30 - Amma, een vrouwelijke goeroe in de backwaters van Kerala (India)

 

 

 

In februari 2009 reisden Greetje en ik samen met andere Nederlanders door het zuiden van India. Reisorganisatie Koning Aap had ons voorzien van een goede begeleider: Rik Jonkers.

 

Op 19 februari bevonden we ons ’s morgens in Alappuzha op de kust van de westelijke deelstaat Kerala, die in de VOC-tijd bekend stond als de Malabar-kust. Kerala was een gebied waar de communisten het aardig voor het zeggen hadden.

 

Tijdens ons verblijf in het subcontinent waren we eerder geweest in onder meer Chennai (Madras), het goeroe-dorp Auroville en de voormalige Franse kolonie Pondicherry, allemaal gelegen in de deelstaat Tamil Nadu op de oostkust. Na een tocht door het binnenland waren we aan de westelijke kant uitgekomen.

  Koning Aap had de reis zo goed georganiseerd dat je elke dag wel iets interessants meemaakte, tenminste als je daar voor openstond. Wat zouden we beleven op deze donderdag, ver weg van Nederland?

  In de korte handleiding, die we overhandigd kregen was te lezen: “Vlak achter de kust van Kerala, tussen Alappuzha en Kollam, liggen de beroemde ‘backwaters’. Deze binnenwateren vormen een labyrinth van smalle en brede kanalen, door palmen en dorpjes omzoomd, soms uitkomend op diepe meren. Na het ontbijt scheep je je in voor een onvergetelijke tocht door dit waterrijke gebied. Een hele dag geniet je van het rustieke leven dat langs de oevers aan je voorbij glijdt. Soms heb je in de verte zicht op de open zee. Rond zonsondergang leg je aan in Kollam. Van daaruit is het nog een klein uurtje rijden naar het paradijselijke strand van Varkala”.

 

 

 

 

 

 

 

Een van de dingen die mij interesseerde was het ‘hogere’ in India. Een tocht over het water, in een omgeving met veel natuur, bomen, planten, vogels en misschien wel vissen leek een aangename pauze om wat bij te komen van hetgeen ik in de dagen daarvoor allemaal al had ervaren.

  Het pakte enigszins anders uit. Dat bleek al meteen toen ik om me heen keek en een en ander in een notitieboekje krabbelde. Het busje dat ons naar de haven bracht was er een van ‘Guru Tours’. Naast de chauffeur deze keer geen beeld van de hindoe-god Ganesha (met de slurf van een olifant) maar wel een rozenkrans.

  Toen we op het bovendek stapten van het schip, dat ons en onze bagage naar Kollam zou brengen, keken we uit op een bakkerij die ‘St. Anthony’ heette en een boekwinkel met de naam ‘Saint Mary’. Zo communistisch waren de bewoners van deze streek nu ook weer niet, leek het. Dat bleek ook later bij de voor hen teleurstellende uitslag van de verkiezingen.

 

 

 

 

In het reisverslag schreef ik in 2009: “We bevonden ons weldra in een landelijk gebied. De mensen leefden bij, van en in het ondiepe water. Ze wasten zich in het water en wasten er hun kleren in. Wat ze er nog meer in achter lieten was met het blote oog niet waarneembaar. Het water gaf tevens leven aan vogels en vissen. De laatste groep diende bovendien als voedsel. Wij kregen de vissen later op tafel. De vogels moesten die vissen zelf vangen door vanuit de lucht omlaag te duiken. Wij konden ons bezig houden met het hogere. Voor de dieren golden de wetten van Darwin.

 

Wij reisden op een tamelijk groot schip. We keken uit op allerlei kleine bootjes. Dat konden soms lange smalle sloepen zijn of huisboten waarmee toeristen een of meer dagen over het water rondtrokken. Af en toe voeren we onder een grote betonnen brug door. In dat geval raasde het verkeer even boven onze hoofden. In de meeste andere gevallen werd de oversteek met kleine veerpontjes gemaakt. De dorpen lagen aan beide kanten van de doorgaande route. Het water was de verbindingsweg, zoals dat eeuwenlang eveneens het geval in Nederland zelf geweest was. Schoolkinderen staken in groepjes over om naar school te (kunnen) gaan. De mensen waren hier, zoals dat heet, min of meer één met de natuur.

