520 - The Zombies, Kiev en Robert Speelman
In het begin van de jaren zestig kregen we te maken met een ware revolutie in de popmuziek. Het tijdperk van de Amerikaanse rock & roll-golf vanaf 1955 – met Bill Haley, Elvis Presley, Little Richard, Buddy Holly, Everly Brothers, Fats Domino, Chuck Berry en anderen – leek voorbij. In hun plaats lieten groepen als de Beatles, Rolling Stones, Animals, Searchers, Kinks, Dave Clark Five, Gerry & the Pacemakers, Herman’s Hermits nadrukkelijk van zich horen in wat de Amerikanen omschreven als de ‘British Invasion’.
Rod Argent
De Zombies – uit St Albans, ten noorden van Londen – waren eveneens van de partij in die tijd. In het blad Goldmine wijdde Robin Platts anno 1995 een artikel aan de geschiedenis van de groep. Hij ging in gesprek met zanger Colin Blunstone, gitarist Paul Atkinson, drummer Hugh Grundy, bassist Chris White en toetsenman Rod Argent, die het woord nam en uitgebreid vertelde over zijn muzikale achtergrond.
Letterlijk zei Rod: “When I was a kid I was always into music, but I only ever liked classical music. Then when I was about 11, I was at my cousin’s house – Jim Rodford, who later became the bass player with Argent. He had two sisters and they were playing some Bill Haley records and I thought they sounded terrible, but after I was there for a couple of hours and they played them nonstop, I really started to like it.
That really got me turned on to rock ’n’ roll, to some extent. Then when I heard Elvis sing ‘Hound Dog’. That was when I really didn’t want to listen to anything else for a couple of years, except for the rawest rock ’n’ roll I could lay my hands on, which at the time was Elvis.
By the time I was 15, I’d heard Miles Davis. I heard the album ‘Kind Of Blue’ and also ‘Miles Ahead’, which absolutely turned me over as well. So I sold all my Elvis records to buy those two albums, which I later wished I hadn’t. But I had a real passion for that, when I first heard it. And I had a background all the time of classical music.
Rod bracht ook zelf klanken voort: “Even when we formed the band I was still in a cathedral choir; we used to sing a lot of modern classical music. It was a very good choir; we used to broadcast on the radio over here (in England). That was a very good education as well”.
Invloed van de Beatles
Met de opkomst van de Beatles veranderde ‘alles’. “I think, really, from the time the Beatles came out – the first single in England was ‘Love Me Do’ – I sort of thought that was interesting but it didn’t knock me out. But their second single was ‘Please Please Me’, and that absolutely knocked me flat.
I heard it on Radio Luxembourg one evening and I just stayed up all night in case they played it again, because I thought it was so brilliant. From that time on, the Beatles were a big influence, too. Absolutely without question”.
Rod Argent, Hugh Grundy en Paul Atkinson zaten nog gewoon op school en speelden in het orkest van die school. Van het een kwam het ander, aldus drummer Hugh: “Rod said, why don’t we get a little band together or something. It was more jazz than anything. It was very basic and rudimentary.
I think that probably shows later on, because there was quite a bit of jazz influence in what we used to play, that’s for sure”.
Colin Blunstone
Colin Blunstone kwam er later bij: “We met, I think it was Easter time, about 1961. I’d seen Hugh Grundy a bit because he came from the same town as me, but Rod Argent and Paul Atkinson, I didn’t know at all.
We went to a youth club called the Pioneer Club and we used the instruments of one of the top local bands, the Blue Tones. In that band was Rod’s cousin, Jim Rodford. I remember we all thought it sounded rather good, and then the next week, we had to use our own equipment, which was nonexistent, and it didn’t sound so good, I’m afraid.
At that first rehearsal we had, Rod was the singer in the band – he didn’t play keyboards at all – and I was the rhythm guitarist. It wasn’t until a few months later that we changed around. I remember thinking at that first rehearsal…we had a little break and Rod went over to the piano and started playing and it sounded really, really good. I thought this is a little bit strange: Why isn’t this guy playing in the band, but he was the singer at the time”.
