420 - Buddy Holly aan het woord in 1958

 

Buddy Holly was een van de weinige vroege popsterren die er niet voor terugschrok om het vliegtuig in te stappen en zich ver weg van zijn geboorteplaats Lubbock (Texas) te vertonen. Maar tijdens een binnenlandse vlucht, op 3 februari 1959, stortte het toestel, waarin hij zich samen met Ritchie Valens en de Big Bopper bevond, neer.

   Een jaar eerder, begin 1958, ging Buddy Holly op toernee naar verre landen. Eerst naar Australië voor de ‘Big Show’ van Lee Gordon. Dat deed hij samen met Paul Anka, Jerry Lee Lewis, Jodie Sands en de Australiër Johnny O’Keefe. Vervolgens naar Engeland. Manager-producer Norman Petty en de Crickets vergezelden hem. Onderweg stond hij een aantal verslaggevers te woord. Diepgaande gesprekken waren het niet. Zo ging dat in die tijd niet.

 

 

 

 

 

 

Op vrijdag 31 januari werd Buddy in NewCastle (New South Wales) op radio 2KO geïnterviewed door Pat Barton. Hoe kwam zijn groep aan de naam Crickets?

   Buddy: “Our drum player, Jerry Allison, thought of the name back last January when our group was formed”. 

   In Australië bestond er al een groep die zo heette.

   Buddy: “We found out about it just right soon after we had thought of the name but we found out that the other group was non-existent any more and, so nothing was heard”.

 

Hoe was de groep, op dat moment een trio, ontstaan?

   Buddy: “We’re all from the same home town, Lubbock, Texas. We’ve known each other for quite some time. Jerry [Allison] and myself have been playing together for about five years. Then the other boy, Joe Mauldin, the bass player, he got with us last January. Niki Sullivan was in the group for a while and then he decided to quit and go back to school”.

   Lubbock, legde de artiest uit, moest het niet van de Texaanse olie-industrie hebben. “They had a little bit of oil around there but not too much. Mostly it’s the growth of cotton”.

 

Buddy vertelde dat Elvis Presley een van zijn favoriete artiesten was. “I used to know Elvis quite well before he got as popular as he is now”.

   Van ‘That’ll be the day’ waren meer dan een miljoen singles verkocht. Wie zou de gouden plaat krijgen?

   Buddy: “We all three get one”.

 

In die tijd was het voor menigeen onduidelijk of rock-muziek nog wel een toekomst had, zeker omdat Elvis Presley was opgeroepen om zijn dienstplicht te vervullen.

   Buddy uitte zich optimistisch over het tijdelijk verdwijnen van Elvis. “I don’t think it alters anything real outstanding in the music business. Presley will probably be a little unpopular for a while, but I think he’ll come back into his own after he gets out. I don’t think anybody will take his place”.

   Zou hij of misschien Jerry Lee Lewis wellicht de plaats van Elvis Presley kunnen innemen.

   Buddy liet zich niet uit zijn tent lokken. “No, I don’t think so”.

 

 

 

 

 

 

Op 1 februari plaatste de Engelse muziekkrant Melody Maker de tekst van een telefonisch interview dat de Amerikaanse correspondent Ron Grevatt met Holly had vóór zijn vertrek naar Australië. Hij en de Crickets waren een onderdeel van een door Irving Feld georganiseerde toernee van idolen (‘Greatest Show of Stars’) die tachtig keer op de Amerikaanse planken stonden. Grevatt haalde Buddy uit zijn slaap, de ochtend na een optreden in Indianapolis.

   Buddy gaf enkele details prijs over het begin van zijn loopbaan. “When I was a kid back in Texas I played piano and violin, but I got sick of both, and I took up the guitar. That was the start of it all.

   I made some dubs and sent them to Jim Denny, head of the artists bureau at [radiozender] WSM in Nashville, Tennessee. Mr. Denny liked them and sent them to Paul Cohen of Decca Records [in New York]. They gave me a Decca contract and we made some records in Nashville. Nothing happened though, and I went back to Texas pretty discouraged".

 

Na die teleurstelling pakte Buddy het anders aan. “Since the group idea seemed to be clicking in the pop record field, Holly set up his own group, from fellows he met on his return to Texas. The new group, the Crickets, consisted of Jerry Allison (drums), Joe Mauldin (bass), and Nikki Sullivan (guitar)”. 

