Skip to main content

463 - David Cassidy, van kind tot idool

 
 
Op zondag 11 maart 1973 bevond ik mij in Rotterdam. David Cassidy (1950-2017) trad op in de Doelen. Het was er stampvol – vol met meisjes die hun idool eindelijk eens zelf konden zien en horen. Met de artiest, bekend geworden dankzij de Partridge Family-serie op tv, vierde later op de avond een aantal vertegenwoordigers van platenmaatschappij Polydor dat onze marketingcampagne om Cassidy ook als solozanger tot een succes te maken, gelukt was.
   Zijn aanhang, buiten, probeerde na afloop van het concert een glimp op te vangen van het idool. David speelde erop in, als ik me goed herinner. Af en toe keek hij vanuit het raam van de kamer naar buiten. De meisjes reageerden meteen fanatiek als ze hem zagen staan. Wat zou er op dat moment door hem heen gegaan zijn, vroeg ik me af na het lezen van zijn autobiografie Could It Be Forever? David Cassidy. My Story, in 1994 verschenen.
   In het boek (eenzijdig natuurlijk) ging hij uitgebreid in op zijn jeugd, zijn jonge jaren.
 
 
463 1 aankomst SchipholAankomst op Schiphol, 11 maart 1973
 
 
Scheiding van ouders
 
 
Door zijn vriendjes werd hij ‘Wartie’ (wrat) genoemd. ‘Ward’ was de achternaam van zijn grootvader van moeders kant. David groeide bij hen op omdat zijn ouders, zonder dat hij het besefte, gescheiden waren. Hij moest het op straat horen, in 1956. “Hey, Wartie, your parents are divorced”. 
   David kon het niet geloven. Het woord ‘divorce’ kende hij niet eens. Maar hij ging het aan zijn moeder vragen, Evelyn, die na de scheiding met haar zoontje weer ‘thuis’ was gaan wonen.
   David kreeg geen duidelijk antwoord. “Why don’t you ask your father that? You’re going to see him next weekend”, met die woorden werd hij doorverwezen.
   Bij zijn vader, acteur Jack Cassidy, in de auto, stelde hij dezelfde vraag. David verwachtte een ontkennend antwoord. “Instead, he paused, drew his breath, and said: ‘Yes’”.
   Daarmee kwam er een einde aan een onschuldige jeugd. Zijn wereld, lijkt, viel in duigen. Het was een wond in zijn ziel die hem zijn hele leven bij bleef. “The scar is still there”. Hij liet er zich zelfs voor behandelen.
 
 
Achtergrond van de familie
 
 
In de tijd dat David jong was probeerden zijn ouders het te maken in het theater – zonder veel succes. Ze zagen elkaar weinig, waren steeds op pad, in tegenstelling tot de ouders van zijn vriendjes. Zijn oma, Ethel, bracht hem naar de kerk. “My grandmother was the head of the senior choir. They had me singing in the choir as soon as I was old enough”.
   Toen zijn ouders nog bij elkaar waren, was hij vaak in het theater. “The first time I went to New York City was when my father was starring in the Broadway show ‘Wish You Were Here’. Toen ze er samen in een taxi heen reden, werd hem duidelijk gemaakt dat hij zich stil moest houden.
   Vertel dat maar eens aan een kind. “When I saw my dad come out on the stage I got excited and shouted, ‘That’s my daddy!’” 
 
 
463 2 David met oudersDavid met zijn ouders
 
 
Na de scheiding trad Jack Cassidy anno 1956 opnieuw in het huwelijk. Actrice Shirley Jones werd David’s stiefmoeder. Ze speelde onder meer in de verfilming van musicals als ‘Oklahoma!’ (1955) en ‘Carousel’ (1956). Na het huwelijk verhuisde het echtpaar naar Hollywood, waar Shirley samen met teenageridool Pat Boone acteerde in ‘April Love’ (1957). Voor haar rol in ‘Elmer Gantry’ ontving de nieuwe mevrouw Cassidy zelfs een Oscar. Dankzij haar succes konden Jack en Shirley, ver weg van zijn ex in New Jersey, een luxueus oord aanschaffen in de filmstad.
   Jack was een soort mannelijke Imelda Marcos. “I remember visiting my father once in the early 60s and counting his shoes in his closet. He had 104 pairs”.
 
