453 - Beverly Ross en Phil Spector

 

Ongeveer zeventig jaar geleden begon de jeugd zich met eigen muziek te manifesteren – voorlopig alleen in Amerika. Inspiratie kwam vaak uit de rhythm & blues, amusementsmuziek van landgenoten met een donkere huid. 

    Op 22 januari 1955 kon je in het vakblad Cashbox een hoofdartikel lezen met als titel ‘Breaking down the barriers’: “A few months ago, The Cash Box heralded the emergence of rhythm and blues tunes into the pop field. We pointed out that for the first time, numerous records originally made for the R&B market were being bought by an audience which had never heard of them before.

    Today this trend has become even more pronounced. Some of our top hits, such as ‘Hearts Of Stone’, ‘Earth Angel’, ‘Tweedlee Dee’, ‘Ko Ko Mo’ and others are selling great in pop stores and are receiving tremendous plays on juke boxes in pop locations.

    Moreover, pop artists are jumping in to cover rhythm and blues songs as soon as they show any sign at all of making noise”.

    Met popartiesten werden blanken bedoeld. ‘Pop field’ was het terrein van blanke muziek.

 

 

 

 

Veel van de beginnelingen, ze worden wel eens pioniers genoemd, zijn inmiddels overleden of hebben een hoge leeftijd bereikt. Als ze hun laatste adem uitblazen zijn ze meestal vergeten, zo blijkt als je Nederlandse kranten of nieuwssites volgt. Iemand moet wel heel erg beroemd geweest zijn als zijn of haar overlijden een bericht waard is. Bij de hiphoppers is het anders, maar die worden in vele gevallen niet oud. Menige rapper komt op een gewelddadige manier om het leven.

    Beverly Ross zou je als een pionier kunnen beschouwen. Op 15 januari van dit jaar overleed ze op 87-jarige leeftijd. Wie had ooit van haar gehoord. Ze was geen rapper, had niet te maken met grensoverschrijdend gedrag, was niet actief in de me too, black lives matter of lhbti beweging. Een vermelding in de Nederlandse media zat er niet in. Maar, mijns inziens, wel een interessante vrouw.

 

 

 

 

 

Beverly Ross werd op 5 september 1934 geboren in Brooklyn, een wijk van de stad New York, aan de andere kant van de Hudson-rivier. Toen ze vijf was verhuisden haar ouders, Rachel en Aron, naar de Bronx. In de nog lege ruimte vonden ze een piano en, zoals Bruce Eder schreef: “She discovered that she not only had a perfect pitch but also a natural command of the keyboard”.

    Een nieuwe verhuizing bracht de familie naar Lakewood (New Jersey), honderd kilometer zuidelijker. Haar ouders hielden zich bezig met schoenen, later met kippen. Bev, zoals ze genoemd werd, voelde zich meer tot de muziek en bijbehorende teksten aangetrokken. “She was always winning poetry contests in addition to studying music. Her breakthrough into composing came when she was in junior high school and was approached by a group of high-school seniors who were putting on a play”.

   Bev schreef nieuwe teksten op de muziek van populaire componisten als Cole Porter, Hoagy Carmichael en George Gershwin. Ze had er zoveel succes mee dat ze er een toekomst voor zichzelf in zag. “The resulting play was not only a success, but opened the whole field of composition for Ross, who began to think in terms of writing songs for a career”.

   In een hotel in Lakewood, waar haar zus werkte, hoorde ze van rondtrekkende muzikanten hoe je carrière in de muziek kon maken. “One of them would tell her how to break into the industry if she set him up on a date with her sister”. Voor wat hoorde wat.

 

Het centrum van de muziekbusiness was het Brill-gebouw, op Broadway en 49th Street. Daar gebeurde het allemaal, hoorde ze. Al tijdens haar schooltijd nam het meisje de bus naar de ‘Big Apple’. Bij een neef kon ze de nacht doorbrengen. Bev begon post te vatten bij de ingang van het gebouw. “She started hanging around at the building, meeting the people who came in and out”.

 

 

 

 

 

Een ontmoeting met Julius Dixon, een man met een donkere huid, leverde het eerste succes op. Bill Haley, een opkomende artiest, die al een paar successen op zijn naam had staan zoals ‘Crazy Man Crazy’ en ‘Shake, Rattle en Roll’, zette ‘Dim Dim The Lights’ in 1954 op de plaat, toen Bev een jaar of twintig was en samen met Julius liedjes schreef. De single stormde de hitlijsten op tot plaats nummer 11 en hielp mee om van Bill Haley een topartiest te maken.

