36 - Elke seconde bezig met David Cassidy
David Bruce Cassidy werd op 12 april 1950 geboren in New York. Aan het einde van de jaren zestig waren er op de Amerikaanse televisie allerlei series waarin jongelui liedjes zongen, zoals ‘The Monkees’, ‘The Archies’, ‘The Cowsills’. In 1970 kwam er een nieuwe serie, ‘The Partridge Family’. Shirley Jones speelde daarin de moeder, David Cassidy was haar zoon ‘Keith’. De jongeman, die in werkelijkheid haar stiefzoon was, had al wat ervaring opgedaan op Broadway en in tv-series als ‘Ironside’ en ‘Bonanza’.
Het duurde niet lang of Cassidy, de zoon van acteur Jack Cassidy, werd een groot succes. Dat kwam vooral, las je, vanwege zijn aantrekkingskracht op jonge meisjes. In het najaar van 1970 werd het nummer ‘I think I love you’ als single gelanceerd. Het plaatje bereikte de hoogste plaats in de Amerikaanse hitparade. In Nederland haalde het echter geen klassering in de top 40 – de serie werd in Nederland niet uitgezonden.
Partridge Family
David Cassidy had een contract met platenmaatschappij Bell. Dick Leahy, die de leiding had over de Europese activiteiten, belde me in het voorjaar van 1972. Hij was in Amsterdam en wilde graag eens met me praten over zijn activiteiten. Ik was bij Polydor immers verantwoordelijk voor de aanpak van Bell. Hij vertelde me dat de ‘Partridge Family’ ook in Nederland op het scherm ging komen. David Cassidy had een geweldige uitstraling, wist hij. Breng hem op televisie en je verkoopt zijn platen, daar was hij van overtuigd. In het najaar van 1972 was het zover.
De serie ging draaien. Polydor bracht ‘I think I love you’ opnieuw in roulatie. Binnen enkele weken stond de single van de Partridge Family op de tweede plaats van de Nederlandse hitlijsten. Leahy en Alan Watson, zijn rechterhand, haalden David Cassidy over naar Europa. Ze huurden een vliegtuig en vlogen David naar diverse landen in de hoop op publiciteit. In Nederland maakte Top Pop opnamen op Schiphol. De uitzending van de filmpjes van ‘How can I be sure’ en ‘Rock me baby’ leverde Polydor opnieuw grote hits in Nederland op. Bovendien gaf Cassidy op 11 maart 1973 twee uitverkochte concerten in de Rotterdamse Doelen. Uit oogpunt van ‘marketing’ een prachtige story.
Wat betekende dat nu in werkelijkheid?
Op 22 juni 2010 sprak ik met Marjon Hoogendam, Ria Dings, Loes Heijkoop en Juliette van Lieshout. Zij waren jong in het begin van de jaren zeventig. ‘Meisjes van dertien’, zong Paul van Vliet, ‘er net tussen in’.
David Cassidy op de Nederlandse televisie
De meisjes waren muzikaal geïnteresseerd. Ze hadden plaatjes gekocht als ‘One way wind’ van de Cats, ‘All kinds of everything’ (Dana), ‘Non non rien n’a changé’ (Poppys), ‘Knock knock who’s there’ (Mary Hopkin), ‘Soley Soley’ (Middle of the Road) en ‘Venus’ (Shocking Blue). In hun familie en omgeving hoorden ze heel andere muziek: Creedence Clearwater Revival, Slade, Earth & Fire, Neil Diamond, Jackson Five. En toen kwam de Partridge Family.
“Kijken was niet zo een eenvoudig. De uitzending was op zondagavond en op het andere net was er voetbal”. Er moest dus van alles georganiseerd worden om de serie te volgen. Voor Juliette was dat het makkelijkst. Haar vader, Ruud van Lieshout, werkte bij Philips. Die had tegen een zacht prijsje een dure videorecorder kunnen aanschaffen. Juliette nam het programma op en kon het later bekijken, zo vaak ze maar wilde. Sommige van die banden heeft ze nog steeds in haar bezit.
David speelde een jongen van 16 jaar, maar in werkelijkheid was hij al ouder. Op de plaat moest zijn stem dus niet te ‘oud’ klinken. Cassidy zong de orkestbanden daarom op lage snelheid in zodat hij bij het afluisteren wat meer in de hogere regionen zat, hoorde ik nu.
