403 - Lamont Dozier over Holland-Dozier-Holland bij Motown

 

 

Motown was een van de meest succesvolle Amerikaanse platenmaatschappijen in de jaren zestig. Mary Wells, Marvin Gaye, Martha (Reeves) & Vandellas, Supremes, Four Tops, Temptations, Miracles, ze maakten de ene hit na de andere. Veel van die hits waren geschreven en geproduceerd door drie mannen: de broers Holland (Eddie en Brian) en Lamont Dozier.

    Om slechts een handvol voorbeelden te noemen: ‘Where did our love go’ (Supremes), ‘Reach out I’ll be there’ (Four Tops), ‘Can I get a witness’ (Marvin Gaye), ‘Heatwave’ (Martha & Vandellas), ‘This old heart of mine’ (Isley Brothers).

    Holland-Dozier-Holland leek een hecht team te zijn, onverbrekelijk met elkaar verbonden. Maar dat bleef niet zo. Halverwege de jaren zeventig verliet Lamont Dozier zijn partners en sloeg een eigen pad in.

    Vorig jaar verschenen er twee boeken met herinneringen. Eddie en Brian Holland publiceerden Come and get these memories. The genius of Holland-Dozier-Holland, waarin een beperkte rol voor Dozier was weggelegd. Lamont liet een eigen boek verschijnen, How sweet it is, waarin hij over zijn eigen leven vertelde. Beide boeken werden met behulp van ghostwriters geschreven.

    In dit artikel wil ik vooral Lamont Dozier aan het woord laten. Daarbij heb ik gebruik gemaakt van bestaande interviews uit heden en verleden en natuurlijk ook van het levensverhaal dat anno 2019 in de openbaarheid verscheen. De nadruk ligt op zijn meest geslaagde jaren, de sixties.

 

 

 

 

 

 

Lamont Dozier is geboren op 16 juni 1941, in Detroit de stad waar Motown gevestigd was. Zijn familie verhuisde vanuit het Amerikaanse zuiden naar de stad, waar dankzij de autoindustrie veel werkgelegenheid was. Zijn oma van vaders kant, Zelma, was de dochter van een blanke vrouw en een zwarte vader – heel bijzonder in 1903. “Can you imagine a white woman marrying a black man in the South at the turn of the twentieth century? It was unheard of! My great-grandmother’s family completely disowned her”.

 

Zijn vader, Willie Lee, hield van muziek. “He was a fan of Billy Eckstine, Nat King Cole, Frank Sinatra, Al Hibbler, that kind of thing. Those old discs were made of shellac and were really fragile. If me or one of my siblings broke one, my dad would have a fit. He’d start screaming”.

    Vader Dozier nam zijn zoontje mee naar een theater in Detroit. “All the important black artists would come through the Paradise Theater: Dizzy Gillespie, Sarah Vaughan, Erskine Hawkins, Louis Armstrong, Lionel Hampton, Cab Calloway, Louis Jordan, Dinah Washington, and on and on.

    Whenever we got word that a famous performer was coming to town, everybody would scrape together their extra pennies and save up for the big show. My father took me to a Cavalcade of Stars show at the Paradise when I was five or six years old - just the two of us. The bill featured Billy Eckstine, Count Basie, Nat King Cole, Sarah Vaughan, and Ella Fitzgerald”.

 

 

 

 

Die avond vergat hij nooit. “I could feel the electricity in the room. When the performers came on stage, I loved what I was hearing, but I was just as taken with the audience response. As an avowed people-watcher who was always trying to figure out what made people act the way they act, I was soaking up the reactions of the folks who were seated all around us. They were clapping their hands and stomping their feet. Some were laughing from pure joy, while others got so carried away that there were tears streaming down their faces”.

    Het jongetje wilde later in de voetsporen van dat soort artiesten treden. “During one of the intermissions, I turned to my father. ‘I’d like to make people feel like this one day’, I told him.

    He cocked his head to the side. ‘Feel like what, Lamont?’

    I pointed back and forth in a semi-circle to the people sitting all around us. ‘Like this’, I said. ‘Happy’”.

 

 

 

 

Lamont liet zijn droom werkelijkheid worden. Hij werd zanger van de Romeos en de Voice Masters, die opnamen maakten voor Anna Records, het label van Anna Gordy, zus van Berry Gordy.

    Van zijn leven kwam voorlopig weinig terecht. Maar op een middag werd hij door Berry gebeld. “Hey Lamont, why don’t you come over here and jump on board, man. I need you”.