 

In Rolling Stone kon je later lezen: “Julius Dixon and Beverly Ross co-wrote this tune, which was the first ‘white’ song to cross over to R&B.

   Ross says when they wrote it, and after it crossed over, they had no idea what a historic thing had happened. ‘Julius was my dad’s age and he was able to get us in to all the good publishers’, Ross recalled. ‘I had this crush on a boy who had a girlfriend, and I had been to a party where we played games like Spin the Bottle, and I wished they could turn down the lights and maybe he would kiss me. So I told this to Julius and said I wanted to write a song about it, and he said, ‘Let’s change it to dim, dim the lights’ and it worked’.

   They took the song to Sammy Kaye’s publishing company [Republic Music, BMI] and a songplugger there loved the song. The company made a second demo and Bill Haley and the Comets recorded it from that. Rock ’n roll deejay Allen Freed called ‘Dim Dim the Lights’ the granddaddy songs of rock ’n roll, because it did cross over from pop radio to R&B radio and charted on both pop and R&B charts”.

 

 

 

 

Beverly had meer ambities. In de tijd van de nieuwe teenageridolen voelde zij zich geroepen om zangeres te worden. Dat pakte verkeerd uit, misschien ook wel omdat ze in handen kwam van Mitch Miller (Columbia Records) die weinig met dat soort muziek op had.

 

Uitgever Arnold Shaw (E.B. Marks Music) deed zijn best, schreef deze in 1974. “As far as I know, Mitch made only one foray into rock ’n’ roll, and that was through a songwriter-singer whom I published and managed: Beverly Ross.

   When Beverly brought me two autobiographical songs, I approached Mitch about recording her. He bought the idea. ‘Stop laughing at me’ and ‘Headlights’ were cut with a typical rhythm-and-blues combo and a heavy backbeat.

   Mitch was so excited that he brought Beverly (and me) before an enlarged meeting at the sales, promotion, advertising, and executive staffs when he unveiled the sides. I believe that the Columbia crowd was impressed by the sides and pleased that Mitch was tackling the teen-age market”.

 

Ross was wel muzikaal, maar aan haar voorkomen en presentatie mankeerde een en ander. “Beverly had a strident quality and she sang with heart. ‘Headlights’ described the longing of a lonely girl on a farm, watching the headlights of cars on the darkened walls of her room, and imagining the wonderful times that other girls were having with attentive boyfriends. ‘Stop laughing at me’ was the poignant, angry outcry of an unattractive girl.

   Despite the power of the sides, Beverley’s appearance then worked against her. She had course features and dressed garishly. Columbia was enthusiastic enough to finance a disk-jockey promotion trip.

   Inexperienced, Beverly was undoubtedly on the defensive and her tough manner irritated many of the platter spinners. Her disk impressed the producer of the Ed Sullivan show. But when Beverly showed in person, her appearance was canceled.

   Life magazine sent a camera crew to her father’s chicken farm where they shot pictures of her in the locale out of which the songs came.

   After five exciting weeks, it all came to naught. The record did not ‘get off the ground’, as they said in the business. I would hesitate to say that the experience soured Mitch completely on R ’n’ R, though he was not a man to take even minor failures lightly. Yet it is a fact that he never again signed a rock singer and he did become the record establishment’s prime antirock spokesman”.

 

Als je Arnold Shaw mag geloven, was de invloed van Beverly Ross zo groot, dat Columbia Records, een van de grootste platenmaatschappijen, een conservatief beleid bleef voeren, zonder veel aandacht voor de ontwikkelingen in de popmuziek – totdat Clive Davis het voor het zeggen kreeg in 1967.

 

 

 

 

Wat later wisten Julius en Beverly voor de tweede keer ieders aandacht te trekken – deze keer met hun liedje ‘Lollipop’, waar ik eerder over geschreven heb. 

    Shaw, opnieuw: “In januari 1958 kwam Beverly Ross naar mijn kantoor. Ze had een zwarte jongen bij zich, Ronald, ongeveer dertien jaar oud. Beverly en Ronald zongen het samen voor. Ik was er zo enthousiast van dat ik mijn secretaresse opdracht gaf onmiddellijk een opname-studio te boeken om een demo te maken. Ik had niet meer dan vier muzikanten nodig, piano, bas, gitaar en drums. Ik wilde niet wachten. Associated Recording, de studio, zat tegen Brill Building aan. De pianist kwam niet opdagen. Dat kon me niet schelen. Binnen een uur hadden we het liedje opgenomen. Alles bij elkaar moest ik 65 dollar neertellen, studio en muzikanten. Beverly Ross hoefde ik niet te betalen als zangeres, want die had het nummer geschreven”.

