532 - John Denver naar Europa in 1976

 

John Denver (John Deutschendorf, 1943-1997) was in de jaren zeventig – samen met onder anderen ABBA en Stevie Wonder – een van de populairste artiesten in de westerse wereld. Zijn liedjes, meestal door hem zelf geschreven, sloegen niet louter bij de jeugd, maar bij alle leeftijden aan. Dat gold ook voor Nederland. Ik denk niet dat het toeval is dat zijn succes hier begon in Volendam, het voormalige vissersdorp dat dankzij groepen als de Cats, later Left Side, BZN, Canyon en Jan Smit, een bijzondere rol speelde in de geschiedenis van de Nederlandse popmuziek. 

   Bij het bezoek van de artiest hier in 1976 verklaarde Wim van Kerkwijk, employee van platenmaatschappij Inelco, Nederlandse distributeur van RCA Records in New York: “De victorie van  John Denver is in ons land begonnen in Volendam. Terwijl nog niemand iets van Denver gehoord had, begon de plaatselijke grammofoonplatenhandelaar daar zijn platen te verkopen. De Volendammers kochten drie jaar geleden al vijftienduizend platen van Denver en daar is de victorie voor hem in Nederland dan ook begonnen”.

 

Volendam en RCA

 

Het kostte Van Kerkwijk weinig moeite om de waarom-vraag van Henk van der Meyden te beantwoorden. “Misschien omdat hij in geluid en genre veel lijkt op de Cats en men bovendien in Volendam heel veel verstand van goede muziek heeft”.

   De mensen van RCA hadden van oudsher een goed gevoel voor wat een groot publiek mooi vond. Het bedrijf, uitvinder van de 45-toeren single, kon bogen op artiesten als Jimmie Rodgers, Glenn Miller, Perry Como, Mario Lanza, Elvis Presley, Neil Sedaka, Harry Belafonte, Jim Reeves, Sam Cooke en Dolly Parton. De soundtrack van de ‘Sound of Music’ was eveneens door RCA op de markt gebracht.

 

RCA-bijeenkomst, 31 juli 1971

  

Eindelijk een interview (telefonisch)

 

Begin 1976 lukte het de Britse popjournalist Chris Charlesworth om John Denver te internviewen – en alleen nog maar per telefoon. “He rarely gives interviews and the one that follows is the second he has given in three years. It has taken me over a year and a half to get Denver to agree to talk with the Melody Maker and even then he would only talk on the telephone, refusing my offer to fly to Aspen, Colorado, to talk in person. Strangers, apparently, are not welcome in the Denver homestead where he lives with his wife, Annie, and adopted son, Zach”.

   Denver had een ‘strenge’ manager, Jerry Weintraub (1937-2015). Die bemoeide zich ook met de zakelijke belangen van Frank Sinatra, Led Zeppelin, Carpenters en Elvis Presley. “At face value, he seems at total odds with the Denver mystique – a sharp, wheeling and dealing businessman who follows the great dollar sign in the sky with relentless passion and huge success. He’s a cigar-smoking mogul who ranks alongside Col. Tom Parker and Peter Grant in the showbiz stockbroker belt”.

   Het duurde even voor het gesprek op gang kwam. “Impressions from a telephone conversation, albeit a lengthy one, are difficult to assess. John Denver struck me as being formal and polite. Throughout the first half of our conversation he called me ‘sir’. Then he politely asked if he could call me ‘Chris’”.

 

Jeugd

 

Over zijn jeugd vertelde John: “I can’t remember a period of my life when I didn’t sing. When I was very young my grandmother gave me a guitar, an old Gibson jazz guitar, that she had played when she was a child, the same old guitar that I wrote the song ‘This Old Guitar’ about. This was in Tucson, Arizona, and I took some lessons to learn how to play.

   Music gave me an immense amount of pleasure whenever I played for myself. When I was young I was very shy, so I spent a lot of time by myself with my guitar listening to the radio. It was Elvis Presley that first made me aware of popular music, because he was just getting popular in the United States at this time.

