390 - Blue Diamonds, vastgeketend aan ‘Ramona’

 

 

In 1966 publiceerde Joseph Murrells (1904-1985) een boek van bijna vierhonderd pagina’s met de meest verkochte grammofoonplaten tot dan toe. Hij noemde het Daily Mail Book of Golden Discs. Om als single een vermelding te krijgen moesten er tenminste één miljoen exemplaren verkocht zijn.

  Voor Nederlandse artiesten was het vrijwel ondoenlijk om door Murrells geselecteerd te worden. Daar had ons land nu eenmaal een te geringe bevolking voor. Hooguit kon het gebeuren dat zo’n single ook buiten de landsgrenzen erkenning kreeg, zodat door een opeenstapeling alsnog het miljoen bereikt werd.

   In het boek met de gouden platen tot in 1966 – het is niet verbazingwekkend – kwam dan ook slechts één Nederlandse act voor – de Blue Diamonds, twee Indische jongens die in Driebergen woonden. De auteur wees erop dat hun hitsong ‘Ramona’ uit 1928 stamde en gaf verder aan: “Rudi and Riem de Wolff started with a Hawaiian band. Both brothers play guitar and are rhythm and blues vocalists.

   Inspired by the Everly Brothers, the De Wolffs made their first disc in 1959 which was an immediate succes. The disc of ‘Ramona’ was the first ever to sell over 250,000 in Holland, and over one million in Germany”.

 

 

 

 

 

 

 

Ik heb het al vaker geschreven. Juist sommige grote hits riepen vóór hun erkenning enorme weerstanden op. Naar de oorzaak ervan kun je gissen.

   In elk geval was dat het geval bij Maywood. Toen het duo zich presenteerde met ‘Mother how are you today’, een productie van Pim Koopman, werd die door de samenstellers van de zo noodzakelijke tipparade nogal onheus bejegend. Kees Helleman, promotieman van EMI-Bovema, werd zelfs dreigend medegedeeld dat hij er niet meer op hoefde te rekenen dat zijn andere singles in de lijst zouden worden opgenomen als hij zich wekelijks bleef inzetten voor 'Mother how are you today'.

   Kees was een doorbijter als hij ergens in geloofde. Hij zette door – met alle resultaten van dien.

 

Soms is er al weerstand binnen de platenmaatschappij zelf. Bij Bovema was dat bijvoorbeeld het geval toen Peter Koelewijn er ‘Kom van dat dak af’ had vastgelegd. In het meest recente nummer van Aether bevestigde Co de Kloet, vroeger samensteller van het radioprogramma ‘Tijd voor teenagers’ (VARA) het nog eens:

   “Het was op een van mijn bezoeken aan platenmaatschappij Bovema in Heemstede, dat een van de labelchefs mij vertelde de mastertape van een Nederlandse groep op de plank te hebben liggen, waarmee hij niet goed raad wist. Hij vond het wel aardig, maar zijn hoogste baas vond het helemaal niks, puin, een nette firma als Bovema onwaardig.

   Dat wekte natuurlijk nieuwsgierigheid en ik werd een van de eerste Nederlanders die ‘Kom van dat dak af’ te horen kreeg. Een mallotige tekst, dat wel, maar de plaat van die vrolijke Eindhovenaren was wel gechreven op pure rock and roll.

   Ik liet me de kans niet ontgaan, liet hem in de eerste uitvoering van januari 1960 twee keer horen, vergezeld van een kort interview met bedenker, maker, leider van de Rockets, Peter Koelewijn. Het resultaat was overdonderend. Meteen een nummer 1 hit voor een onbekende groep uit Eindhoven”.

  Als A&R-manager bij Polydor had ik soortgelijke ‘aanvaringen’ met de directie, die intern de release blokkeerde van de hitsingles van onder meer de Shorts, Danny de Munk (aangebracht en geproduceerd door Polydor-artiest Herman van Veen) en Rita Hovink (‘Het is koud zonder jou’, een song van Polydor-groep Catapult). Zo kon de concurrentie profiteren van het gebrek aan hitgevoel bij het bedrijf, dat mijn activiteiten niet wenste te ondersteunen.

