338 - Robbie Williams uit boy band Take That in 1995

Al meer dan een halve eeuw zijn sommige popgroepen ‘bedacht’ door ondernemende figuren in de muziekbusiness - Monkees, Bay City Rollers, Sex Pistols, New Kids On The Block, Boney M., Spice Girls, Wet Wet Wet, Village People, One Direction – om enkele geslaagde voorbeelden te noemen. In Nederland de Dolly Dots en Luv. Groepen bestaande uit alleen jongens werden geleidelijk aan ‘boy bands’, genoemd. Vrouwelijke (zang)groepen zijn ‘girl groups’ geworden.

Nigel Martin-Smith, afkomstig uit Manchester, deed in de jaren tachtig ervaring op in het bij elkaar brengen van jong acteer-talent. In 1987 lanceerde hij zijn muzikale ontdekking Damian (1964-2017), die in 1989 een hit scoorde met ‘The Time Warp’.

Take That, Back for good clip (midden: Robbie Williams) 1995

Gefascineerd door het succes van de Amerikaanse New Kids On The Block, formeerde Nigel zijn eigen Britse boy band, Take That. Na wat piepkleine succesjes was ‘It only takes a minute’ in 1992 de eerste Britse top tien hit. Nummer één-successen had Take That in Engeland achtereenvolgens met ‘Pray’, ‘Relight my fire’, ‘Babe’ (1993), ‘Everything changes’, ‘Sure’ (1994) en ‘Back for good’ (1995). In Nederland was het succes wat minder, maar ‘Back for good’ haalde in het voorjaar van 1995 een tweede plaats in de top 40. Amerika liet het afweten.

En toen kwam de grote klap. Op 18 juli 1995 kon je in de krant lezen: “Robbie Williams (21) heeft besloten uit Take That te stappen voor een solo-carrière. Take That scoorde 6 nummer één hits op een rij. Hun laatste cd ging drie miljoen keer over de toonbank”.

Schok

Heel wat jongelui waren geschokt door deze gebeurtenis. Op 26 juli meldden de media: “Fans van Take That, voornamelijk meisjes, houden in heel Europa protestacties omdat zanger Robbie Williams bekend heeft gemaakt de groep te zullen verlaten”.

Het Europese vakblad Music & Media, gevestigd in Amsterdam, deed op 29 juli gedetailleerd verslag, met name over de gebeurtenissen in Berlijn. “A wave of hysteria spread among Take That fans on July 18 when the group announced the departure of heart-throb Robbie Williams”.

Gunda Thalemann, werkzaam bij het Berlijnse radiostation Energy meldde aan redacteur Christian Lorenz dat het persbericht over het vertrek van Williams om 11 uur ’s morgens was binnen gekomen en dat ze het kort daarna als nieuws brachten.

Dat was niet zonder gevolg. “By 12:30 we had already had two suicide threats and countless desperate phone calls. It was clear that there were a large number of fans who needed psychological help”.

Er moest iets gebeuren, vond men. De gemeente Berlijn ging in op een suggestie van het radiostation en zette een officiële hulptelefoon op, de ‘Take That hotline’. Thalemann: “By 14:30 we had the line up and running. Staff trained in psychology were on hand to take phone calls from the devastated fans”.

Twee leden van de boy band waren bereid te reageren. Mark Owen: “When Robbie announced he wanted to leave we were all devastated”. Muzikaal leider Gary Barlow, die vrijwel alle songs schreef en dus verreweg de meeste inkomsten had, maakte duidelijk dat de andere vier leden van Take That onder die naam zouden doorgaan. “The four of us are 100% committed to this band and are very much looking forward to a long future together”.

Alle aanleiding voor de pers om naar de optredens te gaan kijken. Caroline Sullivan was in Manchester. “Not one mentions the departed Robbie Williams. He has even been expunged from the tour programme, a warning to the remaining Gary, Jason, Mark and Howard not to forget their places”.

