371 - Hoe Helen Reddy een ster in Amerika werd

 

 

Als je op YouTube zoekt naar Helen Reddy is de kans groot dat je het gezicht van een vrouw op ver gevorderde leeftijd, die in lezingen en interviews terug kijkt op haar leven, aantreft. Dat is logisch want Reddy is inmiddels 77 jaar.

    In Europa is de carrière van de zangeres nooit helemaal van de grond gekomen. In Nederland wist ze anno 1972 twee keer in de top 40 te verschijnen. In Engeland gebeurde dat pas enkele jaren later. In Amerika echter werd Helen Reddy in het begin van de jaren zeventig een superster en groeide in die tijd uit tot een symbool voor de feministen.

    Het succes kwam haar echter niet toegewaaid. Zij en haar man, tevens manager, Jeff Wald, moesten er jaren keihard aan werken. Het is een interessant verhaal, interessant genoeg voor mij om er hier een en ander over vast te leggen.

 

 

 

 

 

 

Helen Reddy werd op 25 oktober 1941 geboren in Melbourne - enkele weken voor de Japanse aanval op Pearl Harbor, vertelde ze in veel interviews. Haar vader, moeder en zus waren entertainers, die het Australische continent doortrokken. Toen het meisje vier jaar was, stond ze zelf in Perth al op de planken. “I felt very much at home on the stage”, liet ze later weten – toen al. Helen fungeerde als hulp van haar vader. Tijdens een voorstelling voor kinderen zocht die een ‘vrijwilliger’ in de zaal en dan kwam zij tevoorschijn. Aan het einde vroeg hij dan of ze elkaar al eens eerder ontmoet hadden. Dan verklaarde ze ‘No, daddy’ en liep weg, terwijl het publiek in de lach schoot.

    Helen had een bijzondere ambitie. Ze wilde zendeling worden, mensen bekeren. De wereld intrekken leek haar wel wat. Maar toen haar verteld werd dat ze dan geen lippenstift meer mocht dragen, was het gauw afgelopen, zelfs met haar geloof.

    Onder meer als zangeres en danseres werkte Reddy in haar geboorteland. Ze trouwde en kreeg haar eerste kind. Van het huwelijk kwam niet veel terecht. Haar man kon niet van de fles afblijven, terwijl ze zelf niet dronk.

    Een eerste prijs op een talentenjacht halverwege de jaren zestig leverde haar een reis naar New York op. Samen met dochter Traci belandde ze in de VS, met het vaste voornemen er een nieuw leven te beginnen. Dat bleek niet zo eenvoudig te zijn. Een plaatopname in Amerika, onderdeel van de prijs, ging om te beginnen gewoon niet door, merkte ze na aankomst in de ‘Big Apple’.

 

 

 

 

 

 

De man die verandering bracht in haar leven was Jeff Wald, drie jaar jonger.

    In een lang interview, ‘The making of a star’ vertelde deze in 1973 aan Beverly Magid eerst iets over zichzelf. “I started a little over 10 years ago with Oscar Brown, Jr. as my first client. I was involved with the original Blues Project, also booking discotheques. I was 19 years old. After three years, I went to the William Morris Agency and started in the mail room with David Geffen and other people who are now in the music business. I did that - moving from department to department. It’s a great training ground, and it happens to be the only place in the industry which trains people for anything. Nightclubs, records, contracts, media, even how to write a business letter”.

    Wald kwam in de artiestenwereld terecht: “People like Flip Wilson, Dionne Warwick, Joan Rivers, Shelley Berman and jazz acts like Earl ‘Fatha’ Hines and Ramsey Lewis”.

 

Een ontmoeting met Helen Reddy was van invloed op zijn leven. “She and I met on a Friday, were living together by Tuesday, got married along the way and I’ve managed her ever since then”.

    Helen had een andere manager toen hij haar voor het eerst ontmoette: Frank Day, die in het verleden de zaken van Bobby Rydell behartigde. “He was responsible for getting her immigration cleared up”.

    Als Australische vrouw kon je niet zo maar aan het werk in de VS.

    In het begin ging het moeizaam. Er kwam nauwelijks geld binnen. “At the Morris office, I was taking home $99 every two weeks, and Helen, her three year old daughter and I lived on that at the Hotel Albert.

    Helen did occasional gigs at Irish bars, or VA hospitals, places like that on 14th Street where the band would consist of a piano, clarinet and an accordian. The next five months consisted of unemployment; living in New York broke”.

