524 - Harry de Winter in de popmuziek

 

Op 7 maart 2023, ruim een jaar geleden, overleed Harry de Winter op 73-jarige leeftijd. Bij die gelegenheid werd in de media uitgebreid stil gestaan bij al zijn activiteiten. Gewezen werd op de enorme inkomsten die hij gegenereerd had met de verkoop van zijn bedrijf ID TV. Daardoor werd Harry een vermogende Nederlander. In dit artikel wil ik eens aandacht besteden aan het begin van zijn carrière, met name die in de popmuziek, het thema immers van deze website.

Harry werd op 22 mei 1949 geboren in Oss (Noord-Brabant). Hij was de zoon van joodse ouders die de Tweede Wereldoorlog hadden weten te overleven. In het boekje Gevoelige snaren (2004) vertelde De Winter over zijn kinderjaren. “Thuis was er veel muziek. We hadden een grammofoon en een radio. Mijn vader draaide klassieke muziek en jazz, mijn moeder Franse chansons en Israëlische platen, die de familie opstuurde. Als kind had ik niets met de muziek van mijn ouders. Mijn muzieksmaak werd beïnvloed door Brabant, dat op het zuiden en oosten gericht was. Vooral Duitse muziek, waar mijn ouders niet naar wilden luisteren”.

 

Harry de Winter in 1975

  

Conny Froboess, Jan & Kjeld, Peter Koelewijn, Radio Luxemburg

 

“Duitse sterren als Conny Froboess en Peter Kraus vond ik geweldig. Voor mijn verjaardag vroeg ik ‘Zwei kleine Italiener’ [1961] van Conny Froboess. Ik kreeg Jan & Kjeld: twee Deense jongetjes met banjo’s die Amerikaanse klassiekers zongen. Dat was mijn eerste singletje.

   In Oss was er veel minder radio dan in het westen. Wij luisterden naar radio Luxemburg. Als klein jochie in Oss was je geen trendsetter. Je ontdekte geen nieuwe muziek, het was wat je toevallig kreeg. Een erg bepalende plaat was ‘Kom van dat dak af’ [1959] van Peter Koelewijn. Dat was stoer, Nederlands, dichtbij en in alles het tegendeel van waar mijn ouders voor stonden.

   Vroeg puberaal en pre-rock-’n-roll was het Zuid-Amerikaanse ‘La Bamba’. Dat draaiden we dan tijdens een fuif. Het was toen een rage dat iemand midden in de kring op de tonen van ‘La Bamba’ een meisje mocht uitzoeken om mee te zoenen. De bisschop van Breda verbood ‘La Bamba’, want dat was in zijn ogen ernstig onzedelijk. Voor ons was het gewoon een goed excuus om te zoenen”.

 

Beatles en Rolling Stones

 

“De grote verandering vond plaats in 1963 toen ik ‘I wanna hold your hand’ van The Beatles hoorde. Op dat moment begon het leven voor mij. Mijn testosteron begon te werken en de meisjes werden interessant. Ik brak met de softe muziek waarmee ik was opgegroeid. Het was nu rock-’n-roll als levensgevoel.

   Van The Beatles werd je vrolijk, opstandig en opgewonden in elke zin van het woord. Mijn ouders vonden het vreselijk – ‘harde muziek zonder melodie’ – dus dat hielp. Het was écht een revolutie, je kreeg er een vrij gevoel van. Ik wilde wég uit mijn geboortedorp Oss, ik wilde naar Amsterdam, een ander leven!

   Op school wilde ik wel een popster worden, maar deed daar niets voor. Ik playbackte tijdens een schooluitvoering ‘Time is on my side’ [1964] van The Rolling Stones op een tennisracket. Ik was een ‘showbal’ en niet muzikaal”.

 

Amsterdam

 

Harry de Winter wist Amsterdam te bereiken – als student economie aan de UvA. “In mijn studententijd was ik straatmuzikant. Ik ging weg uit Oss, zat een jaar in Israël, liet mijn haar groeien, nam een gitaar mee en speelde overal ter wereld de blues op straat. Bob Dylan kon ik heel goed imiteren en ik maakte persiflages op protestmuziek.

   Daarna kwam ik in Amsterdam terecht. Amsterdam betekende voor mij concerten in het Concertgebouw, eindeloos gitaarspelen, blowen en trommelen in het Vondelpark. ‘Blowing in the Wind’. En dan ging ik de show maken, met muzikanten om me heen die wél konden spelen.