 

 

 

 

Mannen liepen over dijkjes met een zwarte paraplu, die als parasol diende. Regen was hier immers in deze tijd van het jaar niet te verwachten. Geen druppel. Vrouwen hadden niet alleen kleurige lange jurken aan of een kleurig broekpak met blote navel, ze droegen ook kleurige parasols. Soms waren die als een soort hoed aan hun hoofd vastgemaakt.

  Alles om ons heen was groen, water, bloemen, palmbomen, andere bomen, vogels enzovoort. Huisboten en bomen werden door het rustige water weerspiegeld. We voeren onder een brug door. Thrikkunnapuzha Lock. Kollam 47 kilometer, Kochi 101 kilometer. National Waterway 3. Hoogte: 5,50 meter, breedte 9,20 meter. Af en toe moest er een sluis voor ons worden opengezet.

 

Na een primitieve warme lunch in een restaurant bij het water, op bananenbladeren geserveerd, gingen we weer verder. We passeerden een energiecentrale en kwamen op een grote watervlakte vol roofvogels die in de lucht ronddraaiden en dan razend snel omlaag doken. De mensen werkten met visnetten. De camera’s klikten onophoudelijk. Voor thuis, voor de buren, voor de familie die wellicht de voorkeur gegeven had aan de caravan in de Franse Dordogne of Ardèche. Zo zou het de hele dag door kunnen gaan. Een natuurliefhebber kon er waarschijnlijk geen genoeg van krijgen”. 

 

 

 

 

In de loop van de ochtend vertelde Rik dat we misschien nog wel een uitstapje konden maken. Dat gold voor eventuele geïnteresseerden. We zouden namelijk een complex passeren dat was opgezet door een vrouwelijke Indiase goeroe: Amma. Voor mij was dat een volstrekt onbekende naam. Rik voegde eraan toe dat Amma zelfs wel eens in Nederland was geweest, in Den Bosch.

  Amma, zei onze reisbegeleider, was een vrouw die iedereen tegen haar borst aanhield en zo warmte en liefde overdroeg. Hij had het zelf een keer mogen meemaken en was daar nog steeds van onder de indruk. Misschien was ze wel ‘thuis’, legde hij uit. Dan konden we het zelf een keer meemaken. “Amma woont in een klein kamertje”, er was geen luxe bij, aldus Rik.

 

 

 

 

In het begin van de middag zagen we een stenen brug, die, zo bleek, door Abdul Kalam, de president van India, in eigen persoon op 20 december 2006 geïnaugureerd was. Kalam was opgegroeid als de zoon van een moslim, die de kost verdiende met het verhuren van boten aan vissers. In deze omgeving zou de familie Kalam zich ongetwijfeld thuis gevoeld hebben. De laatste jaren was hij als hoogleraar verbonden aan de Anna-universiteit van Chennai, de stad die in de Britse koloniale tijd en daarna nog tot 1997 Madras heette.

  Onze boot meerde aan bij een veerpont. De communistische partij had er een rode vlag opgehangen, met hamer en sikkel, en de portretten van twee stoere mannen. Dat waren ongetwijfeld kandidaten voor de naderende verkiezingen. Ook was er reclame voor de CITU, de communistische vakbond. Naast de rode vlag was een winkeltje. Boven de ingang hing een bord met de tekst: ‘The house of exquisite cratfs and gifts. Since 2003’. Bij een portret van Amma was geschreven: ‘Amma is Mayi best friend’.

 

Vanaf deze plek kon je het water over. Te voet over de brug of betaald per boot. Sommige leden van de groep lieten zich overvaren omdat je de plaatselijke bevolking nu eenmaal moest ondersteunen. Bovenop de brug keken we uit op een groot complex, bestaande uit allerlei gebouwen die meestal een roze-achtige kleur hadden. Er waren hoge flatgebouwen, kantoorpanden en een soort tempel, die het hart van de organisatie bleek te zijn.

  Amma was niet alleen de naam van de vrouw om wie alles draaide. Op een bord in allerlei kleuren was te lezen: “AMMA, Amrita Medical Mission of Ayurveda. An undertaking by Mata Amritanandimayi math. Amritapuri (Kollam 690525)”.

 

We liepen het hoofdkantoor van de organisatie binnen, een gebouw dat er van buiten als een hindoe heiligdom uitzag. Binnen hing een boodschap op voor iedereen:

  “Love them anyway. If you do good, people will accuse you of ulterior motives. Do good anyway. If you are successful, you gain false friends and true enemies. Succeed anyway. The good you do today will be forgotten tomorrow. Do good anyway.