 

 

 

 

Na een tijd van ploeteren slaagde Wald erin zijn echtgenote een single op het Fontana-label (‘One way ticket’, 1968) te laten maken. Schamper merkte hij op: “It sold six copies, got no airplay. My mother bought the six copies”.

    Van enig succes was voorlopig geen sprake. Ze leefden in grote armoede. Verandering kwam er pas dankzij acteur Bill Cosby. “I ran into Bill Cosby and he told me that he and Roy Silver were starting a company called Campbell-Silver-Cosby.

    I called Roy Silver that night and he told me if I was ever in L.A. to look him up, so I took the next plane to California and showed up at his office at nine o’clock in the morning and got hired”.

    Wilde je wat bereiken in de showbusiness dan moest je elke kans pakken die zich voordeed. In Los Angeles werd Jeff echter ingezet om zich vooral bezig te houden met Tiny Tim, de zanger van ‘Tip toe thru the tulips’. “Tiny Tim required about 30 hours of time a day. He’s a crazy, beautiful person”.

 

Maar dankzij de kleurrijke artiest wist Helen Reddy een stapje verder te komen. Wald: “I had Tiny Tim booked in Vegas and the opening act with him fell through, so I booked Helen in. It was a terrible experience, but it got us some cash, since she was making $3500 a week for two weeks”.

    Van het een kwam het ander. Jeff maakte optimaal gebruik van zijn netwerk. Een van zijn ‘vrienden’ was entertainer Flip Wilson (1933-1998). Flip mocht een week lang de goed bekeken Tonight Show presenteren. “I called him and without a second’s hesitation he said it was terrific”. Dus snel naar de oostkust. “We went to New York, with two arrangements, and it was one of those great nights, when a brand new act comes out and everybody loves it. She was a smash”.

 

Waarschijnlijk door haar optreden op de Amerikaanse televisie zag Jeff Wald nieuwe mogelijkheden voor de muzikale loopbaan van zijn echtgenote. Een hitsingle zou zeker helpen. In Los Angeles bevond Capitol Records zich door het uiteenvallen van de Beatles in de problemen. Mensen werden ontslagen. Anderen konden nog maar moeilijk functioneren. Capitol was op zoek naar nieuw talent om de omzet te stimuleren.

    Een van de nieuwe employés was Artie Mogull, nog een ‘vriend’ van Jeff Wald. “After the success with the Tonight Show, I went to Artie Mogull who now was at Capitol, and asked him to sign Helen. And he did without ever hearing her, because he’s a friend and knew that we needed the small advance we got, and because he has good instincts.

    Even if he doesn’t know the artist, if he knows and trusts the manager he’ll take a chance. She signed in July 1970 and it took until November to find a producer, Larry Marks”.

    Jeff Wald vertelde er niet bij hoeveel moeite hij had moeten doen om überhaupt met Mogull aan tafel te kunnen zitten. Hij zou de platenmaatschappij op de Amerikaanse westkust vijf maanden lang drie keer per dag gebeld hebben. Vanzelf ging het zeker niet.

 

 

 

 

 

 

In een voordracht vertelde Helen Reddy hoe het in 1970 volgens haar gegaan was. “Somebody from Capitol Records saw me [in de Tonight Show] and I got offered a recording deal – to make a single, two sides. Now what am I going to sing? I didn’t want to record something that already had been done to death”.

    Zelf kwam Helen op een idee door naar de tv te kijken. “I was watching one of the late night talk shows and Mac Davis came on to sing a song he’d just written, called ‘I believe in music’”. Die song zag ze wel zitten.

    Mac was niet de eerste de beste. Uit zijn pen kwamen onder meer ‘In the ghetto’ (Elvis Presley, 1969), ‘A little less conversation’ (Presley, Junkie XL), en ‘Hard to be humble’ (‘Moeilijk bescheiden te blijven’, Peter Blanker).

    Natuurlijk moest er tevens een b-kant komen. Bij Capitol hadden ze het album van ‘Jesus Christ Super Star’ gehoord met daarop ‘I don’t know how to love him’. De onlangs getekende zangeres Linda Ronstadt zag de song niet onmiddellijk zitten. Dus moest Helen die maar zingen, vond men bij de platenmaatschappij. Het zangeresje had waarschijnlijk geen keus. Bovendien was het toch maar een b-kant.

