270 - Britse pers over de doorbraak van de Beatles in 1962-63
In de beginperiode van de geschiedenis van de popmuziek waren het vooral Amerikaanse solo-zangers die van zich lieten horen. Een uitzondering was Buddy Holly, die als leider van de Crickets de wereld rondreisde en daarbij Engeland niet oversloeg.
In navolging van de Crickets noemde een groep uit Liverpool zich de Beatles. In 1962 wist het viertal, John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr met hun eerste in eigen land opgenomen ‘Love me do’ de top 40 van New Musical Express te bereiken. Brian Epstein was hun manager. George Martin produceerde de single voor het Parlophone-label van platenmaatschappij EMI (Electric and Musical Industries).
De internationale media waren er, voor die tijd, vroeg bij. Al in 1964 kwam bij Prisma de Nederlandstalige uitgave Wij zijn de Beatles. De eerste volledige biografie met talrijke foto’s en tekeningen, op de markt - 192 pagina’s, (eerst) in het Engels geschreven door Billy Shepherd. In onze jaren weten we aardig wat meer over hoe het gegaan is. Over de periode tot en met 1962 publiceerde Mark Lewisohn in 2013 deel 1 van The Beatles: All These years, 923 volle pagina’s. Er staat ons nog heel wat te wachten.
De Britse pers in 1962
Op 26 oktober 1962 verscheen in popkrant New Musical Express een kort stukje over de groep. Dat was niet zonder reden: de Beatles waren dankzij ‘Love Me Do’ voor het eerst in de hitlijsten verschenen.
Alan Smith legde vast dat de Beatles afkomstig waren uit Liverpool. Dat was eerder de geboortestad, gaf Smith aan, van sterren als Billy Fury, Frankie Vaughan, Norman Vaughan en Ken Dodd. De leden van de groep zongen zelf en ze waren tevens instrumentaal in de weer. Bovendien was ‘Love Me Do’ een eigen liedje. Ook de b-kant, ‘P.S. I Love You’ hadden ze zelf geschreven. De jongens hadden meer dan honderd songs gecomponeerd. Dat vond de popjournalist de moeite van het vermelden waard.
Over het verleden was in de krant te lezen dat de Beatles populair waren in de Star Club van Hamburg. Het viertal had in Engeland al opgetreden met Little Richard, Bruce Channel (‘Hey baby’), Gene Vincent, Joe Brown (‘A picture of you’), Acker Bilk en Kenny Ball. Joe Brown zag de Beatles helemaal zitten.
Ringo Starr was er volgens de NME begin 1962 bijgekomen. Hij had bij idool Billy Fury in de klas gezeten.
“Love Me Do’, wist Smith, was niet hun eerste hit. Ze stonden eerder onder contract bij Polydor op het continent. Tony Sheridan, bekend van ‘Oh Boy’ op de Engelse tv, was toen hun zanger.
Hoe kwamen ze aan hun naam?
Die vraag werd lachend beantoord: “The name came to us in a vision!”
Alan Smith
Opname van tweede (Britse) single
Alan Smith was er opnieuw bij toen de Beatles de EMI-studio ingingen voor hun tweede single. Op 3 januari 1963 kon je lezen wat hij erover geschreven had. “De seconden tikten weg, hoog in de controle-kamer van de studio van EMI in St. John’s Wood (Londen). Door de glazen ruit kon ik de Beatles zien. Ze hadden zich om de microfoon geschaard en wachtten op een signaal om te beginnen. George Martin zwaaide met zijn hand. Aan de stilte in de studio kwam meteen een einde”. Binnen twee uur stond ‘Please Please Me’ op tape.
Smith was enthousiast over het resultaat. “Ik zou niet verrast zijn als het nieuwe nummer snel in de toptien geklasseerd zal staan. Het heeft alles in zich. Je hoort het meteen”. Hij was vooral onder de indruk van John Lennon op zijn mondharmonica. Dat klonk volgens hem ‘hypnotisch’. Maar, moest hij bekennen, die harmonica was later toegevoegd aan de oorspronkelijke opname. “Het is zo professioneel gedaan dat je dat niet kunt horen”.