   In travelling around, which I was forced to do because of my father’s profession [bij de luchtmacht], I found myself in a situation where I was always in new places and not knowing anybody. I can remember starting junior high school in Alabama a week later than everybody else and not knowing a single person at the school”.

   Ik moest denken aan Jim Morrison. Diens vader was eveneens militair, sleepte zijn zoon ook continu mee van de ene plek naar de andere.

 

John Denver met zijn ouders

 

Van studie naar muziek

 

Door middel van popmuziek wist John zich een plekje te verwerven. “I took the guitar along and sang some songs I knew and some that I had written. All of a sudden people started saying ‘hello’ to me in the halls. The guitar, and singing and music, opened many doors for me and helped me make friends. It made people want to know me and get to like me for who I was beyond liking me because I played the guitar”.

   Aan het einde van de jaren vijftig werd folk-muziek populair in de VS. “Mostly, I’d sing rock and roll songs, the songs played on the radio. But as folk music progressed I found that was the kind of music I related to most easily. Those were the songs I could learn and perform by myself. With rock and roll you needed a drummer and a bass to go along with what you were doing, but I could sing folk songs on my own”.

 

Het maken van muziek werd zo belangrijk dat John zijn studie eraan gaf, hoorde Charlesworth aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. “Most of what was going on in school didn’t seem to be of much value to me. There was not much feedback that made me feel good about who I was or what I was doing.

   It became clear to me that I was spending so much time with my music and with my guitar that school was suffering because of it. I was not really able to give myself fully to either one, so, because I wasn’t too satisfied with school, I decided to take a semester off and see if I could do something with my music”.

 

Van studeren kwam niet veel meer. Zijn uitstapje naar de muziek werd met argwaan bekeken. Toch hielpen zijn ouders. “Everybody, including my parents, said I was making the biggest mistake of my life. They all said I was wasting my time and shouldn’t do it.

   The only acknowledgement that I got, and this was from my mother and father, was a gift of 200 dollars to help me. They said they didn’t think it was the right thing but they appreciated it was something I had to do. They said that if this was what I wanted to do, they would support me and when I’d got it out of my system they’d let me come back and help me get back into college”.

 

In de muziek

 

John moest er van alles aan doen om zich staande te houden. Met allerlei klusjes bleef hij in leven. Zo kwam hij anno 1964 terecht bij Randy Sparks, bekend van de New Christy Minstrels folkgroep en hun hit ‘Green Green’ (1963). In diens club Leadbetter’s (Westwood, Californië) mocht hij als amateur meezingen. In Phoenix (Arizona) kwam hij in contact met producer Milt Okun, die op zoek was naar een vervanger van Chad Mitchell, toen die het naar hem genoemde trio verliet.

   “I sent them a tape I made with Randy Sparks and they asked me to come to New York to meet the rest of the group, Joe Frazier and Mike Kobluk, and eventually I was chosen as Chad Mitchell’s replacement. I didn’t think I had a chance in the world, and I was just pleased that I had a chance to fly to New York City, where I’d never been before, and, even if nothing else happened, I thought that was worthwhile”.

 

Mitchell Trio

 

John werd gekozen uit driehonderd kandidaten. “All of a sudden I was no longer just another folk singer bumming around the West Coast, but a member of an established folk group”. Weldra werd de naam van het Chad Mitchell Trio veranderd in Mitchell Trio en na onderlinge onenigheid ging John Denver zelfs op de solo-tour. Een van zijn eigen songs uit 1966, ‘Leaving on a Jet Plane’, werd in 1969 een hit in de uitvoering van een ander populair folktrio, Peter, Paul & Mary – een productie eveneens van Milt Okun.