    “That sounds like a pretty good idea”, met die woorden liet hij zich overhalen voor een contract dat hem 25 dollar per week opleverde.

 

Bij platenmaatschappij Motown werkten ze met een prik-klok. Dat werd Lamont duidelijk gemaakt op zijn eerste werkdag. “Berry Gordy adopted that from what they were doing at the Lincoln-Mercury plant where he once worked. He didn’t know any better. We’d clock at nine in the morning and clock out at six in the evening”. Maar het werk kon ook wel eens doorgaan tot ver na middernacht.

    Berry Gordy leidde zijn nieuwe medewerker persoonlijk rond. “There seemed to be a lot of activity. People were coming out of the studio and heading upstairs”. Iedereen bij Motown kreeg dagelijks een gratis lunch aangeboden. “I got myself a bowl of stew, and Berry introduced me around to some of the people”.

    De jonge Dozier kwam in de juiste stemming. “After lunch we headed into Berry’s office to make everything official. He put all kinds of contracts and paperwork in front of me. One was for my publishing as a songwriter, one was an artist agreement, and another was a producer contract.

    I didn’t know any better, so I just signed whatever was put in front of me”.

 

 

 

 

Voorlopig had Lamont geen eigen kamer. “I would write songs on one of the pianos in the hallway. My preference was to go in the studio when there wasn’t a session going on. So I could use the grand piano. It sounded better, and I had more privacy in there”.

    In de lege studio kreeg Lamont bezoek van een Motown-collega: Brian Holland, die hem bemoedigend toesprak. “Man, I like it. What is it?”

    Even later zaten ze samen achter de piano. Het pakte zo goed uit dat Brian opmerkte: “I’m producing a session on The Marvelettes soon”. Als de songs van Lamont wat aangepast konden worden, dan zag hij wel mogelijkheden.

    Brian, Lamont en Freddie Gorman gingen meteen aan de slag. Dat resulteerde in plaat-opnamen. “The Marvelettes [‘Please Mr. Postman’] were the hottest act at Motown at the time, and the more chances I had to get them to record my songs, the better”. Binnen een paar dagen werkte het drietal een aantal muzikale ideeën uit van Lamont, die in zijn memoires optekende: “As a songwriter, it’s crucial to be open to new situations”. Zo creëerde je kansen.

 

Een van zijn songs, ‘Someday, someway’ verscheen in juli 1962 op de b-kant van de Marvelettes-hit ‘Beechwood 4-5789’. Het leverde geld op, legde hij de lezers van zijn boek uit uit. “Every time a record was sold, the songwriters got paid, which meant that if you’d written the flip side of a big hit you got paid the same on every record as the folks who’d written the hit side”. Bovendien werd ook de b-kant regelmatig op de radio ten gehore gebracht zodat zijn ‘Someday, someway’ zelfs in de R&B hitlijsten een notitie kreeg.

    Dozier: “That was the first time I ever appeared on the Billboard charts as a songwriter. I was thrilled”.

    De samenwerking met de Marvelettes resulteerde in een eerste royaltycheque: 1.300 dollar. “I took that thing to the bank and asked them to cash it with only one and five dollar bills”. De bankemployee keek hem een beetje raar aan maar deed wat hem gevraagd werd. “I didn’t care. I went straight home and dumped all the money out on the bed, which looked like a lot more with all those small bills”.

 

 

 

 

 

Die zelfde zomer van 1962 bracht Brian Holland hem in contact met zijn broer Eddie, die met ‘Jamie’ op de hitparade gestaan had. Eddie was geen echte zanger vond Lamont. “He had a good voice, but he suffered from stage fright. He liked making records, but he didn’t really enjoy getting up in front of a crowd and being an entertainer. He wanted to stay in the game, but he wanted to stay home”.

    In plaats van met Freddie Gorman en anderen samen te werken, concentreerde Dozier zich voortaan op de twee broers. In het nieuwe trio, Holland-Dozier-Holland, nam Eddie Holland het voortouw. “Eddie had worked out a system for exactly how to structure our partnership. Brian usually worked on music, while I worked on both lyrics and music. Under Eddie’s plan, I would be the idea man. I’d bring in a lyrical concept and Brian and I would develop a piece of music around it. Once we had a title or a chorus lyric or a framework mapped out, we’d hand off the song to Eddie to finish the lyrics.

    That way we could move on to the next song while he completed and fine-tuned the words. If Motown was a hit factory, we could be a factory within a factory. It would make the team of Holland-Dozier-Holland more efficient because we could churn out more work but keep quality high”.

