171 - ‘Cha-la-la I need you’, een grote hit voor de Shuffles

 

 

Ik kan het me nog goed herinneren: op 13 februari 1970 werd ik door collega’s van radio Veronica in Hilversum meegesleept naar een feestje. De Shuffles uit Rosmalen zouden in Hotel Gooiland een gouden plaat ontvangen voor hun single ‘Cha-la-la I need you’. Volgens platenmaatschappij CBS in Haarlem waren er meer dan 100.000 exemplaren van verkocht. Ik voelde me een beetje schuldig. Zelf was ik immers werkzaam bij Polydor. Dat was geen probleem, hoorde ik – een feestje was een feestje. Dus stapte ik de overvolle bar binnen en mengde me in het feestgedruis. Niemand maakte een opmerking in de zin van: ‘Wat kom jij hier doen?’

 

‘Cha-la-la I need you’ was een gigantische nederpop-hit in de tweede helft van het jaar 1969. Over die hit en de groep zou vast wel wat meer te vinden zijn in het boek Nederpophelden, dat Peter Sijnke in 2006 publiceerde. Dat was echter niet het geval. Sijnke schreef prima hoofdstukken over Rob Hoeke, Motions, Earrings, Outsiders, Shoes, Sandy Coast, Q65, CCC Inc., Zipps, Shocking Blue en Blues Dimension. Wat je misschien de échte nederpop zou kunnen noemen, muziek van groepen als de Cats, BZN, George Baker Selection en ook de Shuffles uit Rosmalen kreeg geen aandacht in zijn boek.
   Het duurde tot 2011 voor de geschiedenis van de Shuffles in druk verscheen. Aan de hand van interviews, krantenknipsels en boeken schreef Peet Kappen, vind ik, een goed verhaal. Het boek is door Accolade Pers in de handel gebracht onder de titel En toen kwam de hit.

 

 

Omslag boek

 

 

 

 

Kappen plaatste het begin van de groep bij (bas)gitarist Hans van Liempt. Zijn vader werkte als slager bij Unox. Muziek was er nauwelijks in huis. “Dat veranderde toen ik op de radio de Amerikaanse legerzender A.F.N. [American Forces Network] ontdekte. Deze zond vanuit Duitsland programma’s uit voor de Amerikaanse soldaten daar. Met wat kunst en vliegwerk kon je ook hier naar de uitzendingen luisteren. Ik kwam erachter dat met een lange wasdraad aan het radiotoestel de ontvangst een stuk beter werd. Er ging een wereld voor me open. Ik hoorde vooral veel country. Jim Reeves, Marty Robbins, dat soort werk.
   Via Veronica, dat toen net was begonnen, maakte ik kennis met Elvis Presley, Bill Haley, de Everly Brothers en Fats Domino. Die muziek was opwindend en spannend. Het sloeg in als een bom”.
   Toen zijn opa en oma in 1960 hun gouden bruiloft vierden, mocht Hans, 14 jaar, met een orkestje ‘Kom van dat dak af’, de hit van Peter Koelewijn, meezingen. “Ik had zelf gevraagd of het mocht en vond het prachtig om op een podium te staan”. Door als stratenmaker in zijn vrije tijd te werken was hij in staat een gitaar te kopen.

 

Met wat vriendjes formeerde Hans van Liempt een bandje. Het was de tijd van instrumentale gitaarmuziek. Vooral de Shadows uit Engeland en de Amerikaanse Ventures gaven de toon aan. Oorspronkelijk noemden ze zich de Twenky’s, maar al na een paar weken veranderde de naam in de Shuffles. Van Liempt: “Ik had op gitaarles ‘Guitar Boogie Shuffle’ van gitarist Arthur Smith leren spelen. Ik was gefascineerd door het woord ‘shuffle’. Wat dat betekende, daar had ik geen idee van. Het klonk gewoon lekker”.
   Zo kwam de naam van de groep tot stand. ‘Guitar Boogie Shuffle’ was in 1959 overigens een grote Amerikaanse hit voor de Virtues.

