367 - Elton John in Duivendrecht (juni 1975)

 

 

 

Vanwege de technische beperkingen was het lange tijd niet mogelijk om op een grammofoonplaat meer dan een paar minuten muziek af te spelen, hoe groot die 78 toeren-platen ook waren. In 1948 kwam er een essentiële verbetering met de introductie van de 33 1/3-toeren langspeelplaat, ontwikkeld door de Amerikaanse platenmaatschappij Columbia Records.

   Bij klassieke muziek was het voordeel duidelijk. Het was voortaan mogelijk muzikale werken vast te leggen van ruim twintig minuten.  Bij populaire muziek bleven de singles voorlopig nog verreweg de grootste omzetmakers. Voor een leuk deuntje ging je wel naar de platenwinkel. Er werd tevens volop  geëxperimenteerd hoe je een ‘album’ aantrekkelijk kon maken. Hoe moest de (beschermende) hoes eruit zien? Wat voor repertoire was geschikt voor een album met populaire muziek? Billboard publiceerde wekelijks hitlijsten, aan de hand waarvan je de ontwikkelingen kon volgen.

 

   

 

 

In het Amerikaanse vakblad van 7 juni 1952, 67 jaar geleden en vier jaar na de introductie, bestond de album hitlijst voor klassieke muziek uit slechts vijf titels. Koploper was ‘La Bohème’ van Puccini. De bestsellerlijst van populaire albums gaf informatie over niet meer dan de tien best verkopende items. Nummer één die week was ‘With a song in my heart’ van Jane Froman (1907-1980). Andere succesvolle vocalisten die zich nu met meer dan twee liedjes konden presenteren, waren Johnnie Ray en Eddie Fisher. Verder in die korte lijst live-albums van de in 1944 verongelukte orkestleider Glenn Miller en de original cast-opnamen van musicals als ‘Singing in the rain’ en ‘Show Boat’.

 

 

 

 

In de loop van de jaren zestig groeide de omzet van pop-langspeelplaten onder meer doordat je de muziek in stereo kon beluisteren. Bovendien was de welvaart flink gestegen. De jeugd, die van popmuziek hield, had aanzienlijk meer geld te besteden voor de aanschaf van een eigen pick-up en een flinke stapel grammofoonplaten, die soms goedkoop geprijsd waren. Singles bleven altijd belangrijk, met name als trekker voor elpees en voor nieuwe artiesten om door te kunnen breken. Maar, zeker in de jaren zeventig, zorgden voornamelijk albums voor de omzet.

   De Billboard-hitlijst voor singles bestond nu uit 100 titels, die voor albums uit 200 items.

 

Op 7 juni 1975, 44 jaar geleden, gebeurde er iets uitzonderlijks. Het nieuwe album van Elton John, ‘Captain Fantastic & The Brown Dirt Cowboy’, belandde in één keer op de bovenste plaats in die lange lijst, nog vóór langspeelplaten van Earth, Wind & Fire, Jeff Beck, America, Alice Cooper, Chicago en de soundtrack van de film ‘Tommy’. In de eerste dagen waren er meer dan een miljoen exemplaren door de Amerikanen aangeschaft. Sinds de opmars van de albums was dat niet eerder voorgekomen.

   In de sportwereld kun je altijd zeggen: het kan nóg sneller, nóg hoger, nóg verder of wat dan ook. Maar deze prestatie van Elton John – in één keer op één – zou men nooit meer kunnen verbeteren. De artiest verklaarde dan ook: “Dat is een record dat alleen nog maar geëvenaard kan worden”.

 

 

 

 

Elton John deed die uitspraak in Nederland. Op dat ‘historische moment’ oefende hij in de Cinetone-filmstudio’s (Duivendrecht) voor een concert dat hij op 21 juni zou geven in het Wembley-stadion (Londen). Bert van de Kamp (geb. 8 maart 1947) was er getuige van en deed verslag in Oor.

