404 - Procol Harum, ‘A Whiter Shade of Pale’

 

 

1967 was een bijzonder jaar in de geschiedenis van de popmuziek. In Monterey vond in juni het grote popfestival plaats met optredens van onder meer Mamas & Papas, Scott McKenzie, Otis Redding, Jimi Hendrix, Byrds, Buffalo Springfield en Big Brother & the Holding Company (met Janis Joplin). 1967 was het jaar van de ‘summer of love’. In juni traden de Beatles met ‘All you need is love’ live op in ‘Our World’, het eerst tv-programma dat rechtstreeks in de hele westerse wereld ontvangen kon worden. In 1967 werd de Engelse zeezenders Radio Caroline en Radio London het zwijgen opgelegd door de Britse Labour regering onder leiding van Harold Wilson.

    Grote hits waren er voor Boudewijn de Groot (Land van Maas en Waal), Monkees (I’m a believer), Scott McKenzie (San Francisco), John Woodhouse (Melodia), Rolling Stones (Let’s spend the night together) en vooral de Heikrekels: ‘Waarom heb jij me laten staan’, nummer één in de lijst van meest succesvolle singles in de top 40.

    1967 was tevens het jaar waarin het album ‘Sgt Pepper’ verscheen.

 

‘A Whiter Shade of Pale’ was misschien wel de grootste sensatie in dat jaar. Op 17 juni 1967 verscheen de single vanuit het niets op de bovenste plaats van de wekelijkse Nederlandse hitparade. Zoiets was ongehoord en zeker als je bedenkt dat het de debuut-plaat van de Britse groep Procol Harum was.

 

 

 

 Paramounts

 

 

Twee leden van Procol Harum waren in zekere zin veteranen. Al in 1963 kon je lezen over de Paramounts, die ontdekt werden door Ron Richards (1929-2009), rechterhand van George Martin bij EMI (Parlophone) en producer. Die groep was al drie jaar daarvoor opgericht.

    Een redacteur van popkrant Record Mirror schreef dat Gary Brooker (op 29 mei 1945 geboren in Londen), pianist en zanger van de Paramounts, op jeugdige leeftijd in een Engelse groep had gezeten die zich de Coasters noemden. Gitarist Robin Trower (geb. 9 mei 1945) had met hem de Paramounts opgericht in 1960. “Gary Brooker used to be a laboratory assistant”.

    Richards, eerder betrokken bij Jerry Lordan (componist van ‘Apache’) en de Hollies, zag wel wat in de Paramounts. Hij nam de groep onder contract en produceerde met hen een cover-versie van ‘Poison Ivy’, in 1959 een hit voor de Amerikaanse Coasters. Record Mirror was positief over het resultaat: “How about keeping a close eye on them for big things during the coming few months?”

 

‘Poison Ivy’, geschreven door Jerry Leiber en Mike Stoller, was populair in Engeland op dat moment. Er waren ook versies van de Dave Clark Five en de Rolling Stones. De uitvoering van de Paramounts belandde op nummer 35. Nieuwe hits kwamen er evenwel niet meer voor de groep.

 

 

 

 

 

De Paramounts en Gary Brooker leidden een aantal jaren een nogal sluimerend bestaan. Totdat Keith Reid zijn entree maakte.

   Popjournalist Alan Smith vertelde in 1967 over hem: “Keith Reid, almost 21, is as far removed from the old idea of a pop group manager as Engelbert Humperdinck from Jimi Hendrix. He doesn’t smoke a big cigar or spend his time working out the pounds, shillings and pence.

   Instead, he’s a slight, pale, almost nervous person with a liking for a blue denim jacket matched with a brown corduroy shirt, dark granny glasses and a wild and woolly hair style. But he’s shrewd as well as anything else and anybody who tries to put Keith down because he’s new to showbusiness is going to have a big shock indeed”.

   Reid had het eerder financieel moeilijk. “He spent most of last year living about in poverty. In fact, he asked me to pass on a kind word of thanks to Brixton Labour Exchange for the sustenance it gave him during his hard times!”

