130 - Priscilla en Elvis in Duitsland 1959-1960

Veel jonge meisjes werden smoorverliefd op Elvis Presley (1935-1977). Maar in hoeverre was het wederzijds? Elvis heeft geen memoires achtergelaten. Sommige meisjes met wie hij kort of lang het leven deelde wel. Wat kun je van hun getuigenissen geloven? Dat Presley de liefde van Priscilla Wagner beantwoordde bewees hij in zoverre dat hij op 1 mei 1967 met haar trouwde. Op 1 februari 1968 beviel Priscilla van een dochter, Lisa Marie. Lang hield het huwelijk niet stand. Al in 1972 kwam er een einde aan hun liefdesrelatie.

   Elvis legde het met heel wat meisjes aan. Het is een lange lijst met bekende en onbekende namen, zoals Dixie Locke, June Juanico, Natalie Wood, Shelley Fabares, Sharon Sheeley, Connie Stevens en vanaf 1957 vooral Anita Wood (geb. 1937). Anita werd gezien als de mogelijke Mrs. Presley.

Kerstmis 1957, Elvis met Anita Wood en zijn ouders

Anita Wood maakte mee dat Elvis werd opgeroepen om zijn dienstplicht te vervullen. “Ik herinner me dat hij de oproep ontving en de reactie van zijn moeder. Ze was er helemaal kapot van, angstig en verdrietig. Mevrouw Presley en Elvis waren heel ‘close’. Ze praatten op een kinderlijke manier met elkaar. Zo werd ik ook door hem behandeld. Hij noemde me ‘baby’ [of ‘little’, kleintje] en behandelde me als een pop”. Op 24 maart 1958 ging de zanger het leger in.

“Elvis was bezorgd over zijn carrière. Hij moest weg van huis, ver weg. Hij hield niet van vliegen. Ik ook niet. Toen Elvis naar Fort Hood [Texas, recrutenopleiding] vertrok namen we met z’n allen afscheid bij het busstation. Zijn moeder was heel verdrietig. Nadat we hem hadden uitgezwaaid gingen meneer en mevrouw Presley en ik terug naar Graceland. In Texas kocht Elvis een caravan. Hij belde me. Elk weekend moest ik vanuit New York naar Fort Worth vliegen. Dan werd ik met de auto naar Fort Hood overgebracht waar zijn ouders in de trailer woonden. Elk weekend was ik bij hem. Zijn moeder was heel ongelukkig. We zaten er met z’n allen opgepakt. Het was er niet aangenaam en [Gladys] was niet gezond. Het was heet midden in de zomer. Privacy was er nauwelijks. Zijn zieke moeder werd overgebracht naar Memphis”.
   Op 14 augustus 1958 overleed Gladys, de moeder van Elvis Presley, op 46-jarige leeftijd.

Anita Wood en Margit Bürgin

Op 1 oktober 1958 arriveerde soldaat Presley in Duitsland. Al snel kwam Anita Wood onverwacht overvliegen. In een zeer uitgebreid interview dat Anita gaf aan ‘Elvis Australia’ repte ze er met geen woord over.

   Misschien liep de ontmoeting wel op een teleurstelling uit. Wel zei ze: “We stuurden elkaar brieven. Hij belde me regelmatig op. Hij bezwoor me dat hij van me hield, dat we zouden trouwen en dat er niemand anders was. Hij wilde dat ik naar Duitsland zou overkomen. Hij had alles al voor me geregeld. Zijn vader [Vernon] en zijn oma [Minnie] waren er al. Toen ik op het punt van vertrekken stond belde Elvis. Colonel Parker [Dries van Kuijk, manager] wilde het niet. Die wilde dat soort publiciteit niet. Dus ging ik niet”.

