431 - De bijzondere carrière van Lesley Gore (1946-2015)

Op 18 mei 1963 introduceerde het Amerikaanse vakblad Billboard de jonge zangeres Lesley Gore (Lesley Sue Goldstein) bij zijn lezers. Die bestonden voor een gedeelte uit discjockeys. Haar single ‘It’s My Party’ schoot omhoog in de hitlijsten. Met de aangereikte gegevens konden zij een en ander vertellen als ze de single aan hun luisteraars lieten horen.

    Billboard: “A typical teenager, Lesley sang her chart-riding hit, ‘It’s My Party’, at a friend’s birthday party. It sounded so good, someone suggested she cut a demo of the tune. After hearing it, Mercury signed the young singer to an exclusive recording contract. 

    She is the daugher of Leo Gore, manufacturer of Peter Pan garments and swim wear. A senior in high school, Lesley plans to enter Northwestern University in the fall. At present she confines her personal appearances to weekends and school vacations. Lesley hopes when she is established as a recording artist, that she can star in a Broadway musical”.

 

 

 

 

 

Waarschijnlijk had platenmaatschappij Mercury, gevestigd in Chicago, de informatie, zoals die in het weekblad werd afgedrukt, verstrekt. Er was natuurlijk meer aan de hand. Voor Herald Tribune schreef Ann Geramocos later: “She never felt like much of a typical teenager at all. Lesley Gore definitely is not the girl next door”.

    Om te beginnen was ze de dochter van puissant rijke ouders. “What some girls want, Lesley doesn’t need. She has it already”.

    Het leek er in haar artikel niet op dat het meisje veel gaf om de popmuziek van dat moment. Ze hield van jazz en blues: “Nina Simone, June Christy, Anita O’Day. Lesley never joined a fan club when she was young, never squealed through a singing concert”.

 

Vader Leo Goldstein zette de familie in om zijn dochter beroemd te laten zijn. In hoeverre zij het daarmee eens was, is niet duidelijk. In het tijdschrift Life kon je in die tijd lezen: “Lesley was never really interested in singing until she was 16 when she took five weeks of voice lessons and made a demonstration record”.

    Zelf trad Leo op als manager. Ronny, haar moeder, zorgde voor het beantwoorden van de brieven. Oma Anne Kalmus runde haar fanclub onder het pseudoniem ‘Susan Michaels, the girl down the street’. Broertje Mike las vakbladen als Billboard.

    Leo kende de weg in de muziekbusiness. Hij wist Joe Glaser (bureau Associated Booking) te overtuigen van het talent van zijn dochter. Via hem kwam Mercury in beeld. De actieve platenmaatschappij wilde iets doen met een song waar op dat moment belangstelling voor was. De Britse zangeres Helen Shapiro (van ‘Walking Back To Happiness’) en de succesvolle producer Phil Spector (‘Then he kissed me’) hadden ‘It’s My Party’ al opgenomen maar nog niet uitgebracht. Een versie van de Chiffons (‘He’s so fine’) was nog onopgemerkt gebleven. Mercury moest handelend optreden.

 

Irving Green, directeur van Mercury, zette twee van zijn medewerkers, producer Quincy Jones en arrangeur Klaus Ogerman, aan het werk met het meisje. 

    Lesley Gore: “I think it was a triumvirate of creative people. Quincy being kind of the head guy, the guy at the top of the pyramid. Then, perhaps myself down at the lower left corner, and there was a third guy who was very prominent in helping us get that sound. He was the arranger, Klaus Ogerman. Klaus and I spent a lot of time together. Then, we would bring Quincy in and go over it again. Klaus did a lot of arranging because of my voice and because of where the range was”.

 

Eind maart 1963 bevond het jonge meisje zich voor het eerst in een platenstudio. Phil Ramone zat achter de knoppen, Ellie Greenwich leidde het begeleidingskoor.

    Later vertelde Lesley: “We recorded the record on a Saturday afternoon March 30th. That was an amazing experience, the whole band was there. Twelve singers were there. I heard the record for the first time on April 6th. I was driving to school, literally seven days later. When it started getting played, we weren’t prepared for it. We didn’t even know it had been released”.

De campagne van Mercury pakte perfect uit. Op 1 juni 1963 bereikte ‘It’s My Party’ al de hoogste positie in de hitlijsten. Gore was in enkele weken tijd een idool geworden.

