342 - Ray Slijngaard en 2 Unlimited

 

 

Welke Nederlandse act zou het meeste in het buitenland bereikt hebben? Shocking Blue met ‘Venus’, de eerste Nederlandse nummer één in de VS? André Rieu met zijn orkest? George Baker wiens liedjes ‘Una paloma blanca’ en ‘Little green bag’ internationale evergreens geworden lijken te zijn? Nederlandse ‘deejays’ als Tiesto of Armin van Buuren? Willy Alberti die als eerste Nederlander in de Billboard top 100 wist op te duiken? Dries van Kuik die als Col. Tom Parker de manager werd van Elvis Presley? De Cats, Dave, David Alexandre Winter die het elders in Europa zo goed deden? Candy Dulfer die saxofoon speelde bij Prince? De broertjes Bolland die scoorden met Falco en ‘We’re in the army now’. Willem van Kooten, de ondernemer achter de schermen?

 

Je kunt nog een hele rij namen noemen: Blue Diamonds, Pussycat, Golden Earring, Tielman Brothers, Focus, Tee Set, Stars on 45, Malando, Bobby Farrell (Boney M.), Within Temptation, Afrojack, Johan Heesters, Martin Garrix, Vader Abraham (Pierre Kartner), Junkie XL, Mr Probz.

   Een objectieve vaststelling is niet te maken. Het is, zoals altijd, een kwestie van definitie en van het interpreteren van gegevens.

 

 

 

 

 

 

In Oor lieten Tom Engelshoven en John van Luyn op 18 juni 1994 geen enkele twijfel bestaan. 2 Unlimited was volgens hen ‘met voorsprong de meest succesvolle band uit de Nederlandse popgeschiedenis’.

   Na deze eenduidige verklaring plaatsten de popjournalisten meteen al een vraagteken.

   “Rockliefhebbers zien 2 Unlimited liever als een plastic peuterprodukt, waarin twee Nederlandse marionetten naar de pijpen van twee gewiekste Belgen dansen”.

    En nog eens diezelfde vraag: 2 Unlimited een band?

    “Luister, als Smashing Pumpkins een band is (één dictator, drie trekpoppetjes), dan is 2 Unlimited zeker een band. En wat voor band. 2 Unlimited bestaat uit twee componisten, verantwoordelijk voor de muziek, werkzaam achter de schermen: Phil De Wilde, Jean-Paul de Coster. En uit twee uitvoerenden, die overigens ook de teksten schrijven: Anita Doth en Ray Slijngaard; bekend van radio en tv.

    Gevieren horen zij thuis in het illustere rijtje Elvis, Beatles, ABBA, Madonna: acts die jaren achter elkaar de internationale hitlijsten domineerden. Immers: 2 Unlimited scoorde de laatste twee en een half jaar maar liefst tien internationale superhits.

    Hun muziek verklankt dan ook een tijdperk. Je kunt geen supermarkt, winkelcentrum of disco binnen gaan of je hoort ze. Derhalve zijn zij voor de jaren negentig wat Madonna was voor de jaren tachtig, ABBA voor de jaren zeventig, The Beatles voor de jaren zestig en Elvis voor de jaren vijftig”.

 

In hun Oor-artikel legde het tweetal meteen de kritiek ter zijde, die nu eenmaal altijd volgt op succes. Hoe groter het succes, hoe meer kritiek.

    “Raar genoeg ‘kotst’ een beetje rockfanaat van 2 Unlimited. Ze zouden uiterst onbenullige teksten koppelen aan opportunistische hersenloze stampmuziek.

    Ja, zo kennen we er nog wel een paar. Wat te denken van het onsterfelijke ‘She loves you (yeah yeah yeah)’ van The Beatles anno 1964? Was dat zoveel diepzinniger?

    Laten we het er liever op houden dat 2 Unlimited geniale slogans verpakt in hoogst aanstekelijke en zeer geraffineerde muziek. En laten we onomwonden vaststellen dat 2 Unlimited in commercieel opzicht het beste is dat de Nederlandse popmuziek ooit is overkomen”.

