494 - Doetje en Aaltje worden Maywood (1964-1979)
Aan het einde van de jaren zeventig werd Maywood enorm populair in Nederland. Met de zelf-geschreven songs ‘Late At Night’, ‘Give Me Back My Love’ en ‘Rio’ drongen de twee zusjes door tot in de hoogste regionen van de top 40. Het succes duurde evenwel niet eeuwig. Op het Eurovisie Songfestival van 1990 bleef de gehoopte comeback uit. ‘Ik wil alles met je delen’ eindigde op de vijftiende plaats.
In 1995 gingen Alice May en Caren Wood, zoals ze zich lieten noemen, uit elkaar. Daarna volgden de gebruikelijke onderlinge rechtszaken. In 2013 legden ze hun onenigheid nog een keer terzijde. Maar een jaar later was het weer mis. Waarschijnlijk zien we Maywood niet meer terug.
Wat ik bijzonder vond was dat de twee meisjes op jeugdige leeftijd zo lang moesten ploeteren om de gewenste erkenning te krijgen. Maar liefst vijftien jaar spanden ze zich op allerlei manieren in – totdat het eindelijk lukte. Omdat ze dat zo fanatiek deden kregen ze wel aandacht bij de schrijvende pers. Dankzij onder andere het internet kunnen we teruglezen hoe dat gegaan is.
persconconferentie met Gerard Joling, 2013
Edith Queen
De twee dochters van Jan de Vries werden geboren in Harlingen. Caren Wood, Doetje de Vries, op 24 februari 1953, Alice May, Aaltje de Vries, op 20 december 1954.
De familie De Vries, met in totaal vijf dochters en een zoon, opereerde in de sixties vanuit Apeldoorn. Vader was gezagvoerder op een Rijncruiser geweest.
In 1967 – ze was 14 jaar – werd Doetje in de Friese Koerier al aangeduid als het ‘teenersterretje’ Edith Queen. Het meisje zou aanbiedingen van de TROS, VARA en KRO ontvangen hebben om voor radio en televisie op te treden. In plaats daarvan wilde ze een Miss Mini Mode-show organiseren: aanzet voor een jaarlijks evenement. “Mini-missen kunnen zich vanaf heden al bij haar voor de wedstrijd aanmelden met opgave van leeftijd, opleiding, adres en bijsluiting van een foto”.
Een jaar later, in de Nieuwe Apeldoornse Courant, werd aangekondigd dat Edith Queen, 15 jaar dus, een contract getekend had bij CNR. Namens de platenmaatschappij zou ze van de partij zijn bij de feestelijkheden rondom de opening van de IJtunnel.
1969 – Vrije Volk
Weer een jaar later – in 1969, het jaar van Woodstock en de eerste maanlanding – bleek dat de familie in een hogere versnelling was gegaan. Jan de Vries, 42 jaar, inmiddels ook manager, vertelde aan een journalist van het Vrije Volk: “Het is de bedoeling, dat mijn dochter carrière gaat maken en als je dat wilt, moet je niet kinderachtig zijn”.
Theo Koopman: “Met ‘niet kinderachtig’ bedoelt hij, dat het dan helemaal niet vreemd is dat zijn dochter Doetje van 16 jaar naakt gaat optreden (zingen), hetzij in tv-shows, hetzij in zaaloptredens”.
Jan: “Maar dan wel voor een speciaal publiek, dat zich niet alleen netjes weet te gedragen, maar dat ook minstens tien meter van mijn dochter verwijderd moet zitten”.
Doetje, 16 jaar, was zelf op dat idee gekomen. “Ik dacht, laten we het nou eens anders gaan doen dan de andere zangeressen. Vandaar. Het gaat mij er alleen om dat de mensen die komen luisteren en kijken een fijne avond krijgen”.
Vader De Vries: “Of het naakt optreden een succes wordt, moeten we maar afwachten. Je kunt het zien als een opinie-onderzoek. Het publiek zal zich eerst moeten uitspreken, want ik geloof niet dat we zoiets al vaker bij de hand hebben gehad. Als mijn dochter naakt gaat optreden, dan zal men ook wel degelijk met de geldbuidel over de brug moeten komen”.