Over wat zich op de bühne afspeelde was de popjournaliste niet enthousiast. “The 90 minutes include unnerving pyrotechnics, endless costumes, high-impact dancing and esteemed soul singer Juliet Roberts in a sorceress costume. No wonder Williams quit rather than face this gruelling workout night after night”.

Aan het einde van hun optreden werd er toch nog een verklaring verkondigd. “We will not be replacing Robbie, and we’re still good friends”.

Robbie Williams aan het woord

Robbie, in 1974 geboren in Stoke-on-Trent, hield zich nog enige tijd koest. Dat moest ook wel want de zanger was al jaren contractueel verbonden met de groep die hij vaarwel gezegd had. Volgens popjournaliste Sheryl Garratt, die in de oktober-uitgave van The Face een interview publiceerde, was zij de eerste aan wie hij zijn kant van het verhaal had willen vertellen. Het gesprek vond plaats in Londen, in een hotelkamer waar Robbie tot nader order was gaan wonen.

De zanger maakte een zenuwachtige indruk. Begrijpelijk vond ze. “This is Robbie’s first interview since he was sacked from Take That, and he’s nervous. He’s nervous because he’s never done a proper interview before, and he’s nervous because all the legal wranglings currently taking place between himself, Take That, and his ex-manager Nigel Martin-Smith make it even more difficult”.

Juridisch gezien, hoorde ze, was Williams nog steeds lid van de populaire boy band.

“To tell you the truth, I’m not out of it”, liet hij afdrukken.

Robbie moest, vanwege alles wat er echter de schermen gebeurde, dus uitermate voorzichtig zijn. Toch was hij bereid een ander over zijn leven te vertellen. Maar vanzelfsprekend hield hij over heel wat persoonlijke dingen zijn mond.

Het begin

Toen Robbie vijftien was maakte hij geen uitgesproken pientere indruk. Sowieso was hij dislectisch. Zijn moeder, van Ierse afkomst, zo bleek tijdens het interview, speelde een grote rol in het leven van het jongetje. Zij was het ook die op de radio over het succes van New Kids On The Block hoorde praten en dat er iemand was die zo’n boy band in Engeland wilde opzetten.

Robbie vond acteren wel leuk, was er ook mee bezig geweest op school. Zijn moeder schreef een wervende brief aan Nigel Martin-Smith – met als resultaat dat haar zoon zich mocht komen presenteren.

Tijdens een tweede ‘auditie’ zong Robbie ‘Nothing can divide us’, de hit van Jason Donovan (1988) en danste hij een beetje als MC Hammer, die wat bekend geworden was met nummers als ‘Pump it up’’ (1988) en ‘Turn this mutha out’ (1989).

Robbie, inmiddels 16, hoorde dat hij was blijven zitten op school. Uit teleurstelling goot hij zich, samen met een vriend, helemaal vol met Guinness. Maar toen hij, niet helemaal nuchter, thuis kwam vertelde zijn moeder hem dat ze goed nieuws had: haar zoon was aangenomen bij de nieuwe boy band.

Robbie kon zich anno 1995 nog goed herinneren hoe hij op het nieuws gereageerd had. “I ran upstairs, threw the window open, and shouted out, ‘I’m going to be famous!’ It was top. And then I just had thoughts about owning 911s and Ferraris for about three months.

Thinking that you join a band, you get a deal, then you get loads of money, cars and big houses. Of course you do. When you’re 15, 16, you believe that”.

Take That

Van succes was voorlopig niet in het minst sprake. De journaliste omschreef de eerste periode van de boy band als een ‘rude awakening’. Onder leiding van Martin-Smith werden de vijf jongens aangepakt. Anderhalf jaar lang ploeterden ze. Gary Barlow schreef liedjes. De jongens leerden hoe ze zich op het toneel moesten bewegen. Take That werd gedrild.

De eerste optredens volgden. Niet in een stadion of grote zalen. “Gay clubs, straight clubs, under-18s. They even did a tour of schools sponsored by the Family Planning Association to promote safe sex”.