 

‘Take Home Country Roads’ (RCA)

 

Okun wist Denver in 1968 een contract bij RCA te bezorgen. Bovendien bracht hij hem in contact met Jerry Weintraub. Die maakte indruk op de troubadour. “I was really, really impressed by him. I was impressed by his honesty in the way he dealt with me, telling me what he thought he could do and what he couldn’t do. It was very easy to sign him as my manager and begin a working relationship, and the relationship has become one of the most valuable things in my life”.

   Weintraub zorgde ervoor dat Denver zich regelmatig in de veelbekeken Merv Griffin tv-show mocht presenteren. In Washington kwam John bovendien in contact met Taffy en Bill Danoff, die een song geschreven hadden – maar half af. Het nummer heette ‘Take Me Home Country Roads’. “We went to their house to jam around a bit, play some songs and sing together and they showed me this song they had started that they were unable to finish. I helped them finish it and we sang it together at the club the next night. When we left Washington we went straight to New York to record it and it became a big hit”.

 

Taffy, Bill en John

 

TV-artiest

 

In het interview met de Britse journalist vertelde Denver dat Engeland belangrijk als leerschool voor hem was geweest. “Jerry and I thought it would be really worthwhile to go over there and do six weeks of television, just to learn a little bit more about it, to try and find out what I could and what I couldn’t do on television.

   We wanted to do it over there because people didn’t have such a strong preconception of who I was and what I did as they did in the United States. Also, if it didn’t do well, it wouldn’t have such disastrous consequences as if I’d done it in America. So I went over, did the shows and learned a great deal through it. The most important thing about it was that I got to be very comfortable with television”.

 

Volgens Charlesworth was zijn tv-werk een goede oefening, schreef hij: “Returning to America, Denver’s popularity spiralled to astronomical proportions. Repeated TV appearances, not only as a singer but as a ‘chatter’, bigger and bigger concert attendances in bigger and bigger arenas, more and more RCA albums containing more and more hits, and total saturation publicity to create Denver’s ‘natural’ image followed during the next two years”.

   Denver werd zo een all-round entertainer – voor jong en oud. “His appeal is to both young and old, a cliched statement perhaps, but an important factor when it comes to shipping platinum albums: young people buy rock, old people buy easy listening – but everybody buys John Denver”.

 

Liedjes schrijven

 

In het trans-Atlantische interview benadrukte de populaire artiest dat het schrijven van liedjes lang niet altijd vanzelf ging. “I’m not a very prolific songwriter. I know some people who make a living at songwriting and what they do is sit down and write a song every day and out of 365 songs a year there are a few good ones.

   Now I write a song whenever it comes to me, and I want to make it very clear that what I’m trying to do with, my music is to communicate the truth of my experience, of what I observe, what I feel and what I know.

   I’ve found that some songs come quickly and others slow. I wrote ‘Annie’s Song’ in ten minutes one day when I was riding up a ski-lift here in Aspen. I wrote ‘Jet Plane’ in a couple of hours one evening in Washington, but ‘Rocky Mountain High’ took about nine months to write”.

 

Annie en John Denver

 

‘Calypso’

 

Denver gaf nog een voorbeeld: over het ontstaan van de song ‘Calypso’ (1975), zijn grootste hit in Nederland. De song was gebaseerd op zijn ervaringen met de Franse wetenschapper Jacques Cousteau (1910-1997), die de zee bestudeerde met zijn schip de Calypso en zich, evenals Denver, opwierp als natuurbeschermer. 

   “A year ago I was on a ship with Jacques Cousteau and a chorus to a song just came to me in the time it takes to say it. I was really excited about it and I wanted to write the verses and I worked for a month and a half trying to get that song out but I simply couldn’t do it.

   Then what happened was that one day I got totally frustrated with it and I went out skiing. I made about two runs on the mountain and all of a sudden I got the urge to go back to the house. I jumped in my jeep and started driving home. And then, just in the ten minutes that it takes me to drive from the ski area to where I live, the words came out, just in the time it takes to say them. You know when things are right and I knew I was right then.