Jan had er geen moeite mee om een serie zelf-geschoten foto’s van zijn dochter te tonen, waarop ze, gekleed in een slipje, afgebeeld stond. Moeder De Vries uitte evenmin bezwaren tegen zo’n optreden.
Koopman hoorde dat ‘Edith’ tweehonderd gulden per optreden vroeg, maar dat ze weinig optrad. “Als ze straks naakt op de bühne haar show aan het publiek toont, zal volgens de manager de prijs zeker moeten worden opgeschroefd tot ruim drieduizend gulden per optreden”.
Dat was wel erg veel geld: “Een topgroep als Shocking Blue met Mariska Veres vangt per optreden bijna duizend gulden”.
In het artikel schreef Koopman dat Edith, zestien, al drie jaar in de amateursector meedraaide, maar nimmer een beroemdheid was geworden. In Apeldoorn en omgeving kende men haar wel, maar daar hield het wel mee op. “De sex zal haar naar de top van het artiestenfirmament moeten brengen”.
Vader De Vries had naar eigen zeggen al 35.000 gulden in de loopbaan van zijn dochter geïnvesteerd. “Ik zal haar blijven steunen en coachen”.
Tijdens het interview liet Doetje horen dat ze niet onverdienstelijk, zelfs uiterst zelfverzekerd, kon zingen – gekleed, merkte de journalist op. “Ze zingt zeer verstaanbaar in zeven talen. Bovendien heeft ze als voordeel dat ze er niet als een zoutzak bijstaat”.
Edith Queen met haar vader in 1969
Tot dan toe hadden platenmaatschappijen de boot steeds afgehouden. Maar in Duitsland scheen men het sluimerende Apeldoornse talent ontdekt te hebben. “Volgens De Vries zal er zo rond Kerstmis bij maatschappij Rhenus een single worden uitgebracht. Tekst en muziek zijn van Drafi Deutscher. Vooral het ‘Ich will nichts als Wunderland der Liebe’ lijkt hitkansjes te hebben. Het is commercieel en smartlappig. Dat gaat er bij de Duitsers meestal wel in. Daarnaast staan er volgens de manager nog een tv-optreden (in VARA’s ‘Midweek’) en een mogelijke show in Duitsland op het programma. Dit laatste voor de aldaar gelegerde Amerikaanse militairen”.
1969 – Parool
Rob van Dijk van het Parool reisde kort daarna eveneens naar Apeldoorn. De carrière van Doetje was begonnen met een opmerking van een deskundige van het Stedelijk Muziek Lyceum in Arnhem. Die vond haar ‘bijzonder muzikaal’, vernam hij. Ze moest voorlopig ‘het populaire genre doen’, maar ze had ‘sluimerende kwaliteiten voor operette of opera’.
Van Dijk mocht in het plakboek van Doetje bladeren. Daar las hij: “Ben nu bijna vijftien jaar en rijp voor de showbusiness. Nu gaat het eindelijk echt iets worden”.
De journalist kreeg meer te zien. “Een krante-pagina met een foto van Edith Queen, de prille borstjes bloot. Een pagina uit het Apeldoornse Jeugdblad Anno-Nu. Edith Queen helemaal bloot. Nog een krantepagina. Edith Queen samen met vader John op de bank, opnieuw is ze vergeten een jurkje aan te trekken”.
Van Dijk kon wel wat hebben: “Niet zo ongehoord anno 1969, maar toch nauwelijks alledaags te noemen nu het gaat om een meisje van zestien jaar”.
De journalist nam een slok van de koffie die moeder gezet had.
Rob had het artikel in het Vrije Volk gelezen, maakte hij duidelijk. Dat was misschien voor hem aanleiding om ook zelf de familie van het zangeresje met een bezoek te vereren.