   De demo was zo goed gelukt dat twee platenmaatschappijen de single van het duo op de markt wilden brengen. Toen dat problemen opleverde besloot Archie Bleyer, directeur van Cadence, het liedje, ‘Lollipop’, onmiddellijk op te nemen met de Chordettes. Een paar weken later stond de single op nummer 2 in de Billboard hitlijst. RCA, de andere maatschappij, bracht de demo van Beverly en Ronald uit met als resultaat toch nog een klassering in de top 40. Beverly, die zich bij die gelegenheid onder het pseudoniem ‘Ruby’ presenteerde, kwam zo als zangeres in de hitlijsten.

 

 

 

 

 

Vanwege haar succes met hits als ‘Dim Dim The Lights’ en ‘Lollipop’ wist Beverly zich een goede werkkring (staff writer) te bezorgen bij muziekuitgeverij Hill & Range, verbonden met het grote Chappell Music en platenmaatschappij Big Top. Hill & Range was bovendien betrokken bij de carrière van Elvis Presley, verreweg de populairste popartiest van dat moment.

   In zijn biografie van Phil Spector (1939-2021), verschenen in 1989, liet Mark Ribowsky haar uitgebreid aan het woord. Ze verdiende in die tijd maar liefst 250 dollar per week, plus een aandeel in de opbrengst van haar liedjes. Bovendien mocht ze op kosten van het bedrijf demo-opnamen in kleine studio’s maken.

 

Phil Spector was als leider van de Teddy Bears in 1958 bekend geworden met zijn song ‘To Know Him Is To Love Him’, een nummer één hit. Verder succes was echter uitgebleven voor de jongeman die in Californië opereerde. In de wereld van de teenagermuziek kon je weer snel vergeten worden. 

   Muziekuitgever Lester Sill, eveneens actief op de Amerikaanse westkust, ontfermde zich over het lot van de twintigjarige ambitieuze artiest. Hij bezorgde hem in New York een entree bij het succesvolle duo, Jerry Leiber en Mike Stoller, die liedjes geschreven hadden als ‘Kansas City’, ‘Hound Dog’, ‘Searchin’’, ‘Jailhouse Rock’, ‘Don’t’, ‘Yakety Yak’ , 'Charlie Brown’ en ‘There Goes My Baby’, op de plaat gezet door de Coasters, Drifters en Elvis Presley.

   Phil Spector was, met hen vergeleken, niet meer dan een beginneling.

 

 

 

 

 

Begin 1960 stapte Phil Spector in een net pak binnen op het kantoor van het duo. Hij wekte de indruk platzak te zijn. Het lukte hem om die nacht te mogen slapen in een hoekje van dat kantoor. Toen hij daar eenmaal was, kregen ze hem voorlopig niet meer weg. “Phil was allowed to crash that night on the couch at the rear of the office, and he would do the same in the following days”.

   Phil was naar New York gekomen om het te maken. Hij deed min of meer hetzelfde wat Beverly Ross, vijf jaar ouder, begin jaren vijftig gedaan had: rondhangen in de omgeving van het Brill-gebouw en proberen contacten te leggen in het vak.

 

Het kwam tot een ontmoeting met Beverly. “The first person of substance he found was a young woman named Beverly Ross, a staff writer at Hill and Range Music, the highly important rock-and-roll publishing arm of Chappell Music, the largest music publisher in the world.

   Spector was lunching at a Howard Johnson’s on Forty-ninth Street, across Broadway from the Brill Building, when another writer and Brill Building habitué made the introduction.

   Phil was in New York less than a week and was still carrying around the big, bulky valise he had arrived with.

   As Ross saw him, he looked every bit the waif. ‘He told me he was sleeping on Leiber and Stoller’s couch, and I could believe he was stone broke and didn’t know where his next meal was coming from’, she remembered”.

 

 

 

 

Phil Spector had raak geschoten. Ross liet zich inpakken, noteerde de biograaf. “Beverly saw a lot in Phil. ‘He was very personable and very funny. He had an incredible sense of humor. He was funny and charming to the point where he could win anybody over’”.

