502 - De Carter Family (1927-2003)
Halverwege de jaren vijftig ontstond de eerste muziek voor de Amerikaanse jeugd, jongelui die met teenagers (tieners) werden aangeduid. Die muziek, indertijd rock & roll genoemd, was vaak een mengsel van zwarte rhythm and blues en blanke country & western.
In de meeste publicaties wordt vooral de zwarte achtergrond benadrukt, tot in onze tijd toe. In dit artikel wil ik het eens hebben over de andere kant van de medaille, met name een invloedrijk country & western gezelschap, dat bekend is geworden als de Carter Family.
Sara, Maybelle en A.P. Carter
De familie van Alvin Pleasant (A.P.) Carter (1891-1960) was niet als zwarte slaaf uit Afrika op het Amerikaanse continent terecht gekomen. In zijn boek Country Music Originals. The Legends and the Lost schreef Tony Russell: “When he was born, there had been Carters in Scott County, Virginia, for a little over 200 years. His family was wrapped in music: his father played banjo in his youth, his mother sang old ballads, and her brother was a music teacher and choir leader”.
In het tijdschrift Country Music zette Billy Edd Wheeler uiteen hoe de Carter Family, oorspronkelijk een trio, tot stand was gekomen. In de omgeving van de Clinch Mountain was het begonnen: “The Carters, Bob and Mollie had eight children, eldest being Alvin Pleasant, or A.P., who became known as a collector of English and Irish songs, grew up to be jug-eared and tall and handsome and, in 1915, raided the Copper Creek side of the mountain of a buxom, dark-eyed, beautiful girl named Sara Dougherty, who sang in a low, almost male voice”.
Om aan de andere kant van de berg te komen moest je een dag lopen.
Een decennium later zorgde een nieuwe liefde voor het begin van de driedelige ‘Carter Family’. Ezra, jongere broer van A.P. vond de liefde in de armen van Maybelle Addington, een nicht van Sara.
“In 1926 A.P.’s brother, Ezra, crossed the mountain too, on a hunting trip – not for deer or bear or turkey, but for blue-eyed gentle Maybelle, who could play the banjo and the autoharp and the guitar and, because there weren’t many other pickers around, developed a style of finger playing wherein she worked rhythm and lead at the same time. They were married and came back to settle in Maces Springs, neighbors to A.P. and Sara”.
“Maybelle Addington was born in Copper Creek in southwestern Virginia on May 10, 1909, in a land of small creeks, limestone rocks, rolling hills, rail fences and cellars full of cabbages and potatoes. She was one of ten children born to Margaret and Hugh Jack Addington”.
A.P., Sara (1899-1979) en Maybelle (1909-1978) – met z’n drieën werden ze samen bekend als de Carter Family.
De eerste Carter Family
Ralph Peer
In de jaren twintig en dertig van de twintigste eeuw was er een toenemende belangstelling voor de muziek die op het platteland uitgevoerd werd, zowel die van de zwarten als de blanken. De soorten waren verwant aan elkaar. John Lomax (1867-1948), verbonden aan de Harvard Universiteit en de Library of Congress, vond de zwarte liedjeszanger Hudie Leadbetter in een gevangenis in Louisiana. Leadbelly, zoals hij genoemd werd, zong repertoire dat hij als kind geleerd had.
Door de gesubsidieerde muzikale ontdekkingstocht werd het repertoire van weleer vastgelegd en bewaard. Dankzij zijn pionierswerk werden nummers als ‘The House of the Rising Son’, ‘Goodnight Irene’ en ‘Cotton Fields’ klassieke popsongs.
Bij Ralph Peer (1892-1960) ging het er anders aan toe. Peer werkte voor diverse platenmaatschappijen. Er moest dus geld verdiend worden. Een van zijn ontdekkingen was Fiddlin’ John Carson (1868-1949), een blanke violist, afkomstig uit Georgia. ‘The Old Log Cabin in the Lane’ (1923) groeide uit tot een bestseller. Hillbilly-muziek deed het goed.
Bekende artiesten een eeuw geleden waren Eck Robertson (‘Sallie Gooden’), Charlie Poole (‘If The River Was Whiskey’), Uncle Dave Macon (‘Take me back to my old Carolina Home’) en niet te vergeten Vernon Dalhart, vertolker van ‘The Prisoner’s Song’. Van die uitvoering, onder leiding van Peer tot stand gekomen, zouden op den duur maar liefst zeven miljoen exemplaren verkocht zijn. Waar of niet, blanke hillbilly muziek deed het goed in de verkoop van platen.