    Dergelijke complimenteuze woorden zou je in een blad als Oor niet een-twee-drie verwachten.

 

 

 

 

In 1991 was het allemaal begonnen. In de biografie Ray (2015) liet Robert Heukels afdrukken: “Ray Slijngaard deed een breakdance act bij Marvin Tholen, een zanger die gouden tijden beleefde met shows in Duitsland. Dance was het helemaal in de vroege jaren negentig en op die golven gingen types als Marvin als de brandweer. Het was in Krefeld toen Ray eens een keer brutaalweg de microfoon had gepakt en was gaan rappen. Tijdens een show in Malta [was dat zó’n succes] dat na afloop iedereen naar hem toe rende”.

    In eerste instantie wuifde Slijngaard (geb. 28 juni 1971, Amsterdam) iedereen weg met de woorden “Ik ben slechts een sidekick”, maar ‘in zijn hoofd schreeuwden de stemmen van de euforie’. Gaandeweg bedacht hij: “Ik kan wat, ik heb het”.

    Managementbureau CBA Artist haakte in op de positieve reacties, die Ray in Zuid-Europa had opgeroepen. Er werd hem verteld: “Raymond, met jou gaan we wat doen. We hebben wat producers in België. Zij zoeken een rapper voor een project”.

 

 

 

 

Slijngaard ging op bezoek bij Filip De Winter en Jean-Paul De Coster. “Er was een rap geschreven en of Ray het wilde inzingen. Daar kreeg hij 650 gulden voor als hij van de royalties af zou zien”.

    Ray Slijngaard had een baan op Schiphol – als hulpkok. Daar verdiende hij per maand ongeveer het dubbele van het bedrag dat hem nu geboden werd. De ambitieuze jongeman besefte: “Nou ja, je moest ergens beginnen”. In de bakken van De Coster zag hij een plaat met een white label, is in het boek te lezen. “Er stond: 2 Unlimited Get Ready For This. Nieuwsgierig pakte Ray de plaat eruit en vroeg: ‘Wat is dit?’

    Jean-Paul: ‘Het is iets wat een beetje borrelt. Zal ik hem voor je opzetten? Het is nog puur instrumentaal, hoor’.

    Ray knikte. Het klonk goed. ‘Ik zou hier graag zelf een rap op schrijven’.

    De Coster haalde de schouders op. ‘Oké, doe maar. We zien het wel’”.

 

Het voorstel van de rapper kwam niet zomaar uit de lucht vallen, legde Heukels in de biografie uit. “Marvin zei: ‘Als artiest verdien je geld met publishing, dus zorg dat je zelf de teksten schrijft. Is belangrijk, Ray!’

    Dat had hij goed in zijn oren geknoopt, ook al leverde dit klusje dus niet meer dan 650 gulden op, zo had hij met de Belgen afgesproken.

    Ray geloofde nog helemaal niet dat hij wel even artiest zou worden, integendeel. Het kwam niet eens in hem op. Alles ging maar een beetje als vanzelf.

    Met kloppend hart stuurde hij de tekst op naar de Belgen. Twee lange weken bleef het stil. Toen belde CBA Artist. ‘Ray! Ze willen het!’”

 

 

 

 

Ray had in ‘Get Ready for this’ een refrein geschreven dat naar zijn smaak het beste door een meisje kon worden gezongen. De Belgen waren het met hem eens. “Allez. Dus er zit een refrein in voor een meisje. Maar ken je dan een meisje?”

    De eerder genoemde Marvin begon over Anita Doth, secretaresse bij het politiebureau Weesperplein. Zij had tegen hem al oké gezegd. Marvin regelde de ontmoeting in de Bulldog, een horeca-etablissement. “Daar was ze. Biertje, jointje, Anita. Ze waren beiden met de tram gekomen, beiden opgestapt bij dezelfde halte”.