Geld was er niet. Van dure auto’s was al helemaal geen sprake.

De leden van de groep werd duidelijk gemaakt dat ze er alles voor over moesten hebben om het te maken. Robbie was er dan ook helemaal voor gegaan. “You’ll do anything for your 15 minutes of fame. Dead right. I’d sign anything, I’d do anything, I’d climb the Eiffel Tower in a pair of Y-fronts with ‘Shit on me, seagulls’ written on my back. So you live to all the rules that are set out for you”.

Robbie Williams en de anderen kregen opdracht om op elk feestje met invloedrijke personen van de partij te zijn. "I went out and networked, just the same as the boys. And if anybody asked us a question, then there was a certain routine that we answered them to. It wasn’t noted down for us to read out, but there was just a certain thing that you knew you could and couldn’t do”.

Van hun manager leerden ze dat ze het juiste imago moesten hebben. Sommige dingen zei je wel, andere niet.

Op zich zelf was dat logisch vond Robbie. “Out of responsibility, and also to keep the Take That cogs rolling. I suppose it’s the same with any band. Guns N’ Roses might have things they don’t want to say: Axl Rose might prefer a cup of tea to a Jack Daniels and coke these days. It was the same in Take That - there were things we couldn’t say because it might stop the cogs rolling”.

De journaliste had gehoord dat ze ’s avonds om tien uur alle vijf netjes in bed moesten liggen.

Dat was een verdraaiing van de feiten hoorde ze nu. Iedereen was gewoon moe, doodmoe. “All that work, and it was just relentless. Nine till one, nine till one, nine till one. So it wasn’t that you weren’t allowed to go out. It was ust that you were so tired, there was no real point”.

Al dat werk was niet voor niets geweest. Take That kwam onder contract bij platenmaatschappij RCA. Vanaf ‘It only takes a minute’ (1992, cover van een Tavares-hit uit 1975) was het raak.

De leden van Take That werden nadrukkelijk afgescheiden van de buitenwereld. Ze leefden als rupsen in een cocon, schreef Sheryl. Volgens Robbie hadden hij en de anderen er weinig idee van wat er om hen heen gebeurde.

De zanger gaf een voorbeeld aan de redactrice. Bij een optreden van de groep in Derby had hij zijn telefoonnummer aan een meisje van een tv-soap gegeven. Tijdens de terugtocht kreeg Robbie op zijn donder. “I was never supposed to talk to anybody else. I was always told that we shouldn’t be influenced by anybody else”.

Robbie Williams in een cocon

boekje over Take That (Robbie Williams: boven)

Zes jaar lang, dag in dag uit, had hij zich koest moeten houden. In een fan-boekje over de groep, in 1993 geschreven door Rick Sky, was genoeg ‘waarheid’ te lezen.

“Robbie, met zijn een meter tweeëntachtig, de langste jongen van de groep, heeft een van de meest opvallende kenmerken van Take That uitgevonden: de fopspeen.

Toen fans op een foto van de groep hadden gezien dat Robbie een fopspeen om zijn nek droeg, gingen duizenden het nadoen en nu is het tijdens hun optreden altijd één grote zee van fopspenen. Hij werd overspoeld met brieven van honderden fans die bang waren dat zijn gewoonte om op een fopspeen te zuigen het bewijs was dat hij het middel ecstacy [xtc] gebruikte – ecstacy-gebruikers hebben vaak een fopspeen in hun mond als ze uitgaan omdat je van het middel zin krijgt om te kauwen.

Uiteindelijk vroeg Robbie me [Rick Sky] of ik in mijn popcolumn in de Daly Mirror zijn fans gerust wilde stellen dat hij geen ecstacy gebruikte en dat er geen enkele reden tot bezorgdheid was. Zijn boodschap was: ‘Maak je niet ongerust. Ik gebruik geen drugs. Het is gewoon mijn image, ik vind het leuk staan. Ik heb een hoop brandbrieven gehad van fans die zich zorgen maken dat ik aan drugs verslaafd ben. Ik gebruik geen drugs en ik heb er ook geen enkele belangstelling voor. Wij zijn een cleane groep”.