   Mijn helden uit die tijd waren Bob Dylan, Neil Young en John Lennon, zonder wie mijn leven anders zou zijn geweest. Er waren destijds geen zangeressen die ik interessant vond, behalve Janis Joplin.

   Tijdens een studentenfeest in Aknathon was de dj een avond ziek, ik mocht invallen. Ik ontdekte dat ik het een kick vond om mensen te laten dansen”.

 

Bob Dylan

 

NCRV-radio

 

Harry wist de NCRV te interesseren om hem freelance als producer radioprogramma’s te laten maken – Filter en de Filter Furore Show. Maar helemaal gelukkig voelde hij zich niet op Hilversum 3, het muziekstation dat overbleef nadat zeezender Veronica zijn uitzendingen in 1974 van overheidswege had moeten staken.

   Jip Golsteijn van de Telegraaf liet hij toentertijd optekenen: “Ik moet geregeld aanhoren dat ik niks te klagen heb omdat we nou toch een echte popzender hebben? Maar dat is het juist: Hilversum 3 is helemaal geen volwaardige popzender. Uren sport en verzoekprogramma’s met Vader Abraham. Op een popzender horen ze natuurlijk niet thuis.

   Mijn grootste wens voor Hilversum 3 zou een ontkoppeling zijn van middengolf en FM, zodat je een scheiding zou kunnen krijgen van al die schreeuwerig gepresenteerde programma’s en een aparte zender voor goede pop en blues. Kan niet in Nederland, dat weet ik wel, maar in Amerika vind je dat overal. Kost geld, akkoord, maar als een groepje intellectuelen zich beijvert voor een klassieke zender, komt-ie er ook. Het kan dus wel.

    Maar zolang dat een utopie blijft, zou ik al blij zijn als dan alleen de avonden voor honderd procent konden worden ingeruimd voor goede pop. Geen opdringerige presentatie, geen lange verhalen, maar gewoon muziek”.

 

In Trouw kon je lezen: “Harry de Winter is in Hilversum een solo-actie begonnen om de omroepbazen ervan te overtuigen dat er zowel op de radio als op de televisie aanzienlijk meer ruimte moet worden gecreëerd voor betere (lees: serieuzere) popmuziek. Hij is van mening dat het hitparade-achtige karakter van het dagelijkse Hilversum 3 menu tot veler ongenoegen voortwoekert, en wil daar iets aan gaan doen. 

    ‘Als je bedenkt dat van de honderdvijftig uur zendtijd, die Hilversum 3 per week heeft, maar ongeveer zes uur wordt gevuld met goede pop, jazz of blues, dan is dat natuurlijk een waanzinnig klein percentage vergeleken bij de rest.

    Natuurlijk zal er best behoefte zijn aan die Veronica-formule met discjockeys, die al maar hun ego willen verkopen, maar de opzet is nu zo dat alle omroepen van alles kwijt moeten op Hilversum 3. Countrymuziek, jazz, sport en noem maar op. En het gevolg is dat niemand werkelijk aan z’n trekken komt’”.

 

NCRV-televisie

 

Bij radio hield het niet op voor Harry de Winter. Hij wist de NCRV-televisie zover te krijgen eenmalig de Filter Furore Show uit te zenden op 18 september 1975. Frank van Dijl van het Vrije Volk: “De uitzending zal volledig gewijd zijn aan het optreden van de Britse groep Wishbone Ash tijdens het Leidse popfestival van 14 augustus”. 

    Wishbone Ash was een noodgreep geweest. Eerder had hij geprobeerd om Steve Miller en Lou Reed te engageren.

    Harry greep de gelegenheid opnieuw aan om zijn gal te spuwen. Hij was van mening dat de liefhebber van de ‘betere popmuziek’ nauwelijks aan zijn trekken kwam. “Het enige goede programma dat er is, is ‘Rock Concert’ van de VPRO. Maar daarin laten ze van elke groep maar een paar nummers zien. Het idee is goed, maar de uitwerking is lang niet maximaal. Wat ik wil, is een soort ‘Rock Concert’, maar dan met een zo sec mogelijke registratie van één groep – niet dat je op je kop moet gaan staan om te kunnen zien wie nou eigenlijk de gitarist is. ‘Nederpopzien’ [VARA] was er, dat was wel aardig, maar er werd te slap in geouwehoerd. Dat je een goed musicus bent wil nog niet zeggen dat je wat te vertellen hebt. Dat programma is ook verdwenen”.