    Reddy: “I didn’t care for the song too much”. Maar een probleem wilde ze er niet om maken. Bovendien bleek tijdens de opname dat die opname het beste uitpakte. “The emotions that I was feeling worked for that song”. Bij Capitol stelden ze meteen voor om van het nummer uit ‘Jesus Christ Superstar’ de a-kant te maken.

 

 

 

 

Er waren nog andere versies op de markt: de Europese uitvoering van Yvonne Elliman en de Amerikaanse van Petula Clark, Karen Wyman en de Kimberlys. Jeff Wald vond dat hij in actie moest komen.

    “We were absolutely flat broke. I realized that this record was my last and only shot. So with the trusty American Express card, we went on a ten city tour, which Capitol set up, but did not pay for at that time. We went to Hartford, which had WDRC, the first station to play the record. It started to get requests”.

    Helen Reddy legde uit hoe die verzoeken tot stand kwamen. “There was this one little radio station, in Hartford, Connecticut, that decided to play my version”.

    Radio stations hoopten op een reactie als ze een nieuwe single lieten horen. Daar kon je als artiest zelf wat aan doen. “In those days you could ring a radio station without caller ID. They didn’t know where you were calling from. So I, using different voices and accent, and family and friends (fortunately I had friends who were actors), we all started up calling the radio station, and requesting Helen Reddy, singing ‘I don’t know how to love him’”.

    Bij radio WDRC hadden ze het gevoel dat de single aansloeg. Winkeliers en platenmaatschappij werden op de hoogte gesteld dat ze een potentiële hit in handen hadden.

 

 

 

 

Helen en Jeff gingen op deze manier door. “We went to WDGY in Minneapolis and they added it; we went to Denver, we just kept going and meeting all the disc jockeys we could, threw lots of dinner parties”. Allemaal op eigen kosten. Ze investeerden ettelijke duizenden dollars, maar met goed gevolg. “By February 1971 there were some legitimate sales of about 30,000”.

    Van ophouden was geen sprake, vertelde de manager-echtgenoot. “I had everything at stake. What I did was to make a list of the 183 major top 40 radio stations around the country, with all the phone numbers, the names of the music directors and each day I would call maybe thirty of them. There are people on that list who were actually called 19 weeks on that record until they added it [in hun programmering]. I guess I got about three stations a week, and the record took months and months and months of calling people.

    The record was by an unknown girl singing a ballad which had been unsuccessful with four other artists, all of whom were better known than she was”.

    Van de platemmaatschappij was nog steeds weinig te verwachten, vond Wald. “At that time Capitol went through three promotion directors and two presidents while the record was out, so there was a little loss of continuity. That’s also when I started calling the trades myself, and the bottom line was that the record got to number ten [in de hitlijsten]”.

    Daarmee werd Yvonne Elliman verslagen. Volgens Wald waren ze bij Capitol alsnog bereid (een gedeelte van) de door het echtpaar gemaakte kosten terug te batalen.

 

 

 

 

 

 

Vanzelfsprekend bleef het niet bij een 45 toeren-plaat. Voor Capitol was het zaak om meteen met een album in te haken op de doorbraak van Reddy. In die tijd was het niet ongebruikelijk een hit aan te vullen met bekende liedjes van anderen.

    Wald: “At this point Capitol agreed to our making an album, but midway through production while Artie Mogull was away, Mickey Kapp stopped the whole thing, unless we agreed to have Helen do an Andy Williams kind of 1p and sing versions of hit songs”.

    Van die aanpak was de zangeres niet gediend. “Helen is a very strong person artistically and has always had the final say and control over her artistic direction”.

 

Helen Reddy legde later zelf uit. “[Het succesvolle plaatje] presented Capitol with a problem. Because they don’t make money with a single. They make money on albums. They suddenly had a hit artist on their hand and no product. So they said, ‘get into the studio; here is a list of the top forty; we want you to sing the top ten songs; you can cover the top ten songs’.

    I said no. I waited twenty-five years to record. I’m gonna sing what I want to sing. I wrote a couple of songs for the album. One was called ‘Best Friend’ and the other was ‘I am Woman’”.

    Helen Reddy en Jeff Wald wisten hun zin door te drijven. De platenmaatschappij ging door de knieën voor hun wensen. Dus geen cover van bijvoorbeeld ‘I never promised you a rose garden’. Pas na terugkomst van Mogull werden de opnamen voor het album weer in gang gezet.