Jan de Vries had, zei hij, zijn baan opgegeven om zijn dochtertje te gidsen op het pad van de roem. Bovendien had hij het huis verkocht om Doetje een goede opleiding te bezorgen. “Wat voor mij belangrijk is, is de carrière van Edith. Ik sta niet met de zweep hoor – als ze nu zegt dat ze er mee stopt, dan mag ze van mij. Maar het zou wel zonde zijn van mijn geld.
Ze zeggen ook dat ik van mijn dochter profiteer, dat ik van sociale zaken trek. Maar ik sta op wachtgeld meneer, zo is het”.
Het waren jaren van niets-verhullende artikelen in Hitweek en Aloha over sex en drugs. Wat daar ‘gewoon’ was, viel in een ‘normaal’ landelijk dagblad als het Parool op.
Gretig, lijkt, tekende Van Dijk op wat hem recht voor z’n raap verteld werd. “De forsgebouwde Rijnbonk lacht eens fijntjes. ‘Kijk eens, het is allemaal waar. Die plaatjes [foto’s] zijn gemaakt en ik vond dat goed. Maar er zat een diepere bedoeling achter. Die dochter van mij heeft al van haar veertiende jaar af enorme last van mannen. Dat kind heeft iets en daar komen die smeerlappen op af. De telefoon gaat een paar keer per dag hier, als Edith opneemt beginnen die kerels de smerigste taal uit te braken. Ze gebruiken woorden waar zelfs ik van ril. Nou meneer, en ik heb m’n hele leven gevaren en schrik niet zo gauw meer.
Kijk, dat Edith zich bloot heeft laten zien was gewoon een kwestie van meespelen. Die mensen die haar steeds oneerbare voorstellen doen hebben zich nou eens lekker kunnen vergapen aan mijn blote dochter. Daarom stond ze ook in dat televisieprogramma Midweek met alleen een broekje aan. Zuiver om alle ongure elementen haar eens te laten zien. Nu weten ze misschien genoeg en blijven ze verder van haar af. Daarom dat bloot, meneer. Maar onder ons hebben we altijd gezegd: dit is een spelletje, laten we het gezellig houden.
Als haar vader heb ik de taak er op te letten dat mijn dochter in goede handen is. Ze is nog maar zestien en de mannen rennen toch al achter haar aan. Ik let er op of alles wel fatsoenlijk toegaat. Want fatsoenlijkheid, meneer, fatsoenlijkheid gaat bij mij te allen voorop”.
Doetje kwam ook zelf even aan het woord in het artikel. Ze liet weten ‘dat de weg naar een gouden plaat bezaaid was met boze mannen en door het bed van de platenmeneer voerde’. “Ja heus, dat is mijn ervaring”.
Het laatste woord was echter voor haar vader. Hem werd gevraagd hoe hij haar toekomstige optreden zag.
De Vries: “U snapt het geloof ik helemaal. Nou, dat optreden stel ik me als volgt voor. We hebben een speciale lichtinstallatie. Als die lampen niet branden staat Edith in een aardig, net jurkje te zingen. En dan doen we opeens die lampen aan, en dan staat ze in haar nakie? Stuntje hè?”
Het artikel eindigde met een opmerking van de journalist: “Edith is best een aardig meisje”.
Karina’s (1972)
De doorbraak liet nog op zich wachten. In 1972 was ook Aaltje van de partij. De twee zingende zusjes manifesteerden zich nu als de Karina’s. In het voorjaar meldde een redacteur van de Nieuwe Apeldoornse Courant dat het duo onder contract gekomen was bij het Belgische Caravan-label – van Rocco Granata. Een eerste single bevatte de nummers ‘Mañana’ en ‘Ik zal je nooit vergeten’.
“Het Apeldoornse duo maakt zich al geruime tijd verdienstelijk met het optreden, vooral voor zieken en bejaarden. Misschien betekent de verschijning van deze single het begin van een doorbraak naar het grotere kleinkunstpodium van Nederland en België.
De Apeldoornse zangeresjes zullen zaterdagmiddag tussen twee en vier in de Muziekhal aan de Korenstraat aanwezig zijn om desgewenst de plaatjes die dan verkocht worden van hun handtekening te voorzien”.