    AVRO’s Top-Pop vond hij waardeloos. Dat was volgens hem immers volledig in handen van de commercie. “De platenmaatschappijen maken de dienst uit. Wie het eerste een filmpje inlevert, heeft gegarandeerd een hit. En als er eens een goede plaat in de top tien staat – ‘One of these nights’ van The Eagles bijvoorbeeld – dan draaien ze een amateurfilmpje of ze laten een paar danseressen zien”, mopperde hij.

 

In diverse kranten riep Harry op om na de uitzending aan de NCRV schriftelijk te vragen door te gaan met zo’n programma. Er werden nog uitzendingen gemaakt, onder andere met Crosby & Nash, maar de kijkcijfers vielen tegen, liet Dick van Bommel, hoofd gevarieerde programma’s, aan de pers weten. “De belangstelling is me erg tegengevallen. Ik vraag me af of het verantwoord is om maandelijks zestig minuten zendtijd te besteden aan een programma waar zo weinig mensen naar kijken en dat vrij veel geld kost en zeer arbeidsintensief is”.

 

Eind 1976 verloor Harry de Winter de christelijke omroep als broodheer. Opnieuw wist hij de pers te bereiken om te verkondigen dat hij het niet eens was met de conclusie van Van Bommel. “Volgens De Winter is Filter Furore populairder dan uit de kijkcijfers kan worden opgemaakt. In de populariteitspoll van Muziek Expres kwam het programma na Top-Pop en het Simplisties Verbond met 13,2 procent van de stemmen op een derde plaats. Ook in de lezerspoll van de Nationale  Hitparadekrant neemt Filter Furore een derde plaats in: 3,53 procent van de lezers van dit weekblad lieten weten dit het beste programma te vinden.

   Filter Furore leeft bij de mensen, concludeert Harry de Winter daaruit. ‘De NCRV wil wel minderheden bedienen, maar popmuziek is kennelijk niet een prioriteit. Ik ben daardoor zeer gefrustreerd’”.

 

Dick van Bommel

 

ID TV – voor festivals

 

Met een eigen bedrijf, ID TV, wist Harry onderdak te krijgen bij de KRO. Dat ging aanvankelijk met horten en stoten. Hoe commercieel mocht je zijn? Met zijn eerste werkstuk voor de katholieke omroep sloeg hij de plank mis, meldde het Algemeen Dagblad in 1979. “De KRO-televisie heeft het contract met producent Harry de Winter, die voor deze omroep een gefilmd verslag zou maken over het Pinkpopfestival dat tweede Pinksterdag in Geleen wordt gehouden, verbroken.

   De oorzaak is dat De Winter achter de rug van de KRO om mensen en bedrijven had benaderd, om hen te interesseren voor ‘sluikreclame’ in zijn film.

   Volgens de KRO zou De Winter er van zijn uitgegegaan dat er geen richtlijnen zijn voor reclame in gewone televisie-uitzendingen en zou hij, overwegend dat reclame in de film niet te vermijden was, gedacht hebben dat hij er dan maar het beste geld voor kon vragen. Harry de Winter is eigenaar van een eigen produktiemaatschappij. Zijn film over het Pinkpopfestival zou het eerste werkstuk voor de KRO-televisie worden.

   Het maken van de documentaire over het popfestival gaat door. De KRO-televisie houdt de zaak nu echter in eigen hand. René Sleven zorgt voor de produktie en Theo Stokkink voor de eindredactie”.

 

In 1982 zond de KRO wél een door De Winter gemaakte Pinkpop-reportage uit. De opnamen daarvoor waren al een jaar eerder gemaakt. Harry liet kritiek deze keer achterwege: “Waarom nu pas uitzenden, terwijl het al bijna een jaar geleden heeft plaats gehad?

   Ja, het is een vrij lange film, en er was eerder gewoon geen plaats voor in het uitzendschema. Aanvankelijk wilde de KRO hem in januari uitzenden, maar nu – tegen het nieuwe Pinkpop festival aan – leek toch beter”.

   In de uitzending kon je terugkijken op eerdere optredens van de New Adventures, U2, Madness, Michael Schenker, UB 40, Fischer Z en Ian Dury.

