227 - In 1965 een idool – Dave Berry

 

 

Dankzij Anouk, Ilse DeLange en Trijntje Oosterhuis staat het Eurovisie Songfestival weer volop in de belangstelling. Een winnaar heeft Nederland al jaren niet meer voortgebracht. De laatste keer gebeurde dat in 1975, veertig jaar geleden: Teach In met ‘Ding-a-dong’.
   In de jaren zestig was er nóg een songfestival dat bij ons heel wat aandacht en kijkers trok. Het werd vanaf 1959 jaarlijks op televisie gebracht vanuit de Belgische badplaats Knokke. Extra attentie was er in de vroege zomer van 1965, precies een halve eeuw geleden. Een jaar eerder, in 1964 was Nederland namelijk de winnaar met een landelijke ploeg, bestaande uit vijf meisjes: Rita Hovink, Shirley Zwerus, Trea Dobbs, Ilonka Biluska en Willeke Alberti.
 

 

Knokke 1964

 

Hoe zou het in 1965 gaan? Zou Nederland opnieuw een kans hebben om te winnen? Meer dan ooit zaten de mensen aan hun toestel gekluisterd. En inderdaad, het lukte. Een team onder leiding van Lou van Rees, bestaande uit Liesbeth List, Greetje Kauffeld, Suzie, Connie van Bergen en Jan Arntz eindigde wederom op de bovenste plaats.
 

 

 

De meest opvallende performer kwam dat jaar echter uit Engeland. Dat was Dave Berry (Dave Grundy, geb. 6 februari 1941, Sheffield). Vanwege de kansen voor de ploeg uit eigen land kon het optreden van de Brit bij ons op een hoge attentiewaarde rekenen. Zijn opvallende optreden sloeg dan ook in als de spreekwoordelijke bom.
   Pop-journalist Skip Voogd was er bij in Knokke en legde zijn ervaring vast in het boekje Sjout!. In zijn relaas wees hij op de ontwikkelingen van de laatste tijd. De zo populaire artiest Cliff Richard was van de top verdrongen door beatgroepen als The Beatles, Gerry and The Pacemakers, The Swinging Blue Jeans, The Dave Clark Five en Manfred Mann. “We gingen ook luisteren naar een groot aantal Engelse zangeresjes: Dusty Springfield, Helen Shapiro, Marianne Faithfull, Twinkle, Sandie Shaw... je kent ze wel.
   Opvallend was het dat naast de beatgroepen en de zingende meisjes de heren verstek lieten gaan en met de heren bedoel ik dan de solisten. Cliff Richard bleef nummer één. Na hem volgden enkele mindere goden en echt nieuw talent kwam er eenvoudig niet aan te pas. Zouden de jongens ’t niet meer durven met al die vrouwelijke en gitarenconcurrentie?
   Eén jongen durfde het in elk geval wel. Hij nam het op tegen alles en iedereen en... hij won. In juli 1965 zagen we hem voor de eerste maal op de televisie. Een lang, dun been; een benige hand met traag bewegende vingers. Een heup, een schouder, een achterhoofd met dik, lang haar. Een lichaam dat zich in langzaam striptease-tempo naar de microfoon bewoog. We griezelden er een beetje van, maar riepen al gauw: ‘Dit is het! Dit is het helemaal!’
   Kijk – en dat was nu precies de bedoeling van Dave Berry, die met zijn wonderlijke song, ‘This strange effect’ [geschreven door Ray Davies van de Kinks] onmiddellijk alle Europese hitparades binnenkwam en daar maanden bleef.
   Dave Berry, hij werd dé grote sensatie van het Knokke Songfestival, waar hij de persprijs kreeg toegewezen”.

Dave was, hoorden we later, naar Knokke gekomen omdat het hem een aardige schnabbel leek. Zijn  gage bedroeg 700 gulden. De persprijs leverde hem niet minder dan 20.000 gulden op. En niet te vergeten alle publiciteit er omheen.
 

 

 

 

 