 

 

 

 

De popjournalist, 28 jaar, had zich meer dan verdiept in het fenomeen Elton John – onwetend van hetgeen hem te wachten stond. Hij begon zijn artikel derhalve als volgt: “Het blijft spannend. Je hebt net je Elton John-story ingeleverd na een week lang naar ’s mans platen te hebben geluisterd en grote hoeveelheden tekst over hem te hebben doorgeworsteld en dan hoor je ineens dat hij op een steenworp afstand van je huis met zijn nieuwe band zit te repeteren”.

   Bert stapte op de fiets. De filmstudio stond open. “Geen bodyguards, geen gesloten hekwerk, je kon zo naar binnen lopen. De muziek kwam je al van ver tegemoet.

   Daar zat [Elton John] dan, driftig hamerend op zijn piano, zijn nieuwe uit tien man bestaande begeleidingsgroep aanvurend tot het uiterste: ‘Gotta have a meal ticket’, een nummer van de nieuwe elpee. Pauze. Iedereen ging buiten in de zon zitten. Je besloot je er nog maar niet mee te bemoeien.

   Plotseling had Elton een goed idee: hardlopen. En zo renden ze even later langs de kade: Elton tegen gitarist Caleb Quaie, gitarist ‘Skunk’ Baxter tegen een roadie. Caleb won van Elton”.

 

Een gesprek met de superster was snel geregeld: die zelfde dag nog. “Een paar uur later bevond ik me in een luxueuze suite van het Hilton-hotel. Een kast vol cassettes, eight-tracks, platen. Vele honderden. Op de grond stapels muziekbladen. Op de draaitafel de nieuwe elpee van James Taylor [‘Gorilla’]. De kamer van een muziek-freak: Elton John”.

   Elton voelde zich niet helemaal op z’n gemak vanwege het naderende concert, vertelde hij aan Bert van de Kamp. “Ik ben zo bang als de pest. Ik knijp ’m als een ouwe dief. Stel je voor: Rufus [met zangeres Chaka Khan], Joe Walsh, The Eagles en de Beach Boys in het voorprogramma en dan moet jij op. Ik heb al die bands live gezien en het zijn killers. Heb je de Eagles wel eens live gezien? Fantastische band. Ik denk dat de Eagles op Wembley de show van me gaan stelen. Ik heb er zo’n voorgevoel van”.

   Elton John deed er daarom alles aan om optimaal voor de dag gekomen. Niet voor niets had hij de leden van zijn nieuwe band naar Nederland laten komen om het repertoire grondig in te studeren. Diverse muzikanten hadden nog nooit samen met hem gespeeld en kenden zijn repertoire niet of nauwelijks. Regelmatig was er allerlei apparatuur uit Engeland overgebracht. Bovendien was bij een Nederlands bedrijf aardig wat ingekocht, ving Bert op. Tevens waren zes roadies vooruitgestuurd om het zaakje op te stellen en uit te testen.

   In Wembley werden vele, vele tienduizenden mensen verwacht. Er was dan ook flink geïnvesteerd. “Het gebruik van de filmstudio kostte hem duizend gulden per dag. Het hele gezelschap logeerde al ruim twee weken in het Hilton-hotel en de dure kamers en suites werden gemakshalve aangehouden toen men voor een weekendje in Londen was”.

 

 

  

 

 

Elton John bevond zich, zes jaar na John Lennon en Yoko Ono (maart 1969), in een suite van Hilton in Amsterdam toen hij de verslaggever van Oor te woord stond. Steeds weer werd zijn succes vergeleken met dat van de Beatles. Het nieuwe record – meteen op de hoogste plaats in de album-hitlijst van Billboard – versterkte die vergelijking.

   Van de Kamp: “De meest populaire popmuzikant der seventies, wiens successen slechts te vergelijken zijn met die van The Beatles in de jaren zestig. Wat vindt Elton er zelf van? Hoe ziet hij zelf het verloop van zijn carrière? Wat is zijn reactie op al de superlatieven, alle idolatrie rond zijn persoon?

