Skip to main content

07 - Het tieneridool Willeke Alberti

 

In het najaar van 1962 hadden The Beatles hun eerste hit met ‘Love me do’. In korte tijd veranderde het muzikale spectrum. ‘From me to you’, ‘She loves you’, ‘I want to hold your hand’, ‘Can’t buy me love’ en ‘A hard day’s night’ – het werden de eerste hits van een nieuwe generatie. Zo lijkt het althans als je er achteraf op terugblikt. De werkelijkheid was genuanceerder.
 
Nederland had eigen idolen in die tijd. Veel van hen waren van Nederlandse of Nederlands-Indische komaf. The Blue Diamonds hadden met ‘Ramona’ al eerder een Europese hit gescoord, met een totale verkoop van meer dan een miljoen exemplaren.
   Anneke Grönloh bereikte in de zomer van 1962 de bovenste plaats van de Nederlandse hitlijsten met ‘Brandend zand’. Ook ‘Paradiso’ (eind 1962), ‘Soerabaja’ (voorjaar 1963) en ‘Cimeroni’ (zomer 1963) haalden de allerhoogste klassering. Rob de Nijs was in 1963 uiterst populair, dankzij liedjes als ‘Voor Sonja doe ik alles’ en vooral ‘Ritme van de regen’. Successen waren er toen, en wat later, weggelegd voor Johnny Lion (‘Sophietje’, 1965), Trea Dobbs (‘Ploem Ploem Jenka’, 1965) , The Jumping Jewels en Ronnie Tober (‘Iedere avond’, 1965).
   In Amerika kwamen de hits uit Brill Building in New York. In Nederland waren ze afkomstig uit het programmabureau van platemaatschappij Phonogram, een dochter van Philips in Eindhoven.
 
 
Dochter van Willy Alberti
 
 
007 a Billboard
Amerikaanse hitparade, Billboard, 7 december 1959

 

 

Bijzonder was Willeke Alberti, de dochter van Willy Alberti (Carel Verbrugge, 1926-1985). De Amsterdamse zanger had in 1959 met zijn versie van ‘Marina’ als eerste Nederlander in Amerika de bovenste helft van de Billboard Hot 100 bereikt.

   Willeke, geboren in 1945, wilde al op jeugdige leeftijd in zijn voetsporen treden, bekende ze in 1965 aan J.C. ‘Skip’ Voogd. In het eerste hoofdstuk van zijn boek Sjout! Met tienersterren praten tekende de journalist uit haar mond op: “Als heel jong meisje stond ik altijd tussen de coulissen naar mijn vader te luisteren en te kijken. Vaak zong ik zacht met hem mee. Dat deed ik dan stiekem, maar ik hoopte altijd dat er iemand naar me toe zou komen en zeggen: ‘Kind, want zing jij mooi’. Ik geloof, dat iedereen die erg jong is, wel hoopt om ontdekt te worden”.

 

Op 25 november sprak ik met Willeke over haar jeugd-ervaringen. Ze luisterde in haar tienertijd naar zelf-gekochte plaatjes van Conny Froboess, Doris Day en The Blue Diamonds. Willy Alberti moedigde zijn dochter aanvankelijk niet aan in zijn voetsporen te treden. Integendeel.

Willeke zette echter door. Ze kwam terecht bij het programmabureau van Phonogram. Rine Geveke (1915-2006), een vrouw, zwaaide daar de scepter. Jack Bulterman (1909-1977) werd haar producer. De voormalige trompettist van de Ramblers, die Abraham al gezien had, was een commerciële jongen. Hij had er een goed gevoel voor hoe je platen kon verkopen van jonge Nederlandse artiesten. Dat had hij al eerder bewezen met The Fouryo’s, Ria Valk en The Blue Diamonds.

 

 

Het programmabureau van Phonogram

 

 

Willeke liet zich anno 2009 lyrisch uit over Geveke en Bulterman. Telefonisch vroeg ik haar welke invloed ze zelf had bij het tot stand komen van de plaatproducties. Haar antwoord liet aan duidelijkheid niets te wensen over: “Ik deed alles wat ze me opdroegen”, zei ze letterlijk. Zelfs met een zekere trots in haar stem.

 

Willeke was nauwelijks zeventien jaar oud toen haar naam voor het eerst in de hitlijsten voorkwam. In 1960 vond je bij een notering in de top 20 alle uitvoerende artiesten. ‘Midi Midinette’ werd een succes. Niet alleen het Duitse tieneridool Conny Froboess werd genoemd, maar tevens Willeke Alberti. Ruim een jaar later gebeurde hetzelfde met ‘Norman’. De Amerikaanse zangeres Sue Thompson én Willeke Alberti kregen een derde plaats toegewezen in april 1962. Willeke had een grote naamsbekendheid. Ze was de dochter van Willy Alberti en ze stond twee keer ex-aequo genoteerd op de lijst van meest verkochte platen.