 
463 3 Shirley Jones Pat Boone

 
Drummer
 
 
Door het werk van zijn ouders kreeg David met allerlei facetten van de showbusiness te maken. Zijn vader gaf het jongetje een eigen televisietoestel voor op zijn kamer. “For a kid to have his own television set when he was eight years old was so unusual. Not every home had a television at all”.
   David en zijn moeder verhuisden later ook naar Californië. Daar lagen nu eenmaal de meeste kansen voor acteurs en actrices. In plaats van zingen in de kerk kreeg ook David andere mogelijkheden om zich muzikaal te ontplooien. Regisseur Elliot Silverstein, de nieuwe partner van zijn moeder, werkte samen met acteur en zanger Sal Mineo (1939-1976), die de hoofdrol speelde in een film over het leven van drummer Gene Krupa (1959).
 
Silverstein: “Sal took a liking to my wife and me and to David. David set up the drums he gave him in his room and that began a nightmare. David couldn’t stop playing those drums. I couldn’t work, I couldn’t do anything. Then he formed his own garage band. Playing drums and being in that garage band were the first signs of his interest in music.
   Of course, his mother had great musical talent and his father was a prominent actor and singer, so David had all the right genes and his talent was beginning to flower”.
 
 
Ruth Aarons
 
 
Stiefmoeder Shirley en vader Jack lieten zich zakelijk begeleiden door Ruth Aarons (1918-1980). Ruth was niet de eerste de beste. Haar grootvader en vader hadden succesvolle Broadway-shows opgezet.
   David: “As a little girl, Ruth sat under the piano at parties at which the likes of George Gershwin and Cole Porter entertained. When she was in her teens, she had become a table tennis world champion. By the late 40s she had become a theatrical manager. She had very few clients, but didn’t need many. They were all succesful”.
   Wie eenmaal het geluk had om door Aarons gemanaged te worden, liep niet bij haar weg. “They knew her touch was golden”. In het begin van de jaren zestig trad Ruth bijvoorbeeld op als manager van George Chakiris, die beroemd werd door zijn rol in ‘West Side Story’ (1961).
   David: “It’s as if she was almost always part of the family. And she always took an interest in me. When I was a kid, she could talk to me easily about things that really interested me – music, sports, and so on – in a way that other adults couldn’t”.
   David noemde haar tante Ruth. “She was vibrant, wise and sophisticated. Class, real class”.
 
 
463 4 ping pongRuth Aarons op jeugdige leeftijd
 
 
Beatles en Jimi Hendrix
 
 
Begin 1964 zag David, 13 jaar, de Beatles optreden in het tv-programma van Ed Sullivan (1901-1974). Voor hem stond de wereld op z’n kop. “The next day I said, ‘Mom, let me get an electric guitar’”.
   Met een garage-band ging hij de liedjes van de groep uit Liverpool naspelen. “I wanted to be in a band with three other guys. But I progressed from being a pop music fan, like any average kid, to listening to rhythm and blues, which was deeper, more authentic”.
   In de autobiografie somde hij zijn favoriete sixties-artiesten op: Beach Boys, Eric Clapton, John Mayall, B.B. King, Albert King, Albert Collins, Marvin Gaye, Otis Redding.
   Vooral Jimi Hendrix sprak hem aan. “He was the greatest performer of the era”. Samen met zijn vriendjes ging hij kijken toen hij de kans kreeg. “I was in high school. He played the Hollywood Bowl, opening for the Monkees”. Vanuit een boom zagen ze hem optreden op 14 september 1968. “He was electric and angry. He was not enjoying the fact that he was playing to a bunch of teenyboppers”.
 
