553 - Mick Jagger in Nederlands popblad Teenbeat (1967)

Begin 1967 trokken Cees Mentink en Albert Bokslag naar Londen. Ze hoopten daar in korte tijd zoveel mogelijk artiesten te interviewen en te fotograferen. Mentink was als journalist in dienst getreden bij uitgeverij Muziek Publiciteits Centrum (Fannius Scholtenstraat 42, Amsterdam), die popkrant Kink en muziekmaandblad Teenbeat uitgaf. Albert Bokslag fungeerde als fotograaf.

   In een eerder artikel heb ik hun ervaring beschreven bij Jimi Hendrix en manager Chas Chandler, voormalig lid (bassist) van de Animals. Het tweetal was blijkbaar ook welkom thuis bij Mick Jagger, frontman van de Rolling Stones.

   Mentink: “Hij ontving ons in zijn pas betrokken, nog lang niet ingerichte flat, even buiten het centrum van Londen”. Cees verduidelijkte: “Zijn zoveelste ‘hideaway’, want Jagger houdt het nooit langer dan enkele maanden uit, omdat fans een privé-leven bijkans onmogelijk maken”.

   Mick had een onderkomen gevonden op de vierde etage van een enorm flatgebouw.

Vertrek van de BBC-televisie

Het was een komen en gaan die dag. Toen het Nederlandse duo arriveerde, vertrok juist een cameraploeg van de BBC-televisie. Die had de zanger, hoorden ze, aan de tand gevoeld over zijn verhouding met Marianne Faithfull, bekend van de hit ‘As Tears Go By’ (1964), een song geschreven door Keith Richards en die zelfde Mick Jagger. Het laatste jaar had Faithfull geen hits meer gehad in Engeland. ‘Tomorrow’s Calling’ en ‘Counting’ waren geflopt. 

   Marianne was getrouwd met John Dunbar en moeder geworden van een zoon, Nicholas. Het (korte) huwelijk bleek een misser te zijn. De zangeres en Mick Jagger vonden elkaar. Marianne was echter niet ‘thuis’ toen de Nederlanders op bezoek kwamen bij Jagger.

   De verslaggevers van de BBC hadden nog meer vragen gesteld. Bijvoorbeeld: waarom had Jagger een aanklacht ingediend tegen de krant News of the World, die had gemeld dat de artiest drugs gebruikte.

Mick Jagger thuis

 Mick in zijn nieuwe appartement

Na de BBC was Cees Mentink welkom om vragen te stellen. “Jagger deed zelf open, wat verlegen lachend. Ter begroeting stak hij zijn linkerhand uit. Hij was gekleed in een wijnrode, fluwelen pantalon en een wit-rood zuurstok overhemd”. Cees vond dat hij er erg dun en bleek uitzag, maar ‘hij was vriendelijk gestemd’.

   Jagger was niet alleen. ‘Thuis’ bevond zich op dat moment tevens een secretaresse, Nicola Doncaster. Ze vertelde aan de buitenlandse bezoekers: “Mick heeft het geweldig druk, iedereen wil hem interviewen, hij moet zijn huis inrichten, teksten schrijven en producen. Deze week is helemaal dol. Mick moet een onmenselijk programma afwerken”.

   Het Nederlandse tweetal werd in de gelegenheid gesteld om in de vertrekken van Jagger rond te kijken, zodat ze goede plekjes konden vinden voor het maken van foto’s. Zo ontdekte Cees dat de flat tenminste over acht kamers beschikte. De ruimte was nog maar gedeeltelijk op orde gebracht, zoals de hal en de slaapkamer. Cees: “De twee woonkamers waren nog een complete chaos. De ene ruimte was volkomen leeg. Her en der lagen schoonmaakattributen verspreid en er was een lange, lage kast.

   De kamer waarin Mick zich liet interviewen werd in beslag genomen door twee enorme leren fauteuils en een dito bank. Elders in de kamer: een harmonium, een orgel en twee tafels. Die lagen bezaaid met de meest uiteenlopende rommel. Op de draaitafel een album met de ‘Vier Jaargetijden’ [van Vivaldi]”.

