511 - Demis Roussos, een extravagante Griekse zanger
In de loop van de jaren zestig werd Londen het centrum van de internationale muziekindustrie. Heel wat artiesten trokken naar de hoofdstad van Groot-Brittannië in de hoop, in de verwachting, dat de overtocht goed voor hun loopbaan zou zijn. De oorzaak was duidelijk: het ongekende succes van Britse groepen, vooral de Beatles die onder begeleiding van manager Brian Epstein ook zelf hun geboortegrond Liverpool verlaten hadden.
Amerikaanse artiesten staken de Atlantische Oceaan over, bijvoorbeeld om in Engeland op te treden – zoals Roy Orbison, Gene Pitney en de Byrds. Popidool Bobby Rydell zette er de Britse song ‘Forget Him’ op de plaat. P.J. Proby en de Walker Brothers probeerden – met succes – in Londen aan de weg te timmeren. De Easybeats, later gevolgd door de Bee Gees, arriveerden vanuit Australië. Nederlandse groepen als de Motions, Golden Earrings en Sandy Coast staken de Noordzee over om hun nieuwe repertoire in Britse studio’s vast te leggen.
Easybeats in Londen
Demis Roussos
Niet iedereen lukte het om Londen te bereiken. Eén van hen was Demis Roussos, op 15 juni 1946 uit Griekse ouders geboren in Alexandrië (Egypte). Aan een verslaggever van het Veronica-blad vertelde Demis in 1973 wat hij eerder had meegemaakt.
“Mijn ouders zijn zeer cultuurgebonden. Dat bracht met zich mee dat ik op achtjarige leeftijd al een ijverige leerling was aan het Alexandria Conservatoire of Music. De orthodox-christelijke gemeenschap van die ongelooflijk grote moslimstad heeft een heel grote invloed gehad op mijn muzikale ontwikkeling.
Ik geloof dat je in mijn songs duidelijk drie stromingen kunt herkennen. Zo ervaar ik het in elk geval. Dat zijn de byzanthijnse hymnen en gebeden, waar ik mee ben grootgebracht. Mijn eerste contact met muziek was in de kerk, waar mijn ouders mij trouw mee naar toe namen. Dat waren monotone zanggebeden, maar de schoonheid daarvan is mij toch niet ontgaan. In het begin van mijn muzikale praktijk was het zelfs zo erg dat ik deze religieuze muziekstructuren onverkort voor mijn songs gebruikte.
Toen ik ouder werd kreeg ik te maken met nogal agressieve, maar puur Arabische volkswijsjes. Ook daar bleek ik ontvankelijk voor. Dat imponeerde mij geweldig en ik heb geprobeerd om door te dringen tot de kern van die muziek. Wat ik daarvan leerde gebruik ik nog steeds.
In het begin van de jaren zestig heb ik mij daar een beetje los van gemaakt. Toen kwamen de Beatles en ook die bepaalden mij sterk – met name Paul McCartney. Wat ik van Otis Redding hoorde greep mij daarnaast heel sterk aan. Een combinatie van al die invloeden, plus mijn eigen visie daarop, heeft gemaakt wat ik nu ben”.
Vangelis en Lucas Sideras
Roussos: “Op het conservatorium heb ik klassiek piano, gitaar en het inlandse instrument de solfeggio gestudeerd. Op een gegeven moment had ik dat onder de knie en ben gaan reizen. Eerst naar Noord-Afrika, naar Italië en Israël. Terug in het vaderland Egypte weer studeren, want ik kon er niet genoeg van krijgen.
Ik ben Griekenland nog vergeten in dat rijtje. In Athene heb ik nog een tijdje les gehad. Ik kwam terug en tegen mijn verwachting en bedoeling in werd ik min of meer verwelkomd als een ster in spe. De mensen verwachtten duidelijk wat van mij. Een solo-carrière moest het worden, daar was ik van overtuigd.
