290 - De Kinks zetten Nederland op z’n kop (1965-1966) – deel 1

 

Na een kort verblijf bij platenmaatschappij Artone in het vroege najaar van 1965 stapte ik in november van dat jaar over naar Negram-Delta op de Zijlweg in Haarlem, dichtbij Overveen. Vanuit de Van Loghemstraat in het oosten van de stad reed ik dagelijks op de fiets naar mijn nieuwe werkgever. Op voorspraak van Willem van Kooten werd ik er (wegens het vertrek van Cees de Man) meteen aangenomen als hoofd van de promotie.

   Die promotie-afdeling bestond trouwens maar uit één persoon – dat was ik zelf, 21 jaar en nog ingeschreven als student wis-, natuur- en sterrenkunde in Utrecht. Eventuele nette brieven of persberichten (gestencild) werden uitgetikt door Lidy Braaksma, secretaresse van de directie. Kees Vriesekoop, een artistieke jongeman die nog wel eens in een driedelig pak rondliep, maakte ontwerpen voor advertenties en hoezen. Dat gebeurde in die tijd met plakletters.

 

Negram Delta, eigendom van Ger Oord (Bovema), was op dat moment onderdeel van een tamelijk informeel netwerk van internationale platenmaatschappijen: Vogue (Frankrijk en Duitsland), Ariola-Eurodisc (Duitsland), het Engelse Pye Records en uit Amerika: Kapp, Dot, Scepter, Reprise en Warner Bros. Negram-Delta had in die tijd ook eigen artiesten: Motions, Bob Smit, Roek Williams, Alberto (Gemerts), Pierre (Kartner, de latere Vader Abraham), Suzie, Ronny Schutte, Cowboy Gerard, Sandy Coast.

   Het bedrijf deed het vooral goed met singles. Op bijeenkomsten van de vertegenwoordigers (een stuk of tien, onder wie Hans Officier, Pim ter Linde en Nico Dokters van Leeuwen) hamerde de directie er voortdurend op dat het lp-repertoire niet vergeten moest worden. Albums van groepen haalden veel minder verkoop dan je zou denken.

   Op 27 november 1965, was Negram-Delta in de top 40 met vijf acts vertegenwoordigd: Motions (‘Wasted Words’, 7), Chris Andrews (‘Yesterday Man’, Vogue, 8), Kinks (‘Well Respected Man’, Pye, 14), Everly Brothers (‘Love is strange’, WB, 15) en Donovan (‘Universal Soldier’, Pye, 39).

 

 

 

 

 

 

De overstap van Artone naar Negram-Delta betekende dat ik ineens midden in de Britse pop-muziek belandde. Artone, met veel Amerikaans repertoire (CBS, Chess, Roulette, United Artists, Roulette, Cameo-Parkway, Hickory enzovoort) miste nog de directe aansluiting op de belangrijke Engelse popscene.

   Negram daarentegen had dankzij Pye (en Vogue) de kans om goed te profiteren van (mogelijke) Engelse hit-artiesten. Wekelijks kregen we in Haarlem in zesvoud een half dozijn of meer nieuwe Pye-producties toegstuurd. Niet alleen van de al eerder genoemde Donovan en de Kinks, maar tevens van de Searchers, Petula Clark, Overlanders, David Bowie, Sandie Shaw, Geno Washington, David Garrick en vele, vele anderen. Erg kritisch waren ze bij Pye niet, vond ik in die tijd.

 

 

 

 

In een artikel over Pye Records heb ik al eerder over de Kinks geschreven. Gevestigde platenmaatschappijen als Decca en Philips hadden geen belangstelling. Pye, met een nieuwe, jonge aanpak wel. Dat kwam Ray Davies, zanger en liedjesschrijver van de groep, goed uit: “I thought Pye was cool. They had all that R&B, Chuck Berry and Bo Diddley [van Chess Records uit Chicago], and they’d put out ‘Preachin’ The Blues’ by Cyril Davies which I thought was the best British R&B single ever made. So I was very happy to be on Pye”.

   Hij en de andere leden van de groep moesten wel slikken toen bleek dat de royalties bij het Britse bedrijf bijna nul waren. “It was a terrible deal. 2% in England, 1.5% everywhere else”. Een in Nederland verkochte single leverde de groep dus ongeveer een stuiver (vijf toenmalige centen) op. Daar moesten ze het mee doen, althans wat de platen betrof. Een eventuele gouden plaat (je moest in die tijd 100.000 stuks verkopen en dat kwam toen zelden voor bij beatgroepen) zou dus niet meer dan pakweg 5.000 gulden betekenen. En dan nog te verdelen onder de leden van de groep.