Na afloop van het spectaculaire optreden aan de Belgische kust legde de artiest aan Voogd uit dat hij eigenlijk elektrolasser was. Hij had zelfs zijn vakdiploma behaald. Zijn vader was drummer in een amateurorkest. Eind jaren vijftig was Dave zanger geworden - eerst amateur in de weekends, later professional. Ook hij stond in Hamburg op de planken. Mike Smith van Decca Records ontdekte hem.
   Dave had vanaf 1963 hits in Engeland met covers van ‘Memphis’ (Chuck Berry), ‘My baby left me’ (Elvis), ‘Baby it’s you’ (Shirelles) en begin 1965 met ‘Little Things’ (Bobby Goldboro). In de rest van Europa was hij nog redelijk onbekend.
   Skip Voogd tekende begin juli 1965 uit de mond van Dave Berry op: “Ik ben een artiest die je in de eerste plaats moet zien werken. Op de plaat ontbreekt het visuele element en daarom geeft geen enkele opname een compleet beeld van wat ik kan. Maar goed, de tieners willen nu eenmaal grammofoonplaten en om eerlijk te zijn, wanneer ze allemaal even hard lopen als ‘Strange Effect’, dan mag ik niet mopperen”.
   Berry zag zijn carrière in een breed kader. Bovendien keek hij vooruit. “Je kunt onmogelijk altijd tienerster blijven. Over een paar jaar wil ik acteur worden. Ik heb altijd een grote bewondering gehad voor acteurs die het leven op de planken uitbeelden. Hun kunst is echte kunst en zij kunnen het jaren volhouden!”
 

 

 

Skip Voogd was niet helemaal nauwkeurig. Met name in Engeland werd ‘This strange effect’ geen echte hit. Anders was dat in Nederland. ‘This strange effect’, een productie op Decca van Mike Smith, gekoppeld met ‘Now’ (geschreven door Dave Berry en Douglas Hodson), verscheen nog voor het einde van de maand juli 1965 in de top 40 van Veronica. Drie weken later was de top tien bereikt.
   De plaat was voornamelijk een succes omdat zoveel mensen ademloos hadden zitten toekijken hoe hij zich tijdens het songfestival van Knokke presenteerde. Zelden is een tv-optreden zo doorslaggevend geweest.
   In september 1965 was Dave Berry voor een tv-optreden in Nederland. Inmiddels was de voormalige lasser hier zo populair dat hij logeerde in een van de mooiste en hoogstgelegen kamers van het Amsterdamste Hilton-hotel. In de pers werd hij omschreven als ‘beatzanger’: “Een heel kalme knaap, al zouden zijn verrichtingen op de planken dit niet ogenblikkelijk doen vermoeden, gestoken in een net zwart pak, roze overhemd, bruine haren netjes gekamd”.
   In zijn luxe hotelkamer stond Dave (‘Rolling Stones fan’) een flink aantal belangstellende journalisten te woord. “Hij praat vrij zachtjes en dat is dan ook de reden dat de schrijvers, zijn vrouwelijke perschef en een fan, die op haar mooist opgemaakt en op haar wildst gekleed is, er allemaal wat rommelig bij zitten: op stoelleuningen, op de grond, half op de tafel”.
   Berry draaide opnieuw zijn levensverhaal af, dat hij lasser was en zanger vanaf 1961. Hamburg had in die dagen iets magisch. “Het succes begon al gauw te komen: binnen een minimum aan tijd stond hij al in de zo gewaardeerde Starclub in Hamburg, die voor veel topartiesten, zoals de Beatles, het paradijs en een springplank naar een onbezorgde oude dag is geweest”.
   Ook nu zag Dave het succes als iets betrekkelijks. “Ik ben die rare jongen van de tv, of als iemand geen tv heeft, dat joch dat wel eens een plaatje heeft gemaakt”.
 

 

 

 

 

Een belangrijke kwestie in 1965 (na de doorbraak van al die beatgroepen) was de lengte van het haar. Het nieuwe tienerblad Hitweek, dat op 17 september van dat jaar voor het eerst verscheen, lanceerde de kreet: ‘Beter langharig dan kortzichtig’.
   In het eerste nummer van Hitweek was een tekening afgedrukt van iemand met zeer lang haar. Daarbij de tekst: “Het haar van Pretty Things-zanger Phil May is sedert zijn optreden in Blokker ongeveer drie centimeter gegroeid. Hij is niet voornemens het er voorlopig af te knippen, evenals trouwens niet de andere bandleden”.
   Een week later drukte Hitweek de tekst van een vraaggesprek met de Searchers af. Hun werd gevraagd: “Why is your hair not so long as that of The Beatles?” en “Do The Beatles have shorter hair now?”
   Een van de grote artikelen in het derde nummer van Hitweek was getiteld ‘Kapper die niet knipt’. Laurie Langenbach was de auteur. Ze complimenteerde kapper Vogel die jongens Beatle-haar bezorgde. “Als je het woord kapper hoort, rijzen er vizioenen in je hoofd op van een makabere man die sadistisch de kostbare lokken afknipt”.
   Vogel was anders. “Hij heeft zich toegelegd op het verzorgen van de lokken van langharige jongelingen. Als ouders moet je begrip hebben voor de ideeën van de jongeren. De jongelui hebben recht op niet kort knippen, alleen bijpunten en de coupe er in knippen. Na een jaar te hebben geëxperimenteerd heeft mijnheer Vogel de ideale manier gevonden om een perfekt Beatles- of Stones-kapsel te kreëren”, aldus Laurie Langenbach.
   In hetzelfde nummer werd aan de kaak gesteld dat opgepakte jongeren op bevel van de politie ‘gefatsoeneerd’ werden, dat wil zeggen gedwongen werden hun lange haar door een meewerkende kapper te laten verwijderen.

