405 - Carl Perkins en Sam Phillips: ‘Blue Suede Shoes’

In de Amerikaanse hitparade van 3 maart 1956 stond zangeres Kay Starr als hoogste genoteerd met ‘Rock and roll waltz’. Hoge klasseringen waren er tevens voor de Platters (Great pretender, 3), Bill Haley (See you later alligator, 7), Pat Boone (I’ll be home), Gale Storm (Teenage prayer, 14) en Frankie Lymon’s Teenagers (Why do fools fall in love, 15).

In de onderste helft van de top 100 vonden we twee nieuwe artiesten. Voor het eerst die week was Elvis Presley geklasseerd – op 68 – met zijn ‘eerste’ RCA-single ‘Heartbreak Hotel’ en op 83 Carl Perkins ook voor het eerst met ‘Blue Suede Shoes’ op het Sun label.

Billboard, 3 maart 1956

In twee maanden tijd was Presley de belangrijkste RCA-artiest geworden, aldus Billboard. “The hottest artist on the RCA Victor label this week has been none other than the amazin’, young country warbler, Elvis Presley, who has been on the label for only about two months.

Presley has six singles in the company’s list of top 25 best sellers, five of which had been issued previously on the Sun label where they enjoyed excellent mileage before being taken over by Victor. ‘Heartbreak Hotel’, cut by Victor, is the label’s No. 2 seller, right behind Perry Como’s ‘Juke Box Baby’.

Next for Presley, No. 9 seller on the label, is two-sider originally on Sun, of ‘Mystery Train’ and ‘I Forgot to Remember’. No. 14 is ‘Good Rockin’ Tonight’. No. 15 is ‘Baby, Let’s Play House’. No. 21 is ‘That’s All Right’, which was Presley’s very first release on Sun. Victor’s No. 23 is ‘Milk Cow Blue Boogie’”.

Sun Records

Twee rock & roll-artiesten, ontdekt door Sam Phillips van Sun Records, wisten begin 1956 de top van de Amerikaanse hitlijsten te bereiken. Sun Records, het kleine bedrijfje, gevestigd in Memphis, Tennessee, miste aanvankelijk het kapitaal om op nationaal gebied voldoende sterk te opereren. Phillips verkocht al zijn Presley-opnamen en rechten voor enkele tienduizenden dollars aan het grote RCA in New York om het hoofd boven water te kunnen houden en het geluk met andere artiesten te beproeven.

Een van die artiesten was Carl Perkins, op 9 april 1932 geboren in Tiptonville, wat noorderlijker gelegen aan de Mississippi-rivier. Historicus Peter Guralnick, gespecialiseerd in de geschiedenis van de vroege Amerikaanse rock & roll, country & western en rhythm & blues, publiceerde in 2015 een lijvige biografie over Sam Phillips, die je de ontdekker kunt noemen van het eerder genoemde tweetal, maar ook van Johnny Cash, Jerry Lee Lewis, Howlin’ Wolf, Ike Turner, Charlie Rich, Sonny Burgess en vele anderen. “His tiny label, Sun Records of Memphis, revolutionized the world!” is op de omslag van het boek te lezen.

De samenwerking van Carl Perkins met Sam Phillips staat centraal in dit artikel.

Carl Perkins op jeugdige leeftijd

Over de eerste jaren van zijn leven vertelde Carl Perkins tijdens zijn bezoek aan Nederland in 1972. Hij sprak in het Amsterdamse Okura-hotel met Adri Sturm, Stan Govaard en Hans Langbroek. Ze vroegen hem hoe het allemaal begonnen was.

Perkins: “Well I was very young. I was I’d say 4 or 5 years old when I started wanting to play guitar and I learned a few chords. When I was in the first and second grade I would take my guitar to school with me”.

Carl groeide op met country & western muziek – maar niet zo maar. “I liked country music but I liked it with a little beat to it, because I was raised with colored people and I love the way they sing with the rhythm and I would just apply it to country songs”.

Al snel wilde hij gitaar spelen. “The first guitar I ever had was made out of a cigar box with a broom-stick-neck. My dad made it. That’s the first guitar I had and I must have been around 4 years old. The first good guitar I had cost three dollars and it came from an old colored man named John Westbrooks. I used to sit on his porch and listen to John play when we got through picking and chopping cotton late in the afternoon”.