Ralph Peer
Bristol, Tennessee, 1927
Namens de Victor Talking Machine Company, het bedrijf waar hij in 1927 werkzaam was, organiseerde Ralph Peer een grote talentenjacht in Bristol (Tennessee), op de grens met Virginia. ‘Iedereen’ trok er heen, in de hoop ontdekt te worden.
Gladys, dochter van Sara, vertelde later: “Daddy loaded up the old A Model Ford with the guitar, harp, mother, Maybelle, Joe, my 7 month old brother (who was on my mother’s breast) and me a little eight year old girl to mind the baby.
It took us almost the whole day to get the 25 miles from our house to Bristol. Dirt roads all the way, creeks to cross, and poor daddy had three flat tires. It was so hot, the patches melted off almost as fast as he could put them on.
We got to Aunt Vergie’s house about dark. That would give them the night to rest, tune the instruments, rehearse the songs, and walk the floors and wait for day light and the big day”.
Ralph Peer was onder de indruk van de Carter Family. Begin augustus 1927 legde hij zes songs vast. Zangeres Sara zag hij wel zitten. “As soon as I heard Sara’s voice – that was it. I knew that was going to be wonderful”. Bij die gelegenheid maakte hij een opname van ‘Bury Me Under The weeping Willow Tree’.
Peer zag ook om andere redenen een toekomst voor de Carter Family. A.P. beschikte over een uitgebreide voorraad liedjes, die hij op zijn eigen naam zette. En Peer had een eigen muziekuitgeverij, zodat hij het repertoire zakelijk kon exploiteren.
Russell: “He discovered that the family had a large stock of songs that met his two basic requirements: they had not been on record before, and they were not – or not identifiably – existing copyrights, which meant that Peer could acquire the publishing rights for his company Southern Music.
What Peer was always looking for, both for Southern Music and for Victor’s catalog of ‘old familiar tunes’, was songs that had some patina of age or tradition but had been worked over by the artist, rewritten and rearranged to give them an identity of their own.
In A.P. he had happened upon a song collector and song fixer who could supply such material by the wagonload: some from collecting trips into the mountains, others from a group of local contacts, some, as the family became better known, from people much farther away.
The words of ‘The Winding Stream’, a drowsy story of love in a canoe, were sent to them by a fan in British Columbia”.
Peer deed in Bristol nog een andere ontdekking: Jimmie Rodgers, die bekend werd als de ‘singing brakeman’. De platen van Jimmie én van de Carter Family gingen erin als koek. In 1997 schreef Jip Golsteijn in de Telegraaf: “Voor The Carter Family stond het continent van New York tot Los Angeles in 1928 in de rij om op één dag meer dan een half miljoen 78-toeren plaatjes aan te schaffen” – opnieuw waar of niet waar.
Vast staat in elk geval dat de talentenjacht in het dorpje op de grens van Tennessee en Virginia heel wat teweeg bracht. In de media wordt die soms aangeduid als de ‘big bang of country & western music’. Bristol mag zich ‘the birthplace of country music’ noemen.
Jimmie Rodgers en de Carter Family
Ondanks het succes leverden hun platen niet veel geld op voor de artiesten. In die tijd kregen ze per song een bedrag van vijftig dollar uitgekeerd en van royalties was geen sprake. Een jaar later werd hun gage per nummer nog verhoogd tot 75 dollar, dat was al heel wat.
Nieuwe opnamen maakten ze deze keer in Camden, New Jersey, de stad waar Victor gevestigd was. In mei 1929 legden ze er bijvoorbeeld ‘Wildwood Flower’, ‘John Hardy’ en Forsaken Love’ vast. Bij een volgende sessie, in februari 1929: ‘Little Moses’, ‘Lulu Walls’, ‘Diamonds in The Rough’ en ‘Foggy Mountain Top’.
Maybelle deed bovendien sessiewerk voor Jimmie Rodgers, bij wie al in 1924 tbc geconstateerd was. Hij had niet lang meer te leven. “We recorded with Jimmie Rodgers in Louisville in 1932, not more than a year before he died”, aldus Maybelle. “In fact, he wasn’t able to play his guitar very much. He was that sick, so I played for him and he sang. I had to play like him, you know, so everybody would think it was him. But it was me”.