   ‘Dwaasheid allemaal. Steeds wanneer ik hoor dat ik weer met The Beatles word gelijk gesteld, denk ik aan al die fantastische songs die ze geschreven hebben. Ik zou willen dat ik de helft van het aantal fantastische songs dat zij hebben geschreven had kunnen halen. Dan zou ik echt trots geweest zijn. Ze zijn tien jaar met elkaar bezig geweest en wat ze in die tijd gepresteerd hebben is fenomenaal. Daar kan ik nog lang niet aan tippen’”.

  

 

 

Later in het Hilton-gesprek vertelde Elton John meer over zijn band met John Lennon.

   “Ze zeggen dat ik snel kan werken in een studio, maar dan hebben ze John Lennon nog nooit in actie gezien. Zoals die de boel staat te regelen: doe dit, doe dat, hier nog een gitaartrack… Hij is een generaal. Erg inspirerend.

   Ik was meteen verliefd op hem. Hij is een idool. Wat dat betreft ben ik een groupie. John Lennon is ongelofelijk. Weet je: hij kan zich van die Beatle-jaren maar amper iets herinneren. Hij heeft meegewerkt aan mijn versie van ‘Lucy in the sky with diamonds’. Hij vertelde dat hij zijn eigen zangpartij in dat nummer altijd gehaat had. Hij heeft met me opgetreden in Madison Square Garden. Hij was in Boston naar onze show komen kijken en werd behoorlijk zenuwachtig. Hij vertelde dat hij met The Beatles voor ieder optreden uren op de WC zat met diarree van de zenuwen.

   In New York kwam hij op aan het eind van de show en het publiek werd uitzinnig. We deden drie nummers, waarvan ik me geen noot kan herinneren en iedereen was dolgelukkig.

   Daarna heb ik nog een toegift alleen gespeeld. Ik zat met mijn ogen dicht te spelen en toen ik opkeek zat iedereen met een brandende lucifer omhoog.

   Ik ben jankend het toneel afgekomen. Huilen was zo ongeveer de enige emotionele reactie die nog mogelijk was. John was de enige die niet kon huilen, hij had het allemaal al eerder beleefd”.

 

 

  

  

 

 

Elton John stelde zich zeker niet hautain op in het gesprek met de Nederlandse popjournalist. “Zijn eigen succes is iets dat hij voortdurend zal relativeren. Hij geniet er met volle teugen van, maar gaat er niet van naast zijn schoenen lopen. Zijn populariteit kan nu eigenlijk alleen nog maar minder worden, het hoogtepunt is bereikt.

   Zijn muziek is echter nog lang niet op het niveau waarop hij het zelf graag zou zien. Veel critici en zogenaamde ‘serieuze’ rockliefhebbers zien zijn muziek als instant computer pop, verstrooiing voor de massa. Het zijn vooral die mensen die Elton John de komende jaren wil overtuigen van de kwaliteit van zijn muziek”.

 

Als Van de Kamp de woorden van de artiest correct interpreteerde had deze een bijzondere uitspraak gedaan. In de toekomst zou hij zich in het bijzonder gaan richten op de critici en serieuze muziekliefhebbers.

   Elton John had Amerika juist veroverd door met zijn vaste begeleiders (onder wie bassist Dee Murray en drummer Nigel Olsson) avond aan avond tamelijk kleine zalen plat te spelen. En nu was het tweetal, prominent van de partij op het zo succesvolle album ‘Captain Fantastic’, door hem aan de kant gezet.

   Elton John: “Na een zware maar erg bevredigende Amerikaanse toernee en een voor ons land ook erg succesvol verlopen optreden in Hammersmith (Londen) heb ik twee maanden rust genomen. Ik heb in die tijd veel zitten nadenken over de toekomst en het werd voor mij steeds duidelijker dat ik een tamelijk drastische verandering in mijn live-optredens wilde”.

