107 - Ann Bullock wordt Tina Turner
Het is een bekend verhaal. Aan het einde van de fifties leek er een einde te komen aan de rock & roll-muziek die de jeugd in zijn ban had. Elvis Presley, Buddy Holly, Little Richard, Eddie Cochran, Chuck Berry, ze raakten uit het zicht. Nieuwe tieneridolen als Frankie Avalon, Connie Stevens, Annette, Cliff Richard, Bobby Vee, Ricky Nelson, ze maakten tamelijk ‘slappe muziek’. Het leek of de mainstream van de popmuziek terug ging naar voormalige sterren als Patti Page, Guy Mitchell en Doris Day.
Rond 1960 begon ik me steeds meer te interesseren voor rhythm & blues-muziek. Daar zat de pit in die ontbrak als je bijvoorbeeld naar Peter Kraus of de toenmalige Nederlandse idolen luisterde. Tot mijn favorieten in die tijd behoorden Fats Domino, Jackie Wilson, Drifters, Coasters, Hank Ballard en Ben E. King.
In 1961 hoorde ik in de Engelse uitzendingen van Radio Luxemburg een nieuwe naam: Ike & Tina Turner, met het liedje ‘It’s gonna work out fine’. In Europa werd het geen hit, maar ik vond de single geweldig: dat stuwende ritme, de koele mannenstem en het wilde geluid van zangeres Tina Turner. Die zouden het helemaal gaan maken, ik was ervan overtuigd.
Wat er allemaal achter zat, je had er vijftig jaar geleden niet het minste idee van. Later veranderde dat. In 1986, 25 jaar na ‘It’s gonna work out fine’, publiceerde Tina Turner I Tina. My Life Story. Het boek werd gelanceerd als een autobiografie.
Ten onrechte. Het was een geautoriseerde biografie van de hand van Kurt Loder. De auteur had interviews met tal van personen, zelfs met Ike Turner, met wie de zangeres getrouwd was geweest.
De vrouw die we nu Tina Turner noemen werd als Ann (Anna Mae) Bullock op 26 november 1939 in Brownsville geboren, in het westen van de staat Tennessee. Ze groeide op in het naburige plattelandsdorp Nutbush. Als jong meisje in Tennessee hoorde ze veel country & western-muziek, maar ook de blues van B.B. King, ‘Shake a hand’ van Faye Adams en ‘Tweedle Dee’ van LaVern Baker.
Harry Taylor was haar eerste vriendje. “Ik verloor mijn maagdelijkheid op de achterbank van een auto. Zo ging dat in de fifties. Hij had het waarschijnlijk zo bedacht, vertelde dat er die avond geen leuke film in de bioscoop draaide. Mijn oma had het meteen in de gaten. Ze wees me er op dat dat ik zwanger kon worden. Ik probeerde haar te overtuigen dat er niets gebeurd was, dat ik ongesteld was. Maar ze was niet achterlijk”.
De moeder van Ann
Halverwege de jaren vijftig verhuisde Ann met moeder Zelma en haar drie jaar oudere zus Alline naar St. Louis. Ze was zestien. Het leven in zo’n grote stad was nieuw. Alline kreeg werk als barmeisje in een chique club, de Tail of the Cock. “Ze werkte voor Leroy Tyus. Die reed rond in een Cadillac en had een blanke vrouw. Alline was mijn grote voorbeeld. Ze droeg pumps met hoge hakken, zwarte nylons en gedurfde kleding. Ik probeerde haar na te doen”.
Alline en de andere meisjes waren helemaal weg van een plaatselijke rhythm & blues groep, de Kings of Rhythm. Leider van de groep was de nog onbekende Ike Turner.
“Op doordeweekse dagen gingen mijn zus en haar vriendinnen met jonge mannen uit. Tijdens het weekeinde bezochten ze de clubs waar Ike Turner optrad. De Kings of Rhythm hadden in St. Louis dezelfde aantrekkingskracht als de Beatles later. Het ging er nogal wild aan toe tussen de artiesten en hun vrouwelijke aanhang.