Colin werd niet meteen de zanger van de groep. “We were only 15 or 16 years old; it was just a little adventure, really. I was just pleased to be there and do anything, really. I remember when we first met that Saturday morning, I had a badly broken nose and two black eyes. My nose was all taped across – and I think I looked pretty aggressive – because they didn’t know me at all. I played a lot of rugby when I was at school and I had broken my nose and I think they thought I was fairly rough and tough”.
Colin Blunstone en Rod Argent in Kiev (2008)
Zombies
De Zombies begonnen als een R&B coverband, vertelde Paul Atkinson. “Things like ‘I Got My Mojo Working’ [van Muddy Waters]. We were much more of an R&B group in those days. We would play Curtis Mayfield songs, Solomon Burke songs. Everyone was doing covers in those days, so we would do mostly covers. Things like ‘Do You Love Me?’, which was a big hit for the Contours. We were playing at dances, so you had to play things that were upbeat, for the most part”.
In Watford Town Hall traden ze op voor 2000 mensen. Het was een soort van competitie voor diverse groepen. Colin Blunstone: “It was a funny thing. It was very, very exciting for us. There were probably in excess of 2,000 people there, which for us was a lot of people.
There were a lot of very loyal supporters for all the other bands and so it was very loud. The audience was very loud; it was like a football match, everyone cheering on their team. I remember we played in the final and we went on last. I think it’s a real advantage to play last in a competition like that. It certainly got us a lot of attention.
We played ‘Summertime’ and ‘You Can’t Do That’, the Beatles’ song. It was a magical evening; the place just went crazy. I think the penny began to drop then, that there was a possibility that we should at least try to be a professional band, for me, anyway. And, when it came to it, it just seemed the most natural thing in the world.
I think Chris White had just got his degree at art college. A couple of us had just taken jobs and everybody just dropped everything. It didn’t seem like a difficult decision to make at all. So we bought this very old beaten up van and just drove up the motorway and started playing gigs”.
Decca
Onverwacht stonden de ze oog in oog met Dick Rowe (1921-1986), de man die bij Decca Records in Londen besliste welke groepen onder contract gebracht werden. De Beatles had Rowe laten lopen, maar hij had wel oog voor de Rolling Stones, Brian Poole & the Tremeloes, de Bachelors, Them en de Zombies.
Paul Atkinson: “We were signed by Dick Rowe, who was the head of A&R at Decca. Our sole contact with Dick Rowe was when he showed up at the Herts Beat show. We were backstage, congratulating ourselves for having won and this guy walks in with a three-piece suit. ‘I’m Dick Rowe from Decca Records, here’s my card. You are now Decca Records artists’.
He didn’t say, ‘I’d like to invite you to. He said, ‘You are now Decca Records artists. Congratulations. I know you’re all under age, so have your parents look this contract over and give me a call’”.
De jongelui hadden kennelijk zelf weinig in te brengen.
Plaatopname
De Zombies kwamen terecht bij producer Ken Jones.
Rod Argent: “We recorded our first record, which was supposed to be ‘Summertime’. We recorded ‘Summertime’ at a place called the Jackson Brothers Studio. Then Ken Jones, our producer, said, ‘I think you should also write something for the session yourselves’. So Chris White wrote a song for the session, and I wrote a song for the session. We did ‘It’s Alright With Me’, which I’d already written. And ‘She’s Not There’ was really the second song I ever wrote. That was written actually for the recording session”.
Zombies in het begin
Paul Atkinson zat nog op school in die tijd. “Dick Rowe said, ‘I’ve booked three hours for you at Decca’s Studios in West Hampstead’ in April of 1964. I had to get the afternoon off school. I had to take a note from my mother to school to be excused at mid-day. All my friends at school thought it was great. They couldn’t believe it – Atkinson’s got the afternoon off because he has to make a record! The following week we got a phone call saying, ‘She’s Not There’ is going to be your first single and it’s going to come out in July”.