In 1973 kwam de kritiek van de schrijvende pers expliciet naar buiten. In het blad van radio Veronica verscheen een stukje met als titel ‘Vader exploiteert zingende dochters’. “Ze moeten met alle geweld in de showbusiness en daarvoor gaat vader geen zee te hoog. Drie jaar geleden moest de arme Doetie al van haar vader met alleen een slipje aan voor de tv een liedje zingen. Hij hoopte op een schandaal en veel publiciteit. Dat lukte niet. Hij voegde Aaltje erbij en creëerde The Swanson Sisters, dat ook jammerlijk de mist inging. Nu hebben de meisjes een plaatje gemaakt onder de naam Karina’s”.
Karina’s
Een journalist van Tubantia klapte ook uit de school, na zijn bezoek aan de ‘eenvoudige Apeldoornse eengezinswoning’, waar de Karina’s werden klaargestoomd voor het grote succes. Hij wilde niet ontkennen dat ‘bij de meisjes een flinke vleug talent te ontdekken viel’. Maar hun ‘bekendheid was nog niet veel verder doorgedrongen dan in bejaardentehuizen en in het gevangeniswezen, waar ze, als ik de kritieken mag geloven, telkens weer een laaiend publiek aantroffen’.
‘Met de frequentie van een perfecte ongesteldheid’, aldus Barend Buis, kreeg hij een fanclubblad toegestuurd, vol met ‘epistels die uitblonken door fraaie stukjes proza, waarin ontzettend veel werd verteld, maar niets werd gezegd’.
Zo las hij onder meer: “Nationaal en internationaal hebben de Karina’s het in zeven jaren gebracht tot op de hoogste sporten van culturele liefdadigheidsmanifestaties, in het aanzien van het feestende publiek, in de gedachtenwereld van mensen bij wie kunst een belangrijke rol in hun leven speelt. Wie symbolisch en massief humaan denkt, denkt aan dit verschijnen”.
De twee meisjes traden niet alleen op als de Karina’s. Zo nodig verschenen ze als de Lady Pop’s en bij Colt 45.
Ze bleven aan de weg timmeren. De redactie van popkrant Oor ontving een brief met daarin: “Het is ons gelukt materiaal voor de volgende single op te nemen – welk plaatje eind van de maand zal moeten verschijnen. Verder zijn wij verbonden aan de internationale school for musical entertainment en, wat u zeker kan interesseren, we moeten nog wennen aan de gedachte dat we nazaten zijn van een adellijk geslacht uit de 16e eeuw, aldus over een familie-wapen beschikken, hetgeen naar voren is gekomen uit de heraldische archieven.
Het is weliswaar niet zo’n belangrijke aangelegenheid, maar het kan ook geen kwaad al reeds over een naam te beschikken, hoewel het niets met artistieke kwaliteiten te maken kan hebben.
Het gaat goed; het gaat steeds beter. We hebben weken van 5 à 6 optredens en we mogen rekenen op recommandatie van collega’s”.
Oor plaatste de tekst van de brief met een opmerking van Peter van Bruggen, die herinnerde aan het minder fraaie verleden van Edith Queen.
brief aan Oor
Van Karina’s naar Maywood
In 1976 keerden Aaltje en Doetje terug naar de provincie waar ze geboren waren. Ze hadden hun namen omgedoopt in Alice May en Caren Wood. Een redacteur van de Leeuwarder Courant nam een kijkje in Uitwelleringa (bij Sneek) waar ‘de zangeressen in een riante bungalow aan het water woonden’. Waar het geld voor zo’n pand vandaan kwam, werd niet duidelijk gemaakt.
In de ruime woonkamer ‘ging er iets door uw reporter heen, als hij naast de zangeressen plaatsnam op de zachte bruine bank: hoe vaak las hij niet in Nederlandse en Duitse bladen over de Karina’s. Want hun faam gaat over de grenzen. De meisjes, die door hun rustige optreden ouder schijnen dan ze zijn, hebben nooit over één nacht ijs willen gaan. Om hun teksten en bühne-act te verbreden en te verdiepen gingen zij aan de studie. Algemene muziekleer, talen, psychologie werden in meerjarige schriftelijke kursussen gevolgd’.
