liefst tweehonderd keer optreden in de gokstad. “Cher’s occupation of the Colosseum is the most appropriate thing to happen to Las Vegas since rumors started flying that rock ’n’ roll magician Criss Angel was dating former Playboy bunny Pamela Anderson. Like Vegas itself, the 62- year-old queen of over-the-top pizazz bridges several eras of entertainment. Since the 1960s, when she and her former husband, the late Sonny Bono, transformed from would-be folkies into mainstream translators of the counterculture, this singer-actress-fashion extremist has crossed a surprising number or musical boundaries.

‘I’m old, but I’m tough’, she said after floating from the rafters to the stage on a sparkling contraption she called ‘the Flying Wallenda Evel Knievel Deathmobile’, wearing a huge feathered headdress and singing U2’s ‘I Still Haven’t Found What I’m Looking For’”.

Een van de nummers waarmee Cher scoorde was ‘Love Hurts’, de song van het echtpaar Felice en Boudleaux Bryant, op de plaat gezet door de Everly Brothers en Nazareth.

“Screen montages paid tribute to Cher’s television and film career, with special, sentimental emphasis on Sonny. Her live band behaved like rockers, with flashy guitar solos and hot moves, even when the music was dominated by dance beats. Eighteen dancers raced about in leatherette, pom-pom wigs and sequins, of course”.

De optredens gingen door tot in het najaar van 2011. Maar van stoppen was nog geen sprake, meldde de Telegraaf. “Cher zal na een concertreeks van drie jaar Las Vegas verlaten. De 64-jarige zangeres, die met het nodige knip- en plakwerk haar ouderdom heeft vertraagd, zal zich richten op een Amerikaanse tournee. Op 5 februari zal de zangeres voor het laatst schitteren in Las Vegas”.

De artieste leek zelf bewust te zijn van haar ‘onsterfelijkheid’. Ze had wel eens gezegd: “Bij een nucleaire holocaust zullen er twee dingen overleven: kakkerlakken en ik”. Het eeuwige leven had Cher trouwens niet van een vreemde. In 2013 verscheen haar 86-jarige moeder, die zich Georgia Holt noemde, voor het eerst in de Amerikaanse hitlijsten met het album ‘Honky Tonk Woman’. In een van de nummers zong ze een duet met haar dochter. Cher nam bovendien een duet op met het nieuwe fenomeen Lady Gaga (‘The Greatest Thing’).

Musical

Al in 2008 werd aangekondigd dat het leven van Cher in een musical verwerkt zou gaan worden. Een jaar geleden gaf het Amerikaanse vakblad Variety meer details. “‘The Cher Show’, a new musical based on the life and career of the singer and actress, is Broadway-bound.

The show will first open in Chicago at the Oriental Theatre. Previews begin on June 12 of next year, and the limited engagement will run through July 15. Then, in fall of 2018 ‘The Cher Show’ plans to open at the Neil Simon Theatre in Manhattan. The Cher Show comes courtesy of a number of Broadway veterans. Rick Elice (‘Jersey Boys’) wrote the book, Jason Moore (‘Avenue Q’) is the director, and Christopher Gattelli (‘Newsies’) handled choreography. Daryl Waters (‘Memphis’) is responsible for orchestrations, arrangements, and musical supervision. The new musical is produced by Flody Suarez (‘What’s New Pussycat’) and Jeffrey Seller (‘Hamilton’)”.

Cher liet zelf weten: “My life as a musical on Broadway. It seems crazy, exciting and bizarre - but that’s probably how my life seems to most people”.

Bij die gelegenheid vatte Variety haar leven samen als: “Cher has a decades-long, multi-faceted career in the entertainment industry, earning a Grammy, Emmy, Academy Award, and three Golden Globes. She’s known for hit songs including ‘Believe’, ‘I Got You Babe’, and ‘If I Could Turn Back Time’. She made her own Broadway debut in 1982 in ‘Come Back to the Five and Dime, Jimmy Dean, Jimmy Dean’”.

Cher op 68jarige leeftijd

ABBA

In augustus van dit jaar deed Variety nieuwe mededelingen over haar activiteiten. “Cher is scheduled to be awarded a Kennedy Center Honor on Dec. 2 in Washington DC. She is also a co-producer of the ‘The Cher Show’, the upcoming Broadway musical opening on Dec. 3, and will be touring Australia and New Zealand in September. She is currently performing a residency at MGM Resorts in Las Vegas”.

Van zich terugtrekken zoals ze in 1991 ‘aankondigde’ is niets gekomen. Als hedendaagse klap op de vuurpijl blijkt Cher ook nog eens een belangrijke rol gekregen te hebben in de nieuwe ‘Mamma Mia’-film, die met succes gelanceerd is. In die film brengt ze haar versie van ‘Fernando’ (uit 1976).

Ook nu nog laat Cher geen kans voorbij gaan om ergens op in te haken. Met Mark Taylor, de producer van haar grote hit ‘Believe’ (van alweer 20 jaar geleden) heeft de artieste in Londen een heel album met ABBA-liedjes opgenomen. Cher in Variety: “I’ve always liked Abba and saw the original ‘Mamma Mia’ musical on Broadway three times. After filming ‘Mamma Mia! Here We Go Again’, I was reminded again of what great and timeless songs they wrote and started thinking ‘why not do an album of their music?’ The songs were harder to sing than I imagined but I’m so happy with how the music came out. I’m really excited for people to hear it. It’s a perfect time”.

Van dat album is ‘Gimme Gimme Gimme’ (als ‘Hung up’ door Madonna bewerkt) de (eerste) single. Andere songs op het album zijn onder meer ‘SOS’, ‘Chiquitita’, ‘Dancing Queen’ en ‘The winner takes it all’.

Van stil zitten is bij de diva dus niet in het minst sprake. Cher gaat gewoon door, tot het gaatje. Die uitdrukking komt niet van Heintje Davids, maar van André van Duin (gebaseerd op een song van Ramses Shaffy).