  Honesty and frankness make you vulnerable. Be honest and frank anyway. People favour underdogs but follow only top dogs. Fight for underdogs anyway. What you spend years building may be destroyed overnight. Build anyway.

  People need help but may attack you if you help them. Help people anyway. Give the world the best you have and you will get kicked in the teeth. Give the world the best you have got. Anyway”.

 

Fotograferen binnen was verboden. Had Amma dan iets te verbergen?

  Er hing van alles aan de muur dat de moeite waard was om vast te leggen. Bovendien mochten we niet al te lang blijven. Dit was een tussendoortje. De natuur wachtte op ons! Toch kon ik nog wat notities maken. Bijvoorbeeld van een plakkaat: “In this age of selfishness selflessness is the only soap that truly purifies. Amma”. Op een ander bordje: “Amma requests that everyone try and give at least two hours of selfless service daily”.

  Ik noteerde ook de gegevens van een aantal Amerikaanse kranten waarin over Amma geschreven werd. Die kon ik later op het internet hopelijk nog eens lezen.

 

 

 

 

Amma was, leek het, de eigenaar van het hele dorp hier. Je kon je bij haar organisatie melden en dan mocht je blijven slapen. De indruk werd gewekt dat je nooit weg hoefde en dat je nergens voor hoefde te betalen. Je werd wel geacht ’s avonds voor 11 uur te arriveren om nog voor een slaapplaats in aanmerking te komen. Verder moest je je aan allerlei leefregels houden, die aan de wand op een vel waren opgehangen. Ik begon ze op te schrijven, maar toen bleek dat we weer terug naar de boot moesten.

  Ik kon nog noteren: “Avoid contact with the village”. Met andere woorden: Amma wilde haar gemeenschap op dit schiereiland bij de zee afscheiden van de rest van de wereld.

 

In een grote ruimte waren enkele honderden vrouwen en mannen druk in de weer met het in enveloppen stoppen van folders. Was dat het onbaatzuchtige werk dat je minstens twee uur per dag werd aanbevolen te doen? Of was het een compensatie voor je verblijf in het oord?

  En toen stond ik weer buiten. Gelukkig lagen er nog wat tijdschriften voor mogelijke belangstellenden. In een winkeltje waren ondermeer boekjes te koop. Daarvan nam ik er een paar mee.

 

 

 

 

Amma hebben we niet gezien. Ze bevond zich op dat moment in Mangalore, elders in India, werd verteld. We werden dus ook niet omhelsd. Daar was ik niet rouwig om in dit vochtige en hete februari-weer. Bovendien was op de vele foto’s te zien dat Amma een nogal forse Indiase vrouw van minstens middelbare leeftijd was. Een omhelzing zou een behoorlijke fysieke betekenis hebben.

   Hoe zou het gegaan zijn als Amma wél ‘thuis’ was geweest?

 

Sarah MacDonald, een Australische journaliste, publiceerde in 2002 een boekje over haar eigen reis. Ze noemde het Holy Cow. An Indian adventure. Amma was er toen MacDonald arriveerde en er zelfs overnachtte. Er bevonden zich duizenden aanhangers in het complex schreef ze. “Nearly everything is pink – the phallic fifteen-storey high accomodation tower, the hospital, the ayurvedic centre, the shops, the canteens and even the temple”.

   Bij binnenkomst in de ‘tempel’ kwam ze in een soort eredienst terecht. “Balconies drip with devotees, the floor softly heaves with the brightly coloured bodies of hundreds of men, women and children. Up front, Indian white-robed brahmacharis (monks and nuns) are chanting holy bhajan hymns, and the room vibrates with a drone of harmonium, tabla, clapping, chatting, snoring and singing”.

 

Het was een drukte van belang, met alle gevolgen van dien in de gebruikelijke hitte. “It’s stinking hot and a sticky cocktail of body odour rises. Amma’s face is everywhere, on the clocks, on the walls, and on the faces of the goddess statues [! HK]. But I can’t see her. On the stage, two chaotic conga lines of men from the right and women from the left, meet in a bulging knot of pushing, pleading pilgrims.

   Every couple of seconds the bulge engorges, pulsates and then pops out an ecstatic or weeping being. Within the bulge is the Holy Mother”.