De twee zusjes waren volgens de redacteur met ‘een professionele aanpak in de harde wereld van de showbusiness’ opnieuw begonnen. “Maywood Music is de naam, waaronder de Karina’s doorbijten op die lange weg, die niet zelden zonder teleurstellingen is. Terwijl eendagsvliegen stijgen en dalen, wordt hard werken en een prettige verschijning te weinig gewaardeerd”.
Als gevolg van hun talent hadden ‘duizenden in de loop der jaren van hun muziek genoten. De Karina’s zijn daardoor niet over het paard getild. Ze zijn eenvoudig gebleven’.
terug in Friesland
Alice en Caren deden hun best. Ze hadden al met grote namen in één programma gestaan: Ronnie Tober, Bueno de Mesquita en Ben Cramer. Alice: “Als je maar eenmaal naam hebt, ben je gemakkelijk te boeken. Maar wij moeten heel wat schrijven en bellen. We staan bij alle bonafide theaterbureaus ingeschreven, maar als je belt hoor je dat het op alle fronten in dit vak wat stiller is”.
De ‘rustige tijd’ was onder meer gebruikt voor het volgen van lessen bij dansschool Kamperman in Amersfoort. De eigenaar, 72 jaar, had hen alles geleerd over het tappen. “Nu brengen ze feilloos een act van tien minuten op de muziek van ‘Yes Sir, that’s my baby’, ‘Sisters’ en ‘Die Peruanerin’. De planken vloer nemen ze zelf mee in hun snelle Ford Taunus, waar met ferme letters Maywood Music op staat”.
Ook op een andere manier timmerden ze nu aan de weg. “Alle songs staan ingeschreven bij de Buma-Stemra, het bureau dat waakt over de rechten van de artiesten in dit land. Ze sturen ook regelmatig demonstratiebanden naar muziekuitgeverijen en platenmaatschappijen. Er is veel belangstelling voor de songs”.
Maywood liet niets aan het toeval over. Zus Thelma, die journalistiek studeerde bij het NTI, had de leiding van de fanclub. “Net zoals Fats Domino, Hein Simons en andere sterren een fanclub hebben”. Thelma en Alice werkten bovendien samen in het bejaardentehuis Stadsfenne in Sneek, ‘want artiesten moeten eten, van poëzie en inspiratie alleen kan niemand bestaan’.
De redacteur van de Leeuwarder Courant was optimistisch. “Wat wil je ook, twee jonge meisjes die met een boeiende act een hele zaal op stelten kunnen zetten, honderden militairen kunnen boeien. Ze gaan, met hun nieuwe start, vol goede moed verder. We wensen hen veel succes!”
Maywood adverteerde ook in die krant: “In Friesland gevestigd internationaal bekend staand vocaal-instrumentaal duo zoekt kontakt met collega-artiesten. Zulks om een attractie te vormen voor feest- en personeelsavonden. Maywood Music, Langebaen 10, Uitwellingerga”. En: “Maywood Music heeft zeldzaam repertoire voorhanden voor solisten en onstuimige groepen”.
1979 – Pim Koopman
In diverse kranten was te lezen dat de twee zussen geen concessies wilden doen. Zo waren ze bij een tv-show van Ted de Braak weggelopen omdat het hun niet beviel. Ook wilden ze niet gezien worden als een soort ‘Luv’. “We hebben bewust gekozen voor een langzame opbouw van onze carrière. Wanneer je geen muzikale achtergrond hebt, val je zo door de mand”, lieten ze begin 1979 afdrukken in de Nieuwe Winterwijksche Courant
Een paar maanden later mochten ze meedoen op het World Popular Songfestival in Tokio. In de Leeuwarder Courant mochten Alice en Caren over hun Aziatische ervaringen vertellen in een artikel dat begon met de opmerking: “Al vijftien jaar timmeren ze aan de weg”.