De fans hadden zich vergist. “Het verhaal achter mijn fopspeen is buitengewoon onschuldig. Een paar uur voordat we op de foto moesten kwam er een lelijke pukkel op, vlak bij mijn mond. Toen kreeg ik de ingeving om een fopspeen in mijn mond te soppen om die plek te verbergen”.

Zou Robbie echt met de auteur gesproken hebben?

Robbie ergerde er zich aan hoe hij afgeschermd werd, liet hij oktober 1995 in The Face afdrukken. “I haven’t had an opinion for six years. The more help you get from security men, record company men, the more backward you become. I couldn’t do things for myself. Wipe my own arse, I couldn’t do anything. I became retarded, void of opinions”.

Nigel Martin-Smith met Take That

Glastonbury 1995

Williams bleek uit een ander hout gesneden te zijn dan zijn mede-bandleden. Hij paste geleidelijk aan niet meer in de groep. Robbie ging bijvoorbeeld zo maar, in z’n eentje naar een rockfestival.

“Glastonbury proved to be the turning point for Robbie. It had been clear for some time that he had started to separate himself from the others. ‘It was obvious when we went on promotional trips that I’d just take myself off to a club or to dinner or whatever. Not that I was disliking anybody’s company, I just wanted to be by myself. And when I went off to Glastonbury, I think that was the straw that broke the camel’s back’”.

Robbie wilde de broertjes Gallagher van Oasis wel eens aan het werk zien. “I was a bit apprehensive at first, because you read all this stuff about Liam and Noel and the lads, and I was wondering how they were going to take me. But it was top. I walked in and Liam goes, ‘Take fucking what?’ And that was it. I knew we’d have a laugh”.

Sheryl: “By the end of the weekend, he was one of the gang. He’d mingled with Pulp and all the other bands”.

339 5 Liam Gallagher Oasis met Robbie Williams 1995

Liam Gallagher (Oasis, links) met Robbie Williams, Glastonbury 1995

De aanwezigheid van een lid van Take That op Glastonbury was groot nieuws. “Robbie was photographed in every music paper covering the event. Not because he was being particularly wild - he was doing nothing any other 21-year-old wasn’t doing at the festival, and probably less than most. Robbie was photographed because he was in Take That”.

Terug in het ‘normale leven van Take That’, deed Williams enthousiast verslag van zijn aanwezigheid op het festival. “I came back and I was like, ‘Hi boys! Glastonbury was top! You’re not gonna believe it! I was with Jarvis from Pulp, I was with Oasis, they’re top!’”

Dat had hij beter niet kunnen zeggen. “His band-mates were not amused”. Ze reageerden met woorden als “Really? Oh. Let’s rehearse”.

Robbie begreep die reactie wel een beetje. “With the whole Take That thing, there was a structure to it, a winning formula. And I was doing something different to that. I didn’t comply to the rules. So they were obviously going to worry, because Take That had spent three or four years walking a tightrope, and it was like I’d just taken the pole out of their hands. They had nothing to balance themselves with. In their minds”.

Robbie Williams weg bij Take That

Williams voelde dat er iets broeide, vertelde hij aan de journaliste. Plichtmatig bleef hij echter meedoen.

De jonge zanger, 21 jaar, kreeg een gele kaart. “They said I had to comply to their rules”.

Nu Robbie eenmaal aan het leven buiten Take That geroken had, kon hij zich daar niet meer bij neerleggen. “I said I couldn’t. I couldn’t live that way for two or three more years, I’d go crazy. There was another meeting, with the management”.

Intussen had Robbie, legde hij uit aan de redactrice, besloten om Take That op termijn vaarwel te zerggen. “I said that I wanted to go at Christmas when my contract ended, but I wanted to see the tour through. A lot of funny things were said at these meetings”.