Ralph Peer deed er alles aan om zoveel mogelijk songs met de populaire country-artiest vast te leggen. Hoe lang zou dat nog door kunnen gaan?
In 1953 keek hij terug: “In the spring of 1933, Jimmie and I corresponded about the possibility of additional recordings. Victor had about a year’s supply of material already on hand. The record business in general was not good, and they did not think it wise to be too far ahead of the market.
Jimmie Rodgers by this time had become ‘standard’. There were one or two masters to be remade because of technical defects. There was also the necessity to negotiate a new agreement between Victor and Rodgers. Working with all of these factors, I arranged matters so that Jimmie could come to New York for a series of recording work, and after the first two dates it seemed best to delay further activities. He died May 26, 1933, in his hotel bedroom. It became my painful duty to send him back home to Meridian, Miss., for burial”.
Van de country & western ‘big bang’ in Bristol, Tennessee, bleef de Carter Family over na het overlijden van Jimmie Rodgers.
Herinneringen van Tony Russell en Johnny Cash
In zijn boek Country Music Orginals gaf Tony Rusell het woord aan Johnny Cash. Die hoorde de muziek van het trio voor het eerst op de radio, zoals de latere Nederlandse jeugd luisterde naar de Engelse uitzendingen van radio Luxemburg (Jack Jackson) en die van radio Veronica (Joost de Draayer, Lex Harding).
Cash: “In 1936, when I was three years old, we lived on a cotton farm at Dyess, Arkansas, about forty miles from Memphis. And I became a fan of the Carter Family.
We bought a radio from Sears Roebuck that year, and I glued my ear to it, and learned every song that Maybelle, Sara, and A. P. recorded. As long as the battery lasted, that is. We had no electricity”.
Russell voegde eraan toe: “Johnny Cash was just one of hundreds of thousands of Southerners who grew up to the sound of guitar, autoharp, and old-time harmony: instantly recognizable, quickly unforgettable, the music of the Carter Family.
The original trio spanned American life from the pre-crash 1920s until World War II. In that decade and a half, while they traveled round small mountain towns or sang into the crackly ether, the nation sank into the depression and hauled itself out again.
In some ways, the Carters changed with those changing times; a discreet polish began to show on their music, a knowingness that derived from experience and success. But at its core the Carter Family’s music was a rock of old values around which fashion and progress bobbed and ducked without avail.
Their audience could turn to it as they might turn to the family bible, for reassurance and guidance, truth and peace. For the younger or more restless listener, however, there was enticement and challenge: the rippling guitar melodies of ‘Wildwood Flower’ or ‘Cannon Ball Blues’, the criss-crossing call-and-answer harmonies of ‘Lonesome Valley’ or ‘Will You Miss Me When I’m Gone’, the stories in song of ‘Little Joe’ or ‘Black Jack David’”.
Het repertoire van de Carter Family, aldus Russell, bestond uit ‘ballads en blues, heart songs en hymns’.
Ondanks de grote crisis, veroorzaakt door de Wall Street crash in 1929, bleef het een tijd lang goed gaan met de loopbaan van het trio. “The Carters became regular Victor artists, releasing between six and ten records a year. ‘Three years later’, Ralph Peer would recall, ‘they were very prosperous people indeed. They didn’t do anything like Jimmie Rodgers, but they did make a tremendous amount of money comparatively through the years’”.
Marketing en taakverdeling
Het drietal was op diverse terreinen actief. Ze waren van alle markten thuis. “Record making occupied no more than a week or two in any year. The rest of the time they gave concerts in Virginia, Tennessee, North Carolina, and sometimes farther afield, typically in schoolhouses, churches, or courthouses.
Sometimes, assisted by other members of the clan, they held instrumental tuition courses in schools. Or they might make promotional visits to record stores. ‘The famous Carter Family will be in the city tomorrow’, the Kingsport Times announced on Friday, March 29, 1929, ‘performing at Lamb Company’s music store’, and on the Sunday the paper reported that ‘a large crowd of people was present at the affair, several standing far back into the street in front of the store’. A week later they were at nearby Horse Creek High School.
In November 1931 they were engaged to give a one-hour program at the Kingsport Athletic Club – before an evening of boxing”.