Om zes uur ’s avonds was de groep begonnen met een laatste repetitie. Even na achten was ‘Please Please Me’ af. Na een theepauze in de kantine werd ‘Ask Me Why’, de b-kant, nog opgenomen. Zo snel ging dat. De Beatles hadden ‘The Tip Of My Tongue’ voor de b-kant geselecteerd, maar George Martin koos voor ‘Ask Me Why’. Liedjes genoeg.
Ringo Starr deed voor het eerst mee in de studio. “He was naturally nervous - it was the first time he’d recorded, unlike the rest of the boys - and it took quite a bit of time”.
Ook de Beatles waren tevreden over het eindresultaat. Alleen John Lennon twijfelde nog een beetje. Hij had echter zijn best gedaan om zo commercieel mogelijk voor de dag te komen, vertelde hij die avond. “I tried to make it as simple as possible. We did this one strictly for the hit parade. Now we’re keeping our fingers crossed”.
In de kantine prees George Martin zijn groep vooral omdat ze zoveel gevoel voor humor hadden. “It’s a real pleasure to work with them because they don’t take themselves too seriously”. Volgens Martin waren de Beatles een soort mannelijke Shirelles. Smith vond dat ze meer leken op de Drifters, de ‘zwarte’ zanggroep waar Ben E. King een prominente rol in gespeeld had.
Er werden al plannen gemaakt voor een heus album. De bedoeling was om in Liverpool, thuisbasis van de groep, opnamen te maken voor een live-album. Als dat niet lukte, dan misschien een live-opname in de EMI-studio. Martin had plannen om in Liverpool een optreden van de groep mee te maken.
“Perhaps we can work it out when I come to Liverpool. I’m thinking of recording their first LP at the Cavern, but obviously I’m going to have to come to see the club before I make a decision. If we can’t get the right sound we might do the record somewhere else in Liverpool or bring an invited audience into the studio in London. They’ve told me they work better in front of an audience”.
Beatles opnieuw in Britse hitlijsten
Alan Smith bleef schrijven over de Beatles, ook toen ze op 17 januari met ‘Please Please Me’ voor de tweede keer in de Britse hitparade opdoken.
Van Paul McCartney had hij gehoord dat hij en John Lennon steeds doorgingen met het schrijven van liedjes. “We’re writing all the time. I suppose ‘writing’ is the wrong word, really. John and I just hammer out a number on our instruments. If we want anyone to hear it we record it, then send them a tape”.
Lennon en McCartney schreven tevens songs voor andere artiesten. De rechten van het repertoire werden ondergebracht bij Northern Songs, in samenwerking met muziekuitgever Dick James. Op verzoek van Norrie Paramor, die bij EMI het Columbia-label bestierde (met onder anderen Cliff Richard en de Shadows) hadden ze voor Helen Shapiro de song ‘Misery’ geschreven. Samen met die zangeres (bekend van ‘Walking Back To Happiness’) zouden de Beatles op toernee gaan.
Ook voor Duffy Power hadden John en Paul een liedje gemaakt.
Brief aan de Crickets
Met wat Smith een ‘neger-geluid’ noemde waren ze al aardig vermaard aan het worden volgens hem. Rond de kerst van 1962 hadden ze veel succes in Hamburg gehad (het was hun vijfde serie optredens in de Duitse stad). In het noorden van Engeland waren de Beatles al even populair als Joe Brown en Little Richard, die over hen vertelde: “I’ve never heard that sound from English musicians before. Honestly, if I hadn’t seen them with my own eyes I’d have thought they were a coloured group from back home”.
De Crickets, begeleiders van de in 1959 omgekomen Buddy Holly, uitten zich eveneens positief over de Beatles. De pop-journalist vermeldde niet dat de vier leden van de groep uit Liverpool de Crickets in een brief (op papier van hun manager Brian Epstein) verwelkomd hadden.
Alan Smith op 1 februari 1963 : “It looks like a bright future for the Beatles”.