   Beverly, 26 jaar, nam Phil mee naar haar kantoor. Phil, zonder vaste verblijfplaats, had z’n koffer bij zich en z’n gitaar. Op het kantoor van Hill & Range liet hij een en ander horen. Bev was geweldig onder de indruk: “He was the best guitar player I’d ever heard”.

   Spector had bereikt waar hij voor naar New York gekomen was – samenwerken met belangrijke mensen. “Loosely planning to write together, Beverly foresaw a traditional, long-standing connection. ‘I took him up and introduced him to everybody’, she said, ‘because they didn’t know him from a hole in the wall. He had that one hit, but now he was just a kid writing with Beverly. He used to borrow five dollars from me because he was broke, and I opened my heart to him’”.

 

Spector zat goed. Hij had een plekje gevonden in de pop scene van New York. Hij werd getolereerd als ‘junior partner’ bij Hill and Range.

   De samenwerking in een van de kantoortjes van het Brill-gebouw ging echter niet vanzelf. Beverly speelde piano, Phil gitaar. 

   Beverly: “I was strong in melody and I needed a lyric writer and he wasn’t it”. Maar Phil wist wel hoe je een song moest aanpakken. “He could find interesting chord changes in raw material, or an interesting hook. Like he’d start playing a couple of chords on the guitar and I’d throw a melody at him and he’d say, ‘Let’s not go that way, let’s go this way’.

   He was great at directing a song a certain way or shortening phrases to make it better. What he was, was a great editor”.

 

 

 

 

De samenwerking resulteerde in liedjes als ‘Planet Love’, ‘Don’t Believe Everything You Hear’ en ‘Bandit Of Love’. Het werd tijd om demo’s te maken. Dat deden ze in de Associated Sound Studio, waar een paar jaar eerder ‘Lollipop’ tot stand gekomen was. Tijdens de opname maakte Phil indruk door te laten zien hoe je in een studio bijzondere effecten kon maken. Beverly en technicus Nat Schnapf wisten niet wat hun overkwam.

   Ross: “Neither Nat nor I had ever seen that before. Nat thought Phil was out of his mind. But I liked to overdub also. I liked that fat echo, that lively sound. I knew what Phil was after. He was ingenious with the things he did”.

 

 

 

 

Beverly nam Phil mee naar een echte opname in studio Bell Sound. Daar mocht hij kijken hoe er gewerkt werd.

   Maar zo ging het niet. Spector bemoeide zich er mee en nam zo maar het initiatief over. 

   “At the Bell session, Phil sat next to Beverly in the booth – but only until he felt he was needed”. 

   Beverly: “This producer was a middle-aged guy and of course Phil and I were arrogant kids. The guy was fumbling around with the artist, who was all upset, and Phil just got up, right out of the booth, and went in and took over.

   Everyone was shocked, and the producer walked away with his tail between his legs.

   The producer just didn’t know how to handle this artist, who was black, and Phil’s favorite artist in the whole world was Ray Charles; he was mesmerized by Ray Charles, he loved him, he’d put on a Ray Charles tape and play his guitar to it. So he related to the artist in there and he put this other producer down who didn’t know what he was doing. I remember that Phil changed the lick on the piano, changed the guitar, had a whole new drum sound, made the singer do another thing… and just ran the session”.

 

 

 

 

Phil maakte aanvankelijk vooral indruk als gitarist. Het duurde niet lang of hij mocht meespelen als Leiber en Stoller opnamen maakten. Dat leverde hem 41,40 dollar per uur op, zijn eerste eigen inkomsten in New York. Voor Phil was dat onbevredigend, wist Ross, want hij was naar de stad gekomen om er carrière te maken.

   Beverly voelde zich gepasseerd. Dankzij haar had Phil zich een plekje weten te verwerven. Nu hij dat eenmaal had, besteedde hij steeds meer tijd op een zo hoog mogelijk niveau bij Hill and Range. Met Paul Case kon hij het goed vinden. Door dat nieuwe contact kwam hij in aanraking met Ray Peterson en Stan Shulman, zijn manager.  

 

 

 

Peterson, was bekend geworden als zanger van de hits ‘The Wonder of You’ en vooral ‘Tell Laura I Love Her’. Omdat het zo goed ging besloot Shulman een eigen label te beginnen, Dunes, en daarmee in zee te gaan met de organisatie waarbij Beverly in dienst was als songwriter.

