181 - De Dolly Dots en hun managers

 

Eind 1965 werd ik door Hans Kellerman en Rob Oeges aangenomen als verantwoordelijk man voor de promotie van Negram-Delta. Cees de Man, mijn voorganger, was van huis uit vormgever. Hij ontwierp, samen met Kees Vriesekoop, bovendien de advertenties en hoezen van de platenmaatschappij. Schrijven was zijn vak niet.
   Kort na mijn aantreden maakte ik kennis met Cees van Leeuwen, manager van de Motions. De Haagse groep met de populaire beatzanger Rudy Bennett stond op dat moment hoog genoteerd met de single ‘Wasted Words’. Van Leeuwen was nogal opgewonden. Van de Motions, zei hij, had Negram niet eens een biografie beschikbaar voor de pers. Het was mijn taak, maakte hij onomwonden duidelijk, daar zo snel mogelijk verandering in te brengen.
   Laten we dan maar meteen ter zake komen, bood ik aan. Ik pakte een velletje papier. Hoe zijn de Motions bij elkaar gekomen legde ik hem allereerst voor.
   Die vraag had ik beter niet kunnen stellen. Enigszins verontwaardigd pakte Cees het papier, tekende er een kruispunt op en zei: “Rudy Bennett, Sieb Warner, Robbie van Leeuwen en Henk Smitskamp kwamen allemaal van een andere kant aanrijden en op dat kruispunt botsten ze tegen elkaar. Zó ontstonden de Motions”. In die geest werd ik geacht een levensbeschrijving van de Motions te schrijven.
 

 

Zo zouden de Motions bij elkaar gekomen zijn...

 

 

 

 

Bijna 33 jaar later stond diezelfde Cees van Leeuwen een verslaggever van dagblad Trouw te woord. Cees had zich intussen als manager en producer bezig gehouden met Shocking Blue, Galaxy Lin, Leo Unger, Berdien Stenberg en de Dolly Dots.
   Het was geen toeval dat Marco Visscher contact met Cees opnam. Een van de meest populaire acts in Nederland en de rest van de wereld op dat moment was de Spice Girls. Vanaf 1996 maakten die de ene grote hit na de andere. Liedjes als ‘Wannabe’. ‘Spice up your life’, ‘Stop’ en ‘Viva Forever’ haalden de top van alle charts. Leken de Spice Girls niet een beetje op de Dolly Dots?
   Visscher zei het zo: “De Dolly Dots waren een formule die later vele malen is gekopieerd. Tot aan de bedenkers van de Spice Girls toe moeten platenbazen vol belangstelling hebben gekeken naar de foto’s van de Dots. Zo doe je dat knikten ze instemmend. En probeerden het na te doen. Hoe maak je een winstgevend muziekgroepje uit het niets? Eentje dat de tieners het hoofd op hol brengt?
   Zet een stel mooie koppen (met mooie lijven) bij elkaar en zorg voor contrasten. De een is lief en zachtaardig, de ander stoer en brutaal. Weer een ander is ondeugend, en de laatste is opgeruimd en zorgzaam. Ziedaar de formule van de Spice Girls, de Backstreet Boys, Take That, Boyzone, Wow!, B.E.D., noem maar op.
   Op dezelfde manier zijn de Dolly Dots tot stand gekomen. In 1978 zocht manager Cees van Leeuwen, die ook al Shocking Blue naar de hoogste notering in de Amerikaanse hitlijst had gedirigeerd met het nummer ‘Venus’, naar een nieuwe Nederlandse meidengroep. Het moest een stel ‘frisse dames’ worden voor ‘leuke liedjes’. ‘Het was echt drie keer niks wat we allemaal zagen’, herinnert Van Leeuwen zich de eerste audities. Uiteindelijk kwamen ze bij Angela Groothuizen terecht. Zij werd als eerste overgehaald mee te doen. Van Leeuwen: ‘Eerst wilde ze niet. Ze zong in een hardrockband. En ze kon het natuurlijk niet maken om in een meisjesgroep te zingen. Maar na een tijdje zag ze het wel zitten, alleen moest Ria Brieffies ook meedoen. Die twee kenden elkaar. Ria zong in een top 40-bandje en kwam ook uit Noord-Holland’”.