 

Ook ‘Ramona’ van de Blue Diamonds werd binnen het eigen bedrijf (Phonogram) tegengehouden, onder andere omdat de vertegenwoordigers er geen brood in zagen. Ruud van Lieshout, die achter de knoppen zat, vertelde enkele jaren geleden aan Peter Voskuil: “De band was aanvankelijk afgekeurd met de betiteling ‘brandhout’”.

   De kosten waren evenwel gemaakt. Na een aantal maanden verscheen ‘Ramona’ alsnog op de platenmarkt. Een cliché is tegenwoordig: “The rest is history”.

 

 

 

 

 

 

In haar boek Rockin’ Ramona (1989) wist Lutgard Mutsaers een en ander op te dissen uit het verste verleden van de Blue Diamonds. De twee broers arriveerden anno 1949 vanuit Java in ons land. Het gezin vestigde zich in Driebergen. “Na de lagere school werden Ruud en Riem naar het gymnasium gestuurd in Doorn, maar beiden stapten na verloop van tijd over naar de Mulo. Tijdens de middelbare schooltijd begon Riem zich op muzikaal gebied te ontwikkelen – hij leerde piano, ukelele en gitaar spelen – en Ruud op sportief gebied: hij werd op enkele atletiek-onderdelen Nederlands jeugdkampioen.

   Uitgedaagd door Riem leerde ook Ruud gitaar spelen. Zijn aandacht voor sport verschoof in de richting van de muziek, toen bleek dat hij zich, als geboren showbink, daarin prima kon uitleven zonder veel moeite te doen”.

   In een interview met Jojanneke Claassen bevestigden de broers dit beeld. “Riem [geb. 1943] is de meest muzikale en ik heb de grootste bek”, aldus de oudste van de twee, Ruud de Wolff (geb. 1941).

 

Het duurde enige tijd voor de broers zich samen en exclusief manifesteerden. Riem nam het voortouw. Met schoolvriendin Roelien Steffens maakte hij muziek in de stijl van de begin jaren vijftig zo populaire duo Les Paul en Mary Ford.

   Achteraf kun je vaststellen dat Riem en Ruud in muzikaal opzicht steeds trendvolgers waren. In een orkestje dat zich de String Extase Boys noemde werd dixieland en skiffle gespeeld. “We hadden een theekistbas. Een band van vrienden en familieleden was het”. De liedjes van skiffle-koning Lonnie Donegan stonden uiteraard op het repertoire.

   Maar al snel drong de rock & roll uit Amerika door in Driebergen. De naam van de vriendengroep werd veranderd in The Cool Cats en overgeschakeld werd op nummers van Bill Haley, Elvis Presley en Buddy Holly. Ruud en Riem traden veelal op samen met bassist Chris van der Plaats en drummer Dick Messchaert. Ruud in 1989: “We hadden een band van vierentwintig man, de helft stond op de bühne”.

 

 

 

 

 

 

 

Nieuwe Amerikaanse idolen waren de Everly Brothers, die scoorden met ‘Bye Bye Love’, ‘Wake up Little Susie’ (1957), ‘All I have to do is dream’, ‘Bird Dog’, ‘Problems’ (1958), ‘Take a message to Mary’ en ‘’Til I kissed you’ (1959).

 

De Nederlandse platenmaatschappijen probeerden in te haken op de belangstelling van de nieuwe jeugd, die aangeduid werd met woorden als teenagers, tieners, nozems en bakvissen. Dat gebeurde vaak in de vorm van covers.

   In een geluidsstudio nodigde je wat ervaren muzikanten uit, je legde hun een partituur voor, die door een eveneens ervaren arrangeur gemaakt was – en opnemen maar. Van de jonge zangers en zangeressen, meestal onervaren en niet geschoold, werd verwacht dat ze even snel presteerden als hun begeleiders.

   Indische jongelui waren in trek. Ze hadden ervaring opgedaan op Indische feesten die op veel plekken in het land georganiseerd werden. Een Indisch zangeresje, Lydia (Tuinenburg, geb. 1940), woonachtig in Apeldoorn, was nog maar negentien jaar toen ze met een cover van ‘Send me the pillow’ (Hank Locklin) maandenlang in de hoogste regionen van de Nederlandse hitlijsten vertoefde.