Op een zaterdagavond kreeg ik van mijn moeder toestemming om met Alline mee uit te gaan. Ik trok kleren van haar aan en maakte me zo aantrekkelijk mogelijk op. Ik probeerde er ouder uit te zien dan ik was. Alline zei: ‘We gaan naar Ike Turner en zijn band’. Aan de muur van Club Manhattan hing een groot schilderij van de Kings of Rhythm. Toen we aankwamen was de band al aan het spelen, nog vóór de opkomst van Ike Turner zelf. De zaal zat vol met vrouwen, zwart en blank. Blanke meisjes mochten er formeel niet komen, maar van het verbod trokken ze zich niets aan.
Na een tijdje kwam Ike Turner het toneel op. Het was niet mijn type, hij was niet mooi, maar hij had een geweldige uitstraling. Ike speelde fantastisch gitaar. Ik raakte bijna in trance”.
Ann en Ike
Alline en Ann
Alline kreeg verkering met Gene Washington, de drummer van de band. Waar de Kings of Rhythm kwamen was Ann eveneens regelmatig van de partij. Ze wilde niets liever dan meezingen op de bühne. Dat lukte voorlopig niet. “Heel wat meisjes wilden meedoen. De mode van die tijd was dat zwarte vrouwen er volumineus moesten uitzien. Zo was ik niet. Ik was slank en klein. Niemand besteedde aandacht aan me. Een meisje van mijn school, Pat, had meer succes. Ze had een achterste als een kussen. Ike zag haar wel zitten. Hij begon met haar te flirten. Pat vertelde hem dat ze kon zingen, maar dat bleek helemaal niet het geval”.
Ann was jaloers. Ze praatte met haar zus. Die moest Gene vragen of zij ook een keer mocht meezingen. “Ike zei: ‘Ik zal haar wel een keer vragen’. Daar kwam niets van terecht. Maar op een avond greep ik mijn kans. Het was pauze. Ike bleef als enige op het toneel. Dat deed hij om de vrouwen op afstand te houden. Ike had er wel twintig die allemaal iets van hem wilden. Soms kwamen er wel zes tegelijk op hem af. Tijdens de ‘break’ zat hij achter zijn orgel. Ik herkende de song die hij aan het spelen was: ‘You know I love you’ van B.B. King. Ik begon te zingen, ‘Darling, you know I love you, I love you for myself’.
Ike wist niet wat hij hoorde. Hij stopte met spelen en tilde me het toneel op. Hij zei: ‘Ik wist niet dat je echt kon zingen. Welke songs ken je nog meer?’
Ik zei: ‘Alles wat ze op de radio draaien’. Ik kende nog wat liedjes van Little Willie John en wat blues-nummers en een heleboel repertoire van de Kings of Rhythm. We speelden samen nog wat materiaal door. Na de pauze werd ik de zangeres van de band. Ik zong ‘You know I love you’, ‘Since I fell for you’ en ‘Love is strange’”.
Ann verzweeg thuis wat er gebeurd was. Natuurlijk kwam moeder Zelma er snel achter. “We kregen flinke ruzie. Ze sloeg me zo hard dat ik er een bloedneus aan over hield. Ike had een slechte reputatie. Hij en de andere band-leden droegen vuurwapens en gebruikten die. Geen moeder wilde dat haar dochter met dat soort jongens omging. Maar ik had niets fout gedaan. Ik besefte dat ik een hekel aan mijn moeder had”.
Ann was niet altijd even complimenteus over mensen met wie ze in haar leven te maken kreeg.
“Een tijdje hadden Ike en ik geen contact meer. Maar onverwacht belde hij op. Ike had een belangrijk optreden in Columbus en was zonder zangeres. Hij wist dat hij mijn moeder moest inpakken. Dus daar kwam hij in zijn beste kleren. Mijn moeder ging meteen voor de bijl. Ike beloofde haar dat er niets zou gebeuren, daar zou hij wel voor zorgen. Zij ging ermee akkoord. Vanaf dat moment mocht ik zelfs elk weekend bij de Kings of Rhythm zingen.
Wat was ik gelukkig. We waren nu broer en zus. Ike kocht de meest fantastische kleren voor me, roze, zilver en blauw, met lange handschoenen, open schoenen, nylon-kousen, zelfs een stola van bont. En een gouden tand. Ik liet me helemaal door hem inpakken. Ik, kleine Ann, werd min of meer zijn eigendom. Ik zag er zo goed uit dat ze me op school ‘Sexy Ann’ gingen noemen”.