 

Vanwege dit liedje de naam "Shuffles"

 

 

 

 

Auteur Peet Kappen gaf aan hoe Albert West(elaken) de zanger van de Shuffles werd in 1964. “In het vroege voorjaar ontstond het idee om de band uit te breiden met een zanger. Alleen instrumentale muziek beperkte de repertoiremogelijkheden. Met de komst van de Beatles was zang een belangrijke rol gaan spelen. Het instrumentale geluid, geïnspireerd op de Shadows, leek wat uit de mode te geraken”.
   Zoals Hans ‘Kom van dat dak af’ met een orkestje had mogen meezingen, had Albert Westelaken op een schoolfeest een keer ‘Little Ship’ van de Blue Diamonds met de Shuffles gezongen. Dat maakte indruk op de instrumentalisten. Ze gingen met hem praten. De piepjonge ‘zanger’ zag het wel zitten.
   Albert: “Ik moest nog met onze pa overleggen of het wel mocht. Ik was nog maar veertien. Ik speelde op een redelijk niveau [voetbal] bij de jeugd van BVV en zat in de tweede klas van de mulo. Ik kon niet alles tegelijk vonden ze thuis. School ging voor, over de rest viel te praten”. Albert Westelaken werd in die tijd ‘Al Wester’.

 

De Shuffles troffen het. In het dorpscentrum van Rosmalen opende cultureel centrum de Kentering haar deuren. Bert van Schip, zoon van de eerste uitbater, zei het later als volgt: “De Kentering werd een begrip in Oost-Brabant. Als een bandje het er goed had gedaan, dan waren ze klaar voor het grotere werk. Mijn vader boekte na verloop ook grote artiesten. Ik kan me bijvoorbeeld Dave Berry herinneren. Die was toen met ‘This Strange Effect’ op het toppunt van zijn roem. Dat waren onvergetelijke avonden. Man, ze braken de tent af”.

 

Voor de Shuffles was het duidelijk. Wilde je wat bereiken, dan moest je in de Kentering optreden. Hans van Liempt wist de exploitant over de streep te trekken. Ze mochten zich er manifesteren, maar op één voorwaarde: dat ze de zaal ‘vulden’ met zo veel mogelijk familie en vrienden. In januari 1965, aldus Kappen, speelden de Shuffles met Albert nummers als ‘Oh Boy’ en ‘Because I love you’ van Buddy Holly. Het publiek vond het prachtig en Van Schip senior was tevreden. Langzaam maar zeker werden de Shuffles het huisorkest van het centrum in Rosmalen.

 

 

 

 

 

 

Gerard, een broer van Albert, hielp de Shuffles aan een nieuwe stap in hun loopbaan. Hij stuurde een brief naar de redactie van ‘Springplank’, een radioprogramma van de KRO voor jong talent. De Katholieke Radio Omroep deed aan ‘klantenbinding’. “Diep geworteld in het katholieke zuiden, reageerde de KRO positief en nodigde de Shuffles uit voor een auditie in Hilversum op 25 maart 1965. In de studio speelden ze liedjes van Adamo (‘Quand les roses’ en ‘Si j’amais’), Lucille Starr (‘The French Song’) en Buddy Holly (‘Look at me’).
   Het duurde lang voor de KRO opnieuw iets van zich liet horen. Maar op 6 oktober mochten de Shuffles live voor de radio optreden. Die dag was zo belangrijk dat ze door tientallen fans uitgezwaaid werden. Vóór de uitzending begon werd er nog gerepeteerd. De Shuffles hadden een half jaar na hun auditie nieuw repertoire ingestudeerd. Er was echter geen sprake van dat ze dat in de uitzending mochten vertolken, maakte regisseur Pierre Wijnnobel (1916-2010) onomwonden duidelijk. De trombonist had in het verleden platen geproduceerd van de Butterflies en de Fouryo’s. Over repertoire viel met hem niet te discussiëren. De Shuffles brachten daarom ‘Quand les roses’ en ‘Look at me’ in ‘Springplank’.

 

De prijs voor een avondje Shuffles ging omhoog tot 125 gulden. Bovendien richtte Jan van Hedel uit Hintham een fanclub voor de groep op. Omdat Jan bij een drukkerij werkte kwam er professioneel drukwerk. De Shuffles realiseerden zich het belang van een vaste aanhang. In het boek is te lezen dat er in 1965 zes keer per jaar een fanavond in de Kentering georganiseerd werd. Op zo’n avond speelden de Shuffles voor niets. De leden van de club hadden dan gratis entrée. Niet-leden moesten echter een rijksdaalder betalen. Dan kon je maar beter lid worden, was de boodschap.
   De Cats uit Volendam traden eveneens belangeloos voor de fanclub op, hoorde ik [HK] een jaar geleden van Hans van der Wereld. Hun manager Jan Buis begreep maar al te goed hoe belangrijk ‘vaste klanten’ waren.

