173 - Paul Anka en zijn fanclub in Voorburg

 

Tegenwoordig is het anders. Zo vond ik een goed-gedocumenteerd artikel uit het jaar 2000 in de Ottawa Citizin, de plaatselijke krant van zijn geboortestad. Paul en zijn familie waren van Libanese afkomst. Hij groeide op in een Libanese gemeenschap. Zijn ouders openden in 1951 de Locanda, een upper class restaurant. Zakenmensen, politici, journalisten en atleten kwamen er om te praten en van de Libanese keuken te genieten. Door alle beroemdheden, die hij als jongetje regelmatig ontmoette in de zaak van zijn ouders, pakte Paul al snel het leven op. Zelf zei hij: “I was pretty precocious, a pretty aggressive kid. I think my parents knew they had an unusual child”.
 
Paul Anka wilde het liefst journalist worden. Zijn studie kwam echter niet uit de verf. Van steno leren bracht hij zo weinig terecht dat hij uit de klas verwijderd werd. De muziek-business leek hem meer te bieden. Paul leerde drummen, spelen op trompet en piano. Zingen ging vanzelf. Wat hij wilde bereiken stond hem al snel helder voor de geest. Een klasgenoot: “Paul had a huge ego and therefore had his own agenda. He knew where he was going and he certainly thought he knew how to get there”.
   Ondernemend als hij was deed Paul op eigen initiatief mee aan talentenjachten. De winnaar ontving soms twintig dollar. “Anka always won” volgens het artikel in de Ottawa Citizin. Een bekend verhaal is dat hij stiekem een concert van Fats Domino bezocht. Irving Feld, manager van het idool, pakte hem bij zijn lurven en wilde hem buiten zetten. Paul reageerde brutaal door te schreeuwen: “Remember my name, I’ll be working for you one day”.
 

Paul was een kind van zijn tijd. De moderne jeugd hield van rhythm & blues-muziek. Thuis stemde hij af op deejay George Lorenz die vanuit Buffalo in de staat New York uitzond. Tot zijn favorieten hoorden Chuck Berry, Frankie Lymon, de Platters en de al eerder genoemde Fats Domino.
   In Wallack’s Music City, een platenwinkel downtown in Los Angeles, luisterde hij in een cabine naar ‘Stranded in the Jungle’, een nieuwe hit van de Cadets uit L.A. Op het label zag hij dat de plaat was uitgebracht door Modern Records en dat het kantoor dichtbij in Culver City was. Paul stak zijn hand omhoog en liftte naar Culver City.
   “Ik liep een garage binnen. Daar waren de Bihari-broers, eigenaren van Modern Records. Ik vertelde dat ik uit Canada kwam. Ze keken me vreemd aan en zeiden: ‘Sing your song’. Dat deed ik. ‘Kom over twee weken terug, dan nemen we je song op’, hoorde ik. Toen ik er weer heen ging bleek dat de [beroemde] Cadets als koortje fungeerden. Ik kon niet geloven dat me zo iets overkomen was”.

De a-kant van die single was ‘Blau Wile Deveest Fontain’, een liedje dat hij samen met oom Maurice geschreven had. Modern Records was gespecialiseerd in rhythm & blues en zo klonk Anka’s eerste plaat dan ook op beide kanten (op de b-kant: ‘I confess’). Succes bleef echter uit. Paul, vijftien jaar, was nog steeds geen idool. Dat was flink slikken voor iemand die er zeker van was dat hij het helemaal zou maken. “My life had ended, I thought. I was a failure at 15 and I was going to kill myself”.
 

In de familie Ayoub was de jonge zanger veelvuldig onderwerp van discussie. De vader van Diana werd boos omdat Paul, die bekend stond als een doordrammer, steeds maar avances maakte tegenover zijn dochter. Diana en haar vriendin wisten hem zo ver te krijgen dat hij zijn nieuwe song liet horen. Alleen de muziek, niet de tekst. Diana Ayoub: “Paul said ‘I’ll play the music, but I won’t sing the words. It was the only time I saw Paul blush”.
   Thuis ging de jonge artiest net zo lang door tot zijn vader hem toestemming gaf opnieuw naar New York te reizen. Van haar eigen geld (ze werkte bij warenhuis Sears) stopte moeder Camelia hem nog wat geld toe. Paul nam de bus naar Manhattan. In New York mocht hij in een zijkamertje van het President Hotel slapen.
 

 

Aan Arnold Shaw vertelde Paul later hoe het hem op dat moment verging. “Je hoort altijd vertellen dat ik zo maar binnenstapte bij ABC Paramount op Broadway 1501. Dat is niet helemaal waar. Ik kende de Rover Boys – die hadden op dat moment met ‘Graduation Day’ een hit bij Paramount. Ik kende ze van een club in Canada waar ze optraden. De Rover Boys deden een goed woordje voor me bij Don Costa die besliste over het onder contract nemen van nieuwe artiesten”
   Costa, omgepraat door de Rover Boys, liet weten dat hij Paul maximaal vijf minuten te woord wilde staan. De zanger kwam bij hem binnen, ging achter de piano zitten en zong verscheidene liedjes. De auditie duurde dus aanzienlijk langer dan de geplande vijf minuten. Costa was onder de indruk en haalde er enkele collega’s bij. Iedereen was enthousiast. Vader Andy Anka moest uit Ottawa overkomen om een contract met de platenmaatschappij te tekenen omdat Paul zelf nog te jong was. ‘Diana’ was het nummer dat men bij Paramount uitkoos voor de eerste single.
   Paul had wat uit te leggen aan Diana Ayoub. Vanuit New York schreef hij haar een brief op de dag vóór de opname van zijn tweede single. “Well, in twenty-hours I’ll be recording my next record. I have picked all the material and all the arrangements are made. You want me to tell you .... it’s ‘Diana’. It’s favoured as the hit record by everyone. They said it is a different sound and it’ll be the big one. You should hear the arrangement on it. Now listen, don’t you say a word. I’ll just kiss you if it sells, ’cause you started it”.