 

 

 

 

De journaliste ontdekte dat ze als westerse vrouw een voorkeursbehandeling kreeg. Ze werd aangeklampt door een helpster van Amma, met de woorden. “Mother wants westerners, come”. Was dat omdat het westen voor de inkomsten van de Moeder zorgde?

   Of ze wilde of niet, Sarah moest zich laten omhelzen. “Suddenly I’ve joined a queue of five foreigners pushing in, ahead of the Indian queue of thousands. Within moments I’m halfway up to the sacred stage. I don’t feel like a hug.

   The humidity is horrific, my thighs are stuck together like two wet slimy flounder fish, my hair is plastered to my skull, my face is red, blotchy and sticky, and my body is bumpy with an angry heat reash and infected mosquito bites. I also have onion breath from lunch.

   ‘Don’t worry’, comforts an American grey-eyed, ghostly pale girl in front of me. ‘Mother loves all without condition and without limits, she is pure, unconditional, beautiful love’.

 

MacDonald werd in de ‘bijenkorf’ zorgvuldig ‘geprepareerd’ voor de ontmoeting met de Indiase goeroe. “Western helpers in white saris are on all sides of me. One gently wipes the sweat from my face and then roughly pushes me into the backside of the devotee in front. She rams the woman behind me into my spine. The next helper shoves me forwards towards the churning Mother mass.

   Before I have time to compose myself I’m in the centre of the heaving hive.

   A disciple squatting on the floor yanks me to my knees, grabs my bottom in both hands and pushes it forward. Unseen arms take my hands and put them on either side of Amma’s feet and clawed fingers roughly tilt my head to one side. I’m in the lap of the Holy Mother!”

 

 

 

 

Het samenzijn met de Heilige Moeder duurde niet lang. “Before I’m tucked into her sweaty armpit I catch a quick glimpse of a short, plump body wrapped in white cotton, a sweet round face with slightly bucked teeth and the glint of a nose ring against dark skin. She looks like my cook Rachel.

   Amma puts one hand on my shoulder, another behind my neck and babbles in my ear: ‘Mooneemooneemooneemooneemooneemoonee’.

   I feel a kiss on my cheek, a sweet pressed into my hand and I’m yanked up, pulled away and pushed off the stage. The entire encounter has taken about five seconds.

   ‘Isn’t she wonderful?’ the woman behind me raves with a rabid look in her eye.

   I nearly burst into tears of disappointment. I felt nothing”.

   Dat hadden wij dus gemist op deze dag in de ‘backwaters’ van Kerala.

 

 

 

 

 

 

De Australische journaliste maakte tijdens haar verblijf in Amritapuri bovendien kennis met de rechterhand van Amma, Swami Amritasvarupananda Puri.

   Eén omhelzing was genoeg geweest om zijn levenslot te bepalen, vertrouwde hij MacDonald toe. “A rotund, long-haired, bearded dude in an orange caftan opens the door and motions me to sit opposite him.

   I ask him about when he met his guru”.

 

Op die vraag kreeg Sarah de achtergrond te horen, zoals die naar buiten gedragen diende te worden.

   “In eloquent English, the swami [iemand die respect verdient] softly tells me he was a student called Balu when he first came here, and his first hug sounds much more auspicious than mine was. ‘She told me she was my mother and I was her child. These words entered deep into my heart. I burst into tears and became enraptured with inexplicable joy. This is what I had been searching for, love in all its purity. Motherhood in its universal essence had assumed a form. I saw the universe of love overflowing with divineness, an experience of complete peace of mind beyond space and time’.

   ‘You saw all that in a hug?’

   ‘Yes, I did’, he smiles serenely.

   Balu had found his guru and his God. Soon he was so in love with Mother’s love he became oblivious to the world. He couldn’t sleep and had to be near her. Amma initiated him with a meditation mantra, and sent him out of the ashram to earn a masters degree in philosophy that he believes he only passed with her divine intervention. Together they began to initiate other devotees and the ashram grew”.

 

Dankzij de zegen van Amma en met goddelijke interventie werd de student dus een wetenschapper en organisator. Balu regelde de zaken en Amma kon de wereld intrekken.

 

 

 

 

Balu, nu Swami Amritasvarupananda Puri, deed meer. Hij schreef het officiële levensverhaal van Amma, in zekere zin de bijbel van de Amma-beweging. Bovendien tekende hij in een aantal ‘gesprekken’ onder de titel From Amma’s Heart de idealen van de Indiase goeroe op. Beide boeken werden door de Amma-organisatie uitgegeven en in het centrum verkocht.