 

 

 

 

De Shuffles waren in de tweede helft van de jaren zestig nog lang niet zo ver als de Cats. Ze hadden niet eens een manager. Met de komst van Jan Vis (1938-2007) kwam daar verandering in. Jan, zoon van een bloembollenkweker, was afkomstig uit Blokker in Noord-Holland. Samen met Ben Essing was hij vanaf 1956 de drijvende kracht achter optredens in de plaatselijke veilinghal ‘Op hoop van zegen’. Artiesten als Benny Goodman, Louis Armstrong, Rex Gildo en zelfs de Beatles traden in Blokker op. Jan verhuisde naar Den Bosch en organiseerde er samen met Paul Acket in 1966 een concert met de Rolling Stones in de Brabanthal.
   Vis besefte dat het goed was een popgroep vast aan zich te binden. In eerste instantie waren dat de Engelse Scorpions. “Met ‘Hello Josephine’ braken ze door. Het succes van zanger Peter Lewis c.s. was groot, maar gedragsmatig zorgden de jongens, die zelfs bij Mieke en Jan Vis inwoonden, voor nogal wat problemen. Mieke Vis-Verhoeven: “Zo erg zelfs dat Jan het al snel zo zat werd dat hij zei: of zij eruit of ik eruit. Hij heeft ze toen op sinterklaasavond op de boot naar Engeland gezet en de boot net zo lang nagekeken totdat hij zeker wist dat ze echt weg waren”.
   Na de Scorpions trok Vis de Shuffles aan als zijn vaste popgroep. Hans van Liempt: “Jan Vis uit Den Bosch had lucht gekregen van ons. Op een repetitieavond kwam hij kijken wat er mogelijk was. We waren toen net met een nummer van de Bee Gees bezig en Vis was direct overtuigd”. Een van hun favoriete Bee Gees nummers was het wat latere ‘Don’t forget to remember’.

In het boek is te lezen dat er niet lang onderhandeld werd. Ze kwamen overeen dat hij vanaf 1 januari 1968 exclusief alle boekingen ging doen. Zeventien procent van de inkomsten waren voor Vis, de rest voor de groep. Vis zou zorgen voor meer publiciteit, grotere zalen en meer inkomsten. Zo traden de Shuffles in de Kentering op met de Zweedse Hep Stars. Die hadden een grote hit met ‘Sunny Girl’, een liedje en productie van toetsenman Benny Andersson en Björn Ulvaeus. Daarnaast probeerde Vis alles in het werk te stellen om een plaatopname te regelen.
   De manager dacht vanzelfsprekend ook aan zijn eigen belang. “Met de Shuffles wilde hij in Hilversum een voet tussen de deur krijgen”.

 

 

Najaar 1968

 

 

 

 

Vis legde contact met met de Brabander Huub Terheggen. Die was programmaleider van de Nederlandse uitzendingen van radio Luxemburg. Omdat hij bovendien de muziekuitgeverij van het station runde wist hij tot stand te brengen dat de Shuffles onder zijn leiding in Hamburg studio-opnamen konden maken.
   In februari 1968 reden de leden van de groep in de Mercedes van Jan Vis naar de stad in het noorden van Duitsland. Het was steenkoud en het sneeuwde. Hamburg bleek een pokkeneind rijden.
   Hans van Liempt: “We waren nooit eerder in het buitenland geweest. Wat wisten wij nou? We waren boerkes uit Brabant, niks hadden we van de wereld gezien”.
   In de studio waren de Shuffles twee dagen bezig. Bovendien bezochten ze de plek waar de Beatles opgetreden hadden. Over twee nummers waren ze tevreden. Maar toen Jan Vis met de door Luxemburg gesponsorde opnamen contacten probeerde te leggen in de muziekindustrie ving hij overal bot.

 

 

 

 

De komst van gitarist Henk van den Heuvel bracht nieuw bloed. Met de groep Sweet Nothing had hij bij CBS al eens een single (‘Little One’) gemaakt en in België had hij voor de televisie opgetreden.
   De contacten van Vis met platenmaatschappij CBS bleken ineens niet vergeefs te zijn geweest legde Peet Kappen vast. In het voorjaar van 1969 werd hij door die platenmaatschappij gebeld. CBS had in Canada succes met ‘Madam o madam’. Omdat het een Franstalig liedje was wilden ze er bij CBS een Engelstalige versie van maken. Opeens dacht iemand aan dat Brabantse bandje waar ze een half jaar eerder een opname van hadden gehoord. Zou ‘Madam’ iets voor de Shuffles zijn?
   Zo’n kans wilde de groep niet laten lopen. Bovendien zou de plaat geproduceerd worden door Lion Swaab. In de ogen van de Shuffles was dat niet de eerste de beste.