Elvis met Margit

In de pers verschenen berichten over een affaire van Elvis met Margit Bürgin, een Duits meisje. In een ingezonden brief in het tienertijdschrift Muziek Parade (maart 1959) reageerde Marian Evers uit Hoensbroek: “Dat Elvis Presley verlovingsplannen heeft met Margit Bürgin is niet waar. Maar onze Elvis zal heus wel trouwen. Daarvan mogen wij hem niet weerhouden. Wij Presley-fans blijven onze Elvis trouw”.
   Theo van de Bilt (Den Bosch) was het met haar eens. “Al is Elvis nog zo’n groot zanger, dan heeft hij nog en misschien daardoor recht op een persoonlijk leven. Alleen als zanger behoort El aan zijn fans. Geen van zijn fans kan rechten op hem doen gelden”.

Elisabeth en Rex Mansfield

De Amerikaan Rex Mansfield was erbij toen Anita Wood zich in Duitsland meldde. Elvis had dienst. Hij moest wacht lopen. Mansfield, die tegelijk met de inwoner van Memphis soldaat geworden was, bood aan het wachtlopen van hem over te nemen. Zo werden Elvis en Rex vrienden. Op 20 juni 1959 reisden ze samen naar Parijs om er de bloemetjes buiten te zetten.

Rex had niet alleen contact met Elvis, maar ook met Elisabeth Stefianak, een fan van de ‘king’. Elisabeth: “Ik had gelezen dat Elvis altijd naar de bioscoop in Grafenwöhr ging. En dat hij en zijn vrienden pas binnenkwamen als de lichten uitgingen. Ze vertrokken meestal vijf minuten voor de film afgelopen was. Ik was een grote Elvis-fan en greep mijn kans in de hoop op een handtekening. De GI’s kwamen binnen en ze zagen er allemaal hetzelfde uit [in hun tenue met kort haar]. Ik zag een soldaat die popcorn ging halen. Ik vroeg hem: ‘Zit je soms in de buurt van Elvis?’ Hij zei: ‘Ik ben een van zijn vrienden, ik zit naast hem’. Ik vroeg hem of hij Elvis om een handtekening voor mij wilde vragen. Dat was geen probleem. Even later kwam een andere soldaat [Rex Mansfield] naar me toe. Elvis nodigde me uit om bij hem te komen zitten!”

Elvis & Elisabeth Stefianak

De ontmoeting van Elvis en Elisabeth pakte zo goed uit dat de zanger het meisje als persoonlijke secretaresse in dienst nam tijdens zijn verdere verblijf in Duitsland. Zeventien maanden lang woonde ze in het huis dat Elvis in Bad Nauheim huurde. Elisabeth maakte dus een en ander mee. Ongetwijfeld was ze erbij toen Pim Maas, de Nederlandse Elvis Presley, begin juni 1959 door Elvis in Goethestrasse 14 ontvangen werd. Maar daar maakten zij en Rex (haar latere echtgenoot) in hun publicaties geen melding van. Wel van de eerste ontmoeting van Elvis met Priscilla ‘Beaulieu’.

Priscilla Wagner (Beaulieu)

Priscilla (geb. 24 mei 1945) werd in de VS opgevoed als de dochter van Lorraine en Paul Beaulieu. Bij het doorbladeren van oude fotoalbums ontdekte het meisje dat haar ware vader James Wagner was. Die was als piloot in de oorlog met de Japanners omgekomen. Lorraine trouwde vervolgens met Beaulieu, eveneens een officier in de luchtmacht. In 1985 publiceerde Priscilla haar autobiografie ‘Elvis and me’.
   “In 1956 kwam mijn vader [Paul Beaulieu] thuis met een elpee. ‘Ik weet niet wat er met die Elvis aan de hand is’, zei hij. ‘Hij zal wel heel speciaal zijn. Ik moest in een lange rij staan om de plaat voor je te bemachtigen’. Ik zette het album op de hi-fi en hoorde de rock & roll-muziek van ‘Blue Suede Shoes’. De elpee heette ‘Elvis Presley’. Het was zijn eerste.
   Elvis was populair bij alle ‘kids’. Maar ik was niet zo fanatiek als mijn vriendinnen. Die hadden allemaal Elvis t-shirts, Elvis-hoeden, Elvis-bobby sox en zelfs lippenstift in de kleuren Hound Dog-oranje en Heartbreak Hotel-roze. Elvis was overal, op kauwgum-plaatjes en Bermuda-shorts, op dagboeken, portemonnees en foto’s die in het donker licht gaven. De jongens op school probeerden op hem te lijken met lange bakkebaarden, vetkuiven en opgestoken kragen.