Over de kwaliteit van de drie leden van het trio schreef Colin Escott: “All three members of the original Carter Family were stars for very different reasons. A.P. rarely sang and didn’t play an instrument. He’d come in on a song (‘bassin’ in’, he called it) when the spirit moved him. His contribution was finding the songs, of which more later, arranging them, and taking care of business.
Maybelle usually sang the haunting harmony to Sara’s lead, and played the guitar that literally changed the world. Although she rarely did more than restate the melody on the bass strings, her ‘Carter lick’, as it was called, became the foundation of country guitar. Her solo on ‘Wildwood Flower’ is probably the most-replicated solo in country music.
Sara was the lead singer. Her unfancy style perfectly complemented the songs. She sang of caskets and early death as matter-of-factly as if she were asking whether you wanted coke or ginger ale. She sings with the confrontational truculence you would expect from someone who had grown up seeing all she’d seen.
Her voice is a mountain voice, a beautiful, untutored mountain voice. If she goes flat, she seems to be saying, ‘Damn right I missed that note. Do you have a problem with that?’ But when she turns to a tender song, it’s that much more affecting. Heartbreaking, in fact”.
Nieuwe tijden
In de loop van de jaren dertig veranderde er een en ander bij de Carter Family. Om te beginnen kwam er een einde aan het huwelijk van A.P. met Sara. Desondanks bleven ze voorlopig met z’n drieën optreden. “But by the mid-’30s Victor appeared to have lost interest in them, or they in Victor – they did not get on so well with Eli Oberstein, Peer’s successor as recording supervisor – and, encouraged by Peer, they moved elsewhere”, aldus Tony Russell.
In 1939 gingen A.P. en Sara definitief uit elkaar. Sara vertrok met een nieuwe echtgenoot, Coy Bayes, naar de Amerikaanse westkust. A.P. trok zich geleidelijk aan terug als uitvoerende artiest bij de Carter Family. Hij bleef in Maces Spring wel doorgaan met het aanleveren van repertoire. Zijn plaats werd overgenomen door dochters Janette (van Sara), Helen, June en Anita (van Maybelle).
De nieuwe Carter Family verplaatste de activiteiten naar Texas. Het gezelschap wist sponsoring te verwerven van de Consolidated Royal Chemical Corporation, met name om radio programma’s te maken, die van over de grens in Mexico met krachtige zenders in grote delen van de VS te beluisteren waren. In 1942 kwamen de Carters nog een tijdje terecht in Charlotte (North Carolina).
Mother Maybelle en de nieuwe Carter Family
Als gevolg van het vertrek van A.P. en Sara ging de leiding van het muzikale country & western gezelschap over op Maybelle, 30 jaar in 1939. Maybelle Addington werd ‘Mother Maybelle Carter’. Zij en haar dochters werden de nieuwe Carter Family.
Anita (1933-1999) trad bovendien op de voorgrond door duetten te zingen met Hank Williams, Hank Snow en Waylon Jennings. Solo zette ze ‘Ring of fire’, een song van zus June, op de plaat. Helen (1927-1998) opereerde wat meer op de achtergrond en instrumentaal, liet vocaal wat minder van zich horen. Ezra Carter, echtgenoot van Maybelle, trad op als manager.
In 1973 ging Billy Edd Wheeler op bezoek bij de familie. Over Maybelle schreef hij: “She is short, but she casts a long shadow – long and a half century wide. Her voice is shy and unassuming, but it has boomed over the loudest air waves of her time and made her a household sound.
She is so modest that digging facts out of her is like digging clams on a rocky, clammed-out Maine shore at high tide, because many of these facts would sound like compliments to herself and she is not, and has never been, on an ego trip. She is like the bass in a good band: you never know she is there ’til she stops pickin’.
Yet thousands imitate her guitar licks and a handful of Nashville’s elite acknowledge her as a master, a creator, and originator and an influence on their own style. She is Maybelle Addington Carter, Queen of Country Music.
Maybelle met haar dochters
Chet Atkins
Achteraf gezien was het een gouden greep om samen te gaan werken met een gitarist. “Maybelle gave Chet Atkins [1924-2001] one of his first steady jobs back when people said ‘Chet Who?’
This was when Mother Maybelle and the Carter Sisters were playing the Tennessee Barn Dance in Knoxville, after the Original Carter Family had split up, and the girls and Mama had gone on to Richmond to begin anew, to see how hard show biz can be (they had two radio shows a day and did personal appearances just about every night).