   Het coveren van Amerikaanse songs was aantrekkelijk. De kosten waren laag, je hoefde geen licensie aan een Amerikaans bedrijf te betalen, artiesten waren tevreden met te verwaarlozen royalties en je had hen bij de hand om promotie voor hun eigen singles te bedrijven.

 

Lutgard Mutsaers: “Toen de Everly Brothers bekend werden via radio en platen, bleek dat Ruud en Riem hun liedjes feilloos konden imiteren”.

   Het beheersen van de instrumenten ging echter moeizaam. Riem: “Die nummers van toen waren niet allemaal makkelijk na te spelen, maar je deed het wel”. Ruud: “Ja, de solo’s waren een probleem, het was meer gerammel op gitaren”.

   In het begin ging het er gemoedelijk aan toe. Riem: “We organiseerden zelf feesten. In de kantine van het zwembad hielden we dansavondjes en dan speelde je zelf. Je kocht een paar flessen wijn en zo werd het gezellig”. Ruud: “Het liep vol, want verder was er niets. Ik zat op school in Doorn en als er zoiets was, dan kwamen al mijn medescholieren”. Riem: “Onze ouders gingen mee als versterker”.

 

Een organisator van Indische avonden, Richard Bamsch, hoorde de broers liedjes van de Everly Brothers zingen en zichzelf op gitaar begeleiden. Hij gaf hen een nieuwe naam, gebaseerd op de Amerikaanse Diamonds die een hit hadden met ‘Little Darling’.

   Met onder meer het repertoire van de twee Amerikaanse broers Don en Phil waren ze buiten Driebergen van de partij in Utrecht en zelfs Den Haag. Zonder aan de gebruikelijke talententenjachten mee te doen werden ze in het voorjaar van 1959 ontdekt door een vertegenwoordiger van Phonogram, die zelf als pianist in de zelfde Haagse zaal optrad. Zo kwamen ze in contact met Jan de Winter van de platenmaatschappij, die alleen het duo onder contract nam. Voor plaatopnamen waren de andere leden van de groep niet meer nodig. Er werd immers met studiomuzikanten gewerkt.

 

 

 

 

Phonogram had nu twee jongens met wie ze het Everly Brothers repertoire konden vastleggen. Dat deden ze. In oktober 1959 verscheen de Nederlandse versie van ‘’Til I kissed you’, nog wat eerder dan het origineel, dat je op de radio kon horen. Dat pakte goed uit voor de verkoop.

   Riem de Wolff vertelde Lutgard Mutsaers in 1989: “Het duurde lang voordat een plaat uit Amerika op de Nederlandse markt kwam. Onze platenbazen zeiden dan, we hebben hier twee jongens, die zingen het precies zo na en dan kan het publiek die plaat meteen kopen. Dat was voor ons meegenomen”.

   De geslaagde aanpak werd voortgezet. Mutsaers: “Het lag voor de hand op de ingeslagen weg door te gaan. Zo werden ook ‘Let it be me’ en ‘Cathy’s Clown’ gecoverd. Ook deze songs stonden in de uitvoering van zowel de Blue Diamonds als de Everly Brothers in de Nederlandse hitparade”.

   Inbreng in de selectie hadden de jongens niet volgens Ruud. “We dachten niet over het platenrepertoire na. Dat deed de platenmaatschappij voor je”. Die zorgde er bovendien voor dat ze twee keer mochten optreden in de AVRO-weekendsow, meldde het Dagblad voor Amersfoort.

 

Veel pretenties hadden Ruud (18) en Riem (16) niet in het begin van 1960. In die krant werden ze dan ook neergezet als ‘teenager-idolen in het weekeinde’. Ruud: “We willen in dit genre niet de beroepskant uit. Daarvoor is het risico te groot. In ieder geval ga ik na de Mulo verder studeren voor binnenhuisarchitect”. Zijn broer zocht het in de richting van reclame tekenen.