“We hebben er erg veel geleerd. Er waren 32 deelnemers. De ene helft trad de eerste dag op, de andere helft de tweede. De beste zestien gingen door naar de finale. Daar waren wij niet bij. Als je daar niet tegen kunt, dan moet je er niet gaan staan. Je weet waar je aan begint. We hadden met hulp van Penny de Jager een prachtige act ingestudeerd”.
Het festival was met ‘Sitting on the Edge of the Ocean’ gewonnen door Bonny Tyler.
Intussen was Maywood onder contract gekomen bij platenmaatschappij Bovema. Een eerste single ‘Since I Met You’ had weinig indruk gemaakt.
Pim Koopman bij Kayak (tweede van links)
In 1979 was ik [HK] zelf werkzaam bij platenmaatschappij Polydor. Contact met de meisjes had ik nooit gehad. In die tijd kreeg ik bezoek van Pim Koopman, die bij Kayak een belangrijke rol gespeeld had, maar er vertrokken was omdat hij, naar eigen zeggen, met manager Frits Hirschland niet door één deur kon.
Pim vond werk als sessiemuzikant bij de producties van Hans van Hemert (Mouth & McNeal, Luv). Een ogenschijnlijk vast contract als producer bij Bovema duurde niet lang. Pim werd aan de kant gezet, maar bleef op verzoek van Roek Willemse (‘Williams’) betrokken bij Maywood, het duo dat hij er onder zijn hoede genomen had.
Koopman, op dat moment zonder inkomsten, uitte zich enthousiast. Met Robbie Vunderink had hij een ‘hobbyband’ opgezet, die eerst Concrete heette en wat later Diesel. Met zijn hobbyband als (betaalde) sessiemuzikanten had hij voor Bovema een opname gemaakt met Maywood – ‘You Treated Me Wrong’ – die hij me vol enthousiasme liet horen. Dat had hij zo goed gedaan, vond ik, dat ik hem de kans bood om ook voor Polydor als producer op te treden, hetgeen onder meer resulteerde in ‘Hollywood Seven’ (Alides Hidding), ‘Going Back to China’ (Diesel) en ‘De bom valt nooit’ (Herman van Veen).
Maywood keek hoopvol uit naar het resultaat van de release van ‘You Treated Me Wrong’. De eerste reacties waren goed. “Er is sprake van dat die in de top 40 komt”, lieten de meisjes in het najaar van 1979 weten, misschien nog tegen beter weten in. Maar: “Als Bovema, onze platenmaatschappij dat wil, gaan we zo aan de slag om een elpee te maken. We hebben het materiaal klaar liggen”.
Eindelijk…
Het lukte. Op 1 december 1979 verscheen Maywood op nummer 39 voor het eerst in de Nederlandse top 40. In het Algemeen Dagblad besteedde Ton Olde Monnikhof er een artikel aan met de titel ‘Maywood kan eindelijk lachen’:
“Impresario’s, platenbonzen en alle anderen die zich de afgelopen jaren een stuip hebben gelachen, als er weer een brief van het zingende duo Alice en Caren May op hun bureau lag, zullen nu waarschijnlijk verbijsterd zijn. Immers, deze struise dochters van een Friese binnenvaartschipper, die als de Karina’s en de Lady Pop’s wanhopig probeerden, zoals dat in platenkringen heet, ‘aan de bak te komen’, zijn er niet alleen in geslaagd om onder de professionele artiestennaam Maywood een contract bij een echte platenmaatschappij los te peuteren, maar ze hebben met ‘You treated me wrong’ zelfs een volwassen hit.
Wie had dat na vijftien jaar ploeteren op de podia in conversatiezalen van bejaardenhuizen en ziekenhuizen nog gedacht. De zusjes Alie en Doetie de Vries – want zo heten Alice en Caren voor de burgerlijke stand – hebben de moed nooit laten zakken. ‘We hebben altijd gedacht dat het ons zou lukken’, zegt de 24-jarige Alice May’”.