   Die aanpak bleek goed te werken. “Soon after forming, they got in touch with record man, artist and composer Norman Petty, in Clovis, New Mexico. ‘Mr. Petty made some records with us and sent them to Bob Thiele of Coral Records, who bought the master of ‘That’ll be the day’. It was our first record as a group and our first hit’”.

 

Blanke en zwarte artiesten gingen samen op toernee. Op 18 oktober 1957 had Buddy in Sacramento (Californië) bijvoorbeeld opgetreden samen met blanke artiesten als de Everly Brothers, Paul Anka, Buddy Knox, Jimmie Bowen en Eddie Cochran, maar ook met de Drifters, Frankie Lymon, Clyde McPhatter, Chuck Berry, LaVern Baker en Fats Domino. Eind jaren vijftig was dat niet vanzelfsprekend. Of Buddy daar zijn mening over wilde geven.

   “Personnel of the Feld ‘Stars’ troupe, with whom the Crickets tour, is predominantly negro. How does Holly feel about ‘integration’ on the show business road?

   ‘It’s fine with us. We don’t believe there’s any real difference between us, anyway. We have the traditions of not going to school together, but we don’t even think about it now. The people in our show are great.

   For me, I like the Everly Brothers as well as any of the artists. They’re with us on tour and they are great boys, both of them. Elvis is still one of my favourites. He helped us all plenty by paving the way. Eddie Cochran is another good artist.

   In the old days I remember hearing records of Hank Williams and Jimmie Rodgers. Those fellows were a great inspiration for the whole country field”.

   Opnieuw sprak Buddy zijn bewondering voor Elvis Presley uit. “If it hadn’t been for Elvis, none of us would have made it”.

 

 

 

 

Het gesprek met Holly werd niet zonder reden in de Britse muziekkrant afgedrukt. Aan het einde van die zelfde maand nog werd hij in Londen verwacht. Van daaruit trokken de Crickets het hele land door. In een paar weken tijd gaven ze maar liefst vijftig voorstellingen, zoals in Southampton, Sheffield, Newcastle, Birmingham, Bristol, Cardiff, Liverpool en Salisbury. Meestal gaven ze twee keer per dag een show. 

 

In de paar weken tussen de toernees door Australië en Engeland, trad Buddy Holly gewoon op in de VS, overal waar men hem maar wilde hebben. Op 24 februari 1958 bijvoorbeeld bevond hij zich in Miami, waar hij Bob Chesney in zijn eentje te woord stond. 

   Waren de Crickets uit elkaar gevallen, werd hem gevraagd.

   Buddy: “We didn’t split, it’s the same group on all the records. See, The Crickets are an instrumental group and one of them plays the drums, Jerry Allison, and Joe Mauldin plays bass. I play guitar and sing and that’s The Crickets there”.

 

Opnieuw moest Buddy uitleggen hoe het allemaal begonnen was. 

   “We just kept trying and trying and seeing different guys that might help us and finally we got a start”, met die woorden reageerde hij.

   Tijdens het interview maakte de artiest nog eens duidelijk dat er geen sessiemuzikanten nodig waren. De Crickets speelden zelf op hun platen. “We just play it ourselves, it’s just all out of our head”. 

 

 

 

 

Op 28 februari 1958 plaatste Derek Johnson een artikel over Buddy Holly in New Musical Express. In Engeland verschenen heel wat van die kranten, zoals ook Disc, Record Mirror en de eerder gemoemde  Melody Maker, die zich op een wat oudere leeftijdsgroep richtte. 

   Over de komst van de artiest schreef Derek: “Buddy Holly and his colleagues will be experiencing a different kind of satisfaction [dan Paul Anka] on the occasion of their visit. To them comes the pleasure of a first trip to Britain”.

 

De popjournalist merkte op dat er niet alleen solo-platen van Buddy verschenen, maar ook singles van de Crickets, de groep waarin hij als frontman fungeerde. “They are perhaps unique in that they comprise two best-selling disc acts within one unit. For not only have The Crickets, in a fantastically short space of time, become one of the world’s outstanding vocal groups, but Buddy himself has proved capable of standing alongside the top-selling solo recording artists.

   It’s becoming a commonplace event for American artists to come to Britain, on the strength of one hit disc. Indeed, a single record can create a false impression of a singer’s staying powers.

   But here is an instance of a group coming to Britain with a string of three hit records behind them – all of which have climbed way up the bestsellers’ list on both sides of the Atlantic. And, of course, their first hit – ‘That’ll be the day’ – became the number one seller in both countries.