 

In de biografie zette de swami zijn heldin neer als een hindoeïstische godin. Om te beginnen was ze van een bijzondere afkomst. Haar vader, Sugunanandan, ‘became an ardent devotee of Lord Krishna. When he was nine or ten years old, he began studying kathakali, a classical dance drama of Kerala, which depicts the games and playful diversions of the gods and goddesses. The character Sugunanandan most loved to portray was Sri Krishna. Once during a kathakali performance he became so identified with his role of Krishna that he fell unconscious on the stage’.

   Een paar jaar later ontmoette hij een rondtrekkende monnik met lang haar en een baard. De monnik deed een profetie: “I can see many ascetics sitting immersed in deep meditation in this place. Previously this was the abode of many great souls whose tombs lie under this spot. Many sannyasins [monniken] will attain liberation here. This will become a holy place”.

 

Haar moeder, Damayanti, was volgens de auteur niet minder uniek. Het lijkt erop dat zij weinig belangstelling had voor entertainment, voor de muziek van de Andrews Sisters, Frank Sinatra, Patti Page of Louis Jordan. Dat waren de sterren in haar jeugd.

   “Damayanti came from a devout family, which performed religious practices daily without fail. Her family even had its own temple. The whole family atmosphere supprted her in leading a religious life. Damayanti was so pious that she was reverently called by the villagers the ‘brahmana lady’.

   As devotion to God was her focus in life, she would observe various religious vows almost every day of the week. She frequently undertook fasting and would break her fast by drinking the water of tender coconuts which mysteriously fell from the trees”.

 

Het huwelijk leverde dertien kinderen op. De vierde zwangerschap, die van ‘Amma’, was meer dan bijzonder.

   “Damayanti began having strange visions. Sometimes she had wonderful dreams of Lord Krishna; at others she beheld the divine play of Lord Siva and Devi, the Divine Mother. One night Damayanti dreamt that a mysterious figure came to entrust her with an idol of Sri Krishna, which was cast in pure gold. Around the same time Sugunanandan had a dream of the Divine Mother. As he was a devotee of Lord Krishna, he was unable to understand why Devi should suddenly appear to him.

   Upon relating his story to Damayanti, he found that she had recently had many strange visions also. They both wondered what the significance was, and whether some great good fortune would soon befall them”.

 

De geboorte van ‘Amma’, op 27 september 1953, vertoonde eveneens goddelijke trekken. “One night Damayanti had a wonderful dream that she had given birth to Krishna, and that He was lying on her lap, drinking her breast milk”. Haar lichaam was nog nauwelijks uitgedijd en ze dacht nog niet aan bevallen.

   “The next morning, she was working at the seaside, when suddenly she had the feeling that she was going to deliver. Damayanti discounted the sensation, however. The strange feeling persisted though, and Damayanti put her work aside. Entering a little hut, she began collecting a few items. A moment later, she felt a familiar sensation and realised that she was about to deliver.

   By the time she had spread a mat and lain down, the child had been born! She noticed that the baby was a girl”.

 

 

 

 

‘Amma’ was meteen een bijzonder kind. Gezien het voorafgaande was dat niet verbazingwekkend. “A tiny girl child was born in a humble hut of woven palm leaves to the sound of the ocean waves echoing on the nearby shore. The baby had a teaming smile on her tiny face!”

   Amma was, lijkt het, na een tamelijk korte zwangerschap geboren. Dat was ook, schreef de swami, te zien aan haar huidskleur. De reden daarvan werd echter duidelijk. “The parents were puzzled by the babe’s dark blue complexion. Six months passed, and still the baby retained the dark blue hue reminiscent of Lord Krishna and Divine Mother Kali.

   Eventually, over the course of time, dark-blue changed into dark brown. Yet, when the little girl’s desire intensified to behold the vision of Lord Krishna, her skin colour again assumed its blue hue. Even today, especially during the Divine Moods of Krishna and Devi, one can observe a dark blue tone”. Amma straalde blauw uit als een hindoe-godin.

 

 

 

 

De auteur stelde vast dat ‘a spiritual giant had come to this world to shower peace and godly love upon suffering humankind’.

