473 - De comeback van Paul Anka in 1974

 

 

Paul Anka, op 30 juli 1941 geboren in Ottawa (Canada), was een van de meest actieve artiesten in de jaren vijftig, zestig en zeventig. In 1955 al slaagde hij erin op de plaat te komen. Twee jaar later brak Paul internationaal door met het door hem zelf geschreven ‘Diana’, een productie van Don Costa. Hij was nog maar nauwelijks zestien jaar.  

   Evenals Buddy Holly schrok Anka er niet voor terug om de wereld rond te vliegen. Overal manifesteerde hij zich. Paul liet zich gelden in Australië, Finland, Zuid-Amerika, Italië, Parijs, noem maar op. Anka was niet alleen liedjesschrijver en zanger. Hij trad op in films en niet te vergeten – hij was zakenman. Paul had een eigen muziekuitgeverij, Spanka Music. Tom Jones scoorde in 1971 met ‘She’s A Lady’, door Anka geschreven en gepubliceerd door Spanka. Frank Sinatra vereeuwigde ‘My Way’, een Frans lied, waarvan Paul de rechten had verworven voor Spanka Music. Opnieuw was het Don Costa, die voor de productie verantwoordelijk was.

   Paul Anka was toe aan een echte comeback. Bob Skaff (1931-2012) en Rick Hall (1932-2018) leverden een belangrijke bijdrage.

 

 

 

 

 

Veel blanke Amerikaanse teenager-artiesten van het eerste uur raakten vanaf 1964 op de achtergrond als gevolg van de British Invasion – zoals Frankie Avalon, Bobby Vinton, Bobby Vee en Bobby Rydell. Dat gold ook voor Paul Anka. Als zakenman wist hij het hoofd evenwel internationaal boven water te houden. Hij kocht bijvoorbeeld de plaatrechten van zijn oude hits als ‘Diana’, ‘Puppy Love’, ‘Lonely Boy’ en ‘Crazy Love’ en baatte die zelf uit. 

   In 1975 publiceerde Greg Shaw een artikel over de artiest in Billboard. Daarin schreef hij: “Through his publishing company, Spanka, he controlled all publishing rights. Spanka, originally run by Anka’s father, is today one of the largest music publishing interests, heavily involved in the international licensing of hit songs from France, Italy and other countries, in addition to Anka’s own huge catalogue.

    In 1969 it looked as though his days as a recording star might be at an end.

    A lot of it had to do with the times. Surf music, Beatle rock, folk rock, acid rock, these were the trends that dominated the charts in the mid-Sixties. And Anka wasn’t interested in trying to be something he wasn’t”.

 

 

 

 

Anka had hem uitgelegd hoe hij in het leven stond: “I never got into the acid-rock thing. I understood it, intellectually, but to me there always had to be a structure, a song and a sense of professionalism”.

    Paul pakte zijn loopbaan op een eigen manier aan. “During those years he built up his stock internationally, recording songs in Italian, French and German for release in those countries, and selling a steady quantity of whatever records he issued to his faithful fans.

    Those weren’t exactly down-and-out days, although Anka remembers commiserating with Neil Sedaka, Bobby Darin, Carole King, Neil Diamond and others he’d come to know during the heyday of New York teen pop. These were people who shared his convictions as to what music should be, and like most of those who’d reigned in the early ’60s they were having trouble weathering the middle years of the decade”.

 

Paul Anka voelde de tijdgeest wel degelijk aan. Zo trad hij in 1971 op als ontdekker van Steve Goodman en John Prine, die hij bij Atlantic Records onderbracht. Aan Shaw liet hij weten: “I admired the Bob Dylans and Tim Hardins. [But] the kind of songs I was writing and always have written are different from that. I like that big sound, and I believe it’s possible to make a meaningful, personal statement within that style. You don’t have to sit on a stool alone with an acoustic guitar to say something real”.

    Greg Shaw: “Anka’s greatest success in the early ’70s was as a songwriter. He wrote a series of songs intended for other singers who were out of favor and needed a hit, giving Wayne Newton and Sammy Davis, Jr. their biggest hits in years.

    But it was ‘My Way’, written for Frank Sinatra, that caused the biggest stir. The song could not have been better tailored to the singer, and it brought Sinatra to the attention of an entire new generation.