Als jongetje had hij natuurlijk ook favoriete artiesten. “I liked Bill Monroe quite a bit. He seemed to sing his country songs a little faster like ‘Footprints In The Snow’, all of his older recordings. I liked Jimmie Rodgers a lot, but I’d say probably Bill Monroe for the reason he sang faster country songs. They were the kind you could put a beat in, you know. This is what I wanted to do all the way; play country with a beat”.

Als country & western artiest kon je begin jaren vijftig een goede boterham verdienen. Grote idolen waren Hank Williams, Lefty Frizzell en Eddy Arnold.

Bill Monroe

Op bezoek in Memphis

Tijdens een ontmoeting met Perkins te Rotterdam in 1978 suggereerde Jos van der Gun: “Je pech bij Sun is natuurlijk geweest dat Elvis het net vóór jou maakte en dat je eigenlijk net iets te veel stijlovereenkomsten vertoonde”.

Perkins: “Klopt precies. Ik had tapes gestuurd naar elke platenmaatschappij waar ik het adres maar van wist, maar steeds zonder resultaat. Toen hoorde ik op een dag ‘Blue Moon of Kentucky’ van Elvis en ik dacht: dat is precies dezelfde muziek die ik al zo’n tijd speel.

Ik hoorde de disc-jockey, Bob Neal van WMPS in Memphis, zeggen dat dit Elvis Presley was op Sun Records, dus je begrijpt, ik ging ook naar Sun Records”.

In de biografie gaf Guralnick meer details. “He and his brothers, Jay and Clayton, formed a band. One day his wife, Valda, heard ‘That’s all right’ on the radio. ‘That sounds a lot like you’, she said”.

Toen Carl en zijn broers hoorden dat de platen van Elvis op het Sun-label verschenen besloten ze in het najaar van 1954 op de bonnefooi naar Memphis te rijden. Zo mogelijk konden ze meteen opnamen maken of voorspelen. “Carl arrived with his brothers in a 1941 Plymouth, with the bass tied on top covered by a nine-foot cotton sack”.

Toen ze zich bij Sun meldden, bleek de baas er niet te zijn. Zijn rechterhand, Marion Keisker, reageerde niet positief. “Sam wasn’t there when he arrived, but Marion showed no interest whatsoever, according to Carl’s recollection, in either his talent or his potential”.

Sam Phillips had genoeg te doen om de nog nauwelijks bekende Elvis Presley aan de man proberen te brengen. Ruimte voor andere artiesten leek er niet te zijn.

“‘We’ve got this new boy, Elvis Presley’, she told him, and they weren’t listening to anybody else. When Carl told her that he sounded something like Elvis, she said that wasn’t going to do him any good – they didn’t need anyone that sounded like Elvis Presley just now”.

Eerste ontmoeting van Sam en Carl

Het leek erop dat de drie broers Perkins geen stap verder kwamen bij Sun. Maar het pakte anders uit. Toen ze op het punt stonden te vertrekken, kwam de ontdekker van Elvis Presley juist aanrijden.

Carl: “I took my hat and started out the front door. As I did, a Cadillac almost took the front bumper of my old Plymouth. A man got out. I thought to myself, that’s either that Presley boy, or that’s the man that owns this place”.

Blijkbaar was nog onbekend hoe Elvis er uit zag.

Voor alle zekerheid vroeg Carl: “Are you Mr. Phillips?”

Het antwoord was bevestigend.

Carl trok de stoute schoenen voor de tweede keer aan die dag en verkondigde: “My name is Carl Perkins, and that’s my brothers sitting there in the car. We come down to pick for you”.

Evenals Marion wilde Sam geen tijd vrijmaken om naar de artiesten te luisteren.

Perkins bleef aandringen. “Mr. Phillips, please. Just one song. Will you?”

Sam kreeg medelijden. “Okay, get set up. But I can’t listen long”.

Later kreeg de biograaf te horen: “We was set up and picking before he could get back to the control room. Afterwards he told me, ‘I couldn’t say no. Never have I seen a pityfuller-looking fellow as you looked when I said, ‘I’m too busy to listen to you’. You overpowered me.