Ann voelde zich thuis bij de Kings of Rhythm. Tijdens en ook na het optreden. Dan gebeurde er van alles. Het was een feest. De meisjes kookten voor de bandleden. “Ik denk dat ze met de mannen naar bed gingen. Op dat terrein ben ik altijd naief geweest”.
Naief of niet, na korte tijd was Ann zwanger van Raymond Hill, die saxofoon speelde.
Lorraine, met wie Ike Turner op dat moment het bed deelde, was ervan overtuigd dat Ike de verwekker was. Ze pakte een pistool en zocht Ann op. De jonge zangeres hoorde uit haar mond: “Je moet me nu vertellen wat er gaande is tussen Sonny (Ike) en jou”.
Ann keek in de loop van het pistool.
“Ik schiet je dood als je me niet de waarheid vertelt”.
Ann ontkende dat er iets was tussen Ike en haar.
“Bitch, je bent het ook niet waard”. Lorraine draaide zich om en verdween. Even later deed ze een zelfmoordpoging. Die mislukte. Lorraine overleefde.
Ann wist heel goed dat ze zich bevond in een circuit waar geweld en criminaliteit heersten. Op 20 augustus 1958 werd Craig geboren, de zoon van de zangeres en de saxofonist van de band.
Craig
Ike & Tina Turner
De relatie tussen Ann en Ike groeide. Zeker van de kant van Ike. Toen hij bonje met Lorraine had kroop hij bij Ann in bed. En dan te bedenken dat hij bij een andere zangeres net een kind verwekt had. Dat was niet zijn enige nageslacht. Op 23 februari 1959 werd Michael geboren, de tweede zoon van Ike en Lorraine Taylor.
Ann: “Ik werd verliefd op Ike. Iedereen was gek op hem. Hij was een beetje verlegen. Hij dronk niet en gebruikte ook geen drugs. Zonder hem voelde ik me verloren. En ik wilde blijven zingen”.
Ze kreeg de kans. Niet alleen op de bühne, maar ook in de studio. Voor eigen rekening maakte Ike Turner een opname van het nummer ‘A fool in love’. De technicus schrok zich rot. Meestal nam hij reclamespotjes op. Ike: “Toen Ann begon te zingen werd de man helemaal rood. ‘Schreeuw niet zo in mijn microfoon’, met die woorden reageerde hij”.
De tape van ‘A fool in love’ kwam bij heel wat platenmaatschappijen terecht. Niemand had interesse. De enige die positief reageerde was ‘Juggy’ Murray van Sue Records in New York. Die was ervan overtuigd dat hij een potentiële hit in handen had. Murray: “Dus vloog ik naar St. Louis. Ike had iemand gestuurd om me op te halen in een lange zwarte Cadillac. We reden door een buurt waar dag en nacht gegokt werd, precies zoals in Las Vegas. Ike deed mee. Hij was niet arm, had meer dan één Cadillac. Jonge blanke meisjes draaiden om hem heen. Daar ontmoette ik Ann, en nog veertig andere vrouwen”.
Murray legde 25.000 dollar neer voor de rechten op het nummer. Zoveel vertrouwen had hij. Ann Bullock was de zangeres van ‘A fool in love’. Zij moest, vond de platenman, de ster van de show worden. Ike Turner liet zich overtuigen. De Kings of Rhythm hielden op te bestaan. Met ingang van ‘A fool in love’ zouden ze verder gaan, ook op het label van de single, onder de naam Ike & Tina Turner. Die beslissing werd genomen zonder dat Ann erbij betrokken was.
In de autobiografie gaf Ann toe dat ze van Ike hield. Toch vond ze, achteraf, dat ze nooit verder had moeten gaan dan een broer-zus relatie. Daarvoor waren ze te verschillend. De gespannen relatie leidde tot een vechtpartij. Die eindigde tussen de lakens. Ann werd voor de tweede keer zwanger, nu van Ike. “Wat moest ik doen? Ik had al een kind en nu was ik zwanger van hem. Zingen met Ike was mijn bestaan. Bovendien had ik het beter dan ooit”.
Juggy Murray kreeg gelijk. ‘A fool in love’ werd een hit. Tina Turner was zwanger en zo ziek dat ze opgenomen moest worden. De Ike & Tina Turner Revue kreeg belangrijke optredens buiten St. Louis aangeboden. Dit was de kans voor de band. Ike liet de aanstaande moeder weten: “De plaat slaat geweldig aan. We hebben tal van boekingen. Je moet hier weg”.