    “Blow jij ook?” was de eerste verlegen vraag die hij haar stelde.

    Anita knikte.

    “Laten we dan maar een jointje draaien”.

    Er waren zaken te bespreken. “In het café vertelde hij haar alles. Dat hij een tekst geschreven had. Dat het een heel project was. Dat hij een achtergrondzangeres nodig had. Of hij het nummer even op zijn walkman mocht laten horen.

    Ze had geknikt. Ze vond het leuk. Ze ging het doen.

    Rays hart maakte een sprong. Maar hij bleef cool: ‘Dan gaan we het opnemen, het is op het KNSM-eiland’”.

    De opname werd gemaakt in de studio van Geert Timmers, die als Bob Fosko de leider was van de Raggende Manne. “Hij was een meester in het editen en hij zou het bandje piekfijn in orde maken voordat het naar België zou worden gestuurd”.

 

In hotel-restaurant Jan Tabak (Bussum) werden de zaken definitief afgehandeld. De producers waren er helemaal voor overgekomen. Mario, een neef van Ray, behartigde de zakelijke belangen van zijn familielid.

    Ray was zelf helemaal niet zo zakelijk, vertelde hij aan de auteur van de biografie. Zijn neef probeerde voor hem het onderste uit de kan te halen ten opzichte van Doth. In Jan Tabak stelde Ray echter onverwacht: “We doen fifty fifty. Ik wil het eerlijk doen. Ik heb er een goed gevoel over. We gaan dit samen doen”.

    Heukels: “Mario viel zowat van zijn stoel”.

    Ray en Anita gingen er helemaal voor. Heukels: “Ze sprongen in het diepe. De trein was gaan rijden”.

 

 

 

 

Niemand minder dan de Engelsman Pete Waterman, van Stock, Aitken & Waterman (producers van Rick Astley, Kylie Minogue, Mel & Kim, Dead or Alive, Bananarama en anderen), zag ‘Get ready for this’ helemaal zitten. Hij riep: “Dit is een hit!”.

    Heukels: “Voordat de Belgen en Ray & Anita het beseften, kwam alles in een ongelooflijke stroomversnelling. Ze moesten naar Top of the Pops en werden meteen gevraagd voor optredens aan de overkant van de Noordzee. In Glasgow boden ze twaalfhonderd pond voor een avond optreden. Iedereen was in een juichstemming”.

    Ray Slijngaard kreeg evenwel geen vrij van zijn baas. Zijn moeder adviseerde hem daarom in te binden met de woorden “Jongen, doe niet zo dom. Word geen artiest. Je hebt toch goed werk”.

    Ray was in dubio. Om zich heen hoorde hij: “Ga nou. Stel dat het mislukt. Wat dan nog? Je bent toch een goede kok. Jij krijgt altijd weer werk”.

    Dat was genoeg. Toen zijn baas hem wilde dwingen door te gaan met steaks bakken, keek hij hem naar eigen zeggen strak aan en siste: “Luister Raoul, lul. Ik ben hier weg”. Hij rukte de koksmuts van zijn hoofd en smeet hem voor de voeten van de rood aangelopen chef, zo is althans in Ray te lezen.

    Anita kreeg evenmin vrij om naar Groot-Brittannië te vliegen. Met de woorden “Vertrouw me. Gewoon doen” wist Ray zijn muzikale partner echter aan te zetten een einde te maken aan haar baan op het politiekantoor in Amsterdam.

 

 

 

 

In 2015 keek Ray Slingaard nog eens terug op het internationale begin van 2 Unlimited in 1991. In het toestel bekende Anita, 19 jaar, angstig dat ze niet eerder gevlogen had.

    Ray, 20: “Knijp maar in mijn hand”.

    Ze deed het, tot bloedens toe.

    Het tweetal vloog helemaal alleen. Er was geen budget om iemand van het management mee te sturen.