Poseren

Poseren was voor Jagger geen probleem. “Hij was buitengewoon gewillig. Mick sprong met een souplesse op stoelen, dook languit in fauteuils en trok – ijdel als hij is – vele colberts aan, de een nog bonter dan de ander. Het lukte hem niet langer dan enige seconden op één plaats stil te staan. Hij was constant met armen en benen in beweging”.

   Over zijn kleding zei Mick: “Vandaag ben ik vrij normaal en simpel gekleed, maar misschien heb ik morgen zin iets van paars aan te trekken met een vreemde hoed. We zien het allemaal als een vorm van vrijheid, waar we dankbaar gebruik van maken en gelukkig mee zijn”.

   Jagger gaf wel precies aan wat hij wel en zeker ook wat hij niet wilde. Hij had een reportage van de Who in Teenbeat gezien – zo moest het niet.

Informeel gesprek

Cees Mentink en Mick Jagger

Onder het maken van de foto’s was er gelegenheid tot het stellen van vragen. Cees besefte: “We zijn wat huiverig aan deze onderneming begonnen. Alle vragen die maar mogelijk zijn, schijnen gesteld en beantwoord”. Een gewoon interview leek hem daarom dubbel moeilijk. Dus geen vragen, schreef hij na terugkomst in Nederland als ‘Hoe is het met de liefde?’ of ‘Wat zijn je plannen?’

   Cees hield het informeel, liet hij merken. “We keuvelden wat over het huizenprobleem, over het plezier om zelf verf- en witkwast te hanteren en over de chaos in de kamer”.

Omdat het gesprek ongedwongen ging, kwam de zanger een beetje los. “Als hij me aankeek, maakte hij een verlegen grimas. Het leek wel of het zijn eerste interview was. Mick gedroeg zich niet als iemand die door de wereldpers op een onwaarschijnlijk voetstuk is geplaatst. Hij liet zich ontvallen: ‘Je wordt op een voetstuk geplaatst zonder dat je dat wil. Door diverse gesprekken, onder andere met manager Andrew Loog Oldham ben ik overal het betrekkelijke van gaan inzien. Maar het blijft vervelend dat je niets kunt doen of de journalisten springen erop af’”.

Jagger was zich goed bewust van de populariteit van de Monkees, de sterren in de nieuwe tv-serie. Daar moesten de journalisten maar eens op afspringen, suggereerde hij. Over de Monkees zei Mick: “Ik wilde in het begin niet geloven dat dit groot zou worden, maar het is toch gebeurd. Natuurlijk werkt het verlammend op de mensen die vooruit willen. Maar de meest eisende koper zal de platen van Eric Clapton, John Mayall en ons toch blijven kopen”.

Marianne Faithfull in San Remo (janari 1967)

Jagger herinnerde zich dat hij al eerder in aanraking met de Nederlanders geweest was, met name in San Remo (januari 1967) toen hij daar Marianne Faithfull, zijn nieuwe liefde, vergezelde. Cees citeerde hem: “Toen gaf ik geen medewerking voor een interview met foto’s. Ik was op vakantie en een serie met Marianne zou een nieuwe golf van geruchten betekenen. Daar hebben we niets aan”.

   San Remo, een mooie plek: “Heerlijk klimaat. We zaten alleen in het hol van de leeuw met die internationale pers. Maar een ideaal oord om te relaxen”.

   Tijdens het gesprek stak Jagger regelmatig een sigaret op. Ook werd hij aan de lopende band gebeld. De achter elkaar binnenkomende telefoontjes beantwoordde hij vlot en zakelijk, constateerde Mentink. “Zo geheim is zijn nummer kennelijk niet”, meldde hij aan de lezers van Teenbeat.

Let’s spend the night together

Natuurlijk werd er ook over de grammofoonplaten van de Rolling Stones gepraat. De grote hits waren ‘I Can’t Get No Satisfaction’ (1965) en ‘Paint It Black’ (1966) geweest. ‘Have you seen your mother’ van het album ‘Between The Buttons’ had blijkbaar niet het gewenste resultaat opgeleverd, kon je in het artikel lezen. Mentink begon er daarom maar niet over.