    ‘She’s a Lady’ gave Tom Jones a similar lease on life, and by that point Anka was besieged with offers from over-the-hill singers who wanted a hit”.

 

 

 

Donny Osmond had in 1972 een nummer één hit met de Paul Anka song ‘Puppy Love’ (uit 1960). Aan Karen Fleeman vertelde Donny drie jaar later: “We were at Caesar’s Palace [in Las Vegas] one night and he was singing a medley of his songs that other people had recorded. He came down into the audience until he found me, and then sang ‘Puppy Love’ right next to me”.

    Broer Alan Osmond prees de Canadees: “He really is very inventive, that’s what I noticed about him. He did a song where he just started making up lyrics. You can tell he’s a good writer. It was fantastic. Paul would introduce people in the audience by making up songs about them. The song would leap from one person in the audience to another. It’s just amazing how he can rattle out the lyrics, right off the top of his head. I think there are very few people who are gifted with putting words together that sound right, and I think that Paul is one of those people”.

    Anka wist zijn liedjes en zich zelf goed te ‘verkopen’.

 

 

 

 

In 1974 zette Paul Anka, 33 jaar, een nieuwe stap in zijn loopbaan. Het zinde hem niet dat hij als artiest al lange tijd zelf niet meer hoog in de hitlijsten te vinden was. Een familielid, Bob Skaff, bracht hem in contact met United Artists Records, waar hij op dat moment werkzaam was.

    Paul raakte geïnspireerd om nieuwe wegen in te slaan, aldus Shaw. De artiest ging werken in de Fame-studio van Rick Hall, waar eerder Wilson Pickett, Bobby Womack en Aretha Franklin opnames gemaakt hadden. Anka liet zich begeleiden door dezelfde studiomuzikanten. Die wisten hoe je zwarte muziek voor een groot publiek kon brengen. “I had to put in time developing my credentials all over again, after being so long without hits. And I needed a new sound, which came about when I went to Muscle Shoals, and when I started using Odia”.

   Shaw legde het uit: “Odia Coates [1941-1991] is a black singer that Anka discovered in a small San Jose club. She now tours with him, does a featured spot in his show, and has an album of her own coming out on United Artists. It’s her voice that answers Anka’s on ‘Having My Baby’.

   I wondered if there wasn’t also some change in the general climate, a return of sorts to the musical values that Anka had always adhered to.

   ‘Absolutely. I can feel it changing, and people I talk to have the same feeling. People need real songs, about real human things. It always has to come back to that’”.

 

 

 

 

 

Paul Anka was dankzij ‘Having My Baby’ weer helemaal terug in de platenbusiness. Aanleiding voor het Amerikaanse vakblad Record World om de artiest in het zonnetje te zetten. Dat gebeurde op 22 februari 1975. In de top van de hitlijst van die week vonden we onder anderen Linda Ronstadt (You’re no good), Average White Band (Pick Up The Pieces), Doobie Brothers (Black Water), Eagles (Best Of My Love) en Grand Funk Railroad (Some Kind of Wonderful).

   Niet alleen verscheen Anka met een foto op de voorpagina. De redactie besteedde maar liefst 72 pagina’s aan de carrière van de Canadees. Het supplement werd natuurlijk mogelijk gemaakt door iedereen die zich door middel van advertenties met Anka wilde verbinden. Anka had in die tijd zeer veel ‘vrienden’.

   Lenny Beer mocht hem interviewen in een ‘candid conversation’. “Anka is unafraid to examine his career and his objectives realistically”, zo begon hij zijn bijdrage. 

 

Paul bevestigde nog eens dat hij volledig eigenaar geworden was van al die hits die hij in het begin van zijn loopbaan tot stand gebracht had. “When I left ABC, I bought everything back for a quarter of a million dollars. I bought the rights to the tapes because I didn’t want to compete with myself and I felt that this could happen again. I knew my voice was changing and I just didn’t want any inferior product out there. I wanted control of it, so it cost me a quarter of a million dollars for publishing and tapes”.

 

Veel teenageridolen van weleer probeerden het hoofd boven water te houden door in het oldies-circuit op te treden. Anderen werden uitgenodigd. “[Impresario] Richard Nader came to me. He called me and he said, ‘I want you on my first show, with Chuck Berry’.

    I said, ‘Look, Richard, I don’t live in the past. I love the concept of it because it’s going to give a lot of guys work and that’s great and those records are great records’”.