Iedereen praat over de Beatles
Een dag later, na hun tv-optreden in ‘Thank Your Lucky Stars’, schreef Wesley Laine in popkrant Record Mirror: “Of je ze goed vindt of niet, je moet toegeven dat iedereen in de beat scene het over de Beatles heeft”. Zangeres Alma Cogan bijvoorbeeld noemde de groep een hippe uitvoering van de Temperance Seven. Dat orkest, bekend van ‘You’re Driving Me Crazy’, werd evenals de Beatles door George Martin voor het Parlophone-label geproduceerd.
Volgens Laine hadden de Beatles een meer dan enthousiaste aanhang. De fans vielen niet alleen voor hun muziek. En ze manifesteerden zich nadrukkelijk. “At a BBC recording, the fans went mad and tried to tear the door of the Beatles taxi off its hinges”. In Manchester wilde het publiek de zaal niet verlaten voordat de Beatles terug kwamen met een toegift. Hun taxi werd behoorlijk beschadigd. De zijspiegeltjes waren ervan afgerukt en een ruit was aan diggelen gegaan. Laine: “Binnenkort zullen de mensen wel zeggen dat de Beatles geweld oproepen”.
Popzanger Kenny Lynch had een verklaring voor het succes: “Op de bühne weten ze de sound van hun plaat ‘Please Please Me’ goed te reproduceren”. Ook bij de Shadows was het volgens hem zo gegaan.
De groep van de Merseyside had het verschrikkelijk druk. Er stonden zeer veel optredens op het programma, samen met onder anderen de Amerikanen Tommy Roe en Chris Montez. In Amerika zelf was er al belangstelling. Vee-Jay Records had besloten ‘Please Please Me’ uit te brengen.
Volgens Paul McCartney hadden ze al maandenlang geen moment vrij gehad. John Lennon, die ‘de leider’ werd genoemd, stelde dat hij en en anderen aan vakantie toe waren. “Die vakantie komt er al worden we uitgenodigd voor een optreden in Moskou of het [prestigieuze] London Palladium”.
In de Evening Standard schreef Maureen Cleave die dag een soortgelijk verhaal. Ze noemde de Beatles de ‘darlings of Merseyside’. Van ‘Please Please Me’ werden op dat moment 50.000 stuks per week verkocht. “Ze lijken helemaal niet op de Shadows”, was haar mening.
Cleave ging in op hun kleding en voorkomen. Dat was wat hun succes bij de meisjes maakte. “I think it’s their looks that really get people going, that start the girls queuing outside the Liverpool Grafton. Their average age is twenty and they have what their manager likes to call ‘exceptional taste in clothes’. They look scruffy, but scruffy on purpose”.
Meer informatie volgde, onder andere over hun ‘Franse haardracht’, die door anderen werd gekopieerd. “They wear bell-bottom suits of a rich burgundy colour with black velvet collars. Boots of course. Shoes seem to have died out altogether. Their shirts are pink and their hairstyles are French. Liverpool lads of twelve and upwards now have small bouffant Beatle heads with the fringe brushed forwards”.
De Beatles hadden niet dat irritante onderdanige op het toneel. “On the stage, there’s none of this humble bowing of the head, or self-effacing trips over the microphone leads”.
Integendeel. “They stand there, bursting with self-confidence and professional polish - as well they might, for they have been at this game since 1958. They know exactly what they can get away with, and their inter-song patter is in the Max Miller-music hall tradition, with slightly bawdy schoolboy overtones”.
Iedereen was anders. “John Lennon has an upper lip which is brutal in a devastating way. George Harrison is handsome, whimsical and untidy. Paul McCartney has a round baby face, while Ringo Starr is ugly but cute. (He’s called Ringo because he wears two on each hand)”.
Een huisvrouw uit Liverpool had de journaliste verteld: “Their physical appearance inspires frenzy. They look beat-up and depraved in the nicest possible way”.
Na de muziek en het uiterlijk begon de pers zich nu tevens te interesseren in de karakters en achtergronden. Maureen Cleave: “They are very friendly and charming. They like each other and everybody else, and are seen around a good deal. They also write their own songs.
They are considered intelligent, three of them went to grammar school, and John Lennon had more education at the Liverpool College of Art. ‘It helps being intelligent, I suppose’, he said”.