 

In 1964 kwam de doorbraak met ‘You Really Got Me’, een single die in het vroege najaar zowaar meteen op de eerste plaats van de Britse charts belandde. Opvolger ‘All Day And All Of The Night’ haalde positie nummer twee en in 1965 wist ‘Tired of Waiting For You’ zich opnieuw op nummer één in Engeland te nestelen. ‘Set Me Free’, de opvolger, wordt momenteel door modebedrijf H&M gebruikt voor een tv-commercial.

 

 

 

 

Ondanks die grote hits moest het geld dus op een andere manier verdiend worden. Ray Davies was in het voordeel dat hij songs schreef, niet alleen voor zijn eigen groep maar ook bijvoorbeeld ‘This Strange Effect’, een massale hit voor Dave Berry in onze contreien. ‘I go to sleep’ werd op de plaat gezet door onder anderen Peggy Lee en de Pretenders, ‘Dandy’ door de in Amerika zo populaire Herman’s Hermits.

   In Hitweek legde Peter van Dam uit wat een en andere betekende voor de 21-jarige Ray Davies. “Hij is verantwoordelijk voor het repertoire van The Kinks, waaraan hij veel aandacht schenkt. Wanneer een recordings-session begint is Ray al druk bezig met het arrangeren van de songs en werkt nieuwe ideeën uit. Vaak schrijft hij op één dag diverse brokken van nieuwe songs op, die hij ’s avonds tot komplete songs aan elkaar voegt.

   Ray Davies is er op 12-jarige leeftijd al mee begonnen, toen al experimenteerde hij met nieuwe geluiden en komponeerde. Dit gebeurde in de huiskamer aan de piano waar vele thans bekende songs hun oorsprong vonden, zoals ‘Tired of waiting’, dat eerst een instrumentaal nummer was, maar waar Ray later de tekst bijschreef. Evenals ‘Set me free’, ook ’n oud Davies-nummer.

   Recente songs zijn: ‘See my friends’, ‘Strange effect’ (vokaal Dave Berry) en ‘I go to sleep’, voor Sonny & Cher geschreven.

   Aan royalties heeft Ray Davies alleen dit jaar één miljoen gulden ontvangen. Sinds het duo Lennon-McCartney is Ray Davies de meest succesvolle tekstschrijver [songwriter, HK] van Engeland!”

 

 

 

 

 

 

Op basis van hun grote hits trokken de nieuwe beatgroepen de wereld rond om met concerten de centen binnen te halen. Vermaard in Nederland zijn de optredens van de Beatles en Rolling Stones anno 1964, waarbij zich wilde taferelen afspeelden. Al eerder had de komst van de Amerikaanse rock-zanger Freddy Cannon (1960) en de Brit Cliff Richard (1962) met zijn Shadows voor opgewonden taferelen gezorgd. En wat te denken van de houding van de jeugd bij de concerten van Lionel Hampton in de jaren vijftig.

 

Het duurde nog tot november 1965 voor de Kinks aan de beurt waren. Na die opwindende hits als ‘You Really Got Me’ en ‘All Day Of The Night’ keek de Nederlandse jeugd vol verwachting uit naar de komst van de Engelse beatgroep. Duizenden kaartjes waren in de voorverkoop van de hand gegaan.

   Eerder kon je berichten in de kranten lezen over het optreden van de groep. Zoals in het voorjaar van 1965: “Tijdens het optreden van de Britse groepen Kinks en Honeycombs [eveneens op Pye] in de concerthal van Tivoli in Kopenhagen gingen de tieners zo te keer dat de politie moest ingrijpen. Zaalwachters en politie in burger hadden de grootste moeite de wilde horde te verwijderen”.

   Een toernee van de Searchers door ons land in september 1965 verliep evenmin zonder brokken.

 

 

 

 

Hoe kon je voorkomen dat er rellen uitbraken bij een zaal-optreden van een vermaarde Britse beatgroep? Volgens Jacques (Jaap) Senf, in 1965 negentien jaar en manager van de Golden Earrings, begrepen de oudere autoriteiten niet hoe je zoiets moest aanpakken. “De aanwezigheid van agenten wekt bij voorbaat onrust”.