Meer nog dan bij de Beatles was David onder de indruk. “Jimi had soul. He was so charismatic as a performer, and had a sexual presence that no one else had at the time. He had broken through in England with ‘Hey Joe’ [1967] and somehow I got a copy of it”.
   Vooral zijn persoonlijkheid sprak hem aan. “He inspired me. Not so much as a guitar player, but as an individual”. Hendrix gaf volgens hem de tijd aan, waarin hij leefde. “It was at the time that individuality was heralded and it confirmed to me that you could be an individual and be willing to reveal yourself as a unique songwriter, singer, performer”. 
   Voorbij was de tijd dat hij op de radio luisterde naar artiesten als Petula Clark, Frank Sinatra, Dean Martin en Louis Armstrong. David ging zelf gitaar spelen in de stijl van Hendrix. “We could jam on basic blues or a Hendrix number for an hour and a half at a time. I moved on to hardcore acid rock – Hendrix, Clapton, Jeff Beck, Peter Green, John Mayall, Paul Butterfield, Mike Bloomfield.
   The music of the era reflected all the social changes that were happening, the whole social revolution”.
 
 
Veranderingen in de samenleving
 
 
Naar eigen zeggen ging Cassidy junior helemaal op in de jeugdbeweging. Het gebruiken van allerlei soorten drugs was ‘fun’. Het begon al op vijftienjarige leeftijd met zijn eerste joints. Drugs werkten geestverruimend. “They could expand your mind, make you more loving and enhance sex”. 
   Met zijn vriendjes ging David naar rock-concerten. “I saw Cream, with people selling – and some even giving away – acid”. Op een feestje in Laurel Canyon was ook Janis Joplin. “She was there getting high like everybody else”.
   Als puber kon hij niet van de drugs afblijven. “I found myself experimenting with all sorts, as opportunities rose. It became an important part of my life. I was reckless, wild. We were young kids experimenting with pot, hash, psychedelics, mescaline, THC, speed, Tuinal and more”.
   Thuis vertelde hij het aan zijn moeder. “She surprised me when she told me that she and my dad had actually tried it back in their early theatre days”.
 
David wijdde diverse pagina’s aan zijn seksuele ervaringen. “By 11 or 12, I had matured sexually and had an incredible appetite for it. Sex was available. I had raging hormones. I wanted to touch every girl I saw”.
   Aids bestond toen nog niet, schreef hij in zijn boek. Maar van alles was mogelijk. “We smoked pot, got high and went to drive-in movies, because it was the place you could get away from your parents and have sex. I loved having sex in a car. I’d dream about it all week at school. Back in 1966-67, drive-in theatres were like brothels”.
   Onder zijn vrienden rekende hij Sal Mineo, radiomaker Elliott Mintz (‘the voice of change and political thrust in the 60s’) en Don Johnson, later van de tv-serie ‘Miami Vice’.
 
 
463 5 Don JohnsonDon Johnson
 
 
Uitstapje naar San Francisco
 
 
David had gehoord over de ontwikkelingen in San Francisco. Met een vriendje liftte hij er heen – zeshonderd kilometer. “I had pretty long hair and I felt a part of the whole hippie movement. We stayed at this place right off the Haight. The door was open to us. Hippies everywhere”.
   Van slapen kwam niet veel dat weekend. In een gemeenschappelijke ruimte gingen ze gewoon op de vloer liggen.
   Niet iedereen zag er gezond uit. “There was one really weird-looking guy wearing a white robe. He looked like a skeleton. He was clutching this bottle that must have held a hundred pills. Every so often, he’d flip the top open, take a couple of pills, then flip it closed. In the morning the guy was gone but his shoes were there along with the bottle that had two pills left in it”. Hij zou het niet vergeten.
   In het Golden Gate Park werd niet alleen psychedelische muziek gemaakt in de ‘summer of love’. “We were at a love-in”. Ook hier werden middelen gewoon uitgedeeld.
   Thuis bij zijn moeder viel hij – moe van het liften en de ‘acid’ – in bed en sliep het klokje rond. “My mom assumed that this was all normal teenage behaviour”.
 