 

Met andere woorden, aldus Lamont Dozier: “The three of us were a songwriting team while Brian and I continued to work as a duo on the production side. We’d finalize the song and cut the master while Eddie was working on the lyrics. It was very rare that the three of us would sit down in a room together and create a song from beginning to end.

    Instead, Eddie would go away and do his thing, so Brian and I could go back in the studio to come up with more ideas. Then Eddie would come in and sing the vocal on the track as a guide for the artist who would later record it. Brian was all music, Eddie was all lyrics, and I was the idea man who bridged both”.

 

 

 

 

In september 1962 kwam de samenwerking van het trio goed op gang. Dozier: “In januari 1963 namen we ‘Locking up my heart’ op met de Marvelettes. Die song had ik al geschreven vóór mijn komst bij Motown, maar werd nu bewerkt door Brian en Eddie. Het werd de eerste Holland-Dozier-Holland song in de hitlijsten van Billboard”.

    Martha & de Vandellas overvleugelden daarna de Marvelettes. Met de HDH-productie ‘Come and get these memories’ bereikten ze de R&B-top tien, een nieuwe mijlpaal voor het drietal.

    In de autobiografie gaf Lamont aan hoe zijn dagelijkse werkwijze was (na de prikklok). “When I showed up for work every morning, I would go through a little ritual to get the creative juices flowing. It usually involved sitting down at the piano and playing through a piece of music I was working on, or maybe something I’d already completed that just hyped me and made me feel inspired”.

    Zo ging het op een warme dag in 1963. Alle Motown-mensen moesten goed gekleed zijn, met een stropdas. Maar toen even niet. “I stood up from the piano bench, removed my jacket en rolled up my shirtsleeves”. Het leek wel of er een hittegolf in Detroit was. De ochtendoefening eindigde in ‘Heat Wave’. Dozier: “We finished recording the song with Martha and the Vandellas. That became our first number one on the R&B chart and our first top 5 single on the pop chart”.

 

 

 

 

Niet alle ideeën werden (meteen) gehonoreerd. Op basis van een idee van Dozier maakte HDH een opname van ‘Jimmy Mack’ met Martha & de Vandellas. Elke opname moest goedgekeurd worden in de wekelijkse ‘quality control’ vergadering in het kantoor van Gordy. Eerder mocht er geen single van geperst worden. Verschillende personeelsleden moesten dan een eerlijke mening geven. Het ging er volgens Lamont wel eens hevig aan toe. Ook bij ‘Jimmy Mack’ was dat het geval. Een andere producer, Mickey Stevenson, had met dezelfde groep ‘Dancing in the street’ opgenomen. Die kreeg meer stemmen tijdens de bijeenkomst. ‘Jimmy Mack’ bleef derhalve nog drie jaar op de plank liggen.

    De concurrentie binnen Motown was hevig, liet Dozier in zijn memoires afdrukken.

    Uiteraard had Berry Gordy altijd het laatste woord. Zijn mening was heilig. Dat bleek nog eens in in januari 1967. Toen ‘Jimmy Mack’ opnieuw aan het Motown-gehoor werd voorgelegd greep de baas persoonlijk in. “How long has this been on the goddam shelf? This is a hit! I want this record out. And I want it out next week!”.

    Dozier had reden om te glimlachen. Binnen korte tijd hadden Martha & de Vandellas er een top 10 hit mee.

     

 

 

 

HDH was enorm productief en succesvol. Heel wat artiesten gingen met het trio de studio in. Een van hen was Marvin Gaye.

    Dozier: “Marvin and I came to Motown about the same time, but he wasn’t interested in being an R&B singer. Marvin wanted to be the black Frank Sinatra. He was a smooth crooner in the style of Nat King Cole, and that’s the kind of stuff he was recording at first”.

    HDH zette hem op een andere koers. “In the summer of 1963, we recorded Marvin singing ‘Can I get a witness’. It’s an example of the church influencing our musical instincts. Brian and Eddie and I sang background vocals along with The Supremes, who weren’t yet having hits of their own. The record did well. It was a top 5 R&B hit”. Meer hits volgden.

    Berry Gordy spoorde HDH aan om zoveel mogelijk nieuwe songs met de zanger vast te leggen. Dat beviel de artiest maar matig. Hij vertoefde volgens Dozier liever op de golfbaan dan zich te concentreren op wat er in de studio van hem verlangd werd.

