281 - Diana Ross bij Motown, 15 januari 1961

 

 

Weinig platenmaatschappijen uit de geschiedenis van de popmuziek hebben zo’n duidelijke identiteit als Motown. Het bedrijf uit Detroit maakte onder leiding van Berry Gordy (vooral) zwarte muziek die anno 2016 nog steeds goed herkenbaar is. Succesvolle solisten waren onder meer Marvin Gaye, Michael Jackson, Stevie Wonder, Smokey Robinson, Martha Reeves, Lionel Richie en Mary Wells.

  In 1964 brak Motown internationaal door met ‘Where Did Our Love Go’, uitgegeven door Jobete Music. De single was geproduceerd en geschreven door Brian Holland, Lamont Dozier en Eddie Holland. Diana Ross trad nadrukkelijk op de voorgrond als boegbeeld van de Supremes én van Motown. Drie jaar daarvoor hadden de drie meisjes, behalve Diana ook Florence Ballard en Mary Wilson, een contract bij Motown getekend.

 

Diana Ross groeide later uit tot een wereldster. Om die reden is het aardig eens te kijken naar hetgeen vooraf ging aan die datum. J. Randy Taraborrelli (geb. 29 februari 1956) publiceerde in 1989 een niet-geautoriseerde biografie van Diana Ross. Dat deed hij niet zo maar. Eerder, op veertienjarige leeftijd, zette Randy een internationale fanclub op voor Diana Ross en de Supremes. In 1972 maakte hij zijn eerste interview met de zangeres.

   Alvorens Call Her Miss Ross te publiceren sprak de biograaf honderden keren met ‘iedereen’ die iets met Diana te maken had gehad. Zijn boek, bijna 600 pagina’s, kan dan ook als een levenswerk beschouwd worden.

  Taraborrelli ging door met schrijven. Van zijn hand verschenen publicaties over onder meer Cher, Michael Jackson, Madonna, Frank Sinatra, Marilyn Monroe en Beyoncé.

 

 

 

 

 

 

Volgens de auteur was het aan het einde van de jaren vijftig steeds druk op de West Grand Boulevard van Detroit. Op nummer 2648 bevond zich immers Hitsville, van waaruit Berry Gordy opereerde. Het was een omgebouwd woonhuis. Smokey Robinson, leider van de Miracles, had de verbouwing meegemaakt. “Downstairs became headquarters. Kitchen became the control room. Garage became the studio. The living room was bookkeeping. The dining room, sales”. Hitsville werd aan de ene kant omgeven door een begrafenisondernemer, aan de andere kant bevond zich in die tijd een schoonheidssalon.

  Nogal wat blanke rock & roll-artiesten waren niet meer zo succesvol als een paar jaar daarvoor. Elvis Presley bijvoorbeeld was voor de militaire dienst opgeroepen en ver weg terecht gekomen in West Duitsland. Rhythm & blues zorgde in die tijd voor een nieuwe impuls in de popmuziek. Artiesten als de Drifters (Clyde McPhatter, Ben E. King), Coasters, Shirelles, Hank Ballard, Chubby Checker, Ray Charles enzovoort waren nadrukkelijk van de partij.

  In Detroit, stad van de automobielindustrie, manifesteerde Berry Gordy zich als ontdekker van zwart talent. Met het schrijven van hits voor Jackie Wilson haalde hij zijn eerste grote succes binnen. Meer hits volgden. Volgens Taraborrelli stond Gordy dan ook midden in de belangstelling. “Scores of young people, hoping to make it big, played at school dances, talent contests and tacky nightclubs. Every day, they hung out at Hitsville, all the while dreaming of getting the nod and, more important, the contract from Berry Gordy, that would start them on their road to riches”.

 

 

 

 

 

 

Een van die ‘young people’ was de dochter van Ernestine Moten en Fred Ross. In maart 1941 trouwden ze. Fred was 20, Ernestine 23. Hun eerste dochter, Barbara, werd op 1 juni 1942 geboren. Diana Ross volgde op 26 maart 1944. Meer kinderen kwamen ter wereld: Margretia, Fred junior en Arthur.

  Moeder Ernestine besteedde veel aandacht aan haar dochters. “Their dresses were starched and crisp, and their hair was carefully woven into braids and curls”. De meisjes kregen tevens een jaar lang naailes. Dan konden ze zelf hun kleren maken.