 
Ambities als acteur
 
 
David was de zoon van twee acteurs. Geen wonder dat ook hij zich tot dat vak aangetrokken voelde. “I always knew I wanted to be an actor and I wanted to perform. I sang mostly theatre stuff as a young kid, music from some of my dad’s shows”. Terwijl hij nog op school zat mocht hij meedoen met de Los Angeles Theater Company. “It gave me a chance to work, for the first time, with some professional actors, including my mom. I liked the experience”.
   De ambities van David werden ook door zijn vader gesteund. “He accepted the fact that I was determined to follow in his footsteps. He paid for my first professional photographs. He asked his manager, Ruth Arons, who knew as much about the business as anyone, to give me whatever help she could”.
   Arons was bereid een helpende hand te bieden. Ze hoefde er geen geld voor te hebben. David kon dat wel beter besteden. “Ruth became almost like another parent to me”.
 
Door zijn vader kwam David weer in New York terecht, waar hij met Shirley Jones en hun drie kinderen was gaan wonen. Hij moest maar van onderop beginnen. Zo had Jack Cassidy zelf het vak geleerd. Met een baantje verdiende David enkele tientallen dollars per week. Intussen probeerde hij werk als acteur te vinden.
   Dat viel zwaar tegen. “In my first few months in New York, I went to nearly 200 auditions for parts on Broadway, off Broadway and even tried out for off-off-Broadway as a last resort, as well as TV commercials and anything else I could interview for. I didn’t get one job offer. Not one. Not even for the smallest part. There’d be 50 guys competing for every part, even if the job paid no money”.
   Volgens vader Jack was dat gedeeltelijk zijn eigen schuld. Hij liep er in New York als een hippie bij. Op die manier kwam je niet ver. Cassidy senior nam zijn zoon mee naar een dure kledingzaak. Voor bijna duizend dollar onderging hij een gedaanteverwisseling. Buiten bedankte hij zijn oude heer voor diens vrijgevigheid.
   Het pakte anders uit. “You don’t have to thank me, because you are going to pay for it. You’re going to pay me $15 dollar a week until you’ve paid it all back”.
   
In zijn nieuwe kleren ging David verder met solliciteren. Onverwacht kreeg hij een rol aangeboden in een show van George Abbott (1887-1995), die op Broadway succesvol was geweest met onder andere ‘Pal Joey’, ‘Damn Yankees’ en ‘Pajama Game’. David zou in 1969 maar liefst 175 dollar per week gaan verdienen met een rol in de show ‘The Fig Leaves Are Falling’ – ‘a veritable fortune’ schreef hij in de autobiografie. Opnieuw pakte het anders uit. De show was geen succes. In minder dan een week sloten de deuren van het theater… 
 
 
463 6 The Fig Leaves Are FallingThe Fig Leaves Are Falling
 
 
Aan het werk
 
 
Mede met hulp van Ruth Arons slaagde David er toch in allerlei rolletjes te kunnen spelen – nu op de televisie: in series als ‘The Survivors’, ‘Ironside’, ‘The DBI’ en ‘Medical Center’. Veel geld leverde dat niet op – maar wel ervaring: “I was gaining experience quickly. My acting was lame on my first couple of shows, but I was really pleased with the job on ‘Marcus Welby’. Ruth said it was a great piece of work and she would help me get more”.
   Met een vriend, Sam Hyman, woonde hij in Laurel Canyon. “We lived like hippies. No furniture to speak of. I found an old mattress someone had discarded behind a supermarket and carted it home. We had no money in our pockets, but we were in great spirits nonetheless”.
   In 1970, het jaar dat de film ‘Woodstock’ in roulatie kwam, was David, 20 jaar jong, best tevreden met zijn bestaan. Van vooruit kijken was nauwelijks sprake. “We considered Laurel Canyon the hippiest place in town. Bohemian Rhapsody. It was just very cool there, still very much in the spirit of the 60s. Hippies next door, acid rock everywhere you went. I used to think, ‘This is the life. Freedom in Laurel Canyon’”.
 