 

2 Unlimited werd, zoals wel vaker gebeurde, in het diepe gegooid. In het boek beleefde je een en ander mee. “In Glasgow werden ze opgewacht. Als een speer ging het naar de club waar ze gingen optreden. Ze moesten zich als de bliksem omkleden. Ze hadden nooit serieus geoefend. Ze hadden een basis van niks. De begeleiding was nul komma nul.

    Daar klonk het al: ‘Are you ready for… 2 Unlimited?’

    Een herrie. Als leeuwen uit de kooi werden ze het podium opgegooid. Ze renden en hun adem stokte. Liefst achtduizend enthousiaste mensen stonden hen aan te gapen.

    Het rook in die tent naar sigaretten en naar Vicks, goedkope mentol, die de jeugd gebruikte als een soort drugs”.

 

Ray wist zijn zenuwen in bedwang te houden. “Let’s go” zei hij tegen Anita en greep de microfoon. “Glasgow are you ready for this?” riep hij.

    De volgende acht minuten voltrokken zich in een waanzinnige roes. Het publiek ging volledig uit zijn dak op de mix van mentol, de daverende dreunen, de raps van Ray en de hoge zang van Anita. Er werd om meer gegild.

    Een vertegenwoordiger van Pete Waterman, die blijkbaar zakelijk bij het project betrokken was, haalde het duo van het podium. Ray en Anita hadden immers niet meer dan één nummer als (hit)repertoire. Onder het roken van een joint werden ze naar elders in Glasgow gesleept om hun optreden te herhalen.

    Heukels: “Ze hadden niks ingestudeerd. Zonder na te denken hadden ze staan zingen, rappen en dansen. Ze hadden gezwommen zonder diploma. De zwaartekracht had geen vat op ze gekregen. De golven van opwinding hadden hen opgepakt. De chemie tussen beiden had voor elektriciteit gezorgd”.

    ‘Get Ready for this’ bereikte de op een na hoogste plaats in de Britse hitlijsten. 2 Unlimited scoorde bovendien in de VS, Australië, Spanje en zelfs Zimbabwe.

    In Nederland haalde de single een tiende plaats. Heukels: “Het waren de tijden waarin Nederland 3 de smaak bepaalde. Underground was in. Er werd gedweept met muziek uit Engeland en Seattle. Zonder gitaren kon het niet – en ineens was er dit. Dance. Twee jonge mensen die rapten en zongen en een sound brachten die volkomen nieuw was. In Nederland had men de schouders opgehaald”.

 

 

 

 

Het bleef niet bij dat ene succes. In het voorjaar van 1993 schreef Tom Engelshoven: “De dance-act 2 Unlimited scoort de ene nummer één hit na de andere. De singles van deze Belgisch-Nederlandse combine verover(d)en de wereld. ‘Get ready for this’, ‘The magic friend’, ‘The twilight zone, ‘The Workoholic’ en ‘No Limit’. Niet alleen favoriet bij ons in discotheek ’t Bolletje, maar ook in Japan, Zuid-Afrika, Australië en de rest van West-Europa. In de USA stonden ze met maar liefst twee singles tegelijk in de Billboard top 100”.

    De redacteur van Oor verzette zich tegen de kritiek die de muziek van het duo ten deel viel. “We hebben een verschrikkelijke hekel aan al die hypocriete house-flapdrollen die 2 Unlimited verketteren. Te min. Arme zielepieten!

   Wat is er in godsnaam tegen op perfecte bubble gum-house? Het is niet voor het eerst dat de bubble gum-versie van een muziekstijl stukken leuker is dan de met zoveel pretenties beladen underground varianten. En dat is hier het geval. Een kind kan horen dat 2 Unlimited met kop en schouders uitsteekt boven de wekelijkse lading kwezel-, zever- en graftakken-house. En kinderen horen het ook”.