 

 

 

 

 

 

Lesley ontdekte wat het was om een tienerster te zijn. Later keek ze terug op die tijd. “It was very difficult. You have to take into account that this was a long time ago, and we didn’t have things like answering machines.

    So when the disc jockeys on WINS or WNCA, which was a big station here in New York, would say, ‘That was Lesley Gore, the sweetie pie from Tenafly’, well, people just came to Tenafly. You know, I’d wake up and there were people camped out on the grass”.

   De familie Goldstein werd niet met rust gelaten. “They’d show up in town and someone would say ‘Where does Lesley live?’ and they’d go, ‘Oh, up the hill, then you make a left over there and it’s the third house on the right’. And it was the same thing with the telephone. People got on the phone and said, ‘Give me Gore in Tenafly’.

   We were getting phone calls that we didn’t even understand half the time. I was really thrown into it, and those things are, how shall I say, double-edged swords. There’s a lot of positive but there’s a lot of negative and you need to find a way to balance it out”.

 

Over tienersterren las je de meest verschillende verhalen in kranten en tijdschriften. Soms spraken ze elkaar helemaal tegen. Zo kon je ook lezen dat Lesley al op drie-jarige leeftijd aan het zingen was geslagen en er haar hele jeugd van droomde om popzangeres te worden. Haar hoop om een musicalster te worden was er het gevolg van dat ze mocht gaan kijken naar ‘My Fair Lady’.

   Over die eerste keer dat ze haar eigen plaat op de radio hoorde, gaf ze in 1965 een andere versie: “The first time I heard my record of ‘It’s My Party’ on the radio, my dad and I were driving past a girl friend’s house so we ran in to call Mom and tell her I was on. The song lasts two minutes and 29 seconds and the phone was busy all that time – she was calling everybody else”.

 

Hoe dan ook, Lesley was in zekere zijn verplicht om zich te gedragen als het idool dat ze nu eenmaal geworden was. “The audience demands a more animated Lesley Gore than I am offstage. So I’ve trained myself to click on and off a whole new personality. It’s not fake – you really do feel different before a mike”.

   Intussen had ze wel een en ander geleerd over hoe ze zich als zangeres moest gedragen. “For a while the only thing I could think of to do during a live show was just stand there and sing. Then I realized that’s not enough – you have to snap your fingers or do something”.

   Maar als haar ouders toekeken was dat moeilijk. “It’s much more painful to do things before people you know than before strangers. It took me a long time, for instance, to get used to the fact that my parents were always watching and listening”.

   Soms kon ze aardig in paniek raken. “I’m never afraid I’ll forget lyrics, but when I step on stage I always know for a fact that I won’t remember the order of songs. I’m scared silly the orchestra will play one thing and I’ll sing another”.

 

Lesley had in korte tijd geleerd dat succes niet alleen afhing van de kwaliteit van een liedje. In de muziekbusiness kwam er meer bij kijken. “I used to think you just cut a song and if people liked it, it was a hit. Boy, I was wrong. The hit formula is something everybody keeps looking for. I think it’s melody and beat more than lyrics, but you can’t pin it down. Even if the song, arrangement and band are all great, sometimes it still doesn’t come off”.

   De tienerster besefte dat er ook wel eens een einde aan het succes zou komen. “Right now I’m leading the perfect existence. Even if it all ended tomorrow I’d still have lots to tell my grandchildren”. 

 

Het contact met haar onbekommerde jeugd zou ze nooit verloren hebben. “I can still remember how a 14- or 15-year-old feels”.

   Omdat ze nog zo jong was, mocht Lesley niet meer dan zakgeld ontvangen. Maar ze kreeg wel de beschikking over een passende Amerikaanse auto. De rest werd voor haar opzij gezet. “All she gets of her six-figure income – aside from her prized convertible – is a $30-a-week allowance. ‘The rest’, she explains, ‘goes into some sort of trust fund or something’”.

 

Het leven viel niet altijd mee bekende ze in 1965. “When the walls start closing in – and the ceiling, and the floor – the thing I like best to do is get in the car and just drive around a hour or so”.

   In de Life-reportage, met tal van foto’s, kon je het allemaal lezen.

 

 

 

 

Met haar eerste single, ‘It’s my party’, bereikte Lesley meteen de nummer één positie. Daar bleef het niet bij. De volgende drie platen, ‘Judy’s turn to cry’, ‘She’s a fool’ en ‘You don’t own me’, verschenen nog hetzelfde jaar in de Amerikaanse top tien.