   In de zomer van 1960 kon je in de Nieuwe Holevoet opnieuw lezen: “Op gewone door-de-weekse dagen zijn Riem en Ruud de Wolff twee hard blokkende schooljongens, die kost wat kost hun eind-diploma van de Driebergse Mulo willen halen”. Maar: “In het weekend zijn de gebroeders het idool van duizenden teenagers, die razend enthousiast zijn over hun verrichtingen”.

   Dat hadden ze dan toch maar bereikt door het snel nadoen van Amerikaanse hits.

 

 

 

 

 

 

 

In die tijd werd het in Amerika mode om songs van lang geleden op te nemen. Dat viel in de smaak bij de oude rotten van Phonogram. “Jan de Winter en Jack Bulterman kwamen met ‘Ramona’ aan, een evergreen, een Engelse wals. Jack Bulterman kende dat hele evergreen repertoire, hij was namelijk trompettist bij de Ramblers. Hij heeft zeker gedacht laat ik eens kijken of daar repertoire bij zit voor die jongens”.

   Phonogram bracht een album uit waar de broers acht evergreens op zongen. Op 31 augustus 1960 brachten ze ‘Ramona’ op de televisie. Het nummer verscheen alsnog op een 45 toeren plaat, meldde Henk van der Meyden twee weken later in de Telegraaf: “De volgende dag kwamen er bijna vijfduizend bestellingen binnen, zodat ‘Ramona’ nu ook als single in de handel zal worden gebracht”.

 

Een maand later, op 22 oktober, kon je in dezelfde krant lezen dat het duo de Mulo verlaten had. “The Blue Diamonds zijn sinds deze week echt beroeps geworden. Zij hebben de schoolbanken vaarwel gezegd. Ook het departement van oorlog heeft zijn medewerking gegeven en de jongens uitstel van dienst gegeven. Zo ziet men wat men al zingende kan bereiken”.

   Mede dankzij het Philips-concern werden de broers op het vliegtuig gezet. “Nederlands meest befaamde teenagersterren, de Blue Diamonds zullen begin november naar Singaspore vertrekken. Ze zullen in Singapore een belangrijke dealerdag van hun platenmaatschappij bijwonen en bovendien enige radio- en tv-uitzendingen verzorgen. In november en december zullen zij voor radio en televisie in Denemarken, Finland en Duitsland zingen”.

 

 

 

 

De verkoop van ‘Ramona’ was niet meer te stuiten, moest de directie, die het uitbrengen van ‘Ramona’ aanvankelijk geblokkeerd had, toegeven. Op 1 december 1960 meldde de Telegraaf: “De Blue Diamonds hebben gisteren een gouden plaat verdiend. Er waren toen van hun succesnummer ‘Ramona’ precies honderdduizend exemplaren verkocht”. Op 2 januari ontvingen ze de gebruikelijke gouden plaat.

   Daarmee hield het niet op. Een paar maanden later, op 14 maart, werden Ruud (20) en Riem (18) in het Amsterdamse Amstel-hotel door Phonogram-directeur J.T. van der Meer bedacht met een unieke onderscheiding: een platina grammofoonplaat, omkranst door tien diamantjes. “De Nederlandse verkoop van hun grammofoonplaat ‘Ramona’ passeerde de 250.000, een absoluut record op de Nederlandse platenmarkt.

   Een soortgelijke gouden plaat – plus ieder een fraai gouden horloge kregen ze in Hamburg, omdat er ook in West-Duitsland al 100.000 (in het Duits gezongen) ‘Ramona’s’ verkocht waren”.

   De familie werd niet vergeten: “Het gezin De Wolff werd een kostbaar televisie-apparaat aangeboden”.

   Iedereen wilde erbij zijn op 14 maart. “Rudi Carrell, Ria Valk, Mieke Telkamp, Teddy en Henk Scholten, Kees Manders, Rita Janssen, Frans Poptie, Willy Alberti, Bernard Drukker en nog vele andere artiesten kwamen The Blue Diamonds na de officiële huldiging de hand drukken”.