It was 1949 and Mother Maybelle and the Carter Sisters got an offer to come to Springfield, Missouri. ‘We asked Chet if he wanted to come along and work with us’.
‘I sure would’, Chet said quickly. ‘I’m starving to death’.
‘Chester had his trailer hooked to his car. He unhooked that trailer and we took off. He was with us for three and a half years. He went with us to the Ozark Jubilee in Springfield, played with us ’til after he went with RCA here in Nashville. We brought him here with us and we had a time getting him in here.
The guitar players tried to keep him out. They was afraid he’d take their work from ’em, and he did that eventually, but he couldn’t play with nobody else but us for about six months”.
Volgens Maybelle had haar gitaarspel (de Carter-lick of Carter-scratch) niet alleen Atkins maar ook pianist Floyd Cramer beïnvloed. “He is another Nashville picker who admits that some of his unique piano style came from Mother Maybelle and the way she slurred the bass notes playing her guitar.
There’s a little lick I get on the autoharp when I jump the key, you know, that Floyd says influenced his piano playing too”, bekende ze aan Wheeler.
Chet Atkins met de Carter Family
Johnny Cash
In 1968 trad Johnny Cash toe tot de familie. Na een huwelijk met Vivian Liberto trouwde de populaire artiest op 1 maart 1968 met June Carter. Naar eigen zeggen had Maybelle al jarenlang een blind vertrouwen in Cash, met wie de familie tijdens tournees regelmatig optrad.
Maybelle: “Me and my husband [Ezra], we just figured there was a lot of good in Johnny. He used to come out to the house when we was living at Two Mike Pike – he’d come in and out – June was beginning to work some with him then.
After we move over on Summerfield I just fixed him a room and let him come and go when he got ready. He stayed off and on two or three years.
I knew he was having a little problem with some things, and me and my husband talked about it. We figured we had to stick by him, and that’s what we done.
I know he was taking a pretty good bunch of pills. I’d try to keep him from going out. I’d just sit and talk with him. He’d just get up or go back to bed, or just ramble around. But I knew if he ever got himself straightened out, he’d be one of the biggest artists going”.
In 2003 schreef Hester Carvalho over die tijd: “Begin jaren zestig speelde Johnny Cash met zijn trio zoveel concerten dat hij er een zware amfetamine-verslaving aan overhield. Het werden zijn ‘outlaw’-jaren, waarin hij overal ruzie maakte en meerdere keren in de gevangenis zat.
June Carter werd zijn redding. De dochter uit de beroemde Carter-familie werd zijn vrouw, schreef een van zijn grootste hits, ‘Ring of fire’, en hielp hem van zijn drugs af te komen. Samen traden ze op in gevangenissen, wat Cash zijn grootste successen opleverde, de platen ‘Folsom prison blues’ en ‘Live at San Quentin’. In de jaren zeventig kreeg Cash nog een eigen tv-show”.
Met Johnny Cash had de Carter Family het goed getroffen. Rond 1970 had de artiest niet alleen een eigen tv-show, maar ook scoorde hij met nummers als ‘A Boy Named Sue’, Sunday Mornin’ Comin’ Down’ en A Thing Called Love’. Bovendien werkte Johnny mee aan ‘A Song to Mama [Maybelle]’, een Carter-single. Cash vierde zijn veertigste verjaardag, samen met June Carter (en Carl Perkins), in Amsterdam, als finale van het Grand Gala du Disque.
Johnny Cash maakte deel uit van de Carter Family. Mede dankzij zijn optreden kreeg de familie het predikaat ‘legendarisch’ opgeplakt. Johnny speelde ook een rol bij de heruitgave van oude opnamen toen de Family nog een andere samenstelling had. De liedjes van weleer gingen zodoende niet verloren.
Wheeler: “[Mother Maybelle] loves Johnny Cash and is proud of him, and it is obvious he loves her and is deeply proud of her. He has hung around her doorstep, like many others, for a long time, drinking at the free-flowing tap of one of the deepest springs in American folk and mountain music”.
Johnny Cash met de Carter Family
Reünie(s)
De leden van de uitdijende Carter-familie kwamen regelmatig bijeen. Sara kwam in 1975 uit Californië over. Doug Green deed verslag in Country Music. Zijn artikel had als kop: ‘Sara and Maybelle together at Maces Springs’.