   In plaats daarvan vroeg hij hoe het in Amerika gegaan was met de nieuwe single ‘Let’s spend the night together’. Die song hadden ze voor de televisie gebracht in de Ed Sullivan Show, een tv-programma met een grote kijkdichtheid. In dat programma waren de Beatles een paar jaar eerder met enorm succes gelanceerd voor de Amerikaanse markt.

Om in het programma van Ed Sullivan (1901-1974) te komen, hadden ze de tekst van hun nieuwe single moeten veranderen, wist Mentink. ‘Let’s spend some time together’ in plaats van ‘Let’s spend the night together’.

   Jagger legde het uit: “We deden maar één show om deze plaat te promoten in Amerika. De beste show ook. En dat is Ed Sullivan. Hij gaat van coast to coast. Na veel geharrewar hebben we toegestemd de tekst met enkele woorden te wijzigen. De gewraakte woorden hebben we toch gemurmeld”.

   Mentink: “Mick vond het een goede grap”.

Ed Sullivan en Mick Jagger

Mick Jagger als producer van Chris Farlowe

Tussen het maken van foto’s door maakte Cees Mentink gebruik van de mogelijkheid om Mick Jagger wat vragen te stellen, bijvoorbeeld over het zelf produceren van hun platen. Daar hadden de Stones begin 1967 nog niet zoveel ervaring mee. Bij ‘Let’s spend the night together’ stond Andrew Loog Oldham nog als producer op het label vermeld.

   Mick: “Het is een hele nieuwe kant van het platenvak voor mij, minstens zo fascinerend als de andere kant van de microfoon. Er zijn zoveel technische geheimen en daarom ook mogelijkheden, dat je meegesleept wordt. Dat is de enige reden dat ik opnamen ben gaan leiden. Ik doe het nu al ruim een jaar en je komt steeds verder. Je leert elke dag en ik ga nu ook zien dat bepaalde dingen niet te verwezenlijken zijn en andere weer heel gemakkelijk.

   Als producer krijg je dezelfde instelling als artiest: je kunt al je vroegere platen wel in de sloot willen gooien en overdoen”.

Mick was betrokken geweest bij de carrière van Chris Farlowe. Oldham, manager van de Stones had ‘Out of Time’, een song van het duo Jagger-Richards, uitgebracht op zijn eigen Immediate-label. Het nummer was afkomstig van het Stones-album ‘Aftermath’. Mick Jagger had de productie gedaan van de single, die op de hoogste plaats in de Britse hitlijsten belandde.

   Mick: “Hij is mijn eerste artiest en je moet van me aannemen dat die jongen ongelooflijke talenten in zich heeft”. Achteraf was hij evenwel niet echt tevreden. “Ik vind het nu een schande wat ik hem allemaal heb aangedaan. [Het album] ‘The Art of Chris Farlowe’ vind ik niet goed, omdat ik nu meer weet dan toen. Vergelijk die maar met Chris’ laatste plaatje. Een hemelsbreed verschil”.

Mick Jagger was ineens helemaal in zijn element. “Hij zet Farlowe’s ‘My way of living’ op”. Het nummer was geschreven door Steve Marriott en Ronnie Lane van de Small Faces, eveneens contractueel verbonden aan het Immediate-label. Jagger had opnieuw de productie gedaan.

   Mentink: “Mick schokschoudert mee in de maat, maakt daarbij arm- en beenbewegingen alsof hij zelf het nummer op het podium moet verkopen. 

   Ik zeg verbaasd te zijn zo’n groot orkest zo goed en zo hard op de plaat te horen, en Chris helemaal niet zijn stem misbruikend”.

   Mick: “Er doen zo’n man of dertig mee. In het ritme zitten o.a. Keith Richard en Stevie Marriott en nog meer bekende figuren. Het is in Engeland zo moeilijk de goeie sessie-muzikanten te krijgen. Het zijn meestal ouwe knarren die het niet aanvoelen”.

Art Greenslade

Cees: “Schrijf je ook arrangementen?”