 
Een nieuwe tv-serie
 
 
Die tijd en die plek waren niet alleen kenmerkend voor hippie-artiesten als Joni Mitchell, Graham Nash en Mama Cass. De nieuwe jeugd wilde simpele muziek (bubble gum) horen. The Monkees waren geweldig populair aan het einde van de jaren zestig. ‘Sugar Sugar’ van de Archies was de hit van het jaar in 1969. Nederlandse groepen als Shocking Blue, Tee Set en George Baker selection scoorden dankzij Jerry Ross, die daarvoor het Colossus-label had opgezet.
   Screen Gems Columbia, het bedrijf dat eerder de Monkees-serie gelanceerd had, besloot een vervolg te maken. David: “It was something about a widow and her five kids who had a rock band”.
   ‘Tante Ruth’ vond dat David in de markt was voor een rol in die tv-serie.
   De jonge acteur had er totaal geen trek in, liet hij haar weten toen ze hem belde. “It sounded contrived. I tried to say I wasn’t interested”.
   Met die opmerking nam Aarons geen genoegen. “By next year you’ll be asking me if I think two swimming pools in the backyard is a little much”, verkondigde ze. “Ruth wanted me to try out for this show and I was deadly opposed to it. She saw an opportunity for me to become a superstar and felt I was uniquely right for this role because I could sing and I could play”.
   Ook van zijn vader kreeg David te horen dat hij auditie moest doen.
 
Tijdens de gesprekken met de mensen van Screen Gems sputterde hij naar eigen zeggen nog tegen. “They felt this could become a popular, family-oriented show”. Hem werd uitgelegd hoe succesvol het bedrijf met de Monkees geweest was. David: “When they mentioned rock, I started telling them about Jimi Hendrix and Eric Clapton”.       
   In de autobiografie gaf David aan wat voor ‘rock’-teksten hij moest voordragen: “Gee, Mom” en ‘Can I borrow the keys for the bus?” Erger kon het niet.
   David zat in die tijd weer eens op zwart zaad. Hij had geen keus. “Ruth said that, as a newcomer in Hollywood, I was not in a position to turn down any potential opportunities for work. She convinced me to do a screen test”.
 
 
The Partridge Family
 
 
463 7 Uttal Larry Wess Farrell Partridge FamilyPartridge Family met Larry Uttal (links) en Wess Farrell (rechts)
 
 
Tijdens de definitieve test ontdekte David dat zijn stiefmoeder, Shirley Jones, de rol van zijn biologische moeder zou spelen in ‘The Partridge Family’. Ruth Arons had het allemaal bekokstoofd. Hem werd gevraagd om mee te spelen in een pilot-versie. “They showed us the outfits they had designed for us – these ridiculous velvet suits. I was a guy who lived like a hippie in Laurel Canyon. How could I possibly wear these costumes”.
   Hij hoopte nog dat de proefversie zou worden afgekeurd. “In Hollywood they shoot countless pilots that never actually become TV series”.
   Het zat hem niet mee. “We soon got word that ABC had decided to buy the show”. Gelukkig waren zijn financiële problemen nu wel voorlopig voorbij. Hij zou een gage van 600 dollar per week ontvangen – dat was 200 dollar meer dan de vier acteurs die de ‘Monkees’ geworden waren. Die hadden het moeten doen met slechts 400 dollar.
   Zo kon hij in Laurel Canyon blijven wonen. David tekende het contract dat hem voorgelegd werd. In de overeenkomst werd vastgelegd dat het bedrijf hem zeven jaar kon houden aan de afgesproken gage. Bovendien deed hij afstand van eventuele merchandising-rechten en mogelijke royalties als er grammofoonplaten met zijn stem erop in de handel gebracht zouden worden. 
   