De popjournalist keek met het tweetal terug op hun pogingen om de media te bereiken. “Wie de brieven van Alice kent zal het vertrouwen in een goede afloop zeker niet hebben gedeeld. Stijl en inhoud van deze brieven lijken sprekend op de pennevruchten van ‘simplistisch’ schrijver Kees van Kooten, met dit verschil dat Van Kooten opzettelijk zot schrijft, terwijl Alice May een ander met onschuldige ernst moet hebben neergeschreven.
‘Dat zie je toch verkeerd’, zegt de briefschrijfster nu, ‘ik heb wel degelijk geprobeerd om grappig te zijn, Als ik die brieven saai zou hebben geschreven had toch niemand die gelezen’.
Als het waar is wat Alice May zegt, dan heeft ze zichzelf en haar zusje een slechte dienst bewezen. De brieven waren namelijk zo grappig gesteld, dat de inhoud, ook koddig, nauwelijks meer serieus kon worden genomen door de mensen die een beginnend zangduo een eindje op weg hadden kunnen helpen.
Alice May, nu op gekwetste toon: ‘Meen je dat nou? We hebben er anders een hoop positieve reacties op gehad, hoor’.
‘Maar we hebben toch ook wel fouten gemaakt, Alice’, probeert Caren (26) voorzichtig. ‘Toen we nog als de Karina’s werkten dachten de mensen die ons voor een avondje wilden hebben, dat we een acrobatenduo waren’.
‘Dat is waar’, bekent Alice, ‘ik ben ook wel blij dat de zaken voor ons nu worden gedaan door professionele krachten. Ik kan me nu helemaal op het componeren toe leggen’”.
In het interview met Algemeen Dagblad benadrukte Aaltje dat Maywood een eigen karakter had. “De dames van Maywood onderscheiden zich van andere vrouwelijke popgroepjes zoals Luv, Snoopy, Babe en Dolly Dots. Die zingen namelijk andermans werk, meestal gemaakt door de man, die ook hun platen produceert. Maywood is niet zo’n ‘producers’ groep. Alice May schreef zelf ‘You treated me wrong’ en bewees daarmee dat zij een hit kon schrijven.
Alice (opgelucht dat we het over muziek hebben): ‘Met dat componeren is het heel gek gegaan. We treden nu al zo’n vijftien jaar op en hebben heel lang materiaal van anderen gezongen. Op een gegeven moment wilden we aan een talentenjacht meedoen en toen zei iemand ons dat we meer kans zouden maken om in de prijzen te vallen als we zelf geschreven liedjes zouden zingen’”.
In het artikel werd teruggekeken naar het verre verleden. Toen ze nog gewoon Aaltje heette, had Alice in een drumband slagwerk en saxofoon leren spelen, en op de muziekschool piano, gitaar en bas. Voor Doetje (Caren), was het zingen noodzakelijk geweest. “Ik had een longziekte en zingen was een goede therapie, zei de dokter”.
De muzikale aspiraties van de zusjes hadden een stempel gedrukt op het gezin. Het niet zingende deel van de familie De Vries had lange tijd de tegenslagen met flinke tegenzin met de zusjes moeten delen. “Onze jongere zusjes en ons broertje hebben het niet altijd even leuk gevonden dat bij ons thuis alles om de muziek draaide. Wij zijn echt van die strebers”.
De journalist omschreef hun doorzetten als een ‘aan koppigheid grenzende vasthoudendheid’.
De verhuizing van Apeldoorn naar de omgeving van Sneek had goed uitgepakt. Alice: “Hier hebben we ons met dubbele energie op de muziek gestort. Tot dan hadden we tegen een onkostenvergoeding opgetreden, nu vonden we dat we een gage moesten vragen”.
In hun nieuwe onderkomen richtte Alice een kleine eigen studio in. Daar kon ze haar composities opnemen. “Nieuwe aanbiedingen van platenmaatschappijen bleven achterwege en dus stuurde Alice haar bandjes naar muziekuitgeverijen. ‘Ik dacht, als ze ons als zangeressen niet willen, dan zien ze misschien iets in mijn composities’.