Lennon kwam flink aan het woord – bijvoorbeeld over het soort muziek dat ze maakten. “People try to pin labels on to us. Now they say we’re rhythm and blues, but ever since I read two years ago that calypso was taking England by storm, I’ve never believed a word I read. For us, this is just good fun. We don’t really bother about what we do on the stage”.
Paul McCartney verklaarde het zelfvertrouwen van Lennon met zijn slechte ogen. Hij kon niet zien hoe de fans reageerden als hij zong. “He can’t see a thing. Can’t tell how they’re taking it. He develops these catchphrases. You know what his latest one is? ‘Thank you, folks, you’re too kind’. Imagine that – ‘Thank you, folks, you’re too kind’, twenty times over. After a bit, the audience joins in. It drives us daft and we get him to change it”.
Paul besefte bevondien dat ze succes hadden met hun grapjes. Het was een nieuw soort humor. “John has a great laugh about being blind. Our humour is based on anything other people don’t laugh at”.
Buddy Holly moest eveneens een bril dragen omdat hij zeer slechte ogen had. De Buddy Holly-bril was legendarisch aan het worden.
Voor de journaliste van de Evening Standard (Londen) was duidelijk, wat er in Engeland op muzikaal gebied gebeurde: “It takes you back to the early days of rock ’n’ roll”.
De tijden van Bill Haley, Jerry Lee Lewis, Buddy Holly en Elvis Presley herleefden. Brian Matthew verkondigde op de BBC-radio dat de Beatles de meest originele muzikale en visuele sensatie waren sinds de Shadows.
Liverpool
Op 9 februari 1963 schreef June Harris een artikel met als kop: “Liverpool Group Takes Britain by Storm”.
Liverpool had een belangrijke plaats ingenomen. De Beatle-rage stond niet los van wat er overal in die havenstad gebeurde. “Merseyside swings with hundreds of groups like The Beatles, who have formulated a kind of Northern type rhythm ’n’ blues. Most of them are way out - possibly a little staccato in their interpretation of rhythm ’n’ blues. But they all have one thing in common – originality”.
‘Please Please Me’ was die week met stip doorgestegen naar een negende plaats in de Britse hitlijsten. Manager Epstein zag de toekomst zonnig in. “They have been prepared for this success. When you work in the rough and tumble of Liverpool clubs, you can be kicked around and treated like dirt. If you get over this, as The Beatles did, you can face any audience”.
Cookies
Op 16 februari 1963 liet journalist Norman Jopling van zich horen. Heel wat nieuwe zanggroepen manifesteerden zich in Engeland, zoals de Bachelors, Vernons Girls en de Chucks. Er waren bovendien veel van dat soort Amerikaanse groepen. Het succes van de Beatles zag hij als een uitvloeisel van die (tijdelijke) trend.
De Beatles, vond Jopling, stonden op een hoger plan. De vier jongelui, op toernee met Helen Shapiro en Kenny Lynch, waren ‘characters’. Hij hoopte dan ook dat de groep wat langer zou blijven. Op het toneel zongen ze liedjes als ‘Keep Your Hands Off My Baby’ (Little Eva) en ‘Chains’ (Cookies). Dat was niet zo eenvoudig. Alleen artiesten van het kaliber Cliff Richard en Adam Faith waren tot zo iets in staat. Het leek wel of er dankzij hen een nieuw soort muziek aan het opkomen was. “The Beatles may open up a new field that will satisfy the ever-hungry R & B cum pop fans, continually searching for something a little more adult than they see in the charts”.
De groep zou binnenkort met een album op de markt komen. De titels van vier liedjes stonden al min of meer vast: ‘Hold Me Tight’, ‘There’s A Place’, ‘My Misery’ en ‘I Saw Her Standing There’. Dat laatste nummer zou door gitarist George Harrison gezongen worden. Het was een zet om zoveel mogelijk variatie aan te brengen. De volgende single zou waarschijnlijk ‘Hold Me Tight’ worden. John Lennon: “There’s a good, catchy riff on that one”.
Terwijl ‘Please Please Me’ nog maar een paar weken in de Britse charts was genoteerd, stelde de redacteur van Record Mirror: “Eén ding is zeker. Hun volgende single zal een hit worden. Want de Beatles zijn zo populair dat ze automatisch in de hitparade belanden”.