   Harry probeerde er een positieve draai aan te geven. “Ian Dury krijgt een speciale behandeling. Hij loopt als een rode draad door de film. We hebben opnamen van hem gemaakt bij zijn moeder thuis in Londen. We zijn met hem meegereisd en we hebben geregistreerd hoe hij zich voorbereidt op concerten. We laten hem tijdens het Pinkster popfestival ook telkens zien, zoals bijvoorbeeld hoe hij reageert op het optreden van anderen.

   Popfestivals is niet het meest interessante dat je voor tv kunt maken. Het is namelijk ontzettend moeilijk om op dat kleine schempje de sfeer over te brengen die tijdens zo’n festival heerst. We hebben aan het overbrengen van die sfeer veel aandacht geschonken en ik vind, als ik het resultaat zie, dat het ons wel gelukt is”.

   Een registratie door ID TV van het Belgische Werchter-festval in 1981 (Dire Straits, Cure, Elvis Costello, Robert Palmer) werd eveneens in 1982 door de KRO-televisie uitgezonden.

 

Samenwerking met Egbert van Hees: Lionel Richie

 

Producer Harry de Winter was een man met lef. Met ID TV wist hij zich steeds groter te manifesteren. Voor het regiewerk deed hij een beroep op Egbert van Hees (1946-2017), die onder meer ervaring had opgedaan met het registreren van het Popgala in 1973.

   Egbert en hij mochten anno 1987 in Ahoy een clip maken voor de single ‘Se La’ van de internationaal beroemde zanger Lionel Richie toen die in Nederland concerten gaf. De Winter zorgde voor de zaken, Van Hees voor de betrokkenheid en kwaliteit.

    Harry de Winter: “Zondagavond stonden we in Ahoy, met dertig man, maar zonder officiële overeenkomst. Ik heb tot vier uur ’s nachts lopen onderhandelen, harder dan ik ooit heb gedaan. Maar uiteindelijk kwam het ook op dit commerciële niveau, in het geval Richie het hoogste ter wereld, hier op neer: zij deden overal dertig procent van af. Dat was niet erg omdat ik er van tevoren twintig procent op had gelegd”.

   Van Hees: “Ik heb het eerste concert in Rotterdam gezien om een plan de campagne te maken. Twintig minuten na afloop van de show kwam Richie de kleedkamer in om met me te overleggen. De hele nacht hebben we daarna in de lege Ahoy alle mogelijke shots doorgenomen. Richie heeft een bijna religieuze binding met zijn publiek, in de Ahoy werd dat bijna een kerkdienst”. 

   De opdrachtgevers waren goedkoop uit. “Amerikanen werken vaak onder perfecte omstandigheden, maar een carrière binnen het Nederlandse omroepsysteem maakt gegarandeerd een betere improvisator van je. Wat we hier in een dag voor elkaar hebben gekregen had in Amerika niet in drie dagen gekund. Ik denk dat Lionel daar nog het meest van onder de indruk was.

   Ik houd zoveel van mijn werk dat ik me diep schaam voor het feit dat ik er voor betaald krijg. In dit geval drie keer zo veel als voor welke Nederlandse klus dan ook. Menige arbeider moet er een half jaar van rondkomen”.

   De Winter: “Toen Richie afscheid nam zei hij: ‘I’m gonna make you guys famous’. Maar rijk is ook goed hoor”.

 

Louis du Moulin schreef later: “ Uit de door ID Productions gemaakte opnamen van Lionel Richie in Ahoy (regie Egbert van Hees) is een samenvatting van een uur gedestilleerd. Het management van de Amerikaanse wereldster heeft die special inmiddels goedgekeurd, zodat Harry de Winter er de boer mee op kan.

   Gegeven de enthousiaste reacties van Lionel Richie en zijn naaste medewerkers sluit De Winter een nieuwe samenwerking niet uit. ‘Er is al gesproken over een definitieve live-registratie van zijn hele Outrageous-show. Daarbij werd in eerste instantie gedacht aan een stadion op Hawaii, maar de kans dat het de Kuip wordt acht ik aannemelijker. Richie is helemaal weg van het Nederlandse’.