   Spector wist bij Case en Shulman voor elkaar te krijgen dat hij als producer van de succesvolle zanger mocht optreden. Beverly: “Phil was spending a lot of time in Stan Shulman’s office with Paul Case and the other guys, and there’d be a lot of loud talk and laughing all the time. These were very macho guys, and Phil charmed ’em all, and he convinced them to let him produce”.

   Wat meehielp was dat Spector bereid was om met 150 dollar genoegen te nemen. Maar dan moest zijn naam wel als producer op het label vermeld worden.

 

Beverly en Phil gingen liedjes schrijven. ‘That’s the kind of love’ zou in elk geval worden opgenomen. 

   Beverly vertelde aan Mark Ribowsky dat Phil Spector nogal geheimzinnig deed. Ze mocht er niet bij zijn toen de opvolger van de top tien hit ‘Tell Laura I Love You’ in de studio werd vastgelegd. Achteraf bleek dat Phil ‘Be My Girl’ in plaats van ‘That’s the kind of love’ had opgenomen. Daarmee had hij Beverly in zekere zin bedrogen.

   Voor de a-kant van de single was de keuze gevallen op ‘Corinna Corinna’, een bestaand nummer. De productie van Spector sloeg aan. De keuze van Shulman om met Phil Spector (in plaats van Leiber & Stoller) in zee te gaan, had een nieuwe top tien hit opgeleverd.

   Shulman en Spector gingen dan ook meer samenwerken. Phil kreeg opdracht om een single op te nemen met Curtis Lee, een zanger uit Arizona die door Ray Peterson ontdekt was. Met ‘Pretty Little Angel Eyes’ wist Spector opnieuw de top van de hitlijsten te bereiken. Deze keer werd zijn naam in grote hoofdletters op het label afgedrukt.

   Voor de uitgeverij en platenmaatschappij (Dunes, Big Top) was Spector belangrijker geworden dan Ross.

 

 

 

 

Aan de biograaf vertelde Beverly dat je de mensen in het bedrijf niet kon vertrouwen. Bovendien werden vrouwen gediscrimineerd. Case was volgens haar een vrouwenhater. “You’d trust somebody one day and it turned out they would undercut and undermine you the next day. It was a lot of politics and unfairness in the end.

   For example, I thought Paul Case was a misogynist. Women would be put in their place by Paul, if not in front of you then behind your back as soon as you walked out of the room”.

 

 

 

 

De verstandhouding van Beverly en Phil werd steeds minder. Het lag helemaal aan Spector liet Beverly weten. Het was zo mooi geweest. Ook privé waren ze samen in de weer. In het begin had Phil zijn hart bij hem uitgestort.

   Ribowsky: “On Beverly’s end, the relationship was much more intense. In her mind, ‘I was really his only friend, and we got very attached to each other’.

   Beverly even thought their writing was uniting them in romance. ‘I thought that, but I don’t think Phil did. I cared about him a lot’.

   There were times when the emotional commitment was mutual, and at those times, Phil revealed himself to her as he did to few others. The agony of Ben Spector’s death, the conflicting feelings about [moeder] Bertha and [zus] Shirley, all fanned out before her.

   ‘He said his father killed himself, and I knew it was a terrible blow to this little boy, this intelligent, high-IQ, sensitive kid. Kids feel they’ve been betrayed when their parents kill themselves; they feel guilty all their lives.

   Phil was very insecure. He was always trying to prove that he could win this or do that… maybe to his mother or maybe to his dad. It seemed he still had a relationship with his dad. He sort of had a residual feeling of tremendous fondness and loss’”.

   

Beverly leende Phil haar overjas uit, met de knopen aan de ‘verkeerde’ kant. Daar liep hij mee door New York. “We had conversations about failed pubescent attempts at learning what love was all about, confiding personal instances of our lives”, tekende Beverly later op. “I guess it was immature and dumb of me to interpret these creative, personal moments we shared as being the basis of trust and friendship. 

    But, he felt so ‘at home’ with me he’d plug in this neon blue electric lighted huge version of a ‘comb’ and run it through his thinning hair, exposing to me the agonizing fact that at twenty-one he was losing his hair, and thought this ‘treatment’ was going to prevent it. He told me it stimulated his scalp and caused new growth.

    One night when we took a break from writing, Phil suddenly kissed me. His demeanor told me it had sent him to Nirvana. He wanted to go further, offering to make us comfortable by opening his sofa bed. But I was very wary of him, not yet knowing why, and said we needed to keep this relationship on a friendly, not personal but professional basis. Anyway, I had a boyfriend. 