   It’s like the truth. The truth is always there in front of you if you just acknowledge it and when it’s not the truth, you know it. Deep down inside of you, you know what’s going on for you. So I know when a song is right and when it isn’t right, and, for me, when a song is right and finished and I’m able to communicate it to the people out there, it’s one of the biggest thrills of my life”.

 

John met Jacques Cousteau

 

Zo moest het gaan, benadrukte de artiest. Commerciële liedjes schrijven was aan hem niet besteed. “I’ve never approached writing a song along the lines of writing a hit record. I have no desire to write hit records. What I want to do is to communicate, and, if I communicate well, the people are responsive to me. Again, I’ve always tried not to be like anybody else, but to do things like I want to do it”.

   John voelde zich derhalve verbonden met collega’s als Joni Mitchell, Linda Ronstadt, Eagles, Judy Collins, Bob Dylan, Loggins & Messina en Stevie Wonder.

   Denver: “I think Stevie Wonder is the greatest. What I think about Stevie Wonder is that although we’re coming from totally different places, what we’re doing is exactly the same thing. We’re writing exactly the same kind of music, although we have totally different styles and we play in totally different arenas. We’re saying the same thing, though”.

 

Niet iedereen zag de muzikale verbintenis tussen de ‘progressieve’ artiesten van wat je de Woodstock-generatie zou kunnen noemen en Denver, die als ‘braaf’ gezien werd. In die kringen werd hij niet serieus genomen. Aan het einde van het gesprek werd hem de vraag voorgelegd hoe hij zelf aankeek tegen soms sarcastische opmerkingen dat hij ‘super clean’ was.

   John had er ogenschijnlijk geen moeite mee. “It doesn’t make any difference to me. My whole intention is to live my life as honestly as I can in reflecting what I know to be the truth. I want to do that in my music, in my personal life here at home and in every situation that I find myself. What people make of it is what they make of it and I can do nothing about that”.

 

Daarmee was het onderwerp van tafel. Denver sloot het gesprek af door nog eens te benadrukken dat hij er voor iedereen was. “You know, Chris, I have a definition of success, and what success is to me is when an individual finds that thing which fulfills himself, when he finds that thing that completes him and when, in doing it, he finds a way to serve his fellow man. When he finds that he is a successful person.

   It doesn’t make any difference whether you are a ditch-digger or a librarian or someone who works at the filling station or the president of the United States or whatever, if you’re doing what you want to do and in some way bringing value to the life of others, then you’re a successful human being.

   It so happens that in my area, which is entertainment, that success brings with it a lot of other things, but all of those other things, the money, the fame, the conveniences, the ability to travel and see the rest of the world, all of those are just icing on the cake and the cake is the same for everybody.

   For me, I love doing what I do more than anything else in the world and that is being able to sing for people, and the acknowledgment I get from the people who write to me and people who use my songs in their wedding or something means that I am doing something of value. That more than fulfils me.

   I hope to sing in all of Europe and perhaps one day in Russia and China. I would like to sing for everybody and anybody who has a desire to listen to the music that I have within me. I want to conduct myself in such a way that if these opportunities became available I am able to take advantage of them”.

 

John Denver naar Nederland in 1976

 

Het interview dat John Denver toestond aan de Britse journalist was niet zonder betekenis. De artiest bereidde zich immers voor op een tournee in Europa. Door die publicatie dacht hij zijn boodschap aan het publiek over te brengen.

   Tijdens die rondtocht was de RCA-artiest ook in Nederland. Tijdens een receptie, door Inelco georganiseerd, werd hij overladen met gouden platen voor zijn albums. 

 

Impresario Lou van Rees met John Denver op Schiphol

 

De redactie van Oor stuurde Peter van Bruggen naar het feestje. Peter vertolkte waarschijnlijk de mening van vrijwel al zijn collega’s met de verkondiging: “Denver’s muziek ligt ver van wat ik als ideaal beschouw. Zijn meningen zijn niet de mijne” – oftewel, hij zag wat de Amerikaan deed helemaal niet zitten.