 

Cees van Leeuwen

 

 

 

 

Cees de Man was producer van de platen van de Motions. De eerste single, ‘It’s gone’ met op de achterkant ‘I’ve got misery’ op het Havoc-label, moest in het voorjaar van 1965 met succes onder de aandacht gebracht worden. Het moest meteen raak zijn. Een echte bestseller was de single niet. Toch verscheen ‘It’s gone’ in de top 40. Eén week op 39 en daarna weer weg. Het succes op de hitparade was een trucje. Een man van de Amerikaanse maatschappij Warner Brothers kwam op bezoek in Nederland. Hij moest overgehaald worden de Motions voor Amerika te contracteren. Cees van Leeuwen wist Willem van Kooten zo ver te krijgen ‘It’s gone’ op 10 april 1965 in de top 40 te laten binnenkomen...
    Richard DeBois, samen met Peter van Asten, de producer van de eerste hits van de Dolly Dots, zei in 1984 met bewondering in zijn stem over Cees van Leeuwen: “Wat die man allemaal kan doen om een groep op te starten, daar neem ik mijn petje voor af. Hij heeft zoveel energie, onderneemt de meest waanzinnige dingen en kan heel Hilversum gek maken voor één bepaald produkt”.
  
De Dolly Dots tekenden een overeenkomst met WEA, een nieuwe platenmaatschappij in Nederland, die Amerikaans eigendom was. De letters WEA stonden voor Warner Brothers, Elektra en Atlantic. Dat waren de werkmaatschappijen waaronder het concern internationaal onder leiding van Nesuhi Ertegun opereerde. Ben Bunders, voormalig journalist van het Vrije Volk, en Hans Tonino, eerder voor de WEA-labels werkzaam bij Polydor en Negram, hadden de leiding bij WEA in Nederland.
   WEA trok het duo Peter van Asten en Richard DeBois aan als producers. Richard was drummer bij zanger Roek Williams (‘Get yourself a ticket’, 1969). Peter van Asten zat in de groep Amsterdam (‘Lucy Lucy’, 1970) en zong ‘It’s alright Bill’ (1972) als Peter Bewley. Samen hadden ze producties gemaakt met de groep Lemming (‘Father John’, 1974), Maggie MacNeal (‘Terug naar de kust’, 1976) en Windjammer (‘Harborlight’, 1977). Peter en Richard opereerden samen onder de naam Ladybird Productions.
 

 

Hans Tonino

 

 
In 1998 vertelde Cees van Leeuwen dat hij alles van de Dolly Dots tevoren bedacht had. “Ik wilde er absoluut zes. Als je met z’n zessen bent, is er altijd wel eentje met wie je kunt praten als je in de problemen zit. Vrouwen maken snel ruzie en als je maar met z’n vieren bent ligt er al gauw eentje buiten. Je krijgt onvermijdelijk irritaties, want als je gaat toeren word je moe en gaat je acceptatiegrens omlaag. Voor je het weet is het goed mis”.
   Ook over het uiterlijk van de dames had Van Leeuwen naar eigen zeggen uitgesproken ideeën. “Er moest en zou een donker meisje in. Dat werd Esther. En Anita moest haar haar blond verven, anders hadden we met Angela maar één blondje. Dan zou ze te veel opvallen. Dat is allemaal vooraf bedacht. Zoiets voel je gewoon aan”.
   In 1984, in een groot artikel van Hans van den Heuvel in het rockblad Oor, stelde Esther Oosterbeek: “Op onze eerste single hoefden we niet eens zelf te zingen. Het koorwerk stond al op de band, omdat er vier leden volslagen onervaren waren. Maar wij stonden erop om alles zelf te doen. En gingen niet de bühne op voordat iedereen het in de vingers had. Een jaar lang is er elke dag gerepeteerd. Door het harde werken en de optredens die daarop volgden, werd het allemaal een stuk spannender, begon het voor ons ook meer te leven”.
   De Dolly Dots scoorden meteen met hun eerste single. Dat was in de vroege zomer van 1979. Ze debuteerden veel sterker dan de Motions. ‘Boys’ bereikte zowaar de top tien.
   Cees van Leeuwen: “Ze hadden geen idee van wat hen overkwam. Toen we een keer bij een platenzaak aankwamen voor een handtekeningenactie was het daar bomvol bij de ingang. Zeiden ze: ‘Er staan allemaal mensen, is er iets bijzonders?’ Ze hadden gewoon niet door dat al die mensen voor hen kwamen”.
 