   Zonder zichzelf al te nadrukkelijk op de borst te trommelen wil Harry de Winter ook wel bekennen dat de door alle wol geverfde superster ook zeer gecharmeerd is van de ‘Hollandse aanpak’ van ID Productions. ‘De kleine budgetten hebben gezorgd voor een efficiënte werkwijze’”.

 

U2 en Madonna

 

Harry de Winter had de weg naar het buitenland gevonden. Hij greep zijn kans bij grote namen als U2 en Madonna. Op 26 juni 1987 kon je in het Vrije Volk lezen: “Harry de Winters ID Productions zal de produktie vezorgen van de televisieregistratie van ‘U2 in Parijs’. Voor de Amsterdamse televisiemaker betekent het zijn tweede grote internationale opdracht in korte tijd, want eerder dit jaar maakte hij voor Lionel Richie opnamen van diens Ahoy-concerten.

   Het concert van U2 in de Franse hoofdstad (Vincennes, 4 juli) is als televisiespektakel een onderdeel van een internationale produktie die verband houdt met het 25-jarig bestaan van platenmaatschappij Island. ID Productions treedt bij dit intercontinentale schakelprogramma (ook vanuit Londen en Kingston, Jamaica) alleen als producent op.

   ‘Bij de inhoudelijke vorm zijn we niet betrokken, maar dat neemt niet weg dat we zeer vereerd zijn met de opdracht’, aldus De Winter, die nog niet weet of het Island-jubileum ook op de Nederlandse televisie te zien zal zijn. De concerten van U2 in het Feijenoordstadion (10 en 11 juli) hoeven volgens hem geen bezwaar te zijn. Enerzijds omdat ze reeds uitverkocht zijn, anderzijds omdat het bij de uitzending slechts om een gedeelte van de show zal gaan”.

 

Op 31 augustus 1987 meldde het Algemeen Dagblad: “De VARA-televisie zal vrijdagavond vrijwel zeker het concert dat de Amerikaanse popzangeres Madonna in Turijn geeft, rechtstreeks uitzenden.

   Een struikelblok kan de vergoeding van het optreden worden, waarover nog met het management van Madonna wordt onderhandeld. De Nederlandse producent Harry de Winter zal het concert in elk geval opnemen voor de Italiaanse televisie, die het live zal uitzenden. Ook met andere landen in West-Europa wordt onderhandeld”.

   Een paar dagen later was het geregeld: “De VARA zal vrijdagavond het laatste concert dat het Amerikaanse popfenomeen Madonna in Europa geeft, rechtstreeks uitzenden. Gisteren kwam een einde aan alle onzekerheid nadat Madonna haar toestemming had gegeven. Het concert heeft plaats in Turijn. De reportage van het concert wordt verzorgd door de Nederlandse vrije producent Harry de Winter. Hij gaat met veertig mensen en negen camera’s naar Turijn”.

 

Egbert van Hees, Harry de Winter

 

Het Nieuwsblad van het Noorden gaf het woord aan Map Nihom, commercieel manager van Cinevideo in Almere, het bedrijf dat voor de techniek zorgde. “In het voorjaar werden we door de manager van Lionel Richie benaderd. Hij wilde zijn Nederlandse concert laten opnemen. Via Harry de Winter van ID TV in Amsterdam kwam de man bij ons terecht. Richie bleek zo tevreden over de wijze van werken en het resultaat dat hij ons daarvoor speciaal bedankte. Daarna kregen we een opdracht van de popgroep U2.

   Ook Madonna’s management heeft van onze manier van werken gehoord en daarom kregen wij de opdracht. Het is natuurlijk een commercieel succes voor ons, maar in dit geval telt meer de eer. Een beter compliment voor je bedrijf kan je je niet wensen”.

 

Er moest snel gehandeld worden. “Woensdag hoorden we dat het definitief was dat we de klus binnen hadden. We zijn natuurlijk naar de Kuip in Rotterdam gegaan met een camera en een heel stel mensen om ons huiswerk goed te doen. De hele show hebben we op papier vastgelegd om camera-opstellingen te ontwerpen. In het weekeinde zijn we met een helikopter boven de show van Madonna in Parijs gevlogen om de posities van de hoogwerker en ‘vliegende’ camera’s te kunnen vaststellen”.

   Het filmen van Madonna’s show vergde veel technische hoogstandjes. “Enorm obstakel voor ons zijn de twee grote videoschermen. Het licht daarvan zit ons dwars. Wij mogen zelf ook niet teveel licht gebruiken om de effecten van de show met laserstralen niet te storen.