    In plaats van makkelijke covers nam Helen repertoire op van Van Morrison (‘Crazy Love’) en Carole King (‘No sad song’). Ze verschenen op single, maar konden het succes van het lied uit ‘Jesus Christ Superstar’ in de verste verte niet evenaren. Een eigen nummer van de artieste, ‘Summer of ’71’ scoorde zelfs helemaal niet, behalve in Nieuw Zeeland.

    Even leek het erop dat het na die ene grote hit alweer afgelopen was met haar muzikale loopbaan.

 

 

 

 

Een van de liedjes op haar album was het zelf-geschreven ‘I am Woman’. Met dat nummer opende ze vaak haar optreden en het sloeg aan.

    Optreden, lijkt, deed ze zo veel als mogelijk, ook samen met andere ‘progressieve’ artiesten. In de rubriek ‘Talent in Action’ van Billboard is te lezen dat ze in de Troubadour (Los Angeles) samen met Kris Kristofferson op het podium stond om ‘Help me make it through the night’ te vertolken. Bij de opname van een Neil Diamond live-album  was ze eveneens van de partij.

 

 

 

 

Popjournaliste Penny Valentine classificeerde haar als een van de ‘superb girl artists in contemporary rock’. Valentine in 1972: “On stage Reddy comes across with a style that is hard to compartment. Thin, almost angular bodied, with soft brown hair and an almost beautiful fresh face, she moves out from her four-piece back up band to strut jerkily in between breaks and then, in her bright red trousers and skimpy sweater, gets back to the mike to throw out her voice with an amazing strength and clarity.

   Her treatment of numbers like Leon Russell’s ‘I Don’t Remember My Childhood’ and David Blue’s sadly bitter ‘Come On John’ have brought critics out in bumps, and New York’s Village Voice turned almost strangely hysterical when they reviewed her week long appearance at the Bitter End”.

    ‘Vriendschap’ van Jeff Wald met de manager van een topgroep als Crosby, Stills, Nash & Young en Joni Mitchell, hielp mee. “Because of Jeff’s long friendship with Elliot Roberts, Helen spent many years hanging around in good company for a musician about to break in the States – Joni Mitchell, David Blue, they were in and out of each other’s houses”.

 

In een interview met Jacoba Atlas liet Helen een andere kant van haar persoonlijkheid zien – een beetje feministisch in het schrijven van eigen repertoire. “I’ve always written. I guess you could say I was a closet writer. But you know there’s a definite lack of a woman’s point of view in music. Too many women write from a male point of view because they’ve been brought up to think in masculine terms”. (Helen kende wel ‘I feel pretty’ en ‘Born a Woman’ van Sandy Posey).

   “In Los Angeles no one picked up on that aspect of the songs I sing, yet in New York the women’s liberation angle of my music was continually stressed. I guess it’s because more of the Movement is there. Rock is way behind other fields in this respect, certainly behind movies and literature”.

   Reddy gaf bovendien commentaar op haar vrijwel geflopte single ‘No Sad Song’, van Carole King. “It upsets quite a few people. Interestingly enough it seems to upset men rather than women. Women really like it very much, men don’t. Isn’t that curious?”

 

Helen Reddy en Jeff Wald hadden daarnaast een afwijkende aanpak. De meeste ‘progressieve’ artiesten hadden weinig belangstelling om op tv te verschijnen. Jeff Wald dacht daar anders over. Als zijn vrouw weer eens als gast op het scherm mocht verschijnen, kreeg de verkoop van haar album een positieve prikkel. “Helen’s been doing a lot of major television guest shots and she, as opposed to maybe 98 percent of the contemporary artists, feels more comfortable in that medium than any other. I’m convinced that Helen’s audience, in particular, bought her records from seeing her on TV”.

 

 

 

 

Als Helen de kans kreeg zong ze ‘I am Woman’ op het scherm. “She did the song ‘I Am Woman’ 19 times on television and I think that had a lot to do with the sales”, verklaarde Wald.

   Op de radio hoorde je ‘I am Woman’ aanvankelijk zelden of nooit. In een lezing later zei Helen: “It got no airplay whatsoever. But I used to open my live show with it and I got strong reaction from the audience on that song. And I also noticed that fanmail would mention it”.

   Door haar ‘vrouwelijke benadering’ van songteksten werd Helen benaderd uit onverwachte hoek. Bij Columbia Pictures waren ze bezig met een film ‘Stand up and be counted’, ‘to cash in on this woman’s lib fad’.