 

 

 

 

Sommige leden van de Dolly Dots zagen hun groep als een niet al te serieus probeerseltje. Eind januari 1980 vertelde Angela Groothuizen aan Willem Jan van de Wetering: “Vorig jaar, met die strenge winter, hebben we weinig kunnen werken en dus ook geen geld verdiend. Toen belde producer Richard Debois op, of ik iets voor een meisjesgroep voelde en ik heb ja gezegd”. Met ‘we’ bedoelde Angela de rockgroep Howling Hurricanes, waarvan ze samen met haar broer Jos lid was. Met die groep trad ze regelmatig op.
   Ondanks twee nieuwe hits, ‘Radio’ en ‘Rollerskating’, was dat bij de Dolly Dots pas eind februari 1980 het geval. Groothuizen was dan ook duidelijk begin 1980: “De Howling Hurricanes is een professionele groep met tien mensen in dienst; we kosten zo’n 2.000 gulden [per avond]. Ik kan dit werk niet missen en zal dan ook nooit uit de groep gaan”.
   Ria Brieffies zat in het zelfde schuitje. Zij was zangeres van de Vips. “De Vips bestaan al veertien jaar en hebben ook verschillende platen gemaakt. Ik zit er nu twee jaar bij en een hele avond optreden vind ik ontzettend leuk. Al zeven jaar zing ik bij verschillende groepen en dat wil ik blijven doen ook. De Dolly Dots gaan voornamelijk op vrijdag optreden en in het weekend zing ik dan bij de Vips”.
   Voor de Vips was de bekendheid van de nieuw girl group zowel een voordeel als een nadeel. “Ria is veel professioneler geworden door de ervaring in tv- en plaatstudio’s. Het is jammer dat de Dolly Dots nu gaan optreden, want dat zal ons toch werk gaan schelen. Ook een nieuwe plaat kunnen we wel vergeten, aangezien Ria bij de Dolly Dots onder kontrakt staat”.
   Ria zag haar dubbelrol als een probleem. Haar positie in de groep met al drie grote hits hield meer in dan ze destijds kon overzien. “Met de Dolly Dots werken is echt hartstikke leuk hoor. We hebben ontzettend veel plezier en die optredens worden echt goed. Maar ik blijf ook bij de Vips”. Zo eenvoudig was dat niet, zeker met de vooruitzchten in de komende paar maanden van 1980. Voor de Vips stond een toernee van een maand door Indonesië op het programma. De Dolly Dots waren binnenkort voor drieduizend gulden te boeken voor een optreden van een half uur, waarbij ze hun hits met een orkestband zongen.
   Volgens Angela Groothuizen waren de problemen op te lossen: “De optredens van de Dolly Dots worden geboekt door de manager van de Howling Hurricanes en de Vips. Hij kan het dus heel goed overzien. En als de Howling Hurricanes werken, dan werken de Dolly Dots niet, dus dat gaat prima”.
   Willem Jan van de Wetering liet in het artikel, gepubliceerd in de Hitkrant, al voorzichtig merken dat de dubbele rol van Ria en Angela op den duur onhoudbaar was als de successen van de Dolly Dots gecontinueerd werden: “De Dolly Dots gaan f. 3.000,- kosten, voor een half uur. Heel wat meer dan Ria en Angela met hun groepen na een avond hard werken overhouden. Toch zullen ze hun jongens nooit in de steek laten. Een moeilijke keuze, waar ze voorlopig nog niet uit zijn!”

 

 

 

 

Misschien wel door het onmiddellijke succes zagen de zes onervaren meisjes in het begin geweldig op tegen Peter van Asten, Richard DeBois en Cees van Leeuwen. In 1988 vertelde Angela aan Jip Golsteijn: “Cees was de geestelijke vader van de Dolly Dots. Als hij binnen kwam, kwam er een man van zulk gewicht binnen, dat de vloer begon te kraken, zeker onder ons vlinderachtige lichtgewichtjes. We waren stapelgek op die man. Hij praatte wel als een hoogleraar tegen kleuterschoolleerlingen”. Van Leeuwen, betrokken bij ‘Venus’ van Shocking Blue, had volgens Angela enigszins andere zaken voor ogen dan de meisjes. “Cees heeft me nogal eens op mijn nummer gezet. In zijn stoutste dromen wilde Cees zes weken nummer één in Amerika staan, terwijl het voor ons op dat moment voldoende was wereldberoemd in Heerhugowaard te zijn”.
 