Die eerste single bracht de Zombies meteen in de top 20 van de Britse hitlijsten. In Amerika ging het nóg beter. Op 5 december 1964 bereikten ze de nummer één positie in het vakblad Cashbox – vóór ‘You Really Got Me’ (Kinks), ‘Time is on my Side’ (Rolling Stones), ‘Baby Love’ (Supremes), ‘Ask me’ (Elvis Presley) en ‘Ringo’ van Lorne Greene, een verkapte referentie aan de drummer van de Beatles.
Zombies in Cashbox, 5 december 1964
Snelle hit
Vanwege het internationale succes werden de Zombies onder druk gezet om onmiddellijk een langspeelplaat op te nemen.
Chris White: “In those days it was all four-track and you went in for three hours and did three tracks. Simple as that. I think the album cost two hundred pounds”.
Colin Blunstone: “The album was recorded incredibly quickly because suddenly we had a hit record and the album, as I remember, was recorded in a couple of evenings. Not days, evenings. We just had to desperately find songs because until then we had been doing quite a lot of covers. We’d only just started writing our own songs”.
Het ging allemaal snel. Op het album werden behalve de bestaande tracks ook wat R&B-songs gezet, zoals ‘You’ve Really Got A Hold On Me’ (Miracles), ‘Bring It On Home To Me’ (Sam Cooke, Animals) en ‘Got My Mojo Working’ (Muddy Waters). Producer Ken Jones liet zijn eigen song ‘Work ’n’ Play’ opnemen. Rod Argent schreef ‘Tell Her No’, die als opvolger van ‘She’s not there’ in de markt gezet werd. In Engeland was er nauwelijks succes, in tegenstelling tot de VS, waar de top tien wederom gehaald werd.
Het leek erop of het einde van de Zombies – wat platen betreft althans – nabij was. Nieuwe singles ‘She’s Coming Home’ (van Rod Argent) en ‘I Want You Back Again’ (idem) haalden de Britse hitlijsten niet meer, terwijl de verkoop ook in Amerika tanende was. ‘I Want You Back Again’ kwam er bijvoorbeeld niet hoger dan 95 in 1965.
Optreden van de Zombies in Amerika
In december 1964 en 1965 trad de Engelse groep enkele keren in Amerika op. Allereerst in de kerstshow van deejay Murray the K.
Chris White: “It was mind-boggling for us. We were working with Dionne Warwick, the Isley Brothers, the Shirelles, the Shangri-Las, 15 or 16 acts. We played one song per night, five times, all over Christmas from eight in the morning until 10 at night”.
Hugh Grundy kon zich in 1995 de Shangri-Las nog goed herinneren. “They were on the same bill as us. To get the sound of the motorbike (for ‘Leader Of The Pack’), they actually had a motorbike onstage. And they gave me the job of starting this thing up at the appropriate part of the song”.
De Britten gingen later op toernee als onderdeel van de het imperium van deejay Dick Clark – de Caravan of Stars. Hugh Grundy in 1995: “It was a sort of two-headed tour: we were headlining one part of it and Herman’s Hermits were headlining the other part. We toured all over the States. We played every other night for about five or six weeks.
The two tours coincided in Toronto and we all played a big theater. I do remember distinctly being down in the dressing room that night. We couldn’t find our way up to the stage. We were going down corridors saying, is this where we’re supposed to go? Meanwhile, we could hear the roar of the crowd from upstairs as we tried to find the stage”.
Paul Atkinson had andere herinneringen: “I think we did 25,000 miles in six weeks, in a Greyhound bus. I got very sick, because we weren’t eating properly. But it was great fun. The Isley Brothers were on that trip. We got to know Ronald and the Isleys very well; they were great guys. And they were very flattered that we would sing their songs sometimes”.