Ann: “Ik zei ja. Ike liet me uit het ziekenhuis wegsmokkelen. Ik had oranje zwangerschapskleren aan. Iemand stond me bij de achteruitgang op te wachten en wees me op een klaar staande auto. Een paar dagen later hadden we een optreden in Cincinnati, Ohio. Samen met Jackie Wilson. Ik kon me niet voorstellen dat ik ooit zwanger op het toneel zou staan. Maar Ike, hij kwam uit de onderwereld. Je wist dat je moest doen wat hij zei”.
Dat was het begin van de Ike & Tina Turner Revue. Er waren meisjes nodig als achtergrondzangeressen en om te dansen. Hoe zouden die heten? Ray Charles had zijn meisjes de Raelettes genoemd. Ike deed hem na. Zo kwam de naam ‘Ikettes’ tot stand. ‘A fool in love’ bereikte de tweede plaats op de R&B-hitparade. Tina Turner was acht maanden zwanger. Ike & Tina Turner gaven een show in New York, in het Apollo Theater. Ze traden op met de andere zwarte sterren van het moment: Ernie K-Doe (‘Mother in law’), Lee Dorsey (‘Ya-Ya’), Hank Ballard (‘Finger Poppin’ Time’) en Joe Jones (‘You talk too much’). In het tv-programma American Bandstand, gepresenteerd door Dick Clark, brachten ze hun hitsingle.
En vervolgens reisden ze door naar Las Vegas. In de de gok- en amusementstad bracht Tina haar tweede kind Ronald ter wereld. Voor Lorraine, nog steeds de partner van Ike Turner, was goed zichtbaar op wie het jongetje leek. Tina Turner: “Dat gaf voor haar de doorslag. Ze vertrok. Het publiek dacht al een tijdje dat we een stel waren. Vanaf dat moment begonnen we samen te leven, met de kinderen erbij.
Toen de kapper een fout maakte vielen mijn haren uit. Ik begon pruiken te dragen. Omdat ik van beweging hield. Ook de Ikettes moesten met een pruik het toneel op. Zwaaiend en dansend op het ritme van de muziek. Dat was opwindend en sjiek tegelijk. Zo vond ik het mooi”.
Even later trouwden ze. Over de grens in Mexico. Ike moest nog scheiden. Dat gebeurde pas in 1974.
River deep mountain high
Het boek I Tina besteedt nauwelijks aandacht aan ‘It’s gonna work out fine’, de single die mij [HK] in de late zomer van 1961 zo enthousiast maakte voor Ike & Tina Turner. Dat nummer bereikte de top twintig in de gewone hitlijsten van Billboard. Dat was niet eerder gebeurd en zou jarenlang niet meer het geval zijn. Eigenaardig vond ik. De reden hiervoor is wellicht dat ‘It’s gonna work out fine’ een song was waarin Ann haar liefde aan Ike Turner verklaarde en hem liet weten met hem in het huwelijk te willen treden. Terwijl ze zich in het boek nu juist geweldig tegen hem afzette. De relatie tussen haar en Ike kwam steeds meer onder druk te staan. Dat was althans wat ze in de ‘autobiografie’ naar voren bracht. Een heel hoofdstuk is echter gewijd aan ‘River Deep Mountain High’.
Na ‘It’s gonna work out fine’ kwamen er geen echte hits meer voor het duo. Af en toe verschenen ze in de onderste regionen van de charts. Dat was alles. Ze moesten dan ook steeds van platenmaatschappij veranderen. In de jaren 1963 en 1965 hadden ze geen enkele pop-klassering.
In 1965 tekenden Ike & Tina Turner een contract met Loma, een sublabel van Warner Brothers. Bob Krasnow was de (blanke) man die het runde. In het verleden had deze met James Brown samengewerkt. Ook Krasnow slaagde er niet in met het duo te scoren. Op een dag ging de telefoon. Krasnow nam op. Aan de lijn was de beroemde producer Phil Spector, die gigantisch gescoord had met de Righteous Brothers, Ronettes, Crystals, Ray Peterson en vele anderen. “Hij zei, ‘You guys have Ike and Tina?’ Ja, was het antwoord. Hij zei: ‘I want to make a record. With Tina’”. Niet met Ike en Tina.