 

 

 

 

 

 

 

Benadrukt werd dat het ongekende succes de jongelui allerminst naar het hoofd gestegen was. “We begrijpen zelfs nog steeds niet waar we dit succes aan te danken hebben, zei Ruud bescheiden. Over de gehele wereld zijn er al meer dan anderhalf miljoen ‘Ramona’-platen van ons verkocht. Ja, Amerika heeft er ook een flink aandeel in. Waarschijnlijk in september zullen we de Verenigde Staten bezoeken, tenzij onze medewerking aan een in Wenen op te nemen speelfilm dit onmogelijk maakt”.

   In de Leeuwarder Courant werd nog eens terug gekeken: “Ruud was korte tijd leerling op een school voor scheepswerktuigkunde en wilde evenals zijn vader – een KPM-employé – zeeman worden. Toen de directeur van de school zich verzette tegen zijn muzikale aspiraties gaf hij de studie op. Zodra de werkzaamheden het toelaten, ga ik weer studeren, zo verzekerde hij ons, geen werktuigkunde, maar binnenhuis-architectuur. Ook Riem heeft vanwege zijn zangsucces de school de rug toegekeerd. Wanneer hij de kans krijgt gaat hij een conservatorium bezoeken om zijn gitaarspel te vervolmaken”.

 

De twee jongens werden door de Nederlandse overheid ook als ‘gewoon’ behandeld. Terwijl zangeresjes als Willeke Alberti, Ria Valk, Trea van der Schoot (Dobbs), Sandra Reemer en Anneke Grönloh jaar in jaar uit bleven optreden werden Ruud en Riem de Wolff (alsnog) opgeroepen om hun dienstplicht te vervullen. Tot eind 1963 moesten de zangers van ‘Ramona’ onder de wapenen blijven. Ze werden gestationeerd in Ede, Grave en Bergen op Zoom. Na 21 maanden zwaaiden ze in december 1963 af.

   Phonogram, belanghebbende, organiseerde in het Luxor-theater van Bergen op Zoom een feest ‘voor de twee jonge militairen met gouden strepen op de mouwen’. Rita Reys, Pim Jacobs, Ria Valk, Trea van der Schoot, Johnny Lion en de Jumping Jewels ondernamen de reis naar Brabant. In het leger hadden de broers het gebracht tot sergeant-telegrafist.

 

 

 

 

 

 

 

In het Dagblad voor Amersfoort was te lezen dat de Blue Diamonds wisten dat de militaire dienst wat van hun populariteit had afgebrokkeld. “Maar”, zei Ruud de Wolff, “we zullen ervoor gaan vechten. In die dingen ben ik een gekke jongen. In Duitsland zijn we op het ogenblik erg populair, veel meer dan in Nederland. En daar gaan we ook naar toe. Waarom niet? Duitsland betaalt voor een optreden bijna vijf tot zesmaal zoveel als Nederland. En het gaat tenslotte om het geld”.

   Bij de oosterburen waren er inmiddels meer dan een miljoen Duitstalige exemplaren van ‘Ramona’ gesleten.

   In die laatste maanden was een en ander geregeld. “The Blue Diamonds hebben een paar drukke maanden voor de boeg. Er staat een toernee op het programma naar Spanje, naar Argentinië en daarop aansluitend naar Mexico, de Verenigde Staten, Canada en Israël. “We gaan de zaak anders aanpakken”, zei Ruud de Wolff in de kleedkamer van Luxor. “We zijn niet meer de twee zoete jongens met de gitaar van vroeger”.

 

Al tijdens het afscheidsfeest beseften de broers dat de muzikale mode veranderd was. Engelse beatgroepen maakten het steeds meer. Op 14 december 1963 waren de Beatles met maar liefst zes platen in de top 30 van Disc vertegenwoordigd. ‘I want to hold your hand’ stond op 1, ‘She loves you’ op 2. Andere Britse hits in die week waren ‘Glad all over’ (Dave Clark Five), ‘You’ll never walk alone’ (Gerry & the Pacemakers), ‘You were made for me’ (Freddie and the Dreamers) en ‘I wanna be your man’ (Rolling Stones).