   He was working around with drummer Jerry Allison. With his aid Buddy cooked up a little number entitled ‘That’ll be the day’.

   Buddy forsaw the possibilities of a vocal group rendition of this song, so he enlisted the aid of Jerry Allison, guitarist Niki Sullivan and bassist Joe Mauldin – and The Crickets were born”.

 

Zonder Norman Petty waren ze misschien niet verder gekomen.

   “After much patient and painstaking rehearsal, Buddy took the boys along to audition for Norman Petty, at his recording studios in Clovis, New Mexico. 

   Petty was sufficiently impressed to encourage and advise them still further and he guided them along until he considered them ready to cut a disc. So ‘That’ll be the day’ was duly put on tape, and Petty, by using it as his principal lever, had little trouble in getting The Crickets a long contract with the powerful American Brunswick organisation.

   At the same time, Buddy himself was snapped up as a soloist by Coral – with the proviso that the rest of the group should accompany him on his solo efforts, such as ‘Peggy Sue’”.

   Brunswick en Coral waren een onderdeel van de Amerikaanse platenmaatschappij Decca.

 

 

 

 

Zowel Buddy Holly als de Crickets verschenen regelmatig in de Britse hitlijsten. In maart 1958 was dat het geval met ‘Oh Boy’ (Holly), ‘Maybe Baby’ (Crickets), ‘Peggy Sue’ (Holly) en ‘Listen to me’ (Holly).

   Toch was de belangstelling om optredens bij te wonen niet overweldigend. De eerste vroege voorstellingen in Londen waren bij lange na niet uitverkocht. Ze vonden plaats in oude theatergebouwen. 

   De zalen moesten een beetje gevuld worden. New Musical Express hielp mee. “How would you like to see Buddy Holly and The Crickets on either their opening night or their second night in Britain – Free of Charge? The New Musical Express has purchased two hundred of the best available seats as presents for its readers.

   One hundred tickets are for the first house, Saturday, March 1, when Buddy Holly and The Crickets open their British tour at the Trocadero, Elephant and Castle, London. Another hundred tickets are for the first house on Sunday, March 2, at the State, Kilburn”.

   Door een simpele vraag te beantwoorden kon je al snel gratis naar een optreden van Buddy Holly in Londen.

   Om reclame te maken traden Buddy en zijn twee begeleiders aan het begin van hun Britse toernee bovendien op in het tv-programma ‘Val Parnell’s Sunday Night at the Palladium’.

 

 

 

 

 

Doug Geddes, redacteur van muziekkrant Disc, was erbij toen Buddy Holly en de twee andere Crickets zich in de Trocadero lieten horen.

   Over het voorprogramma en de Britse artiesten uitte Doug zich positief. “Gary Miller [ex-voetballer van Blackpool], fresh back from triumphs in Cyprus, presented a dignified, but nevertheless dynamic performance. The Tanner Sisters presented the smart, fast moving and precise act that we have long expected and always obtained from them.

   Stalwarts of the show were Ronnie Keene and his orchestra who played effciently and musically throughout the whole evening, and comedian Des O’Connor who knitted the show together from a slowish start to an eventual personal success”.

 

Geddes noteerde welke songs er door de Crickets uitgevoerd werden: ‘Everyday’, ‘Maybe Baby’, ‘Oh Boy’, ‘Peggy Sue’; ‘Rip it up’ en ‘Be bop a lula’, een hit van Gene Vincent. Enthousiast was hij niet, integendeel. Zijn recensie van het optreden kreeg als kop mee: ‘Not the best, but the noisiest’. Vooral gitaar en zang van Buddy vond hij veel te lawaaierig.

   “It is not perhaps the best act that I’ve ever seen, but it certainly is the noisiest. The compelling amplified guitar sound which Holly sets up, plus all his vocals delivered at the top of his voice sets up a near-hysteria tempo. Vocally, everything revolves around Buddy Holly, for the Crickets have no part in the act other than their instrumental contribution. Joe Maudlin on bass, and Jerry Allison on drums both add to the sledge-hammer treatment that Holly doles out”.

   Het geluid van Buddy Holly zorgde ervoor dat menigeen er volgens hem oorsuizingen aan over hield. “Generally I liked the Crickets but I did find this over-amplification just a wee bit too nerve shattering. I was not alone in this, for many people around me had their ears ringing along long after the group had taken their leave”.