Priscilla, 13 jaar

In 1959 hoorde Priscilla dat haar vader naar West-Duitsland overgeplaatst was. Het hele gezin zou met hem mee verhuizen naar Wiesbaden. Leuk was dat niet. In één keer was ze al haar vriendinnen kwijt. “Mijn vriendin Angela maakte er een grapje om. Ze vertelde dat Elvis Presley in Bad Nauheim gelegerd was. ‘Geloof je dat. Je gaat naar hetzelfde land als waar Elvis verblijft’. We keken op de kaart en zagen dat Bad Nauheim in de buurt van Wiesbaden lag. Ik zei tegen haar: ‘Ik ga er heen om Elvis te ontmoeten’. We schoten alletwee in de lach, omhelsden elkaar en namen afscheid”. Priscilla was pas veertien geworden. Een bakvis noemden ze zo iemand in die tijd.
   In Wiesbaden ging Priscilla gewoon naar school. De familie zat voorlopig in een pension. In de Eagles Club konden ze ’s avonds eten. “Elke dag na school ging ik er heen. Ik luisterde naar de platen op de jukebox en schreef brieven naar mijn vriendinnen in Austin, Texas. Ik vertelde ze hoezeer ik hen miste. Vaak was ik helemaal in tranen. Mijn zakgeld gaf ik uit aan de liedjes die op dat moment populair in de States waren – ‘Venus’ van Frankie Avalon en ‘All I have to do is dream’ van de Everly Brothers”.
   Als je Priscilla mag geloven werd ze in de club aangesproken door ene Currie Grant. Die vroeg haar zo maar of ze Elvis Presley aardig vond.
   “Natuurlijk”, reageerde ze. “Wie niet?”
   Tot haar verbazing hoorde ze: “Ik ben een goede vriend van hem. Mijn vrouw en ik gaan vaak naar zijn huis. Hoe zou je het vinden om een avond met ons mee te gaan?”
   Priscilla in ‘Elvis and me’: “Op zo’n onverwachte uitnodiging was ik niet voorbereid. Ik vertelde hem dat ik dat eerst aan mijn ouders moest vragen. Currie en mijn vader leerden elkaar kennen. Het ijs was snel gebroken. Op de bewuste avond probeerde ik steeds maar te bedenken wat ik moest aantrekken. Het werd een blauw-wit marine-jurkje met witte sokjes en schoenen. Ik bekeek me zelf nog eens goed in de spiegel en voor mijn veertien jaar, vond ik, zag ik er ‘cute’ uit. Maar indruk maken op Elvis, daar zou geen sprake van zijn.
   Ik dacht dat Elvis in een grote villa zou wonen. Currie parkeerde de auto echter bij een gewoon huis met drie verdiepingen, met een wit hek eromheen. In het Duits was erop aangegeven: ‘handtekeningen alleen tussen zeven en acht uur ’s avonds’, Het was al na achten. Toch stond een groep vriendelijke Duitse meisjes vol verwachting te kijken. Currie legde uit dat er altijd een heleboel fans waren. Die hoopten een glimp van Elvis op te vangen”.