    Zelf meedoen, daar voelde hij niets voor. “I passed and I said I didn’t want to be on any of those shows”.

    Paul had andere ambities – voor de langere termijn. Hij wilde de overstap maken naar het grote entertainment. Al in 1961 trad hij op in de Copacabana. “I felt that a whole new thing was going to happen and we’d all be out of business if we didn’t have some kind of credibility as performers so I wanted to get into it myself. Bobby Darin [die ‘Mack The Knife’ nieuw leven had ingeblazen] and I were quite tight there for a while. We were the two guys that were working the nightclub circuit. I felt that if you weren’t a performer and if you weren’t a working act that the record thing if it wasn’t there, forget it, you’d be out of business”.

 

 

 

 

Tijdens de snelle opkomst van de Britse popmuziek in de sixties richtte Anka zich tot een ouder publiek. “I established myself as a performer and really wasn’t writing. I was coming out with nothing. I had ‘The Longest Day’ [film], the ‘Tonight Show’ [televisie], I mean I was making good money as a performer. I was pulling in six, seven hundred thousand a year when I wanted to work”.

    Op de duur was dat niet voldoende. “1968-69 I really started getting back into it. I was hungry and very concerned and wanted to really get into it again. And I think ‘My Way’ was the turning point”.

    Paul sloot een contract af bij Buddah, het platenbedrijf van Neil Bogart. Een echte hit leverde dat niet op. “I had an offer at Columbia if I wanted it. I had spoken with Jerry Wexler. I placed John Prine over there at Atlantic. There were some places I could have gone to, but it wasn’t family feeling”.

    Hoe moest het verder?

 

 

 

 

 

Bob Skaff, werkzaam bij  diverse platenmaatschappijen, bood een helpende hand. Anka: “I’d known Skaff for years as a friend and Bob was with Imperial, was with Liberty, and I always thought well maybe I’d go with Bob at Liberty and Imperial and they said well they don’t need me and our friendship was more important and I didn’t want to get there and get into a hassle if I wasn’t selling. We were always buddies”.

    Door Bob kwam hij terecht in Muscle Shoals, van waaruit Rick Hall opereerde. Hun producties werden door United Artists op de markt gebracht. “Bob was at Fame with Rick and they had the company through UA and they had some respectable hits. The product was Rick Hall product, it was good, but they didn’t have anybody on the label like Paul Anka”.

    

Dankzij Skaff kwam Paul anno 1972 in contact met Rick Hall. “I spoke to Rick, told him my feelings – what we wanted to do. There was no big bread talked at all, the main thing was to get the product and we got the association going with Rick Hall because of Skaff”.

    Volgens Paul waren ze bij Fame blij met zijn komst. “Rick was excited because there was nothing going anyway. Bob was really the guy who was the believer. We cut a record, a cover record very quickly which could have been a mistake called ‘Flashback’, which made some noise. It was a good record and an association developed out of it; myself, Bob and Rick”.

    ‘Flashback’ deed het met name goed in Nederland. Met dat nummer verscheen hij voor het eerst in de top 40 van radio Veronica. In de VS bereikte de single echter geen hitnotering. “It made some noise”, gaf Paul aan.

 

Bij United Artists had Rick Hall een eigen label: Fame. De banden werden in die tijd echter verbroken. “Rick’s thing took a little turn and they dissolved with UA”. Het Fame label hield op te bestaan. Skaff stapte over naar United Artists. Anka wist een rechtstreekse oveeenkomst te bedingen met de toenmalige directeur, Mike Stewart.

    Anka: “I didn’t ask for any money up front, I didn’t want any guarantee. There was no big sales pitch on UA’s part, still the key and reason I went there was because of Bob Skaff, because of his promotion abilities”.

 

 

 

 

Rick Hall bleef wel betrokken als producer van Paul Anka. “When Rick got his thing straightened out and I was now under the banner of UA, I went up to Tahoe; I started writing ‘Having My Baby’, went back down to Muscle Shoals. I started getting into the UA team, all the guys that knew how to do the job”.

    Paul vertelde hoe het gegaan was. Tom Jones, die eerder gescoord had met de Anka-song ‘She’s A Lady’, ging niet in zee met ‘Having Your Baby’. Paul nam zijn song nu zelf op.