 

 

 

 

 

 

Platenproducer Denny Cordell (1943-1995), geboren in Buenos Aires, stak Reid een helpende hand toe. Dankzij Chris Blackwell (Island Records) had Denny actief kunnen worden in de muziekbusiness. Hij produceerde in 1965 en 1966 hits met de Moody Blues (‘Go Now’), The Move (‘Night of Fear’) en Georgie Fame (Get away’).

   Cordell beschreef hoe het met hem en Keith gegaan was. Hun eerste ontmoeting had ongeveer anderhalf jaar eerder plaats gevonden.

   “About 18 months ago [eind 1965], when I was recording the Moody Blues, I was approached by a guy called Keith Reid, who showed me the lyrics of ‘A Whiter Shade Of Pale’. No music, just lyrics.

 

 

“We skipped the light fandango
Turned cartwheels ’cross the floor
I was feeling kinda seasick
But the crowd called out for more
The room was humming harder
As the ceiling flew away
When we called out for another drink
The waiter brought a tray

And so it was that later
As the miller told his tale
That her face, at first just ghostly
Turned a whiter shade of pale”.

 

I told him they were beautiful, but I could really do nothing for him unless he had music. So he went away, and I didn’t see him until six weeks ago [begin april 1967].

   I’d also said to him why didn’t he get a group, and six weeks ago he came and played me a demo of the song just accompanied by piano. I liked it. The next thing he had formed this group. And when I heard them perform they just blew my mind”.

 

Uit de mond van Reid hoorde de journalist diens kant van het verhaal.

   “The idea of Procol had been in my mind for a long time. It began to take shape when a mutual friend named Gary Stevens introduced me to Gary Brooker. At that time he was still with his old group, the Paramounts.

   One day I just sat down and did some writing, and then I put the words in an envelope and gave them to Gary. Then I didn’t see him for six months except by chance – he said: ‘Oh, I’ve written some music to your words’.

   After that, I didn’t see him for another six months. Then I heard the Paramounts had broken up, so I got in touch. We didn’t know it, but Procol Harum and ‘Whiter Shade Of Pale’ were beginning to take shape.

   We started getting together a lot and by about last November or December [1966] we had a stockpile of songs. Then we realised that we needed a good group to bring out our ideas. I can’t play at all, although Gary plays piano”.

 

Geen Procol Harum zonder Brooker. “Gary means so much to the group because he is a good friend. That means we can communicate better. And secondly, I admire him tremendously as a musician. He really believes in what we are trying to do”.

   Reid nam bovendien Matthew Fisher op in zijn groep. Zonder hem te horen spelen mocht hij wat hem betreft meedoen. “Matthew fitted in instantly. We found him because he was working out his notice with Screaming Lord Sutch, and he advertised himself as available for work. I could tell he was right for Procol Harum just by talking to him. I hadn’t even heard him play”.

 

Muziekjournalist Alan Smith onthulde wat de naam van de groep betekende: “The name Procol Harum was chosen because it was the name of a prized Siamese cat, and it also meant something and sounded good”.

   Er was nog geld nodig om de laatste hindernissen voor het tot stand komen van de groep te overbruggen. Muziekuitgever David Platz (Essex Music) was bereid honderd Engelse ponden te fourneren, in ruil voor het verwerven van het copyright. “Reid always sits on music publisher David Platz window-sill. As he has been contracted to David Platz as a songwriter for some time, this may well be a good thing. According to David, Keith borrowed £100 from him to form the group.

   Procol Harum spent three weeks at a Buckinghamshire country cottage working the number out. The original demo ran for nine minutes”.

 

 

 

 

De opname van het nummer, geschreven door Keith Reid en Gary Brooker, ging snel, zeer snel. Denny Cordell: “You know the thing about these guys? - they record in one take. There’s no overdubbing or messing about. They just come into the studios and do it on one tape. When we recorded ‘A Whiter Shade Of Pale’ I just couldn’t believe we’d got it right first time.