Phil Spector had een song waar hij heilig in geloofde. Het nummer, ‘River deep mountain high’, was geschreven door de succesvolle songwriters Jeff Barry en Ellie Greenwich. De samenwerking van het drietal had al geleid tot kaskrakers als ‘Da doo ron ron’, ‘Then he kissed me’ en ‘Be my baby’.
Ike kon het aanbod om zijn muzikale partner door Phil Spector te laten produceren niet afslaan. Bovendien werd de plaat onder de naam Ike & Tina Turner uitgebracht. Spector was ook nog eens bereid enkele tienduizenden dollars te betalen voor het ‘uitlenen’.
Als je met Spector werkte was er, lijkt het, geen sprake van samenwerking. De producer bepaalde het beleid en daarmee basta. Ann werd in haar eentje uitgenodigd bij Phil thuis. “Het was een rare man. Hij pakte het klokhuis van een appel uit een asbak en at die op. Hij was klein en uitzonderlijk bleek. Ongezond ook. Phil was opgewonden. Hij legde uit dat hij een deal met Ike gemaakt had, dat hij als producer een single met me wilde maken. Ik wist niet wat een producer was”. De platen van Ike & Tina Turner waren waarschijnlijk meer een ‘registratie’ dan een productie. “Phil Spector wilde twee weken lang elke dag twee uur lang met me repeteren. Dat leek me geweldig professioneel.
De eerste dag verscheen Phil in een t-shirt en jeans. Hij begroette me verlegen met alleen maar ‘Hi’. ‘Dit is het liedje’, liet hij me weten en ging achter de piano zitten. Hij zocht de beste toonsoort voor mij uit. Hij zong het zelf. Ik moest lachen. Hij sliste een beetje en er zat altijd wat vocht in de hoeken van zijn mond. De eerste week werkten we er aan dat ik de melodie zo goed mogelijk zong. De tweede week begon ik meer te schreeuwen en te improviseren. Dat was ik gewend. Maar Phil zei: ‘Nee, ik wil dat je je aan de melodie houdt’. Hij hield van mijn stem. Hij vertelde me dat ik een bijzondere stem had. Dat was voor hem juist de reden om met mij te werken.
Toen Phil de basisbanden opnam ging ik naar de studio. Er waren wel 75 muzikanten en 25 zangeres en zangeressen. Even leek het helemaal fout te gaan. De bladmuziek deugde niet. Maar na een tijdje ging het zoals hij het hebben wilde. Ik zong het nummer provisorisch in. Pas een week later kwam ik terug voor de definitieve zangpartij. Niemand was in de studio behalve Phil en technicus Larry Levine. Ik voelde me bij Phil helemaal op m’n gemak. Hij was heel geduldig met mij. Maar het was hard werken. Ik geloof dat ik het wel 500.000 keer gezongen heb. Elke keer zei hij: ‘Bijna, bijna helemaal goed. Laten we het nog een keer proberen’. Het leek wel of er nooit een einde aan kwam. Ik zat helemaal onder het zweet. Ik moest mijn blouse uittrekken van de hitte en stond daar in mijn bh te zingen. Pas laat in de nacht [van 7 maart 1966] kwam ik de studio uit”.
In het voorjaar verscheen de plaat, gewoon onder de naam Ike & Tina Turner. Op de bijbehorende foto zijn Ike & Tina Turner samen met Phil Spector te zien.
Tina Turner, Phil Spector, Ike Turner
Succes in Europa
Tot veler verbazing werd ‘River deep mountain high’ geen hit in Amerika. De single paste niet, is te lezen, in de programmering van de Amerikaanse radio-stations. Voor het ene station was de muziek te ‘zwart’, voor het andere niet ‘zwart’ genoeg. De airplay kwam niet op gang. Geen airplay, geen klassering in de hitlijsten.
In Engeland lagen de zaken heel anders. De plaat verscheen er op het London-label bij platenmaatschappij Decca. Tony Hall, de promotieman van Decca, speelde een bijzondere rol. Hij was in dienst van een bedrijf. Maar tegelijk was hij muziekliefhebber. Als Hall een plaat goed vond schreef hij er over in de Britse pers. Zijn columns in de Record Mirror hadden een uitstraling bij de insiders.