Maar plotseling ontmoette ik Vangelis Papathanassiou, die met dezelfde plannen rondliep. Veel praten en spelen – dat liep uit op samenwerking. Onze gezamenlijke sound was erg apart, dus waarom niet. Hij was organist en ik zanger, dus moesten we nog een drummer hebben. Die besloten we in Engeland te gaan zoeken.
Engeland hebben we nooit gehaald, want we bleven in Frankrijk steken. Uit geldgebrek speelden we daar wat, konden ons muzikale team uitbreiden en vormden er Aphrodite’s Child. Philips wilde meteen een contract en de eerste plaat, ‘Rain and Tears’, was binnen een mum geboren”.
In de Engelse popkranten uit 1968 vond je meer details. ‘Rain and Tears’ werd namelijk opgepakt door de Britse radio en het platenkopend publiek. Over Roussos kon je lezen: “Demis speaks English, French, Arabic and Greek, first studied music in Egypt from the age of eight, then continued in music college in Athens. He plays trumpet, double bass and organ, and – would you believe – bouzouki”.
Over hun verblijf in Frankrijk, vanaf maart 1968: “Aphrodite’s Child originally decided to base themselves in England, and not France, after leaving Greece a year or two ago. But a Paris transport strike held up the group. Vangelis, Demis and Lucas [Lucas Sideras, de drummer] met Philips Records producer Pierre Sberro, who signed them immediately”.
In Record Mirror vulde Derek Boltwood op 30 november 1968 aan dat Roussos senior een klassieke gitarist was en zijn moeder zangeres. Over het handelen van Philips in Frankrijk liet hij weten: “Pierre Sberro suggested they should change their style from a ‘psychedelic’ bluesy approach, to a more classical sort of music. The group agreed – and their first break from their former style was their recording of ‘Rain and Tears’. A fortunate change for them”.
Pierre Sberro
Over dat nummer, gebaseerd op een canon van de Neurenberger Johann Pachelbel (1653-1706): “Once upon a time, about three hundred years ago as the crow flies, a German organist with nothing better to do sat down at his organ and composed a song. A song that was destined to bring him fame as a hit record in 1968, when revived by Aphrodite’s Child. ‘Rain and Tears’ is the first recording in English by this three man group from Greece – the disc has made quite an impact on the continent”.
De plaat van het Griekse trio sloeg inderdaad in als een bom. In Nederland bereikte de single vanuit het niets een tweede plaats in de top 40. De opvolger, ‘I want to live’, gebaseerd op ‘Plaisir d’amour’ (uit 1784) van Jean-Paul-Egide Martini (1741-1816), wist in 1969 zelfs de nummer één positie te bereiken. Andere hits van de Grieken: ‘Marie Jolie’, ‘It’s five o’clock’, ‘Spring summer winter and fall’ en ‘Such a funny night’.
De Amerikaan Lou Reizner (1934-1977) speelde in Europa eveneens een rol bij de loopbaan van Aphrodite’s Child. Reizner, die niet oud werd, was later al dan niet intensief betrokken bij de carrière van onder meer Rod Stewart, David Bowie, de orkestversie van ‘Tommy’ en Smile (voorloper van Queen). Het was Reizner die met de naam Aphrodite’s Child gekomen was. Eerder noemden ze zich de Papathanoussia Set.
Pierre Sberro-Terrighi (1944-1992) liet van achter de schermen niet alleen van zich horen bij Aphrodite’s Child, maar ook bij Mikis Theodorakis, Melina Mercouri, Georges Moustaki en Waldo de los Rios.
Het lijkt erop dat Demis Roussos, Vangelis en Lucas Sideras goede ‘raadgevers’ in de muziekbusiness hadden.
Exit Aphrodite’s Child
Goed omgaan met succes is niet eenvoudig. Er is altijd druk om aan de top te blijven. Muzikanten die continu samen optrekken gaan zich aan elkaar ergeren. De ene artiest vind het mooi zo, de andere wil vooruit. Popgroepen hebben meestal een beperkte levensduur. Ook bij de Grieken was daar sprake van.