  Al op de ‘lagere’ school bleek dat Diana en Barbara de aandacht op zich wisten te vestigen. Tijdens een voorstelling van Hans en Grietje werd van Diana verwacht dat ze een kinderliedje zou zingen. Ze stond erop een zaklantaarn op zich gericht te houden alsof het een schijnwerper was. Ook bij andere producties wilde ze laten zien dat zij de ster was.

  In 1955 was Etta James, toen 17 jaar, een voorbeeld voor de elf-jarige Diana. Thuis draaide ze haar grote R&B hits ‘Dance with me Henry’ en ‘Good Rockin’ Daddy’ en deed die voor de spiegel na. Op feestjes zong Diana liedjes als ‘Your Cheating Heart’ (Hank Williams) en ‘In the still of the night’ (Five Satins) - zo hard als maar kon. Dan maakte ze een diepe buiging en ging rond met de hoed. “Once I collected enough money to buy myself a pair of patent leather tap dance shoes”, liet ze zich later ontvallen.

  Een van haar buurjongens zong en danste samen met zijn vriendjes. Zijn naam, aldus de biograaf, was William ‘Smokey’ Robinson.

 

De steeds uitdijende familie Ross wist een grotere woning te bemachtigen. Op haar veertiende verjaardag verhuisde Diana naar de St. Antoine Street in de Brewster, een project van sociale woningbouw opgezet door de gemeente Detroit.

  Taraborrelli wees nog eens op de groeiende populariteit van zwarte muziek in die tijd. Chuck Willis, Big Maybelle en Dinah Washington waren al sterren. Maar die muziek was bezig zich te vernieuwen. De jongelui in de nieuwe buurt vormden groepen en maakten eigen arrangementen van liedjes die eerder door Chuck Berry, Little Richard en de Drifters op de plaat gezet waren.

  Drie jongens, verhuisd van uit Birmingham, Alabama, Paul Williams, Eddie Kendricks en Kell Osborne, noemden zich de Primes en namen hun hobby serieus. In de persoon van Milton Jenkins hadden ze zelfs een ‘echte’ manager. Milton ‘ging’ met een meisje uit de buurt, Florence Ballard.

   Het tweetal zette een meisjesgroep op – de Primettes. Florence haalde er eerst Mary Wilson bij, een meisje uit de buurt. Betty McGlown was de derde Primette. Paul Williams van de Primes vond dat ook Diana Ross een kans moest hebben bij de Primettes.

  Diana was een beetje zielig. Op school was ze afgewezen omdat haar stem niet krachtig genoeg zou zijn en omdat ze door haar neus zong. Diana mocht komen proefzingen. Toen ze samen ‘The night time is the right time’ uitprobeerden was iedereen enthousiast. Diana mocht blijven. Vanwege de toevoeging van Diana Ross waren er vier Primettes tegenover drie Primes.

 

 

 

 

 

 

Fred Ross vond het maar niks wat zijn dochter aan het doen was. Maar de negatieve houding van haar vader was een extra stimulans voor haar om door te zetten. “The more Diana felt Fred was pushing her away, the more she wanted in”, hoorde de auteur uit de mond van iemand die het weten kon. Fred probeerde zijn ene dochter zelfs in de groep te laten vervangen door de andere: haar oudere zus. Diana voelde zich door haar vader steeds achtergesteld ten opzicht van Barbara. Vader en dochter hadden geen sterke band.

  Moeder Ernestine was positiever, hoewel ook zij bedenkingen had. Maar als jong meisje had ze zelf aan talentenjachten meegedaan. Ze wist hoe goed het voelde om in het middelpunt van de belangstelling te staan. De aarzelende goedkeuring van haar moeder was een prikkel voor Diana om door te zetten als jonge artieste.

  De Primes en de Primettes repeteerden zowat elke dag. Als de meisjes optraden in zelf-gemaakte kleding kregen ze (samen) soms 15 dollar voor een optreden. Florence Ballard, die de Primettes was begonnen, had een krachtige stem. Zij zong de solopartijen in liedjes als ‘The night time is the right time’ (van Ray Charles) en ‘The Twist’ (Chubby Checker). Diana probeerde zich evenwel op de voorgrond te dringen. Volgens de anderen kon ze dat echter niet waar maken. Mary Wilson, later: “Whenever Diana would insist on a lead and then sing it, we would sort of look at each other and try not to laugh. She had this weird little whiny sound”.