   Senf had betere ideeën, vond hij zelf. “Tieners kunnen ook beat-toestanden organiseren, zonder dat het een hysterische vertoning wordt. Daarvoor sta ik borg, met mijn eigen bewakingskorps, bestaande uit 250 jongens. Nee, het is geen knokploeg, die heb ik niet nodig om de orde te handhaven en ongewenste elementen uit de zalen te houden. Wij doen het fijn”.

   Bij de schrijvende pers maakte de jongeman een goede indruk. Hij was ‘keurig gekleed en goed verzorgd’. Van hogerhand had Jaap toestemming gekregen om bij het eerste Nederlandse optreden van de Kinks (Houtrusthallen, 20 november 1965) in Den Haag de gang van zaken helemaal zelf onder controle te houden. “Het worden tiener-topshows zonder ordeverstoringen”.

   Senf, voor alle duidelijkheid: “Ik wil bewijzen dat tienerfeesten ook zonder rumoer kunnen worden gehouden. Rumoer mag er natuurlijk wel worden gemaakt, anders is het geen echt beatfeest, maar het hoeft niet te ontaarden in gooi- en smijtpartijen. Dat soort happenings doet de tieners naar buiten geen goed en ik wil juist alles zo redelijk mogelijk laten verlopen”.

 

Paul Acket, impresario en uitgever van het tienerblad Muziek Expres, zou de Kinks naar Nederland halen. Senf wierp zich op als organisator in Den Haag en de volgende dag in Beverwijk. Na het optreden in Den Haag zouden de Kinks die dag ook nog optreden in Tiel.

   Jaap liet weinig aan het toeval over. De krant drukte de details af van het vervoer naar Beverwijk. “In optocht met autobussen trekt men ’s zondagsmorgens 21 november van Den Haag naar Beverwijk, compleet met een rijdend podium en een rijdende toiletwagen”.

 

 

 

 

 

 

Op het beslissende moment zat het weer tegen. “De langharige Britse musici waren zaterdagmorgen met een lijnvliegtuig uit Londen naar Nederland vertrokken, maar het toestal kon in verband met de slechte weersomstandigheden niet landen op Schiphol en moest terugkeren.

  De radeloze impresario Paul Acket, die The Kinks naar ons land zou halen, probeerde de beatgroep met een militair vliegtuig, helikopters, een politieboot en een chartervliegtuig naar Nederland te krijgen. Het lukte niet”.

  Jaap Senf, die volgens de pers alles tot in de puntjes geregeld had, zat met de gebakken peren. Zijn eigen Golden Earrings moesten het in de hofstad opknappen. “Hoofdschotel van het programma was nu het optreden van de Golden Earrings, een Haagse beatgroep die met hun plaat ‘Please Go’ al enkele weken hoge ogen gooien op de Nederlandse hitparade. Verder kon het publiek voor de pauze al dan niet genieten van het trio Hellenique, uitstekend op dreef voor dit moeilijke publiek, de Sandy Coast uit Voorburg en Margie Ball en de Bumble Bees uit Voorschoten”.

 

Het jeugdige publiek kreeg natuurlijk op een gegeven moment te horen dat het aangekondigde concert van Ray Davies en zijn Kinks vanwege de mist niet kon plaatsvinden. “Toen Jacques Senf het nieuws aan de tieners meedeelde brak een storm van protesten los. Om onlusten te voorkomen werd het publiek en masse de hal uit gedreven. Toch deed zich hierbij nog een fikse vechtpartij voor, die menige tiener met een pijnlijk vertrokken gezicht de Houtrusthal deed verlaten.

  Met uitzondering van dit wilde slot-toneel had het hele concert een ordelijk verloop. De ordebewaarders van Jacques Senf, 250 speciaal voor dit doel geïnstrueerde jongens, hadden de touwtjes goed in handen. Politie hoefde er niet aan te pas te komen.

  De schade viel erg mee. En paar gebroken ruiten bij de ingang was alles. In de hal waren alleen maar staanplaatsen zodat er weinig te vernielen was”.

 

 

 

 

Het niet-optreden had in Tiel (niet door Senf georganiseerd) volgens het Vrije Volk wat meer consequenties. “In Den Haag nam het publiek het uitblijven van de Engelse idolen nogal goedmoedig op. In Tiel ontstond echter groot rumoer, toen Jos Brink aankondigde dat The Kinks niet kwamen.