Dat bleek een goede gedachte. De muziekuitgeverij EMI, een tak van de platengigant met dezelfde naam, hapte toe. Alice May: ‘De mensen daar hebben kennelijk een goed woordje voor ons gedaan, want plotseling werd ons wél een platencontract aangeboden’”.
Het talent van het tweetal was nu eindelijk erkend. “Alice kan eindelijk haar baan als ziekenverzorgster in een bejaardentehuis opzeggen. Caren heeft zich op een schriftelijke cursus psychologie gestort, die haar, zoals ze zelf zegt, in haar loopbaan nog goed van pas kan komen”.
Aan de top
Maywood aan de top
Zo veel stelde de klassering van ‘You Treated Me Wrong’ overigens ook niet voor. De single kwam niet hoger dan 32. Opvolger ‘Mother how are you today’ kreeg in Hilversum met veel weerstand te maken. EMI-plugger Kees Helleman kreeg het hard te verduren. Maar zijn doorzettingsvermogen werd met een hoge klassering beloond. Daarmee was het ijs gebroken. ‘Late at Night’ leverde Maywood in 1980 de nummer één positie op. Vooral met ‘Rio’ werd het succes nog eens bevestigd.
Blijft altijd de vraag hoe het komt dat de twee zusjes, die zo lang voor erkenning hadden moeten vechten, het na niet al te lange tijd niet meer met elkaar konden vinden. Uit eigen ervaring weet ik dat het ondanks mooie woorden over bijvoorbeeld muzikale meningsverschillen altijd weer om geld draait. Of dat bij Maywood ook het geval was heb ik (nog) niet kunnen achterhalen. Vast staat in elk geval dat Aaltje (Alice) over aanzienlijk meer inkomsten kreeg te beschikken dan Doetje. Zij schreef immers het repertoire, dat ze samen met haar wat oudere zus uitvoerde. Is dat wat er mis ging? Ik weet het niet.
Top 40, 12 juli 1980
Harry Knipschild
24 mei 2023
Clips
* Maywood, Late at night, 1980
* Maywood, Mother how are you today
* Maywood, Medley (met Gerard Joling), 2013
* Mabinda Devi, Mother how are you today, 2022
* Lia Kimnu, Mother how are you today, mei 2023
Literatuur
‘Verkiezing in Harlingen van miss Minimode?’, Friese Koerier, 17 mei 1967
‘Edith Queen in Amsterdam’, Nieuwe Apeldoornse Courant, 1968
Theo Koopman, ‘Vader-manager De Vries: Je moet niet kinderachtig zijn’, Vrije Volk, 7 november 1969
Rob van Dijk, ‘Doetjes sex-toer heeft heel diepe gronden’, Parool, 22 november 1969
‘Eerste plaat van de Karina’s’, Nieuwe Apeldoornsche Courant, april en 12 mei 1972
‘Vader exploiteert zingende dochters’, Veronica, 10 februari 1973
Barend Buis, ‘Wie symbolisch en humaan massief denkt’, Tubantia, 3 december 1973
‘Charmante Karina’s zijn terug – hard werken’, Leeuwarder Courant, 5 juni 1976
‘Ex-Apeldoornse meisjes wachten in Friesland nog steeds op het grote succes’, Nieuwe Apeldoornsche Courant, 16 juni 1976
‘Maywood Music’, advertentie, Leeuwarder Courant, 12 maart 1977
Maywood in Oor, 6 april 1977
‘Maywood wil lang blijven’, Nieuwe Winterswijkse Courant, 27 april 1979
‘Zusjes uit Twellegea zingen in Japan: geen prijs, veel geleerd’, Leeuwarder Courant, 22 november 1979
Ton Olde Monnikhof, ‘Maywood kan eindelijk lachen’, Algemeen Dagblad, 8 december 1979
Hette Visser, ‘De vader van Maywood had toch gelijk’, Veronica, 22 november 1980
- Raadplegingen: 3424