 

HDH wilde ‘How sweet it is’ opnemen. “We cut the track, and Eddie Holland put a vocal on it for Marvin to learn. Marvin was notoriously late for everything. When we booked the studio to put his vocal on the song, he was nowhere to be found. We waited and waited, but no Marvin. He eventually appeared in the control room with his golf clubs”.

    Gaye had niet de moeite genomen om de door Eddie Holland ingezongen band te beluisteren. Lamont en Marvin keken elkaar boos aan.

    Eddie Holland greep in. “OK guys. We’re all on the same team here. Let’s just hear the song”.

    Marvin was van mening dat hij te hoog moest zingen en had er geen zin in. Opnieuw ontstond er ruzie. Deze keer was het Brian Holland die ingreep. Na nog een keer goed luisteren verklaarde Marvin: “I’m ready. I’ve got it”.

    Lamont Dozier: “He sauntered into the vocal booth and put on his headphones. Brian hit record, and Marvin sang the hell out of ‘How sweet it is’ in one take. He nailed it. And he knew he nailed it. Marvin walked out of the vocal booth and came back into the control room. He picked up his bag of golf clubs and swung it over his shoulder”.

    Gaye vond het niet nodig om het resultaat terug te beluisteren, liet Dozier optekenen. Een grote hit was met één keer zingen geboren.

 

 

 

 

 

 

In zijn boek omschreef Dozier de Supremes als de ‘no-hit Supremes’. Dat was een beetje overdreven. De meisjes hadden wel eens in de hitlijsten gestaan, maar niet heel hoog. Hun grootste hit was de HDH-song ‘When the lovelight starts shining through his eyes’, die in 1963 belandde op plaats 23. De opvolger, ‘Run, run, run’ kwam evenwel niet verder dan 93. In vergelijking met andere artiesten zag hun toekomst er niet rooskleurig uit.

    Dozier: “I’d come up with ‘Where did our love go’, and we cut a track of it for the Marvelettes to sing to”. De orkestband was zo gemaakt dat Marvelettes-zangeres Gladys Horton hem gemakkelijk kon inzingen.

    Het liedje beviel de zangeres evenwel niet. Gladys vond dat soort repertoire te veel pop en te weinig rhythm & blues. “We don’t do shit like that. Why would you write something like that?”, met die woorden zou de zangeres gereageerd hebben toen ze hoorde wat de bedoeling was.

 

De drie producers, aldus Dozier, hadden de pest in. Ze hadden al een orkestband gemaakt. Als die niet gebruikt werd, moesten ze die binnen het Motown-systeem zelf betalen. De kosten zouden dan van hun royalties worden afgetrokken.

    Dozier: “I saw Mary Wilson coming in the front door one day, and I pulled her aside”. Lamont probeerde Mary – en daarmee ook de andere twee Supremes – te interesseren voor ‘Where did our love go’.

    Mary bleek er al van op de hoogte te zijn dat de Marvelettes de poppy-aanpak van HDH niet zagen zitten. Bij de Motown-artiesten was vooral rhythm & blues-muziek in trek. Mary zou dan ook gereageerd hebben met: “Is this that song that Gladys turned down? She said it was a piece of shit”.

 

 

 

 

In die tijd had Berry Gordy besloten dat Diana Ross als frontvrouw moest gaan functioneren. Mary en Florence werden door hem naar de achtergrond geschoven. Maar niemand van de drie Supremes had er zin in om die voor Motown vreemde song te zingen. Bovendien was de orkestband in een vreemde toonsoort gemaakt. Er was dan ook een negatieve stemming toen Diana het tegen heug en meug toch maar probeerde.

    Dozier: “Diana went in the vocal booth and started singing, but it sounded all wrong, Her voice was high and clear and it didn’t fit the track.

    Brian suggested that she sing it in her lower register. We tried again, and I could see her crossing her arms in the vocal booth. ‘It’s just not working’, she said. ‘It’s not right for my voice!’

    Brian had her try again. And again. And again. By that point Diana was practically fuming. Then something clicked. She started channeling her anger into the vocal performance. It took on an attitude. It wasn’t anything like the way we heard the song in our heads, but it worked. Her annoyance had turned into an edginess that had a sexy growl”.

 

Diana Ross was zelf niet tevreden. “We always get the leftovers that nobody else wants”, zou ze geroepen hebben en rende de studio uit. Ze kwam terug met Berry Gordy, bij wie ze was gaan uithuilen.     

    “Let me hear this song”, commandeerde de eigenaar van Motown knorrig. Na intensief geluisterd te hebben, verklaarde hij: “Diane, this is a hit. What are you talking about?”