De eerste ontmoeting

“Binnen werden we opgevangen door Vernon Presley, de vader van Elvis. In de huiskamer hoorde ik ‘Sweet Nothin’s’ van Brenda Lee op de pickup. De kamer was vol mensen. Elvis zag ik meteen. Hij was knapper dan in zijn films, jonger ook en meer kwetsbaar met zijn kort-geknipte haar. Hij zat met één been over de leuning van een fauteuil, een sigaar aan zijn lippen.
   Currie stelde me voor. ‘Dit is Priscilla Beaulieu, het meisje over wie ik je gesproken heb’. We gaven elkaar een hand. ‘Hi, ik ben Elvis Presley’ zei hij”. Ze maakten even een praatje over haar school. Toen Elvis erachter kwam in welke klas ze nog maar zat, moest hij lachen. “You’re just a baby”. Priscilla beet van zich af. “Seems the little girl has spunk”, zou Elvis op een charmante manier gezegd hebben. Even later ging hij achter de piano zingen, deed een imitatie van Jerry Lee Lewis en zong ‘Rags to Riches’ (van Tony Bennett) en ‘Are you lonesome tonight’ (nog niet op de plaat gezet). Iedereen deed mee bij het zingen van ‘End of the Rainbow’.

Priscilla was enigszins afgeleid. Aan de wand zag ze een poster van Brigitte Bardot, spaarzaam gekleed. Ze voelde zich wel erg jong ten opzichte van de Française met haar ‘fulsome body, pouting lips and wild mane of tousled hair’.
   “Ik merkte dat Elvis zijn best deed om mijn aandacht te trekken. Hoe minder ik reageerde hoe meer begon hij speciaal voor mij te zingen. Ik kon niet geloven dat Elvis Presley indruk op mij probeerde te maken. Later vroeg hij me met hem mee te gaan naar de keuken. Hij stelde me voor aan zijn oma, Minnie Mae Presley. Die was een grote pan spek aan het bakken. We gingen er aan tafel zitten. Ik vertelde Elvis dat ik geen trek had. In feite was ik te zenuwachtig om iets te eten.
   ‘Je bent het eerste meisje uit de States dat ik sinds lang ontmoet’, zei Elvis terwijl hij gigantische boterhammen met bacon verorberde. ‘Naar wat voor muziek luistert de huidige jeugd?’
   Ik moest lachen. ‘Je houdt me voor de gek’, zei ik. ‘Iedereen luistert naar jou’.
   Elvis leek niet overtuigd. Hij stelde me tal van vragen over Fabian en Ricky Nelson. Zou hij nog geaccepteerd worden als hij weer terug was in Amerika? Van optreden en het maken van films kwam al lang niets meer. Zijn laatste vijf hits waren opgenomen voor hij naar Duitsland vertrok”.
   Het werd al gauw laat. Bovendien was het flink mistig. “Pas om twee uur ’s nachts waren we thuis. Mijn ouders wachtten op me om alles te horen. Ik vertelde hoe correct Elvis zich gedragen had, dat hij grappig was en zijn vrienden een geweldige avond bezorgd had. De volgende dag kon ik me op school onmogelijk concentreren. Ik probeerde me alles te herinneren wat hij tegen me gezegd had, iedere song die hij gezongen had, iedere blik in zijn ogen als hij me aankeek. Wie zou geloven dat ik de avond ervoor bij Elvis Presley geweest was?”

Goethestrasse 14, Bad Nauheim in 1959

Intensieve contacten

“Een paar dagen later nam Currie Grant contact op. Elvis had hem gebeld. Hij wilde me opnieuw ontmoeten. Mijn ouders waren verrast. Niet helemaal van harte gaven ze me toestemming. Het ging net zo als de eerste keer. Maar toen Elvis uitgezongen was nodigde hij me uit boven naar zijn kamer te komen. ‘Ik wil alleen met je zijn, Priscilla’”.
   Het jonge meisje, ruim tien jaar jonger dan het idool, wist niet wat haar overkwam, legde ze vast in het boek. Was Elvis seksueel in haar geïnteresseerd? Daar was op dat moment geen sprake van. “Ik zal je als een zus behandelen. Ik zweer dat ik je geen kwaad zal doen”, hoorde ze uit zijn mond.
   “Tegen mijn wil voelde ik me tot hem aangetrokken. Ik geloofde hem”.