   Toch zijn we ervan overtuigd dat het ons goed gaat lukken. We hebben zoveel hindernissen genomen en alles is op z’n pootjes terecht gekomen. Dus de show gaat ons ook lukken. Ik vlieg zelf ook naar Turijn. Ik kan wel thuis voor de buis gaan zitten kijken, maar dan heb ik geen moment rust en sta ik stijf van de spanning. Ik wil ook bij onze ploeg zijn en misschien nog laatste moeilijkheden uit de weg ruimen”.

   Nahom: “Ik ben doodnerveus en tot in mijn tenen gespannen. Dit is het grootste project dat we ooit hebben gedaan. Het idee dat er miljoenen mensen straks naar onze beelden kijken is griezelig maar vooral een uitdaging. In een kleine twee weken hebben we alles moeten regelen. We hebben de hele wereld afgebeld om ervoor te zorgen dat we goed uit de bus komen. Het circus draait nu en we hopen er het beste van. Vandaag komt de karavaan met apparatuur in Turijn aan. De jongens zijn met een vrachtje van negen en een half miljoen onderweg geweest”.

 

Prince

 

Na Lionel Richie, U2 en Madonna wist Harry Prince (1958-2016) voor ID TV te engageren. Jan-Jaap de Kloet in de Telegraaf: “De eerste contacten werden in Hamburg gelegd tussen Prince en Egbert van Hees. Prince wilde opeens tijdens zijn concerten twee enorme videoschermen in het stadion hebben. Daar moest een regisseur voor komen. Door zijn groeiende naamsbekendheid werd Egbert gevraagd om daarvoor de regie te doen.

   Dat beviel Prince zo goed dat Egbert ook werd gevraagd om een exclusief optreden in een Hamburgse club op te nemen. Voor de persoonlijke verzameling van Prince, die alles wat hij doet op video wil hebben. Niemand, behalve hij zelf, heeft videobanden van dat optreden.

   Prince was laaiend enthousist. ‘Die man laat momenten van mij zien die nog nooit iemand heeft gezien’, riep hij uit bij het zien van de beelden”.

   Egbert – en dus ID TV – won daardoor de ‘slag’ om de live-registratie van het concert in Dortmund.

   Het bleef bij een mondelinge toezegging. Harry de Winter: “Het is bij dit soort operaties gebruikelijk dat er geen contracten worden afgesloten. Een paar dagen geleden kregen we letterlijk een krabbeltje waarop stond dat wij het mochten doen, dat was alles. We spreken hier toch over een opdracht van ruim een miljoen gulden, exclusief de kosten van de satelliet”.

 

In het Algemeen Dagblad kreeg De Winter het woord. “Zijn bedrijf is verantwoordelijk voor de rechtstreekse registratie van het concert van Prince in Dortmund. Voor Harry de Winter en zijn mensen is de registratie van het concert van Prince de grootste klus van dit jaar. Het concert gaat de hele wereld over (Italië, Finland, Zweden, Spanje, Engeland, Denemarken, West-Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk, China, Rusland en waarschijnlijk Australië en Nieuw-Zeeland).

   Met 105 medewerkers, 18 trucks, 16 camera’s, 100 microfoons op het podium, waarvan twee in het drumstel van Sheila E. en 10 microfoons in de zaal, moet de klus geklaard worden. Egbert van Hees is de regisseur”.

   Harry in het artikel: “Inmiddels hebben we een belangrijke rol verworven in deze markt. De doorbraak was het concert van Lionel Richie dat we gedaan hebben. Daarna hebben we onder meer concerten van Madonna en U2 verzorgd. Het zijn moeilijke produkties omdat je vaak erg weinig tijd hebt. We zijn op dit moment de enige in Europa die op korte termijn de nodige faciliteiten kunnen leveren. Daarvoor werken we samen met Cinevideo en het NOB”.

 

Na afloop kon Harry de Winter tevreden terugkijken. “ID TV heeft bewezen sneller en goedkoper te werken dan de Engelsen en Amerikanen. Vroeger was het geen enkel punt van discussie; zij deden alle live-registraties van grote popsterren. ID TV is er in twee jaar in geslaagd daar doorheen te breken, en staat nu boven aan de lijst van een groot aantal managements”.