 

 

 

Aanhangers van Buddy Holly uitten zich een stuk positiever. Ze stuurden zelfs ingezonden brieven naar New Musical Express. Over het optreden van Buddy Holly in Liverpool kon je bijvoorbeeld lezen: “I feel I must say a word of praise for Ronnie Keene and his boys for doing an excellent job when Buddy Holly’s amplifier broke down at Liverpool last week.

   Despite the shouts from the audience, who were too thick-headed to appreciate his unfortunate position, he did his best to entertain the audience while the amplifier was mended.

   I sincerely hope that Buddy didn’t take this display of bad manners to be typical of all British teenagers”.

   Blijkbaar moest Buddy met minderwaardige apparatuur optreden. Toen die het begaf probeerde hij er het beste van te maken.

 

Een andere lezer van New Musical Express had de redactie gemeld dat hij een album van de groep had gekocht. Dat was in 1958 een behoorlijke aanschaf. “After hearing that Buddy Holly and The Crickets had released their first LP, nothing could prevent me from buying it. The record is filled with top pops and the absence of ‘padding’ makes this real value for money.

   In my opinion, The Crickets are by far the most original group in current record lists. This week, they have four records in the Top Thirty, which is a grand achievement – but is it so surprising?

   Buddy Holly’s guitar playing is out of this world and Jerry Allison’s drumming has to be seen to be believed”.

 

 

 

 

Keith Goodwin van de NME wilde wel eens weten hoe Buddy Holly zijn toernee ervaren had. 

   De artiest uit het verre Texas reageerde enthousiast. “Buddy Holly reminisced about the past 25 days in Britain and, breaking into a broad toothpaste grin, confessed happily: ‘Sure, we had a real ball! It was just great!’

   Drummer Jerry Allison, echtgenoot van Peggy Sue Gerron (1940-2018), liet op een soortgelijke toon van zich horen.   “The country as a whole is wonderful and the fans are real nice to us”.

   Goodwin: “Buddy cut in with an enthousiastic ‘You bet!’ and diminutive Joe B., perhaps the quietest member of this talented trio, just smiled thoughtfully and cocked a thumb sign in my direction”.

 

Samen namen ze de toernee nog eens door. “Buddy took over for a while as spokesman to recall some of the interesting things that happened during the tour. Glancing through a date schedule, he singled out the State, Kilburn, date earlier this month, and blurted out: ‘You know what happened there? I broke a string for the first time! It kind of put us off-balance for a while, but everything went along fine when I got it repaired’.

   At Southampton, he recalled seeing a lot of sailors in the audience at the Gaumont theatre, and moving down the list to the Sheffield date, he added: ‘We played at the City Hall, and it was pretty confusing because we had people sitting behind us. We’re not used to that. And another thing, the weather there was cold, and dark, and dismal – I didn’t like that.

   You know, it snowed like mad when we played at Nottingham; and that wasn’t too pleasant either’, said the bespectacled Mr. Holly.

   Still thumbing through the schedule, he stopped at the date marked Birmingham, and looking slightly puzzled, asked himself: ‘Now what happened there?’

   ‘Oh, sure, I remember’, he exclaimed, as the quizzical expression vanished. ‘We were taken round the Austin motor works, which was quite a big kick. We spent about half a day there going right from the foundries through to the assembly rooms’.

   Goodwin vroeg naar de houding van zijn Britse aanhangers.

   “Buddy chuckled quietly and murmured: ‘They were fine – nice, enthusiastic people, very receptive, and generally well behaved. Mind you, some of them broke a couple of windows in my dressing room at Worcester trying to get autographs, but they didn’t mean any harm’”.

 

Jerry Allison gaf meer details. “Well, Keith, it was just like we expected – lots of historic buildings and narrow little streets. It was sort of quaint in many ways. We were either working or travelling most of the time, so we didn’t get a lot of time to ourselves. But when we were in London we got to see all the real important places like the Tower of London, St. Paul’s Cathedral, Big Ben, Westminster Abbey and the Houses of Parliament. We saw the new Planetarium, too, but we didn’t have time to go inside.

   About audiences, he concluded: ‘Real nice people – even the Teddy Boys, with their long hair and sideburns! I enjoyed getting fan mail at the theatre every night, and always got a kick out of signing autographs. I reckon we signed our names about 2,500 times!’”