Elvis stelde voor dat zij onopvallend naar boven zou gaan. Hij zou later komen. “Het was een gewone kamer, met niets bijzonders, zeker niet de verblijfsruimte van een beroemde rock & roll-zanger. Er waren wat boeken, een verzameling platen, zijn uniformen en zijn schoenen. Op zijn nachtkastje lagen verscheidene brieven van meisjes uit de States. Veel waren er van iemand die Anita [Wood] heette. Elvis sprak zelden over Anita. Toch wist iedereen dat hij thuis een ‘meisje’ had. Ik wilde de brieven lezen maar was bang dat hij me zou betrappen.
   Het duurde nog twintig minuten voor hij eindelijk boven kwam. Hij deed zijn jasje uit, zette de radio aan en ging op zijn bed zitten. Ik durfde hem niet aan te kijken, bang dat hij me vast zou grijpen. In plaats daarvan nodigde hij me uit naast hem te komen zitten. ‘Ik ben op je gesteld, Priscilla. Het is verfrissend om met iemand van thuis te praten. Dat mis ik. Het is hier een beetje eenzaam’.
   Elvis stelde zich kwetsbaar en jongensachtig op. Onze relatie zou in de laatste maanden van zijn verblijf in Duitsland belangrijk voor hem zijn. Het was oktober [1959]. Hij kende een heleboel meisjes, zei hij. Net zoals ik waren ze allemaal naar hem toe gekomen. Maar ik was het eerste meisje met wie hij zich verbonden voelde.
   Ik kroop in zijn armen. Hij hielde me dicht tegen zich aan en zei: ‘Was Mama maar hier om je te ontmoeten. ‘Ze zou even gesteld op je zijn als ik ben’”.
   Elvis vertelde over het overlijden van Gladys, zijn moeder, en hoe close ze altijd waren. De contacten met Vernon, zijn vader, waren op dat moment slecht. Kort na haar dood had Vernon in Duitsland al aangepapt met Dee Stanley, een Amerikaanse vrouw die nog moest scheiden van haar man en hem samen met drie kinderen achterliet.
   Elvis stortte zijn hart uit bij het jonge meisje. En aan het einde van het bezoek werd ze door hem gekust. “My first real kiss”. Ze moest maar snel terugkomen, was de boodschap.

Priscilla had verstandige ouders. Na nog wat bezoeken stelden ze hun eisen. Als de artiest zo op hun dochter gesteld was, moest hij zich maar eens in Wiesbaden komen voorstellen. Op de bewuste avond, vóór hij samen met zijn vader arriveerde, was het meisje naar eigen zeggen in alle staten. “Twee uur tevoren was ik klaar voor hem. Ik wachtte bij het raam, keek uit naar zijn auto terwijl ik zijn platen non-stop opzette: ‘Old Shep’, ‘I was the one’ en ‘I want you, I need you, I love you’.
   Mijn vader schreeuwde vanuit de keuken: ‘Moet je al die platen nu draaien? Mijn God, over een paar minuten is de man zelf hier en je ziet hem bijna elke avond’.
   Bijna een uur later ontdekte ik de BMW van Elvis. Hij en zijn vader stapten uit de auto. Elvis had zich goed voorbereid. Hij had zijn uniform aangetrokken om indruk op mijn vader te maken. Elvis kuste me op de wang. Hij verontschuldigde zich dat hij aan de late kant was”.
   “Stel je voor”, schreef Priscilla, “Elvis Presley die mij zijn excuses aanbiedt”.
   De vader van Priscilla kwam te voorscheen. De artiest stelde zich formeel voor. “‘Hallo, ik ben Elvis Presley en dit is mijn vader, Vernon’. Mijn vader noemde hij Captain Beaulieu of ‘Sir’. Mijn vader was onder de indruk. Elvis vertelde dat hij als soldaat chauffeur op een [open] jeep in Bad Nauheim was.
   ‘Dat kan zwaar zijn in deze tijd van het jaar’.
   Daar was Elvis het helemaal mee eens. ‘We hebben al een paar koude nachten gehad. Vanwege mijn stem ben ik extra voorzichtig’”.