De komende toernee was belangrijk voor iedereen. Er was waarschijnlijk flink in geïnvesteerd. “The group went into rehearsals. And for two weeks, Robbie went through the motions. But his heart wasn’t in it. ‘I was still there, going through the paces physically. But mentally, I was back home’”.

Robbie verlangde naar zijn moeder in Stoke-on-Trent. Het was voor hem onmogelijk geworden zijn normale plaats in Take That in te nemen. De andere jongens spraken hem daar op aan.

Ze hadden gelijk, bekende hij. “I realised that I had to knuckle down and do this. I owed it to these four boys that I love and respect, that I’d been with for six years, and I owed it to the public”.

Robbie deed zijn uiterste best. Maar het kwaad was al geschied. In het repetitielokaal in Stockport gebeurde het. “One lunchtime, he went out to get a McDonald’s, and when he came back, the other four said they wanted to talk. They had decided that it would be better to tour with just the four of them”.

Ineens was het duidelijk – Take That wilde hem kwijt. Hij was ontslagen.

Robbie in The Face: “I was looking at all these faces, and it was just like a whirl of… ‘What the fuck do I say and do in this situation? This was never in my game plan!”

Het enige wat hij nog kon uitbrengen was “Oh, you want me to go then?”. Robbie pakte een meloen en stapte naar buiten. Hij probeerde zo stoer mogelijk te doen. Maar: “I was shitting bricks”.

Buiten wisten ze van niets. Van iemand hoorde hij: “Dinner finishes in ten minutes”. Een chauffeur, die bij de groep hoorde vroeg hem: “Bob, what time are we picking you up in the morning?”

Op weg naar zijn auto riep hij nog: “I’m - not - coming – back”. En daarna begaf gij zich naar huis, naar zijn moeder in Stoke-on-Trent: “The weirdest journey that I’ve ever been on - not knowing whether to laugh, cry, throw myself out of the window… or phone up a few bands and see if they needed a vocalist”.

Nog met de meloen in zijn hand vertelde hij zijn moeder dat hij bij Take That aan de kant gezet was. Haar zoon was een pop-ster zonder werk. “That was it. The end of an era, for me. And you know what? I don’t even like melon”.

Robbie Williams op eigen benen

Het voormalige boy band-lid had wat in te halen. “I’ve not been 16, 17, 18, 19 and 20. But I’m going to be 21. And I’m going to fit all those years that I haven’t had into this year”. Hij voelde zich de meest gelukkige teenager. “Ik heb altijd al voetballer willen worden. Voetballers willen popsterren zijn. Dus we hebben een gemeenschappelijke belangstelling”.

Robbie trok op met Oasis en met voetballers als Phil Babb, Jamie Redknapp en David James. Hoe heerlijk was het voor hem om zonder beveiligers rond te kunnen lopen. De avond vóór het interview hadden een paar jongens van Oasis en hij – dronken – bij een metro-station een groep stakers de helpende hand geboden door ‘We shall overcome’ te zingen. Een van hen belde meteen de krant. Dat soort onderstreuning konden ze blijkbaar goed gebruiken.

Het leven, het vrije leven, was een feest voor Robbie geworden. “I’m allowed to get into trouble now. I’m allowed to get into trouble publicly now”.

reacties fans in Duitsland (Music & Media)

Robbie had zelf gehoord over de reacties van de fans in Duitsland. “They had protest marches in Germany, and a lot of people turned up. That is scary. That is very, very weird. I’m reading stuff with some girls going, ‘It’s Robbie’s fault that people tried to commit suicide’ and they started burning my pictures!”

Sinds hij weggelopen was tijdens het gesprek met zijn vier collega’s had hij niets meer rechtstreeks van hen gehoord. “Somebody told me that Mark was upset that I never sent them a fax or anything wishing them luck on the first night. But… you know what I mean? I love Mark to bits. There’s not an ounce of wrong in that boy. Me and Mark were best of muckers. Went to Tenerife on holiday together. We shared rooms together. We experienced things that nobody else had. Being a pop star. Appearing in front of 30,000 people. Going to Japan. Eating sushi. Spending loads of money on clothes”.