  Ooggetuige [fotograaf] Ronnie Hertz vertelt: ‘Pas na de pauze durfde men mee te delen dat The Kinks niet konden komen. Er braken meteen vechtpartijtjes uit. Vooral tussen de moderne jongelui met de lange haren uit Utrecht en de jongens met de kuiven uit Tiel’”.

Op zondagmorgen arriveerden de Kinks alsnog in Nederland. Ze waren per veerboot van Harwich naar Hoek van Holland gereisd. Zodoende vond het allereerste optreden van de groep die op dat moment met ‘Well Respected Man’ op 27 in de Nederlandse top 40 genoteerd stond, plaats in Beverwijk. ‘This strange effect’, song van Ray Davies en uitgevoerd door Dave Berry, bevond zich die week op nummer 3.

 

 

 

 

Ook in Beverwijk mocht Jaques Senf zijn eigen mensen inzetten om wanordelijkheden met de ongeveer 2.500 IJmonders te voorkomen. “Ik heb 215 van mijn mensen mee naar Beverwijk genomen. In bussen. Ik had ze per briefje uitgekozen. Ten slotte kende ik het Beverwijkse publiek nog niet. De ordedienst assisteert mij met talloze andere dingen, zoals hekken sjouwen, Maar zo’n ordedienst is echt wel nodig, dat blijkt wel als door het gedrang ijzeren politiehekken worden krom gebogen”.

  Senf had verkondigd: “Blijven jullie [agenten] maar liever weg, de uniformen maken een verkeerde indruk op het publiek. We hebben zelf een ordedienst van meer dan twee honderd man om alles in goede banen te leiden”.

   De Beverwijkse politie hield zich inderdaad op de achtergrond. Inspecteur A. Rijkeboer van de Beverwijkse gemeentepolitie verklaarde: “Het is ons systeem om ons zo weinig mogelijk met teenerfeesten te bemoeien. We houden de zaak wel in de gaten maar vertonen ons liever niet. Daar hebben we goede ervaringen mee. In dit geval zijn we afgegaan op de goede ervaringen, die de Haagse politie eerder met deze ordedienst zou hebben opgedaan. We hadden er wel vertrouwen in”.

 

 

 

 

De berichten in de kranten spraken elkaar tegen. Het Vrije Volk meldde op 25 november dat de ordedienst ‘zoveel indruk maakte dat het publiek bij het optreden van de vier Engelse jongens beschaafd bleef zitten en af en toe voorzichtig applaudiseerde’. De redacteur was bovendien positief over de kwaliteit van het gebodene. “The Kinks lieten horen en zien, een van de meest originele beatgroepen van ’t ogenblik te zijn. Ze reikten indertijd hoog op de hitparade met ‘You Really Got Me’ en ‘All Day And All Of The Night’, terwijl hun ‘Well Respected Man’ op het ogenblik snel stijgt”.

 

Volgens een redacteur van het Algemeen Handelsblad was het concert aanzienlijk minder vredelievend geweest. Een dienstplichtig soldaat meldde: “Men begon te dringen en opeens sprongen er een stuk of tien bewakers in groene jasjes te voorschijn die met wapenstokken en riemen op de menigte begonnen in te slaan”.

  Daar was het niet bij gebleven. “Fotografen werden hardhandig van het podium gewerkt, geestdriftige teeners zijn de zaal uitgesleept en flauw gevallen meisjes werden snel en handig afgevoerd. Wanneer ergens in de zaal onrust dreigde was op hetzelfde moment een groep van minstens tien ordedienaren aanwezig om krachtig in te grijpen”.

  Inspecteur Rijkeboer: “Er is inderdaad geknokt. We hebben hier een aangifte wegens mishandeling van een fotograaf binnen gekregen”.

  Fotograaf Dick de Boer zou een paar mooie foto’s van de Kinks maken. Zover kwam het niet. “Ik werd van het podium afgeduwd. Senf kwam witheet op me af, gaf me een duw en ik viel languit tegen de grond met m’n foto-apparatuur. Toen ik enkele onderdelen van m’n blitz wilde terugzoeken wenkte Senf twee uitsmijters. ‘Gooi ’m d’r uit!’, beval hij. Ze sloegen me de zaal uit”.

  Misschien wel vanwege de behandeling ging De Boer verder met zijn tirade: “Er is verschrikkelijk geslagen. Met stokken en met riemen, Geef ons dan liever de politie maar. De ordebewakers zochten het gevecht. Jongens werden vierkant door de zaal geslagen en een werd er aan zijn haren uitgetrokken. De ordebewakers liepen dwars over het publiek heen als er ergens moeilijkheden rezen. Toen ik Senf met een neergeslagen jongen wilde fotograferen, was hij onmiddellijk verdwenen!”