   So I said ‘Let’s try it one more time’.

   I was wrong”.

   Het werk in de studio vlotte zo goed dat de groep meteen doorging met een volgende single.

   Op 27 mei 1967, in de week dat ‘A Whiter Shade of Pale’ voor het eerst in de Britse hitlijsten geklasseerd werd, liet Denny Cordell afdrukken: “We’ve already recorded the follow-up to ‘A Whiter Shade Of Pale’, and believe me when I say it’s just too much”.

 

 

 

 

 

 

‘A Whiter Shade of Pale’ werd in tweede helft van mei 1967 uitgebracht door de Engelse platenmaatschappij Decca. Maar op het Deram label. Decca had Deram (Decca Panoramic ‘Deramic’ Sound) in de sixties opgezet om te kunnen experimenteren met nieuwe geluidstechnieken zoals stereo. Voor Decca was dat tevens aanleiding om ‘progressieve’ popmuziek niet op het eigen label maar op Deram uit te brengen.

   Artiesten op Deram waren bijvoorbeeld Cat Stevens, David Bowie, The Move en Whistling Jack Smith.

 

 

 

 

Tony Hall (1928-2019) was ‘Head of Exploitation’ bij Decca. Hij bemoeide zich nadrukkelijk met het Deram-label. In een column voor het blad Record Mirror schreef hij op 15 april: “Everyone at Decca is delighted about the progress of Deram. ‘I was Kaiser Bill’s Batman’ by Whistling Jack Smith (produced by Noel Walker, yours truly suggesting the artiste’s name) may not be the hippiest single ever. But it does go with the label’s image.

   The new Cat Stevens and The Move singles just have to be big sellers. So, with luck, that makes two more Deram hits. Now the label’s main independent producers, Mike Hurst and Denny Cordell have come up with two new contenders.

   Denny’s latest creation features former Moody Blues lead singer, Denny Laine. This really is a work of love. Called ‘Say you don’t mind’, the backing is by a string quartet. Denny Laine’s voice really does have a ‘sound’. It’s a nice record. Hope it happens.

   One final word about Deram. David Bowie. Singer, song-writer, arranger, producer, social commentator. General all-round talent. His first LP is a gas”.

 

Terwijl Hall dat schreef wist hij dat ‘A Whiter Shade of Pale’ in de Deram-planning zat. Aan de lezers van zijn column vertelde hij een en ander.

   “I heard it originally at Denny’s flat. Found it amongst a big pile of demos. The title and the group name intrigued me. I put it on the player. And play it practically non-stop until two in the morning. It had that absolutely essential ‘little bit of magic’. The lead voice is a sort of cross between Stevie Winwood and Percy Sledge. The lyric (by the lead singer who used to be with the very under-rated Paramounts, Gary Brooker and group manager Keith Reid) is, for want of a more accurate description, vaguely in the Dylan bag.

   The general feel of the record is also a little Dylanesque. But the most arresting thing about it is the organ figure. It’s loosely based on an adaptation of Bach’s ‘Air on a G string’.

   Personally, I find the whole thing completely enthralling. If dee-jays have the courage and patience to plug an over-4 minute side, it could be a world-wide hit”.

 

 

 

 

 

Op 13 mei, kort voor de release, besteedde Hall in zijn column extra aandacht aan ‘A Whiter Shade of Pale’. Sommige platen, vond Tony, klonken op de radio (middengolf) fantastisch, misschien wel beter dan als je ze zelf opzette op je pick-up. Zoiets zou je vooraf moeten kunnen uitproberen. In Amerika gebeurde dat al, wist hij.

   “I wish it were possible for every producer to have access to experimental airtime. In fact, it’d be great if every reduction or ‘mix’ could be tried out on the air. To see whether all points are effective. I believe this does happen – up to a point – in certain parts of the States”.

   Denny Cordell was er bij Radio London in geslaagd op die manier te experimenteren. “Independent producer Denny Cordell persuaded Radio London to let him try out his latest creation on the air. And the station asked for listener reaction.