    Achteraf was het makkelijk praten, bekende hij in 1975. “Of course, it’s easy with a hit record. The record took off faster than we all thought – the mysterious elements always prevail with records, nobody knows. They’re all in the woods till it happens and then they come out. It’s always been that way, it always will be. The main thing is that when it does happen that everybody’s in there honestly pitching, and the love affair started.

    Well, all of a sudden a nice team started developing. There were some groovy people I liked at United Artists [UA], everything started coming together and we started selling product and it all came through.

    Bob went out and broke his buns – Bob and all the guys – and finally we had something.

    It happened bigger than I thought it would. I knew it was a hit song, the song was given to Tom Jones and turned down; [manager] Gordon Mills heard the song. Skaff came up with the idea for Odia Coates on the record; it was a good record, nobody knew what would happen with the record. Bob took it and tested it around the country. We knew that’s what we were going to go with. Everyone will attest to the fact at UA that it happened so God – damned quick we don’t know what happened. It just went and that was it. End of that page. So now we’re into it”.

 

 

 

 

In 1975 had Al Teller bij United Artists de plaats van Mike Stewart ingenomen. De nieuwe directeur van de platenmaatschappij kreeg eveneens de gelegenheid om zijn zegje te doen in Record World.

    “Paul Anka came to United Artists Records as a result of a distribution deal United Artists had with Fame Records and Fame’s owner, Rick Hall.

    After the Fame label was discontinued, United Artists decided to assume recording responsibilities for two Fame artists, Paul Anka and Odia Coates.

    This arrangement, masterminded by Hall, Mike Stewart, then president of United Artists, now chairman of the board, United Artists Music and Records group, Bob Skaff and Anka himself, lead to what has become one of the most successful collaborations between artist and record company in recent times”.

 

Al Teller zat er boven op toen de single van Paul Anka naar de top van de hitlijsten doorschoot. “The week I assumed the presidency of the company, was the week that ‘Having My Baby’ went to number one, so I got involved with Paul at a fairly auspicious point”.

    Een van de eerste dingen die hij deed was het bijwonen van een optreden van de artiest. “I visited Paul in Cleveland, where he was appearing. I was knocked out by his performance, his ability to work an audience and his overall showmanship. My initial impression of the man was one of an artist who personifies the phrase ‘total professional’”.

    In zijn nieuwe en verantwoordelijke functie liet hij zich – niet verbazingwekkend – positief uit. “Paul is, without question, one of the most talented all-around music people I’ve ever met in my life. For years he’s been a brilliant songwriter, has had enormous record success in the past, and is a consummate showman in person.

    In addition he has a certain warmth and charm onstage and an ability to deal with people, both his audience and professionals within the business, that makes working with him not only a pleasure, but a learning experience for anybody who gets involved with him. You really can learn from the man. He has a tremendous awareness of the music market, what the word entertainment means. In fact, I think the word entertainer for him is well deserved – and in capital letters”.

 

 

 

Teller verbaasde zich erover dat het Anka-publiek van alle leeftijden was. “I was amazed at the wide range of people who were enjoying Paul. It ranged from eight to, if not eighty, to the late sixties. It was a combination of young kids, teenagers, parents, grandparents, males, females – every last one of them thoroughly had a good time. He has a remarkable ability to transcend age categories, and as his international success attests, national barriers as well”.

    Met zijn composities wist de artiest iedereen te raken. “If you look at the hit songs that he’s recorded himself, as well as the songs he’s written for other artists, they are predominately about people and relationships and feelings that people have for one another. Those kinds of simple human emotions, expressed as capably as Paul can, reach an untold number of record buyers. Anytime you sell 2 million singles, you’ve got to be appealing to more than simply a young teenager”.

    De platendirecteur was vol bewondering voor de artiest die nu opereerde op het United Artists label. “The man’s been in the business for close to 20 years and his sense of the business is enormous. He’s very adept at being able to recognize in other people whether or not they have the capabilities to execute their responsibilities. Once he makes that determination, he does put a large measure of trust in their judgment, but on the other hand, never quite surrenders what he considers his personal responsibility to evaluate their performance.

    He trusts people; on the other hand, he always challenges people to re-think their position, to prove that their position is the correct one; a very exciting kind of dialogue results”.