Omgaan met onverwacht succes is niet bepaald gemakkelijk. Dat moet bij de Dolly Dots ook gespeeld hebben, al is het niet eenvoudig dat te reconstrueren aan de hand van de artikelen uit de begintijd die nu nog te lezen zijn. Schrijven over de meisjes betekende meestal onderschriften bedenken bij foto’s. Voor de media was het belangrijker hoe de meisjes eruit zagen en dat ze weer een nieuwe hit hadden, dan hoe ze hun roem moesten zien te verwerken.
   In de meeste artikelen werd niet of nauwelijks over muziek gepraat. Ton Vingerhoets van de Hitkrant maakte ten tijde van ‘Boys’ een reportage met de zes meisjes. “Dat deden we dan in Den Haag, waar we een prima manege wisten – Berestein aan de Lozerlaan. Het ligt daar erg mooi en wat nog belangrijker was: ze hebben er een aantal prachtige paarden rondlopen en daar ging het natuurlijk om. Niet alle meisjes wisten goed weg met zo’n groot dier, maar daar was met de hulp van het personeel al gauw wat aan gedaan en zo zaten de Dolly Dots al snel hoog te paard.
   Er werd heel wat afgelachen die middag, zeker toen de verhalen los kwamen. Vooral Esther, de donkere schoonheid, veroorzaakte heel wat geschater met haar verhaal over de Arabier in vol ornaat met soepjurk en hoofdtooi, die ze op het station in Brussel ontmoette. ‘Ik ben de zoon van een prins’, had de jongeman trots tegen Esther verteld, waarop de Dolly Dot ogenblikkelijk terugkaatste: ‘En ik ben de dochter van een keukenprinses!’”

 

Ton Vingerhoets

 

Journalist Frans van der Beek wist twee meisjes te strikken voor het maken van een foto met een tekst erbij. Op de morgen van haar achttiende verjaardag ging hij op bezoek bij Patty Zomer. “Met natte haren kwam ze onder de douche vandaan. Haar familie wilde deze Dolly Dot graag feliciteren en met cadeaus overladen, maar het was de avond tevoren nogal laat geworden bij een groot discofeest in Rotterdam. Het echte grote feest had ze zaterdagavond al gegeven, samen met Angéla en Esther uit de succesformatie, waar zij deel vanuit maakt. Ruim honderd mensen. ‘Ik ben er nog hees van’, zegt ze. ‘Al die mensen wilden weten hoe het met de Dolly Dots gaat en zo. Steeds maar weer over de muziek heen schreeuwen met hetzelfde verhaal’”.
   Omdat ze in de showbusiness terecht gekomen was, had ze haar school niet afgemaakt. “Ik zat op het atheneum. Ik was al ver, want ik zat in de vijfde klas. Toen begon het succes van de Dolly Dots net op gang te komen. Ze stelden me op school voor de keus. Of de school afmaken en nooit meer een dag verzuimen of van school af. Nou, toen ben ik min of meer van school gestuurd, want ik had te veel vrij nodig. Nu doe ik een schriftelijke cursus Havo. Van het atheneum ben ik maar afgestapt. Daar hadden ze economie. Zelfs met een leraar erbij snap ik daar helemaal niks van, laat staan in een schriftelijke cursus”.
   Wat wilde Patty in haar leven bereiken, wat waren haar idealen?
   “Heb ik niet”, zegt Patty. “Ja gelukkig zijn”.
   Hoe word je dat?
   “Nou, goed verdienen, niet rijk zijn en gezond blijven. En roem... Tja, het is wel leuk om beroemd te zijn, maar er zitten ook nare kanten aan. Ik word overal herkend en dat vind ik niet zo geslaagd”.
 