Na wat inleidende opmerkingen was het tijd om zaken te doen. De sfeer werd vriendelijk. Maar toch kwam de vraag ter tafel: “Wat is je bedoeling. Laten we eerlijk zijn. Je bent Elvis Presley. De vrouwen vallen op je. Waarom mijn dochter?”
   Elvis en zijn vader waren verrast. Het duurde even voor er een reactie kwam. “Ik ben trots op haar. Zij is veel rijper dan haar leeftijd en ik geniet van haar gezelschap. Zo ver weg en zo lang van huis is niet gemakkelijk voor mij. Ik heb iemand nodig om mee te praten. U hoeft zich geen zorgen over haar te maken, Sir. Ik zal goed voor haar zorgen”.
   De ouders van Priscilla lieten zich door de charme van de zanger ontwapenen. Er werden afspraken gemaakt. Voortaan zou hun dochter opgehaald en thuisgebracht worden. Door Elvis zelf, door zijn vader, later ook door anderen uit zijn gezelschap.
   Priscilla maakte er nauwelijks melding van hoe haar omgeving reageerde. Af en toe was er een terloopse opmerking. Op een avond bracht Elvis haar thuis. “Een van de Duitse meisjes die in hetzelfde pension woonde [als wij] liep langs de auto. Ze groette me. Toen zag ze Elvis. Haar mond viel open van ongeloof”.

Priscilla met oma Presley, Bad Neuheim

De laatste maanden

Als je Anita Wood mag geloven was de relatie met Priscilla niet zo intiem als in haar boek te lezen is. Bij zijn afscheid uit de VS had hij Anita gezegd: “Little I love you and I will return and don’t forget me”.
   Ze bleven contact houden. “Hij belde heel vaak. Dan was het heel laat [voor mij] vanwege het tijdsverschil”. Elvis belde dus als het in Duitsland ochtend was. “Hij schreef me drie brieven. Hij bezwoor me dat hij van me hield, dat we later zouden trouwen, dat er niemand anders was, dat ik hem trouw moest blijven en op hem wachten. Toen kwam Priscilla in zijn leven. Ik las over haar in de kranten. Elvis verzekerde me dat het maar een kind was. Een veertienjarig meisje, de dochter van een officier”.
   Priscilla ging zich enigszins bezitterig gedragen. Haar relatie met het idool had een formeel karakter gekregen. Ze voelde wel dat er meer aan de hand was. “Elke minuut die ik niet bij hem was dacht ik aan hem. Er waren tijden dat hij me teleurstelde. Op een bepaalde avond zou hij me bellen en deed dat niet. Toen ik de volgende dag eindelijk van hem hoorde en hij zei, ‘Hi Baby, denk je dat je vanavond kunt komen’, reageerde ik met: ‘Wat was er gisteren aan de hand? Je zou me bellen?’
   Elvis nam karate-lessen en was het helemaal vergeten, zei hij. Ik leerde dat ik hem maar op zijn woord moest geloven. Dat was teleurstellend, maar zo zat hij nu eenmaal in elkaar”. Priscilla was bang dat Elvis niet altijd even trouw was. De manier waarop hij omging met de andere meisjes in huis gaf haar te denken, schreef ze. Bedoelde ze Elisabeth Stefianak, zijn persoonlijke secretaresse? Om meer indruk te maken en zich ouder voor te doen droeg het jonge meisje soms de kleren van haar moeder.

