300 - De Hitkrant 1977-2017
Vier maanden geleden, in maart 2017, verschenen er grote artikelen in de landelijke dagbladen over het einde van de Hitkrant, die veertig jaar lang, sinds 1977, verschenen was. “Er gaat toch weer een iconisch blad ter ziele”, liet bladenmaker Rob van Vuure in Trouw afdrukken. In de Volkskrant vond je de mening van uitgever Sandra Kers: “Onze doelgroep is vaak online. Nieuws bereikt hen veelal via het snellere internet. Een tweewekelijks blad als het onze verliest daardoor een aanzienlijk deel van zijn toegevoegde waarde”.
De Hitkrant was niet het laatste tienerblad dat het moest afleggen, schreef Volkskrant-redacteur Mathijs de Groot. Eerder verdwenen Break-Out! en Popfoto. Van de oorspronkelijke Hitkrant was langzamerhand niets meer over: “Rond 2008 transformeerde het tijdschrift van muziekblad voor jongens en meiden naar een meidenglossy”.
In Trouw werd Rawathe Keijzers aan het woord gelaten, die in de periode 2002-2016 aan de Hitkrant verbonden was. In haar begintijd bij het blad was er veel aandacht voor het muzikale tv-programma ‘Idols’. “Elke week schreven we over de strijd tussen Jim en Jamai”. Meisjes schreven brieven naar de redactie omdat ze de geboortedatum van hun idool wilden weten. Omstreeks 2002 lag de oplage van de Hitkrant nog rond de 60.000. In 2016 was die teruggevallen naar niet meer dan 13.000. Dat was niet voldoende om zo voort te blijven bestaan.
In 2002, aldus Keijzers, waren er nauwelijks nog bladen over popsterren. “Artiesten deden er alles aan om in de Hitkrant te komen. Veel sterren, zoals Justin Bieber, Rihanna en One Direction interviewden wij als eersten. Wat ook hielp, was het jeugdsentiment van ouders. Ik hoorde vaak: ‘Ik las vroeger zelf ook de Hitkrant’”.
Nu zijn ze dus helemaal verdwenen. Dat geldt niet voor de ‘meidenbladen’.
Nederlandse hitkranten vanaf 1956
![300 1 Muziek Expres](/harryknipschild.nl/images/Pop%20vanaf%20300/300%20-%20Hitkrant/300%201%20Muziek%20Expres.jpg)
De Hitkrant was niet de eerste hitkrant. In 1956 was het Paul Acket die Muziek Expres in Den Haag opzette, een krant die maandelijks via de kiosken verkocht werd. In 1964 verscheen Hitwezen tweewekelijks. In 1965 zetten Peter J. Muller en Willem de Ridder in Amsterdam een wekelijkse muziekkrant in de markt, die ze Hitweek noemden. In 1966 dook Kink op, evenals Hitwezen ontsproten uit de samenwerking tussen Willem van Kooten en Casper Koelman. Allemaal krantjes op goedkoop papier.
In 1977 bestond Hitweek al lang niet meer en Muziek Expres, inmiddels op beter papier en opgekocht door de VNU in Haarlem, werd door de nieuwe uitgever stapje voor stapje omgezet in een glossy tijdschrift voor jonge meisjes (met veel advertenties voor producten die niets met muziek te maken hadden). Bij concurrent Muziek Parade werd die doelgroep al eerder nadrukkelijk bediend.
Als je een serieus tijdschrift over popmuziek wilde kopen kwam je al snel uit bij de tweewekelijks verschijnende muziekkrant Oor, opgezet door mensen als Barend Toet, Berry Visser (Mojo Concerts) en socioloog Constant Meijers.
Oor richtte zich vooral op jongeren (twintigers en dertigers) met belangstelling voor elpee-muziek. De singles en artiesten die single-muziek (top 40-muziek) maakten kwamen er bekaaid af.
In 1975 werd pagina 2 van Oor nog uitgetrokken voor het single-gebeuren. Op die bladzijde werden singles kritisch besproken door Vara-discjockey Felix Meurders. Er was in de muziekkrant een ‘schietschijf’ (beste single van de week, uitgezocht door Robert Briel) en de meest recente Nederlandse hitlijst – niet de toonaangevende top 40 van Veronica (met tipparade), maar de Nationale Top 30, die op de radio (Hilversum 3) door Felix Meurders wekelijks gepresenteerd werd.