Eén van hen had ‘How can I be sure’ al op de radio gehoord voordat hij in Top Pop verscheen. Maar de tv-uitzending was adembenemend. “David had een roze pak aan, dat was in die tijd hoogst ongebruikelijk”. Voor de meisjes was van het ene moment op het andere een nieuw leven begonnen. “We hebben ineens een heel nieuwe dochter”, stelde een van de ouders vast. David Cassidy ging hun leven helemaal beheersen. “Je was elk moment van de dag, elke seconde, met David bezig”, vertelde Loes, ook toen al de vriendin van Ria.
Voor Juliette was haar gevoel voor de jonge zanger anders dan voor de anderen. Anders dan bij de andere drie meisjes was de aanwezigheid van beroemde artiesten voor haar de gewoonste zaak van de wereld. Haar vader had immers een belangrijke baan bij platenmaatschappij Phonogram en er kwamen veel artiesten bij hen over de vloer.
Persoonlijke aantekeningen
Hoe zat het met de andere artiesten van dat moment vroeg ik.
Vanaf het moment dat ze op David Cassidy vielen hield al het andere op, daar kwam het ongeveer op neer. En de Osmonds dan, die waren toch ook populair? Dat was voor een ander soort meisjes, vertelden ze. De Osmonds waren braver. Bovendien hadden ze, met uitzondering van Donny, van die rare gebitten. Meisjes die van de Osmonds hielden, deden vaak aan paardrijden. David Cassidy was ‘progressiever’. Hij was meer een rocker, dat bleek wel met ‘Rock me baby’. Dat gold ook tevens zijn aanhang. Precies zoals eerder bij Elvis en Cliff, later bij de Beatles en de Stones, was er sprake van een tweedeling. Je hoorde of bij de brave Osmonds of bij David, ‘de rocker’.
Wat vonden de anderen van jullie bewondering voor David?
Wat de jongens in de klas ervan vonden kon ze niet zo veel schelen. Die waren even oud als zij zelf, terwijl zij meer belangstelling voor oudere jongens hadden. Erger was het wat ze in de kranten over hun idool lazen. Dat was vrijwel altijd negatief of denigrerend. Loes haalde een pak zorgvuldige bewaarde knipsels te voorschijn. Ik las teksten als ‘Flauwvallen om David Cassidy’, ‘Duizenden gillende, krijsende, jankende, brullende, in katzwijm geraakte meisjes, ‘Hete tranen om David’, ‘Gillend succes’.
De artikelen waren geschreven door oudere journalisten die geen binding met de popmuziek van de nieuwe generatie hadden. Ruud Kuyper (1937-1999) bijvoorbeeld was een uitgesproken jazzman. Ik moest denken aan de artikelen die in een eerder stadium over Elvis Presley en de Beatles geschreven waren. Die hadden ook zo’n hautaine teneur, in de sfeer van – die presteren niets en er zal nooit iets van ze terecht komen.
Een boek vol geheimen
David Cassidy in de Doelen (Rotterdam)
De meisjes zochten overal naar informatie over David. In de Popfoto lazen ze ineens dat Cassidy in Nederland zou komen optreden. Marjon, Loes en Ria woonden in Rotterdam. David werd er op zondag 11 maart 1973 in de Doelen verwacht.
Om zeker te zijn van een entreebewijs bestelden ze de kaartjes bij Popfoto, het blad van organisator Paul Acket. De beste plaatsen, en die wilden ze natuurlijk wel hebben, kostten twintig gulden per stuk. Ik kreeg de kaartjes te zien. Die zaten nog in de originele enveloppe van Acket in de Haagse Theresiastraat. Ze waren aangetekend verstuurd. Ze waren met een stempel van ƒ2,50 gefrankeerd. Er was zowel een middag- als een avondconcert.
Juliette, die ver weg in het Gooi woonde, was er niet bij en kon zich ook niet meer herinneren of ze van het optreden wist. Loes en Ria werden door een van de ouders met de auto gebracht en na afloop van het avondconcert (om half elf) weer opgehaald – ze moesten de volgende dag uitgerust op school zijn. Uit eigen ervaring weet ik dat het een zeer geslaagd optreden was.
Het voorprogramma was de onbekende zangeres Kim Carnes. In 1981 maakte Kim met ‘Bette Davis Eyes’ een Amerikaanse nummer één hit. De meisjes in de zaal genoten en leefden zich helemaal uit tijdens de performance van David Cassidy, die uiteraard de hoofdact was. Voor hem waren ze gekomen.