   Reddy: “They wanted to use ‘I am Woman’ over the credits”.

   De platenmaatschappij wilde de song meteen op single uitbrengen. Maar zo simpel was het niet. ‘I am Woman’ op het album was te kort. Er moest een nieuwe, langere uitvoering, met meer tekst, gemaakt worden. Voor de tweede keer stond Helen Reddy in de studio om het lied te zingen, dat ze samen met de Australiër Ray Burton geschreven had, nu onder leiding van producer Jay Senter.

 

Met de nieuwe, langere versie van ‘I am Woman’ ging het eveneens moeizaam. De single verscheen eind mei 1972 in de onderste regionen van de top 100 in Billboard en was weer snel uit de lijst verdwenen. Enkele maanden later wist Reddy met ‘I am Woman’ echter opnieuw aandacht te trekken en stapje voor stapje in Billboard, Cashbox en Record World omhoog te klauteren. De glorieuze dag was 9 december 1972. Op die dag bereikte ‘I am Woman’ de nummer één positie in Amerika.

   Ook om een andere reden was dat bijzonder. Op jeugdige leeftijd bleek dat Helen nogal wat medische problemen had moeten overwinnen. Ze belandde zelfs een tijd in een ‘ijzeren long’.

 

 

 

 

Het succes van een liedje met zo’n tekst werd door de toenmalige Amerikaanse feministen omarmd. “National Organization for Woman founder Betty Friedan was later to write that in 1973, a gala entertainment night in Washington DC at the NOW annual convention closed with the playing of ‘I Am Woman’.

   ‘Suddenly’, she said, ‘women got out of their seats and started dancing around the hotel ballroom and joining hands in a circle that got larger and larger until maybe a thousand of us were dancing and singing, ‘I am strong, I am invincible, I am Woman’. It was a spontaneous, beautiful expression of the exhilaration we all felt in those years, woman really moving as woman’”, is op het internet te lezen.

   Toen de zangeres een Grammy ontving voor ‘I am Woman’ zei ze: “I would like to thank God because She makes everything possible”.

 

In diverse interviews speelde Reddy met de vraag in hoeverre zij zelf vooraf met die tekst feministische bedoelingen had. Ze werd door het succes uit die hoek overvallen, haakte er op in en genoot van het bereikte succes, zo lijkt het nu. Maar toen ze eenmaal in die hoek zat kon ze die vrouwelijke aanhangers niet teleurstellen. Dat zou slecht voor haar imago zijn.

   Jeff Wald: “After ‘I Am Woman’ became such a hit, every company advertising women’s products wanted to use it for TV commercials and one even offered $60,000 to us. But Helen felt that the whole idea cheapened the song and what it stood for, and I agreed, though it wasn’t easy turning that kind of easy money down”.

 

 

 

 

 

 

Helen Reddy had het nu helemaal gemaakt. Met songs als ‘Delta Dawn’, ‘Leave me alone’, ‘You and me against the world’ en ‘Angie Baby’ bereikte ze de hoogste regionen in de hitlijsten. Haar albums ‘I am Woman’, ‘Long hard climb’, ‘Love song for Jeffrey’, ‘Free and easy’, ‘No way to treat a lady’, ‘Music Music’ en ‘Helen Ready’s Greatest Hits’ werden wegens hoge verkoopcijfers met goud en platina gehonoreerd.

   Er waren nu geen klachten meer over het functioneren van de platenmaatschappij, die in de sixties dankzij de Beatles zo groot was geweest. Wald: “Capitol has obviously changed. There’s a new president who has extreme patience with people like me, and who has built a very solid record company. They’re hungry, aggressive and have put together an incredible staff”.

   Vooral promotie-man Al Coury werd geprezen. “He is the best promotion man in the business right now and has put together a great staff”.

   In 1974 ging Helen Reddy zelfs zo ver dat ze Capitol Records op tv bedankte, toen ze weer eens een grote prijs ontvangen had.

 

Je zou kunnen zeggen dat 1973 het topjaar was in haar leven. Maar zo simpel was het niet. Later liet ze weten: “In terms of career, 1973 probably was the biggest year in my life. First of all, in December 1972 I gave birth to my son - the same week that ‘I am Woman’ went up number one. It was interesting because I had gone all over the country singing ‘I am Woman’ with a belly after here. And at that time, anybody who was a feminist was immediately branded a lesbian. They couldn’t say that about me.