I said, ‘I didn’t mean to, but I’m glad you did’”.

Zo kwam het eerste contact tot stand – door toeval en medelijden.

Perkins Brothers met drummer Fluke Holland

Sam Phillips ziet Carl Perkins wel zitten

Broer Jay begon de voordracht van het drietal met een imitatie van country-zanger Ernest Tubb.

Phillips was niet onder de indruk. “He didn’t mask his lack of interest”.

Carl, 22 op dat moment, slaagde er nog in de auditie voort te zetten. Hij deed het met een liedje dat hij geschreven had toen hij niet ouder dan veertien was.

Phillips kreeg de kriebels, schreef Guralnick. “He sounded like a hopped-up Hank Williams the way he just jumped on the vocals”. Meer nog was hij onder de indruk van zijn manier van gitaar spelen. “It was his guitar playing that really struck Sam – the dancing little fills he played behind his singing, the way he interwove voice and guitar. It was original”.

Carl Perkins werd naar huis gestuurd met het verzoek om met meer eigen repertoire terug te komen, bij voorkeur een mooi sentimenteel nummer.

De jonge artiest liet die kans niet voorbij gaan. Twee weken later nam hij telefonisch contact op met de platenbaas. “The boy called up and sang a ballad to him over the phone”. Op basis daarvan werd Carl uitgenodigd om terug te komen in Memphis.

Sam had het nog steeds veel te druk met de carrière van Elvis Presley. Daarom vroeg hij aan twee artiesten uit zijn omgeving (Quinton Claunch en Bill Cantrell) of die hem wilden helpen. “He called them in and asked them if they’d like to work with some of Sun’s hillbilly singers. Their first assignement was the Perkins Brothers Band”.

Carl kreeg les in wat je moest doen in een geluidsstudio, bijvoorbeeld stil staan voor de zangmicrofoon. “He needed to be taught simply to stay on mike”.

Nadat Carl genoeg geleerd had ging Sam zelf achter de knoppen zitten, zoals hij dat ook bij Elvis gedaan had. Het eerder genoemde tweetal – en nog een sessiemuzikant: Stan Kesler – begeleidden hem bij de plaatopname van ‘Turn Around’ en ‘Movie Magg’.

Sun heeft geen geld om te investeren

Toen de opname klaar was, liet Phillips de tape maandenlang op de plank liggen. Volgens de biograaf twijfelde de Sun-eigenaar of de tijd wel rijp was om na Elvis Presley weer een nieuwe talentvolle blanke artiest te lanceren, een artiest wiens muziek zowel elementen van blanke (melodie) als zwarte (ritme) bevatte.

Bovendien had zijn inzet voor Presley tot gevolg gehad dat Sun Records wel eens failliet zou kunnen gaan. “It is apparently not clear to you that Sun’s liabilities are three times the assets and that I have been making every effort possible to keep it out of bankruptcy”, schreef Sam aan broer Jud. “As you well know, we have had only Presley, and with his Union contract of 3% of the 89 cents price, plus the fact that the songs cost 4 cents per record, it has been virtually impossible to make anything”.

Elvis ontving bij Sun dus contractueel een royalty van 2,7 procent, bijna 2,5 dollarcent per verkochte single.

Gelukkig waren er ook bemoedigende berichten. Regelmatig belde Paul Ackerman van Billboard. De redacteur voelde zich onder druk gezet om in zijn kolommen geen aandacht te besteden aan de ‘nigger music’ die populair aan het worden was. “That music was waking people up. That music was making a difference”. Phillips en Ackerman waren het helemaal met elkaar eens.

‘Turn Around’, de eerste single van Perkins, verscheen overigens niet op Sun, maar op Flip Records (19 maart 1955), een ander label waar Phillips zeggenschap over had.

Tweede opname-sessie

In juli 1955 mocht Carl Perkins terug komen in de studio. Opnieuw repeteerde de artiest met het duo Claunch-Cantrell. Het nieuwe nummer, ‘Gone Gone Gone’, was deze keer geen ballad maar een rock-a-billy song in de stijl van Elvis Presley, het boegbeeld van de kleine platenmaatschappij. Carl kon nu het soort muziek brengen, waarmee hij tijdens de auditie indruk op Phillips gemaakt had.