David Cassidy was nu zo populair dat er speciale fanboekjes werden uitgegeven. Die kostten ƒ1,25. Eindelijk informatie over de zanger en over zijn leven die niet negatief was. Elke twee maanden kwam zo’n boekje uit. Dat mocht je dan ook niet missen. Juliette was op vakantie. Ze moest en zou op tijd terug zijn om het nieuwste boekje aan te schaffen. Meteen bij terugkomst na het passeren van de Nederlandse grens haastte ze zich naar een benzinestation om het te kopen. Als je de boekjes achteraf leest, vertelden ze, besefte je dat de verhalen gewoon verzonnen waren. In het eerste boekje stonden zelfs al ingezonden brieven. Dat kon toch niet.
Er was trouwens van alles te koop. Je kon de foto’s kopen die tijdens het concert gemaakt waren. En het programmablad van het optreden. In de Doelen schafte je tevens een kokarde aan met een foto van David in kleur. Je kon ook lid worden van de David Cassidy fanclub. Die had bijna 1.000 leden in die tijd. Elke maand verscheen er een clubblad, ‘King of the Seventies’. En dan natuurlijk de platen. Een album van David Cassidy of van de Partridge Family kostte 21 gulden, wisten ze nog. De meisjes kregen geld van hun familie en ze deden allerlei klusjes om aan geld te komen. Het wassen van een auto leverde bijvoorbeeld ƒ2,50 op.
In 1974 kwam David Cassidy voor de tweede keer naar de Rotterdamse Doelen. Ondanks het feit dat de kaartjes niet duurder geworden waren, was het concert die keer niet uitverkocht. De populariteit van de zanger was al tanende. Omdat er ruimte in de zaal was kwamen deze keer ook ouders kijken. Niet om David Cassidy te zien optreden, maar om zelf waar te nemen hoe de fans reageerden.
Loes en Ria probeerden bij die gelegenheid David Cassidy te ontmoeten. Ze hadden gehoord dat deze in het Hilton Hotel verbleef. Het personeel ontkende dat eerst maar later veranderde hun houding. “David heeft zilvergelakte laarzen aan, als je die ziet weet je dat hij het is”, vertelde iemand. Om vijf voor acht herkenden ze David aan die laarzen. Hij was helemaal opgemaakt om op de bühne goed over te komen. Toen hij de meisjes zag begroette hij ze. Ria haalde een Cassidy-sjaaltje te voorschijn en vroeg David of hij er zijn handtekening op wilde zetten. Dat ging niet zo makkelijk, maar het lukte. David werd per auto naar de zaal gebracht. De meisjes renden zo hard ze konden om niets van het optreden te missen. “We kwamen, geloof ik, het allerlaatst binnen”.
David Cassidy
Tieneridool af
Heel wat jongelui willen graag een idool worden. Dat is van alle tijden. Maar als je het bent valt het niet altijd mee er een te zijn. Dat gold ook voor David Cassidy. Hij verdiende geld als water met zijn rol bij in de ‘Partridge Family’ en vooral met zijn optredens in Amerika en Engeland. Maar toch. Geleidelijk aan werd hij de hysterie beu. Vooral op 26 mei 1974, toen honderden meisjes in Londen gewond raakten omdat ze elkaar verdrongen. Eén van de meisjes, de 14-jarige Bernadette Whelan, kwam zelfs te overlijden. Die gebeurtenis gaf de doorslag. Het was een keerpunt, lijkt het, in het leven van Cassidy.
Marjon Hoogendam hield de belangstelling in Nederland enigszins overeind. Ze was altijd een fanatiek lid van de fanclub geweest. David was in 1985 eindelijk weer eens in Nederland, om een nieuwe single te playbacken in het programma Top Pop. In die tijd stond hij onder contract bij Arista Records, de platenmaatschappij die Bell had overgenomen. Van een platenwinkelier hoorde ze hoe ze contact met de Nederlandse vertegenwoordiger van Arista kon opnemen.
Marjon slaagde erin David Cassidy in de tv-studio te ontmoeten. Dat was voor haar een nieuw begin. Marjon nam de leiding van de fanclub over voor een periode van maar liefst zeventien jaar. In die hoedanigheid liet ze zich voor de radio interviewen. Zo herinnerde ze zich nog een interview met Letty Kosterman. Zo lang de microfoon openstond werd ze netjes behandeld, maar als dat niet het geval was bleek Kosterman even hautain te zijn als de journalisten die over Cassidy schreven. Marjon gaf elke twee maanden het blad ‘David Cassidy Info Bulletin’ uit. De fanclub telde nog steeds 150 leden.