   Dat was meteen vast te stellen aan de hand van uitzonderlijke tekenen. In tegenstelling bijvoorbeeld tot andere kinderen maakte ze niet de gebruikelijke ontwikkelingen van draaien, kruipen en eerste looppasjes door. “One day, after turning six months old, the little girl suddenly stood up and walked straight across the verandah. Not long after that, she started running, which filled everyone’s heart with wonder and joy”.

   Het jonge meisje had bovendien meteen een zang- en talenknobbel. “Unlike most other children her age, she started speaking her mother tongue, Malayalam, when she was barely six months old. Her passion to sing the divine names manifested soon. By the age of two, without instructions from anyone, she began saying prayers and singing short songs in praise of Sri Krishna. By age four, she sang with devotional fervour her one or two line compositions, seated before her favorite small picture of the Lord”.

   Wetenschapper Balu had het allemaal zorgvuldig vastgelegd.

 

Amma was nog niet formeel in het hindoe-pantheon opgenomen, maar als je afging op wat ze over zich liet schrijven, zou dat niet lang meer duren.

  Ze zou wonderen gedaan hebben. Vrouwen die zich door haar hadden laten omhelzen werden eindelijk zwanger, zag ik in een reportage van CNN op YouTube. Ook wist ze zieke koeien te genezen. Haar aanhangers positioneerden haar als een supermoeder, iemand die niets anders deed dan liefde uitstralen.

 

 

 

 

Amma heeft zich op de hele wereld gericht met haar liefdesboodschap. Nederland niet uitgezonderd. In haar eigen dorp aan het water in India lagen tijdschriften die ter plaatse voor de Nederlandse ‘markt’ geproduceerd waren. Een van de boekjes, De wereld omhelzen voor vrede en harmonie, begon met citaten van Amma tijdens een interreligieuze viering bij de Verenigde Naties (in 1995) en een nieuwjaarsboodschap (2005).

 

Amma leek daarmee te ‘concurreren’ of op zijn minst aan te sluiten bij de paus en allerlei staatshoofden. In het boekje was te lezen: “Amma’s boodschap is universeel. Steeds wanneer iemand haar naar haar religie vraagt, antwoordt ze dat haar religie de liefde is. Ze vraagt niemand in God te geloven of zijn geloof te veranderen, maar alleen zijn eigen ware aard te onderzoeken, in zichzelf te geloven”.

  In het boekje was haar goddelijke hindoe-afkomst overigens niet opgenomen. Dat zou in Nederland immers niet het gewenste effect hebben. Amma liet wel foto’s afdrukken van haar contacten met Zuster Theresa, Tibetaanse monniken, een minister van Finland, Bill Clinton, Yolanda, de dochter van Martin Luther King, en Jane Goodall als ontvanger van de Gandhi-King Prijs voor geweldloosheid. Daarmee werd mijns inziens gesuggereerd dat ze in dat rijtje zelf thuishoorde.

 

In New York bij het ontvangen van een religieuze onderscheiding had ze in 2006 gezegd: “Wat je religie ook is, als je de spirituele principes begrijpt, kun je het uiteindelijke doel, de realisatie van je ware aard, bereiken. Als er honing in een fles zit, dan doet de kleur van de fles er niet toe. Als we daarentegen de spirituele principes niet in ons opnemen, dan is religie alleen maar een blind geloof dat ons beperkt.

  Spiritualiteit is het cement dat het gebouw van de samenleving sterk maakt. Religie beoefenen en een leven leiden zonder spiritualiteit in je op te nemen is als het bouwen van een toren door alleen maar bakstenen op te stapelen zonder ooit cement te gebruiken. Die toren zal gemakkelijk instorten”.

  Met dit soort woorden, vond ik, haakte Amma aan op de new age-beweging.

 

 

 

 

Over haar buitenlandse reizen, als een soort vrouwelijke missionaris van de religie van liefde, liet de goeroe zelf eveneens een en ander optekenen.

  “Amma reist voortdurend over de hele wereld als antwoord op het oprechte verlangen van mensen die blijvende vrede en harmonie in hun leven zoeken. Overal waar ze heen gaat, verzamelen zich enorme mensenmassa’s. Tienduizenden wachten geduldig in een rij, vaak de hele nacht en tot in de ochtenduren, om een moederlijke omhelzing en een paar geruststellende woorden van deze glimlachende vrouw in een eenvoudige, witte sari te krijgen. Ze weten dat ze aan de beurt zullen komen, want ze stuurt niemand weg, zelfs niet als dat betekent dat ze een hele dag en nacht mensen moet omhelzen. Op sommige plaatsen heeft ze 40 tot 50 duizend mensen in een enkel programma omhelsd en zat ze daarvoor bijna 24 uur aan een stuk”.