Scheiding van rassen
Ondanks het gebrek aan grote nieuwe hits werden ze in juli 1965 terug gevraagd – samen met de Searchers. De Britse jongelui maakten nu kennis met de scheiding van rassen in de zuidelijke staten. Blank en zwart werden er niet gelijk behandeld. Atkinson: “I remember one show in Virginia we did with Peter & Gordon, Tom Jones, the Beach Boys and the Searchers. It was wild.
That was our introduction to the Deep South and playing to segregated audiences. I remember playing Montgomery, Alabama, and getting a shock because, backstage before the show, the bathrooms were marked ‘white male’, ‘black male’, ‘white female’,‘black female’. When we went onstage and looked out at the audience, they were segregated. The audience came in through separate entrances, sat in separate seating areas, went to separate bathrooms.
It was only then that it really came home to me: Some of the people on the tour were people we idolized, like the Isleys. And we would go into a fast food restaurant and we’d sit down, and they wouldn’t serve us. Finally we would say, can we get a menu or something?
They would say quite openly, ‘If you would like to ask your friends to leave, then we’ll be happy to serve you’.
It was hard to find a roadside restaurant that would serve all of us. So, frequently, we’d stop twice for lunch – once for them, once for us”.
Tijdens de optredens maakten ze hysterische taferelen mee, vooral in het begin. Rod Argent: “It was very much the time of the Beatles when we started, loads and loads of screaming girls and everything. If you ventured out into the street, you’d be chased by hordes of screaming girls with scissors trying to cut your hair off and pull your shirt off. It was quite dangerous to go outside in the early part of it”.
Einde van de Zombies en nieuw begin
Omdat de Zombies geen hits meer maakten, beëindigde Decca het contract. De groep wist het desondanks voor elkaar te krijgen om bij concurrent CBS een album (‘Odessey And Oracle’) op te nemen – maar wel met een minimaal budget.
Chris White: “We recorded it at Abbey Road. I think we did the whole album for a thousand pounds, still using four tracks. It was like a factory. Everyone had a break at lunch time and at tea time. And then you just went on until eight o’clock at night”.
Bij CBS in Amerika wilden ze het album aanvankelijk niet uitbrengen. Maar een van hun artiesten, Al Kooper (van Blood, Sweat & Tears) hoorde het in Engeland, werd enthousiast en wist de Amerikaanse tak van de platenmaatschappij ertoe te brengen ‘Odessey’ alsnog te persen.
De Amerikaanse deejays besteedden nauwelijks aandacht aan de nieuwe muziek van de Zombies. De singles ‘Butcher’s Tale’ en ‘Care of Cell 44’ bereikten de ether niet. Chris White: “Nothing happened. CBS decided as a last shot they’d put out ‘Time Of The Season’”.
Colin Blunstone was niet blij met ‘Time Of The Season’, liet hij in 1995 weten. “I didn’t like that song. Rod and I had a big, big row in the studio as I was singing it. He was in the control room and the song had only just been written – I think it had been written that day or in the few days before we went in and we hadn’t had a chance to rehearse it that much. He was offering advice as to how the song should go and I was getting a bit upset about all this advice coming down”.
Waarom zing je die song zelf niet zou hij kwaad gezegd hebben. “It was a hell of a row”.
Aan lager wal
Door het uitblijven van hitsingles was de groep aan lager wal geraakt. Atkinson: “I was getting more and more frustrated playing one-nighters around the country, traveling around in the back of a van. It was pretty rough. There was a lot of tension in the group. All of us felt that the Zombies had had their best days”.
Tijdens een repetitie kwamen de leden van de groep tot de conclusie dat ze er maar beter mee konden ophouden. Colin Blunstone: “We’d been playing nonstop for three years and of course we’d had the really unfortunate situation of starting off with a huge hit and everything was a little bit less successful after that.
You know, you’ve got to take your success where and when it comes, and be thankful for it, but it’s a lot better if it comes a little bit later on in your career. If you start at the top, it’s very difficult to take disappointment after that. And that’s what happened to us. I remember the actual words that were spoken. We were rehearsing acoustically at Chris White’s flat in Finchley.