 

Ook Dave Berry moest steeds vragen over zijn lange haar beantwoorden. Terecht was hij van mening dat zijn haar helemaal niet zo lang was. Bovendien, reageerde hij: “Ik ben gisteren naar de kapper geweest”.
   Een andere journalist noteerde uit zijn mond: “Je denkt natuurlijk: Dave is een hele slimme jongen. Die heeft gezien dat de Beatles hun waanzinnig succes voor een deel te danken hebben aan hun kapsel en nu wil hij zelf ook aan het langste eind trekken. Het is een redenering maar de waarheid is anders. De waarheid is, dat ik ’s morgens gewoon te lui ben om mijn haar te kammen. Wassen en tanden poetsen gaat nog net, maar daarmee heb ik gelijk mijn kruit verschoten. Daarom is dat lange haar de enige oplossing, want nou hoef ik alleen mijn kop te schudden en dan zit het vanzelf goed. Dat is alles. Geen image dus, want van die flauwekul houd ik niet. De mensen moeten me nemen, zoals ik mezelf prettig vind en dat is toevallig met lang haar”.
    

 

 

Op 2 oktober 1965 trad Dave Berry opnieuw op voor de televisie. Deze keer tijdens het Grand Gala du Disque. Halverwege de jaren zestig kon je in Nederland nog niet niet naar al die buitenlandse zenders kijken. Programma’s met (video)-clips bestonden niet.
   Veel topartiesten zag je nooit op het scherm - behalve tijdens het Grand Gala du Disque, dat door de muziekindustrie georganiseerd werd en door de (publieke) omroep live op de buis gebracht werd. Artiesten als de Everly Brothers, Wanda Jackson, Dalida, Vera Lynn en Supremes waren voor deze gelegenheid helemaal naar Nederland gekomen.
   Het grote succes die avond was echter Dave Berry. In de krant kon je lezen: “Op de repetities had hij VARA-regisseur Ben de Jong met zijn improvisaties al tot milde razernij gebracht, maar achteraf bleek dat hij zijn grootste verrassingen toch voor de uitzending zelf had bewaard. Hij sprong precies daar op het toneel, waar geen loerende camera stond en hipte vervolgens als een verliefde danser van muur tot muur. Floormanagers en cameralieden draaiden wanhopig achter hem aan en hadden de grootste moeite om hem in de beschikbare lenzen te vangen.
   Achteraf zei Dave: ‘Een show moet allereerst spontaan zijn. Dat is het belangrijkste. Ik zing vandaag compleet anders dan morgen, want bij elke voorstelling heb je weer een ander publiek. Als ze nu zeggen: Dave Berry heeft het op het Grand Gala zo goed gedaan, dan kun je dat voor een groot deel op rekening zetten van de mensen in de zaal. Want die hebben me geïnspireerd, die hebben ervoor gezorgd, dat ik er gein in had.
   Ik zong dezelfde liedjes vorige week in Engeland en het applaus duurde nog geen minuut. Toen had ik dus de boot gemist. Heus, als je werkt, zoals ik, ben je compleet afhankelijk van de mensen, die naar je kijken en luisteren. Je voelt het al, zodra je opkomt. Is er contact, is er geen contact? Daar gaat het om.
   In Amsterdam lukte het, daar voelde ik, dat ze sympathie voor me hadden. Op mijn beurt heb ik toen geprobeerd om er nog een schep bovenop te doen. Ik pakte bijvoorbeeld een sigaret van de vloer. Misschien dacht je dat ik hem er zelf neergelegd had, maar dat is niet waar. Dat ding lag er gewoon en ik dacht: ‘Dave, daar kun je wat mee doen’. En denk nou niet, dat ik me zo heb uitgesloofd, omdat er zoveel sterren om me heen stonden, want als ik optreed, zie en hoor ik niemand meer.
   Je moet als artiest trouwens niet te veel aan competitie denken, want dan zinkt de moed bij voorbaat in je schoenen. Je zult bijvoorbeeld naast de Beatles staan. Als je bang bent, kun je toch weer beter elektricien worden, de Beatles staan op een eenzame top. Dat weet je van tevoren en je kunt alleen maar hopen, dat je na een jaar of tien ook nog eens zover komt. In die tussentijd moet je gewoon jezelf zijn en je vak doodserieus nemen”.
   Over één ding waren de media het wel eens: er hadden te veel artiesten op het Grand Gala opgetreden. Dat was vooral jammer voor Dave Berry. Zijn performance had voor de tv-recensenten veel langer mogen duren.
 