In 1973 liet Demis afdrukken. “Het ging ineens ontzettend snel. Te snel en dat is ook wel gebleken. Die plaat werd ‘Rain and Tears’. Het resultaat daarvan ken je. Dat was begin 1968. Alle volgende hits verschenen ook overal op de hitparade en daardoor leek het allemaal erg voorspoedig.
Dat was toch niet het geval. Succes heeft mij nooit afgeleid, maar de anderen wel. Ik vind dat je je alleen kunt handhaven door een ijzeren zelfdiscipline, stiptheid en betrouwbaarheid.
De anderen dachten daar anders over. De organist [Vangelis] kwam vaak te laat, toonde gebrek aan interesse en dat werd uiteraard knetterende ruzie. Daar kan ik helemaal niet tegen.
Achteraf is mij gebleken wat daar eigenlijk de oorzaak van was. De muzikale ideeën liepen te sterk uiteen. We waren te individualistisch voor een homogene ploeg. Vangelis probeerde een nieuwe sound te ontwikkelen met behulp van ingewikkelde arrangementen, die alleen door een minderheid werden begrepen.
Achteraf geef ik hem gelijk, want hij is degene die de muziek van morgen voorbereidt, maar ik voelde me daar zeker niet bij betrokken. Het moet van mij ook commercieel zijn, want het streelt me nu eenmaal als ik er veel mensen bij kan bereiken.
Drummer Lucas maakte ook al van die vreemde toeren. Nou ja, je begrijpt dat het ondanks de successen, die hen niet eens zoveel konden schelen, spaak liep. We hebben Aphrodite’s Child ontbonden”.
In zijn eentje zou de zanger bovendien veel meer kunnen verdienen. In een Nederlandse krant kon je lezen: “Door de ontbinding van Aphrodite’s Child (in alle vriendschap) stond voor Demis het sein op groen voor een solocarrière”.
Demis Roussos solo
‘We shall dance’, een eigen song en eigen productie, was de eerste solo-single van Demis Roussos – in 1971. Internationaal succes was nog niet voor hem weggelegd. Desondanks bereikte hij met zijn solo-avontuur meteen een top 10 notering in Nederland. ‘Wij Nederlanders’ liepen weer eens voorop. In die tijd zorgde radio-promotie bij Veronica er meer dan eens voor dat allerlei artiesten in eerste instantie hier scoorden, alvorens de rest van de westerse wereld te veroveren. Zo werd het in de muziek business ook gevoeld. De Bee Gees en ABBA zijn aansprekende voorbeelden.
De opvolger, ‘My Reason’, maakte nog meer indruk in ons land dan ‘We Shall Dance’. Met die song, wederom een eigen productie van Roussos, werd de top van de hitlijsten gehaald. Roussos was bezig een vedette te worden voor jong en oud. Hij had mannelijke en vooral vrouwelijke fans. Zijn single ‘Forever and ever’ haalde eveneens een toppositie. Het album met die titel genereerde een verkoop van meer dan 100.000 stuks.
Demis Roussos ontvangt gouden lp en cassette uit handen van Leo Boudewijns (Phonogram)
Het succes in Nederland had ook in Duitsland effect. Roussos ging samenwerken met Klaus ‘Nick’ Munro (1927-2013) en Leo Leandros (pseudoniem: ‘Mario Panas’), de vader van Vicky Leandros. In 1972 won Vicky het Eurovisie Songfestival met ‘Après Toi’, een compositie van Munro en Panas. Leo Leandros trad bovendien als producer van zijn dochter op.
Popmuziek met een Grieks sfeertje deed het goed in die dagen. Dankzij de Panas-Munro aanpak werden de Vicky Leandros-singles ‘Ik habe die Liebe gesehen’ en ‘Die Bouzouki klang durch die Sommernacht’ grote hits op het Europese continent. De albums met dat repertoire gingen in aanzienlijke aantallen over de toenmalige toonbank.