   Diana had andere eigenschappen – vooral de ijzeren wil om het te maken. Steeds opnieuw wilde zij alle aandacht krijgen. De andere Primettes vonden dat maar niets. “You ain’t a singer, Diane”, hoorde ze van Florence en haar andere collega’s.

  Diana was het er niet mee eens. Met name zocht ze de confrontatie met Florence, die het voor het zeggen had. “What makes you think you are?”, liet ze ‘Flo’ weten.

 

De Primettes deden mee aan talentenjachten. Over de grens in Windsor (Ontario, Canda) wonnen ze een eerste prijs. Robert Bateman, talent scout voor Berry Gordy, meldde zich bij Florence Ballard. Ze zouden eens een auditie in Hitsville moeten maken.

 

 

 

 

Volgens Taraborrelli was Berry Gordy in 1960 niet erg kritisch in de selectie van zijn artiesten. Iedereen had in die tijd een kans om bij hem onder kontrakt te komen. “Berry would sign practically every youngster with a modicum of talent to his record label, hoping that some of them would somehow be magically transformed into stars”.

  In de zomer van dat jaar mochten de Primettes laten horen hoe ze klonken. Ze werden naar de ‘studio’ gebracht om aangehoord te worden door Bateman en producer Richard Morris. Met Florence in de hoofdrol zongen ze a capella ‘The Twist’ en ‘The night time is the right time’.

  Berry Gordy kwam zelf ook even binnen lopen. Veel tijd had hij niet. Hij had pas vijf andere meisjes onder zijn hoede genoemen die het onder de naam Marvelettes moesten gaan maken. Meer acts ‘die zwanger konden worden’ stonden op dat moment niet op zijn verlanglijstje.

  Op de een of andere manier voelde Diana dat ze iets moest doen om verder te komen. “We hebben nóg een liedje”, vertelde ze ongevraagd. Dat was ‘There goes my baby’, een nummer van de Drifters waarin zij de solo-partij voor haar rekening nam.

  Met die aanpak wisten de Primettes de aandacht van de grote baas te trekken. Op zijn verzoek mochten ze ‘There goes my baby’ een tweede keer ten gehore brengen.

  Taraborrelli, alsof hij er bij was: “Diana counted off four and they began. She sang in high-pitched tones while her partners provided sincere oohs and ahs”.

  Gordy besloot een praatje met de meisjes te maken en stelde zich voor. Diana, liet hij weten, zong door haar neus. Dat was apart. “Sit down and we’ll talk” zou hij gezegd hebben. Misschien uit beleefdheid, gaf hij aan dat ze ‘not too bad’ maar ‘not good either’ waren. Hou oud zijn jullie, vroeg hij.

  Mary Wilson en Diana Ross waren 16, Florence Ballard was 17 en Betty McGlown 18.

  “Jullie zijn nog te jong”, liet Berry weten. “Maak eerst de school maar af en kom dan terug”. Daarmee was de auditie wat hem betreft afgelopen.

 

 

 

 

Florence Ballard nam geen genoegen met deze behandeling. Ze wees naar Robert Bateman die haar en de andere Primettes uitgenodigd had. Gordy legde ze uit: “That guy there, he said for us to come down here, and here we are. Now you’re telling us you don’t want us? What kind of stuff is that?”

  De eigenaar van Hitsville had wel wat anders aan zijn hoofd. Met woorden als ‘I’m the boss, girl, and I said goodbye” werden de vier meisjes de studio uitgewuifd.

 

 

 

 

Vooral Diana vond dat Florence zich niet goed gedragen had. Met ruzie maken kwam je niet verder in het leven. Diana nam het heft over. De meisjes besloten elke dag terug te gaan naar Hitsville en er zich blijvend te manifesteren. In de wachtruimte zagen ze beroemdheden als Mary Wells en producers als de gebroeders Holland voorbijlopen.

  Janie Bradford, de receptioniste die ook aan de song ‘Money’ had meegeschreven, kon zich later nog goed herinneren: “From then on, those girls were always in sight”.

  Betty McGlown was het minst gemotiveerd. Zij stapte op. Een ander meisje, Barbara Martin, nam een tijdje haar plaats in. Op den duur waren er nog maar drie Primettes over. En voortdurend was er ruzie over wie het nou vooral voor het zeggen had, Florence of Diana. Taraborrelli: “Mary and Florence began to question the wisdom of having Diana in the group at all”.

 

De Primettes, nog met z’n vieren, wisten een single op te nemen bij Lu Pine, een piepkleine platenmaatschappij: ‘Tears of sorrow’. Succes bleef uit.