I think everyone was tired and being a bit negative and actually, as I remember it, Paul said, ‘Well, I think it’s time for me now, I think that’s enough’”.
Colin Blunstone, die eerder in de verzekeringen had gewerkt, pakte zijn oude bestaan weer op.
Zonder alteveel gedoe was er een einde gekomen aan het bestaan van de Zombies, althans zo leek het. Maar plotseling werd ‘Time Of The Season’ alsnog in Amerika opgepakt. Terwijl de groep in feite niet meer bestond, beleefden ze hun grootste hit. Dat was uitzonderlijk.
Colin had zich intussen laten verleiden om op de solotoer te gaan, aanvankelijk onder het pseudoniem Neil McArthur. Een van zijn successen was een solo-versie van ‘She’s Not there’, de eerste hit van The Zombies. Rod Argent zette de groep Argent op, hun grote hit was ‘Hold Your Head Up’, mede geschreven met Chris White. Paul Atkinson vond werk als A&R manager bij CBS Records in Londen.
Onafhankelijk van elkaar wisten ze te scoren. In maart 1973 traden zowel Colin als Argent in Voorburg op tijdens het Popgala. Ze stonden op hetzelfde podium, maar tot een reünie kwam het niet. Het tv-programma leverde Colin de de hit ‘I Want Some More’ op. Een paar maanden later stond hij bij Pinkpop op het podium in Geleen. Meer successen volgden, zoals ‘What becomes of the broken hearted’ (met Dave Stewart), ‘Wonderful’ en ‘Andorra’.
Paul Atkinson had succes door ABBA voor de Britse tak van het bedrijf CBS te contracteren. Omdat ik [HK] hetzelfde deed bij Polydor in Nederland deed, werden we in zekere zin collega’s.
Robert Speelman
Na verloop van tijd gingen Colin en de Zombies opnieuw met elkaar samenwerken. Dat gebeurde echter niet vaak, hoorde ik uit de mond van de Nederlander Robert Speelman, die op 2 november 1951 in Naarden geboren is. Tijdens een lezing die ik bij de Koninklijke Industrieele Groote Club op de Dam in Amsterdam gaf, maakten we kennis. Robert vertelde me dat hij zelf een Zombies-concert georganiseerd had. Het had plaatsgevonden in een bijzondere stad, Kiev, hoofdstad van Oekraïne, op 12 september 2008.
Ik vroeg om meer details, omdat het me zo bijzonder leek.
Op 28 februari 2024 kwam hij mij zijn verhaal vertellen. Ter aanvulling stuurde hij me een aantal zelf-gemaakte foto’s, die in dit artikel als illustraties zijn terug te vinden.
Robert groeide ‘muzikaal’ op in het tijdperk tussen de eerste rock-artiesten en de grote doorbraak van de Britse groepen. De eerste jaren van de sixties bepaalden zijn smaak, constateerde ik tijdens onze onmoeting in Oegstgeest. Robert was op jeugdige leeftijd een bewonderaar van bijvoorbeeld de romantische muziek van Elvis Presley, zoals ‘Muss I Denn’ (‘Wooden Heart’) uit de film ‘G.I.Blues’. Andere favorieten waren Cliff Richard, Adamo en Rocco Granata. ’s Avonds luisterde hij naar de Engelstalige uitzendingen van Radio Luxemburg.
Later in de sixties ging zijn interesse uit naar de grote Engelse en Amerikaanse groepen, vooral de Merseybeat en de Kinks.
Robert Speelman
Robert studeerde rechten in Rotterdam. Na zijn studie was hij 18 jaar werkzaam bij Mees & Hope, en hield er zich bezig met internationale handelsfinanciering. Zo kwam hij in Oost-Europa terecht, waar zich na de val van de Muur (1989) en het onverwachte einde van de Sovet-Unie (1991) een compleet nieuwe situatie voordeed. In die regio waren geen goed-functionerende banken, dat was wel duidelijk. Speelman was onder meer betrokken bij het opzetten in Kiev van de First Ukrainian International Bank. Wel vijfhonderd keer reisde hij die kant uit.