Bij Demis Roussos werd met een soortgelijke aanpak gewerkt. Weldra zagen we ook hem als ‘een vaste gast’ in de hogere regionen van de hitlijsten. 1973 was – wat platenverkoop in Nederland betreft – een fantastisch jaar voor de in Alexandrië geboren Griek. In dat jaar vonden we hem vrijwel continu in TopPop en de Nederlandse top 10: met ‘Forever and Ever’, ‘Goodbye My Love Goodbye’, ‘My Friend The Wind’ en ‘Schönes Mädchen aus Arcadia’. Dat hij zijn producten, evenals Leandros, in het Duits zong was niet het minste probleem.
Griekse muziek lag voor menigeen goed in het gehoor. Ook Philips-artieste Nana Mouskouiri was populair. En wat te denken van Trio Hellenique.
Roussos prees Leo Leandros: “Hij is voor Duitsland wat Hans van Hemert voor Nederland is”.
Vicky en vader Leo Leandros
Roussos in Nederland: 1973
De inmiddels succesvolle artiest, 26 jaar, woonachtig in Frankrijk, liet zich regelmatig in Nederlandse studio’s zien. Hij was te gast in diverse televisieprogramma’s en vertelde zijn verhaal aan wie het maar wilde horen.
Een verslaggever van het Veronica-blad zocht hem op in zijn hotelkamer: “Demis Roussos is een opmerkelijk fenomeen in het showgebeuren. Echt opmerkelijk, want je kunt natuurlijk alleen iets bereiken als je op de een of andere manier opvalt.
Met die buitengewone plaats, die Demis in het popwezen inneemt bedoelen we geen gimmick of act, maar een wezenlijke muzikaliteit en persoonlijkheid. Die combinatie staat borg voor een zodanige kwaliteit dat niemand er meer om heen kan. Demis Roussos is een ster, die spontaan ging flonkeren en nog lange tijd aan het muzikale firmament zal blijven staan.
Zijn persoonlijkheid blijkt bij een ontmoeting onmiddellijk. Er straalt iets van hem af dat nauwelijks valt te definiëren. Zijn forse figuur, zijn goudbrokaten kleding, zijn weelderige haardos, het zijn allemaal uiterlijkheden, die onmiskenbaar indruk maken.
Maar dat is toch bijzaak. Het zijn voornamelijk zijn ogen en de beklemmende manier van praten, die het ’m doen.
Van Demis Roussos gaat een weldadige rust uit. Hij ontvangt je in een luxe, maar nauwelijks overdadige hotelsuite. De zanger zorgde al voor een drankje en geeft je meteen het gevoel dat je zijn gast voor die avond bent. In plaats van zomaar een lastige vragensteller. De belangstelling is wederzijds.
Het lijkt ook of hij zich nergens druk over maakt, terwijl hij daar alle reden toe heeft. Per slot van rekening stond hij tijdens ons gesprek aan de vooravond van een immense toernee door Zuid-Amerika.
Demis: ‘Daar hoef ik niet over in te zitten. Alles is geregeld. Het komt er nu voor mij alleen op aan of ik aan de geweldige belangstelling daar tegemoet kan komen. Je kunt je nauwelijks voorstellen hoe mensen daar reageren. Ik ga daar zes weken naar toe en weet nu al dat ik uitgeput zal zijn. Ze vergen namelijk alles van je, maar geven daar grote aanhankelijkheid en waardering voor terug.
In Nederland is dat anders. De popster als persoon is nauwelijks interessant. Als ik in Nederland over straat loop, kijken er mensen om, natuurlijk. Maar ik heb sterk de indruk dat ze omkijken omdat ik er nogal excentriek uitzie en niet dat ze zeggen: hé daar heb je Demis Roussos.
Nederlanders zijn nuchter en daarom hecht ik grote waarde aan hun oordeel. Als een plaat in jouw land wordt gewaardeerd weet je tenminste waar je aan toe bent. De popcultuur is in Nederland hoog ontwikkeld en daarom is het voor mij altijd weer een uitdaging als daar iets van mij wordt uitgebracht’.