Robbie besefte dat de nieuwe situatie ook voor de verkleinde Take That moeilijk kon zijn. “I do feel for them, because they’ve got a tour going on, without me. It’s got to be a tremendous pressure for them. I can imagine Mark ripping his nails out with worry”.

De journaliste probeerde er vanzelfsprekend achter te komen wat zich binnen de cocon van Take That allemaal had afgespeeld. Hoe was dat, vroeg ze, dat Gary Barlow alle liedjes schreef.

Robbie moest toegeven dat Barlow veel meer inkomsten had dan de anderen. “He does earn a lot more than everybody else”. Maar dat leek normaal in de jaren dat hij nog lid van Take That was. “It’s the cocoon. You never think about things. This is how it happens”.

Op eigen initiatief voegde Robbie er nog aan toe dat de pers nooit negatieve dingen van hem over de groep zou horen. Daarvoor had het te veel voor hem betekend. “I’m never, ever going to slag them off. Never. Take That did a lot for me. Moulded a huge part of my life, and the whole base of where I’m going to go from here. Because school didn’t. They did”.

Er was nooit ruzie geweest tussen de jongens onderling. “He says that there were never any rows in Take That. About anything”.

Dat was moeilijk te geloven.

“Amazing isn’t it? And not healthy. You’ve got to have a row, call somebody a twat every now and again. But there weren’t any. There was: ‘No, I don’t agree with that, but I see where you’re coming from and we’ll try to work it out’”. Bij Oasis was dat totaal anders, besefte hij. De broertjes Gallagher konden minder goed met elkaar opschieten.

Natuurlijk waren er sinds zijn vertrek allerlei verhalen over hem naar buiten gekomen, onder anderen van meisjes die het met hem gedaan zouden hebben. Britse kranten hadden ervoor betaald om smakelijke gebeurtenissen te kunnen afdrukken.

Mocht dat wel van het management, werd hem gevraagd.

Robbie kon er nu vrijuit over praten. “Yes. As often as I wanted to. As long as the security guards could bring the girls up to the room. They weren’t allowed to speak or say anything to reception and there were all these rule”.

Na zijn vertrek leek geld geen groot probleem. De jongens hadden een maandtoelage en er was geld voor hen op de bank gezet. Robbie, zelf nog zonder rijbewijs, had een auto voor zich zelf en een zijn moeder kunnen kopen en haar een betere woning in Stoke-on-Trent kunnen bezorgen. “I’m alright financially, I’ve got nothing to worry about”.

De toekomst

Pete Best, George Harrison, Paul McCartney, John Lennon

Hoe moest het nu verder?

In de Britse pers werd Robbie (‘ex-Take That’) al snel vergeleken met Pete Best, de drummer die bij de Beatles voortijdig uit de boot gevallen was. Bovendien bleven verhalen de ronde doen dat het allemaal met drugs te maken had. De kop van een artikel luidde: “Drugs Daft Robbie”.

Eind 1995 voelde Williams zich meer dan ooit verbonden met de Britpop-stroming. “Britpop? It’s great! Great bands and I’m mad for any British youth movement. I mean, we invented Teddy Boys, Mods and Rockers. Punks and all that. British youth has a lot to say and they’re starting to realise that. This is the start of a new British youth scene and I want to be part of it”.

De artiest was tot de jaren des onderscheids gekomen vertelde hij Dave Simpson van de Guardian. “I’ve become aware this year. I’ve discovered guitar bands. I used to think indie music was a bunch of miserable people complaining, and because I was in Take That I thought that everybody had to be happy, and every message should be about love. But this year I’ve realised that the indie attitude’s right”.

Voor het eerst was Robbie de Britse popbladen gaan lezen. “He looked beyond Smash Hits and teenybop (a term he despises) and started buying Select and NME and Melody Maker. ‘I didn’t know anything about the bands in these magazines. So I had to find out’”.