   Radio Veronica had zijn intrede gedaan. ‘Tussen 10+ en 20-’ en ‘Tijd voor Teenagers’ hadden hun aantrekkingskracht grotendeels verloren. Met simpele bewerkingen van liedjes als ‘Ramona’ hoefde je bij de hippe jeugd hier niet meer aan te komen.

 

 

 

 

Bij Phonogram zaten ze nog lang op de oude toer. Hans van Hemert vertelde me dat Reinier Klaassen, adjunct-directeur van het bedrijf, zelfs een memo rondstuurde met de tekst: “Vanaf nu worden er geen beatplaten meer opgenomen”.

   De Blue Diamonds werden blijkbaar niet aangemoedigd een andere muzikale richting in te slaan. In plaats daarvan stuurde de platenmaatschappij hen de wereld rond om hun Nederlandse successen ook elders in de wereld uit te voeren.

   Als de jongens, ver weg van huis, de kans kregen, manifesteerden ze zich toch wel eens met de muziek die in West-Europa en Amerika populair geworden was. Dat gaf problemen in het land van president Soekarno, Indonesië.

 

Het Vrije Volk deed begin 1965 verslag. “De Blue Diamonds zijn in het Indonesische dagblad Bintang Timur stevig bekritiseerd. Zij spelen in de stijl van de Beatles en dat is toch wel in duidelijke tegenspraak tot president Soekarno’s bevel om de imperialistische cultuur te verpletteren”.

   Na terugkomst reageerde Riem de Wolff. “‘President Soekarno heeft gezegd dat de volksmuziek, de krontjong, niet verdrongen mag worden door Engelse en Amerikaanse amusementsmuziek. Daarom heeft hij ons niet willen ontvangen. Maar heel het kabinet heeft wel naar onze muziek geluisterd’. Hij geloofde niet dat men zich erg druk maakte om het twist- en Beatles-verbod. “We hebben van de minister van cultuur, kolonel Djali Aznam, een uitnodiging gehad om in september terug te komen”.

   “Eerst gaan The Blue Diamonds echter nog naar Zuid-Amerika. In maart vertrekken zij naar Argentinië. Daarna volgen o.a. Chili en Mexico”, ving de verslaggever op.

 

 

 

 

Voor het duo was het genieten vertelden ze enkele jaren later. “Toen we in Indonesië waren, hadden ze de hele bovenverdieping van hotel Indonesia voor ons gereserveerd. Tachtig kamers. Er mocht geen mens in of uit zonder een speciaal pasje en bij de trappen en de lift stonden soldaten met een stengun. De Indonesiërs waren gek op ons, we waren de ‘Soedara’, de eigen broer. Weet je, hoe we naar het stadion gingen? In een overvalwagen met vier MP’ers op de treeplank en de bumpers. En onze kleedkamer was een betonnen bunker onder de tribunes.

   We hebben daar wat afgelachen. Tussen ons en het publiek stond eerst een rij para’s, jongens met camouflagehemden, paarse baretten en een stengun; dan kwam een rij soldaten en daarvoor stonden weer dranghekken. Moet je voorstellen, dan zing je even een paar liedjes.

   Op Bali wilden we een wandelingetje maken, gewoon, omdat we die hele cocktailtroep goed zat waren. We wachtten totdat de hele meute was afgedreven en toen zijn we door de achterdeur van het hotel naar buiten geslopen.

   Het was geweldig, we liepen door een winkelstraat en voelden ons zielsgelukkig. Totdat we per ongeluk omkeken. Twintig meter achter ons liepen twee lijfwachten, links en rechts van de huizen. Opdracht van de president van de republiek”.

 

 

 

 

 

 

 

De buitenlandse reizen, die volgden op de dienstplicht, hadden nóg een gevolg: de jongens ontdekten er het vrouwelijk schoon. Riem vond zijn liefde, Jane, in Denemarken. Ze trouwden en kregen een zoon, Stephan. Eerder hadden ze met elkaar gecorrespondeerd.