Een elpee-hitparade in Oor heette ‘Elpeeoase’. Die was niet op verkoop of populariteit gebaseerd, maar op de persoonlijke, vaak ‘progressieve’ voorkeur van de Oor-redacteuren.
Als je wilde lezen over de ‘gewone’ popmuziek kon je vanaf 1971 enkele jaren het beste terecht bij het weekblad dat door radio Veronica uitgegeven werd. Toen Veronica in 1975 tot het gewone omroepbestel toegetreden was, veranderde het weekblad geleidelijk aan in een tamelijk gewoon omroepblad. Een veelgelezen popkrant, een popblad met nadrukkelijke aandacht voor hitartiesten, was er niet meer in 1976.
Barend Toet over de (zakelijke) opzet van de Hitkrant in 1977
voorpagina eerste Hitkrant
Barend Toet, gangmaker en uitgever van Oor, wilde zijn onderneming laten blijven groeien. De oplage van de muziekkrant had misschien een maximum bereikt. Hoe verder, werd hem door Bert Vuijsje in een interview anno 1981 gevraagd.
“Op 1 januari 1977 hebben we een holding gemaakt. Jongerenmedia BV, met twee dochters, de NV Keihard en Swingend en de Nationale Hitkrant BV. We hebben toen, na een heel ingewikkelde ontstaansgeschiedenis, naast Oor de Hitkrant opgericht. De filosofie was dat we een tweede blad nodig hadden om de organisatorische groei van het bedrijf te kunnen betalen. Ik had wel in de gaten dat Oor niet eindeloos zou doorgroeien en dat daarom een verbreding van het economische draagvlak gevonden moest worden.
De Hitkrant was oorspronkelijk een idee van Robert Briel, waar Constant Meijers een heel sterke promotor van is geweest. Iedereen was er overigens veel enthousiaster over dan het in werkelijkheid is uitgepakt. Er was een soort vacuümachtig vertrouwen van: nou, daar worden er wel een paar honderdduizend van verkocht.
De Hitkrant verkocht tegen elke voorspelling in helemaal niet wat wij ervan hadden gedacht. Het eerste jaar leden we [zelfs] een voor onze verhoudingen gigantisch verlies, 8,5 ton, terwijl we hadden begroot dat het eerste jaar op nul zou eindigen en we vervolgens in de winst terecht zouden komen”.
Feest op 19 november 1976 in Den Haag
Zes weken voor het verschijnen van het eerste nummer, formeel op 7 januari 1977, werd de Hitkrant gelanceerd. Als hoofd van de promotie van platenmaatschappij Polydor was ik [HK] er zelf nadrukkelijk bij betrokken. Er deed zich namelijk een mooie gelegenheid voor – de komst van de Zweedse groep ABBA voor een optreden in het AVRO-tv programma ‘Een van de acht’ met Mies Bouwman als presentatrice. Dankzij de nummer één hit ‘Dancing Queen’, opgevolgd door ‘Money Money Money’, was ABBA onvoorstelbaar populair geworden.
In de pers kon je lezen: “Ja, dat was inderdaad een drievoudig feest op vrijdag de negentiende november in het Haagse Bel Air Hotel: niet alleen werd daar de supergroup ABBA eindelijk in levenden lijve in ons land verwelkomd en niet alleen kregen Agnetha, Frida, Björn en Benny een indrukwekkende stapel gouden en platina platen en zelfs een gouden muziek-cassette.
Dit was bovendien voor de Nederlandse pers, radio en televisie en de platenwereld de gelegenheid om kennis te maken met de Hitkrant. Voor het eerst werd namens dit nieuwe blad de Hitkrant-trofee overhandigd. Aan ABBA, natuurlijk: een eerbewijs van een jong popweekblad aan een wereldberoemde popgroep!”
Het begon al om twaalf uur ’s middags: toen ABBA op Schiphol aankwam en werd verwelkomd door vertegenwoordigers van de platenmij en de Hitkrant, in de personen van Ruud van Dulkenraad en Ad Visser. De belangstelling van pers en televisie was meer dan we verwacht hadden: toen ABBA de ‘slurf’ op Schiphol uitkwam bleek het er zwart te staan van de mensen.