  Greetje had van onze reisbegeleider vernomen dat de omhelzingen tijdens de sessies van Amma met een teller worden bijgehouden, dit voor een vermelding in het Guiness Book of Records.

 

In het Nederlandse boekje, door de organisatie uitgegeven, hielden de loftuitingen maar niet op.

  De kernvraag had de BBC aan haar gesteld. “Waarom omhelst u mensen?”

  Haar antwoord: “Dat is als vragen aan een rivier, ‘Waarom stroom je?’

  Hij stroomt eenvoudig omdat dat zijn aard is. Op dezelfde manier is dit Amma’s natuur, een moeder die haar liefde voor haar kinderen uitdrukt”.

 

 

 

 

“Ik wil met jullie delen wat ik van [Amma] geleerd heb: geven. Blijf geven. Je kunt geven. Het is niet alleen geld. Je kunt kennis delen. Je kunt de pijn verwijderen. En je kunt zelfs naar degene die lijdt gaan. Ieder van ons, de rijken en de armen, kan geven”. Dat waren de woorden van de Indiase president Abdul Kalam, zoals opgenomen in het Nederlandse boekje.

  In ons land bevond zich zelfs een ‘Stichting vrienden van Amma’, Nuenveld 26 in Berlicum. Met een eigen website: www.amma.nl, schreef ik destijds in het reisverslag.

 

 

 

 

Op het internet is anno 2018 te lezen dat de belangstelling voor de idealen van Amma groeit en bloeit. Er is nu een Amma Centrum in het welvarende Zeist. “Het Amma Centrum is in 2014 aangekocht met steun van donaties en leningen uit eigen kring. Het bestaat uit een grote zaal voor retraites en yoga, een satsangruimte, een restaurant, 8 ruime slaapzalen, een kantoor en een winkelruimte voor de Amma Shop. Het pand is in goede staat, maar er moet wel flink verbouwd worden.

  In het Amma Centrum in Zeist vinden al tal van activiteiten plaats: bhajan avonden, IAM-cursussen, kirtan avonden, retraites met Br. Shubamrita, puja’s en tal van feestdagen. Ook is het Amma Centrum het kloppend hart van de voorbereiding van Amma’s jaarlijkse bezoek aan Nederland.

  Achter het Centrum ligt Amma’s tuin van ruim een halve hectare die door vrijwilligers wordt omgezet in een meditatietuin met bloem- en kruidencirkels, groenteperken, een voedselbos en stilteplekken. Het Amma Centrum is een plek waar je met gelijkgestemde mensen kunt deelnemen aan spirituele, ecologische en sociale activiteiten die bijdragen aan jouw levenskwaliteit en die van mens en natuur.

  Met een klusteam, poetsteam en tuinteam bouwen we samen aan het Nederlandse Amma Centrum. Heb jij zin en tijd om je handen uit de mouwen te steken en helpen met de opbouw? In de weekenden worden regelmatig sevadagen georganiseerd. Je bent van harte welkom”.

  Evenals in India in 2009 moet je dus vrijwilligerswerk doen om volwaardig mee te doen met alle goede doelen die Amma opgezet heeft.

 

 

Wat dat in de praktijk betekende betekende was in 2009 al eens vastgelegd, schreef ik dat jaar in het reisverslag. “Amma had maar liefst een miljoen dollar beschikbaar gesteld voor de bestrijding van de gevolgen van de Katrina-ramp in New Orleans. Het accent lag echter op Azië. Zo bezocht ze de Tamils op Sri Lanka en stelde meer dan een half miljoen dollar beschikbaar voor het bouwen van nieuwe huizen, uitkeringen voor arme vrouwen en wezenzorg. Dat moet de Tamils in India goed gedaan hebben.