Evenals bij Knokke reageerde ook het gewone publiek weer laaidend. Opnieuw werd de zanger tijdens de vele interviews omringd met vrouwelijk schoon. “Dave slaat zijn lange, hebberige arm met een begin van tederheid om de leest van een warm kijkend meisje. Ze heeft al een kwartier om hem heen gedraaid, maar geen kans gezien door die zwaar geparfumeerde muur van fans te breken. Geduldig moet ze daarom wachten, totdat de giechelende meute vóór haar door onvermoeibare Dave aan de tengere borst was gekneld”.
   Over al die belangstelling merkte Berry geamuseerd op: “Voor jou staan ze niet in de rij. Maar troost je, want ze zouden het voor mij ook niet doen, als ik geen zanger was. Vier jaar geleden werkte ik nog als elektricien in Sheffield. Met datzelfde onmogelijke hoofd, met diezelfde slappe benen. Nou, geen hond hoor. En dat heeft geduurd, totdat ik mijn eerste plaatje maakte, mijn eerste tourneetje achter de rug had.
   Toen was Dave opeens een begeerlijke jongen, een mooie jongen zelfs. Als ze dat zeiden, riep ik: ‘Je bent lief, maar dat geeft je niet het recht om me te bedonderen. Je vindt me alleen leuk omdat ik succes heb, omdat ik met mijn kop op een affiche sta en voor de televisie optreed’”.
 

 

 

Dave Berry was nu echt een idool geworden. Zijn single ‘This Strange Effect’ was maandenlang niet uit de top van de top 40 weg te krijgen. Als hij zich in een platenwinkel liet zien gaf dat een onvoorstelbaar effect. Een uurtje bij één winkel in Zwolle was goed voor een excessieve verkoop. Het was een spektakel van de eerste orde.
   “Heel rustig waren de straten, waarover de langharige Engelsman in een door twee paarden getrokken open calèche reed. Toen de koets de Grote Markt voorbij reed, zag Berry duizenden tieners keurig netjes opgesteld staan op de trottoirs. Hij zag het maar enkele seconden, want onmiddellijk doorbrak de menigte de politie-afzetting.
   Het programma werd à l’improviste veranderd. Dave zou per bakfiets de honderd meter afleggen tussen een gesloten grammofoonzaak en een nieuwe [De Artist], die werd geopend. Dave was voor deze openingsceremonie gecontracteerd, maar het feest moest wegens de grote belangstelling worden afgelast.
   Dave reed verder. Voor hem steigerende paarden. Naast hem radeloos terug duwende politie-agenten en lichtelijk uit de maat gebrachte leden van een boerenkapel, die Dave op zijn tocht hadden begeleid, boven de zanger vliegende schoenen en handtassen.
   Meisjes vielen Dave Berry om de hals, kusten hem, vielen in zwijm en beleefden de gelukkigste ogenblikken van hun leven. Tussen het rumoer verdwaalde voorbijgangers werden onder de voet gelopen. Een vrouw kwam te vallen en brak haar pols. Enige tieners werden door een etalageruit gedrukt.
   Duwend, trekkend en trappend, slaagden politiemannen erin Dave Berry naar de achteringang van de nieuwe winkel te loodsen. Daar schreef hij een uur lang handtekeningen op grammofoonplaathoezen, op meisjeswangen en witte boorden.
   Buiten vochten politiemannen met tieners, die allemaal naar binnen wilden. Toen 700 tieners een door Dave Berry gesigneerde plaat hadden gekocht, vond de politie het genoeg. De straten werden schoongeveegd en Dave Berry kon vertrekken”.
 

 

Een fan van Dave Berry

 

In de sixties begon de jeugd zich te verzetten tegen de door ouderen opgelegde discipline. Dat gebeurde door het haar te laten groeien, door te luisteren naar keihard afgespeelde beatmuziek en tevens door het wegblijven van school als er iets leuks aan de hand was. Het verslag over Zwolle werd waarschijnlijk geschreven door een wat oudere ‘betweterige’ journalist:
   “Enkele tientallen scholieren kunnen de komende dagen thuis nadenken over het luidruchtige bezoek, dat hun favoriet Dave Berry gisteren aan Zwolle heeft gebracht. Dit ‘strange effect’ hebben zij bereikt door van school weg te blijven.
   Vele schooldirecties hebben het niet genomen dat hun leerlingen, ondanks dreigende waarschuwingen vooraf, de Brit Berry hebben verkozen boven de Grieken, de Tachtigers, Pythagoras en Jacoba van Beieren. De spijbelaars zijn van school gestuurd.
   Misschien kunnen zij deze vrije tijd nuttig besteden aan het opsporen van verloren geraakte schoenen en afgerukte knopen. Misschien ook zullen de spijbelaars de vrije uren zoek brengen met het betasten van de heilige plek die de ‘grote Berry’ heeft aangeraakt. En met het inlijsten van de plukjes haar, die zij hun idool uit de schedel hebben getrokken”.
 