ABBA met Ad Visser, 19 november 1976
Om een uur of vijf begon de persconferentie waar ABBA verrast zou worden met een massa goud en platina en natuurlijk de Hitkrant-trofee die voortaan jaarlijks zal worden uitgereikt aan de groep of artiest die volgens de lezers daarvoor het meest in aanmerking kwam.
De direkteur van Polydor [Hans van den Broek] overhandigde aan de leden van de groep een imposante stapel gouden en platina platen en zelfs – iets nieuws – een gouden musicassette. Daarna kwam als vertegenwoordiger van de Hitkrant Ad Visser op het podium die niet alleen de Hitkrant-trofee uitreikte, maar ook het zogenaamde nulnummer van de Hitkrant waarin als eerste kleurenposter – hoe kan het anders – een ABBA-foto bleek te staan.
ABBA was aangenaam getroffen door dit nieuwe popblad. Frida: ‘Dit is iets heel aparts en ik ben er bijna zeker van dat het sukses zal hebben’. Nog even geduld dus. Het was een dag om niet spoedig te vergeten: de onderhand populairste groep ter wereld én de eerste Hitkrant samen in Nederland!”
Het eerste nummer van de Hitkrant, 7 januari 1977
In het allereerste nummer van de Hitkrant, 24 pagina’s op groot formaat, werd duidelijk de opzet aangegeven: “Weekkrant met alle belangrijke nationale en internationale hitlijsten – hitnieuws – hitteksten – hitfilms – hit roddel en eksklusieve verhalen en interviews”.
In de colofon onder meer: “Hitkrant is een uitgave van Nationale Hitkrant BV te Amsterdam. Direktie: Barend Toet.
Algemeen hoofdredakteur: Constant Meijers. Hoofd- en eindredaktie: Ruud van Dulkenraad en Ton Vingerhoets.
Elpeebesprekingen: Vincent van Engelen.
Singlebesprekingen: Felix Meurders.
Medewerkers: Eli Auerhaan, Mick Boskamp, Clouds Studios, Anton Corbijn, Manfred van Doorn, Truus van Dijk, Gijsbert Hanekroot, Ellen Neefjes, Ada Pelle, Govert de Roos en Willem-Jan van de Wetering”.
Ferry Maat werd niet genoemd als redacteur. De TROS-dj verzorgde echter wekelijks een rubriek op basis van zijn radio-programma (Soulshow).
Singles van de week: van Al Stewart tot de Sex Pistols
Felix Meurders, die eerder bij Oor de singles aan een kritisch gehoor onderwierp, werd elders in het blad aangeduid als de ‘rooie haan’. Erg optimistisch was Felix op dat moment niet: “1977 zal wel weer een sudderjaar worden. Het afgelopen jaar kende weinig hoogtepunten. Het nieuwe jaar heeft voor mij geen magische klank”.
Voor Felix was ‘The Year of the Cat’ van Al Stewart de beste single in de eerste week van het nieuwe jaar. “Met deze keuze uit de elpee van dezelfde naam kan ik het volledig eens zijn. ‘The Year of the Cat’ is het nummer waarin Al Stewart’s prachtige bedoelingen het beste overkomen. Gesteund door een sprankelende begeleiding strooit Al zijn poëzie over ons uit. Als er iemand in aanmerking komt om grotere bekendheid te krijgen is Al Stewart dat wel”.
Opvallend enthousiast was Meurders bovendien over ‘Living next door to Alice’ van Smokie. “De mooiste komposities bewaren [producers Nicki] Chinn en [Michael] Chapman volgens mij nog altijd voor hun oogappel: Smokie. Of is misschien Smokie de enige groep die hun kreaties het best tot hun recht laat komen? In ieder geval is ‘Living next door to Alice’ een uiterst aangenaam overkomende deun. De zang is tot in de puntjes verzorgd en het refrein oefent zelfs een onweerstaanbare kracht uit om spontaan mee te zingen, hoewel de tekst eigenlijk niet zo vrolijk is”.
Felix was bepaald niet altijd positief. Mud was volgens hem een groep die bezig was zich van zijn achterban te vervreemden. Een half jaar voor de dood van Elvis Presley vroeg hij zich bij het verschijnen van ‘Moody Blue’ af of het Elvis-tijdperk onderhand niet voorbij was.
En zo ging het door. Op ‘I like to do it’ lieten KC and the Sunshine Band de liefhebbers van disco-muziek een beetje in de kou staan. ‘Lost without your love’ van Bread was volgens hem gewoon geen hit.