   Van Bruggen maakte van de gelegenheid gebruik om John Denver onder vier ogen te spreken te krijgen. Hij kon hem dan ook minder formele vragen stellen. Zo kreeg Denver voorgelegd: “Wat vind je van Frank Zappa?”

   Misschien wel tot zijn verbazing hoorde de redacteur: “Daar geniet ik echt van. Niet dat hij nu een van mijn favorieten is, ik heb hem ook nooit ontmoet, maar ik vind dat die man een geweldig gevoel voor humor heeft. Er is een bepaalde afkeer bij hem over wat er aan de hand is in de samenleving en doordat hij die afkeer uitdrukt op een wrange en cynische manier is hij zo goed”.

 

John vertelde ook hoe moeilijk hij het gevonden had om in het openbaar op te treden. Hij had ‘angst om op het podium te gaan staan’. Die tijd was voorbij. “Ik was altijd maar weer zenuwachtig als ik op moest. Ik kijk er nu naar uit. Ik ben niet meer bang voor mijn publiek, heb geen angst meer dat ik een figuur zal slaan. I heb nu het gevoel dat ik vrienden ontmoet, en waarom zou je je vrienden met kloppend hart van angst tegemoet treden?”

 

John Denver met een krant in Amsterdam (1976)

 

Een andere vraag: “Kijk je in de spiegel als je het podium opgaat?”

   Dat leverde een onverwacht antwoord op: “Ik kijk echt niet in de spiegel om te zien of iedere haar wel recht zit. Ik controleer altijd wel even of de rits van mijn gulp dicht is, omdat ik een keer met een open gulp op het podium heb zitten spelen. Voor vierduizend mensen. Het is het ergste wat je kan overkomen. En ik denk dat het met meer mensen gebeurt, dan je wel hoort. Toen ik een keer naar beneden keek, en zag wat er aan de hand was, heb ik gauw de gitaar ervoor gehouden, en snel, in plaats van een slag, die rits dicht getrokken”.

   Het was een ander gesprek dan dat met Chris Charlesworth.

 

John Denver in Amsterdam

 

Heel wat vertegenwoordigers van de pers waren aanwezig bij het concert dat Denver in de Amsterdamse Jaap Eden-hal gaf. Dat deden ze, denk ik, niet omdat ze liefhebbers van zijn muziek waren, maar omdat hun werk dat nu eenmaal noodzakelijk maakte. John was immers een van de best verkopende artiesten van het moment. Je kon er niet wegblijven. Vrijwel alle popjournalisten hadden echter andere voorkeuren.

   In het Parool schreef Jim van Alphen dat ‘een dikke vierduizend mensen gekomen waren voor de muzikale dromen van een typische buitenman’. Hij bekende dat Denver een jaar eerder massaal was doorgebroken met het album ‘Windsong’, ‘maar in de VS is hij haast een nationaal instituut’. Kritiek was er natuurlijk, zoals ook ABBA in die tijd door de pers nogal bespot werd. “Denvers gladde verschijning en soms sentimentele songs maken hem in de ogen van sommigen tot dé spreekbuis van Middle Class America’.

   Dat deugde kennelijk niet. In zijn recensie schreef Jim: “Niet iedereen was even enthousiast”. Misschien bedoelde hij daar ook zichzelf mee.

 

Een redacteur van de Waarheid was het niet met hem eens. ‘Groot enthousiasme voor Denver’ luidde de kop van zijn recensie. In het artikel: “Het was voor het eerst dat de Eden-hal werkelijk echt sfeer had, met 4.000 meeklappende, meezingende, en juichende even blijmoedige volgelingen. Vaak de tekst geheel meezingend. En laten we eerlijk zijn, waar blijf je als ‘Eagle’ gezongen wordt. Op drie reusachtige projectieschermen verschijnen de beelden van arenden en valken in de vrije natuur, al vliegend en zwevend in de blauwe lucht. En hoe kan ‘Country Boy’ een betere begeleiding krijgen dan de levensgrote beelden van het golvend graan en werkende combines, met aan weerskanten onbezorgd spelende kindertjes.