 

 

Anno 2015 worden er nog nauwelijks singles ‘fysiek’ verkocht. Ondanks dat wordt aan Nederlandse artiesten met de regelmaat van de klok een gouden of zelfs een platina-plaat overhandigd. Een gouden plaat stelt weinig meer voor.
   In 1965 was dat anders. Je had pas echt iets bereikt als er van je single ten minste honderdduizend stuks letterlijk over de toonbank gegaan waren. Bij ‘This Strange Effect’ van Dave Berry was dat in december het geval. Rolf ten Kate van Phonogram, het bedrijf dat de Decca-catalogus voerde en dus ook de platen van Dave Berry verkocht, was op het idee gekomen om de overhandiging te laten plaatsvinden op de NDSM-werf in Amsterdam. Die omgeving paste wel bij de zingende ex-lasser, was de redenering.
   In de krant kon je lezen: “Een rondvaartboot bracht het tieneridool en een groep journalisten van het Damrak naar het IJ. Op de kade stonden opstapwagens klaar om Dave Berry en de gasten van Phonogram naar de grote lasloods te rijden. Daar versperden honderden werfarbeiders [van de Nederlandsche Dok en Scheepsbouw Maatschappij] de weg. Maar Dave’s begeleiders hadden kans gezien hem op één van de wagens te hijsen.
   De meeste arbeiders hadden het enthousiasme van hun tienercollega’s eerst een beetje spottend bekeken. Maar daarna begonnen ze ook te schreeuwen en te stompen.
   In de loods wilde perschef Ten Kate een toespraak beginnen. Hij bracht het echter niet verder dan een paar woorden. Hij kon gewoon niet boven het gejoel uitkomen. Dave Berry kreeg toch zijn gouden plaat en begon er prompt mee over de stelling te springen. De artiest pakte de las-tang van één van de mannen af om te zien of hij zijn oude beroep nog onder de knie had. Dat ging aardig. Er was een stortbui van vonken”.
 

 

Dave Berry met gouden plaat en lasapparaat, december 1965

 
Dat was nog maar het begin. “Kwistig met foto’s strooiende begeleiders gaven het startschot voor een coomplete bende. Mannen van in de veertig vergaten dat zij vaders van tieners waren en vochten om de plaatjes. Als hartstochtelijke fans omstuwden zij de zanger, rukten aan zijn wollen trui, aan zijn hoedje en aan zijn haar”.
   Bij de NDSM-werf waren ook vijfhonderd echte fans. Toen die op deze heugelijke dag hun kans kregen lieten ze die niet liggen. “De fabriekspoort werd geopend en honderden tieners stormden het terrein op. Buiten hadden zij zeker al een uur op dit moment gewacht, zodat zij helemaal ‘opgeladen’ waren nu het zover was. In de kantine werden zij samengedrukt achter hekken, die een hoekje voor Dave Berry en genodigden moesten afschermen.
   ‘We want Dave, we want Dave!’ begon eerst aarzelend, maar daarna zonder ophouden een spreekkoor. De achterste rijen, die niets konden zien (er was nog niets te zien), gingen opdringen. De voorsten zetten zich schrap, maar moesten capituleren. De ijzeren hekken werden van hun plaats geschoven: het gereserveerde gedeelte met tafeltjes, waarop drank, sigaretten en bitterhapjes op de gasten stonden te wachten, werd steeds kleiner. De toestand werd precair.
   Een van de werffunctionarissen rende naar het spreekgestoelte en vroeg om stilte.
   Honend gebrul en nog meer gedrang waren de reacties.
   Snel werden er een paar potige werfarbeiders opgetrommeld, maar ook zij konden tegen zoveel geweld niet op. De tieners wilden Dave zien!”
   Berry vond dat hij nog wat olie op het vuur moest gooien. “Hij sprong op de buffetten heen en weer en trok gekke gezichten. De tienerhorde kwam in extase. Hij pakte een doosje lucifers en gooide de inhoud tussen de heen en weer deinende massa. Gejuich! Hij wierp zoutjes en blokjes kaas naar zijn bewonderaars. Nog groter gebrul.
   Enkele gasten zochten intussen al een veilig heenkomen, maar Dave kwam er nu pas goed in. Hij maakte nog meer grimassen en capriolen en toen brak het gekkenhuis los. Hysterische meisjes en tierende jongens klommen over de hekken en vielen de zanger om de nek. In de benauwde ruimte was het kookpunt bereikt. Tafeltjes werden omver gesmeten, glazen sneuvelden, bloemen werden vertrapt. Het vrouwelijk kantinepersoneel begon snel flessen met drank en schone glazen op te bergen.
   Zo ongeveer was de situatie, toen de politie die buiten had staan te wachten, verscheen. Hardhandig pakten de agenten iedere tiener, die voor hun voeten liepen, beet en smeten hem (of haar) de deur uit”.
 