Felix stelde op 7 januari 1977 bovendien de Britse nummer één hit ‘Anarchy in the UK’ van de Sex Pistols aan de orde. “De betrekkelijke rust van de feestdagen is op schokkende wijze verstoord door vier uiterst geladen jongelui: Johnny Rotten (zang), Glen Matlock (bas), Paul Cook (drums) en Steve Jones (gitaar).
Gemiddeld zijn ze slechts 19 jaar oud, een ideale leeftijd om tegen alles aan te trappen wat met de gevestigde orde te maken heeft. Dat gebeurt dan via een gevestigde platenmij (EMI).
De beweegredenen van de Sex Pistols om ‘Anarchy in the UK’ op te nemen waren niet alleen van muzikale maar ook van politieke aard. Ze zijn namelijk belangrijke vertegenwoordigers van de punk-rock, een nieuwe beweging in de popmuziek, die ons dit jaar behoorlijk bezig zal houden. Je ouders zullen er schande van spreken”.
Op pagina 1 een artikel over de Sex Pistols in Nederland
De Sex Pistols waren in het eerste nummer van de Hitkrant onderwerp van het hoofdartikel op de voorpagina. In die week kwam de punkgroep immers naar ons land. “Op 5 januari spelen ze in de Lantaarn Rotterdam en op 6 en 7 januari in Paradiso in Amsterdam. Wie wil weten wat punk is raden we aan een van deze konserten te bezoeken”.
De Engelsen zouden als ‘sterren’ ingehaald worden. “De platenmaatschappij heeft speciaal enkele forse lijfwachten gehuurd om de heren te beschermen tegen opdringende fans of agressieve zaalhouders. Wat voor tonelen zich exact zullen gaan afspelen is niet helemaal te voorspellen. Vast staat wel dat de Pistols een nogal wisselend humeur hebben, wat dan weer van invloed is op hun gedrag en hun manier van muziek maken.
Elk optreden is totaal anders: de opbouw van de nummers is per konsert verschillend en ze worden steeds op andere manieren gespeeld. De konserten eindigen wel altijd in een volledige chaos. Op het toneel leeg gespeelde muzikanten en in de zaal verbijsterde mensen die, versuft van het oorverdovende geluid, niet meer weten waar ze zijn”.
In het volgende nummer van de Hitkrant werden de lezers ervan op de hoogte gebracht dat platenmaatschappij EMI ondanks een nummer één-hit besloten had het kontrakt met de punkgroep te verbreken. Een unicum in de geschiedenis van de popmuziek.
Hitlijsten
Een belangrijk gedeelte van de inhoud van de Hitkrant was gevuld met hitlijsten in binnen- en buitenland: de top 40 van Veronica, de top 30 van de publieke omroep, de best verkochte singles in België (‘Upside down’, Teach In), Engeland (‘When a child is born’, Johnny Mathis), Duitsland (‘Money Money Money’, ABBA), Frankrijk (‘La mort d’Ophelie’, Johnny Halliday), Spanje (‘Libertad sin Ira’, Jarcha), Europa (opnieuw ABBA) en de VS (‘You don’t have to be a star’, Marilyn McCoo & Billy Davis).
Het regende Nederlandse hitlijsten voor de liefhebbers – van klassieke albums tot de polderpopparade en de Nederlandstalige top 10 (‘Leo’, Ria Valk op 1), de top 10 van Ad Bouman (LP ‘Year of the Cat’ van Al Stewart) en de ‘Soul top 10’ van Ferry Maat (op 1: ‘I wish’, Stevie Wonder).
In het eerste nummer uit 1977 werd terug gekeken naar de top 100 van 1976 met aan de top ABBA op 1 (‘Dancing Queen’), op 2 Tavares (‘Heaven must be an angel’), op 3 Nazareth (‘Love Hurts’), op 4 de Manhattans (‘Kiss and say goodbye’) en op 5 BZN (‘Mon Amour’).
Vooruit gekeken werd aan de hand van allerlei hittips: Felix Meurders met Al Stewart. Zijn negatief oordeel over Bread werd niet gedeeld door zijn collega’s bij Hilversum 3, die van ‘Lost without your love’ de wekelijkse troetelschijf maakten en ‘Rock and roll alternative’ van de Atlanta Rhythm Section tot album van de week uitriepen. Bij Veronica waren dat de single ‘Living next door to Alice’ van Smokie en het album ‘Wings over America’ van Paul McCartney met zijn Wings. De redactie van de Hitkrant (met name Vincent van Engelen) vond ‘Love is all around’ van de Amerikaanse groep War die week de beste elpee.
internationale hitlijsten
Voor de meisjes?