De oorspronkelijke woning van A.P. Carter was een bedevaartsoord geworden. “About halfway between the Little Virginia town of Hiltons and the old Carter Family homestead in Maces Springs lies A.P. Carter’s Grocery, a cinderblock store to which he retired in 1941, after growing weary of a musical career.
It’s been converted by his daughter Janette into a tiny, primitive music room, which features shows by traditional country music bands every Saturday night. And it served as the headquarters for the relaxed, homey, and extremely moving reunion of Sara and Maybelle Carter late this summer.
The first annual A.P. Carter Memorial Festival was billed both as a festival and as a family reunion, and, truth to tell, it was rather more of the reunion – it seemed, at times, that half the crowd of five hundred or so were Carters, Bayes, Addingtons, or some other relative, near or distant, all dressed in finery and ready to sing, play or just visit.
But of course the excitement, the charm, and the raison d’être for the entire family gathering was the reuniting of the two grand and dignified mothers of country music, Sara and Maybelle Carter”.
bedevaartsoord
De twee schoonzussen, 77 en 66 jaar, lieten ondanks de hitte van zich horen. Ze zongen ‘Gathering Up The Shells From The Seashore’, ‘Lonesome Pine Special’, ‘Anchored In Love’, en natuurlijk ‘Wildwood Flower’.
De hele familie deed mee. “A homecoming, a family gathering, a small but joyous reunion of the most historic family in country music, nestled along the North Fork of the Holston River. The words to their famous ‘My Clinch Mountain Home’ seemed to echo from the rock-strewn fields of the struggling farms of Poor Valley: ‘Carry me back to old Virginia / Back to my Clinch Mountain home’”.
A.P. zou trots geweest, met die woorden eindigde Green zijn verslag.
Het einde
Met zijn ‘American Recordings’, geproduceerd door Rick Rubin, maakte Johnny Cash aan het einde van zijn leven een comeback. Maar op 15 mei 2003 kwam June Carter te overlijden. Niet veel later, op 5 juli, trad een uitgeputte Johnny Cash nog eens in Hiltons (Virginia) op – ter gelegenheid van een zeer uitgebreide Carter-reünie. Janette Carter, 80 jaar, verwelkomde de gasten.
Zoals gebruikelijk begon de beroemde artiest het (huis)concert met “Hello, I’m Johnny Cash”. “The spirit of June Carter overshadows me tonight with the love she had for me and the love I have for her. We connect somewhere between here and heaven. She came down for a short visit from heaven to visit with me tonight. I thank God for June Carter”, merkte hij op terwijl hij zijn klassiekers met hese stem zong. Om haar te eren zong hij haar song ‘Ring of Fire’.
Na een half uurtje werd Johnny Cash in een rolstoel weggebracht. Op 9 september overleed de aangetrouwde Carter-telg. Op 22 januari 2006 kwam er ook een einde aan het aardse leven van Janette Carter.
The Carter Family was geschiedenis geworden.
Johnny Cash, 5 juli 2003
Harry Knipschild
21 augustus 2023
Clips
* Carter Family, Bury me under the old willow tree, 1927
* Carter Family, Greatest Hits
* Carter Family, Wildwood Flower
* Finale Grand Gala du Disque, 1972
* Laatste optreden Johnny Cash, 2003
Literatuur
‘Veteran folk singer [A.P. Carter] dies’, Billboard, 14 november 1960
Billy Eddy Wheeler, ‘Mother Maybelle Carter: her career spans a half-century’, Country Music, augustus 1973
Doug Green, ‘Sara and Maybelle together at Maces Springs’, Country Music, december 1975
Jip Golsteijn, over de Carter Family, Telegraaf, 17 mei 1997
Colin Escott, ‘The Carter Family: In The Shadow Of Clinch Mountain’. Journal of Country Music, 2001
Hester Carvalho, over Johnny Cash, NRC, 12 september 2003
‘Laatste lid Carter Family overleden’, NOS, 24 januari 2006
Tony Russell, Country Music Originals. The Legends and the Lost, Oxford University Press, New York, 2010 (2007)
Barry Mazor, ‘Carter Family, Jimmie Rodgers | Bristol Sessions 1927-1928 | Country’s Big Bang, Revisited’, Wall Street Jourrnal, 7 april 2011
- Hits: 1004