 

Chris Welch, vooraanstaand pop-criticus en lid van de Melody Maker-redactie, was juist positief geweest over de begeleiders van Elton John in Hammersmith. “Elton’s band are now a wonderfully tight organisation, and the months of touring America has honed them to a peak of professionalism. Davey Johnstone, who began his career as an acoustic guitarist has grown in stature on electric mandolin and guitar, providing a wide range of tonal effects, as well as punching home the melody lines and launching into fiery excursions.

   Ray Cooper on percussion is something of a showman. Rarely have we seen such precise and cunning use of the tambourine, while his occasional forays on duck call, vibes, congas and regular drums added to the rhythmic pulse without getting in the way of Nigel Olsson’s immaculate, powerhouse drumming. And Dee Murray’s bass line’s were pleasurably inventive, constantly supplying neatly conceived ideas that transcended a mere four to the bar thud, and holding the ensemble together”.

 

Elton John had een andere opvatting. “We hebben erg goeie optredens gemaakt en waren zeer succesvol, maar ik wilde niet op precies dezelfde manier doorgaan. De oude band was een uitstekende rockband, maar had ook zijn beperkingen. Behalve mij waren er maar drie, later vier muzikanten en het drong geleidelijk aan tot me door dat met name de ritme-sectie nogal beperkt was. Nigel en Dee joegen altijd met grote vaart door de nummers heen.

   Het was voor mij ontzettend moeilijk om Nigel en Dee te ontslaan, want zij waren de originele leden. Ik had nog nooit iemand ontslagen en heb er veel met anderen over gepraat of ik het zou doen. Met Nigel heb ik nog een paar keer goed contact gehad. Hij begrijpt het, hoewel hij zich in zijn diepste wel gekwetst voelt”.

   In 2011 vertelde Olsson: “It was a huge blow. I didn’t see it coming. At all. To this day, I don’t know why he let us go. His excuse in the press was that he wanted to change the sound of the band. I was very bitter for a while. What was especially hard was that Elton didn’t tell me – one of the lackeys from the office called and said, ‘Elton isn’t using you on the next record and tour. What do you think you’re going to do?’ I was devastated”.

 

Ook de vaste bassist werd volkomen verrast door zijn ontslag – op staande voet nog wel. In zijn biografie van Elton John schreef Philip Norman: “Dee Murray was spending his time off on a scuba-diving holiday in the West Indies. One day, a phone call for him came through from London. The son-worshipping bass player picked up the receiver, not supposing that he had a care in the world”.

   Dee Murray in de biografie: “It was Elton. I could tell right off that he was embarrassed about something. He said, ‘I’ve decided to change the band. I think you, Nigel and I have gone as far as we can together”.

   Philip Norman: “The decision came as a total shock to both, especially after so many recent signs – including the personalised neon ones above their heads – that the Elton John Band was an indestructable democracy”.

 

 

 

 

Aan Bert van de Kamp legde de artiest uit: “Dee wil niet meer met me praten en dat is begrijpelijk. Dee was degene die niet graag zoveel optredens wilde doen. Hij heeft een gezin en zo. Dat leidde tot frustraties, want de anderen, ik voorop, wilden liefst zoveel mogelijk spelen”.

   Een mooi excuus dus om van hem af te komen.

 

Toen ik dat las vroeg ik me af of er soms een addertje onder het gras was. Zouden Murray en Olsson, die vanaf het begin met de artiest speelden, soms mee gedeeld hebben in de (steeds hogere) opbrengsten van de concerten? Het antwoord op die vraag heb ik [HK nog] niet kunnen vinden.

  

  

 

 

Aan Bert van de Kamp deelde Elton John mee op basis waarvan hij zijn nieuwe groep had samengesteld. “Ik wilde een ritme-sectie die wat meer laid-back was, wat funkier ook. Ik wilde een Amerikaanse ritme-sectie en daarnaast wilde ik een extra gitarist en een extra keyboard-man aantrekken, zodat de band een wat breder geluid kreeg.

   Momenteel lijkt het of ik voor al die plaatsen de juiste man gevonden heb. Roger Pope (ex Kiki Dee-band) is weliswaar Engels, maar hij heeft een Amerikaanse stijl van drummen.