In het boek liet David zich negatief uit over Larry Uttal, directeur van Bell Records, onderdeel van Screen Gems. “To him a singer was just someone to be used”.
   De leden van de ‘rock-groep’ kregen Wes Farrell als producer toegewezen. Wes had gescoord met ‘Come a little bit closer’ (Jay & the Americans), ‘Hang On Sloopy’ (McCoys) en ‘Boys’ (Shirelles, Beatles). The Partridge Family maakte de opnamen in de zelfde studio waar de Beach Boys, Sonny & Cher en de Mamas & Papas gewerkt hadden. Van enige inspraak was geen sprake. “We’ll be doing a recording sessions in two weeks. I’ll give you the lyrics beforehand so you can learn them”, kregen ze te horen.
 
Voor het eerst hoorde David zijn eigen stem terug. Dat viel mee. “Among the few songs we recorded at the very first session was ‘I think I Love You’. When they played that back in the studio, it was the first time I’d ever heard a vocal of mine on tape. I was happy that Farrell was using me as the group’s lead singer. He had come up with songs that were real popcases for me”.
   Trots ging David met proefpersingen op bezoek bij zijn vriend Don Johnson. “Don was an aspiring singer himself, not just an actor. He seemed really happy for me, just blown away that I’d somehow parlayed my interest in music into what could be an actual recording career. Neither of us could anticipate what was in store for me as singer”.
 
 
463 8 boekOmslag van het boek
 
 
Succes
 
 
David had al snel in de gaten dat Screen Gems de zaken flink had aangepakt. Ze deden er alles aan om hem als idool neer te zetten, bijvoorbeeld door foto’s met suggestieve artikelen in de teenagerbladen te organiseren. 
   Hij vond het maar niks. “I got really scared. I panicked. I didn’t want to be a teen idol. I wanted to be thought of as a serious actor”. David wilde zich distantiëren van al dat gedoe. Daar moest je echter niet mee bij Ruth aankomen. “This isn’t me. I’m into Hendrix and B.B. King”, zei hij nog, maar vergeefs. Van alle kanten kreeg hij te horen: “You’ve got to do it. If you don’t you’ll be sued. You won’t have an agent. You won’t get jobs. You can forget about keeping that house in Laurel Canyon”.
   David had geen keus.
 
 
463 9 David Tiger Beat

 
Op 25 september 1970 vond de eerste uitzending van The Partridge Family plaats. David bekeek het programma samen met Sharon Lee, redacteur van het tienerblad Tiger Beat. “I even cooked macaroni and cheese”.
   De recensies in de betere pers waren vernietigend. De discjockeys wilden de single ‘I Think I Love You’ dan ook niet draaien. David maakte het zelf mee. “I actually saw one programme director turn down a hundred dollars that was offered to him by a record promoter. Not for any amount of money was he willing to give it air play”.
   Maar bij de doelgroep had hij raak geschoten. “The record broke first in the smallest markets, not the sophisticated big cities. But before long, public demand ensured that every rock station was playing it. It turned out to be the biggest-selling record of 1970, with total sales of over three million units in the U.S. and close to five million worldwide”.
 