In april 1980 praatte Frans in Lutjebroek met Ria Brieffies, pas 23 geworden en dus een stuk ouder dan Patty Zomer. Dat ze nooit zou vertrekken bij de Vips, op die uitspraak was ze inmiddels teruggekomen. “Het wordt te te druk. We treden nu als Dolly Dots ook op. Dat betekent voor mij overdag en ’s avonds werk en dan zeven dagen per week. Dat kan natuurlijk niet”.
   Van der Beek was die dag vroeger bij de pinken dan de zangeres. “Die morgen staat Ria pas tegen het middaguur op. In het ouderlijk huis is moeder bezig met de lunch. Dochter is artiest, dus dat late ontwaken hoort erbij. Hoewel, de reden voor de recente nachtbrakerij is niet ‘het vak’.
   Ria: ‘Ik vierde gisteravond het verjaardagfeestje van mijn vriend Henk. Een te gek feestje. Lekker onder elkaar zijn en met een borrel praatje zo lekker. Nou ja, borrel... Ik drink altijd bier. Ik lust niks anders. Of ik nou bij mijn vriendinnen ben of bij de directeur van mijn platenmaatschappij: ik drink bier’. Ria heeft haar eigen verjaardagsfeestje inmiddels ook achter de rug. Ook onvergetelijk. We hebben eerst een klein feestje gehouden met mijn ouders en wat familie. Later heb ik voor al mijn vrienden en kennissen een zaal afgehuurd met een paar serveersters. Ik kon het doen, omdat ik met de Dolly Dots een paar centen heb verdiend. Een grandioos feest’”.
   Frans vroeg de zangeres haar leven in een notedop te schetsen.
   “Ik heb vrij veel gedaan. Veel ondernomen. Op mijn elfde jaar ben ik begonnen met gitaar spelen en zingen. Dat deed ik op bruiloften en partijen. Je kent dat wel. Maar ik ging ook zingend geld ophalen voor priesters. Op mijn twaalfde zong ik bij het Artiestenpalet en voor bejaarden. Ik heb al bij drie orkesten gezongen, zelfs bij een jazz-trio. Nou, en dan heb ik zangles en doe al jaren aan klassiek ballet”.
   Ria had vaste verkering. “Henk en ik kennen elkaar nog niet zo lang. Ongeveer een half jaar. We zijn elkaar in Nibbixwoud tegengekomen. Hij zit ook in de muziek. Hij drumt en zingt bij het duo de Telstars”. Aan trouwen moest Ria niet denken. Wel had ze plannen om samen te gaan wonen, vertelde ze aan de journalist. Haar ouders wisten het nog niet. Het zou een schok voor ze zijn. “Meer weet ze niet, want: ‘O ja, ik ben vreselijk vergeetachtig. Ik zit vaak in een droomwereld. Dan vergeet ik alles om me heen. Ja, dat kun je wel zeggen’”.
   Aan het eind van de reportage over de zangeres legde Frans van der Beek vast: “Ria Brieffies is een opgewekte Dolly Dot en een smeuïge babbelaarster. Een meisje zonder echte zorgen, een smetteloos verleden en een hoopvolle toekomst. Een blije jonge vrouw. Wie zou er niet blij zijn met een leventje zoals zij dat leidt? Lieve, zorgzame ouders, een vriend, die haar bij voorkeur diep in de ogen kijkt en elke dag lachen met haar vriendinnen die zich de Dolly Dots noemen. Wie zou niet met haar willen ruilen?”
 

 

 

De zes meisjes bleken een ijzersterke formule te zijn voor het maken van hits. De ene single was nog niet uit de top tien of de volgende kwam er al weer aan in het begin van de jaren tachtig. Noem maar op: ‘’We believe in love’, ‘Hela-di-ladi-lo’, ‘Leila’, ‘PS’, ‘Stop’, ‘Do you wanna wanna’, ‘Do wah diddy diddy’, ‘All the roses’ en ga zo maar door. Met ‘Love me just a little bit more’, een productie in de Holland-Dozier-Holland stijl van Motown, hadden ze zelfs een Nederlandse nummer één hit.
   Cees van Leeuwen, met internationale ervaring dankzij Mariska Veres en Shocking Blue, wist de Dolly Dots ook in het buitenland onder te brengen. Ze traden regelmatig op in het goed-bekeken Duitse tv-programma ‘Musikladen’. Succes was er vooral in Japan, een land waar Cees altijd al een bijzondere binding mee had. De single ‘Radio’ sloeg goed aan in het land van de rijzende zon.
   Esther Oosterbeek: “Cees wilde ons een jonge meisjes-groep laten blijven. Maar wij wilden met onze leeftijd mee. Ria was inmiddels al 23, die kon niet meer als een meisje van vijftien blijven huppelen!”
   Volgens Van den Heuvel wilden de dames wilden af van de uniformen, de korte rokjes met blote beentjes waar half Nederland op kickte. Patty Zomer in 1984: “We wilden iets aantrekken wat wij zelf lekker vonden en dat verschilt per persoon. Er mocht best wat meer persoonlijkheid tot uiting komen”.
   De ideeën van Cees van Leeuwen botsten niet alleen met die van de Dolly Dots maar ook met de twee producers. Een breuk was onvermijdelijk. Ten tijde van het interview in Oor was de situatie al behoorlijk uit de hand gelopen.
   Hans van den Heuvel: “Cees liet steeds fanatieker blijken dat hij het beter wist en verspeelde daarmee veel van het respect dat de groep voor hem had. Hij ging zich ook bemoeien met de produktie, keurde songs of mixages af om, volgens DeBois ‘naderhand het succes voor zichzelf te kunnen opeisen. Daar hebben we hem wel eens mee gepakt, hoor. Lieten we hem ’s avonds dezelfde mix horen die hij ’s middags had afgekeurd. Die bleek dan in een keer te gek te zijn’. Toen Cees eenmaal vertrokken was praatte Peter van Asten over het ‘bijna dictatoriale bewind van Van Leeuwen’.
   Angela Kramers, in 1988: “We moesten kiezen tussen Cees en onze producers, Peter van Asten en Richard Debois. Cees wilde die op zakelijke wijze dumpen. De platenmaatschappij [WEA] was het met hem eens, maar wij waren emotioneel aan zo’n stap nog niet toe. Cees van Leeuwen is de enige man tegen wie ik ooit heb gezegd dat ik hem haatte. Maar zoveel jaar later weet ik natuurlijk, dat ik al die verschrikkelijke dingen riep omdat ik zielsveel hield van mijn peetvader”.
   De breuk met Van Leeuwen bleef niet zonder gevolgen. Zo verloor de groep in Japan, waar ze een zorgvuldig opgebouwde populariteit hadden zien resulteren in een gouden elpee en een platina single [‘Radio’], van de ene dag op de andere hun platencontract”.
   Blijkbaar was de rol van Cees van Leeuwen wat het buitenland betrof aanzienlijk. In elk geval in Japan.
 