 

Onlangs hoorde ik [HK] van Max Fijen, indertijd CBS-vertegenwoordiger, een en ander over Swaab. “In de jaren vijftig werkte Lion bij Asher (Rijnstraat 9, Amsterdam). Die firma verkocht o.a. naalden voor platenspelers en distribueerde het Belgische platenmerk Olympia in Nederland. Swaab was geen muzikant. Hij werd later vertegenwoordiger bij CNR”.
   Volgens Fijen was Swaab een slimme verkoper. “Als hij bijvoorbeeld een nieuwe plaat van de Selvera’s in zijn pakket had, belde hij de winkeliers alvorens de plaat aan te bieden. Met een verdraaide stem vroeg hij dan nadrukkelijk of ze die plaat al in voorraad hadden. Het antwoord was natuurlijk nee. Vervolgens ging hij als vertegenwoordiger bij die winkels op bezoek. Dan hoorde hij dat er al vraag was. Meteen werd er een flinke order bij hem geplaatst. Die truc haalde Swaab in Limburg (bijvoorbeeld bij Roeks, Heerlen), Brabant en Nijmegen steeds met succes uit”.
   Later speelde Lion Swaab een prominente rol als producer van populair repertoire, bij CNR en later bij Artone/CBS, adus Fijen. “Uit zijn vingers kwamen opnamen van Helma & Selma (CNR), Kilima Hawaiians en Johnny & Rijk”.

 

De Shuffles kenden Lion Swaab alleen van de popplaten die hij in de jaren zestig bij Artone opgenomen had. In het boek is te lezen: “Swaab was bekend geworden met de hits van ZZ en de Maskers, ‘La Comparsa’, ‘Dracula’ en ‘Ik heb genoeg van jou’. Het waren nummers die iedereen kende en die de Shuffles in hun begindagen vaak hadden gespeeld. Iedere jongen die gitaar wilde spelen had op ‘La Comparsa’ zijn vingers stuk geoefend. Het was een van de eerste klassiekers uit de Nederlandse rock & roll geworden en de man die het had opgenomen ging toch maar hun plaatje produceren. Geweldig toch”.

 

 

 

 

 

 

Het Franstalige liedje ‘Madam o Madam’ kreeg de Engelse titel ‘Madeleine’ mee. Wat er op de b-kant zou komen leek minder belangrijk. Gitarist Henk van den Heuvel kwam met een ideetje. “Ik had in het verleden bij Sweet Nothing al eens wat dingetjes uitgewerkt. Maar dat was niet verder gekomen dan het stadium van een idee. Hoewel ik altijd wel rondliep met melodietjes en deuntjes in mijn hoofd, had dat nooit geleid tot een uitgewerkt nummer met een kop en een staart. Maar toen moest het gewoon. Ik ben er ’s avonds na mijn werk eens voor gaan zitten en heb toen met een pilsje en mijn gitaar erbij een paar van die ideeën uitgewerkt. Dat resulteerde in een paar liedjes, die ik de volgende repetitie meenam”.
   Van de vier min of meer uitgewerkte songs sprong er één uit. “Het was een melodieus liedje, dat als werktitel de strofe meekreeg die in het refrein steeds werd herhaald: ‘Cha-la-la I need you’”
   Jan Vis was net zo’n verkoper als Lion Swaab. Hij vertelde de mensen bij CBS dat de Shuffles naast fantastische muzikanten ook uitzonderlijk talentvolle songschrijvers waren. “Nou, vooruit dan maar”, zou Swaab gezegd hebben. “Stuur maar een bandje met een paar eigen nummers op. Het minst slechte halen we er dan wel uit”.

 