Hij is geen artiest, die een interviewer tracht in te palmen met gladde praatjes over zijn land. Zijn serieuze betoogtrant is daarmee volledig tegengesteld.
Demis: ‘Ik hecht daar verschrikkelijk veel waarde aan, omdat ik muziek zo verschrikkelijk serieus neem. Het vult mijn leven en daarom ervaar ik het als prettig dat Nederlanders zo’n bewuste keuze maken als ze mij horen’.
De Griekse zanger wordt pas 27 jaar. Hij ziet er veel ouder uit. Demis: ‘Dat komt natuurlijk in de eerste plaats door mijn uiterlijk en dat kan ik ook niet helpen. Bovendien ben ik nooit zo’n losbol geweest en heb me eigenlijk alleen maar intensief met muziek bezig gehouden. Misschien ben ik daardoor een beetje weltfremd en kom daardoor wat ouder over. Best mogelijk.
Ik doe mijn best in de muziek. Niemand kan van mij verwachten dat ik daarnaast een veelzijdige interesse overbreng. Die heb ik niet. Dat wil zeggen, die is zeer persoonlijk en nauwelijks van belang voor anderen. Wat ik te zeggen heb doe ik via mijn muziek en ik geloof dat men van mij ook niet anders verwacht”.
Succes op de plaat, maar geen concerten in Nederland
Roussos vertelde dat er van zijn album ‘Forever and Ever’ alleen in Frankrijk al 700.000 exemplaren verkocht waren. Die verplichte stop – op weg naar Londen in 1966 – had goed uitgepakt. Na zijn verblijf in Zuid-Amerika zou hij, voorafgaand aan een tournee door Europa, twee weken achter elkaar optreden op hét podium van Frankrijk, de Olympia in Parijs. “Alweer een erkenning waar ik erg blij mee ben”.
Het zat de artiest dwars dat hij nog nooit in Nederland live had kunnen optreden. Verdrietig liet hij optekenen: “Ik sta hier aan de top van de hitparade. Hoe kan dat nou? Vreemd dat men denkt dat ik niet een paar volle zalen kan trekken. In Duitsland lukt dat toch ook”.
De verslaggever gaf zich gewonnen. “Demis Roussos straalt warmte uit. Hij is erg gesteld op vriendschap en vindt het teleurstellender dat zijn vertrouwen wordt beschaamd dan dat een plaat de mist in gaat. Muziek is voor hem geen hobby meer, maar een reden voor zijn bestaan. Dat combineert hij met zijn overdosis aan emoties. Het geeft een effect dat het goed doet in de platenwinkel.
Na alle omzwervingen kan hij weer naar zijn luxe appartement in Parijs Hij woont aan een boulevard, die uitkomt op de Arc de Triomphe. Heel gezellig met een knappe Française en een dochtertje van twee. ‘Als ik die niet zou hebben was ik alleen maar een muziekdoos en dan is het leven te eenzijdig’.
Demis wil een goede vriend zijn voor iedereen. En niemand zou die vriendschap willen beschamen”.
In november 1973 trad Demis – samen met Vicky Leandros – opnieuw naar voren in Nederland. Het Nieuwsblad van het Noorden wijdde er een stukje aan. “[TV-presentator] Eddy Becker heeft platina en gouden platen aangeboden aan zangeres Vicky Leandros en de Griekse zanger Demis Roussos. Vicky Leandros kreeg platina voor haar elpee ‘Vicky Leandros’, waarvan er liefst 50.000 verkocht werden, en goud voor haar elpee ‘Meine Freunde sind die Träume’ (25.000 verkochte exemplaren).
Demis Roussos ontving zowel platina als goud voor zijn elpee ‘Forever and ever’. Hij verdient zelfs een platina plaat mét diamanten, omdat er van deze elpee inmiddels meer dan 100.000 over de toonbank zijn gegaan. Deze ‘dure’ plak was niet op tijd gereed, maar zal bij de eerstkomende gelegenheid worden uitgereikt.