De opname van ‘Diana’ verliep niet zo simpel als je zou denken. Het liedje was namelijk nog niet helemaal af toen Paul in de Capitol-studio (‘West Forty-sixth Street, just across the street from Variety’) verscheen. Ze moesten een nood-oplossing bedenken, een stukje ‘uh-oh’ in plaats van gewone woorden. Dat bleek de gimmick te zijn die van ‘Diana’ een hit maakte. Don Costa kwam nog helemaal naar Ottawa voor de finishing touch.
   Paul Anka: “On the record of ‘Diana’, we used just five pieces – piano, bass, guitar, sax, and drums – plus three voices. ‘Diana’ was finished in Ottawa. That’s why I used those ‘uh-oh’s’ that every rock group was doing. I just didn’t have any words for those notes. And the ‘uh-oh’ became the gimmick of the record. The three background voices, all male, were used for padding. They telled footballs (whole notes) and sang a couple of licks”.
   Diana Ayoub had geen leven meer toen het liedje waarin zij de hoofdpersoon was een wereldsucces werd. Overal waar ze kwam moest ze op de foto, graag of niet. “I had reporters waiting for me when I graduated from high school. Guys would not ask me out because their picture would be in the newspaper the next day. People were showing up at my house all the time. One time my father found a stepladder rising to my bedroom”.
   Paul Anka zelf was toe aan een manager die hem tot een echt idool kon maken. Dat werd niemand anders dan Irving Feld, de man die hem een paar jaar eerder verwijderd had bij een optreden van Fats Domino.
 
Als je Tania Long van de New York Times mag geloven, zette Paul Anka, zestien jaar, zijn geboortestad op de wereldkaart. Op 20 april 1958 liet de journaliste afdrukken: “Just as the cold air from Canada tends to move south into the United States, American manners and mores, ignoring border formalities, sweep northward across the 3,987 miles of undefended frontier to become part of the Canadian way of life. There are not a few Canadians who wryly wonder whether some defenses should not be set up against some such invasions – specifically rock ’n’ roll.
   It didn’t take long for Canadian young people to take to blue jeans, leather jackets and ducktail haircuts, and it didn’t take long to set them rocking and rolling.
   They are still rocking and rolling at a great rate. Ottawa claims to be the capital of rock ’n’ roll, a claim which might be disputed by Toronto. Both cities gave tremendous welcomes to Elvis Presley, and Ottawa boasts of the successes of its own native son, Paul Anka, whose hits sold over two million records in the United States and the United Kingdom. When Ottawa had its large rock ’n’ roll show (the first was with Elvis) last November, the musicians and artists included Fats Domino, LaVern Baker, the Everly Brothers and The Diamonds, and 7,000 fans attended”.
   Volgens de New York Times was Ottawa de hoofdstad van de rock & roll geworden.
 
Paul Anka was niet iemand die op zijn lauweren rustte. Meteen al schreef hij liedjes voor andere artiesten. Zoals voor Buddy Holly toen die in New York in de Brevoort kwam wonen. ‘It doesn’t matter any more’, de laatste opname van Buddy vóór hij op 3 februari 1959 verongelukte, was een Anka-song.
 

Na ruim twee jaar had Floor genoeg geleerd met het runnen van de Paul Anka-fanclub. Mieke Goudswaard uit Dordrecht, één van de actiefste leden, nam ‘Diana’ van hem over. Floor werkte daarna nog een tijd samen met Harry Brienen in Kampen, organisator van teenager-concerten in het noorden van het land. “In gebouw Van der Heem in Den Haag organiseerde ik nog eens een teenagerconcert voor een goed doel met onder meer een optreden van de Jumping Jewels. Op het laatste moment lieten ze het afweten. Ik wist ervoor te zorgen dat ik goede vervangers kreeg van het impresariaat Brienen, die minstens evenveel succes hadden”.
   Floor kwam goed terecht in het leven. Evenals Paul Anka wilde hij het liefst journalist worden. Toen hij uit dienst kwam waren er echter veel gegadigden voor de School voor de journalistiek in Utrecht, die net begon. Alleen een handjevol studenten werd aangenomen. Omdat Floor daar niet bij hoorde ging hij politicologie en planologie bij de UvA in Amsterdam studeren. Als bestuurskundige kwam hij daarna in diverse functies bij de overheid. Floor woont tegenwoordig in de omgeving van het Franse Aix-en-Provence, in de buurt van de Middellandse Zee.
   Heb je Paul Anka wel eens ontmoet, vroeg ik hem. Ben je naar één van zijn concerten geweest?
   Dat was niet het geval, hoorde ik. Nog steeds heeft klassieke muziek eigenlijk zijn voorkeur.