Elvis vond dat vrouwen trouw moesten zijn. Anders hoefde het voor hem niet meer. “Hij gaf toe dat hij zich zorgen maakte om Anita [Wood]. Haar laatste brieven waren volgens hem minder persoonlijk. Elvis vermoedde dat ze iets met een andere man had”. Priscilla had de brieven van Anita inmiddels ook zelf gelezen.
   Dat Elvis zelf minder trouw was, althans leek te zijn, bleek op een avond. “Hij speelde piano voor de groep. Er waren ook een paar Engelse meisjes. Daarna pakte Elvis zijn gitaar. Hij keek om zich heen. Nergens zag hij een plectrum. ‘Heeft iemand mijn plectrum gezien?’ vroeg hij.
   Eén van de Engelse meisjes keek op en glimlachte. ‘Het ligt boven op het nachtkastje naast je bed. Ik zal het wel even pakken’.
   Alle ogen, ook die van mij, waren op het meisje gericht toen ze naar boven liep. Ik was woedend. Elvis keek alleen maar naar zijn gitaar alsof hij die nog moest stemmen. Toen barstte hij los in ‘Lawdy Miss Clawdy’, zonder plectrum.
   Even later liep hij naar de keuken, ik achter hem aan. Elvis ontkende dat er iets met het meisje was voorgevallen. Hij gaf er een speciale draai aan. ‘Gisteravond was ze hier ook. Ik vertelde dat mijn kamer vuil was. Ze bood aan die schoon te maken. Zo simpel is het’, zei hij met een jongensachtige lach op zijn gezicht”.
   Priscilla geloofde er niets van. “Hij was het seksuele idool van miljoenen meisjes. Hij had ze voor het uitkiezen op welk moment hij maar wilde. Om te kunnen overleven, leerde ik snel, moest ik maar niet al te veel vragen stellen”.

Voor het veertien jonge meisje was het leven niet altijd even eenvoudig. Avond na avond werd ze opgehaald en weer thuis gebracht. Als ze in de straat van de dichter Goethe arriveerde was Elvis meestal bezig met zijn karate-lessen. Dan liep ze naar de keuken en praatte met oma ‘Minnie’.
   Overdag zat ze gewoon op school. Doodmoe. Haar resultaten liepen snel terug. Om haar vader niet teleur te stellen vervalste ze de cijfers op haar rapport. Op een avond was ze zo moe dat ze tijdens de karate-lessen van haar vriend op de bank in slaap viel. Elvis hoorde haar uit en kwam erachter dat ze veel te weinig uitrustte.
   “’Ik heb iets voor je’, zei hij. Hij bracht me naar zijn kamer waar hij een handvol kleine witte pilletjes in de palm van mijn hand legde. ‘Die moet je nemen. Ze houden je overdag wakker, als je niet helemaal bij de les bent. Neem er niet meer dan één tegelijk. Ze geven deze pilletjes aan ons als we op manoeuvre gaan. Als ik ze zelf niet zou nemen zou ik de dag niet doorkomen. Ze zijn veilig. Stop ze weg, vertel het niemand. Neem ze niet iedere dag. Alleen als je wat energie nodig hebt’.
   Later leerde ik dat het dexidrine was. Een sergeant had de pillen uitgedeeld aan soldaten die op wacht moesten staan. Voor hij in dienst ging gebruikte Elvis al slaappillen. Hij was bang dat hij de slaap niet kon vatten en ook om te voorkomen dat hij zou gaan slaapwandelen”.

In haar boek geen woord over de 25^ste verjaardag van Elvis Presley, op 8 januari 1960. Wél over Kerstmis 1959. Wat voor cadeau moest het meisje aan haar beroemde vriend geven? Van haar vader had ze voor dat doel 35 dollar gekregen.
   “Het leek een geweldig bedrag toen ik op een ijskoude dag door Wiesbaden liep. Ik zag een met de hand gemaakt sigarenkistje van porselein. Elvis zou het prachtig gevonden hebben. Maar het kostte omgerekend 155 dollar. Toen ik verder liep begon het te sneeuwen. In een speelgoedwinkel zag ik een elektrische trein – ik stelde me voor hoe Elvis die meteen in de huiskamer zou installeren. Maar de prijs was nog aanzienlijk hoger, 2.000 Duitse marken. Ik was bijna in tranen. Gelukkig ontdekte ik in een muziekwinkel een stel bongo’s. Die waren 40 dollar. De verkoper had medelijden met me en deed ze voor 35 dollar van de hand”.
   Bij het binnenkomen liep Elvis meteen op Priscilla af, nam haar apart en liet zien wat hij voor haar gekocht had: een kostbaar gouden horloge en dito ring.
   Priscilla had nog nooit zo iets moois gekregen. Ze besefte hoe bescheiden haar cadeau was. “Ik wachtte zo lang mogelijk om Elvis mijn presentje te overhandigen. Lachend zei hij: ‘Bongo’s. Die had ik altijd al willen hebben!’ Later ontdekte ik dat hij een hele serie bongo’s in de kelder had liggen.
   Elvis nodigde me uit naast hem aan de piano. Heel emotioneel bracht hij ‘I’ll be home for Christmas’. Ik moest huilen. Toen ik hem eindelijk durfde aan te kijken zag ik dat het ook hem moeite kostte zijn tranen in te houden”.