   Het was een prachtige show, met lieve liedjes, hetgeen er trouwens niet weinig waren. Gedurende z’n ruim twee uur durende optreden, vrij veel voor sterren van dat formaat, werden van bijna al z’n twaalf (!) platen nummers gezongen. ‘Leaving on a jet plane’, ‘Take me home, country roads’; ‘The eagle and the hawks’; ‘Poems, prayers & promises’; ‘Rocky mountain suite’; ‘Calypso’ en ‘Fly Away’, om maar de bekendste te noemen. Met daar tussen door een daverend applaus teweeg brengend muzikaal country uitsmijtertje”.

 

Menno Schenke in het Algemeen Dagblad

 

Menno Schenke

 

In het Algemeen Dagblad liet Menno Schenke zich in andere bewoordingen over de artiest uit. Hij noemde hem ‘een Amerikaanse mengeling van Ronnie Tober, Ben Cramer en Vader Abraham. Hij verkoopt illusies zonder inhoud. Hij lijkt op een soort padvinder. Hij heeft een groot publiek en is een belangrijk Amerikaans export artikel. Hij speelt een beetje gitaar’.

   Schenke begreep er niets van. “De Amsterdamse Eden-hal barstte uit zijn voegen voor het eerste concert dat dit zingende idool in ons land gaf. Zelfs met bussen werden de liefhebbers van Denvers muziek aangevoerd. Maar hoe iemand van deze zanger kan houden, werd volstrekt niet duidelijk.

   John Denver heeft een uitstekende stem, dat staat vast. Hij heeft gevoel voor show en weet zijn liedjes uitstekend te brengen. Zijn vier man sterke begeleidingsgroep bestaat uit prima musici, die precies doen wat John wil en verder op de achtergrond blijven.

   Maar wat heeft John Denver verder te bieden? 

   Op de keper beschouwd helemaal niets. Zijn teksten zijn zo ontstellend leeg, zo inhoudsloos, dat het bijna beschamend is. De zon op je schouders, een liedje over een berg, een stukje over zijn vrouw, iets over dat prachtige Amerika, een smartlap over een familielid”.

   De journalist eindigde zijn tirade als volgt: “Toen de Eden-hal na het concert leeg liep, dreigde er regen. Denvers valse droom van zon, geluk en tevredenheid was ineens verdwenen. Misschien hebben velen die illusies, luchtkastelen vaak echter wel nodig. Maar met John Denver komen we echt niet tot een betere wereld. Daarvoor heeft hij veel te weinig te melden”.

 

Diverse aanhangers stuurden protestbrieven naar de Rotterdamse krant. Vier van die brieven werden (gedeeltelijk) afgedrukt. Zoals die van Sylvia Roeland uit de havenstad: “Ik vind het onbenullig wat uw redacteur Menno Schenke over John Denver schreef. Waarom gaat hij naar dat concert? Hij wist toch van tevoren welk repertoire John Denver zou zingen? Volgens mij is Menno Schenke nog niet toe aan zulke goede muziek. Gelukkig dat de mensen die bij het concert aanwezig waren wèl begrip konden opbrengen voor deze meest verkopende platenartiest van de Verenigde Staten”.

   Jack de Beer (uit Gouda) vond dat Schenke ‘blijk heeft gegeven van een knappe chagrijnige bui’ omdat hij ‘klaagde dat John Denver de Grote Boodschap niet vertelde’.

   F.D. van Jole uit Nieuw Beijerland vond dat ‘Schenke goed kan afkraken. Het sarcasme heeft de overhand wanneer hij John Denver vergelijkt met een padvinder. Hij had weinig te melden’.