Er wordt door verschillende organisatiebureau’s momenteel alles in het werk gesteld om beide artiesten voor tournees naar Nederland te halen. Een moeilijke zaak, gezien de propvolle agenda’s van Vicky en Demis”.
Nieuwe superster van de Europese showbusiness
Op 3 januari 1974 was het eindelijk zover: Demis Roussos gaf zijn eerste concert in Nederland. Volgens de redactie van het Vrije Volk ‘kwam hij zijn faam waarmaken’. “Vijfduizend, goeddeels vrouwelijke fans, genoten in het Ahoy-complex van de show die met onmiskenaar vakmanschap werd opgevoerd door de zwaarlijvige Franse Griek Demis Roussos. In Rotterdam maakte hij de faam, die hij overhield aan singles als ‘My Friend The Wind’ en ‘Schönes Mädchen aus Arcadia’ waar”.
De kogel was definitief door de kerk. In Den Haag, twee maanden later: “Vrouwen sprongen het toneel op om hem te omhelzen, te kussen en aan te raken. En toen hij het theater verliet stonden zij er nog”.
In de Telegraaf wijdde Henk van der Meyden een hele pagina aan de ‘nieuwe superster van de Europese showbusiness’. Hij noemde hem ‘het idool van miljoenen vrouwen’. Henk: “Hij is een supermanlijke ster, een brok puur natuur in de door de nichtenrock [o.a. David Bowie] enigszins vertroebelde showbusinesswereld. Een kerel uit een stuk”.
De Privé-journalist tekende in een gesprek op: “Ik heb hier mijn hele leven voor gewerkt en ik leid nu het leven dat ik altijd wilde”.
Materieel had ‘de Griekse god’ niet te klagen. “Hij – eens een arme Griekse jongen – rijdt nu in een Rolls Royce – compleet met televisie en bar – door Europa van concert naar concert. In twee jaar tijd is hij met zijn platensuccessen miljonair geworden”.
Demis Roussos in zijn auto
Jaap Stamer, publiciteitsman van platenmaatschappij Phonogram, bevestigde zijn status: “We hebben nog nooit in zo’n korte tijd zoveel platen van een artiest verkocht. Er zijn al een paar honderdduizend langspeelplaten weg”.
Zijn drukke agenda (“ik treed tweehonderd keer per jaar op”) had intussen ook andere consequenties. Aan zijn relatie was na drie jaar een einde gekomen, ondanks de luxe. “Ze kon niet tegen dit leven dat ik nu leid, waarbij ik me moet inzetten voor mijn carrière. Daar is mijn huwelijk door gestrand”.
In de krant kon je lezen dat Piet Roelen (ex-echtgenoot van zangeres Corry Konings) de concerten in Nederland organiseerde. Voor een optreden vroeg de artiest een gage van maar liefst 15.000 gulden. Het Nieuwsblad van het Noorden beschreef de voiture van Roussos. “Het is een ijzingwekkend voorname zeer lange witte auto. Vóór een chauffeur met pet en achterin een balzaal vol pluche. Geen gewone banken, maar smaakvolle losse fauteuils, waardoor de indruk van een complete woonkamer wordt gewekt. In die luxe zithoek een complete bar, kleurentelevisie en een telefoon met directe lijnen, waarmee het de ster vergund wordt rechtstreeks met elke plaats in Europa te bellen. De prijs van de auto is niet bekend, maar de schattingen lopen uiteen van één tot anderhalve ton. Het enige excuus voor deze onbetamelijke weelde is dat Demis veel langs de weg zit”.
Demis Roussos in Groningen
Dankzij Delpher kun je nu zien dat Roussos in 1974 continu triomfen vierde in Nederland. Verslaggevers van regionale kranten waren paraat, zoals Jacques d’Ancona in de Groningse Evenementenhal. Demis liet zich begeleiden door een zesmansgroep. De journalist was kritisch.