Lion Swaab kon zich wel vinden in ‘Cha-la-la I  need you’. Het was toch maar de b-kant. Maar nu kwamen de belangen om de hoek kijken. Een van zijn Gooise vriendjes was orkestleider Pi Scheffer (1909-1988). Die zou de tekst wel corrigeren.
   Componist Henk van den Heuvel: “Dat was mijn eerste kennismaking met hoe het in dat wereldje werkte. Mijn oorspronkelijke tekst werd op enkele onbeduidende details na volledig intact gelaten. Het had niks om het lijf. Echt niks. Er zat natuurlijk iets achter. Voor dat klusje kreeg die Scheffer van Swaab een leuk bedragje”.
   Het was nog niet afgelopen. “Swaab was zo bijdehand om zijn pseudoniem Brian Goldwyn als mede-auteur onder de titel te zetten. Ik snapte vrij snel hoe de vork in de steel zat, hoe geheimzinnig Swaab daar aanvankelijk ook over deed. Maar wat kon je doen? Je accepteerde dat soort dingen gelaten. Het werkte twee kanten uit, ook daar was je snel achter. Wij hadden iets aan hem en hij had iets aan ons”.
   Ten tijde van het schrijven van het boek was het natuurlijk achteraf-gepraat. ‘Cha-la-la I need you’ was in eerste instantie bestemd als opvuller, voor de b-kant.
   Zanger Albert liet opschrijven: “Lion Swaab was een heel gehaaid zakenmannetje. Een klein joods ventje met een hele grote bek. Money makes the world go round – daar draaide bij Swaab alles om. Hij was enorm commercieel ingesteld, hij had connecties en wist precies waar Abraham de mosterd haalde. Dat was voor ons belangrijk. Lion was overigens een aardige man, prettig en hoffelijk in de omgang”.

 

De opname had plaats in Nederhorst den Berg, op 22 augustus 1969. Een week dus na het Woodstock-festival met artiesten als Santana, Joe Cocker, Jefferson Airplane, Crosby Stills & Nash, de Who en Janis Joplin. Een nieuwe tijd, ‘The Age of Aquarius’, was aangebroken. Die sfeer was er zeker niet bij de opnamen die onder supervisie van Lion Swaab plaatsvonden.
   Hans van Liempt: “We hebben in de studio geen noot gespeeld. We wisten wel dat het vaak zo werkte. De Cats speelden bijvoorbeeld ook niet op hun platen. Maar het kwam voor ons gevoel toch een beetje als gezichtsverlies over”.
   Arrangeur en orkestleider was pianist Martin Gale (1930-1989). Onder zijn eigen naam Rinus van Galen was hij actief bij opnamen van bijvoorbeeld het Cocktail Trio, Bassie en Adriaan en ‘Mien waar is mijn feestneus’, de karnavalshit van Toon Hermans in 1968.
   Hans van Liempt: “CBS kocht studiotijd voor veel geld. De muzikanten moesten zo snel en effectief mogelijk opnemen. We deden niet moeilijk. En trouwens, wie waren wij nou. We waren al lang blij dat we eindelijk een plaatje mochten maken”.

 

Albert West(elaken) en de andere Shuffles hoefden dus alleen maar in te zingen op de vier sporen-band. Na drie uur konden ze weer naar huis. “Een beetje met een kater. Je bent euforisch, de adrenaline zit in je lijf. Je hebt met het orkest in een studio gestaan. Beroemde musici [Benny Behr, Sem Nijveen] hebben jouw nummer gespeeld en dan keer je voor je gevoel met lege handen terug. Geen cassettebandje of niks. Je kon thuis niemand iets laten horen”.
   Henk van den Heuvel: “Wat ze er van zouden maken, daar wisten wij niks van. We hadden geen zeggenschap over het resultaat. Je was de componist, je was de tekstschrijver, het was jouw kindje. We accepteerden alles, zo mondig waren we niet”.

 

 

 

 

De release van de single ‘Madeleine’ stond gepland voor 9 september 1969. De meiden van de perserij en de inpakafdeling brachten de beslissers van CBS echter op andere gedachten. Ze vonden de b-kant ‘Cha-la-la I need you’ veel leuker.
   Albert West: “Swaab was natuurlijk niet achterlijk. Die had wel in de gaten dat hij moest luisteren naar de stem des volks. Ons plaatje was geen progressieve underground muziek, geen ingewikkelde psychedelica of hippe jazzrock. Dit was muziek die door de werkende jeugd zou worden gewaardeerd en gekocht. En dan vooral door de meiden. Die inschatting had hij gauw genoeg gemaakt. Hij zou wel gek zijn geweest als hij die reacties en signalen zou hebben genegeerd”.
   Swaab was bovendien ‘mede-auteur’ van ‘Cha-la-la I need you’.