 

 

 

 

Joe B. Mauldin benadrukte het verschil tussen de optredens in Amerika en hoe het in Engeland gegaan was. “In the States we usually tour with package shows that are made up entirely of rock ’n’ roll acts. Here we went out with a real variety show – comedians, ballad singers, jazz bands and rock ’n’ rollers – and it made a nice change. I enjoyed it immensely!”

   De drie Crickets, vertelde hij, waren zelf naar een optreden van de Britse skiffle-koning gaan kijken, die in de VS een hit had met ‘Rock Island Line’. “We like your Lonnie Donegan real good! We saw him at a midnight concert in London and he was great. Chris Barber and Ken Colyer were there, too. This was the first time I had seen any dixieland bands, and I don’t really care for that kind of music. They played real well, though”.

   

 

 

Manager, producer en studio-eigenaar Norman Petty kwam ook nog even aan het woord. “Please convey our thanks to Bert Betts, the sound engineer who travelled with us. He did a fine job. And, incidentally, the natural accoustics at Bristol’s Colston Hall and Newcastle City Hall were excellent!”

   Op de laatste avond had de apparatuur het opnieuw begeven. “The show was held up for a few minutes. Norman fixed it – and The Crickets exploded into action!”

 

 

 

 

Tijd om langer te praten was er niet. In Engeland hadden de Crickets meestal twee keer per dag opgetreden. In Amerika werd al weer op hen gewacht.

   “Almost as soon as the curtain was rung down on their last show in Britain, Buddy and the boys were bundled into a waiting car that took them to London Airport. From there – a non-stop flight to New York where today (Friday) they open a six weeks nation-wide tour at the Paramount Theatre [in New York]”.

   De journalist keek zelf alweer vooruit. “Though young in years and still comparative newcomers to show business, Buddy, Jerry and Joe showed a remarkable aptitude for doing the right things at the right time during their British tour.

   They’ve learned how to relax and enjoy themselves when they’re working, and that’s why, we feel, their sparkling brand of full-blooded, down-to-earth entertainment will be of lasting value!”

 

In Amerikaanse zakelijke kringen was men minder enthousiast over de Britse toernees van artiesten als Buddy Holly en anderen. Grevatt schreef erover, nu in het vakblad Billboard.

   “‘The day is over when an American record artist can go to Europe, England in particular, and expect to make a killing with the audiences on the strength of a single hit disk’. This is the word from sources in the know on the other side of the Atlantic”.

   Een van de voorbeelden was Buddy Holly met zijn twee begeleiders. “Statements were occasioned by the fact that only recently, at least three highly touted American acts, two of which have hit records riding out the foreign charts, have more or less bombed out on tours there.

   Al Hibbler who had been set for four weeks with a four-week option, returned to the States after the first three weeks. Buddy Holly and the Crickets, a group of the top gyrators on the American scene also did poorly on a recent visit to England, and Marvin Rainwater who, oddly enough, has the top disk in the British charts right now with ‘Whole Lotta Woman’, is doing ‘no business’, on his British tour at this time, according to a source there”.

 

Opnieuw werd erop gewezen dat Engeland nu eenmaal anders was. Daar maakte een popartiest onderdeel uit van een revue met allerlei vormen van amusement. “In England, the theater chain is still an important exposure medium. It’s unfortunate that due to the lack of proper training grounds here, American acts often cannot make the grade in this field of overseas variety work”.

   Ondanks de regelmatige hitklasseringen was de toernee van Buddy Holly en de Crickets dus geen groot succes gebleken. Misschien was de recensie van Doug Geddes van het openingsoptreden wel kenmerkend voor wat men in Londen verwachtte – geen echte rock & roll muziek. Iemand als Cliff Richard paste meer in dat straatje.

   In Amerika was dat anders, en zeker in Lubbock. Daar waren ze maar wat trots op de rol die het stadje met zijn rockabilly-muziek speelde kon je in de Lubbock Avalanche-Journal lezen. Buddy was in zekere zin hun visitekaartje.

 

 

 

 

 

 

Een half jaar na het bezoek van de Crickets aan Engeland bleven de hits doorgaan in dat land. In september waren Buddy, Jerry en Joe met drie platen tegelijk terug te vinden in de Britse top 20: ‘Early in the morning’, ‘Rave on’ en ‘Think it over’. Reden voor de redactie van popkrant Disc om Holly groot op de omslag af te drukken. In een artikel werd goed duidelijk gemaakt: “Buddy Holly – fans are loyal to him”.