   Kenny Passarelli is de ideale bassist voor mij. Hij legt zoveel gevoel in zijn spel, zoveel ritmiek. Hij was me aanbevolen door Joe Walsh. Joe zei: ‘probeer Kenny te krijgen’. Kenny was echter op dat moment op toernee met de band van Joe Vitale, die hem niet wilde laten gaan. Dat is nog een hele toestand geweest”.

 

Roger Pope en Kenny Passarelli hadden de plaats van Nigel Olsson en Dee Murray ingenomen. Alleen percussionist Ray Cooper en gitarist Davey Johnstone waren nog over van de oude band.

 

 

 

 

Elton John: “James Newton Howard (uit Los Angeles) is er op het laatste moment bij gekomen. Ik had drie andere keyboard-mensen gevraagd, maar die konden zich niet op tijd vrij maken. James is een ervaren sessie-musicus, die juist een toernee achter de rug heeft met Melissa Manchester.

   Jeff ‘Skunk’ Baxter is zolang uitgeleend door de Doobie Brothers. Hij is de typische Amerikaanse mafkikker. Hij wil alleen maar spelen, dag in dag uit. Hij heeft er juist een toernee van veertig optredens met de Doobies opzitten en wilde graag de Wembley-gig doen. Ik hoop dat hij in de toekomst regelmatig met ons mee zal doen.

   Er zijn nu drie gitaristen in de band: Johnstone, Baxter en Caleb Quaie.

   Ik belde Jeff en Caleb allebei op in de hoop dat een van hen de gig wilde doen. Ze kwamen allebei. Prima.

   In het achtergrondkoortje zingen Donny Gerrard (ex Skylark) en Brenda en Brian Russell.

   Zie je, de nieuwe band is van het soort waar iedereen in en uit kan gaan. Daarnaast is er een vaste kern. Kenny en Roger zijn permanente leden. Caleb en James eigenlijk ook”.

 

 

 

 

Zoals gezegd, in het voorjaar van 1975 draaide alles om ‘Captain Fantastic’. Het was een bijzonder album. Zoals gebruikelijk had Elton John de muziek geschreven op de door Bernie Taupin aangeleverde teksten. Heel uniek, als je er over nadenkt. Deze keer hadden de woorden bovendien een uitgesproken autobiografisch karakter. Taupin had het levensverhaal van de zanger en hemzelf in (potentiële) songs omgezet.

 

Een van die songs heette ‘Someone saved my life tonight’. Bert kreeg te horen, hoezeer de tekst op de realiteit gebaseerd was. “Ik was voor het eerst van mijn leven op een idyllische manier verliefd en zij [Linda Woodrow, zie artikel 112] wilde trouwen.

   Mijn moeder had daar grote bezwaren tegen. Ze schreeuwde voortdurend tegen me: ‘Als jij met dat mens trouwt, wil ik je nooit meer zien’, zoals moeders kunnen zijn.

   Ik wist dat ik stom deed. Maar het is net als met muziek: als je weet dat het niet goed is en iemand zegt tegen je: het deugt niet, dan ga je het juist feller verdedigen. Als ze het niet tegen je zeggen, is het gemakkelijker om ongelijk te bekennen.

   Enfin, ik zat enorm onder de plak bij die vrouw en we zouden gaan trouwen.

   Ik wilde Long John Baldry als getuige en John zei: ‘Waarom moet je in godsnaam zo nodig met dat mens trouwen? Ze houdt niet van je muziek. Ze slaat je. Ben je wel goed bij je hoofd?’

   Ik ging naar huis, het was twee weken voor de bruiloft, en ik zei: het feest gaat niet door.

   De storm die toen over me losbarstte! Ze probeerde me zelfs wegens woordbreuk voor de rechter te dagen. Het was verschrikkelijk. In die tijd heb ik ook nog een zelfmoordpoging gedaan.

   Telkens als ik nu dat lied zing, voel ik weer de opluchting dat die trouwerij toen niet doorgegaan is. Bedankt John Baldry”.