Veel muziekbladen, het is al eerder aangegeven, veranderden langzaam maar zeker in meisjestijdschriften. Bij het eerste nummer van de Hitkrant was daar geen sprake van. Natuurlijk, in het midden van de krant een grote kleurenfoto van het bij jong en oud populaire ABBA (op 19 november 1976 in Den Haag gemaakt). Het grote artikel dat hoofdredacteur Ton Vingerhoets over de Bay City Rollers schreef was niet speciaal voor de meisjes geschreven; het was gewoon een overzicht van de loopbaan van het Britse vijftal. Soortgelijke artikelen vond je over Mud en de Sweet. Aan het feminisme in de popmuziek, of ‘sterke vrouwen’, werd geen aandacht besteed.
Een belangrijk bericht voor die doelgroep betrof de Amerikaanse artieste Suzie Quatro ‘in het bootje’:
“Gefeliciteerd Suzie Quatro! Afgelopen week trouwde zij met de gitarist van haar groep, de heer Len Tuckey. Wat nogal opviel was het feit dat mejuffrouw Quatro zedig in het wit gekleed (nee, niet in wit leer, gewoon in een soort broekpak) ter kerke toog om haar eveneens zwaar in het pak gestoken bruidegom het ja-woord te geven.
Verder kunnen we nog melden dat volgens de priester die het rockpaar trouwde, Suzie goed katholiek is en vrijwel elke zondag in de kerk te vinden.
Nog even over dat broekpak: ‘Ik wilde er wel netjes uitzien’, zei Suzie, ‘maar met een jurk, dat ging me toch echt te ver’. Len Tuckey, een redelijk omvangrijke achtentwintigjarige, droeg een stropdas. Met een motiefje”.
Het huwelijk, met twee kinderen, duurde vijftien jaar.
Vincent van Engelen over elpees
Albums namen in de Hitkrant een bescheiden plaats in. Die rol was eerder weggelegd voor de collega’s van de tweewekelijks verschijnende muziekkrant Oor, waarin over groepen als Mud, ABBA en de Sweet gezwegen werd. Voor de bespreking van de elpees had de Hitkrant niet meer dan een halve pagina uitgetrokken waarbij, in elk geval in het eerste nummer, KRO-discjockey Vincent van Engelen het woord voerde.
Over het album van de Amerikaanse groep War, volgens hem de beste plaat van die week, gaf hij als zijn mening: “‘Love is all around’ is een prachtige elpee met muziek, die werd uitgevoerd door de uitvinders van de funk: Eric Burdon and War. Zes stukken uit de hoogtij-dagen van de kombinatie, eind 1969, begin 1970. Als je nu naar de radio luistert hoor je slappe disco-funk aftreksels van datgene waar E.B. & War zo’n 6 jaar geleden al mee bezig waren”.
Andere albums die Van Engelen aan de orde stelde waren de greatest hits van Linda Ronstadt en James Taylor, een soloplaat van Tony Wilson (ex-Hot Chocolate) – en een kritische bespreking van ‘What’s wrong with this picture’ van Andrew Gold, die in de begeleidingsband van Ronstadt actief was en onlangs als haar voorprogramma opgetreden had.
Elders in die eerste Hitkrant kwamen album-artiesten toch nog aan bod. Zoals Led Zeppelin, die een film gemaakt van elpee ‘The Song Remains The Same’ en Eddie and the Hotrods.
Manfred van Doorn had een uitgesproken mening over de punkrock-groep. “We drinken meer dan we repeteren”, onder die kop was er ruimte voor een groot artikel. Bovendien had de redacteur weinig sympathie voor de snel terrein veroverende punk.
“In Engeland is deze simplistiese stroming in de hedendaagse muziek waanzinnig populair. Doorlopend staan de kranten vol van sex-schandalen, vechtpartijen en andere afschrikwekkende gebeurtenissen in verband met een of andere punk-rockgroep. Er is duidelijk sprake van een hype, zoals zo’n histeriese rage in de vakliteratuur genoemd wordt”.