Steeds populairder
Op 8 maart 1963 onthulde Alan Smith meer details over ‘Please Please Me’, inmiddels hoog in de top 10 van Engeland. John Lennon had hem verteld dat het nummer oorspronkelijk bedoeld was voor de b-kant van ‘Love Me Do’. Het opnemen van de a-kant had echter veel energie gekost. Omdat ze zo moe waren lukte het niet om het andere nummer snel op de band te zetten. Lennon: “We were getting very tired, and we just couldn’t seem to get it right. We’re conscientious about our work and we don’t like to rush things”.
George Harrison had voorgesteld om maar een andere song voor de b-kant van ‘Love Me Do’ te selecteren. Dan konden ze ‘Please Please Me’ later nog eens aanpakken in de studio. Achteraf bleek dat een goed idee te zijn. Lennon: “Are we glad we did! In the following weeks we went over it again and again. We changed the tempo a little. We altered the words slightly. And we went over the idea of featuring the harmonica, just as we’d done on ‘Love Me Do’”.
In de artikelen van die tijd vond je steeds meer informatie over hun bijzondere haardracht, kleding en niet te vergeten hun humor. Smith was er bij toen de groep een parodie van de Shadows uitvoerde.
Voor John Lennon was dat makkelijk. Nu kon hij eindelijk een bril dragen, zoals Hank B. Marvin en Buddy Holly dat ook deden. Eerder durfde hij zoiets niet. Hij zou wel eens van imitatie beschuldigd kunnen worden.
“On this occasion, however, the specs came in quite useful”.
Op de plek waar de Beatles zich met hun grapjes presenteerden verscheen een jongeman met zijn vriendin. Voorzichtig vroeg hij bij het geven van handtekeningen: “Jullie zijn toch de Tornados?” [van de grote hit ‘Telstar’].
Zo bekend waren de gezichten van het viertal blijkbaar nog niet bij iedereen.
Intussen was Smith in hun verleden gedoken. John Lennon had hem verteld over het succes van ‘My Bonny’ in Duitsland. Ze hadden er zoveel zelfvertrouwen door gekregen dat ze, terug in Liverpool, aan durfden te kloppen in Londen. Hoe groot was de teleurstelling geweest toen Decca geen belangstelling toonde.
Lennon: “That disc was a tremendous hit in Germany. Because of this we thought we stood a reasonable chance of being accepted by a British label, so you can imagine our disappointment. Still, we didn’t let it upset us too much. We just tried to keep on improving”.
Londen stond de Beatles sowieso tegen, verklaarde Paul McCartney. Liverpool was veel leuker. “We love the place. We all met at school there, and it’s where we got our first big breaks. The fans were – and still are – terrific. They made us feel somebody”.
Duitse Beatles-single
Het eerste Beatles-album
Smith kreeg een en ander te horen van en over de elpee. Het album, veertien nummers, was op één dag in twaalf uur opgenomen. Na afloop had George Martin zich vol verbazing getoond. “How could anybody achieve such a fantastic sound after so long? The tougher the conditions, the better they get!”
Tijdens de opnamen waren de Beatles behoorlijk verkouden. Ze waren echter gewoon doorgegaan met opnemen. Volgens de pop-journalist was het album fantastisch gelukt. De fans zouden zeker niet teleurgesteld zijn. “Believe me, it’s going to be a tremendous album debut”.
De volgende single [‘From Me To You’], zou niet van deze elpee komen, noteerde Alan Smith.
Tony Barrow, evenals Alan Smith afkomstig van de Merseyside, schreef de hoestekst van het album ‘Please Please Me’. Voor de ‘gewone’ popliefhebbers leek het alsof de Beatles pas in oktober 1962 met ‘Love Me Do’ voor het eerst van zich lieten horen. Hij wist wel beter. In Liverpool waren ze al lang ‘top of the bill’.
Barrow: “Eighteen months before their first visit to the EMI studios in London, The Beatles had been voted Merseyside’s favourite outfit and it was inevitable that their first Parlophone record, ‘Love Me Do’, would go straight into the top of Liverpool’s local hit parade”.