 

Chaos op de NDSM-werf, december 1965

 

De zanger moet begrepen hebben dat hij deze keer net iets te ver gegaan was. Bovendien voelde hij zich zelf niet meer veilig, lijkt het. “Op handen en voeten kroop Dave naar een zijdeur, telkens dekking zoekend onder tafeltjes. Zó ontsnapte hij ternauwernood aan een lynchpartij omdat hij 500 krijsende tieners met zijn clowneske gebeuren zelf tot hysterie had gebracht. Als een lenige kat en ongezien wist hij naar buiten te vluchten. Bij de zijdeur stond een auto klaar, die hem naar de rondvaartboot bracht. De hele ‘plechtigheid’ had bij elkaar nog geen drie kwartier geduurd!
   De Britse zanger,  die duidelijk liet merken dat hij genoot van de chaos, kwam er zonder schrammen en kleerscheuren af. Alleen zijn hoedje werd in het strijdgewoel van zijn lange haardos gerukt.
   Terug in Amsterdams centrum werd hij op een stil plaatsje aan de kant gezet. Zijn boze manager, die aan het werfbezoek een pijnlijk been had overgehouden, duwde hem achterin een auto en daarna ging het vol gas naar Hilton. Dave Berry had zijn gouden plaat in ontvangst genomen”.
 
Met dit soort publiciteit bleef de verkoop van ‘This Strange Effect’ maar doorgaan en doorgaan. Op 29 januari van 1966, een half jaar na de release van de single, zag de top van de Nederlandse top 40 er als volgt uit:
1. Beatles, We can work it out
2. Dave Berry, This strange effect
3. Chris Andrews, To whom it concerns
4. Kinks, Till the end of the day
5. Dave Berry, I’m gonna take you there
   Met ‘This strange effect’ stond Dave Berry 35 weken achter elkaar in de top 40.
 

 

Dave Berry in Amsterdam

 

 

 

Nederlandse Journalisten die hem interviewden lieten niet na steeds te vermelden dat Dave Berry zich graag liet omringen met vrouwelijke fans. In een van de artikelen bekende hij in het bijzijn van een ‘hoopvolle’ aanhangster nadrukkelijk dat hij ‘thuis wel eens meisjes ontving’.
   In het eerder genoemde blad Hitweek werden zijn contacten met jonge vrouwen regelmatig aan de orde gesteld. In het artikel ‘Ooh Davie’ (een variant op het liedje ‘Oh Carol’ van Neil Sedaka?) verklaarde Ruth Friedlander: “Dave Berry en ik begrijpen elkaar”.
   De niet met naam genoemde redacteur liet op 15 oktober 1965 afdrukken: “Telefonisch kreeg ik de vriendelijke stem van Ruth te horen. Ze is een belangwekkend iemand omdat zij de aanbeden, beminde, beroemde Dave Berry heeft leren kennen... en dan nog wel intiem. Niet te intiem natuurlijk, want, en nu haal ik Ruth aan, ‘we hadden geen verkering, we waren goede vrienden’.
   Op mijn ‘Ja, ja, dat zeggen ze allemaal’ ging ze verder niet in.
   ‘Ben jij het meisje dat op die foto’s met Dave Berry staat?’
   Ruth: ‘Ja’.
   ‘Met opgestoken haar?’
   “Ja’.
   ‘In een mantelpakje?’
   ‘Ja!
   Ik heb Dave voor ’t eerst ontmoet tijdens het songfestival in Knokke. Ik was meegegaan met een filmgezelschap. Nadat ik zijn optreden had gezien, was ik meteen helemaal weg van hem. Ik kan me wel één van de allereerste Dave Berry fans in Nederland noemen. In het begin begrepen ze zijn optreden hier niet zo erg’.
   ‘Heeft hij die handbewegingen helemaal ingestudeerd, en dagenlang nagedacht over een gimmick, of is zijn stijl gewoon ontstaan?’
   ‘Hij was een keer in een club in Engeland, waarvan de zaal zo klein was dat hij alleen maar z’n handen kon bewegen. Iedereen denkt dat Dave vreselijk onverschillig doet tijdens zijn optreden, maar hij lijdt evenveel aan plankenkoorts als iedere andere ster’”.
   Ruth, zus van fotograaf Bob Friedlander, en Dave ontmoetten elkaar regelmatig. “We zijn op 16 september naar Londen gegaan, onder andere om foto’s van Dave te maken. [Later] in Amsterdam om kwart voor twaalf ’s avonds zijn we met Wayne Fontana [van de Mindbenders] de stad in gegaan. Toen hebben we ons erg vermaakt. Dave is heel geestig. De volgende dag was ik de hele dag bij zijn tv-repetities. Dave had nog een paar vakantie-dagen. Met zijn roadmanager is hij in Nederland gebleven. Die ging met mijn vriendin om, dus dat was heel leuk”.
   Hitweek: “Ruth als je nou terug denkt aan de tijd dat Dave hier was, heb je dan geen enthousiaste opmerking te maken?”
 