   In the summer of 1973 I had my own television show on NBC. I had three number one hit singles that year. I also had to deal with three deaths that year – my mother in July, my best friend in August, my father in September. And in November of that year I was in an almost fatal planecrash. The pilot of the chartered plane didn’t tell us that the radar wasn’t working and we hit a thunder head. It was like hitting a brick wall. My husband and I said goodbye to each other. All of a sudden the pilot got down to some clear air and he was able to pull it out”. Helen noemde het een wonder.

 

Aan geld geen tekort meer. In een artikel in New York Magazine kon je lezen dat man en vrouw niet alleen ieder een peperdure en snelle Mercedes SEL hadden aangeschaft, maar ook te Brentwood woonden in een Tudor-huis ter waarde van een half miljoen dollar. In Las Vegas had ze een contract voor een miljoen dollar per jaar, eenzelfde bedrag verdiende met haar gewone concerten. Enzovoort. Dochter Traci studeerde op de ‘Westlake School for Girls’. Reddy werd omschreven als een ‘street fighter’.

 

 

 

 

 

 

Helen, inmiddels Amerikaans staatsburger, en Jeff pasten goed bij elkaar. Toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten zou hij “I can make you a star” gezegd hebben. “Helen was the first woman I ever felt comfortable spending the night with. She was three years older and more sophisticated, with an edge of bitterness that scared me. But she was a great mother, and I thought maybe she could give me the same kind of love she gave her daughter”.

   Reddy, in het zelfde artikel anno 1976: “I had been waiting all my life for someone to recognize my talent. When Jeff told me he thought I could become a star. I fell head over heels in love. I also knew I didn’t want to get involved with anyone tall because I didn’t want to be looked down on”.

   Volgens de journaliste, Mary Murphy, was er steeds competitie in hun relatie. Ze schaakten bijvoorbeeld met elkaar. In het begin had Helen de overhand. Maar: “He went to the library and read everything he could find about chess”.

   Murphy: “They tested each other in everything from chess to sex, and when they finally fought battles to a draw, they focused their energies on making her a star. Helen would have trounced a meeker man”.

   Ze was Wald dankbaar dat hij zo veel voor haar bereikt had. “Jeff does have fantastic organizational abilities. He did open record campany doors. He delivered the hits. He may have initiated her movie career.

   But she is the one up there on the screen. She is the one who wrote the lyrics for ‘I am Woman’, and the famous ‘God is She’ speech for the Grammys. It is her name, not Jeff’s, that commands the best tables in restaurants”.

 

In de media werden berichten opgenomen over oplopende stress in het succesvolle gezin. In 1978 vierden ze nog dat ze tien jaar samen waren. Een paar jaar later kwam er echter een einde aan hun relatie.

 

Een derde huwelijk voldeed evenmin aan de verwachtingen van de artieste. In 2002 trok Helen Reddy zich terug uit de showbusiness en ging aan zee in Australië wonen. Dat was toch het mooiste wat er is, wist ze. Maar wie is niet een beetje ijdel? Af en toe stond Reddy op gevorderde leeftijd toch weer op de planken. Maar zo ambitieus als Cher (nu 73) lijkt ze op haar leeftijd niet meer te zijn.

 

 

Harry Knipschild

8 augustus 2019

 

Helen Reddy is op 29 september 2020 overleden

 

Clips

 

* Sandy Posey, Born a woman, 1966

* Flip Wilson in 1970

* Mac Davis, I believe in music

* Helen Reddy, I don't know how to love him, 1971

* Radiostation WDRC, Hartford, Connecticut

* Amerikaanse nummer één hits in 1972

* Helen Reddy en Jeff Wald, 1977

* Helen Reddy, interview met Rosy O'Donnell

* Helen Reddy aan het woord, 2009

 

Literatuur

Elliot Tiegel, ‘Talent in Action’, Billboard, 16 oktober 1971

Penny Valentine, ‘Helen Reddy’, Sounds, 5 februari 1972

Jacoba Atlas, ‘Get Reddy’, Melody Maker, 12 februari 1972

Beverly Magid, ‘Jeff Wald, the making of a star’, Record World, 7 juli 1973

Maria Murphy, ‘Superstar women and their marriages’, New York Magazine, 9 augustus 1976

Michael Cidoni Lennox, ‘Helen Reddy is ready for more’, Associated Press, 9 augustus 2012