 

Twintig jaar eerder moest Robby van Leeuwen van Shocking Blue zich eveneens tegen dat soort aantijgingen verdedigen. “Vertel me eens, was is er eigenlijk tegen bubblegum?”, verklaarde de componist van ‘Venus’ in 1972. “Ik geef toe dat ik eenvoudige teksten maak, maar wat is daarop tegen? Ik maak muziek zoals ik die graag wil maken en die slaat aan bij een groot aantal mensen. Ik ben gewoon een simpel denkende jongen. Simpel in de betekenis van het woord dan. Ik bedoel: ik hou niet van dat quasi-geëngageerde gedoe. En ze kunnen in ieder geval niet zeggen: ‘Die Rob van Leeuwen moet ook zo nodig!’

   Als ik onbespoten sperciebonen wil eten dan plant ik ze en oogst ze; als ik goed water wil hebben dan bewaar ik het regenwater en als ik de omgeving schoon wil houden gooi ik geen vuil weg. Maar om nou stukken te schrijven over milieuhygiëne en het alleen daarbij te laten… nee, dat zie ik niet zitten!”

 

 

 

 

 

 

Bij de producers hingen inmiddels de gouden platen aan de wand.

   Engelshoven: “Phil en Jean-Paul hebben het gemaakt. Maar ze hoeven niet zo nodig in de belangstelling te staan. Ze hebben vrede met hun positie. Laten Anita en Ray maar met de publicitaire faam aan de haal gaan.

   Dat vindt Jean-Paul nu weer zo negatief bekeken. We moeten de muziekgeschiedenis toch even beschouwen. Elvis Presley werd toch ook geproduceerd door iemand anders? Hij schreef zelden zijn eigen nummers en zelfs zijn eigen teksten nog niet. Kijk en dat laatste doen Anita en Ray dus wel. Artistiek gezien hebben Anita en Ray dus meer input dan Elvis Presley of Frank Sinatra.

   Phil meent dat het ook maar goed is dat Anita en Ray de teksten schrijven. Want: ‘Als de muziek op de band staat is voor mij de kous af, maar zij moeten het verder met zich meedragen. Het is belangrijk dat de artiest zich herkent in de muziek’.

   Een beetje democratisch gaat het dus heus wel toe. Anders zou de samenwerking tot mislukken gedoemd zijn. Jean-Paul: ‘Je hebt ook projecten waar de artiest niet eens zelf de stem heeft ingezongen [Milli Vanilli bij Frank Farian] en geen inspraak heeft in de styling. Dat loopt onherroepelijk dood’”.

 

De producers hadden weinig pretenties. “We beweren niet avant garde underground house te maken. We beginnen met de intentie om gewoon eens een tof house-plaatje te maken. Voor Jan met de pet in de straat. Amusement! Dat vind ik zo schitterend: die kleine kinderen die meezingen en dat mijn moeder het leuk vindt. Mensen in de bizniz denken het vaak beter te weten maar ze zouden het wat graag zelf willen doen. Maar dat lukt ze nou net niet. Als het dan zo gemakkelijk is, waarom lukt het ze dan niet?

   De bedoeling van dansmuziek is dat mensen er op dansen. Als ik in een discotheek kom en ik zie 2000 mensen uit hun dak gaan en ik zie de verkoopcijfers dan denk ik dat we daarin geslaagd zijn”.

 

Naar eigen zeggen hadden de Belgen zich laten inspireren door de groep van Freddie Mercury. “Queen is een grote invloed. Het theatrale, het bombastische! De vocale harmonieën en de koortjes erachter. Dat zit allemaal ook in 2 Unlimited. In dance-muziek hoor je dat niet veel, eigenlijk nooit als ik het zo mag zeggen.

   Het grote verschil tussen ons en andere produkten is dat wij meer melodie hebben. Wij schrijven songs. ‘No Limit’ kun je rustig op gitaar spelen. De underground-scene is één vlakke boel. Louter gebaseerd op rhythm, rhythm-tracks en sfeer. Het hoeft niet moeilijk te zijn, maar je moet het wel mee kunnen fluiten.