  De optelsom van alle activiteiten in India maakte een overstelpende indruk. Volgens De wereld omhelzen hield ze zich onder meer bezig met weeshuizen, sloppenprojecten, hulpprojecten bij aardbevingen, psychologische begeleiding, scholen, gratis voedsel, computertechniek, ontwikkelingsactiviteiten, biotechnologie, ayurveda, journalistiek, gratis levenslange uitkeringen voor 50.000 arme vrouwen, tandheelkunde, huwelijksceremonies, economisch onderwijs, verzorgingstehuizen, een kankerhospitium, hindoetempels, primaire gezondheidszorg en pijnstillende thuiszorg, gratis medische consulten, heilige bossen en allerlei soorten research.

 

Heel wat pagina’s waren besteed aan Amma’s inzet bij de tsunami in 2004. Die had in haar directe omgeving toegeslagen.

  Niet alleen had ze zich, zoals op een foto zichtbaar gemaakt was, persoonlijk ingezet. Bovendien had haar organisatie dankzij allerlei giften maar liefst twee miljard rupees (36 miljoen dollar) beschikbaar gesteld.

  “Het was Amma zelf die door het water waadde om leiding te geven aan de evacuatie van 20.000 mensen. Ze stuurde haar leerlingen naar de onder water gelopen dorpen om mensen te redden en te zoeken naar gewonden en stervenden. Amma zette ambulances, dokters en voorraden medicijnen in, in de verwoeste gebieden. Ze begon onmiddellijk aan tienduizenden slachtoffers voedsel, kleding en onderdak te verschaffen. Ze troostte de gezinnen en deelde in hun enorm verdriet. De ashram hielp de door leed getroffen gemeenschap bij de massale crematie en bracht duizenden mensen bijeen om voor de overledenen en nabestaanden te bidden”.

 

Amma was het middelpunt van een goede doelen-organisatie. Haar imago leek zorgvuldig geconstrueerd en in de media gebracht. Met haar activiteiten en reizen wist ze grote hoeveelheden ‘ontwikkelingshulp’ te genereren en met niet nalatende ijver gebruikte ze het geld om mensen te helpen. Dat was mijn conclusie nadat ik een en ander gezien en gelezen had.

  Een soort Auroville op de oostkust, waar Greetje en ik een paar dagen eerder op bezoek geweest waren, maar dan met veel meer uitstraling naar buiten en voor de ‘gewone’ mensen.

 

 

 

 

 

 

Na het korte uitstapje bracht de boot de groep toeristen opnieuw op het water. Urenlang hadden we weer uitzicht op groen, palmbomen, vogels, dorpjes, vissers en economische activiteiten zoals kwekerijen van mosselen en parels. Kerken ontbraken zeker niet aan de waterkant. Een St. Sebastian-kerk was goed zichtbaar, evenals een gigantische Lourda [Lourdes] Matha Higher Secondary School. In een nis van het nieuwe gebouw midden tussen armoedige huisjes was Maria te zien.

  Af en toe zag je ruïnes. Waren dat restanten van de tsunami? Veel kerken waren roze geschilderd. Bij de St. Joseph-kerk in een vissersdorp was een grote ‘parochy-hall’. Op een eiland stond een metershoog beeld van een blote vrouw, een ‘goddess of light’ zoals eronder op een bord duidelijk gemaakt werd. In haar hand hield de godin een toorts die in het donker (elektrisch) licht kon geven.

 

 

 

 

Na 86 kilometer op het water gingen we aan land in Kollam, een stad die vroeger bekend stond als Quilon. Marco Polo was hier eeuwen geleden geweest. “De inwoners zijn afgoden-dienaren, maar er wonen ook christenen en joden”, is in zijn boek ‘Il Milione’ te lezen.

  Wij arriveerden er bij zonsondergang. Kerala, zo las je overal was ‘God’s own country’, wat dat ook mocht betekenen. Kollam ging nog verder. Op de kade hing een bord waaruit bleek dat de stad ‘God’s own capital’ was. Het werd nu snel donker. Een klein busje leverde ons na een uur rijden in Varkala aan de kust af.  In de loop van de avond arriveerden we bij ons hotel direct aan de kust. Nog even een hapje eten en een wandeling en daarna uitrusten van de tocht door de natuur over het water. 

 

Harry Knipschild

28 mei 2018

 

Clips

 

* Amma op Nederlandse televisie, 2008 

* Verkiezingen in Kerala, 2009

* Eten vanaf een bananenblad in India, 2015

* Documentaire over Amma, 2016

* Backwaters van Kerala, 2016

* Hoofdkwartier Amma in Kerala, 2017

* Amma in Houten, 2017