 

 

Na het vertrek van Cees van Leeuwen moest er een nieuwe manager komen. Dat werd de Amerikaan Dave Katz. Volgens Peter van Asten in 1984 was Katz in het begin ‘als een vader voor die meiden’.
   Hans van den Heuvel in Oor: “De Dots probeerden hun platenmaatschappij WEA en bloc duidelijk te maken dat ze niet langer met Cees van Leeuwen wilden samenwerken. Op dat moment verscheen Dave Katz op het toneel. Katz, vriend van WEA-directeur Hans Tonino, wist de impasse op een dermate diplomatieke manier te doorbreken dat de Dots hem meteen het management van de groep aanboden”.
   Dat hadden ze, achteraf, beter niet kunnen doen. Van den Heuvel: “Dave Katz was een gewiekste zakenman met radde tong”. Peter van Asten in 1984: “Hij heeft het vertrouwen op een ongelooflijke manier misbruikt. Het geld dat gereserveerd was voor belastingen heeft hij eenvoudigweg gestolen. Die man was gewoon gek op geld. Had in principe vreselijk veel talent, maar een criminele inslag”.
   In 1988 duidde Angela Groothuizen het aantrekken van Dave Katz aan als het dieptepunt van de Dolly Dots. “Onze manager had ons binnen een half jaar bankroet”.Angéla Kramers was er zelfs van overtuigd dat hij de meisjes opzettelijk belazerd had.
   Hoe dan ook, terwijl de Dolly Dots gewoon doorgingen met hits maken was het in werkelijkheid puin ruimen. Vier jaar lang, vertelden ze aan Jip Golsteijn, hadden ze voor niks gewerkt. Iedereen was leeg. “We hebben maandenlang uitsluitend vergaderd, hoe we er in Godsnaam nog uit konden komen. Een belastingschuld van enkele tonnen. We zagen ons de rest van ons leven al zwoegen om dat nog goed te kunnen maken.
   Toen de rookwolken waren opgetrokken, overzagen we het slagveld. Doorvechten of de strijdbijl begraven, was de vraag. Toen bleek dat de narigheid ons dichter bij elkaar had gebracht. Waar je niet hartstikke dood aan gaat, maakt je sterker. Dat is de voornaamste les die de Dots hebben geleerd. Dat is toch niet voor niks?”
 

 

 

 

Loek van de Pavert

 

De Dolly Dots gingen dus door. Voor een tv-serie hadden ze samengewerkt met John de Mol en Loek van de Pavert. Loek, die met Total Management onder supervisie van De Mol werkte voor de groep Spargo, trad op als de derde manager van de zes meisjes. Hij was geen dictator en geen vader. De meisjes, zo lijkt het, namen het heft steeds meer in eigen hand.
   In 1984, toen ze hits maakten met ‘She’s a liar’, ‘Trick of the eye’ en ‘Give the girl a break’, ging de groep op pad met begeleiders van vlees en bloed. Vooral toetsenman Peter Schön nam een belangrijke plaats in als muzikant en arrangeur.
   Van den Heuvel ging kijken. Ze traden op twee manieren op. “Eerst voor de jeugd, die vooral bestaat uit meisjes in leeftijd oplopend tot aan de onderkant van de puberteitsgrens. Soms met een brilmontuur dat ouder doet lijken, vaak met de sporen van de eerste make-up op neus, lippen, wangen of wimpers. Maar vrijwel elk kluitje is vergezeld van een moeder die het geheel in goede banen moet leiden.
   ‘De meeste kinderen gaan voor het eerst van hun leven naar een concert. Niet wetend wat ze ervan moeten verwachten of hoe ze zich behoren te gedragen’, legt Patty Zomer uit. ‘Je ziet ze echt kijken met ogen van: dit geloof ik niet, nu word ik gek. Live brengen we iets tot leven wat zich in de hoofden van die kinderen heeft opgebouwd. Ze volgen elke beweging. Lachen of meezingen, dat gebeurt absoluut niet. Het idee alleen al!’
   Na een half uur is het ijs echter wel gebroken. En zodra de eerste nummer één-hit ‘Love me just a little bit more’ de revue passeert, stormt het grut en masse op het podium af of springt op de stoelen, maar zingt in elk geval uit volle borst mee.
   De tweede voorstelling bestrijkt zowat de hele leeftijdscategorie tussen moeders en kinderen in. Het geslacht is meestal mannelijk en dan heren van het type dat je op straat niet snel zult horen roepen dat ze fan zijn van de Dolly Dots. ‘Ik zag ze buiten lopen, bij Carré’, grinnikt Richard DeBois. ‘Twintig jaar, punky uiterlijk. Maar wel met een Dolly Dots t-shirt aan. Dat had je een paar jaar geleden toch niet verwacht. Het publiek is erachter gekomen dat de Dolly Dots niet van plastic zijn, niet de zoveelste meidengroep’.
   ‘We hebben een afspraak lopen met de mensen van het licht dat ze alles uitdoen op het moment dat jullie aan de beurt zijn om mee te zingen. Dan merkt niemand dat je meedoet met de Dolly Dots’, grapt Angela Groothuizen vanaf het podium”.
 