 

Jaap Senf kreeg de kans om te reageren in het Algemeen Handelsblad. Gedecideerd verklaarde hij: “Er is door mijn mensen in Beverwijk niet geslagen. De VEB-directie was tevreden en de krantenberichten hebben de zaak overdreven. Mijn medewerkers zijn niet gekomen om te knokken, maar om alles in goede banen te leiden.

  Die ene fotograaf hebben we van de trap afgeduwd, want die bleef op het podium staan. Ik heb toen tegen mijn mensen gezegd: ‘Neem hem mee!’ Er gaan nooit meer dan zes man tegelijk op moeilijkheden af. Ze handhaven de orde. U had moeten zien hoe ze onmiddellijk een kringetje vormden rond een flauwgevallen meisje en hoe ze haar snel weg brachten. Zoals mijn mensen dat deden, daar ben ik echt trots op.

  Mijn mensen hebben niet geslagen, tenminste niet als eersten! Ze hebben wat lastige mensen naar buiten gebracht, daar kon het publiek niet tegenop en dan wordt men nijdig. En als er inderdaad een van mijn mensen gezegd heeft: ‘We lusten jullie wel, kom maar op!’, dan kan hij dat in enthousiasme gezegd hebben”.

  Aan het slot van het interview zei Senf vastberaden: “De fotograaf was lastig. Ik ben bereid een proces tegen hem te beginnen. Het is niet waar. Ik heb mijn mensen in de bus en later in Beverwijk voortdurend ingeprent: ‘Handen thuis! Niet slaan, daar bereiken we niets mee. Als er klappen vallen, ga dan weg!’”

 

 

 

 

 

 

De redactie van het Algemeen Handelsblad liet het niet bij het weergeven van de gebeurtenissen en de uitspraken van de betrokkenen bij het eerste concert van de Kinks in Nederland. Op 27 november verscheen er een hoofdartikel in de krant. De zaak werd principeel en scherp gesteld.

  “Uit het verslag in ons blad over de gebeurtenissen in Beverwijk, waar de Engelse beatgroep The Kinks optrad voor enige duizenden uit het gebied van IJmond samengestroomde teeners, is gebleken dat de organisator van de bijeenkomst beschikte over een ordedienst, waarvan de leden tot taak hadden de rust in de zaal te handhaven.

  Wij laten de vraag rusten, of dat bij de onderhavige gebeurtenis gelukt is. Het gaat er nu om, of het bestaan van zulk een particuliere, in dienst van de organisator staande ordedienst, wenselijk is op zichzelf.

  De politie heeft zich van de bijeenkomst verre gehouden, juist omdat de organisator had toegezegd zelf de zaak in het goede spoor te houden. In Den Haag schijnt het systeem gunstige resultaten te hebben afgeworpen. Niettemin kunnen de consequenties van zulk een ordedienst van zodanige aard zijn, dat er vragen rijzen.

  In beginsel hebben alle openbare instellingen in hun suppoosten, portiers of hoe deze functionarissen heten mogen, een eigen ordedienst. Kunnen dezen het werk niet af doordat eventuele ongeregeldheden hun boven het hoofd groeien dan roepen zij de politie te hulp.

  In het bovengenoemde geval lag de zaak anders: de ordedienst verving de politie.

  In een enkel geval zal niemand daar bezwaren tegen opperen. Maar wat, als deze ordediensten zich zouden gaan uitbreiden, als op den duur meer dan één impresario of organisator voor elke onder zijn auspiciën te houden bijeenkomst zijn eigen ordedienst zou meebrengen? En als de leden van zulk een dienst zich dan met geweld zouden moeten keren tegen rustverstoorders, die niet voor overreding of waarschuwingen vatbaar blijken? Een soort particuliere politie naast de officiële is wel het laatste wat wij voor ons land zouden verlangen.

  Het zal daarom zaak zijn de ontwikkeling van de z.g. ordediensten nauwlettend in het oog te houden”.