Guralnick: “It struck him forcibly. This was the kind of music that Carl had said all along he wanted to record. This was the kind of music that he played every night in the honky tonks – feel good music, the music he had learned from working beside black people in the cotton fields when he was growing up”. Perkins voelde zich bij die opname geïnspireerd door Sister Rosetta Tharpe.

Sam Phillips zag ‘Gone Gone Gone’ helemaal zitten. Als het aan hem lag bracht hij de single dezelfde dag nog op de markt. “At the same time, he knew he didn’t have the resources to make it a hit”.

Door gebrek aan geld kregen Elvis en Carl voorlopig niet de kansen om het op de plaat te maken.

Geld van RCA

Door de transfer van Elvis Presley van Sun naar RCA (voor 35.000 dollar) beschikte Sam Phillips eindelijk over voldoende middelen om in zijn (andere) artiesten te investeren. “The formal execution of the contract took place at the Sun studio on November 21 [1955]. Various RCA executives, Bob Neal, Hank Snow, Tom Diskin, and Tom Parker all attended, as well as Elvis and his parents”.

Jurist H. Coleman Tily III tekende namens RCA. Bob Neal was eigenaar van EPE, Elvis Presley Enterprises.

Dat was goed nieuws voor bijvoorbeeld Carl Perkins en Johnny Cash. Sam beschikte nu over de middelen om een nieuwe single van Johnny Cash te laten persen. “At the same time, he scheduled another session with Carl Perkins, his first in six months”.

Tom Parker, Elvis met ouders, Tily, Neal, 21 november 1955

‘Blue Suede Shoes’

Carl Perkins schreef een nieuwe song, ‘Blue Suede Shoes’. Het idee kwam in zekere zin van Johnny Cash. In de Sam Phillips biografie kun je erover lezen. Het nummer was gebaseerd op een ervaring van Cash tijdens zijn dienstplicht in Duitsland:

“Carl and John were playing a date with Elvis in Amory, Mississippi, on December 13, and Cash, who had been urging Carl to record a real ‘bop’ song now that Elvis was out of the Sun Records picture, told Carl a story about a black serviceman, with whom he had served in Germany.

He and his buddies were all standing in the chow line one night when somebody stepped on his shoes.

‘Hey man’, he said drily, ‘I don’t care what you do with my fräulein, just don’t step on my blue suede shoes’.

Just a few nights later, after getting home late from a gig, the song came to Carl. His wife and two little babies were asleep, so het set out on the steps where he lived and sang the lyrics to himself, attaching a nursery rhyme introduction he remembered from playing hide and seek as a kid”.

Carl wilde zijn idee niet vergeten. “He wrote it down on a brown paper bag that he had to first empty of potatoes”.

De plaatopname

Op 17 december 1955 pakte Carl de telefoon en vertelde Sam over zijn nieuwe song. Er was sowieso een plaatopname gepland na de verkoop van Elvis aan RCA. Telefonisch wist hij Phillips te overtuigen van de kwaliteit van ‘Blue Suede Shoes’.

“Sam didn’t hesitate. If the boy could put it across with that much flair on the telephone, they needed to set up a session right away” – 19 december 1955.

In die dagen was de eigenaar van Sun Records boordevol optimisme. Van het RCA-geld had hij meteen een gloednieuwe vierdeurs Cadillac gekocht. “He had all the jauntiness of a ship’s captain and all the optimism of a man embarking on a voyage he had planned for all his life”.

Carl en zijn broers hadden flink gerepeteerd in de twee dagen vóór de opname in Memphis. Toch ging het nog moeizaam. “His older brother, Jay, was still having a little trouble holding up for the full two-beat stop-time”.

Phillips begreep het probleem en greep in. “Sam kept the tempo so slow at first that soon everyone got it”. Als producer zorgde hij ervoor dat het ritme ongestoord gehandhaafd bleef.

Tijdens de beslissende take maakte Carl een vergissing, kun je in de biografie lezen. Per vergissing zong hij “Go, cat, go” in plaats van “Go, man, go”. Bovendien had hij een foutje gemaakt met gitaar spelen.

Phillips was juist enthousiast. Toen ze met z’n allen terug luisterden naar de muziek die zojuist was vastgelegd, verkondigde hij. “That one’s got the excitement. No one’s ever going to hear the mistake but you”.