   Veel house werkt hypnotiserend, wat ik persoonlijk snel vind vervelen. House of techno wordt nog altijd geassocieerd met underground, xtc en gekke dingen doen. Dat is er bij ons niet bij. Wij hebben een clean imago. Opgewekt en vrolijk. Eén brok energie. De house-scene is mineur, heel droevig eigenlijk. Een beetje fin de siècle. Een beetje verzetten tegen alles.

   2 Unlimited [daarentegen] is gewoon effe leuk doen”.

 

 

 

 

 

 

De gerenommeerde popbladen uit Londen konden na een serie Britse top tien hits niet meer om 2 Unlimited heen. Paul Moody van de New Musical Express schreef in 1993 een artikel over het tweetal met als kop: ‘Maastricht Bleepy’. Het Verdrag van Maastricht (1992) over de Europese eenwording had de Nederlandse stad op de internationale kaart gezet.

   Moody begon zijn tekst met een omschrijving van Ray Slingaard. Hij noemde hem ‘the most drop-dead miserable Euro Pop Star since Adolf Hitler’. Voor hem stond vast: “People hate 2 Unlimited”.

   In de ogen van de popjournalist was het bij het duo als vanzelf gegaan, in tegenstelling tot al die Britse groepen die jarenlang hadden moeten ploeteren om iets te bereiken.

   “They have never spent 28 nights locked in a Transit with the intention of scrawling their name in black marker pen on the walls of every toilet in Great Britain. They are much too smart for that. Instead they zoom around the world on press tours conducting automatic-pilot interviews for the ‘popular’ press in between appearing on TV as many times as is humanly possible. They are genuinely post-modern pop stars; fixed images to be flashed up on screens at random”.

 

Over het verleden van Ray tekende Moody tijdens een repetitie van het tv-programma Top of the Pops uit zijn mond op: “I was a cook at Amsterdam Airport. It was Business Class, though. So I used to see all these successful people coming in, and all these planes taking off everywhere. That kept me going. I used to make all these calls to him (points at portable phone-wielding Michel) trying to sort out this deal whilst I was still there”.

   Michel [manager] chooses to intervene: ‘He used to be calling me and I’d be able to hear his boss in the background saying, ‘Get off the phone!’’

   Ray: ‘Yeah, he’d be saying, ‘Put down that phone and cook those steaks!’’

   Is it fate that’s turned him into a worldwide pop star then?

   Ray becomes philosophical. ‘A little bit, yeah, I didn’t think about starting a group, I wanted to be a rapper. It just kind of came to me’”.

   Anita Doth voegde er aan toe: “It’s really weird, and I don’t often talk about it, but since I was ten or something I had the feeling that I’d be very successful. And later on when I was about 18, 19, I began to doubt it. Then suddenly I got this phone call and it all started’”.

 

 

 

 

Hoe populair 2 Unlimited tot in de verste uithoeken van de wereld werd, is nog eens duidelijk gemaakt in een recent boek van Erik de Zwart. “Tijdens een lange treinreis die ik in 1994 met onder anderen Lex Harding maakte, kwamen we terecht in de enige discotheek van Mongolië. Wat onwennig stapten we naar binnen en bestelden een biertje.

   Gevaarlijk uitziende mannen tuurden naar ons.

   Het alom bekende ‘No no, no no no no’ klonk uit de speakers en toen wij uitlegden uit hetzelfde land te komen als 2 Unlimited werden we vrienden voor het leven”.

 

 

 

 

De Zwart vatte in zijn korte verhaal ook samen hoe het afliep met Ray en Anita. “In 1995 werd het stil rondom het tweetal. Een jaar later kwam aan de oppervlakte dat het achter dat glanzende exterieur regelmatig hevig stormde. Er was vooral veel ruzie over de zakelijke kanten van het hele verhaal. In 1996 stapte Anita op, waarmee in één keer de magie van 2 Unlimited verdampte.