   Ondanks de doorbraak van de Beatles en andere Britse groepen vanaf begin 1964 bleef de zangeres steeds hitsingles produceren. In 1964 bijvoorbeeld met ‘Maybe I know’, in 1965 met ‘Sunshine, lollipops and rainbows’, in 1966 met ‘Young Love’, in 1967 met ‘California Nights’.

 

Voor Lesley was in oktober 1964 ook een hoofdrol rol weggelegd in de TAMI-show, het in Santa Monica gefilmde popconcert, met onder anderen Jan & Dean, James Brown en de Rolling Stones. Ze was zo beroemd dat ze maar liefst zes songs in het programma mocht vertolken. Tijdens haar uitvoering van ‘Judy’s turn to cry’ klapten beroemde artiesten op de achtergrond mee: Smokey Robinson, Marvin Gaye, Gerry Marsden (van de Pacemakers) en Chuck Berry.

   In zijn autobiografie legde James Brown vast dat hij nogal jaloers was over de behandeling die Lesley er ten deel gevallen was. “A funny thing happened when the actual show went on. Lesley Gore went out. When she came off, a bunch of people crowded around asking for her autograph. Then this older lady – I don’t know if it was her mother, her keeper, or whoever – said, ‘Oh, no, don’t bother her, don’t bother her. She’s tired now. Wait until she rests’.

   We had already been out there and nearly killed ourselves twice already, and she hadn’t even done any rehearsals. When the lady said that, we all looked at each other and said, ‘There must be something we don’t know’”.

 

 

De zangeres trad halverwege de jaren zestig bovendien op in diverse speelfilms, tv-programma’s en niet te vergeten als ‘Pussycat’ in Batman.

 

 

 

 

In Europa kwam er niet veel terecht van de carrière van de Amerikaanse vedette. ‘It’s my party’ en ‘Maybe I know’ klasseerden zich desondanks in de Britse hitlijsten. In ons werd met Marijke Hofland bovendien een Nederlandstalige cover opgenomen van ‘It’s my party’, zonder succes. 

 

In de zomer van 1964 bracht het idool, samen met haar moeder, een bezoek aan platenmaatschappij Phonogram. Cees van Zijtveld, in het dagelijks leven discjockey bij radio Veronica, werd door Willem van Kooten op pad gestuurd om haar te interviewen voor Hitwezen. Willem was niet alleen programmaleider bij de zeezender, maar ook zakelijk betrokken bij de popkrant.

   Op 19 september verscheen zijn artikel: “Ik zat te wachten. Doel: een meisje en daarbij een artieste. Ze was op vakantie. Haar vader is de in veelvoud miljonair zijnde directeur van het Peter Pan concern, voor de dames geen onbekende naam”.

   Lesley was niet alleen. “In gezelschap van haar moeder, Fred Burkhart en Evert Garretsen kwam ze de gezellige bar van Phonogram in Baarn binnen. Ik werd aan haar voorgesteld als piraat (m’n ooglap lag thuis, maar de betiteling brak het ijs) en we kwamen op een barkruk in een gesprek terecht.

   Ze was ontzettend nieuwsgierig, Ik ben geen volleerd journalist, zodat ze me al gauw aan het interviewen was over radio Veronica.

   Op dat moment kwam Burkhart met de nieuwe Cashbox binnen en bracht Lesley het blijde nieuws dat haar laatste plaat ‘Maybe I know’ op de elfde plaats van de Amerikaanse hitparade stond, met rode stip. Daar moesten we op drinken: zij een jus d’orange en ik een sherry”.

 

 

 

 

Cees wilde weten hoe de 18-jarige Amerikaanse popzangeres haar vrije tijd doorbracht.

    Lesley: “In de States gaan de meeste tieners op vrijdag- of zaterdagavond uit. Ze eten niet thuis maar nemen ergens ’n broodje Hamburger of Frankfurter, gaan dan naar een goede film, drinken na afloop een flesje coke en zijn omstreeks 1 uur weer thuis”.

   Het idool vertelde nog wat meer. “Eind september ga ik eerst voor vier jaar naar de universiteit in New York en als dat achter de rug is – en ik ben zo fortuinlijk nog populair te zijn – ga ik door met mijn zangcarrière. Mijn liefste wens is eens in een musical te spelen”.

   Na het korte gesprek namen ze afscheid. “Zij stapte in een Amerikaanse slee met chauffeur om in haar hotel van kleding en kapsel te wisselen en ik spoedde me met een Volkswagen anno 1959 naar Hilversum”.