Er werd nog een keer opnieuw gespeeld op aandringen van de zanger maar: “There was never any question as to which was going to be released”.

In 1955 was van ‘indubben’ meestal geen sprake. Als iets niet goed ging moest iedereen weer opnieuw alles spelen en zingen.

Succes voor Sun Records

Elvis Presley, vertrokken naar RCA, was geen topprioriteit meer voor Sam Phillips. Carl Perkins had diens plaats ingenomen bij Sun Records. ‘Blue Suede Shoes’ kreeg alle aandacht bij de platenmaatschappij in Memphis, die bovendien over de middelen beschikte om de juiste marketing te bedrijven. Die dag al werd alles in werking gezet, zoals lakplaten die bevriende discjockeys aan hun luisteraars konden laten horen. En dat deden ze.

Een reactie liet niet lang op zich wachten legde Peter Guralnick vast. “On the very first day, Music Sales, Sam’s Memphis distributor, put an initial order for four hundred, then ordered six hundred more by the end of the day. In Dallas, Alex Hayes of Big State moved twenty-five hundred copies out the door. By the end of the month [januari 1956], it had passed one hundred thousand sales”.

Phillips besefte dat hij een breed publiek kon bereiken. “Sam was advertising it as a bona fide three way smash (pop, country, and R&B)”.

De verkoopresultaten van Sun Records in het eerste kwartaal van 1956 waren acht keer zo hoog als die in het laatste kwartaal van 1955 (met nog verkoop van diverse Elvis Presley platen). In het volgende kwartaal steeg de omzet nog veel sneller: van 350.000 dollar tot 865.000 dollar. De transactie van Sun met RCA had wonderen voor het bedrijf in Memphis gedaan.

Bij RCA begonnen ze met ‘I forgot to remember to forget’, een single die enkele maanden eerder op Sun als single was uitgebracht. Pas op 10 januari 1956 maakte Presley voor het eerst opnamen voor zijn nieuwe label: ‘Heartbreak Hotel’ en ‘I was the one’.

Guralnick legde vast dat er bij de platenmaatschappij nauwelijks enthousiasme was. Het leek erop dat de tienduizenden dollars, die RCA had moeten ophoesten, verkeerd hadden uitgepakt. Guralnick: “Steve Sholes, who had pushed for Elvis’ signing, now found his job in jeopardy”. Sholes was zo enthousiast over de nieuwe single van Carl Perkins dat hij die meteen met Elvis naspeelde.

In een telefoongesprek met Sam Phillips zou Sholes verzucht hebben: “Did I buy the wrong guy?”

Het leek erop dat RCA van plan was ‘Blue Suede Shoes’ als eerste nieuwe Elvis-single de markt op te gaan.

Gezien de belangstelling voor Carl Perkins was Phillips niet blij. “I told Steve, well, I can’t keep you from covering ‘Blue Suede Shoes’. But that would really hurt me. I mean it really would”.

Sholes wilde Phillips niet in de problemen brengen. In plaats van ‘Blue Suede Shoes’ als Presley-single uit te brengen, zou hij die versie op een EP (een 45-toeren plaat met 4 nummers) releasen. Daarmee werd concurrentie op de single-hitlijsten voorkomen. Een EP was immers een soort ‘klein album’.

Sam Phillips in het telefoon-gesprek: “Well, Steve, if you will do that, that will help immensely”.

‘Blue Suede Shoes’ en ‘Heartbreak Hotel’ in alle hitlijsten

In de eerste maanden van 1956 gingen de singles van Elvis Presley en Carl Perkins min of meer gelijk op in de hitlijsten. Niet alleen de ‘gewone’ pophitparade. De Amerikaanse bladen maakten er melding van dat zowel Carl Perkins als Elvis Presley tevens verschenen in de country & western en rhythm & blues-verkooplijsten. Dat was ongehoord, niet eerder vertoond.

In Billboard kon je op 17 maart lezen: “Carl Perkins’ ‘Blue Suede Shoes’ disk this week showed up on all three best selling retail charts – pop, country and western, and rhythm and blues – marking the first time a c&w artist ever scored in all three categories within memory. The Perkins’ disk was no. 14 on the pop chart, no. 9 on the r&b chart and well up in the top 10 on the country chart”.