 
Idool
 
 
David werd het idool dat hij niet wilde worden. Dat merkte hij al gauw in de supermarkt. “They told me they had been inundated with nearly a thousand fan letters addressed to me care of the store, simply because one magazine had just printed that I shopped there”.
   Gewoon op straat lopen was er niet meer bij. “It became impossible for me to go in a store or even walk down a street without being stopped by people”.
   Cassidy junior, het nieuwe idool, werd er zelf niet eens veel wijzer van in financieel opzicht. Anderen verdienden kapitalen aan de merchandising. “I was receiving only the $600 a week I’d originally negotiated, out of which, of course, my agent took ten per cent, my manager took fifteen per cent, and so on. That was it. I received no advances or royalties for making records”. Ook over zijn carrière als zanger had hij weinig in te brengen, bleek toen hij dat probeerde. “At the studio I certainly wasn’t given star treatment. I’m sure the execs considered me ‘difficult’”.
   David werd onder druk gezet: “You better toe the line or we’ll go out and pull another David Cassidy off the rack. I was just supposed to follow orders”.
 
De zaak liep hoog op. “They brought my manager and agent down to the studio. It turned into a nightmare. They actually stopped the shooting of The Partridge Family, so that my manager could talk to me”.
   Iedereen bemoeide zich ermee: Larry Uttal van Bell Records tot en met de hoogste bazen van Screen Gems en moedermaatschappij Columbia Pictures. Intussen werd David steeds populairder. Als solo-artiest werd hij geboekt om met eigen begeleiding concerten te gaan geven. David: “My only previous performing experience has been limited to friends’ garages and rooms, jamming on the blues and numbers by Led Zeppelin, Cream, Jimi Hendrix – absolutely nothing what I’ll be expected to do now”.
   Het deed er allemaal niet toe, de fans vonden alles prachtig. “I couldn’t see anything. All those kids had cameras and they all wanted pictures. The kids were screaming. I couldn’t hear any of my vocals. The audience never stopped screaming”.
   Door op te treden ging hij veel geld verdienen. “In a matter of days, my guarantee went from $8,000 to $10,000 to $12,500. Eventually, I got as much as $25,000 and $50,000 for bookings. At one point I was getting as much as Elvis Presley, and in some cases even more. I knew it, and Elvis knew it, because we had the same agents [William Morris]”.
 
 
Ruth Aarons grijpt in
 
 
Screen Gems kon na verloop van tijd niet meer zonder de door het bedrijf gecreëerde superster. Bovendien bleek dat David het eenzijdige contract getekend had toen hij nog minderjarig was. Toen ze alsnog probeerden een handtekening van zijn vader of moeder onder de overeenkomst te krijgen, werd ‘tante Ruth’ wakker.
   David: “Now, for the first time, we had the upper hand. She went in to see them on my behalf. By this point, the show had been running for more than a year. My record sales were in the millions. Screen Gems and Bell Records needed me”.
   Ruth Aarons was resoluut in haar betoog. “Look, you’ve treated this person badly. You’re making millions of dollars off David Cassidy and are paying him just $600 a week. I want you to remove his name, his voice and his likeness from everything unless you are willing to make him a profit participant”.
   David: “They freaked”. Zoiets hadden ze volgens hem niet eerder meegemaakt, ook niet met de Monkees.
   Aarons wist anno 1971 heel wat te bereiken. Om te beginnen ging zijn weekloon omhoog naar vierduizend dollar. Tevens zou hij behoorlijke royalties gaan ontvangen voor zowel de platen van de Partridge Family als die van hem solo. David zou ook mee gaan delen in de opbrengst van de merchandising. Achteraf, is in het boek te lezen, hadden ze nog een veel betere deal kunnen maken. Ze wisten evenwel niet hoe ver ze konden gaan. “Ruth and I were barely aware of what was going on in the merchandising field and we let millions of dollars slip through our fingers”.
 
 
463 10 poster

 
Het was in die tijd, maart 1973, dat David Cassidy in de Rotterdamse Doelen optrad. Wat zou er door zijn hoofd gegaan zijn toen de zanger door opgroeiende Nederlandse meisjes werd aanbeden?
   Het antwoord op die vraag zullen we niet meer te horen krijgen. Op 21 november 2017 overleed hij in Fort Lauderdale, Florida.
 
Clips*
 
 
 
Harry Knipschild
22 juni 2022
  • Raadplegingen: 2616