De Dolly Dots waren een heel andere groep geworden dan in 1979, toen ze onder Cees van Leeuwen voor het eerst scoorden met ‘Boys’. Van wat je als ‘harmonie’ tussen artiesten, producers, platenmaatachappij en manager zou kunnen aanduiden, was weinig meer over. De veranderingen gingen dan ook steeds verder door. In 1984 tekenden de Dolly Dots een nieuw platencontract, deze keer met het Duitse Ariola. De meisjes waren naar eigen zeggen deze keer nadrukkelijk betrokken bij de zakelijke onderhandelingen. “We zetten toch niet zomaar een handtekening. We hebben betere aanbiedingen gehad dan die van Ariola. Maar CBS en Phonogram wilden ons puur voor de heb. En wij zochten een maatschappij met enthousiasme en intentie. Het is ook leuk om weer eens met andere mensen te werken. Andere bands wisselen van groepsleden, wij wisselen van de mensen om ons heen. We hebben alle managers al gehad, nu gaan we alle platenmaatschappijen af”.
   Klonk dat niet zelfbewust? Had het feminisme toegeslagen in de popmuziek?
   Vervolgens kwam er een einde aan de samenwerking met producers Van Asten en DeBois. “Op den duur moesten we ze wel aan de kant zetten, omdat zij stilstonden en wij nog ambities hadden de kwaliteit te verbeteren”. De Dolly Dots gingen in zee met Jochem Fluitsma en Eric van Tijn. “De plaat die we met hen hebben gemaakt, is achteraf onze beste, maar ook de minst succesvolle”.
   Bovendien verliet Anita Heilker de groep toen ze in 1985 zwanger werd. Er bleven nog maar vijf Dolly Dots over. Van een top tien notering in de hitlijsten was langzamerhand nauwelijks sprake meer.  
 

 

Dolly Dots in 1988

 

Op 20 februari 1988 kon je in de Hitkrant lezen hoe het afliep met het vijftal. “Amerika lokte nog steeds. In 1986 kregen ze de aanbieding om een speelfilm te gaan maken in The States, een muzikale komedie onder de naam ‘Dutch Treat’, compleet met bijbehorende soundtrack, geproduceerd door de Amerikaanse producers Larry Lee en Greg Penny. The American Dream stortte echter als een kaartenhuis in elkaar, toen de film zelfs in Nederland al flopte en de elpee twee matige hits opleverde, ‘This Girl’ en ‘Hearts Beat Thunder’. De derde single van ‘Dutch Treat’, ‘Make it up to you’, bleef als eerste Dots-single in de tipparade steken. Een gevoelige klap.
   Vanaf die tijd werden de geruchten rond een definitieve Dots-stop steeds sterker. De meiden verklaarden niet goed te worden van die negatieve benadering en lieten ook in daden zien het er niet bij te laten zitten. Ze gingen in zee met het best verkopende producersteam van dit moment: Stock, Aitken en Waterman. Maar ook ‘What a night’, het produkt van die samenwerking, bleef [in 1987] steken op de achttiende plaats van de top 40.
   Angela, Ria, Sjeel [Angéla], Esther en Patty zagen niet meer hoe ze nog ’n kans zouden kunnen krijgen op groei van succes. Alle kansen waren benut en nog mocht niets baten. Zelf zoeken ze de oorzaak o.a. in de tegenwerking van de Nederlandse radio- en tv-wereld, anderen beweren dat men gewoon uitgekeken was op de Dots, of dat ze te oud werden voor een damesgroepje.
   Op vrijdag 5 februari [1988] zetten de Dolly Dots er definitief een punt echter. In een interview met Henk van der Meyden van de Telegraaf vertelden ze onder meer: ‘Een meisjesdroom is voor ons waar geworden. Negen jaar lang hebben wij succes gehad, de wereld rondgereisd, een tv-serie gemaakt en een speelfilm in Hollywood. Je zou jezelf op den duur alleen nog maar herhalen en daar hebben we geen zin meer in’.
   Eén ding staat echter als een paal boven water: er is in volstrekte harmonie besloten ermee te stoppen. Onderling blijven de ex-Dolly Dots, vriendinnen voor het leven”...
 