   In 1998 en 2000 probeerden Jean-Paul De Coster en Phil Wilde het succesverhaal nieuw leven in te blazen met nieuwe namen, maar het publiek trapte daar natuurlijk niet in”.

 

In het boek Ray is te lezen hoe het met Slijngaard verder ging. “Hij had naar het eind van 2 Unlimited toegeleefd. Hij was een man in bonus. Op zijn rekening stond vijf, zes miljoen gulden. Hij wist het niet eens precies. Het was meer dan genoeg om hedonistisch verder van te leven”.

   Dat was makkelijk gezegd. “Guldens moesten rollen. Ray was ervan overtuigd dat hij er inmiddels zoveel van had dat het echter nooit meer op kon. Hij kende geen angst. Hij had het geld. Hij liet zich niet meer in de maling nemen. Het was tijd voor zijn eigen projecten”.

   De wereldster zette een eigen label op, RayMar, dat nieuwe dance-, hiphop-, jungle- en r&b-talenten een kans bood. Met T.O.F. (pseudoniem voor Clifton Reumel) en ‘Funk it up’ schoot hij in 1995 meteen raak. Volgens het boek leverde de productie netto zeven honderd duizend gulden op.

   Ray Slingaard en zijn partner Marvin Tholen werden overmoedig. “Ze zeiden tegen elkaar: ‘Laten we haast maken, meer artiesten onder contract nemen, groeien, mensen aannemen, let’s go!’

   Ray liet talenten bij hem tekenen en gunde hen de wereld. Hij maakte veel te veel en veel te dure clips. Het gebeurde maar zo, een clip van 120.000 gulden voor een flop. Het ging zo de prullenbak in”.

 

Heukels: “Ray liet het er niet bij zitten. Hij begon zijn eigen project in Amsterdam, X-Ray Records. Hij pakte het uiteraard groots aan. Er werd veel gewerkt in de studio’s in Los Angeles. [Door 2 Unlimited] was hij gewend met niets minder dan het beste genoegen te nemen. Dus: de beste en duurste studio’s. Als er gereisd moest worden, moest er gereisd worden. De beste video’s.

   Wilden de artiesten een voorschot hebben?

   Tuurlijk, hij begreep dat als geen ander. Hij betaalde het.

   Vier mannen werkten voor zijn label: een accountant in de persoon van zijn stiefvader, een assistent, zijn beste vriend Marvin en Ray zelf natuurlijk”.

   De auteur constateerde dat er van de miljoenen die Ray ooit bezat bitter weinig over bleef. “Ray zag geld als iets waarvan je moest genieten. Later? Hoezo later? Vastzetten? Waarom? Een huis kopen? Echt niet. Ray was altijd onderweg. Wat moest hij met een huis, een man die nooit thuis was?

   Ray dacht: ‘Het kan niet op. Het kan nooit op’”.

   Het kon wel op.

 

 

 

 

De artiest kwam bovendien op een andere manier in de problemen. “Ray woonde officieel in Monaco. Maar hij was niet altijd thuis. Sterker, Ray was er bijna nooit, zoals hij ook bijna nooit in Nederland was. Iemand als hij leefde in vliegtuigen, arena’s, hotels, logeeradressen. Zijn eigen bed zag hij maar zelden. Prins Albert [van Monaco] had persoonlijk een verklaring getekend, waarin zwart op wit stond dat Ray niet zo vaak in zijn belastingparadijs kon zijn. Bovendien, Ray betaalde belasting – in Nederland. Best veel dacht hij altijd als er weer een grote som richting gemeenschapsgeld verdween”.

   Ray had niet alleen vrienden (en vriendinnen). De FIOD werd getipt. “Ray? Die woont helemaal niet in Monaco. Die woont hier. In Nederland. Die gozer belazert de hele bende”.

   Slijngaard kreeg een belastingaanslag van 900.000 gulden op zijn deurmat.