“Met het ritueel van de hogepriester was hij opgekomen. Statig in toga gehuld, handen gevouwen, met kleine gebaren zijn dienst opdragend. Er ligt iets van wijding in de sfeer die hij om zich heen zet, maar de vriendelijkheid domineert. Natuurlijk is het allemaal erg handig gedaan: het schrijden over het podium, de toegevende, zachte blik waarmee hij het enthousiasme van de zaal duldt. Maar hij heeft zijn optreden met vakmanschap omgeven. Er staat een artiest die op een of manier weet wat zijn kracht is en deze weet over te brengen”.
Demis zou niet de beste zanger ter wereld zijn. “Het mag als een vaststaand feit worden erkend dat er aanzienlijk gavere stemmen te beluisteren vallen dan die van Demis Roussos. Strikt genomen is het niet om aan te horen. Maar het was een verrassing, dat hij niet uitsluitend zijn puur-commerciële repertoire van grijs gedraaide hitjes uitpelde. Hij presenteerde niet alleen fondant. Er waren ook minder bekende nummers van beter niveau en er stond een show van indrukwekkend kaliber qua belichting en muzikaliteit, al was het volume te sterk.
De groep, twintigvoudig versterkt en vermengd met echo’s en galm, heeft erg goed gespeeld en men was er in geslaagd geluid van studiokwaliteit te kweken. Roussos zelf met worstvingertjes de microfoon omklemmend, bewees ook in zijn anti-presentatie iets eigentijds en in elk geval een gewetenloze technische beheersing”.
Roussos bleef nog even na in Groningen. “Uit een van de vele vrouwen die na afloop de artiestenverblijven bestormden, selecteerde Demis Roussos persoonlijk een meisje. Het verhaal van hun ontmoeting van geruime duur in een zorgvuldig afgesloten kleedkamer, valt echter buiten het kader van dit stukje”.
Bonnie St. Claire zag de Griekse vedette wel zitten. In een interview met Arjan Visser (Trouw, 2011) bekende ze: “Ik had een enorme klik met Demis Roussos. Ik was gek op die man: grote beer, mooi gezicht, prachtige stem”.
De zangeres ging in dit geval niet over de schreef. “Als ik een seintje had gegeven, was het ervan gekomen”. Dat was niet uitzonderlijk: “Ik ging vaak vreemd – dat heeft mijn echtgenoot nooit geweten”. Om fysieke redenen was ze evenwel terughoudend. “Ik was bang dat ik niet levend onder hem vandaan zou komen. Daarom heb ik het niet met hem gedaan”.
Demis Roussos: goud en platina in 1976
Verder
Demis Roussos vond nieuwe liefde in de armen van Dominique. Uit hun huwelijk werd zoon Cyril geboren. Vanuit Frankrijk en en het Europese continent probeerde hij de rest van de wereld te veroveren. In Engeland lukte dat, Amerika werd een fiasco, dat hem min of meer ten gronde richtte.
Het Vlaamse tijdschrift Joepie zette een en ander op een rijtje.
“Eenzaam en met tranen in de ogen staarde Demis Roussos vanuit zijn ruime leefkamer in Los Angeles naar de golvende zee. Vol weemoed dacht hij terug aan zijn gelukkige momenten, waarvan nu niets meer was overgebleven. Zijn Amerikaanse avontuur was een flop geworden, het Europese publiek was hem vergeten, zijn vrouw had hem verlaten en zijn zoveelste poging om af te slanken was volledig mislukt.
‘Die namiddag pas drong het tot me door dat mijn leven de verkeerde kant op ging’, herinnert Demis zich. ‘Alsof iemand me een klap in het aangezicht had gegeven. Ik zat diep in de put en dat was me in geen jaren gebeurd. Wanneer ik nu alles op een rijtje zet, moet ik toegeven dat het succes me naar het hoofd was gestegen. De wereld leek wel van mij te zijn en ik voelde me een superman die alles aankon. Raadgevingen van vrienden sloeg ik in de wind. Na mijn succes in Engeland had ik mijn zinnen op Amerika gezet. De mensen uit mijn omgeving probeerden me dat uit mijn hoofd te praten. Maar ik luisterde niet eens. Ik wilde en zou Amerika aan mijn voeten krijgen.