Het was volgens de journalist verschrikkelijk snel gegaan allemaal. Op basis van één single (‘Love Me Do’) was het viertal al hoog geëindigd in de populariteitspolls van 1962/63. Overal zag je foto’s en er werden artikelen aan de lopende band geschreven. Alle Britse media uitten zich in lofprijzingen.
Lennon en McCartney hadden begin 1963 al zoveel liedjes geschreven dat ze tot in 1975 door konden gaan met het maken van platen. Ondanks dat waren niet meer dan acht van de veertien songs op het eerste album van hun hand. Ze hadden twee songs van de Shirelles (‘Baby It’s You’ en ‘Boys’) geselecteerd en ook nummers van Arthur Alexander (‘Anna’), Isley Brothers (‘Twist And Shout’), de al eerder genoemde Cookies (‘Chains’), en ‘A Taste Of Honey’, een recente song die al snel een evergreen aan het worden was.
Anders dan het plan was zong Paul McCartney ‘I Saw Her Standing There’. Maar ‘voor de variatie’ was er ruimte voor George Harrison: ‘Do You Want To Know A Secret’ en zelfs Ringo Starr: ‘Boys’.
Hoes van eerste album
De Beatles-trein dendert door
Als je een liedje van Lennon & McCartney op de plaat zette had je, zo bleek, een extra kans om de hitlijsten te bereiken. Als George Martin dan de producer was voor het Parlophone-label, was succes bijna automatisch verzekerd. Het ging zelfs verder. 'How do you do it', geen eigen nummer, was door de Beatles wel opgenomen, maar bleef in de kluis van EMI liggen.
Gerry Marsden, 20, afkomstig uit dat zelfde Liverpool, nam als zanger van Gerry & the Pacemakers ‘How Do You Do It’ op. Binnen een mum van tijd verscheen ‘How Do You Do It’ op nummer 17, schreef Alan Smith op 22 maart 1963. Marsden was van eenvoudige afkomst. “Before entering show business Gerry worked as a joiner, making tea-chests. After a while he and his friends decided to start a skiffle group - and their first instrument was a bass made out of a tea-chest! Later he worked for British Railways for a while, but gave it up to become a full-time singer and musician”.
John Lennon zelf bazuinde de kwaliteiten van Gerry rond. “He’s really explosive, on or off-stage! Lots of northern girls class him as another Joe Brown or a second Tommy Steele. He’s got a fabulous sense of humour”.
Kort daarna bereikte Billy J. Kramer met de Dakota’s met ‘Do You Want To Know A Secret’ een hoge klassering.
Billy J Kramer
David Griffiths vergrootte het blikveld van de Britse teenagers. In Record Mirror schreef hij uitgebreid over wat zich de afgelopen tijd allemaal in de Hamburgse clubs afspeelde. “In particular it is the Top Ten Club in the famous Reeperbahn, the round-the-clock entertainment street in this seaport where nobody ever seems to want or need a night’s sleep.
At the Top Ten you might find such performers as Wes Sands, The Beatles, Dave Samson (the handsome young singer discovered by Cliff Richard), Tony Sheridan, The Flintstones, the Checkmates, the Shel Carson Combo, the Blackjacks, Chuck and Gideon (whose Parlophone recording of ‘Cherry Berry Lips’ has just been released), and Dave Berry and the Cruisers (whose Decca recording of ‘Tongue Twister’ will be released in May).
Richard was zelf in Hamburg gaan kijken vóór hij zijn artikel schreef. Het was er hard werken geblazen: “The bands start at eight every evening and play through till 4 a.m. On Sundays we start at four in the afternoon and work right through until four on Monday morning!”
De Britse journalist had uitsluitend belangstelling voor het lot van zijn landgenoten. Nederlandse artiesten als de Tielman Brothers kwamen zijn reportage dan ook niet voor. “Life is seldom dull in Hamburg”, concludeerde hij.
Van ondernemer Peter Eckhorn hoorde Griffiths: “The Beatles worked three nights for me, then a rival club complained to the police that the Beatles had tried to set that club on fire. It was not true, of course, but the police investigated and found the Beatles had no work permit, so they were sent home. It took me five months to get them back. Did you know they made their first record here? It was for Polydor and they were billed as Tony Sheridan and the Beat Men. The record – ‘My Bonny Lies Over The Ocean’ and ‘When The Saints’ - sold 100,000 in Germany”.