   Ruud dacht het eeuwige geluk in Mexico te vinden. Tijdens een toernee door dat land, waarbij ze optraden als Los Diamantes Azules, werd hij in 1964 verliefd op actrice-zangeres Leda Moreno. Op 20 april 1965 kon je in de krant lezen dat Ruud zich verloofd had. “ Ongeveer een half jaar geleden ontmoette Ruud, met zijn broer op toernee in Mexico, het meisje waar hij nog deze herfst mee wil trouwen. Om zich te verloven ging hij drie weken geleden naar Mexico”. Het huwelijk en een dochtertje lieten niet lang op zich wachten.

 

Door de liefde van Ruud de Wolff – en zijn verblijf in Mexico – konden de Blue Diamonds hun verplichtingen niet meer nakomen. Zo kwam er voorlopig een einde aan de samenwerking van de broers die eerder met ‘Ramona’ een groot gedeelte van de wereld veroverd hadden.

   Riem wilde nog doorgaan en zette een nieuw duo op, de New Diamonds. “Eerst werd ik ontzettend kwaad, maar er was niets aan te doen. Toen heeft Chris van der Plaats, onze basgitarist, zijn snor afgeschoren en is als Ruud verder gegaan. Dat heeft nooit iemand gemerkt”, voegde hij er in 1971 aan toe in een Parool-artikel .

 

Van de marktwaarde was weinig meer over in ons land. Dat bleek in de zomer van 1965 uit een Trouw-artikel. De Blue Diamonds waren in Nederland geboekt voor optredens in Jaarveld, Deventer, Breda en het dorp Heer bij Maastricht. Ruud verbleef in Mexico en wilde niet terugkomen. Jef Olislager, die het optreden in Heer georganiseerd had, zocht schadevergoeding en nam contact op met de pers.

   Uit het artikel viel op te maken dat de gage van de Blue Diamonds niet hoger was dan 380 gulden. De platenmaatschappij wilde het probleem oplossen en stuurde René & His Alligators. Hun gage was flink hoger: 600 gulden. Phonogram was bereid het resterende bedrag bij te betalen.

 

 

 

 

 

In 1971 stelde de carrière van de gebroeders De Wolff nauwelijks meer iets voor. Gretig accepteerden ze een aanbod van Seth Gaaikema (1939-2014) om op de achtergrond te fungeren. Niet vanwege hun beroemdheid maar omdat de artiest nu eenmaal gitaar spelende begeleiders nodig had voor zijn show ‘Tien miljoen geboden’.

   De jongens woonden weer gewoon in Driebergen – Riem met zijn Deense echtgenote en kind. Ruud was gescheiden van Leda Moreno en had het geluk gevonden bij Gerda, een Nederlandse vrouw.

 

Hoe is het om van voor het voetlicht achter op het podium terecht te komen als begeleidend duo, vroeg Jojanneke Claassen van het Parool.

   Ruud: “Je ziet natuurlijk wel dat je een veer moet laten met hier en daar ‘oeh’ en ‘aah’ zingen, maar we zitten aan het begin van een hele nieuwe periode. We zijn iets aan het leren. Het gaat geweldig met Seth en ik hoop dat dit een flinke tijd goed gaat”.

   Hadden ze nog wat overgehouden uit hun gouden jaren?

   Ruud: “Ik kreeg zakgeld. Een tientje in de week, maar ’s zaterdags kon ik het meeste weer terug geven, omdat ik helemaal geen tijd had om het uit te geven”.

   Wat was er dan met al dat verdiende geld gebeurd?

“Onze ouders regelden de hele financiële kant. Hoeveel we in die jaren verdiend hebben zou ik met geen mogelijkheid kunnen zeggen. Maar Riem heeft er een eigen huis aan over gehouden en mijn geld is er flink door gegaan met reizen en telefoneren naar Mexico”.

 

 

 

 

 

In de dagen van ‘Ramona’ hadden ze vier, vijf schnabbels per dag, kon hij zich goed herinneren. Moeder De Wolff bleef tot in de vroege ochtenduren op tot de kinderen thuiskwamen. Zij zorgde tevens voor schone kanten blouses, smokings en glitterpakken.