Tot vervelens toe hebben ze me gewaarschuwd dat ik mijn Europese fanpubliek dreigde te verliezen. Maar ik was niet om te praten. Ik was een verwaande vlegel die alles beter wist.
Amerika gaf zich niet gewonnen. Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik dat besefte. Ik was zo bezeten door mijn veroveringsplannen dat ik de indruk had dat alles naar wens verliep. Zelfs al geraakte ik geen stap vooruit. Ik verscheen een paar keren op televisie en dacht dat het gebeurd was. Zelfs mijn dalende verkoopcijfers in Europa waren me geen zorg. Dat maakte ik wel goed met mijn resultaten in Amerika, troostte ik mezelf. Tot ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt. Ik stond nergens meer!”
Demis Roussos in Billboard
Gelijktijdig strandde zijn huwelijk met zijn tweede vrouw Dominique. “Dominique besefte dat mijn zwaarlijvigheid me op de duur parten zou gaan spelen en drong aan dat ik een dieet zou volgen. Ze dreigde zelfs me te verlaten indien ik er niet meteen aan begon. Maar ik hield nauwelijks rekening met haar verlangens. Mij kon niets overkomen, ik was immers superman. Na een tijdje zou ze wel ophouden met zeuren, dacht ik.
Maar Dominique meende het. Toen ik na een zakenreis naar Amerika thuis kwam in Parijs, vond ik een briefje van haar op tafel; ze wilde niet langer meer meemaken hoe ik mezelf in de vernieling at.
Die eerste maanden heb ik het niet zo moeilijk gehad met de scheiding. Ik had het razend druk en ik was overtuigd dat ze zou terugkeren. De tijd vloog voorbij. Tot het helemaal tot me doordrong dat ze niet van plan was terug te keren”.
Demis Roussos moest zijn loopbaan weer vanaf de bodem aanpakken. Dat lukte aardig, maar zijn gloriedagen waren voorgoed voorbij. In 2015 overleed hij.
Harry Knipschild
20 oktober 2023
Clips
* Aphrodite's Child, Rain and Tears
* Aphrodite's Child, I want to live
* Demis Roussos, Schönes Mädchen aus Arcadia
* Documentaire over Demis Roussos, 1978
* Interview met Demis Roussos, 1981
Literatuur
Alan Smith, ‘Aphrodite’s Child’, New Musical Express, 23 november 1968
Derek Boltwood, ‘Aphrodite’s Child: ‘Rain & Tears’ 300 Yrs Old!’, Record Mirror, 30 november 1968
‘Demis Rousos is pas zes en twintig’, Veronica, 26 mei 1973
‘Platina en goud’, Nieuwsblad van het Noorden, 14 november 1973
‘Demis Roussos’, Veronica, 15 december 1973
‘Demis Roussos komt faam waarmaken’, Vrije Volk, 4 januari 1974
‘‘Mijn genre is weer eens wat anders’’, Tubantia, 16 januari 1974
‘Demis Roussos’, Nieuwsblad van het Noorden, 19 januari 1974
Henk van der Meyden, ‘Demis Roussos – een nieuwe superster’, Telegraaf, 26 maart 1974
‘Demis Roussos niet naar Enschede’, Tubantia, 2 juli 1974
Jacques d’Ancona, ‘Demis Roussos show technisch indrukwekkend’, Nieuwsblad van het Noorden, 30 september 1974
Caroline Coon, ‘Demis Roussos – Onassis of Rock’, Melody Maker, 26 juni 1976
‘‘Verblind door het fortuin verloor ik vrouw en fortuin’’, Joepie, 12 december 1982
Arjan Visser, ‘Bonnie St. Claire – ik kom vanzelf boven’, Trouw, 10 september 2011
- Hits: 697