  

Spiegelbeeld
 
 
007 b Willeke Alberti
Willeke Alberti zingt 'Spiegelbeeld', Grand Gala du Disque, 1963

 

 

De grote doorbraak voor Willeke kwam in de dagen van ‘I want to hold your hand’ (Beatles), ‘Glad all over’ (Dave Clark Five) en ‘I wanna be your man’ (Rolling Stones). Het alles bepalende liedje kwam uit de Verenigde Staten. ‘Tender Years’ was in augustus 1961 een nummer één country & western hit geweest voor George Jones. Maar al snel bleek dat het nummer meer mogelijkheden had. De zwarte ballad-zanger Brook Benton nam het in zijn repertoire op. De Frans-Belgische rockzanger Johnny Hallyday maakte er ‘Tes tendres années’ van. En zo bereikte het Nederland.
 
Het lied was rijp voor een Nederlandse versie. Gerrit den Braber, vertelde Willeke met bewondering, maakte er geen vertaling, maar een hertaling van. Hij liet zich inspireren door de oorspronkelijke klanken. ‘Tes tendres années’ werd ‘Spiegelbeeld’. Vier jaar eerder dan Boudewijn de Groot, die in 1967 het ‘testament van zijn jeugd’ opmaakte, kon Willeke al zingen: “Spiegelbeeld vertel eens even, ben ik heus zo oud als jij? Is het waar, ben ik twintig, is m’n tienertijd voorbij? Ik ben wel jong, maar ik ben toch niet zo jong meer als ik was. Ik kan je haten, want je geeft geen dag terug. Waarom gaan toch die jaren als je zo jong bent zo vlug? Ik ben wel jong, maar er is toch al zoveel herinnering”.

 

In het voorjaar van 1963 had Willeke nog een hit omdat het een duet met haar vader was. Samen zongen ze het Italiaanse lied ‘Sei rimasta sola’ op het Grand Gala du Disque. Maar diezelfde avond, toen miljoenen mensen het tv-programma bekeken, presenteerde Willeke ‘Spiegelbeeld’. In haar eentje, begeleid door een groot orkest onder leiding van Dolf van der Linden. Ze zong de sterren van de hemel. Als je haar presentatie anno 2009 op YouTube ziet is die nog steeds indrukwekkend. Althans, dat is mijn mening.

 

Het resultaat was er naar. ‘Spiegelbeeld’ werd een gigantische hit, een gouden plaat. En zoals veel jongelui in die tijd, maakte zij zich los van haar ouders. Een nieuwe generatie was in de sixties geboren. Een generatie met een jeugdige mentaliteit. Aan Skip Voogd bekende de jonge zangeres: “Ik heb enorm veel aan m’n lieve vader te danken. Maar als ik toch niet kon zingen had ik het volgens mij nooit tot gouden platen kunnen brengen. Er zijn immers geen 100.000 mensen die bijvoorbeeld ‘Spiegelbeeld’ kopen, omdat ik de dochter ben van Willy Alberti”.

 

Een nieuwe tienerster

 

Willeke was arrivée! Ze verscheen regelmatig hoog in de Top 40. Met liedjes als ‘Mijn dagboek’, ‘De winter was lang’ en ‘Vanavond om kwart over zes ben ik vrij’. Na Nederland moest het buitenland veroverd worden. Zo citeerde Skip Voogd het nieuwe tieneridool: “Een heel belangrijk optreden had ik laatst in Berlijn. Vierentwintig landen hadden hun beste artiesten uitgevaardigd en ik dacht, ‘Nou Willeke, meid, je zal wel flink de mist ingaan’. Maar mis! Ik had een grandioos sukses. Daar had ik nooit van durven dromen. Het was de eerste keer dat m’n vader zei: ‘Ik ben reuze trots op je’”.

   Willeke nam ook ‘My diary’ op, een Engelstalige versie van ‘Mijn dagboek’.