   Denny was concerned how it would sound on the air. For one thing, the side is 4 minutes 8 seconds long. He showed me the mail Big L programme director Alan Keen had sent him. I found it fascinating”.

   De luisteraars van zeezender Radio London zagen de eerste single van Procol Harum helemaal zitten, nog vóór die in de handel gebracht was. “‘Even me mum likes it so it must be good’, wrote one enthusiastic listener”.

   Tony Hall: “I think Big L deserves a bouquet for extending a helping hand to a progressively-minded producer. Only wish every radio station would follow suit”.

 

 

 

 

 

In de Record Mirror van 27 mei berichtte Tony Hall opnieuw over ‘A Whiter Shade of Pale’.

   “The biggest thrill of my professional career last week? Promoting that fantastic Procol Harum record I wrote about two weeks ago. Can’t tell you how immensely satisfying it is to see something you believe in as a creative, artistic, masterpiece selling nearly 90,000 copies in the first week of release. And my special thanks to the Decca promotion team who backed my intuition one hundred per cent. This will be Deram’s first number one. With a bit of luck, it could be number one all over the world”.

   In Record Mirror was ‘A Whiter Shade of Pale’ meteen op 23 binnen gekomen, om door te stijgen naar vier en vervolgens op één te belanden op 10 juni 1967. Het blad plaatste de groep die week in kleur op de voorpagina.

   In een interview met Derek Boltwood bevestigden de andere leden van de groep nog eens dat ze nog maar acht weken bij elkaar waren. “Keith and Gary started the group. They both had these ideas about the sort of sound they wanted. But obviously they needed more people to work with – so they advertised. We were auditioned, and Procol Harum is the result. We were chosen because, I suppose, we all think about the same lines – musically, that is – and we produce individual sounds that blend together”, aldus Ray Royer.

 

Aan Keith Reid werd de vraag voorgelegd waarom hij geen lid was van ‘zijn’ groep.

   Het antwoord was duidelijk: “Simple. I don’t play an instrument, so there’s no room for me. I write the lyrics to Gary’s music”.

 

 

 

 

De voorspelling van Tony Hall, dat ‘A whiter shade of pale’ wel eens overal in de wereld op één zou kunnen komen, kwam grotendeels uit. Zoals gezegd werd de top in Nederland binnen één week bereikt. De single haalde de nummer één positie bovendien in Duitsland, Frankrijk, Italië, Spanje, Ierland, Australië, Canada en België. In de VS kwam ‘A Whiter Shade of Pale’ op vijf.

   In 1972, vijf jaar later, kreeg ik [HK] als productmanager van Polydor in Den Haag de kans om het nummer als maxi-single opnieuw te lanceren. Op de b-kant van die maxi-single kon ik gebruik maken van de opvolgers: ‘Homburg’ en ‘Conquistador’. Het resultaat pakte voortreffelijk uit. De song van Keith Reid en Gary Brooker verscheen in ons land voor de tweede keer bovenaan in de top 40.

 

 

 

 

Zo simpel was het echter niet gegaan met die opvolgers. Na het succes, dat als een duveltje uit een doosje tevoorschijn gekomen was, viel de groep uit elkaar.

   Al op 21 juli 1967 meldde Hitweek: “Procol Harum zit in moeilijkheden. Nadat eerst co-manager Jonathan Weston de laan was uitgestuurd, zijn gitarist Ray Royer en drummer Bobby Harrison verdwenen. Toen ‘A Whiter Shade of Pale’ insloeg als een bom kregen de jongens zo waanzinnig veel aanbiedingen om op te treden, dat ze al ras overwerkt dreigden te raken. Genius achter de schermen Keith Reid vond het nodig dat de jongens uit gingen puffen op een boerderij in Frankrijk, uitgerekend op het moment dat Jonathan Weston bezig was in Amerika kontrakten te tekenen.