 

Platen worden niet zo maar een hit. Om de top 40 te bereiken moest er flink actie gevoerd worden. Nu was het een zegen dat de Shuffles een ambitieuze manager en een fanclub met bijna duizend leden hadden.
   In het boek van Peet Kappen wordt goed duidelijk wat de aanpak was. “Samen met Jan Vis stelde het fanatieke fanclub-bestuur een plan de campagne op. De doelstelling was simpel. Nederland moest massaal ‘Cha-la-la’ gaan horen en daarna het plaatje even massaal gaan kopen. Vis en de fanclub pakten de zaken serieus aan. Vis beschikte over een strategische blik. Mary Heymans, destijds voorzitter van de fanclub: ‘Waar hij het vandaan haalde weet ik niet, maar volgens mij was het nog niet eerder gebeurd dat een manager samen met een fanclub een strategie uitdokterde die een hitsingle moest opleveren’”.

 

 

 

 

Stan Haag (foto Hans Becker)

 

 

Een pakkende slogan was belangrijk. De kreet ‘Help een Brabantse groep in de hitpuree!’ appeleerde aan het gevoel van achterstelling dat kennelijk nog steeds leefde onder de Brabantse jeugd. Hier lag een kans om Brabant muzikaal eens fors op de kaart te zetten.
   De fanatieke fanclubleden plakten de hele regio vol met posters. Op fanavonden werden voorbedrukte briefkaarten verspreid om ‘Cha-la-la I need you’ als verzoeknummer in de programma’s van Stan Haag, Tineke, Gerard de Vries, Rob Out, Lex Harding en Jan van Veen aan te vragen. Eventuele twijfelaars werden nog geholpen. “Aanvragen voor de verjaardag van mijn opa, voor de meisjes in onze klas, voor Pietje die m’n maat is, omdat ik fan ben, voor mijn vriendin, omdat er nu eindelijk een plaat is van een goede Brabantse groep”.
   Het werkte perfect. Veronica en Hilversum III kregen wekelijks stapels post binnen. Stan Haag, presentator van het verzoekplatenprogramma ‘Jukebox’ op Veronica, zou in de uitzending uitgeroepen hebben: “Het lijkt hier wel de Shuffles-show, lieve luisteraars. Zo ontzettend veel briefkaarten krijgen we met dit verzoeknummer”. De single van de Shuffles kreeg heel wat airplay.

 

Daarmee hield de actie niet op. ‘Cha-la-la I need you’ moest niet alleen bekend worden maar ook in de Nederlandse hitparade komen. Jan Vis slaagde erin een lijst van 130 platenzaken te bemachtigen die door Veronica gebeld werden in het kader van de top 40.
   Kappen: “Met dat soort informatie konden ze vooruit. Het plan was simpel. Vanuit de fanclub vormde men teams die een aantal zaterdagen op rij naar alle uithoeken van het land reden om zoveel mogelijk singles te kopen bij handelaren die op de lijst van Vis stonden. Het beste was dat zo’n vier, vijf mensen tegelijk naar een stad gingen. Bij de verschillende platenzaken ging je dan om en om naar binnen. Je kocht iedere keer een of twee singles, en dat moest een keer of twee, drie met tussenpozen worden herhaald. Op die manier werden er op een zaterdag zo’n honderd singles per team gekocht. De fanclub betaalde de plaatjes, die vervolgens op de fanavonden weer, tegen korting, werden verkocht. Kwam de fanclub er financieel niet uit, dan waren de Shuffles altijd bereid om een paar keer voor niks te komen spelen”.
   Misschien is dit verhaal een beetje overdreven, denk ik [HK]. Winkeliers waren nogal terughoudend met de inkoop van singles die nog niet genoteerd stonden. Maar op zijn minst gedeeltelijk kan het zo gegaan zijn.

 

Hoe dan ook, het harde werken werd na twee weken beloond. ‘Cha-la-la I need you’ kwam op 27 september 1969 op nummer 36 de top 40 binnen. De plaat steeg week na week op de lijst. Aanleiding voor Willem van Kooten om op een fanavond poolshoogte te nemen. “Hij wilde de verhalen over de massaal bezochte avonden wel eens met eigen ogen aanschouwen. Iedereen herkende de beroemde diskjockey en Van Kooten [Joost den Draayer] genoot met volle teugen. Toen hij weer wilde vertrekken gaf Bert van Schip van de Kentering hem nog vlug tien flessen van zijn beste cognac mee. Je wist maar nooit waar het goed voor was”.
   Toen de plaat doorsteeg tot in de top tien vond in Rosmalen een grootscheepse huldiging van de Shuffles plaats. Hans van Liempt in 2011: “Dat was echt ongelooflijk. Bij café Juliana stond op 3 november een open auto klaar om ons door het dorp te rijden. Toen we via de Dorpsstraat naar de Kentering gingen stonden daar werkelijk honderden mensen. Ik heb later gehoord dat er zo’n tweeduizend langs de route hebben gestaan op een gewone maandag. In de Kentering werden we door het gemeentebestuur gehuldigd”.