 

 

 

 

 

 

Mable John was een van de zangeressen die Berry Gordy onder contract genomen had voor zijn Tamla-label. Zij was de zus van Little Willie John (1937-1968), die in de jaren vijftig succes had met nummers als ‘Need your love so bad’, ‘Fever’ en ‘Talk to me’.

  Tijdens een opname waren achtergrond-zangeressen nodig. De Primettes zaten zoals gebruikelijk in de wachtruimte van Hitsville. Diana, die zich steeds inspande om de aandacht van Gordy te trekken, en de andere Primettes werden uitgenodigd om (onbetaald) ‘ooh’ en ‘aah’ te zingen.

  Mable John wist zich later te herinneren wat er die dag gebeurde. “Berry made it clear to them that this was only a test and did not mean they would be signed to the label. Diane was the leader, the in-charge, take-charge type. Mary [Wilson] had the better ear for harmony, but if there was a question, it was directed to Diane, not Mary. Oh, Diana was such a flirt. So young but so attentive to anything Berry wanted”.

  Over Florence Ballard geen woord.

 

Na afloop van de sessie probeerde Diana Ross ook op een andere manier indruk te maken. Bij het vertrek zwaaide ze met haar heupen en gaf Berry een knipoogje. Het optreden van Diana maakte zoveel indruk op de eigenaar van Hitsville dat hij aan Mable John bekende: “I think I’m gonna sign that kid Ross to the label”.

  “And the others?” zou de zangeres gevraagd hebben.

  “Oh, yeah, them too”.

  Mable voelde naar eigen zeggen goed aan hoe de vork in de steel zat. “Don’t you go breakin’ up no group, Berry”, zei ze in duidelijke bewoordingen. “They look like nice girls. Don’t mess with them”.

  Mable John vertelde het allemaal aan de auteur van Call her miss Ross. Diana had zich nadrukkelijk en met succes opgedrongen. “Diane demanded attention from Berry. From that session on, she was always in his face, saying ‘Let’s do this!’ and ‘Please Berry, let’s do that!’ Next thing I knew, they were doin’ background vocals and handclaps for Marvin Gaye and everyone else at the label”.

  Volgens de artieste had de komst van Diana en de andere Primettes weinig met talent te maken. “They were becoming part of the family – not because they were greatly talented but because they were so determined”.       

 

De Primettes bleven elke dag acte de présence geven in Hitsville. Ze liepen erheen, liftten of namen de bus. Ze hadden ontdekt dat je wel verder kwam als je maar volhield. In de studio kon je altijd wel meeklappen, meezingen op de achtergrond of wat dan ook. Na verloop van tijd kregen ze wekelijks zelfs wat geld in de handen gedrukt. Maar veel stelde het niet voor.

  Florence Ballard stelde zich opnieuw strijdbaar op. Ze was het beu om nagenoeg voor niets bij te dragen aan de opnames. Berry Gordy, vond ze, profiteerde van hun enthousiasme. “I warned you ’bout this guy”, verkondigde de zangeres.

  De Primettes gingen in de aanval. Toen Berry Gordy op een middag in zijn Chevrolet arriveerde werd hij door de meisjes aangepakt. “They surrounded him on all sides, trying to act threatening in their white pleated skirts and matching blouses”.

  Diana pakte het charmant aan. “You owe us money, man”.

  Gordy speelde het spel mee. Met een groots gebaar haalde hij twee dollar en vijftig cent te voorschijn.

  Diana: “Let’s just say it ain’t much”. Misschien wilde hij er nog wat bij doen...

  Met een gul gebaar en een ‘vaderlijke glimlach’ verhoogde Berry zijn financiële hulp tot vier dollar per week. Gebruik dat geld maar voor de reiskosten om naar Hitsville te komen, met die uitleg wist hij de onkosten voor zichzelf te verantwoorden.

 

 

 

 

De meisjes hadden bij Hitsville al wat bereikt door steeds paraat te zijn. De doorbraak, als je het zo zou willen definiëren, kwam volgens de biograaf met het liedje ‘I want a guy’ dat voor Jobete Music geschreven was door Brian Holland en Freddie Gorman, die ook als ‘postbode’ voor de familie Gordy dienst deed.