   Opnieuw werd gesteld dat de recensenten zich weinig positief hadden geuit over de optredens van de Crickets in maart. “The critics were in some doubt and said so, and our own Mervyn Douglas, when he reviewed the show, was not over-enthousiastic about their performance”.

   Het publiek reageerde anders. “There’s often a fear that if a visiting artiste takes a tour in this country, his record sales take a dive soon afterwards. It seems that people are sometimes disappointed in what they see, and the sound that they hear does not come up to the recorded one they are normally used to. That belief has been shattered by one Buddy Holly, and he has done it more than once since his tour of Britain during last March”.

   In Engeland was Buddy Holly een populaire artiest ster geworden en ook in Amerika trok hij regelmatig rond. Bovendien trad hij in het huwelijk met Maria Elena Santiago – op 15 augustus. Samen met Jerry Allison en Peggy Sue Gerron, zijn echtgenote, gingen ze in Mexico even op huwelijksreis. En daarna weer snel aan de slag.

 

 

 

 

Het was bijna geen doen om met al die optredens je steeds maar over land te verplaatsen in het buitenland, maar ook op het gigantische Amerikaanse continent. Dat het wel eens fout afliep werd de jeugd goed duidelijk toen acteur James Dean bij een auto-ongeluk in 1955 op 24-jarige leeftijd om het leven kwam. Zanger Hank Williams, 29 jaar, was in 1951 ook al op die manier verongelukt.

    Door de lucht ging het allemaal een stuk gemakkelijker. Buddy Holly zat graag in een vliegtuig. In het grote Texas was dat een handige manier om van a naar b te komen. Gevaren leek hij niet te zien, zo blijkt uit een bewaard gebleven interview van de zanger met discjockey Alan Freed, gemaakt op 2 oktober 1958. 

 

 

 

 

Alan Freed: You’re going on tour again?

   Buddy Holly: “I think so”.

   Alan Freed: Buddy, we had a lot of fun. We did a lot of flying.

   Buddy Holly: “Yeah, we sure did. [Laughs] You know I was just into town the other day in Cincinnati. You remember when we landed there and the helicopter had crashed that day that we got in there?”

   Alan Freed: That’s right.

   Buddy Holly: “We took the ride in there from the airport. It reminded me of when we landed there”.

   Alan Freed: I think we rode every kind of airplane there was imaginable.

   Buddy Holly: [Laughs] “We sure did”.

   Alan Freed: Those DC3s were really something.

   Buddy Holly: “Ah, the one with the oomp-oomp!” [Mimics racketing motion and laughs]

   Alan Freed: Oh boy, oh boy. Without the seat belts we’d have been right through the top, that’s for sure.

   Buddy Holly: “We sure would”.

   Alan Freed: Buddy, we’ve had a lot of fun together and I hope we’re going to have a lot of fun together in the future too, because you’re just a wonderful guy”.

 

 

 

 

Vier maanden later, op 3 februari 1959, ‘the day the music died’, liep het reizen door de lucht slecht af voor Buddy Holly. Maar zijn muziek bleef.

 

Harry Knipschild, 13 februari 2021

 

Clips

 

* James Dean over auto rijden

* Buddy Holly, Jerry Lee Lewis, Australië 1958

* Buddy Holly in Engeland, 1958

* Buddy Holly, Alan Freed, 1958

* De studio van Norman Petty, 2019

 

Literatuur

 

Ron Grevatt, ‘Without Elvis we’d never have made it, say the Crickets’, Melody Maker, 1 februari 1958

‘How to get 200 free tickets for Holly-Crickets’ concerts’, New Musical Express, 22 februari 1958

‘Buddy Holly’s causes a stir’, Disc, 22 februari 1958

Derek Johnson, ‘Buddy Holly and the Crickets’, Melody Maker, 28 februari 1958

Doug Geddes, ‘Not the best, but the noisiest’, Disc, 8 maart 1958

Ingezonden brieven, New Musical Express, 28 maart 1958

Keith Goodwin, ‘Buddy Holly says: We had a real ball!’, New Musical Express, 28 maart 1958

Ron Grevatt, ‘On the beat. Rhythm & Blues - Rock & Roll’, Billboard, 12 mei 1958

‘Rockabilly Holding Own Among Music Followers. Lubbock Youths Share In Spotlight’, Lubbock Avalanche Journal, 17 augustus 1958

‘Cover personality – Buddy Holly: fans are loyal to him’, Disc, 13 september 1958