 

Het leek er even op dat ‘Cha-la-la I need you’ ergens onder in de top tien bleef hangen. Tijd om nogmaals in actie te komen. “Jan Vis had wel een idee. Lion Swaab kende tv-producer Fred Oster goed en ook Willem Duys was een vriendje van Swaab. Hun programma ‘Voor de vuist weg’ was veruit het meest bekeken programma op de Nederlandse televisie. Swaab legde contact met Duys”.
   Op 11 november 1969 mochten de Shuffles hun hit in de Vuist brengen. “Er zou zonder instrumenten worden opgetreden. Albert werd als blikvanger vooruitgeschoven. De drie anderen werden als een soort Supremes daarachter geplaatst. Alleen de solozang moest live, de rest kwam van een band. De gevolgen waren enorm”.
   Albert: “De impact was ongelooflijk. Van het ene op het andere moment wezen mensen naar je als op de bus wachtte. Ik werd herkend en vond het heerlijk”. Henk van den Heuvel: “Als je door de stad liep werd je aangesproken. In de winkel stootten mensen elkaar aan en wezen naar je. Als je thuis was ging de bel en stonden er van die giechelende grietjes aan de deur. Die wilden een praatje maken, met je op de foto en ze vroegen om een handtekening”.

 

 

 

 

‘Cha-la-la I need you’ steeg door naar de tweede plaats in de top 40. In die tijd stond ‘Oh Well’ van Fleetwood Mac aan de top. Hans van Liempt: “Van Jan Vis hoorden we dat er bij Veronica gesjoemeld was met de verkoopcijfers. Er waren van ‘Cha-la-la’ veel meer singles verkocht dan van ‘Oh Well’ en op basis van de verkoopaantallen hadden we dus gewoon op één moeten komen”. Albert: “Ik hoorde dat de verschillen qua verkoop echt heel groot waren. Wij verkochten de helft meer. Niet een paar plaatjes meer, nee gewoon de helft meer. Maar toch kwamen we niet op de eerste plek”. Henk van den Heuvel: “Rob Out schijnt bij de vergadering van de top 40 gezegd te hebben: kom op jongens, we kunnen zo’n kutplaatje als ‘Cha-la-la I need you’ bij ons toch niet op nummer 1 hebben. En zo zal het wel gegaan zijn, denk ik. Voor de internationale uitstraling, die de top 40 wilde hebben, was een smartlapje op de hoogste plaats ongewenst”.
   Hoe dan ook, op 13 februari 1970 ontvingen de Shuffles een gouden plaat. “Veronica was goed vertegenwoordigd”, is in het boek te lezen. “Rob Out, Adje Bouwman, Jan van Veen, Robby Dale en Gerard de Vries waren in hotel Gooiland”.

 

 

 

 

Het succes oversteeg de grenzen van Nederland. In Engeland en de VS was er totaal geen belangstelling voor de nederpop-single. In de rest van de wereld wel. In de meeste landen waar ‘Cha-la-la’ een hit werd gebeurde dat door middel van een cover in de lokale taal – zoals de Shuffles zelf een cover van ‘Madam o Madam’ als a-kant opnamen, of moesten opnemen. Alles bij elkaar zouden er ongeveer vijf miljoen platen van het Nederlandse liedje verkocht zijn.
   Henk van den Heuvel, die zich op instigatie van Lion Swaab, Hank Hillman was gaan noemen, kwam samen met zijn ‘mede-auteur’ dus het beste uit de bus. (Over de rol en inkomsten van de muziekuitgeverij zijn in het boek geen mededelingen gedaan). Albert West: “Henk had ‘Cha-la-la’ geschreven en zijn naam kwam als componist bij het nummer. Maar we waren teamspelers en ons geluid werd door ons vier bepaald. Wij vonden het daarom logisch de inkomsten met zijn vijven te delen. Dat gold voor de vier Shuffles plus Jan Vis. Dat was gewoon een mondelinge deal, die we bij de repetitie maakten en nooit officieel vastlegden. Henk ging daarmee akkoord.
   We wilden allemaal tekenen als componist, maar dat raadde Lion Swaab ons af. Er ontstond een gentleman’s agreement. Henk tekende als componist en we zouden dan alles delen. Daar is naderhand een hoop gedoe over gekomen”.