Elvis en Priscilla op weg naar het vliegveld, 2 maart 1960

Op 1 maart 1960 waren Priscilla en Elvis voor het laatst met z’n tweeën. De volgende dag zou hij teruggaan naar Amerika. Aan zijn diensttijd was een einde gekomen. “We lagen op zijn bed, met de armen om elkaar. Ik was wanhopig. ‘Elvis’, zei ik, ‘kon je maar iets bedenken om me mee te nemen. Zonder jou kan ik niet leven. Ik hou zo veel van je’.
   Elvis glimlachte en kuste me zachtjes. ‘Ik zal je niet vergeten, Cilla. Ik hou van je’.
   ‘You do?’ Elvis had nog nooit gezegd dat hij van me hield.
   Voor de laatste keer smeekte ik hem onze liefde te consumeren. Maar hij zei rustig: ‘Someday, we will, Priscilla, but not now. You’re just too young’”.
   Zoals altijd ‘sliep’ Priscilla weer in Wiesbaden. “De hele nacht lag ik wakker. De volgende ochtend vroeg was ik terug in Goethestrasse 14. De huiskamer was natuurlijk vol mensen. Elvis kwam naar beneden. Hij lachte en maakte grapjes met iedereen. Na een laatste goodbye wendde Elvis zich tot mij. ‘Okay, Little, het is tijd om te gaan’.
   Het regende. Honderden fans stonden buiten op hem te wachten. Toen ze Elvis zagen werden ze stapelgek en smeekten hem handtekeningen uit te delen. Toen hij klaar was sprong hij in de wachtende auto en trok me achter hem aan. In volle vaart reden we naar het vliegveld”.
   Lorraine en Paul Beaulieu brachten het veertienjarige meisje terug naar Wiesbaden. “Ik zat stil achterin”.

***

Priscilla en Elvis waren in de jaren 1968-1972 met elkaar getrouwd. Na de dood van de zanger, op 16 augustus 1977, erfde hun dochter Lisa Marie de bezittingen van haar vader, inclusief Graceland. Omdat ze nog minderjarig was kwamen die voorlopig in handen van haar opa Vernon Presley, totdat deze op 26 juni 1979 overleed. Als moeder van Lisa Marie trad Priscilla opnieuw naar voren. Dat bleef ze doen.
   Op 28 maart 2006 schreef Lawrence Van Gelder in de New York Times: “Graceland, the 21-room Colonial Revival-style mansion in Memphis that was Elvis Presley’s from 1957 until he died there at 42 in 1977, was designated a National Historic Landmark yesterday. Joined by Presley’s former wife, Priscilla Presley, Interior Secretary Gale Norton made the announcement on the 13.8-acre grounds of the home Presley bought for $103,000 with proceeds from his first hit, ‘Heartbreak Hotel’.
   The National Historic Landmark designation, given to more than 2,000 sites, is the highest recognition accorded by the United States to historic properties. They are deemed places where significant historical events occurred, or where prominent Americans worked or lived, and represent ideas that shaped the country. ‘American culture and music changed irreversibly because of Elvis’, Ms. Norton said”.

Een paar maanden later brachten de Japanse premier Koizumi en president George Bush samen een bezoek aan Graceland. Ze werden er rondgeleid door de twee Presley-vrouwen, Priscalla en haar dochter Lisa Marie. Elvis mag er dan niet meer zijn, zijn Duitse liefde is gebleven.

Harry Knipschild
18 december 2012

Literatuur