Nog steeds is hij actief in het land – ondanks de oorlogssituatie. Vroeger verhuurde hij auto’s aan toeristen, nu aan hulporganisaties (bijvoorbeeld Artsen Zonder Grenzen) en journalisten (van bijvoorbeeld Washington Post en tv-station ITV). Appartementen verhuurde hij eerst aan expats, nu met name aan it-bedrijfjes en Oekraïners die uit het oorlogsgebied een paar dagen naar Kiev of Odessa komen.
Kiev
Als muziekliefhebber zette Robert in Kiev in 2013 ook een zangkoor op, de Melody Girls of Ukraine, 25 jonge vrouwen. Veel van die meisjes waren uit het oosten van het land naar de hoofdstad getrokken als gevolg van de veranderende politieke omstandigheden. In 2015 maakten twaalf Melody Girls een toernee door West-Europa, waarbij ze in Engeland westerse songs brachten als ‘Mrs. Robinson’ (Simon & Garfunkel), ‘Always there to remind me’ (Sandie Shaw) en ‘What the world needs now is love’ (Dionne Warwick).
De Melody Girls traden onder meer in Cambridge op – met een brassband en een groot mannenkoor. Volgend jaar april staat een nieuwe toernee gepland, met een optreden in de (vernieuwde) Cavern van Liverpool en in Oxford, opnieuw met een groot mannenkoor. Ze worden dan ook in Nederland verwacht.
Nu de popmuziek steeds meer erkenning krijgt als cultuuruiting duiken er ook bij ons in het Westen steeds meer koren op die met dat soort repertoire naar buiten treden. Op YouTube vind je ze volop. Begin deze maand was ik in Maastricht getuige van de presentatie van een koor, opgezet door mijn (voormalige) klasgenoot Geert Panhuysen. Op het programma stonden onder meer ‘Let It Be’ (Beatles), ‘Rave On’ (Buddy Holly), ‘Wonderful Tonight’ (Eric Clapton) en ‘Morning Has Broken’ (Cat Stevens). Het fenomeen Top 2000 heeft er wellicht sterk toe bijgedragen dat het ‘normaal’ is geworden.
Meer nog dan zijn bemoeienis met de Melody Girls is Robert Speelman trots op het Zombies-concert van 12 sepember 2008 in een grote zaal van de technische universiteit van Kiev. Hij wilde in muzikale zin iets teruggeven aan de mensen voor de inkomsten die hij had met zijn zakelijke ondernemingen. Wat was er mooier dan een popconcert organiseren met een beroemde groep uit het Westen.
Zo simpel bleek het niet te zijn, hoorde ik. Lang niet iedereen was bereid om de tocht naar het land te ondernemen. Bij de Zombies lukte het wel. Ze traden nog maar zelden samen op en waren niet eerder in Oost-Europa geweest. Door middel van tussenpersonen, inclusief hun Engelse agent, wist Robert de groep van ‘She’s Not There’ en ‘Time Of The Season’ te overreden. Ze waren niet eens duur, ongeveer 12.000 euro plus de kosten van het vervoer.
De groep stelde geen eisen aan de kwaliteit van het hotel. De mannen waren tevreden met wat hun geboden werd in Kiev.
Zombies in Kiev
Op het laatste moment moesten er nog hindernissen genomen worden. Robert stuurde dochter Marinde naar Kiev om propaganda te maken bij de studenten van de universiteit. De Zombies, die tientallen jaren eerder in onze contreien populair geweest waren, bleken in het voormalige oostblok nauwelijks indruk gemaakt te hebben. Bij de Oekraïense jeugd van 2008 was hun muziek wel bekend, maar werd die niet in verband gebracht met de naam Zombies. Het kostte Marinde dan ook heel wat energie om de grote zaal redelijk vol te krijgen.