Week na week bleven de popjournalisten zich verbazen over deze bijzonder ontwikkeling. Zo schreef Bill Simon op 14 april: “When Carl Perkins’ ‘Blue Suede Shoes’ made the r&b charts five weeks ago, it was the first time within memory that a disk by a country artist had made it in this field. This week, Perkins is joined by another country cat, namely Elvis Presley. Presley, like Perkins, is powerfully inspired by authentic r&b, and he’s a top seller in every field. The disk to break him is ‘Heartbreak Hotel’, which already has hit a total sales mark of 800,000 and is traveling at the rate of between 25,000 and 30,000 disks per day. It’s certain to hit a million soon, and a good portion of this will be in the r&b market”.

Ook Peter Guralnick bracht zijn lezers op de hoogte van hetgeen zich in het voorjaar van 1956 afspeelde. De auteur constateerde dat er verzet kwam vanuit Nashville. Hij citeerde uit een artikel van Paul Ackerman. “It has already been suggested that country artists with r&b-styled material, or r&b-styled delivery, be excluded from the best-selling country chart”. Perkins en Presley zouden in dat geval uit de country-hitlijsten geëlimineerd moeten worden.

Dat ging Ackerman te ver. “Such exclusion would not only be wrong, it would be un-American, striking at the very foundation of the free enterprise system in which competition is the soul of business.

The Billboard cannot disregard trends as reflected in the charts. An Elvis Presley or Carl Perkins or an Eddy Arnold who sells in various markets must be reported as such. They can not arbitrarily dropped out of any one chart”.

Erkenning voor Carl Perkins

Dankzij Carl Perkins was Sam Phillips er in geslaagd een Sun-artiest landelijk te laten doorbreken. Met Presley was hem dat niet gelukt, onder andere door een tekort aan financiële middelen. De grootste bestseller van Elvis op Sun, ‘Blue Moon of Kentucky’ (een song van Bill Monroe) had niet veel meer dan 100.000 stuks verkocht.

Perkins was nu het parade-paardje van de platenmaatschappij. Al in februari werd hij in het zonnetje gezet, wist Guralnick. “Sam surprised Carl Perkins on stage at the Dallas Sportatorium in mid-February, while ‘Blue Suede Shoes’ was still on the rise. Carl was playing the Big D Jamboree”. Tijdens dat soort optredens moest hij ‘Blue Suede Shoes’ soms zeven keer achter elkaar zingen.

Sam was de single nog steeds aan het promoten. In Houston, Texas, bedacht hij een stunt. Hij belde Valda, de echtgenote van Carl, en informeerde naar diens schoenmaat. Sam liet vervolgens echte ‘blue suede shoes’ in de juist maat namaken. “Then he got some glitter and glued it on the shoes and worked it out with the show’s producer, Ed McLemore, that he would train his spotlight on the shoes during Carl’s act so they would really sparkle”.

Phillips vloog naar Dallas om de glitter-schoenen persoonlijk te overhandigen.

Perkins: “I was just about to go out on the stage, when Sam said: ‘Wait a minute, cat’ – he always called me ‘cat’. He had this box under his arm, and he took out a pair of blue suede shoes with blue sparkles all over them. Men, when the lights hit them things on the Big D Jamboree, that house went wild”.

Het maken van een nieuwe single, ‘Boppin’ the Blues’, leverde geen financiële problemen meer op. Er moest immers een nieuwe plaat klaarliggen als opvolger van ‘Blue Suede Shoes’.

Het zou nog een tijd duren voor Sam aan zijn nieuwe vedette royalties hoefde uit te betalen. Dat deed hij blijkbaar niet eerder dan gewenst. Perkins had het voorlopig dan ook niet breed. Desondanks kocht hij een eerste wasmachine voor Valda. Meer kon er voorlopig niet vanaf.