    Diana zou nog tegengesputterd hebben, totdat Gordy een einde aan de discussie maakte: “’Brian’, he finally said. ‘Mix this thing and get it ready to go out. I want a test pressing as soon as possible. We don’t need to bring this to the quality control meeting. This is The Supremes’ next single’. With that, he spun on his heel and walked out, patting Diana on the shoulder as he departed. ‘Cheer up, girls’, he called behind him. ‘You’re about to be the big-hit Supremes!’”

    Wat ook de juistheid is van het verhaal, ‘Where did our love go’ haalde de toppositie van de hitlijsten. Het was de eerste uit een grote reeks successen voor de Supremes, voor Motown en voor Holland-Dozier-Holland.

 

 

 

 

 

 

Door alle successen kreeg HDH langzamerhand een speciale status binnen het bedrijf in Detroit. “Eddie, Brian, and I were the kings of Motown”. Er werd van de drie jonge mannen verwacht dat ze zo door zouden gaan. Zo simpel was het echter niet. “We were only as good as our next hit. I felt anxious most all the time, and I’d started drinking to calm my nerves. It was the quickest and easiest way to cope with the unrelenting pressure we had on us to continue cranking out hit songs. It was definitely something that I kept quiet about”.

    Het gebruik van geestverruimende middelen, zoals ze in die tijd genoemd werden, was niet in de mode bij Motown. “There were drugs around Motown, but Holland-Dozier-Holland were known as choir boys. Brian wouldn’t drink anything but milk. Eddie would drink a little white wine, but we were pretty much all clean-living guys. We didn’t have time to mess around with drugs, and I was always frightened about being out of control. Besides, Berry was clean and more or less demanded that the drugs and stuff stay out of sight. You came to Motown to work, not to get into a whole lot of boozing and partying. We weren’t there to fool around, so I did my best to keep it in check”.

 

 

 

 

In de memoires vertelde Dozier over songs waarin hij waarschijnlijk een belangrijk aandeel had gehad. Bijvoorbeeld over ‘Stop! in the name of love’, een van de vele nummer één hits van de Supremes.

    Dozier had wel eens een seksuele affaire. Zijn echtgenote ontdekte dat er iets aan de hand was en sloeg hard tegen de deur waarachter Lamont zich met zijn vrouwelijke gezelschap bevond. Het bonzen liet ze vergezeld gaan van de kreet ‘Stop! in the name of love’. Een goed idee voor de titel van een liedje bedacht de songwriter en producer.

 

Een herinnering aan zijn jeugd bracht Lamont ook op een idee toen het trio aan de slag ging met de Four Tops, die qua succes niet veel onder deden voor de Supremes. Holland-Dozier-Holland had in 1964 de gouden formule gevonden hoe Motown-platen moesten klinken.

    Met ‘Baby I need your loving’ debuteerden de Four Tops in de Amerikaanse hitlijsten. Evenals bij de Supremes was het voortaan steeds raak. ‘I can’t help myself’ werd in 1965 hun eerste nummer één, gevolgd door onder meer ‘It’s the same old song’, ‘Standing in the shadows of love’ en vooral ‘Reach out I’ll be there’.

 

 

 

 

 

In 1967 verscheen ‘Bernadette’. Dat was niet zo maar iemand onthulde Dozier. “I encountered a little Italian girl who changed a lot of my thinking about beauty. I was around nine or ten years old and was sitting at my desk on my first day of class when I looked up and saw her. She had this long hair flowing down her back, and I thought she was just beautiful. Her name was Bernadette, and she gave me a feeling I never felt before about anybody.

    Maybe she decided to be nice to me because I was the new kid, but Bernadette invited me over to her house after classes one day. Her family stayed right across the street from the school. Her father had a vegetable truck, and he used to fix fresh spaghetti that he’d hang over a line just like they did in the old country.

    I remember eating dinner with their family and thinking how nice it was that she had a mom and dad to sit down to dinner with. I decided right away that I was madly in love with Bernadette. I had it so bad for Bernadette, I could hardly think straight”.

 

Begin 1967 waren de Four Tops supersterren geworden. Van HDH werd verwacht opnieuw met een kraker te komen. Lamont Dozier zou het voortouw genomen hebben met een song over zijn jeugdliefde.