 

 

 

 

 

 

Je zou denken dat de komst van de Kinks naar Nederland, en alle kabaal eromheen in november 1965, het gesprek van de dag was bij platenmaatschappij Negram-Delta. Dat was, als mijn geheugen me niet in de steek laat, beslist niet het geval. Ik kan me niet herinneren dat ik bij mijn komst op de Zijlweg in Haarlem ook maar één collega over de gebeurtenissen heb horen praten. Bij mijn nieuwe werkgever was men natuurlijk wel blij met de verkoop van het EP’tje met daarop ‘A Well Respected Man’.

  Of het nou kwam door de krantenberichten en het optreden van de Kinks voor enkele duizenden jongelui in Beverwijk, ‘A Well Respected Man’ bleef goed doorstijgen in de Veronica top 40. Op 18 december waren de Kinks in die lijst terug te vinden op nummer 8, de hoogste klassering tot dan toe voor de Kinks in Nederland.

  In diezelfde week bevond de Ray Davies-song ‘Strange Effect’ (van Dave Berry) zich nog steeds op een derde plaats. De Beatles stonden op één met ‘Yesterday’, de Fortunes op 2 met ‘Here it comes again’, de Rolling Stones op 5 met ‘Get off of my cloud’ en Negrams eigen Motions (met Robbie van Leeuwen en Rudy Bennett, ‘Wasted Words’) met stip op nummer 4.

  Andere Negram-klasseringen waren er die week voor Chris Andrews (‘Yesterday Man’, 10), Sorrows (‘Baby Baby Balla Balla’, 26, samen met Chubby Checker), Everly Brothers (‘Love is strange’, 33), Bob Smit (‘Ik heb me weer vergist’, nieuw op 35) en ‘I’ll Cry’ (Roek Williams and the Fighting Cats, nieuw op 40).

 

 

 

 

‘A Well Respected Man’ bracht de Kinks eind 1965 een stap verder de hitlijsten op. Maar de kommotie over de Britse beatgroep werd weldra overstemd door die rond Dave Berry. In een eerder artikel heb ik [HK] verslag gedaan over de ‘woeste taferelen’ bij het bezoek van Dave Berry aan Zwolle op 25 november 1965 en een paar weken later toen de zanger van ‘This Strange Effect’ in Amsterdam een gouden plaat in ontvangst nam.

  Maar terwijl het succes van Dave Berry in het volgende jaar 1966 langzaam ten einde liep groeide dat van de Kinks naar een hoogtepunt toe. Het begon met de single ‘Till the end of the day’, die eind december 1965 de Nederlandse top 40 bereikte...

 

 

Harry Knipschild

6 april 2017

 

 

* Met dank aan Ron Zonneveld voor zijn inbreng.

 

* Op 18 en 19 juni 2020 liet Rob Bleeker mij per e-mail weten dat het voorprogramma van de Kinks in Beverwijk bestond uit optredens van André van Duin, Ria Valk, Rob de Nijs met de Lords en de Bintangs. Rob was er zelf bij. “Ik kan me herinneren dat André van Duin aan het einde van zijn act van het podium afviel of -gleed. Gelukkig mankeerde hij niets. Rob de Nijs werd met bierflesjes bekogeld door fanatieke Bintang-supporters, die om hun groep schreeuwden en van zijn zang niets moesten hebben. Een dissonant van een leuk festival”.

 

Clips

 

* Cyril Davies, Long John Baldry, Got my mojo working, 1963

* Golden Earrings, Please Go, 1965

* Motions, Wasted Words, 1965

* Kinks, A Well Respected man, uit 1965

* Beatles, München, Yesterday, 1966

* Kinks expositie, 2015

* Kinks, Set me free, H&M, 2017

 

Literatuur

‘Kinks’, Amigo di Curacao, 17 april 1965

‘Jacques Senf wil het opnieuw bewijzen: Het kan ook zonder politie’, Provinciale Zeeuwse Courant, 3 november 1965

Peter van Dam, ‘Kink Ray Davies, Hitweek, 7 oktober 1965

‘Vliegtuig kon niet landen. Wel beat, geen Kinks: tieners gingen vechten’, Leeuwarder Courant, 22 november 1965

‘Kinks kwamen niet op Haags beatfestijn. Weer was spelbreker’, Nieuwe Leidsche Courant, 22 november 1965

‘Rumoer om The Kinks’, Vrije Volk, 25 november 1965

‘‘Ordedienst’ van Jacques Senf houdt teeners in bedwang’, Algemeen Handelsblad, 25 november 1965

‘Ordedienst’, Algemeen Handelsblad, 27 november 1965

Jim Irvin, The Story of Pye Records, Sequel Records, 1998