   Ruzie. Move manager Tony Secunda ging Weston vervangen en de stemming werd er niet beter op. Twee jongens uit de groep werd het teveel en ze besloten zich op vriendschappelijke wijze terug te trekken. In de groep werden ze vervangen door Robin Trower en Barry Wilson (resp. gitaar en drums)”.

   Trower, Harrison en Brooker hadden samen in de Paramounts gezeten. De oude groep was nagenoeg weer herenigd.

 

Record Mirror, eigendom van platenmaatschappij Decca, stelde zich terughoudend op met het doen van mededelingen. Meer nieuws vond je in New Musical Express. Na dertien jaar stapte Tony Hall op bij Decca. “Tony Hall has resigned from Decca Records, with whom he held the post of head of exploitation. He had been with the company for 13 years, and more recently has been largely responsible for the tremendous success of the new Deram label. Procol Harum attribute much of their no. 1 chart triumph to his promotional work,

   On his return from holiday, he intends to form his own company, Tony Hall Enterprises – which will discover, create and record new talent. He will also establish a promotion division to exploit discs from other sources.

   Replying to rumours that Hall will form an association with Denny Cordell, Denny told NME: ‘I cannot say anything until my contract with Decca expires in a few days’”.

 

Cordell gaf het al aan: zijn contract met Decca stond op springen. Tony Hall, met wie hij zo goed samenwerkte, was bij Decca opgestapt. Het contract van Denny Cordell met Decca kwam niet tot een verlenging. Dat betekende dat de producer met al zijn artiesten over kon stappen naar een andere maatschappij. Cordell plaatste zijn producties vervolgens bij EMI, waar hij een eigen label kreeg: Regal Zonophone. ‘Homburg’, de tweede hitsingle van Procol Harum verscheen dus niet meer op Decca’s Deram label.

   Het Deram-imperium van Decca stortte als gevolg hiervan in elkaar. De Engelse platenmaatschappij werd minder ‘progressief’. De Rolling Stones bleven nog een tijdje platen maken voor Decca, totdat ze vrij waren van hun contractuele verplichtingen en een eigen label via Atlantic opzetten. Van Morrison (Them) stapte in 1967 van Decca over naar Bang, het platenlabel van Bert Berns. Voor progressieve popmuziek zette EMI het Harvest label op, Phonogram (Philips) lanceerde Vertigo. Decca raakte achterop. Toen ik [HK] er enkele jaren later op bezoek ging maakte het bedrijf op mij in elk geval een nogal duffe indruk.

 

 

 

 

Op 30 september 1967 keek Derek Boltwood terug op hoe het allemaal gegaan was. Zijn conclusie was duidelijk.

   “When five individuals come together to experiment with music and ideas, and produce a collection of individual sounds blended together to create one of the most fantastic, and one of the biggest hit records of 1967, one must expect a certain amount of chaos, confusion and consternation to reign. And so it was in the case of Procol Harum”.

   De problemen leken intussen opgelost. “They assure me, all their troubles are at an end. The group have reformed, bringing in Robin Trower and Barry Wilson to replace guitarist Ray Royer and drummer Bobby Harrison. And all the behind the scenes difficulties that were so well publicised seem to have sorted themselves out as well.

   Zanger en componist Gary Brooker liet hij aan het woord. “We learnt a lot from our experiences with ‘A Whiter Shade Of Pale’. It was very difficult for us, a newly formed group, to cope with all the problems involved in having such a huge hit on our hands. Things just started happening before we knew where we were”.

   De zaken waren nu goed geregeld. “We’ve sorted our management out. Tony Secunda and Keith Reid have really got everything organised - and Tony is our hero. The thing is that, until you’ve been a number one group, you can never know what it requires. However, we learnt the hard way, and now we’re ready for success when it comes along again”.

   Brooker keek alweer vooruit. “I think we may get another number one with ‘Homburg’ – it’s a beautiful number, and a good song to record, and we did as best we could with it. I think it has more instant impact than ‘A Whiter Shade Of Pale’ - and the song is as good, if not better”.