   Dat was teveel gevraagd, kreeg de Nederlander te horen. “‘Nee, dat doet Art Greenslade [1923-2003] gelukkig. Ik kan geen noot lezen of schrijven. Ik heb het allemaal in mijn kop zitten’, zegt hij, terwijl hij zijn handen tegen zijn slapen perst. ‘Ik vertel Art hoe ik het hebben wil en hij vertaalt het voor mij voor de muzikanten’”.

   Wat vindt Mick Jagger belangrijker, de arrangeur of de producer?

   “Dat hangt helemaal van de soort muziek af. In sommige gevallen beslist de arrangeur, maar dan omdat de artiest en muzikant precies voorgeschreven willen hebben wat ze moeten doen. Bij Farlowe ligt het heel anders. Hij leest ook geen noot, daarbij komt dat hij een gevoelsmens is. Juist door praten en proberen bereiken we gezamenlijk een climax. Ik wou dat ik bij alle opnamen met jongens als Keith en Stevie zou kunnen zijn. Ze hoeven helemaal niets voor zich te hebben en toch komt het tot een eenheid en prestatie”.

Motown

Als je begin 1967 over popmuziek praatte, kon je niet om het Motown-label heen. Het bedrijf van Berry Gordy in Detroit, Michigan, was continu goed vertegenwoordigd in de Amerikaanse hitlijsten. In de Billboard van 1 april, de verschijningsdatum van Teenbeat met het Mick Jagger-interview, stonden de Four Tops in de top 10 met ‘Bernadette’. 

   Andere Motown-hits in die week: ‘Jimmy Mack’ (Martha & The Vandellas), ‘Love is here and now you’re gone’ (Supremes), ‘The love I saw in you was just a mirage’ (Smokey Robinson & the Miracles), ‘The hunter gets captured by the game’ (Marvelettes), ‘Pucker up buttercup’ (Jr. Walker & the All Stars) en ‘Gonna give her all the love I’ve got’ (Jimmy Ruffin).

   Mick Jagger had een eigen mening over de aanpak van Motown. “Guitig keek hij om zich heen, ieders aandacht vragend omdat hij een spitse uitspraak ging doen. ‘Die Gordy-jongens hebben elk jaar maar één idee nodig en daar kan iedere artiest – met succes – gebruik van maken’”.

Terloopse opmerkingen

Anita Pallenberg en Brian Jones

Voor het bezoek in het nieuwe onderkomen van Mick Jagger was drie kwartier uitgetrokken. Wellicht stonden er al weer nieuwe bezoekers te wachten. 

   Mentink wist de artiest toch nog wat opmerkingen te onttrekken.

   Jagger was van mening, noteerde hij, dat de Amerikaanse tieners trouwer aan hun idolen waren dan in menig ander land, zelfs Engeland. “Ook al is een nieuwe plaat wel eens wat minder, kopen ze hem toch. Dat vind ik fideel. Hier laten ze je zakken”.

   Jagger wist dat Brian Jones (1942-1969), bassist in de Stones, in het middelpunt van de media stond. Het was allemaal de schuld van zijn vriendin, de actrice Anita Pallenberg (1942-2017), vertelde hij; die zocht over de rug van Brian de publiciteit op. “Brian zoekt zichzelf niet, geloof mij maar”, aldus Mick Jagger.

   Cees kon ook nog een vraag stellen over de uitgebreid aangekondigde film ‘Lovers Left Alive’, waar Mick Jagger in zou acteren.

   Volgens de artiest zou de film niet doorgaan. “Ik hoor er niets meer van en ik vraag er ook niet naar. Het interesseert me niet meer”.

Weldra stonden de Nederlanders weer buiten, op de begane grond in Londen. Waarschijnlijk hadden ze nog meer afspraken die dag in februari 1967. Mentink: “Wij namen afscheid van Mick Jagger, die helemaal niet lastig was of onvriendelijk wilde zijn. Een Mick Jagger, die graag zijn huis bewoonbaar wil maken en de rust wil hebben die we allemaal af en toe verlangen”.

Harry Knipschild

5 maart 2025