 

 

 

 

Voor Anka en zijn platenmaatschappij was het zaak om het nieuwe succes te continueren. De tijden waren veranderd. Albums hadden een steeds belangrijkere plaats veroverd in de muziekindustrie. Een hitsingle was mooi, maar die diende vooral om de mensen zover te krijgen een langspeelplaat aan te schaffen. Een nieuw nummer, ‘One Man Woman, One Woman Man’, moest de kar trekken.

    Teller in 1975: “I was involved in the total marketing campaign for the album, which was an across-the-board campaign in the sense that it hit a very large cross-section of the record buying public because of Anka’s broad appeal. We hit very strongly at the top 40 level, and at the middle of the road level and had album success at both levels. I felt that we needed a second single off the album to further establish the fact that Paul had returned and returned to stay.

    After discussions between Paul and myself, it was agreed that ‘One Man Woman’ was the one. The song was recut, and the rest, to coin a cliche, is history – we had a second top 10 record. Paul has sustained himself on top 40 radio for almost seven months, and his acceptance with the album-buying public is increasing daily”.

 

Het album ‘Anka’ belandde inderdaad in de top tien van de Amerikaanse elpee-hitlijst. Dat was eerder alleen gebeurd met een verzamelplaat van al zijn teenager-hits: ‘Paul Anka sings His Big 15’ (in 1959). ‘Anka’ wist de gouden status te bereiken – een verkoop van meer dan 500.000 stuks.

    Ook ‘I don’t like to sleep alone’ kreeg een plekje in de toptien van Billboard. De samenwerking met Odia Coates had goed uitgepakt.

 

 

 

 

 

Teller uitte zich optimistisch over de toekomst. “Paul is going to be one of the biggest recording stars in the industry. I think there’s no question but that Anka has incredible potential as a multi-media star as well. Film and television, both in a musical and dramatic capacity, are both within his ken”.

    Het kon niet op. “The career of Paul Anka and the continued success of United Artists will continue to grow hand in hand. He is one of the most important artists on the label and I know he feels that the working relationships he has with the people at the company at all levels are mutually productive.

    Our dedication to being a part of the growth of Paul Anka’s career will result in one of the longest, most spectacular, most successful careers not only in the history of the music business, but in the history of the entire entertainment industry”.

 

Dat laatste was een beetje overdreven. Wat de platen betreft was de comeback in elk geval maar tijdelijk. Als je afgaat op wat er later over hem in de kranten geschreven werd, begon zijn populariteit enigszins te tanen, zeker bij de critici.

    In de streek waar hij vandaan kwam, was dat volgens Tony Lofaro, journalist bij de Ottawa Citizen zeker het geval. Op 10 maart 2000 verscheen er een artikel in het Canadese dagblad met de titel ‘Paul Anka doesn’t live here anymore’. In 1990 was hij Amerikaans staatsburger geworden.

    Lofaro: “He’s still big everywhere, except, perhaps, in his hometown where a strained relationship has kept him from performing for 19 years. He was booed in a 1956 concert, was blasted by critics for a 1981 show at Lansdowne Park, and was caught up in a messy business partnership with the former owners of the Ottawa Senators in the early 1990s. The snubs, critical attacks and legal battles have contributed to Anka’s ambivalent feelings toward Ottawa. So don’t bet on his returning anytime soon”.

 

 

 

 

In 1981 was het al een beetje fout gegaan. Dat bleek bij een optreden in Ottawa. “It marked another strained chapter between performer and hometown. Music had then taken yet another twist as bands such as the Sex Pistols, Bruce Springsteen and the E Street Band rode the New Wave that was rawer, wilder and often more angry than the music of the ’70s.

    Trouble started with Anka’s show when Michael Ameen, his publicity manager, suggested that Ottawa declare August ‘Paul Anka Month’ and proposed that a street be named for Anka and that he be presented with the ‘Entertainer Of The Decade’ award.

    The city balked. Officials reminded Mr. Ameen that a street in Hunt Club was already named after the singer, and that Anka had been made a honorary citizen and given a key to the city in 1972. Instead, they arranged a luncheon honouring Anka’s 25 years in showbusiness and presented him with a commemorative medal. As well, the city declared the day of his concert Paul Anka Day.

    Slechts 8.000 van de 15.000 bezoekers kwamen opdagen. “Most fans loved the show, but newspaper reviews were not kind to him. ‘I watched him perform in what I thought was a brilliant concert’, says Harold Levin, the promoter who booked Anka into the Ex. ‘The man has great talent. He’s not a trendsetter. He just knows how to take care of his audience’.