   Intussen had Radio London moeten stoppen met zijn populaire uitzendingen. De Britse popliefhebbers moesten voortaan maar naar Radio One (BBC) luisteren.

   Brooker stelde zich diplomatiek op. “The absence of the pirates won’t affect the charts. Perhaps the climb to the top won’t be as rapid as it was with ‘Whiter Shade Of Pale’, but it’ll get there. Anyway, I think ‘WSOP’ would have been exactly the same without the plugs - and apart from that, the BBC are our friends”.

 

 

 

 

In het najaar was iedereen weer enthousiast, inclusief Matthew Fisher, een beetje een vreemde eend in de bijt. “Sometimes I hear that record. And I think ‘yes, well I’m not surprised it’s done so well, it’s a very good record’. Then it suddenly hits me that it’s ours. It’s difficult to think of it as something we did. It’s a strange feeling”, aldus de toetsenman.

   Fisher bevestigde dat de single ‘Homburg’ al eerder in de studio was vastgelegd. “We recorded it originally with the first Procol line-up, then we went into the studio and cut it again. Well it’s a bit of a delicate subject, but after all, if you sign two new people into the group you want to give them a fair break, so we did it with the new line-up. We hardly changed anything except that the drumming came out more dramatically, and I think it all sounds better”.

 

 

 

 

In het interview werd niet over geld gesproken. Maar dat zal waarschijnlijk meegespeeld hebben. Er was immers een nieuwe Procol Harum, met andere muzikanten en andere zakelijke afspraken. Met deze aanpak konden de inkomsten, de copyrights, de rechten, op een aangepaste manier verdeeld worden.

   Matthew Fisher bleef Gary Brooker en Keith Reid niet trouw. Hij had meer noten op zijn zang, ook op het terrein van ‘A Whter Shade of Pale’. Na verloop van tijd ging hij zich als mede-componist van de song beschouwen.

   Op 10 november 2006 kon je in de krant lezen: “De vroegere organist van de Britse popgroep Procol Harum, Matthew Fisher, beweert dat de klassieker ‘A Whiter Shade of Pale’ mede door hem is geschreven en is daarom naar de rechter gestapt. Het nummer staat op naam van zanger/pianist Gary Brooker en tekstschrijver Keith Reid.  

   Fisher zegt verantwoordelijk te zijn voor de op Bach geïnspireerde orgelpartij die bepalend is voor het nummer.

   Op de website van Procol Harum zegt Brooker geschokt en verbijsterd te zijn. ‘Keith Reid en ik schreven ‘A Whiter Shade of Pale’ al voor Matthew bij de band kwam’”.

 

 

 

 

In de rechtszaal demonstreerde Fisher zijn aandeel. “Procol Harum’s former organ player has appeared in court to play the keyboard in a bid to prove he wrote part of one of the band’s greatest hits. Mr Fisher claims he was inspired by the classical composer Bach but says he also had ‘his own ideas in his head’.

   Wearing a blue shirt with a blue tie, the 60-year-old sat at an organ set up in the corner of court room 56 at the Royal Courts of Justice in London. He was asked to explain ‘the process of his composition’ which he did by playing a breakdown of the solo bar by bar. ‘This is meant to be a pop record, we didn’t want anything too adventurous - too avant garde’, he told the court. ‘I was trying to do something that sounded nice, that people would say ‘oh! that is a nice tune’, he said.

   The musician is claiming a backlog of royalties which were frozen six years ago as well as any future royalties. Iain Purvis QC, representing Mr Fisher, said: ‘The origin of this solo is the biggest bone of contention’”.

   Toen hem gevraagd werd waarom hij niet eerder met zijn claim gekomen was reageerde Matthew met de woorden: “I was just a young musician who wanted to make music and I didn’t really think of contracts”.

   Fisher wist zijn gelijk te halen. “Het hof oordeelde dat hij recht heeft op 40 procent van de rechten. Fisher had de helft van de rechten geëist, maar volgens het hof was het aandeel van zanger Gary Brooker substantiëler. Ook de claim voor 1 miljoen pond van Fisher is van de hand gewezen.