 

Willeke wist het buitenland niet te veroveren. Toen ik haar ernaar vroeg zei ze dat alleen Nederland voor haar van belang is, en dat dat altijd zo geweest was. Maar waarom dan bijvoorbeeld ‘My diary’?
   “Dat wilde de platenmaatschappij”, was haar antwoord. Er waren bovendien problemen met andere talen. In die tijd was het Engels nog lang niet gangbaar in ons land. Vader Willy had er al moeite mee gehad toen hij in december 1959 naar Amerika was gevlogen voor de promotie van ‘Marina’. Om die reden, maar ook om de kerstdagen in het gezin door te brengen, was hij tijdig naar huis gekomen, hoorde ik van Willeke.
  Aan Skip Voogd vertrouwde de zangeres een paar jaar later expliciet toe: “Ik heb zo’n zes jaar Engelse les gehad en dat komt het zingen van Engelse songs ten goede. Om van het moeilijke Frans maar niet te spreken”. Dit soort dingen moet gespeeld hebben. Anders was het waarschijnlijk geen onderwerp in het interview geweest.

 

Het leven van een jonge vedette
 
007 c fanfoto W W

 

Willeke was dan wel een tieneridool geworden. Ze bleef echter steeds met haar vader samenwerken. Sterker nog. Toen ik Willeke vroeg wie haar manager in die tijd was, bleek dat alles in familiekring geregeld werd. “In die tijd had je nog geen echte managers”, zo verklaarde Willeke deze gang van zaken. Niet alleen haar vader, ook haar moeder deed volop mee. Met name bij het behandelen van fanmail. Dat werd uiterst professioneel aangepakt, constateerde Voogd. “Willeke heeft heel apart briefpapier, waarvan de linkerhelft lichtgrijs is met foto’s van haar zelf er op gedrukt.
  ‘Ik beantwoord alle post zelf’, zegt ze. ‘Eerst worden de brieven door mijn moeder gesorteerd, want er zijn er ook veel die alleen vragen om een foto met handtekening. De brieven die werkelijk een persoonlijk antwoord moeten hebben, beantwoord ik zelf. Het is een heel karwei, maar ik ben erg blij met fanmail’.
   Ik [Skip] merk op dat Willeke haar fanmail beter met de typmachine zou kunnen afdoen, omdat ze nou niet bepaald zo heel erg mooi schrijft.
   ‘Ik doe enorm m’n best. Ik zet altijd onderaan een PS met ‘Vergeef me dat ik zo lelijk schrijf’”.

 

In het begin van de jaren zestig bestond er nog geen carrièreplanning voor een artiest. Geld verdiende je door zoveel mogelijk op te treden. Zoals Willeke uitlegde, het management bleef binnen de familie. Een probleem was er na afloop van het succesvolle optreden in Berlijn. “Ik kreeg veel buitenlandse aanbiedingen, maar ik zat al maanden vol in Nederland. Jammer genoeg kon ik dus niets aannemen”.

 

Door haar successen had Willeke interessante inkomsten. Ze had al op zeer jeugdige leeftijd een eigen auto. Tijdens het rijden werd ze bovendien herkend. “Soms als ik in m’n auto zit en voor een stoplicht sta te wachten en er staat een andere auto naast mij opgesteld, dan zie je de mensen tegen elkaar zeggen: ‘Kijk, daar is Willeke Alberti’”. De zangeres probeerde echter een gewoon leven te leiden. “Ik ben nog altijd een giechelende teenager. Ik heb geen zin om te pretenderen iemand anders te zijn dan ik werkelijk ben”.


De bekendheid brak haar echter wel eens op. “In het voorjaar ben ik met m’n vriendin Anita naar een openluchtzwembad gegaan. We waren rustig baantjes aan het trekken, toen ik opeens werd ontdekt. In een ogenblik stond iedereen me aan te gapen. Ik voelde me diep ellendig. In een badpak voel je je toch al zo bloot en dan al die mensen”.

 

Ik moest denken aan de onlangs overleden Michael Jackson. Die had nooit een ‘normale’ jeugd gehad en was daarom later in het leven ontspoord. Wat vond Willeke daarvan?
    De zangeres, een van de eerste tieneridolen in Nederland, was volstrekt duidelijk: “Ik was heel gelukkig. Ik heb een heerlijke jeugd gehad”.

 

Willeke Alberti heeft onlangs een cd gemaakt met liedjes van Toon Hermans. Op 3 februari 2010 zal ze haar vijfenzestigste verjaardag uitgebreid vieren.
 

007 d willeke alberti nu

 

Harry Knipschild

26 november 2009
 
website Willeke Alberti: www.willekealberti.nl
 
Clips
 
Literatuur
'Hilversumse artiesten enterden Veronica', Leeuwarder Courant, 2 april 1964
Harry Knipschild, ''Tender Years'', Hitwezen, 31 oktober 1964

Skip Voogd, Sjout. Met tienersterren praten, Den Haag 1965

  • Raadplegingen: 25682