   Er kwam zelfs een officiële reactie van de John Denver fanclub, gevestigd te Zwijndrecht: “Uw redacteur Menno Schenke gaat in een artikel zo grandioos tekeer over het optreden van John Denver dat wij als fanclub het nodig vinden hierover te schrijven.

   Als John Denver nu toevallig verstaanbare teksten zingt waarbij je even goed je gedachten moet laten gaan wat hij daarmee bedoelt, dan vinden wij dat de heer Schenke deze gelegenheid toch niet moet gebruiken om iemand af te kraken. 

   Van andere popzangers die iets onverstaanbaars brullen met veel gitaargesnerp erbij kan je inderdaad zeggen dat zij slechte teksten hebben, want die worden niet verstaan.

   Misschien komt er de volgende keer een niet-bevooroordeelde verslaggever naar een concert in plaats van een negatief ingesteld iemand die een artiest, die qua klasse gelijk staat aan Frank Sinatra, aan alle kanten een schop geeft”.

   Een eventuele reactie uit Volendam werd niet in de krant opgenomen.

 

***

 

John Denver als piloot (1983)

 

John Denver ging nog jarenlang door met het vertolken van zijn songs. Maar hij werd niet ouder dan 53 jaar. Op 12 oktober 1997 verdween een door hem bestuurd vliegtuig voor de kust van Californië in zee.

   Tien jaar later, in 2007, kwam Volendam op nieuw in beeld. Op de website van EénVandaag kun je het nog steeds lezen: “Jan Smit zingt op zijn nieuwe single een duet met wijlen John Denver. Het is voor het eerst dat de familie van de in 1997 overleden Amerikaanse zanger hier toestemming voor heeft gegeven. Dat blijkt uit een internetreportage van EénVandaag. Het nummer dat op single uitkomt is Denver’s oude hit ‘Calypso’. Jan Smit is altijd al een bewonderaar geweest van John Denver.

   De platenmaatschappij van Jan Smit stuurde onlangs cd’s naar de familie van John Denver met het verzoek of hij een duet mocht opnemen. Tot grote verrassing van Smits manager Jaap Buijs (1946-2015) stemde de familie Denver in en werd de masterband naar Volendam gestuurd. ‘Een hele eer’, aldus Buijs. Jan Smit is hiermee de eerste ter wereld die de masterbanden van Denver mag gebruiken voor een duet”.

 

In een gesprek in New York, vastgelegd op YouTube, bevestigde Buijs dat het zo gegaan was. “Die Amerikanen snappen daar helemaal niets van. Je hebt natuurlijk te maken met allerlei rechten. De familie Denver stuurde gewoon naar Volendam de masterband op. Ga je gang maar, prima”. 

   Een Amerikaanse carrière voor Jan Smit, dank zij John Denver, is echter niet van de grond gekomen.

 

Harry Knipschild

9 juli 2024

 

Literatuur

Henk van der Meyden, ‘Voor John Denver begon de victorie in Volendam’, Telegraaf, 26 maart 1976

Jim van Alphen, Parool, ‘Country-liedjes vol romantiek’, 26 maart 1976

Menno Schenke, ‘John Denver – te weinig inhoud’, Algemeen Dagblad, 27 maart 1976

P.S., ‘Groot enthousiasme voor John Denver’, Waarheid 27 maart 1976

Chris Charlesworth, ‘John Denver – Why I made it’, Melody Maker, 27 maart 1976

Reacties in Algemeen Dagblad, 31 maart en 1 april 1976

Peter van Bruggen. ‘John Denver – met de gulp dicht’, Oor, 7 april 1976

John Denver, Take Me Home. An Autobiography, uitgeverij Headline, 1995

‘Jan Smit zingt duet met wijlen John Denver, EénVandaag, 20 oktober 2007

‘Jan Smit zingt met overleden Denver’, Story, 23 oktober 2007