  Gorman vertelde Taraborrelli later hoe het hem vergaan was. “Diana hoorde mij het liedje in de studio uitvoeren. Ze zei dat ze het graag wilde opnemen. Berry was het daar mee eens. De Primettes gingen ‘I want a guy’ instuderen. Ik kwam de kamer binnen. Diana en Brian zaten aan de piano. De andere meisjes stonden om hen heen. Zij moesten staan, terwijl Diana zat. Ik begreep meteen wie het voor het zeggen had”.

  Na het beluisteren van de opname met Diana als zangeres op de voorgrond liet Berry Gordy zich positief uit. Als Diana maar op de juiste manier bleef oefenen zou het misschien wel kunnen lukken. Een week later liet hij weten haar als zijn secretaresse in dienst te willen nemen. Tevens beloofde hij de Primettes formeel onder contract te zullen nemen.

  Een kwart eeuw later liet Diana Ross zich over haar baan bij Gordy uit met de volgende woorden:  “I guess I won him over by being so kind to him. The truth is, I wasn’t his secretary. I couldn’t even type or take shorthand [steno]”.

  In Hitsville werd Diana ‘the secretary who thinks she can sing’ genoemd. Kennelijk was ze niet populair bij haar collega’s. Die hoorden hoe ze zich bij de baas naar voren drong met opmerkingen als “Mr. Gordy, you are so talented” en ‘Mr. Gordy, how did you ever get to be so smart?” Over de Primettes sprak ze voortaan als ‘haar groep’.

 

 

 

Na veel aandringen mochten de meisjes op 1 oktober 1960 een plaatopname maken. Smokey Robinson trad op als producer van het door hem geschreven ‘After All’. Barbara Martin, nog steeds lid van de zanggroep, mocht de ‘lead-vocals’ voor haar rekening nemen. Platen werden er niet van vervaardigd. Berry Gordy keurde de tape af als niet goed genoeg.

  Op 15 december 1960 mochten de meisjes opnieuw achter de microfoon plaats nemen. Berry Gordy trad nu zelf als producer op van ‘I want a guy’, waarop Diana zich als zangeres kon manifesteren. Berry had de song voor die gelegenheid aangepast.

  Toen Smokey Robinson het eindresultaat te horen kreeg was hij niet meteen enthousiast. Toch zag hij wel mogelijkheden. Op school was Diana wegens slechte resultaten voor zang kort daarvoor maar met zangles gestopt. Toch wist ze haar omgeving op de een of andere manier te betoveren. Taraborrelli: “Smokey told Berry that even though Diana didn’t have the best singing voice, she did have ‘personality’ and an interesting sound, ‘and there ain’t nothin’ wrong with havin’ a sound. If she catches on, man, watch out!’” Was dat een diplomatieke opmerking ten opzichte van zijn broodheer?

 

Robert Bateman, de talent scout die de Primettes enkele maanden eerder had uitgenodigd voor een auditie op de West Grand Boulevard, liet zich evenmin in juichende bewoordingen uit toen hij ‘I want a guy’ hoorde. Berry bood hem aan het managerschap van zijn nieuwe act te aanvaarden. “If you want to manage Diana Ross and her group, they are all yours. And whatever success you have you get a percentage of for the rest of your life”.

  Bateman bedankte voor de eer.

 

 

 

 

Ondanks de minder vleiende opmerkingen van zijn personeel zette Berry Gordy door. De Primettes mochten eindelijk bij zijn platenmaatschappij komen, die in die tijd nog niet Motown maar Tamla heette. Maar wel moest de naam van de zanggroep veranderd worden. Dat gebeurde in die tijd regelmatig in Hitsville. Gordy wilde met klinkende namen voor de dag komen, zoals Marvelettes, Stevie Wonder. De Primes werden omgedoopt in ‘Temptations’.

  In vele gevallen werd Motown (Gordy) dan eigenaar van de artiestennaam. Zelfs bij de Jackson Five (met Michael Jackson) was dat het geval. Toen de groep Motown verliet en overstapte naar Epic waren ze om die reden genoodzaakt hun naam te veranderen in Jacksons.

 

Over de naamsverandering had Diana Ross tot haar spijt niets in te brengen. Bovendien kreeg ze ruzie met haar vader toen ze hem van het platencontract vertelde. Nadat hij op de hoogte gebracht was van de toekomstplannen van zijn dochter bij Berry Gordy Enterprises, zou hij haar gezegd hebben: “Daughter, you are not signing any contract with anyone’s fly-by-night enterprise”.

  Fred Ross vertrouwde Berry Gordy niet. Hij had gehoord dat het bedrijf zijn artiesten te weinig betaalde. Bovendien geloofde hij niet in de zangcapaciteiten van zijn dochter.