    “Even though I’d been drawing on my childhood feelings of puppy love for the real-life Bernadette for so long, I hadn’t really ever mentioned her to Brian or Eddie. Besides, we all had an unspoken rule that we wouldn’t write a song with a girl’s name for the title. Yes, we were artists, but we also saw what we were doing as creating a commercial product in the hope of maximizing sales. We figured no girl was going to buy a record that had some other girl’s name on it. That’s why we never wrote a song about ‘Maggie’ or ‘Mary’ or any other woman’s name”.

    Tijdens een onderonsje vertelde Lamont: “You know, guys, there was this little girl named Bernadette that I was in love with when I was ten or eleven years old, and she became my first muse. I still tap into that feeling when I want to get down to the basic feel of being in love”.

    Eddie Holland begon te lachen. “That’s crazy. I had me a girl named Bernadette at one time, too”. Tegen zijn broer zei hij: “Hey Brian, you used to go with a Bernadette, didn’t you?”

    Alle drie hadden ze iets met ‘Bernadette’ gehad. “We all started laughing”.

 

HDH besloot om af te wijken van het principe om niet over één meisje te schrijven. “We wrote it, cut the track, and brought in The Four Tops. [Frontman] Levi Stubb sang his ass off and made the song a classic. That one well-timed rebellion against our own rule really paid off because we followed our instincts”.

    Toeval of niet, het pad van Bernadette en Lamont kruiste elkaar nog één keer. “One day, I was driving down Woodward Avenue in my Coupe de Ville. I noticed a woman walking down the sidewalk. She was pushing a double stroller with two babies in it, had another baby on her hip, and was obviously pregnant with yet another. I happened to see her face pretty clearly as I passed and I recognized her.

    It was Bernadette! She was a beautiful girl, and she still had that beauty. I took the next right down a side street and circled back around the block to get a second look. Yep, it was Bernadette. I didn’t stop and, as far as I know, she was never aware that she inspired me to write that song”.

 

 

 

 

Holland-Dozier-Holland was een bedrijf binnen een bedrijf geworden. De omzet die ze genereerden werd bepalend voor de bedrijfsvoering en de inkomsten. Het is logisch dat ze daar erkenning voor wilden hebben. Ze dachten bijvoorbeeld aan hogere royalties en een eigen label.

    Berry Gordy, die zijn ster Mary Wells (van ‘My Guy’) al had zien vertrekken na mislukte onderhandelingen, hield het been stijf. Hij hield de drie mannen aan de contracten die ze getekend hadden. HDH ging in staking, schreef geen nieuwe songs meer, maakte geen nieuwe opnamen. Rechtszaken volgden.

 

 

 

In 1969 zetten Lamont Dozier, Brian Holland en Eddie Holland platenmaatschappij Invictus op. Een tijdje ging het goed. ‘Band of gold’ van Freda Payne en ‘Give me just a little bit more time’ (Chairmen of the Board) deden het prima. Maar zonder de strakke leiding van Berry Gordy ging het mis. Producers en songwriters zijn nog geen zakenmensen. Na enkele jaren hield Holland-Dozier-Holland op te bestaan.

 

Harry Knipschild

27 augustus 2020

 

Lamont Dozier is op 8 augustus 2022 overleden.

 

Clips

 

* Martha & Vandellas, Heatwave

* Marvin Gaye, How sweet it is

* Supremes, Stop! in the name of love

* Four Tops, Bernadette

* Freda Payne, Band of Gold

 

Literatuur

 

‘Holland-Dozier-Holland: This Tamla Trio Top The Hitmakers Chart’, Melody Maker, 28 januari 1967

Adam White, Fred Bronson, Billboard book of nr.1 r&b hits, New York 1993

Gerald Posner, Motown. Music, Money, Sex, and Power, New York 2002

Roy Carr, Gavin Martin, ‘Holland-Dozier-Holland’, Uncut, September 2004

Peter Dean, ‘Lamont Dozier’, 17 september 2007, eigen website

Gary Graff, ‘Lamont Dozier Remembers Recording (And Going to Middle School) With Aretha Franklin’, Billboard, 22 augustus 2018

Sylvie Simmons, ‘Lamont Dozier. The Mojo Interview’, Mojo, december 2018

Lamont Dozier, Scott B. Bomar, How sweet it is. A songwriter’s reflections on music and the mystery of music, BMG Books, 2019

Eddie Holland, Brian Holland, Dave Thompson, Come and get these memories. The genius of Holland-Dozier-Holland, Omnibus Press, 2019

Brian McCollum, ‘Motown’s Lamont Dozier looks back on success, struggle and smash hits in new autobiography’, Detroit Free Press, 17 december 2019