    I left, shaky and confused, but believing I’d made the right choice. Not that I noticed it then, but in retrospect, I think it silently enraged him”.

 

 

   

 

In de dagen dat Bev en Phil (die later soms extravagante pruiken ging dragen) nog goed met elkaar samenwerkten. werkten ze samen aan een liedje voor Ben E. King, die uit de Drifters gezet was en een solo-carrière wilde beginnen. 

   Rabowsky noteerde wat Beverly hem verteld had over de toedracht. “Working at Beverly’s place on a midsummer night, they were fiddling around with a riff. It grew out of an old song of Beverly’s called ‘The Widow’s Walk’, in which three quick notes kept repeating in a da da da, da da da pattern.

   After they began working on variations of it, Phil suddenly leaped to his feet. ‘I have to go over to Jerry’s; we have to talk over some business’, he said as he rushed out the door.

   Unbeknownst to Beverly, Jerry Leiber had given Phil the lyrics of a song he had written and earmarked for the Drifters, ‘Spanish Harlem’. With Mike Stoller out of town, he asked Spector to see if he could come up with a melody.

   Now the riff had given Phil a brainstorm, the three-syllable repetition, and when he got to Leiber’s West Side townhouse, he sat at the piano and played what he had”.

 

De samenwerking van Spector en Leiber pakte goed uit. ‘Spanish Harlem’ sloeg geweldig aan voor Ben E. King. Bovendien werd hun song later nog eens met succes vastgelegd door Aretha Franklin.

   Als je afgaat op wat erover geschreven is, had Beverly Ross er geen idee van wat zich in haar nabijheid afspeelde. Maar toen ze het resultaat hoorde, herkende ze haar ideeën, die zo maar gebruikt en op geen enkele wijze gehonoreerd waren. Dat deed voor haar de deur dicht.

   Zo kwam een einde aan de samenwerking van Beverly Ross met Phil Spector.

 

 

 

 

 

Het verblijf van Phil Spector in New York had voor Beverly dus niet goed uitgepakt. Maar ze ging door met het schrijven van liedjes. Uit haar koker kwamen onder meer hits als ‘Candy Man’ (Roy Orbison, 1961), ‘Remember Then’ (The Earls, 1962) en niet te vergeten ‘The Girl of My Best Friend’, van Elvis Presley en gecoverd door Ral Donner en Bryan Ferry.

   Zoals gezegd, Beverly Ross is op 15 januari overleden, 87 jaar oud.

 

 

Achteraf bekeken stond Phil Spector in 1960, ondanks ‘To Know Him Is To Love Him’, nog aan het begin van zijn muzikale loopbaan. Zijn verblijf in New York dat jaar, hielp hem goed op pad. In de jaren zestig ontwikkelde hij zich tot een van de meest succesvolle platenproducers. Vervolgens werd hij een soort mythe, die af en toe rare dingen deed. In 2003 vermoordde hij een jonge vrouw, waarvoor hij veroordeeld werd tot een leven achter de tralies. Op 26 januari 2022, 11 dagen na Beverly Ross, eindigde ook zijn aardse leven.

 

 

 

Harry Knipschild

27 februari 2022

 

Clips

 

* Bill Haley, Dim Dim The Lights

* Phil Spector, Teddy Bears, To Know Him Is To Love Him

* Ray Peterson, Corinna Corinna

* Curtis Lee, Pretty Little Angel Eyes

* Ben E. King, Spanish Harlem

* Elvis Presley, The Girl Of My Best Friend

 

Literatuur

‘Breaking down the barriers’, Cashbox, 22 januari 1955

Arnold Shaw, The Rockin’ Fifties, New York 1974

Mark Ribowsky, He’s a rebel. Phil Spector: rock & roll’s legendary producer, Cambridge, Ma., 2006 (1989)

‘Beverly Ross’, Women In Rock Project, 2009

Ken Utterback, ‘An interview with Songwriter Beverly Ross’, Nashville Music Examiner, 8 maart 2010

Twee artikelen op website Beverly Ross, 2013

Alex Traub, ‘Beverly Ross, Teenage Songwriter in Rock ’n’ Roll’s Youth, Dies at 87’, New York Times, 12 februari 2022

Bruce Eder, ‘Beverly Ross’, AllMusic, zj

‘‘Dim, Dim the Lights (I Want Some Atmosphere)’, Bill Haley and His Comets | 1955’, Rolling Stone, zj