 

 

 

 

Van Zijtveld had geluk. Naast het maken van grammofoonplaten was Lesley vooral bezig met studeren. De pers kreeg haar derhalve niet zo maar te spreken. “She only submits to interviews once a month or so”. Een gesprek onder vier ogen was al helemaal onmogelijk. “Just as customers in jewelry stores aren’t left unattended, interviewers don’t talk to Lesley Gore alone. Ken Kendall, her press agent, is with her at every session”, legde Ann Geracomos vast.

   Lesley begon een studie aan een gerenommeerd instituut, vernoemd naar Sarah Lawrence (1846-1926) - ‘a college intended to instruct women in the arts and humanities’. Ze studeerde er Engelse en Amerikaanse literatuur.

 

 

 

 

In de vorm van een persoonlijk dagboek deed ze begin 1966 verslag van hoe het haar verging. “I’m luckier than most people because – well, I became a Mercury recording star, have traveled the world, appeared frequently on top-rated TV-shows and have made several movies. And my biggest dream of all was to go to college, which I am doing now. I wouldn’t give up the opportunity for a higher education for all the money in the world”.

 

De zangeres van ‘It’s my party’ liet afdrukken: “I got real sentimental when I read about my first formal party. I described the gown, but for some reason I didn’t tell my escort’s last name. Just Pete. I did tell my diary how excited I was and how I wanted to look my prettiest and then, the next day I couldn’t wait until I wrote about the party and what Pete had said to me, that he thought I had the loveliest strawberry blonde hair and even asked me to go steady”.

   Vaste verkering was niet aan Lesley besteed. “I told my diary why I had turned down his tempting offer. Know something! I’m glad I did because I still feel the way I did when I was 14, that going steady is too confining.

   ‘I want to meet a lot of boys’, I had written, ‘so that when I grow up I will know for sure when I meet the boy who is meant for me’.

   And just recently I wrote about college life, my roommate, the girls in school and how thrilled I am because they do not treat me like a star. I even included how my roommate and I went shopping for a tiny refrigerator because we both like to snack while doing homework. That was a fun day I’ll always remember because I keep a diary.

   And the most important day will be the one in which I describe the boy I love – someday!”

 

In 1968 studeerde Lesley af.  Opvallend vond ik dat haar naam anno 2021 op de website van het instituut niet vermeld wordt bij de vele beroemde alumni van het instituut, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Carly Simon, Alice Walker, Barbara Walters en Vera Wang.

 

 

 

 

Lesley bleef zich ervan bewust dat er aan haar carrière als tienerzangeres wel eens een einde zou komen – en al zeker omdat haar studie prioriteit kreeg. In de tweede helft van de sixties bleven de grote hits uit. Bob Crewe (1930-2014), die eerder de Four Seasons onder zijn hoede had genomen, verving Quincy Jones als haar producer – maar zonder het gewenste resultaat.

 

Gore werd door haar platenmaatschappij aan de kant gezet, hoorde Gary James. “Mercury released me from my contract and I had no recording contract. The records weren’t selling”. Volgens Mercury had ze bij het bedrijf zelfs een schuld van 175.000 dollar. Rijk was ze er niet geworden.

   Het viel allemaal tegen. En dan te bedenken dat ze haar studie juist had afgerond en wilde gaan optreden. Met Crewe Records probeerde Bob Crewe haar loopbaan nog nieuw leven inblazen. Hij kwam echter zelf in financiële problemen.

   Gore moest het zelf maar zien op te lossen. “It was not easy to get gigs. That’s when I started doing some writing and getting into some other aspects of music”. Lesley zei later: “The early seventies was probably the most difficult for me. I had te re-evaluate my life in terms of where I was going”.

   Al eerder had het meisje definitief ontdekt dat ze op vrouwen viel. “I came back from Australia in the late sixties. A friend of mine brought me to a jewelry designer, Lois, so that she could design a ring for me. We had a brief affair then and then I moved out to Los Angeles”.

 

California was geen gemakkelijke tijd, bekende ze achteraf. “There was a period of time in the ’70s when I was living in California and there was not exactly a lot of work pouring in: a lot of these records, ‘Party’, ‘You Don’t Own Me’, there wasn’t enough perspective on them, there were no club dates, and I think I turned to writing really just to wake up in the morning and be a musician and to have something to do, and feel like a musician every day even if I wasn’t working. 

   And that’s what got me to the piano, that’s what got me up in the morning: a blank piece of paper and a hope to have something by the end of the day”.