 

 

 

Over elke track van het album kon Van der Kamp wel een en ander opschrijven na het gesprek.

   “‘Captain Fantastic’, het eerste nummer, gaat over hoe Bernie en ik elkaar ontmoetten, onze verschillende achtergronden. Ik was een tea boy in Denmark Street [Londen]: ‘Two teas, both with sugar please’. Bernie kwam van het platteland, verdeed zijn tijd met aardappelen rooien en dat soort dingen.

   ‘Tower of Babel’ gaat over twee onschuldige jongens, die plotseling met de hele showbizniz te maken krijgen. Ik was niet zo onschuldig als Bernie. Ik had al wat ervaringen opgedaan [in de groep] Bluesology.

   ‘Bitter fingers’ is over de muziekuitgeverijen in die tijd. Wie een instrument vast kon houden, kon ook een kontrakt tekenen en zat daar dan aan vast. Een heleboel mensen zijn toen bedonderd en uitgebuit, zelfs de Beatles.

   ‘Tell me when the whistle blows’ gaat over Bernie zelf, die Londen haatte vanaf het moment dat hij er voor het eerst kwam. Wanneer hij maar even kon en genoeg geld op zak had, dan ging hij naar King’s Cross Station en nam de trein naar Lincolnshire.

   ‘Better off dead’ is over het maken van een eerste elpee. Tot diep in de nacht doorgaan en dan ’s nachts in een nachtcafé nog wat te eten zien te vinden. Weinig slaap, ongeregeld eten. Maar we waren toch vol grote verwachtingen.

   ‘Writing’ is een kern-song op de plaat. We waren, zoals alle songschrijvers, ontzettend paranoide. Zal iemand een song van ons opnemen? We werden voortdurend bestookt met geruchten als zou Tom Jones, Cilla Black of Lulu een van onze nummers gaan opnemen, maar het gebeurde nooit.

   ‘We all fall in love sometimes’ gaat over Bernie en mij. Is het een homo-song? Niet zozeer. We realiseerden ons op een gegeven moment dat we samen een toekomst hadden. Niet seksueel, maar een soort broederschap”.

 

 

 

 

Van de Kamp viel op hoe groot de kennis van Elton John was over allerlei aspecten van de muziekbusiness. “Vraag hem wie de schrijvers waren van de tweede hitsingle van Connie Francis en hij weet het [‘Stupid Cupid’, 1958, Neil Sedaka, Howard Greenfield]. Welke plaat staat momenteel aan de top in Nieuw Zeeland? Elton kan het je vertellen. Een wandelende rock-encyclopedie”.

   Zelf begon de artiest over een van zijn favoriete oldies, ‘Runaway’ van Del Shannon uit 1961. “Jaren geleden stond een single als ‘Runaway’ zo’n week of vijf no. 1, daalde naar 2 en stond veertien dagen later weer op 1 omdat het een verdomd goed nummer was. Tegenwoordig komt dat niet meer voor. De levensduur van een plaat wordt steeds korter. De hits volgen elkaar steeds sneller op”.

 

Elton John realiseerde zich een andere ontwikkeling. “Een belangrijk verschil met vroeger is dat momenteel zo ongeveer iedereen zijn eigen nummers schrijft. Vroeger had je zo’n stuk of tien schrijvers van hits en iedereen die een hit wilde hebben ging naar hen toe, naar Leiber & Stoller, Goffin & King enzovoort.

   Toen begonnen steeds meer mensen hun eigen b-kantjes te schrijven, omdat ze merkten dat dat tamelijk veel geld kon opleveren. Sinds The Beatles en The Stones zijn de artiesten veel onafhankelijker geworden. Ze begonnen hun eigen materiaal te schrijven en ze begonnen de platenmaatschappijen eisen te stellen. Ze gingen enorme voorschotten vragen”.