Omdat Carl niet over meer geld kon beschikken bleef hij zich verplaatsen in een leen-auto. In zo’n vehikel ging hij 22 maart op weg naar een tv-optreden in de Perry Como-show van 24 maart. Dick Stuart, de chauffeur die ook als zijn manager optrad, viel in slaap achter het stuur bij Dover (Deleware). Van een optreden was geen sprake meer. “Instead of performing ‘Blue Suede Shoes’ he found himself watching the Perry Como Show from a hospital bed as Perry extended his best wishes for a speedy recovery. Elvis, meanwhile, refrained from performing his version of ‘Blue Suede Shoes’ on Stage Show [een ander tv-programma] and sent Carl a telegram offering to help in any way he could”, aldus Guralnick. Op 3 april verscheen Presley alsnog met de Perkins-song op de televisie.

Carl Perkins kreeg een gloednieuwe Cadillac cadeau van Sam Phillips. Maar toen hij zijn royalties onder ogen kreeg, bleek dat de aanschaf van het cadeau verrekend was – een sigaar uit eigen doos dus.

Cadillac ‘cadeau’

Verdere carrière

Voor Elvis Presley was ‘Heartbreak Hotel’ het begin van een lange loopbaan. Carl Perkins wist het succes van ‘Blue Suede Shoes’ echter nooit meer te evenaren. Bij Sun Records werd hij vooral voorbijgestreefd door Jerry Lee Lewis.

Lewis veroverde de rock & roll wereld door met ‘Whole lotta shaking going on’ spectaculair op te treden in het tv-programma van Steve Allen.

Guralnick: “It was a moment of pure triumph for the company, Sun Records, but not everyone was in a celebratory mood. Carl Perkins for one was thoroughly disillusioned. Mr. Phillips, he believed, had promised him the sun, the moon and the stars – but nothing had gone right for him since the automobile accident”.

Perkins kon de opportunistische aandacht van Phillips voor de nieuwe artiest niet verdragen. “His drinking was getting worse, to the point that without acknowledging the fault he could recognize the shame”.

Sam Phillips was met Sun Records niet goed in staat om al zijn ontdekkingen bij elkaar te houden. Een voor een werden ze weggekocht door de grote platenconcerns. RCA had zich over Presley ontfermd. Columbia had belangstelling voor Cash en Perkins.

Guralnick: “It didn’t take much to persuade Carl that he would be better off with a new deal”. Perkins vertrouwde Sam Phillips niet meer. Sun zou hem te weinig royalties betaald hebben voor de platenverkoop en de liedjes die eveneens door de platenmaatschapij (Hi-Lo Music) beheerd werden. En dan nog de affaire met die auto.

Perkins en Cash stapten samen over naar Columbia. Een goede zet voor Johnny Cash, maar niet voor Carl Perkins, die blijkbaar zijn beste tijd gehad had.

In een artikel schreef Colin Escott: “Perkins did not achieve the success at Columbia that he must have hoped for with a major label. He had a minor hit with ‘Pointed Toe Shoes’ in 1959, but by this time he was developing a heavy drinking habit that had worsened after his elder brother, Jay, died in October 1958. Perkins stayed with Columbia, recording sporadically until 1963 when he signed with Decca. By this time he was almost ready to give up show business. He was playing Las Vegas and Reno doing six 45-minute shows daily. He was a long way from his roots; a newspaper in Jackson reported him as thinking about opening a grocery store in the neighbourhood”.

Zijn songs bleven evenwel populair. ‘Blue Suede Shoes’ is een klassieke popsong geworden. Ook de Beatles voelden zich een paar jaar later geïnspireerd door zijn liedjes. In hun repertoire vonden we bijvoorbeeld ‘Honey don’t’, ‘Everybody’s trying to be my baby’ en ‘Matchbox’.

Carl Perkins overleed op 65-jarige leeftijd in Jackson, Tennessee. In die stad is een ‘historic marker’ te vinden met daarop: “Called the ‘rock-a-billy king’ and a ‘rock ’n’ roll architect’, singer-songwriter Carl Lee Perkins was born in Lake County on April 9, 1932. In 1955 he wrote and recorded the celebrated rock ’n’ roll classic, ‘Blue Suede Shoes’.

A powerful artist, he influenced numerous popular musicians including Elvis Presley, Johnny Cash, Patsy Cline, Jimi Hendrix, the Beatles, Bob Dylan, Wynona Judd and Garth Brooks. Perkins was inducted into the rock ’n’ roll Hall of Fame in 1987”.