 

 

In zijn artikel in Oor stelde Hans van den Heuvel: “Damesgroepjes zijn per definitie verdacht. Ze worden geconcipieerd vanachter een schrijftafel, en de uiteindelijke personele invulling geschiedt meer op uiterlijke kenmerken (‘de pak-weg-neem-mee types’) dan op muzikale capaciteiten”. De mannen op de achtergrond, manager, producer, platenbaas, trokken meestal aan het langste eind, was de gedachte.
   Drie jaar na het uiteenvallen en afscheidsconcert van de Dolly Dots wierp Boudewijn Büch zich nog eens op als pleitbezorger voor de meisjes en meidengroepen in het algemeen. “Waarom zouden meidengroepen juist tot het ‘dubieuze segment’ uit de pophistorie behoren? Veel ‘jongensgroepen’, zoals bij voorbeeld The Monkees (actief tussen 1966 en 1968), komen ook van de tekentafel en die hebben dan nog het extra nadeel dat de leden er niet uit zien, dat wil zeggen: niet veel uiterlijke schoonheid kan worden toegedicht. Voorts ken ik honderden jongens- en heren-groepen die er op de bühne ook niks van maken, terwijl ze op de plaat toch verdomd aardig klinken.
   Ik weet nog toen Abba in 1974 met ‘Waterloo’ het Eurovisie Songfestival won. Iedereen riep: ‘Geile meiden, lelijke jongens, maar muzikaal stelt het in ieder geval niets voor’. Dat heeft de wereld geweten! Er is een tijd geweest dat Abba meer platen dan wie ook – uitgezonderd de Beatles – verkocht. Het succes van Abba blijft verbijsterend. Niet in de laatste plaats door enkele zeer interessante experimenten van Frida, Agnetha, Benny en Björn.
   Ik wil niet beweren dat ik mijn koninkrijk voor de muziek van Abba en de Dots van de hand zou doen, maar het helaas beëindigde bestaan van deze twee groepen is, vooral extra-muzikaal, van groot belang geweest. Überhaupt zijn ‘meidengroepen’ in de geschreven popgeschiedenis er nogal bekaaid vanaf gekomen en is er veel lelijks en vooral seksistisch over het verschijnsel neergepend.
   Ik heb wel eens tussen de menigte voor het podium van de Dots gestaan en ik moet zeggen: het was een reusachtig genoegen. Geen heren in lederen kleding die met bierblikken gooiden, geen afwezige junks en verdwaasde headbangers. De Dots zullen dan, nogmaals, de popmuziek artistiek niet mijlenver opgestoten hebben, ze brachten vaderlandse popliefhebbers vele jaren een dosis meidenrock annex jongeren cultuur waarvoor ze zich niet hoefden te schamen. De Dots moeten zich slechts om één ding diep schamen: dat ze ermee opgehouden zijn. Ik zal ze missen. De schatten!”
   Er zouden nog heel schatten komen in de mannenwereld van de popmuziek. Noem maar op: Adele, Amy Winehouse, Emeli Sandé, Madonna, Lady Gaga, Katy Perry, Anouk, Ilse DeLange, Lana DelRey, Taylor Swift, Britney Spears, Miley Cyrus...
 
Harry Knipschild
1 april 2014

Clips
* Motions, Wasted Words, 1965
* Amsterdam, Lucy Lucy, 1970

 

2 oktober 2018

Lilian van Dijk liet me weten dat manager Dave Katz geen Amerikaan was, maar een Nederlander, afkomstig uit Velp. Ze had samen met hem op de lagere school gezeten.

   Bovendien wees Lilian me op krantenartikelen van april 1985, waarin werd vastgelegd dat Katz wegens oplichting van onder meer de Dolly Dots tot een celstraf (gedeeltelijk voorwaardelijk) veroordeeld was.