 

Henk van den Heuvel bekeek de zaken vanuit een andere gezichtshoek. “Het was een merkwaardige afspraak, laten we eerlijk zijn. Ik ben de componist, heb het nummer bedacht en geschreven, en ik krijg evenveel als degenen die het niet hebben geschreven en niet hebben bedacht? Dat is niet erg logisch, wel? Maar goed, ik heb er toen geen groot punt van gemaakt. Ik heb me positief en loyaal opgesteld door met die afspraak akkoord te gaan. Naïef, achteraf, maar ik wilde graag de lieve vrede bewaren”.
   Het succes werkte de problemen misschien wel in de hand. Zo gaat dat vaak als het om veel geld gaat. Dat bleek bij ‘Bitter Tears’, de tweede single. Componist Henk van den Heuvel: “Ik had naast de melodie ook de tekst geschreven. Althans daar ging ik van uit. Bij mij heette het liedje ‘Loving You’. Pas in de studio merkte ik dat Hans van Liempt een alternatieve tekst had aangedragen, die door CBS was gekozen. Ik wist daar niks van en vond dat niet prettig, om het voorzichtig te zeggen. Daar hadden we het op z’n minst toch ever over kunnen hebben. Dat gaf al aan dat de sfeer aan het veranderen was”.

 

 

 

 

Albert Hammond en Albert West

 

 

Het succes van de Shuffles duurde niet lang. Al in 1970 werd het minder. “De irritaties namen toe. Het einde kwam in zicht. Drummer Jan van Creij gooide de knuppel in het hoenderhok. Tijdens een repetitie kwam het hoge woord eruit. Hij besteedde er niet veel woorden aan maar zijn zin was over. Hij stopte met de band. Van Creij wilde nog blijven tot er een opvolger was, maar hij had zijn beslissing genomen”.
   Hans van Liempt was in 1971 de volgende. Het moment was niet gunstig. De langverwachte LP kwam eraan. Bovendien zouden de Shuffles op toernee door Zuid-Afrika gaan. Tijdens een vergadering nam Van Liempt het woord. “Jongens, ik heb wat te zeggen. Ik heb er nog eens over nagedacht, maar mijn besluit staat vast. Ik stop er ook mee”. Iedereen was laaiend.
   De belangstelling bij de zaaleigenaren werd flink minder. Op 22 mei 1972 kwam het einde. Na een optreden in zaal Den Horst in Haghorst gaven ze elkaar een hand. De Shuffles hielden op te bestaan. Maar de solo-carrière van Albert West was begonnen. Henk van den Heuvel: “Voor mijn gevoel stuurde Jan Vis aan op het einde van de band. Hij zag veel meer toekomst en mogelijkheden voor Albert als solo-zanger. De Shuffles hadden hun tijd gehad, helaas”.
   Albert: “We gingen als vrienden uit elkaar. We wisten dat het voorbij was en voor mij persoonlijk voelde het einde als een verlossing. Ik dacht al een tijdje aan een solo-carrière. Die laatste periode was me weer duidelijk geworden dat ik een solist was, geen teamspeler”.
   Albert West maakte heel wat hits. Vooral zijn versies van ‘Ginny Come Lately’ (Brian Hyland), ‘Tell Laura I love her’ (Ray Peterson) en ‘Put your head on my shoulder’ (Paul Anka) in 1973 deden het goed. ‘Give a little love’, een duet met songwriter Albert Hammond in 1986 bracht hem opnieuw in de top 10. In 2005 stond Albert West nog genoteerd met een cover van ‘Amarillo’ (Tony Christie).

 

Harry Knipschild
17 januari 2014

Henk van den Heuvel, componist van 'Cha-la-la I need you', is onverwacht op 11 januari 2014 overleden.
Albert West is op 4 juni 2015 overleden.

   

Clips

* Virtues, Guitar Boogie Shuffle, 1959
* Marty Robbins, El Paso, uit 1960
* Dave Berry, This strange effect, 1965
* Hep Stars, Sunny Girl, 1968
* Shuffles, Cha-la-la I need you, 1969
* Shuffles, Bitter Tears, 1970
* Albert West & Albert Hammond, Give a little love, 1986
* Flippers, Hits medley (o.a. Sha la la I need you), 2009
* Albert West in Toffe Gasten, 2012

 

Wie nog veel meer interessante details wil weten over de Shuffles raad ik aan het boek The Shuffles. En toen kwam de hit van Peet Kappen te lezen. Bedankt Jelle Quak voor het uitlenen.