Zijn lyrische verhalen over ‘River Deep Mountain High’ hadden effect. In de Spector-biografie van Mark Ribowsky is te lezen: “De redding voor Phil Spector kwam van zijn vrienden in Engeland. Tony Hall wist dat ‘River Deep’ te radicaal voor de BBC zou zijn. Hij bracht de plaat naar de Engelse piratenstations, die illegaal uitzonden vanaf schepen. Deze stations werden bemand door jonge mensen met een gevoel voor durf. Ze zetten zich af tegen de conservatieve benadering van de BBC. Veel van hen waren echte Spector-aanhangers. ‘Zij waren fantastisch’, zei Tony Hall. ‘Het kostte me weinig moeite hen van de kwaliteit van ‘River deep mountain high’ te overtuigen. Zonder enige hulp van de BBC brachten we de single in vier weken tijd naar de top van de Britse hitlijsten.
Phil was ontroostbaar. Hij draaide helemaal door, toen ik telefonisch contact met hem zocht in het verre Amerika. Ik hoorde het aan zijn stem. Hij was boos en gekwetst. Hij wist dat het een fantastische plaat was. Hij vond dat het de beste plaat was die hij ooit gemaakt had. En terecht”.
Dankzij ‘River deep mountain high’ kwamen Ike & Tina Turner ook in Nederland voor het eerst in de top 40. In 1966 werd de negende plaats bereikt. In 1969 werd de plaat opnieuw in de handel gebracht. En opnieuw werd het een klassering in de top tien.
Het was een uniek moment in de geschiedenis van de popmuziek. Dat de man, die een fenomeen van de eerste orde was in Amerika, in de thuismarkt faalde met Ike & Tina Turner. En dat het juist een van zijn allergrootste successen was in Europa. Heel bijzonder.
Tony Hall
Dankzij het succes van ‘River Deep’ konden Ike & Tina Turner ook in Europa optreden. Ze werden van alle kanten bewonderd door Britse pop-acts. De Rolling Stones met name zetten zich voor hen in. Die kenden het duo al langer. Bill Wyman in ‘I Tina’: “We realiseerden ons dat ze er geweldig uitzagen. Hun show was magisch. Dat is wat wij bewonderen in mensen, als ze zowel op de plaat als op het toneel goed zijn. Sommige mensen maken geweldige platen en als je ze dan ziet stelt het niets voor. Bij Ike & Tina Turner was het visuele even belangrijk als de muziek”.
In zijn autobiografie liet Wyman over de Stones-tour in 1966 afdrukken: “Bij het uitkomen van de single ‘Paint It Black’ begonnen we aan een toernee. Ike & Tina Turner stonden ook op het programma. We hadden ze uit de States laten overkomen. Ze hadden een gevolg van negentien mensen. Na Londen gaven we in Leeds twee concerten. Het was geweldig om Ike & Tina Turner vanuit de coulissen te bekijken”.
In november 1969 maakten de Stones een toernee door de VS. Keith Richards in zijn autobiografie: “Ike & Tina Turner waren van de partij. Zij waren de opening acts. Maar het was een ‘hot’ show op zich zelf”. Richards was vooral onder de indruk van Ike Turner. “Ike sleepte me zijn kleedkamer binnen, ik geloof in San Diego. ‘Laat me zien hoe je op vijf snaren speelt’. Drie kwartier lang legde ik hem uit hoe ik dat deed. Een tijdje later verscheen ‘Come Together’, dat prachtige album van Ike & Tina Turner. Met dat gitaar-spel. In 45 minuten had hij door hoe hij het moest doen. Zo gaat dat bij ons muzikanten”.
Ook zelf had ik [HK] in die tijd met Ike & Tina Turner te maken. In augustus 1966 greep ik in een artikel voor het blad Teenbeat nog even terug op het verleden. “Ike & Tina Turner hebben al jaren succes in Amerika. In 1961 hadden ze een grote USA-hit met ‘It’s gonna work out fine’. Er zijn enkele live-albums van hun uit die voor de rhythm & blues van historische waarde zijn. Een zo’n LP heet ‘The Ike & Tina Turner Show’ (Warner Brothers) en werd onlangs genoemd als een van de tien beste R&B LP’s ooit gemaakt. ‘River deep mountain high’, hoog op de hitparade van Engeland en Nederland is misschien de beste plaat die ze ooit maakten”.