   Kritisch was hij bovendien over artiesten en groepen die zo nodig meteen met een album wilden debuteren. “Er verschijnen elpees van mensen die eigenlijk nog niet aan het maken van een elpee toe zijn. Er is maar weinig echte klasse bij”.

   Misschien wel door de explosie van de markt voor albums, zoals eerder aangegeven, was men minder selectief geworden. Dat zat hem dwars, als je afging op de uitspraken in het gesprek met de journalist van Oor, die 17 dagen vóór hem ter wereld was gekomen.

 

Gelukkig was er nog muziek die het in de ogen van de artiest langer zou volhouden. “Mijn favoriete elpee van vorig jaar was Jackson Browne’s ‘Late for the sky’. Ik denk dat ik dat over vijf of tien jaar nog altijd wel een knappe plaat zal vinden, maar je kunt dat op dit moment nog niet met zekerheid stellen.

   Natuurlijk hoop ik dat er ook van mijn songs een paar zullen blijven leven door de jaren heen. Dat wil iedere songschrijver, dat is een absolute ego-kwestie. ‘Your Song’ misschien – of ‘Daniel’”.

 

De artiest liet ‘Candle in the wind’ achterwege. Die song, zoals gebruikelijk gebaseerd op een tekst van Bernie Taupin, had hij twee jaar eerder, anno 1973, vastgelegd in een Franse opnamestudio.

   In 1997 paste Taupin de tekst aan nadat de Britse prinses Diana omgekomen was. De uitvoering van Elton John bij de uitvaart, rechtstreeks op tv uitgezonden, maakte indruk.

   Frits Abrahams liet in NRC Handelsblad afdrukken: “De dienst moest nog beginnen, en ik zag met angst en beven het moment naderen waarop Elton John ‘Candle in the wind’ zou inzetten. Wees een flinke jongen, fluisterde ik mezelf in, je moet maar denken: het is kitsch. Op die gedachte zweefde ik moedig het eerste couplet binnen, maar bij het refrein ging het meteen hopeloos mis. Elton zong het te goed om er weerstand aan te kunnen bieden”.

Een paar weken later meldde de zelfde krant: “Van het lied ‘Candle in the wind’, dat Elton John zong bij de begrafenis van prinses Diana in Londen, zijn in 37 dagen 31,8 miljoen singles verkocht. Dat is een nieuw record voor een single”.

 

 

  

 

 

Niemand kan in de toekomst kijken, ook Elton John niet. De artiest was ervan overtuigd dat hij niet lang meer zou meegaan. “Ik hoop nog zo’n jaar of vijf, zes door te kunnen gaan met het maken van toffe muziek. Daarna? Dan wijd ik me volledig aan het voorzitterschap van Watford Football Club. Op een gegeven moment houdt het op. Dan stop ik ermee. Ik wil geen oude pathetische rock & roller worden. Geen comebacks op mijn zeventigste zoals Sinatra, ik moet er niet aan denken”.

 

In de loop van de jaren is Elton John, inmiddels 72 jaar, er een andere mening op gaan nahouden. Zo gaat dat nu eenmaal. Begin vorig jaar kondigde hij zijn ‘afscheidstoernee’ aan. “Ik wil eruit gaan met een knal! Het is ook een manier om mijn publiek en mijn fans te bedanken. Zo kunnen zij nog eenmaal bij een concert van mij zijn en zich realiseren dat ze een van mijn laatste shows hebben meegemaakt”.

   In de krant kon je lezen: “Een definitief afscheid van de muziekbusiness is het niet en de zanger houdt ook nog een deur open voor een eventuele comeback op het podium. ‘Ik zal altijd creatief zijn en daarmee bezig blijven. Het zal de komende jaren vooral in de vorm van schrijven zijn. Na deze tour neem ik een paar jaar vrij en wie weet wat er gebeurt... als je dingen laat gebeuren voor jou, dan verschijnt de magie’.

    Hij sluit dan ook niet uit dat er zeker nog albums van hem zullen verschijnen en dat hij ook via

streamingsdiensten zijn muziek zal uitbrengen. ‘Ik zal hopelijk creatief zijn tot de dag dat ik sterf’”.