  Diana verdedigde Berry Gordy. “He thinks I can sing. He knows I’m going to be successful”.

  Ross wilde geen echtelijke ruzie over houden aan het conflict met zijn dochter. De biograaf tekende uit de mond van Fred Ross op: “I decided to leave the decision to her mother. I was at a loss. I knew this would be the end of her education. She was hostile about it, and I was emotional. I was supposed to co-sign the contract, and I just couldn’t”.

 

 

 

 

 

Moeder Ernestine wilde wel eens poolshoogte nemen in Hitsville, waar ze ongetwijfeld veel over gehoord had. Esther Gordy, zus van Berry en een elegante dame, ontving de moeders met hun dochters. Rustig legde ze uit hoe het contract in elkaar zat. Niet met de inhoud van de nog niet getekende overeenkomst maar met haar waardige gedrag wist Esther indruk te maken op de vrouwen.

  Na afloop vroeg Ernestine aan Diana wie de jongeman was, die in een hoekje zat, aandachtig luisterde maar geen woord te berde bracht.

  “Dat is Berry Gordy”, kreeg ze te horen.

  Thuis gekomen werd Diana onder handen genomen. “You aren’t signing no contract with no kid like that”, was de boodschap.

  Diana liet niet met zich sollen. Met huilpartijen en nog veel meer wist ze haar moeder over de streep te trekken. Zo jong was Berry nu ook weer niet – niet meer dan tien jaar jonger dan haar eigen echtgenoot.

  Ernestine twijfelde nog, maar besloot toe te geven aan de wensen van haar dochter. Misschien was Berry Gordy toch wel te vertrouwen.

  Op 15 januari 1961 trokken de moeders van de Primettes, samen met hun dochters, naar Hitsville. Samen tekenden ze het contract waarmee ze zich exclusief verbonden aan de zakelijke activiteiten van Berry Gordy. Op 9 maart 1961 verscheen ‘I want a guy’ van de Supremes op het Tamla-label.

 

In 1962 verschenen de Supremes voor het eerst in de hitlijsten. Met ‘My heart belongs to you’ bereikten de meisjes een 95ste plaats in Billboard. Beter ging het in 1963 met ‘When the lovelight starts shining through his eyes’ – die single belandde op 23. In 1964 produceerden Holland-Dozier-Holland hun song ‘Where did our love go’ met de Supremes voor het Motown-label. Die haalde de bovenste plaats van de Amerikaanse hitparade en verscheen in Nederland en veel andere landen in de hitlijsten. De ene nummer één hit volgde de andere op, zoals bijvoorbeeld ‘Baby Love’, ‘Stop in the name of love’, ‘I hear a symphony’ en ‘The Happening’.

 

 

 

 

 

 

In het artikel, en ook in de biografie, komt Diana Ross niet bepaald sympathiek over. Misschien is dat ook wel zo. Anderzijds kun je je afvragen of de Supremes het ooit gemaakt zouden hebben zonder de geldingsdrang van de artieste.

  Hoe dan ook, de rol van Diana binnen de zanggroep werd steeds groter. Florence Ballard verdween naar de achtergrond. Dat moet moeilijk voor haar geweest zijn. In 1967 werd Florence door Berry Gordy zelfs verwijderd uit de groep die ze zelf als Primettes had opgericht. De meisjes traden vanaf die tijd op als Diana Ross en de Supremes. ‘Reflections’ was de eerste hit na de naamsverandering. Jean Terrell nam de plaats van Florence in.

  In 1969 verliet Diana Ross de groep waarmee ze beroemd geworden was. Twaalf jaar later, in 1981, verliet ze Motown Records, de platenmaatschappij van Berry Gordy.

 

Harry Knipschild

19 januari 2017

 

Clips

 

* Ray Charles, The night time is the right time, 1957

* Etta James, Dance with me Henry, 1957

* The Five Satins, In the still of the night

* Drifters, There goes my baby, 1959

* Primettes, Tears of Sorrow, 1959

* Supremes, I want a guy, 1960-1961

* Supremes, When the lovelight starts shing through his eyes, 1963

* Supremes, Where did our love go, 1964

* J. Randy Taraborrelli, Diana Ross, 1989

* Hitsville, 2010

* Berry Gordy vertelt, 2013

 

Literatuur

J. Randy Taraborrelli, Call Her Miss Ross. The unauthorized biography of Diana Ross, New York 1989