Een ander probleem betrof de apparatuur. Om het concert mogelijk te maken voor toetsenman Rod Argent moest er op het laatste moment een speciaal model Hammond-orgel uit Moskou overgevlogen worden. De Russen konden vragen wat ze wilden, werd me verteld. Dat deden ze dan ook. Volgens Robert kostte de huur van het apparaat meer dan de gage van de artiesten. Maar gelukig kwam het goed op die twaalfde september in het jaar 2008.
Colin Blunstone in Kiev
Robert viel het op dat Colin Blunstone zijn publiek niet aankeek. De mensen in de zaal bleken zijn tekst niet goed mee te kunnen zingen en dan zou hij fouten maken. Bovendien moest de zanger alvorens op te treden eerst een biertje tot zich nemen. Van huis uit was hij een wat ‘stijve verzekeringsagent’. Het biertje had hij ‘nodig’ om zijn pasjes te kunnen maken.
De Zombies, constateerde Robert, hadden het geweldig naar hun zin. Het deed hun goed vast te stellen dat veel van hun klassieke songs ook bij de studenten in Kiev toch een zekere populariteit genoten. Toen ze aankondigden muziek van het album ‘Odessey And Oracle’ ten gehore te gaan brengen, werd er spontaan vanuit de zaal gereageerd. Dat werkte als een stimulans. Voor Robert werd het een kleine teleurstelling dat hij de kans niet kreeg om samen met de groep het begin van ‘Time Of The Season’ mee te doen. Anno 2024 zat hem dat nog steeds een beetje dwars.
Zombies in Kiev
Het werd laat voor de Zombies na afloop van het concert. Tot diep in de nacht bleven ze doorgaan. Robert Speelman had flink geïnvesteerd om het optreden mogelijk te maken. Hij is er nog steeds trots op wat hij zestien jaar geleden in het verre land op touw gezet heeft.
Harry Knipschild
21 april 2024
PS Na afloop van zijn bezoek stuurde Robert mij een lijstje van zijn huidige favoriete nummers, dat overigens regelmatig verandert:
1. Kinks, Waterloo Sunset. 2. Kinks, Shangri-La. 3. Connells, ’74-’75. 4. Isley Brothers, Summer Breeze. 5. George Straight, Amarillo by morning. 6. George Harrison, While my guitar gently weeps. 7. Beatles, Let it be. 8. Beach Boys, God Only Knows. 9. Gerry & the Pacemakers, Don’t let the sun catch you crying. 10. Unit 4 + 2, Concrete and Clay. 11. Rolling Stones, Tell Me. 12. Lovin’ Spoonful, Younger Girl. 13. Glen Campbell, Gentle on my mind. 14. Association, Never my love. 15. Byrds, My Back Pages
Clips
* Colin Blnstone, Popgala 1973
* Zombies, Time of the season, het verhaal
Literatuur
Peter Jones, ‘The Zombies – the group with the brainpower’, Record Mirror, 22 augustus 1964
Peter Jones, ‘The Zombies: The Next ‘In’ Group’, Record Mirror, 9 April 1966
John Mendelssohn, ‘The Zombies: Whisky a Go Go, Los Angeles CA’, Los Angeles Times, 16 oktober 1969
Rosalind Russell, Andrew Tyler, ‘Plague of the Zombies’, Disc, 14 oktober 1972
Jim van Alphen, ‘Pop-gala om voor thuis te blijven. Hele avond opTV’, Parool, 10 maart 1973
Karel Hubert, ‘The Zombies overleven zichzelf’, in 1969-1970. Het afscheid van de Sixties, Breda 1988, 75
Robin Platts, ‘Time of the Zombies’, Goldmine, 14 april 1995
Jim Bessman, ‘Zombies rise again’, Billboard, 13 maart 2004, 64
- Raadplegingen: 1555