Na 1974 heeft Cassidy nooit meer in Nederland opgetreden. Geen probleem. Marjon volgde David waar hij wel op de bühne stond. Zoals anderen de wereld afreizen om een marathon te lopen of een voetbalwedstrijd te zien reisde zij naar Engeland of naar Las Vegas als hij er aan het werk was. In Las Vegas bezocht ze dan een aantal shows achter elkaar. David en Marjon leerden elkaar steeds beter kennen al kon je de gesprekken het beste als ‘small talk’ omschrijven.
Juliette, Marjon, Loes en Ria
Dankzij het internet leerden Marjon, Loes, Ria en Juliette elkaar kennen. Ze waren trouwens niet de enige vrouwen die David Cassidy trouw gebleven waren. Een groepje van hen wist elkaar te vinden. Ze komen nog steeds een keer of vijf per jaar bij elkaar.
In februari van dit jaar reisden Ria en Loes helemaal naar Illinois. David Cassidy trad er op in het plaatsje Elgin ten westen van Chicago. Hun komst hadden ze tevoren aangemeld. Tijdens de voorstelling vertelde Cassidy aan het publiek dat er twee vrouwen speciaal uit Nederland waren overgekomen om bij het optreden aanwezig te zijn. Hij nodigde ze uit naar voren te komen. Zoals altijd zong David vooral zijn grote hits. In de toegift eindigde hij met ‘I think I love you’. Ondanks de beveiliging mocht iedereen dan het podium opkomen en kreeg dan een hand van de beroemde zanger.
Cassidy vond het leuk om later die avond nog wat verder te praten met zijn Nederlandse gasten. Ze spraken af in de lobby van het hotel waar zowel zij als de artiest ondergebracht waren. Om half een ’s nachts hoorden ze van iemand dat David was gaan slapen. Enigszins teleurgesteld namen ze de lift naar hun kamer. Het hotel had twee liften. De volgende ochtend vernamen ze dat terwijl zij met de ene lift naar boven waren gegaan, Cassidy juist met de andere naar beneden gekomen was. David had ze dus niet in de steek gelaten.
***
Op 12 april van dit jaar werd David Cassidy zestig jaar. Die datum ging niet ongemerkt voorbij in Nederland. Een aantal vrouwen, onder wie Marjon, Juliette, Ria en Loes, kwamen bij elkaar. Ze hadden een grote taart met daarop in kaarsjes het getal 60. Ze dronken bovendien champagne om de verjaardag van hun David te vieren.
Juliette her-ontdekte David Cassidy enkele jaren geleden. “Ik vond de muziek destijds al geweldig, maar als 12 jarige kon ik dat niet goed benoemen”. Toen ze de oude platen opnieuw draaide besefte ze dat die heel goed waren geproduceerd en dat de muziek tijdloos was. Geen wonder. In een interview met Gary James (maart 2002) vertelde de zanger nog eens dat hij met de allerbeste sessiemuzikanten gewerkt had. Hij noemde ze bij naam: Hal Blaine, Larry Carlton, Louie Shelton, Joe Osborne en Larry Knechtel. “All of those magnificent musicians and they’re all playing. We made a lot of good records in that era and sold a lot of records and were very successful. So, what can I say other than the fact that I’m proud of it and the work we did then”.
De vier dames die ik op 22 juni in Laren sprak hadden nog steeds veel plezier met hun David Cassidy-avontuur. En waarom ook niet. “We doen er niemand kwaad mee”, zei een van hen. Terecht.
Harry Knipschild
23 juni 2010
David Cassidy is op 21 november 2017 overleden
Clips
* Dana, All kinds of everything, 1970 (Eurovisie Songfestival)
* Partridge Family, I think I love you
* Poppys, Non non rien a changé, 1971
* David Cassidy, How can I be sure, 1972 (Schiphol Top Pop)
* Partridge Family, I think I love you
* Poppys, Non non rien a changé, 1971
* David Cassidy, How can I be sure, 1972 (Schiphol Top Pop)
Literatuur
'David Cassidy komt naar Nederland', Leidsch Dagblad, 23 januari 1973
'David Cassidy', Leidsch Dagblad, 8 maart 1973
Piet Koster, 'Flauwvallen voor David Darling', onbekende keant, 12 maart 1973
'Cassidy's gillend succes', onbekende krant, 12 maart 1973
Pierre Oitmann, 'The Partridge Family beïnvloedde Lenny Kravitz', Nu.nl 14 juli 2011
- Raadplegingen: 27175