 

 

 

 

Aan de Amerikaanse westkust deelde Lesley het leven met een zeven jaar oudere gescheiden actrice, Ellen Watson. Samen schreven ze liedjes. 

   Platenmaatschappij Motown, van Detroit verhuisd naar Los Angeles, had belangstelling. Het album ‘Someplace else now’ (1972) trok evenwel nauwelijks aandacht. 

   Lesley wist een overstap te maken van Motown naar A&M, eveneens in Los Angeles gevestigd. Bij A&M kwam ze opnieuw onder de hoede van Quincy Jones, die haar liet samenwerken met Herbie Hancock, Toots Thielemans, Dave Gruisin en de Brothers Johnson. De songs, door Gore opnieuw in samenwerking geschreven met Ellen Watson, maakten wederom weinig indruk. “The album died on the shelves”. De muziek deed in niets denken aan al die hits uit het verleden, waarvan melodie en tekst door mannen geschreven waren. 

   Quincy Jones was juist positief. “She had grown, my God. She wrote fantastic songs. ‘Lovely by name’ is a fantastic song, one of my favorite songs”. 

 

Carole King had het beter gedaan, eveneens bij A&M. Ze had een een nieuwe draai gegeven aan haar oude hits op het album ‘Tapestry’. Dat sloeg in als een bom. Wellicht was dat voor A&M wel aanleiding om daarna ook Gore onder contract te nemen. 

 

Michael, haar jongere broer, legde in een tv-documentaire uit dat Lesley geen antwoord had op de veranderingen in de samenleving en de smaak van het platenkopend publiek. Na het voltooien van haar studie, min of meer opgesloten in een conservatieve omgeving, zag de wereld er anders uit.

   Michael: “The music just changed. I think that was a tough period for Lesley. It’s very hard to go from number one songs on the radio [teenage love songs] to all of a sudden replaced by other artists”.

 

 

 

 

In 1980 was Michael Gore betrokken bij de film ‘Fame’, waarvoor hij de muziek schreef. De titelsong ‘Fame’, gezongen door Irene Cara, bereikte de top van de internationale hitlijsten, inclusief Nederland’. Zus Lesley en Michael schreven samen de songs ‘Hot Lunch Jam’ en ‘Out here on my own’, eveneens door Cara uitgevoerd.

 

 

 

 

Voor haar bijdrage (als tekstdichter) werd Lesley genomineerd bij de Oscar-uitreiking op 30 maart 1980, precies zestien jaar na de opname van ‘It’s My Party’. Volgens Michael gaf de film ‘Fame’ een mooi beeld van hoe het met de carrière van een popartiest kon gaan – als een raket naar de top en daarna het verval. Het verhaal van de film deed hem denken aan de loopbaan van zijn zus.

   Michael: “I won the Oscar. She didn’t. She was disappointed. She would’ve liked the Oscar”.

 

 

 

 

Voor Lesley Gore waren moeilijke tijden aangebroken. Ze moest hard werken voor de kost. Pas in 1989 ontving ze de royalties van al die hits uit de jaren zestig.

   In die tijd leerde ze Bella Abzug (1920-1998) kennen, die streed voor vrouwenrechten. Abzug stimuleerde haar om zich aan te sluiten bij de feministische beweging. “She kind of mentored me as to what’s important for women and where to put my energies in terms of gay women, and what I could best do to help women in our community and children. And that’s pretty much what I live by now, pretty much where I like to concentrate my efforts. You can only bite off so much, so you gotta know what you want to do”.

   Voor een vrouw was het nooit makkelijk geweest om het te maken in de muziekindustrie. Florence Greenberg was volgens haar een uitzondering. “She started Scepter Records. She was one of a kind. She was one woman in a field of men. A lot of women haven’t fought for their rightful place”.

   Scepter was succesvol geweest met de Shirelles (‘Will you still love me tomorrow’), B.J. Thomas (‘Raindrops keep falling from my head’) en Dionne Warwick (‘Anyone who had a heart’).

 

In 2004 kwam Lesley uit de kast. Dat had ze al eerder willen doen, maar dat ging niet. “I think the record industry is still totally homophobic. The record industry, it’s always been a man’s world. It’s always been a patriarchal situation, and it’s always put women, not necessarily down, but certainly on a lower rung”.