 

Op 17 juni 2019 trad Elton John op in de Ziggo-dome, opnieuw in Amsterdam. Volgens Gijsbert Kamer liet hij het publiek nog een keer zwelgen in inmiddels algemeen erkende evergreens als ‘Someone saved my life tonight’, ‘Candle in the wind’ en ‘Don’t let the sun go down on me’. “Natuurlijk kwam hij terug voor ‘Your Song’, het nummer waarmee het bijna vijftig jaar geleden allemaal begon. Het was mooi, soms zelfs prachtig”, werd in de Volkskrant afgedrukt.

 

 

 

 

 

 

In 1975 besefte Elton John dat zijn concerten in Nederland niet altijd goed geweest waren. “Ik herinner me van de laatste keer dat ik in Holland optrad dat het twee rampzalige optredens waren. Dat in Rotterdam, daar heb ik nog wel eens een nachtmerrie van. Dat was zonder meer het allerslechtste concert in mijn hele carrière. Ik ben toen ook midden in het concert van het toneel gelopen”.

    Kort na het gesprek met de Nederlandse popjournalist, op zaterdagmiddag 14 juni 1975, gaf de vernieuwde Elton John Band in de Cinetone-studio een twee-en-een-half uur durend concert ter afsluiting van de repetities. Niet meer dan tweehonderd personen maakten het mee.

   Bert van de Kamp was er opnieuw bij. “Tussen allerlei bekende Nederlanders (sommigen met Oor t-shirt) merkten we Bernie Taupin, Kiki Dee en Alan Aldridge op [Alan had de hoes van ‘Captain Fantastic’ ontworpen].

    ‘Funeral for a friend’ met ‘Love lies bleeding’ opende het concert, waarop Elton eerst een aantal greatest hits speelde en vervolgens het complete ‘Captain Fantastic’ album. Niet te geloven, dat ging maar door. Dat mannetje was echt helemaal bezeten van die muziek. De akoestiek was niet ideaal, de ruimte was te klein, de muziek dientengevolge voor een deel van de vips te hard en de zaal liep geleidelijk aan half leeg.

   ‘Bedankt dat jullie het volgehouden hebben’, verklaarde Elton aan het eind tot de overgeblevenen. ‘It was a memorable gig for us’ en als toegift volgt nog een dampende uitvoering van ‘Pinball Wizzard’. En dat allemaal gratis en voor niks”.

   Van het concert in Wembley, zeven dagen later, deed Oor geen verslag.

     

Harry Knipschild

21 juni 2019

 

  

Clips

* Jane Froman, Get Happy

* Elton John met Dee Murray en Nigel Olsson, 1970

* Elton John in Nederland, Your Song, 1970

* Elton John, Captain Fantastic, Wembley 1975

* Elton John, Amsterdam, 17 juni 2019

 

Literatuur

Chris Welch, ‘Elton John, Hammersmith, London’, Melody Maker, 4 januari 1975

‘Quick rise for John LP’, Billboard, 7 juni 1975

Bert van de Kamp, ‘Elton John in Nederland’, Oor, 18 juni 1975

Bert van de Kamp, ‘Elton als Captain Fantastic’, Oor, 18 juni 1975

‘Wembley: Fun Fun Fun’, Record Mirror, 28 juni 1975

Bert van de Kamp, ‘Elton John een groupie?’, Oor, 2 juli 1975

Philip Norman, Elton. The definitive biography, Londen 1991

Frits Abrahams, ‘Elton John’, NRC, 8 september 1997

‘Elton John’, NRC, 22 oktober 1997

Joe Bosso, ‘Nigel Olsson: My career with Elton John’, Music Radar, 11 april 2011

‘Elton John bevestigt: ‘Ik stop’’, Telegraaf, 24 januari 2018

Gijsbert Kamer, ‘Elton John in de Ziggo Dome. Het was mooi. Het was soms zelfs prachtig’, Volkskrant, 18 juni 2019