 

Prince in Dortmund

 

Grote vrije producent

 

In een artikel van Hoekstra en Holman (1988) werd het bedrijf nu neergezet als een van de grote vrije producenten. “Na Madonna zei iedereen dat de wereld voor ons open zou gaan. Maar zo eenvoudig is het niet. Het concert van Prince heeft wel tot gevolg dat wij nu dé producers zijn voor alle live-evenementen in Europa. Het concert met Prince was een gigantische zenuwenaffaire, maar het werd een groot succes. Moet je je voorstellen: op de Engelse televisie in prime time twee uur ID TV uit Amsterdam!”

   ID TV was bijzonder vond hij. “Dat kun je zien aan de manier waarop wij werken. Wij zijn een professionele vriendenclub. We werken keihard, maar we gaan vriendschappelijk met elkaar om. Daarom zitten we ook heel bewust in Amsterdam. Hier komen nog mensen met de fiets naar toe met een leuk programma-voorstel. Hilversum is geen inspirerende omgeving, het is een historische vergissing om de omroep daar te poten. 

   Dit bedrijf bestaat bij de gratie van goede ideeën. We hebben een aantal brainstormgroepen, waarin mensen zitten uit de reclame, uit de journalistiek en uit de cultuur. Samen bedenken we programma-ideeën en met die ideeën gaan we naar de omroep. De rol van alleen uitvoerend producent is onze ambitie niet. Als we het idee verkopen, willen we het ook zelf maken. Wat wij doen is het binnenhalen of zelf bedenken van ideeën, het omzetten in verkoopbare televisieformules, het financieren en verkopen. En noodgedwongen hou je je dan met sponsoring bezig, maar wel alles binnen de grenzen van de media-wet. Zet er dat alsjeblieft bij”.

   In het artikel: “Harry de Winter, geboren in de jaren vijftig, gevormd door de jaren zestig, carrière gemaakt in de jaren zeventig, dus een yup van de jaren tachtig, heeft af en toe last van moderne eenzaamheid. Klagerig: ‘Mijn generatie komt absoluuut niet aan bod op radio en televisie. Ik zou graag programma’s willen maken voor de groep van mijn generatie. Wanneer heb je nou voor het laatst The Band op de radio gehoord? In Amerika heb je stations die 24 uur per dag classic rock uitzenden, maar iedereen is hier gefocused op nieuw, niew, nieuw.

   Hilversum 3 is alleen voor de tieners. Ze draaien zich suf aan die singeltjes voor kids die de hele dag op school zitten en om negen uur in bed liggen. De generatie van mijn leeftijd wordt door de omroep niet als marktsegment erkend. Bij de radio is dat het helderst. Je had Jan Donkers op de VPRO-radio, Hubert van Hoof [1951-2023] bij de KRO en dan heb je nog de cd-show bij de TROS. Drie uurtjes per week!

   Ik zou best vierentwintig uur classic rock willen leveren, maar artikel 25 verbiedt aanlevering door derden. Ik heb nu maar 40 bandjes opgenomen in de Verenigde Staten en heb nu mijn eigen classic rock station in de auto”.

 

Pink Floyd in Venetië

 

In 1989 liet ID TV opnieuw van zich horen. Op 15 juli verzorgde het bedrijf een live-uitzending van het Pink Floyd concert in Venetië. “Regisseur Egbert van Hees is de doorslaggevende factor in de keuze van popmusici: zijn registratie staat naar hun mening borg voor weinig overlast en prachtige beelden”. Het kon niet op met vijftien camera’s, onder meer in enkele helicopters.

   In de krant werd nog eens benadrukt dat Harry’s hart sinds zijn studententijd uitging naar de popmuziek. Als vrije tijds-discjockey legde hij toen de basid voor zijn affiniteit met ‘het grillige popwereldje dat in hem een begripvolle waarnemer vond’. 

   In Venetië zou de ondernemer op het nippertje aan de dood ontsnapt zijn, meldde Patrick van Weerdenburg op 18 juli. “Op het moment dat honderden miljoenen mensen in dertig landen op de beeldbuis naar het mammoetconcert op het enorme drijvende ponton voor het San Remo-plein keken, vond achter het podium een drama plaats. De producent viel tussen twee pontons in, waarbij het met z’n voor- en achterhoofd zodanig tegen de wanden aansloeg dat hij bewusteloos te water raakte.