In het voorjaar van 1968 traden Ike & Tina Turner in de Rotterdamse Doelen op. Met in het voorprogramma Euson & Stax. Bij die gelegenheid werd ik toegelaten tot de kleedkamer van het echtpaar. Ik werd er bijzonder vriendelijk onthaald. Een fotograaf maakte een foto die op 8 juni 1968 in het blad Billboard werd afgedrukt. De begeleidende tekst luidde: “During the visit of Ike and Tina Turner to Holland for concert appearances promoted by Paul Acket, Ike Turner discusses promotion and release plans for the duo’s Kent-Relax records with Iramac publicity manager Harry Knipschild”.
Het was een fascinerende show van de Ike & Tina Turner Revue. Een echte muziek-spektakel.
Hoes live-album
***
Ike & Tina Tuner braken in de jaren zeventig definitief door met singles als ‘Proud Mary’ en ‘Nutbush City Limits’. In 1976 kwam er echter een einde aan de relatie van het tweetal. Hun wegen scheidden zich voortaan.
Je zou denken dat Ann voortaan verder door het leven zou gaan onder haar eigen naam Ann Bullock. De naam Tina Turner was haar immers door Ike Turner opgelegd. Ann zette zich geweldig af tegen alles wat haar door Turner aangedaan was. Dat deed ze in het openbaar, in interviews, in haar ‘autobiografie’, die bovendien verfilmd werd. (De film, ‘What’s love got to do with it’, uit 1993, is overigens een sterke vertekening van de tekst van ‘I Tina’, en van de feiten). Toch gaat ze tot op de dag van vandaag door met leven onder de naam van de man die ze verafschuwt.
Wat Ann Bullock over haar ‘relatie’ met Ike Turner beweerd heeft wordt algemeen geloofd. Dat heeft haar imago veel goed gedaan. Haar solo-carrière werd een groot succes. Anders is het met het verweer van Ike Turner, onder andere voor de Amerikaanse televisie. Ike ontkende veel van hetgeen Ann beweerde. Hem geloven maar weinig mensen.
Ike Turner is in 2007 op 76-jarige leeftijd overleden. De Kings of Rhythm speelden hun oude repertoire bij de uitvaart. Ann Bullock was niet aanwezig. Begrijpelijk. Little Richard, Solomon Burke en Phil Spector waren wel van de partij. Bij die gelegenheid prees Spector nog eens hoe belangrijke Ike voor Tina Turner, Ann Bullock, geweest is. “Ike made Tina the jewel she was”. En Solomon Burke verkondigde: “Ik weiger Ike Turner te begraven. Ik ben gekomen om hem vandaag te verheffen!”...
Harry Knipschild
9 mei 2012
* Tina Turner is op 24 mei 2023 overleden.
Clips
* Joe Jones, You talk too much, 1960
* Ike & Tina Turner, It's gonna work out fine
* Jackie Wilson, That's why I love you so, 1962
* Ike & Tina Turner, It's gonna work out fine
* Jackie Wilson, That's why I love you so, 1962
* Speelfilm 'What's love got to do with it, 1993
* Ike Turner, interview naar aanleiding van speelfilm
* Ike Turner, interview naar aanleiding van speelfilm
Literatuur
Ann Moses, 'Ike & Tina Turner: Mother of four rocks in revue', Rhythm 'n' News, 10 september 1965
Ann Moses, 'Ike & Tina Turner: Mother of four rocks in revue', Rhythm 'n' News, 10 september 1965
Harry Knipschild, ‘Ike & Tina Turner’, Teenbeat, augustus 1966
‘Ike & Tina Turner in Nederland’, Billboard, 8 juni 1968
Richard Williams, The Sound of Phil Spector, Londen 1972
Tina Turner en Kurt Loder, I Tina. My Life Story, Londen 1986
Jip Golsteijn, ‘Tina Turner’, in Kogels in de brievenbus, Utrecht 1991
‘Ike Turner talks about ex-wife Tina and his new fiancee’, Jet, 27 september 1993
Bill Wyman en Ray Coleman, Stone Alone. De inside story van de Rolling Stones, Amsterdam 1991
Mark Ribowsky, Phil Spector. He’s a Rebel, Da Capo Press, 2006
Jeff Leeds, ‘Ike Turner is eulogized as misunderstood’, New York Times, 22 december 2007
Keith Richards en James Fox, Life, Londen 2010
- Raadplegingen: 30334