   Heukels: “In de gouden jaren was zo’n bedrag misschien al hard aangekomen. Maar nu, na alle mislukkingen met z’n eigen labels was het een doodsteek.

   Met een bevriende accountant klopte hij aan bij de belastingdienst. Hij waagde het erop: Als ik nu meteen een derde van de schuld betaal, kan de zaak dan gesloten worden? Het is het enige wat ik nog heb’.

   Slijngaard had er geen verwachtingen van, maar het wonder geschiedde. Eindelijk was dat afschuwelijke, ondraaglijk zware blok van zijn been. Hij kon een nieuwe start maken.

   Het gaf Ray nieuwe kracht. Hij ging naar muziekuitgeverij Warner/Chappell en kreeg er een ton”.

 

In zijn stukje over 2 Unlimited uit 2018 vatte Erik de Zwart de meest recente jaren samen. “In 2009 sloten Anita en Ray vrede. Maar aangezien de bandnaam in Belgisch bezit was, waren ze genoodzaakt onder eigen naam op te treden. In 2012 werd het conflict met de managers bijgelegd, waarmee 2 Unlimited weer echt terug was, zij het vooral op de podia.

   In 2016 meenden Anita toch weer meer heil te zien in een solocarrière en stapte opnieuw op. Het is sindsdien wachten op de volgende comeback”.

 

 

 

 

Harry Knipschild

20 september 2018

 

Clips

 

* 2 Unlimited, Get ready for this, 1991

* 2 Unlimited, No Limit, 1993

* 2 Unlimited, World Music Awards, 1993

* 2 Unlimited, documentaire, 1994

* Ray Slijngaard, interview, 2015

 

Literatuur

 

Jip Golsteijn, Barry Zand Scholten, 'Robby van Leeuwen: wat is er eigenlijk tegen bubblegum?', Telegraaf, 15 augustus 1972

Tom Engelshoven, ‘Gewoon effe leuk doen’, Oor 15 mei 1993

Oene Kummer, ‘Hier en nu. 2 Unlimited, No Limits’, Oor, 15 mei 1993

Paul Moody, ‘2 Unlimited: Maastricht Bleepy’, New Musical Express, 18 september 1993

‘Amerikaanse award voor 2 Unlimited’, Fret, april 1994

Simon Price, ‘2 Unlimited. Double Dutch’, Melody Maker, 14 mei 1994

Tom Engelshoven, John van Luyn, ‘2 Unlimited’, Oor, 18 juni 1994

Nico Hemelaar, ‘Nederland speelt eerste viool op muziekbeurs Midem’, Algemeen Dagblad, 30 januari 1995

Marc Maes, ‘2 Unlimited aims to expand fan base with ‘hits’’, Music & Media, 11 november 1995

‘Holland. Dance Music’, Billboard, 18 november 1995

Bob Stanley, ‘Europop: young, dumb and full of hum’, The Face, februari 1996

‘Vrijdag-avond wordt Anita-avond’, 538 Newz, voorjaar 1996

Wally Cartigny, ‘Ultieme live-ervaringen van Anita Doth’, Fret, juni 1999

Hannelore Hulshof, ‘Ray Slijngaards VIP Allstars: ‘Ik wil nieuwe artiesten helpen’’, Fret, augustus 1999

Vanessa Bontje, ‘Ray Slijngaard blikt terug op wereldsucces’, Telegraaf, 22 juni 2011

‘2 Unlimited herleeft’, Telegraaf, 11 juli 2012

Vanessa Bontje, ‘2 Unlimited’s Ray: mijn leven was een grote puinhoop’, Telegraaf, 6 november 2015

Stefan Raatgever, ‘2 Unlimited-Ray Slijngaard waande zich onsterfelijk’, AD, 7 november 2015

Robert Heukels, Ray. My unlimited life, Ponti Media en concepts, 2015

Erik de Zwart en Robert Haagsma, 40 topjaren, Amsterdam 2018