 

Ruth Friedlander: 'Ooh Davie' in Hitweek

 

“O, het was een zalige ervaring!”
   In het maandblad Muziek Parade werd hem door Ben Vreeburg gevraagd wat hij het fijnste in Nederland vond.
   “De meisjes”, met die woorden reageerde hij.
   Ging hij dan gauw trouwen?
   “Ik probeer zo lang mogelijk vrijgezel te blijven. En dan trouw ik heel stil en onverwacht, net als de Beatles”.
   Dave Berry maakte zijn woorden waar. Op 28 februari 1967 was in het Leidsch Dagblad te lezen: “Dave Berry, een van Engelands tieneridolen, is getrouwd. De plechtigheid blijkt vorige week maandag in Weston-Super-Mare, in Zuid-Engeland, te hebben plaats gehad. De bruid is de Amsterdamse ex-secretaresse Marty van Lopik, die de popzanger voor het eerst ontmoette tijdens het Grand Gala du Disque.
   Marty en Dave spraken af elkaar vaker te ontmoeten, wat tenslotte resulteerde in een bezoekje aan zijn ouders in Sheffield. Marty van Lopik gaf haar baan op en vestigde zich in Sheffield. Negen maanden later besloten ze te trouwen – in het geheim.
   Haar moeder zei ervan: “Dave wilde dat nu eenmaal. Hij was doodsbang dat de plechtigheid zou worden verstoord door tienduizenden tieners als het van tevoren bekend zou worden. Alleen de directe familieleden wisten ervan. Ik ben er ook geweest. Het was fantastisch”.
 

 

 

Toen Dave Berry trouwde had hij het hoogtepunt van zijn Nederlandse platencarrière al weer achter de rug. Met ‘Mama’ in 1966 was de stroom hits opgedroogd. Maar, zo bleek, in tegenstelling tot veel andere artiesten, was hij voorzichtig met de uit het succes voortvloeiende inkomsten omgegaan. Aan Paul Evers van Oor vertelde hij in 1977: “Ik zit nog steeds goed bij kas. Voornamelijk omdat ik in de zestiger jaren veel verdiend heb aan een paar platendeals, die ik toen heb afgesloten. Ik heb een paar huizen in Engeland, geen landhuizen of zo, maar toch aardig”.
   Berry vertelde dat hij in Engeland nog steeds veel werk had. “Ze hebben me in de biz nooit laten vallen. Ik zit tot op de dag van vandaag bij hetzelfde agency, vanaf het allereerste begin. Met hen heb ik zo’n goed contact, ik geloof niet eens dat ik een kontrakt heb of zo, wat vrij uniek is. Ik verdien nog steeds goed”.
   Over zijn loopbaan liet hij in Oor afdrukken:  “Een echte artiest is voor mij iemand die op de planken staat, met of zonder hits. Ik heb altijd in clubs gewerkt, vanaf het allereerste begin in de vroege zestiger jaren. Ik zong toen blues- en country-muziek, wat nu niet zo spectaculair is, maar toen wel. Voor ik platen maakte, trad ik al lang op, met een repertoire van Muddy Waters, ouwe Elvis, Buddy Holly etc. Ik ontwikkelde een stage act, omdat ik me zelf meer zag als een stage performer dan een recording performer.
   Vier jaar voor dat ik platen maakte bracht ik al shows die suksesvol waren. Toen de platen kwamen spanden zij de kroon op mijn werk. Toen ze niet meer verkochten, toen het ophield, maakte dat in wezen weinig uit voor me. Ik ben gewoon doorgegaan en was altijd al een consistente werker. Mijn leven speelt zich af in nachtclubs en disco’s.
   Eerst bracht ik mijn shows en stond ik zo’n 2 uur op het podium met dat bluesmateriaal. Nou, toen ik hitsingles kreeg, hoefde ik maar 25 minuten dat podium op. Toen toerden we met de Stones en de Ronettes etc en hadden we maar 8 songs. Al dat oude materiaal van daarvoor deden we toen niet meer.
   Vanaf het eind van de zestiger jaren ben ik weer terug gegaan naar wat ik noem de muzikale kant er van. Nu doe ik weer langere sets. Ik graaf weer oude songs op, die ik altijd leuk heb gevonden, en die stop ik in mijn show.
   Ik heb altijd voor grote publieken gewerkt, toen en nu; grote theaters in Engeland, waar zo’n 1000 man in kunnen. Het is een misverstand dat ik vroeger een paar grote hits had en daarna op mijn grote teen heb zitten sabbelen.
   Soms denken de mensen dat ik alleen maar terug kijk, dat dat de gouden tijden waren, maar dat doe ik nooit; ik kijk nooit terug, want ik vind dat de beste tijd nu is, ieder jaar, iedere dag”.
 