   In 1962 gingen de jongens lachend in dienst, liet de journaliste in de krant afdrukken. “Dat is de doodklap geweest”, zeggen ze nu. “Daarna kwamen de Beatles”.

   Hun uitspraak doet denken aan hoe het veel Amerikaanse collega’s vergaan was. Door de komst van de Britse beatgroepen kwam er, op z’n minst tijdelijk, een einde aan de grote successen van Bobby Rydell, Bobby Vee, Bobby Vinton, Frankie Avalon, Neil Sedaka, Chubby Checker, Paul Anka, Johnny Tillotson en vele andere Amerikaanse idolen.

 

 

 

 

Ruud de Wolff, inmiddels bijna dertig jaar, keek terug toen het ‘Ramona’-succes voorbij was.

   “Er is in die tijd wel roofbouw op ons gepleegd. We hebben een winter meegemaakt dat we nooit daglicht hebben gezien. Van de ene zaal naar de andere zaal met allerlei ‘evergreens’.

   Wij waren de Nederlandse Everly Brothers. Maar wat we toen allemaal hebben meegemaakt is ongelooflijk achteraf gezien. Als we ‘Ramona’ maar zongen was het hele optreden van een half uur in orde. Verder rotzooiden we gewoon wat aan. Ik geloof dat het maar goed is geweest dat we na dienst steeds op toernee zijn geweest, want qua capaciteiten, repertoire-keuze, imago, noem maar op, moesten we toch wel eens door de mand vallen.

   Ondanks twaalf jaren bühne-ervaring zijn wij gewoon ontzettend onervaren. We zijn ons achteraf wild geschrokken hoe verkrampt en statisch het allemaal is geweest. Het was allemaal maar waanzin, maar wel geweldig om mee te maken”.

 

 

Harry Knipschild

30 maart 2020

 

Clips

 

* Dolores del Rio, Ramona, 1928

* Everly Brothers, 'Til I kissed you, uit 1959

* Diamonds, Little Darling, 1959

* Blue Diamonds, Ramona, 1960

* René & the Alligators, Alligator Boogie, 1961

* Diamantes Azules, Ramona

* Blue Diamonds in Indonesië

 

 

Literatuur

‘The Blue Diamonds, Teenagers-idolen in het weekeinde’, Dagblad voor Amersfoort, 1 februari 1960

‘The Blue Diamonds. Eerst Mulo, dan binnenhuis-architect’, Muziek Parade, maart 1960

Dick Hörst, ‘The Blue Diamonds idool voor duizenden teenagers’, Nieuwe Holevoet, 16 juli 1960

Henk van der Meyden, ‘Blue Diamonds’, Telegraaf, 10 september 1960

‘Gouden plaat voor Blue Diamonds, Telegraaf, 1 december 1960

‘Blue Diamonds score with ‘Ramona’ revival’, Billboard, 12 december 1960

‘Rekord op Nederlandse platenmarkt. Van ‘Ramona’ werden al 250.000 platen verkocht’, Leeuwarder Courant, 15 maart 1961

‘Grootscheeps afzwaai-feest van ‘The Blue Diamonds’’, Dagblad voor Amersfoort, 17 december 1963

‘Blue Diamonds nu toch terug’, Vrije Volk, 30 januari 1965

‘Ruud de Wolff (van de Blue Diamonds) verloofd met Leda Moreno’, Vrije Volk, 20 april 1965

‘Blue Diamonds blijven liever in Mexico’, Trouw, 31 augustus 1965

Joseph Murrells, Daily Mail Book of Golden Discs, Londen 1966

‘Blue Diamonds in andere samenstelling’, Parool, 27 december 1966

Aad Begeman, ‘Blue Diamonds: ‘We gaan iets heel nieuws proberen’’, Nieuwe Leidsche Courant, 24 juni 1967

Jojanneke Claassen, ‘‘Ramona-periode was maar waanzin’’, Parool, 16 januari 1971

Lutgard Mutsaers, Rockin’ Ramona. ’n Gekleurde kijk op de bakermat van de Nederpop, Den Haag 1989

Co de Kloet, ‘Hoe tijd voor Teenagers een mallotige tekst aan de top bracht’, Aether, april 2020