Robbie voelde zich eveneens verbonden met Ierland. “I’ve got big Irish roots. My mother’s maiden name is O’Farrell, and every Christmas we do the big sing-song thing with the Irish Rover. I love Ireland to bits. I’m torn between two lovers”.

Op naar ‘Angels’

Bij Take That werden de eigen songs door Gary Barlow geschreven. Met wat voor repertoire kon het ex-lid van de groep aan de weg timmeren?

Het duurde nog tot augustus 1996 alvorens Robbie Williams zich als solo-zanger op de plaat manifesteerde. Toepasselijk heette zijn eerste single ‘Freedom’, een cover van een George Michael song. Daarmee bereikte hij een tweede plaats in de Britse hitlijsten.

Robbie was in elk geval verder gekomen dan Pete Best.

Pas in 1997 verscheen het album ‘Life thru a lense’ met daarop diverse nummers die Robbie samen met anderen (onder wie producer Guy Chambers) schreef. Het werden allemaal hits. Maar geen nummer bleef zo hangen als ‘Angels’, de vierde en laatste single die van het album getrokken werd. Volgens de officiële gegevens was ook ‘Angels’ van de hand van Williams en Chambers.

In 2011 verscheen in The Independent een artikel over het tot stand komen over de song die meteen met Robbie Williams in verband gebracht wordt als je zijn naam noemt.

Uit de mond van liedjesschrijver Ray Heffernan, zanger van de Ierse Grand Canal Band, tekende Ken Sweeney op 11 december 2011 een en ander op over het (mogelijk) tot stand komen van ‘Angels’. Tijdens de kerstperiode van 1996 ontmoetten Ray (toen 23 jaar) en Robbie elkaar in de Globe Pub in het Ierse Dublin (George’s Street). Robbie vertelde aan Ray over zijn muzikale loopbaan. Er werd stevig ingenomen.

Robbie gedroeg zich anders dan anderen. “He had all this cash in his pockets. He carried more cash than I had ever seen”. Aan geld geen gebrek dus, liet hij merken. “We were walking down Dawson Street, and Robbie noticed a poor old guy begging. Out comes the wallet with 200 quid”.

Robbie Williams bij de familie Heffernan in Dublin, december 1996

De twee besloten samen liedjes te schrijven. Heffernan: “We didn’t waste any time, starting that night. I got the guitar out in my mum’s house and played him this song I had been working on called ‘Angels’. I had the first verse, some of the chorus and some of the second verse”.

De volgende ochtend ochtend kwamen de zusjes van Ray de huiskamer binnen en zagen hun idool aan tafel zitten ontbijten. Met “Hi, I’m Robbie” stelde hij zich voor.

Ray: “‘We know who you are’, they screamed, before shooting back upstairs to put their make-up on”.

Robbie bracht de meisjes naar een optreden van de Ierse boy band Boyzone. In een studio in Temple Bar maakten Ray en Robbie een demo van ‘Angels’. Een paar maanden later, april 1997, werd Ray door Robbie benaderd. Hun liedje zou op een album komen. Robbie bood hem 7.500 pond voor de rechten aan. Hij moest dat door middel van een schriftelijke verklaring vastleggen.

Heffernan tekende en zag af van alle rechten van ‘Angels’. “By the next Christmas it was all over the radio, going on to sell millions. For a long time, I was angry about this, but as you get older you see things differently, especially through my work as an occupational and musical therapist, helping adults and children with autism. I've always done music on the side and the ‘Angels’ connection has opened doors to publishing companies”.

Op de hoes van het album ‘Life thru a lense’ werd Ray Heffernan wel genoemd.

‘Angels’ is het enige nummer van Robbie jaarlijks (hoog) geklasseerd in de top 2000 van Radio 2 (afgelopen jaar op 68). Hoe dan ook, met ‘Angels’ heeft Robbie Williams bewezen het ook zonder Take That te maken.