 

***

 

Ook in 2015 is Dave Berry van de partij. Nederland is hij niet vergeten. Op zijn eigen website is te lezen: “Dave’s long career brought him the distinction of having the biggest selling single of all time in Holland with ‘This Strange Effect’, written for him by Ray Davies of The Kinks”.
   Dat Berry nog steeds niet stil zit blijkt uit het toerscherma op de site. Samen met andere artiesten en groepen uit de sixties (Union Gap, Ivy League, Swinging Blue Jeans, Brian Hyland, Herman’s Hermits, Chriz Montez, Mike d’Abo, Mike Pender, Vanity Fare) is hij aldoor op pad. “Bringing back the good times” las ik op een poster...
 
Harry Knipschild
25 juni 2015

 

4 juli 2015
Maarten Eilander stuurde me een knipsel met nog wat meer gegevens over Marty van Lopik (Parool, 28 februari 1967). "Marty was quiz-miss bij Lou van Burg. Toen zij iemand uit een kanon geschoten zag worden, zei ze: 'Dat durf ik ook wel'. 
   Circusdirecteur Toni Boltini zei toen: 'Nou kind, dan mag jij het ook een keer proberen'.
   Even later vloog Marty door de lucht.
   Dave Berry heeft Marty voor het eerst ontmoet toen zij als productie-assistente John Rosinga begeleidde bij filmopnamen en het songfestival te Knokke. Bij Dave's optreden in het Grand Gala du Disque, okober '65, hebben zij elkaar weer ontmoet".

Clips

* Chuck Berry, Memphis
* Elvis Presley, My baby left me
* Dave Berry, Crying game
* Dave Berry, Now, 1965
* Dave Berry in Zwolle, november 1965
* Beatles, We can work it out
* Dave Berry in Amsterdam
* Dave Berry, This strange effect, Rijssen, 2013

Literatuur
 
David Griffiths, ‘The Hamburg scene’, Record Mirror, 6 april 1963
Skip Voogd, Sjout!, Den Haag 1965
Keith Altham, ‘The Rolling Stones, The Hollies, Dave Berry, Goldie & The Gingerbreads, The Checkmates: Regal Theatre, Edmonton, London’, New Musical Express, 12 maart 1965
‘Dave Berry kreeg de persprijs, Leidsch Dagblad, 16 juli 1965
‘Dave Berry wil acteren’, Leidsch Dagblad, 24 september 1965
‘Tiener Grand Gala met hoogte- en dieptepunten’, Leidse Courant, 4 oktober 1965
‘Dave Berry. Een tienerster zonder humor is een enge vertoning’, Leidse Courant, 6 oktober 1965
‘Ik ben geen aanstaande Mrs. Berry zegt Julia van Schaik’, Hitweek, 7 oktober 1965
‘Ooh Davie’, Hitweek, 15 oktober 1965
‘Woeste taferelen bij bezoek Dave Berry in Zwolle’, Leidsch Dagblad, 26 november 1965
‘Dave Berry ontsnapte aan hysterische fans’, Nieuwe Leidsche Courant, 23 december 1965
Ben Vreeburg, ‘Dave Berry: ik wil een Beatle zijn’, Muziek Parade, maart 1966
‘Dave Berry getrouwd met Amsterdamse’, Leidsch Dagblad, 28 februari 1967
Paul Evers, ‘De vertraagde beelden van Knokke. Het Dave Berry effect’, Oor, 2 november 1977