Over het optreden van de groep kon je lezen: “Leadzanger Barrie Masters ging als een akrobaat tekeer: koprollen en sprongen van drie meter hoogte waren niet te veel voor hem. Tijdens een hele reeks toegiften verscheen Barrie op het podium met z’n hoofd volledig in het verband en bij z’n slaap een grote bloed (ketchup)vlek. Na het spektakel ging het publiek tevreden naar huis met achterlating van de welbekende puinhoop”.
Still going strong: Patricia Paay
Vrijwel alle artiesten uit die eerste Hitkrant van ruim vier decennia geleden zijn niet meer actief bezig met hun carrière. Een uitzondering is Patricia Paay, die nog steeds met de regelmaat van de klok de media weet te halen.
In 1977 werd al gesteld dat Patricia ‘tot de oude garde van artiesten behoorde. Zij trad nog op met Anneke Grönloh en met de Lords van Rob de Nijs’. Over haar leeftijd (27 op 7 januari 1977) deed redacteur Willem-Jan van de Wetering dan ook geheimzinnig.
Het liefdesleven van Patricia Paay, met bijbehorende consequenties, kwam niet aan bod in de muziekkrant. Van de Wetering verheugde zich er wel over dat hij met de artieste kon converseren. “Als er een interview met Patricia Paay op het programma staat moeten er bij ons op de redactie lootjes getrokken worden. Want Patricia is een zangeres met wie we allemaal graag willen praten. Niet alleen omdat ze zo aantrekkelijk is, maar ook omdat Patricia altijd wel wat te vertellen heeft. Deze keer was ik de gelukkige”.
Patricia Paay in de Hitkrant van 7 januari 1977
Een tijd lang was het niet zo goed gegaan. Als zangeres van de groep Heart had ze nauwelijks gescoord. Alleen ‘Love Maker’ wist (de onderkant van) de top 40 in 1974 te bereiken.
Van de Wetering: “Nu werkt ze weer veel met achtergrondbanden. Haar man, bassist Gerard Visser, heeft het spelen maar helemaal opgegeven. ‘We hebben gewoon bekeken wie de meeste kans had om aan de top te komen en dat bleek ik te zijn’”.
De redacteur keek nog even terug op het recente verleden. “Afgelopen jaar stond ze met twee singles in de hitparade [‘Someday my prince will come’ en ‘Now’, een song van Dave Berry] en haar eerste voor dit jaar komt er al weer aan”.
Patricia keek in 1977 dan ook vooruit. Dat kwam door de Haagse producer Jaap Eggermont. “Eind oktober belde Jaap haar midden in de nacht op. Hij had een geweldig nummer voor haar gevonden in Frankrijk. De volgende dag al was ze bij hem om naar het nummer te luisteren. Want zoals vele anderen hecht ook zij veel waarde aan het oordeel van ‘Japie’. ‘Who’s that lady with my man’ was dat nummer en een week later stond zij al in de studio om het op te nemen”.
Patricia Paay: “Dat is nu weer een een plaat waar ik helemaal achter sta. En het werken met Jaap is een geweldige ervaring. Hij weet nog net dat uit je te halen wat je zelf niet meer ziet zitten”.
Patricia en Jaap haalden hun gelijk. ‘Who’s that lady with my man’ werd de grootste hit in haar muzikale carrière. Op 12 februari 1977 bereikte de single een tweede plaats in de Veronica top 40 – direct achter ‘Living next door to Alice’ van Smokie, de single die door Felix Meurders in de Hitkrant geprezen was.
Als je in 1977 belangstelling had om het hitgebeuren met feiten en achtergrondartikelen te volgen kon je bij de Hitkrant goed terecht.
Harry Knipschild
3 juli 2017
Clips
Literatuur
‘ABBA: Goud, platina en de hitkrant. Drievoudig feest in Den Haag’, onbekende krant, november 1976
Hitkrant, 7 en 14 januari 1977
Bert Vuijsje, ‘Het Barend Toet interview’, Oor, 23 september 1981
‘Telegraaf Groep zet merendeel tijdschriften in etalage’, Volkskrant, 4 november 2008
Mathijs de Groot, ‘Ook Hitkrant redt het niet’, Volkskrant, 28 maart 2017
Sandra Kooke, ‘Zelfs de Hitkrant redt het niet’, Trouw, 28 maart 2017
- Raadplegingen: 9171