   Door razendsnel ingrijpen van Cinevideo-manager Clemens de Haan werd voorkomen dat de ID TV directeur verdronk en tussen de twee gigantische pontons zou worden platgedrukt.

   ‘Ik ben door het oog van de naald gekropen’, vertelt een geëmotioneerde De Winter enige uren later. ‘Ik maakte domweg een misstap en kieperde pardoes de diepte in’, zei hij wijzend op zijn met verband en pleisters verbonden hoofd. ‘Als Clemens niet zo resoluut had ingegrepen, had ik het nooit kunnen navertellen’.

 

Pink Floyd in Venetië

 

Andere tijden

 

Intussen waren de tijden veranderd. Door de ontwikkeling van satellieten werd het monopolie van de publieke omroep doorbroken. Er kwamen veel meer zenders en dus veel meer zendtijd, die efficiënt gevuld moest worden. Wie goedkoop kon leveren ging het voor de wind. Harry de Winter was er klaar voor. Dankzij zijn internationale contacten, opgebouwd in de ‘betere’ popmuziek, kon hij zich meer dan ooit als zakenman ontplooien. Menig spelletje op tv, zoals Lingo, leverde hem veel geld op. In 2003 werd zijn vermogen op 46 miljoen euro geschat.

   Van popliefhebber was De Winter opgeklommen tot vrije producent en ‘vrije man’. Hij stond bekend als liefhebber van luxueuze auto’s en kon zich met kunst gaan bezighouden.

   In het boek Gevoelige Snaren liet hij op 55-jarige leeftijd vastleggen: “Ik heb een enorme cd- en platencollectie, veelal klassieke popmuziek. The Beatles, The Rolling Stones, The Byrds, Bob Dylan, J.J. Cale et cetera. De muziek uit mijn jeugd speelt een enorme rol in mijn leven. Het heeft mij gevormd”.

 

Harry Knipschild

29 april 2024

 

Literatuur

Frank van Dijl, ‘Willen we kwaliteitspop op tv ja of nee?’, Vrije Volk, 3 september 1975

‘“Hilversum 3 brengt te weinig goede popmuziek’”, Trouw, 8 september 1975

Jip Golsteijn, ‘‘Liefhebbers van goede popmuziek komen niet aan hun trekken’’, Telegraaf, 18 september 1975

Nieuwsblad van het Noorden, ‘Actie Harry de Winter: een Hilversum 5 voor Popmuziek’, 23 februari 1976

Frank van Dijl, ‘Filter Furore wankelt – veel te lage kijkcijfers’, Vrije Volk, 30 november 1976

‘Filter Furore opnieuw ‘geschrapt’’, Vrije Volk, 18 december 1976

‘Problemen rond film Pinkpopfestival’, Algemeen Dagblad, 1 juni 1979

‘Ian Dury centraal in film over Pinkpop’, Algemeen Dagblad, 6 mei 1982

Jip Golsteijn, ‘Lionel Richie’s nieuwe clip in Nederland gemaakt’, Telegraaf, 2 mei 1987

Louis du Moulin, ‘Harry de Winter maakt U2 special’, Vrije Volk, 26 juni 1987

‘Madonna vrijdag op tv?’, Algemeen Dagblad, 31 augustus 1987

‘Madonna: ja tegen tv’, Algemeen Dagblad, 2 september 1987

 ‘‘We staan stijf van de spanning’’ Nieuwsblad van het Noorden, 4 september 1987

‘Concert Prince een enorme klus’, Nieuwsblad van het Noorden, 9 september 1988

Jan-Jaap de Kloet, ‘Alleen Nederlanders kunnen Prince aan’, Telegraaf, 10 september 1988

Hoekstra & Holman, ‘De vrije producenten: ID TV’, Parool, 5 oktober 1988

‘ID TV registreert Pink Floyd wereldwijd’, Trouw, 19 juni 1989

Patrick van Weerdenburg, ‘Harry de Winter in Venetië aan dood ontsnapt’, Telegraaf, 18 juli 1989

Henk Langerak, ‘Het spelletje en de knikkers’, Algemeen Dagblad, 2 augustus 1990

Gevoelige snaren. 30 bekende Nederlanders over de muziek die hen raakt, Utrecht 2004

Edwin Gitsels, Harry de Winter – lang verhaal kort, FC Klap 2023