   Bijna veertig jaar stond er als credit bij het beroemde nummer: zang Gary Brooker en tekst Keith Reid. ‘De orgelsolo is een duidelijk en significant onderdeel van het nummer. De credits behoren dus toe aan de persoon die die geschreven heeft’, aldus de jury bij de overweging om Fisher gelijk te geven”.

   Gary Brooker was in eerste instantie zeer ontstemd over de uitspraak. “Als Fishers naam bij de credits komt, mag de mijne eraf”.

  

 

 

 

Gary Brooker ging in hoger beroep. Aan juridische bijstand had hij inmiddels al een half miljoen Engelse ponden moeten betalen.

   “A legal battle over who wrote Procol Harum’s 1967 hit ‘A Whiter Shade of Pale’ has returned to court in London. Lead singer Gary Brooker is appealing against last year’s ruling that organist Matthew Fisher was entitled to a portion of the song’s royalties. Mr Fisher, a classically-trained musician who now works as a computer programmer, had originally claimed a half share of the musical copyright.  But in December 2006, the court ruled he was entitled to a 40% stake. Now Mr Brooker is trying to reverse that judgment”.

   Een van de problemen in 2007 was dat diverse mogelijke getuigen inmiddels overleden waren, zoals de oorspronkelijke muziekuitgever David Platz, meldde de BBC.

   De rechtszaken gingen evenwel nog door tot in 2009. Zelfs de hoogste Britse instantie. “According to legal experts, the case marks the first time the Law Lords have been asked to rule on a copyright dispute involving a song”.

   In Clash Music vatte men de procedure kort samen. “The case has swung back and forth ever since. The High Court ruled in 2006 that Fisher had proved his case, however the Court Of Appeal then argued that the organ player had waited too long to make his claim.

   Appealing the verdict again, Matthew Fisher has prevailed. The Law Lords have come down on the organ player’s side, with Lord Neuberger claiming that Fisher had repeatedly asked Brooker and Reid if he could have a share in the rights to the record, only to be ‘rebuffed or ignored’”.

   De debuutsingle van Procol Harum, uitgebracht in mei 1967, had heel wat consequenties…

 

 

Clips

 

* Paramounts, Poison Ivy

* Deram

* Procol Harum, A Whiter Shade of Pale, 1967

* John Woodhouse, Melodia

* Matthew Fischer, december 2006

* Het verhaal van Procol Harum

 

Harry Knipschild

7 september 2020

 

* Gary Brooker is op 19 februari 2022 overleden 

* Keith Reid is op 23 maart 2023 overleden

 

Literatuur

‘The Southend Sound Presented By The Paramounts’, Record Mirror, 21 december 1963

Tony Hall columns in Record Mirror, voorjaar 1967

Alan Smith, ‘Procol Harum crash in at 11’, New Musical Express, 27 mei 1967

Alan Smith, ‘I knew Procol would be a success’, New Musical Express, 1 juli 1967

‘Ruzie in Procol Harum?’, Hitweek, 21 juli 1967

Derek Boltwood, ‘The Harum troubles’, Recored Mirror, 30 september 1967

Penny Valentine, ‘It’s nice they’re copying us’, Disc and Music Echo, 30 september 1967

‘Organist Procol Harum eist deel royalty’s A Whiter Shade of Pale op’, Gazet van Antwerpen, 10 november 2006

‘Procol ex-organist plays in court’, BBC, 13 november 2006

‘Rechten A Whiter Shade of Pale ook van organist’, Algemeen Dagblad, 21 december 2006

‘Procol Harum battle back in court’, BBC, 4 oktober 2007

‘Procol Harum ruling is overturned’, BBC, 4 april 2008

Patrick J. Lyons, ‘Should have thought of that in 1967’, New York Times, 4 april 2008

Robin Murray, ‘Whiter Shade of Pale’ case settled, Clash Magazine, 31 juli 2009