Op 19 april hadden de Beatles nog steeds problemen met zingen schreef Alan Smith. De marathon-opname voor het album ‘Please Please Me’ had veel gevergd. John Lennon: “Just lately things have been getting better. But my voice wasn’t the same for a long time after. Every time I swallowed it was like sandpaper.
We sang for 12 hours, almost non-stop. We had colds and we were concerned how it would affect the record. And by the end of the day, all we wanted to do was drink pints of milk.
You know, waiting to hear that LP played back was one of our most worrying experiences. We’re perfectionists. If it had come out any old way, we’d have wanted to do it all over again.
As it happens, we were very happy with the result. Now it’s in the NME Album Chart we know we worried too much”.
Vooral ‘Twist And Shout’ en hun nieuwe nummer ‘From Me To You’ leverden problemen op voor de artiest. “It’s quite a strain, singing numbers like ‘Twist And Shout’ night after night. ‘From Me To You’ isn’t so bad. But I still sometimes lose my voice for days on end. Thankfully, it doesn’t affect our act in the slightest. We’ve got such a big repertoire of songs, we just arrange it so that the others fill in. The same would happen if, say, Paul had a bad throat. George and I would take over”.
Het was een spannende tijd voor de Beatles uit Liverpool, voor manager Brian Epstein, producer George Martin, de medewerkers van EMI, muziekuitgever Dick James en wie niet meer.
Met de wijsheid achteraf weten we dat ze zich geen zorgen hoefden te maken. ‘From Me To You’ werd de eerste nummer één hit, later dat jaar gevolgd door ‘She Loves You’ en ‘I Want To Hold Your Hand’. Het succes in het buitenland kwam echter pas in 1964. Bekend is het toneel in het (bewaard gebleven) tv-programma ‘Top of Flop’ nog rond de jaarwisseling 1963-1964 waarin ‘kenners’ zeker wisten dat ‘I Want To Hold Your Hand’ een flop zou worden.
De jeugd was het niet met de kenners eens – 1964 was het jaar van de internationale doorbraak van de Beatles.
Harry Knipschild
11 september 2016
Clips
Literatuur
Alan Smith, ‘Newcomers To The Charts: Liverpool’s Beatles Wrote Their Own Hit’, New Musical Express, 26 oktober 1962
Alan Smith, ‘At a Recording Session with the Beatles’, Mersey Beat, 3 januari 1963
Alan Smith, ‘You’ve Pleased-Pleased Us Say The Beatles’, New Musical Express, 1 februari 1963
Wesley Laine, ‘Beatles’, Record Mirror, 2 februari 1963
Maureen Cleave, ‘Why The Beatles Create All That Frenzy’, Evening Standard, 2 februari 1963
June Harris, ‘Liverpool Group Takes Britain by Storm’, Disc, 9 februari 1963
Norman Jopling, ‘The Beatles: New Album and Single’, Record Mirror, 16 februari 1963
Alan Smith, ‘Beatles Almost Threw ‘Please Please Me’ Away’, New Musical Express, 8 maart 1963
Tony Barrow, ‘Beatles, ‘Please Please Me’’, hoestekst album, maart 1963
Alan Smith, ‘New to the Charts: Gerry, Pacemakers from Beatle-land!’, New Musical Express, 22 maart 1963
David Griffiths, ‘The Hamburg Scene’, Record Mirror 6 april 1963
Alan Smith, ‘Throat Sweets Keep Us Going Say Beatles!’, New Musical Express, 19 april 1963
Alan Smith, ‘Billy J. Kramer Adds To Liverpool Chart Invasion!’, New Musical Express. 3 mei 1963
Billy Shepherd (vert. Ton Stam), Wij zijn de Beatles. De eerste volledige biografie met talrijke foto’s en tekeningen. Utrecht 1964
Mark Lewisohn, Tune In. The Beatles: All These Years. Vol.1, New York 2013
- Hits: 17074