 

Tijdens haar werk voor ‘Fame’ was Lesley opnieuw bevriend geraakt met Lois Sasson (1940-2020). “That’s where she and I got together again, for good”, vertelde ze anno 2006 aan Denise Penn, die haar interviewde voor het tijdschrift Lesbian News. En zo was het ook – Lois en Lesley bleven partners tot het overlijden van de zangeres in 2015. 

 

 

 

 

 

 

Bij haar overlijden schreef Dave Laing in de Guardian: “In 2004, she became a presenter of ‘In the Life’, a Public Broadcasting Service programme devoted to LGBT issues. This was a tacit acknowledgment of her lesbianism, which, she subsequently said, had been evident to those around her for many years, if not to a wider public. In 2012, Gore adapted ‘You Don’t Own Me’ for a feminist campaign to persuade women to vote in the US presidential election”.

 

Meer dan welke andere song in haar repertoire kreeg ‘You don’t own me’ een bijzondere waarde. Het liedje was geschreven door twee mannen: John Medora en David White van Danny & the Juniors (‘At The Hop’). White schreef tevens ‘Rock & Roll is here to stay’ voor Danny & the Juniors en ‘One - Two - Three’ voor Len Barry.

   Geleidelijk aan kreeg ‘You don’t know me’ een nieuwe betekenis. Lesley zou de song zelf hebben geselecteerd om als single uit te brengen. Het zou haar manier geweest zijn om vorm te geven aan de gevoelens die zij in haar eerdere leven niet had kunnen uiten. In 2015 verscheen een boek over haar leven – onder de titel You don’t own me.

   ‘You don’t own me’ werd opgepakt door de vrouwenbeweging. Dat gebeurde bijvoorbeeld in de serie ‘Firt Housewives Club’ (1996). In 2019 werd de song aangegeven als een ‘anthem with civil rights roots’. Neda Ulaby gaf twee jaar geleden aan dat de hitsingle uit 1963 was gaan fungeren als een populair lied binnen de ‘Me Too’-beweging. De song was volgens haar een getuigenis van ‘unvarnished feminism’.

 

 

 

André Hazes gaf anno 1981 een eigen dimensie aan de ‘golden oldie’. In het Nederlands schreef hij zelf een antwoord op de oorspronkelijke tekst met daarin de woorden: “Dit is de laatste keer. Ik weet jij kijkt nu op me neer. Maar als het straks beter gaat, hoop ik dat je voor me staat. Dan
zie ik jou niet staan en zeg dat je beter kunt gaan. Je zei, ik blijf je trouw. Ik heb nooit geloofd in jou”.

   In 1982 bereikte de Nederlandse volkzanger met ‘Zeg maar niets meer’ een klassering in de top tien. In de top 2000 vonden we de single afgelopen jaar, zoals al jaren gebruikelijk, terug op een hoge plek (427).

 

 

Harry Knipschild

26 juli 2021

 

Clips

 

* Lesley Gore, It's my party, 1963

* Lesley Gore, You don't own me, 1963

* Irene Cara, Fame, 1980

* André Hazes, Zeg maar niets meer

 

Literatuur

 

‘Lesley Gore’, Billboard, 18 mei 1963

Eva Dolin, ‘Lesley Gore, the princess of song’, Song Hits, september 1963

Cees van Zijtveld, ‘Lesley Gore was even in Nederland’, Hitwezen, 19 september 1964

Ann Geracomos, ‘Lesley Gore, top female rock and roll singer is freshman at Sarah Lawrence’, Herald Tribune News Service, 6 februari 1965

‘Teen-age singer tops the pops’, Life, 9 april 1965

Lesley Gore, ‘Dear Diary’, Teen Life, januari 1966

Will Jones, ‘After Last night’, Minnesota Tribune, 30 juli 1972

Bob Kirsch, ‘Lesley Gore Back, Looks To New Fans’, Billboard, 26 juni 1976

James Brown & Bruce Tucker, James Brown. The Godfather of Soul, Glasgow 1988 (1986)

Denise Penn, ‘An interview with Sixties Legend Lesley Gore’, Lesbian News, juli 2006

Maryam Louise, ‘Lesley Gore And Lois Sasson: Secret Lesbian History’, Inquisitr, februari 2015 

Dave Laing, Guardian, ‘Lesley Gore 1946-2015’, 17 februari 2015

Neda Ulaby, ‘‘You Don't Own Me’, A Feminist Anthem With Civil Rights Roots, Is All About Empathy’, NPR, 26 juni 2019

Gary James, interview met Lesley Gore, zj

Website Sarah Lawrence College zj