    Bill Provick, who reviewed the concert for the Citizen, called the show a ‘bit of a clunker’ and criticized Anka for ‘merely going through the motions’. Mr. Provick wrote: ‘Next to the likes of a Neil Diamond or Kenny Rogers, this guy simply sounded like some rank amateur singing in the shower while his forgiving neighbours cheered for the local boy who made good’”.

    Paul Anka was boos. “I’ve played every major city and I never got a review like that. I realized it was kind of a hometown thing. I intellectualize it and say, ‘it’s no big deal, life goes on’. You have to make decisions based on experiences. The experience was not a good one because it wasn’t really fair”.

    Tussen 1981 en 2000 trad de artiest slechts één keer in Ottawa op, in 1984, tijdens een concert voor Pierre Trudeau.  “It was a very exciting night and I remember it well. The ambience in the hall was just incredible. He was very gracious and he wrote me a wonderful letter afterwards thanking me profusely”.

 

In 1991 was Paul betrokken bij de financiering van een ijshockey-stadion. De onderhandelingen pakten niet goed uit. Een aantal rechtszaken volgde in de jaren erna. Anka: “The hockey situation was not fun. I was trying to do something for the town and I think I was instrumental in getting people (to invest in the team). What was stinging about it was that they behaved in a very different way (than from the initial meetings) and it was compounded by the fact it was my hometown.

    People have come and gone on that team and that’s the truth. I only got involved because it was Ottawa. They brought the deal to me. I’m not interested in sports teams, it’s a big ego trip”.

    Anka hield het voor gezien in zijn geboorteland. “He believes many Canadians still have a provincial attitude about their performers, something never encountered in other countries he visits. ‘Even after I made it down here (in the U.S.), I had trouble convincing my people. We always live in the shadow of the United States and we don’t have that American slickness for things’.

    It is this, says Anka, that has kept him away for almost 20 years. Although there are signs a detente, brokered by aging baby boomers anxious to salvage a little of their youth, may be underway”.

 

 

 

 

Een nieuwe generatie Nederlandse popcritici uitte zich niet zonder meer positief toen Anka in 2005 opnieuw werkte aan erkenning. In het Parool schreef Maartje den Breejen: “De laatste decennia wordt Anka als melige camp gedraaid”. Evenals voormalig idool Pat Boone had Paul een album met latere rock-klassiekers opgenomen (voor het Verve-label). “Bij beluistering van ‘Rock Swings’ krijg je de slappe lach”, onthulde ze. “Het gevoelige ‘Tears in heaven’ zingt Anka als een soundtrack voor een Disney-film. Helemaal lachen wordt het bij Anka’s vertolking van Nirvana’s ‘Smells like teen spirit’. Anka zingt het refrein als Zwarte Piet op bezoek bij een klas vol blije kinderen”.

 

In NRC deed Amanda Kuyper in 2006 verslag van een concert in Amsterdam. Ze omschreef zijn recente repertoire als ‘kitsch jazz’. De journaliste constateerde dat de voormalige Canadees nog steeds over veel aanhang beschikte. “Hij baande zich breed lachend een weg langs uitzinnige fans. Anka klom over stoelen, schudde handen en wandelde door de gangen. Het is een oude truc en ook in Amsterdam won zo’n gladde entree de sympathie van de uitzinnige fans die maar liefst vijfentwintig jaar op een concert hadden moeten wachten. Nu het zover was, was de Canadese maar al jaren in Californië residerende crooner duidelijk in zijn element. Bovendien oogde de zestiger fitter dan menig fan van het eerste uur”.

    Kuyper was desondanks onder de indruk. “De herrijzenis van een grote ster is echt indrukwekkend als hij zijn grootste hit náást je staat te zingen. ‘Oh Diana’ klonk het. Croonen is een vak. Als geen ander komt hij weg met een dik aangezet emotiepakket met gouden randje. Hij had het, en kan het nog. Vertel hem niets over maniertjes – elk woord, elke noot onderstreept hij met een gebaar. De jonge crooners kijken het van hém af. Anka heeft recht van spreken, terwijl de geloofwaardigheid van swing wannabe’s als Michael Bublé en Matt Dusk met hun gemakzuchtige swing snel ophoudt”.

 

 

 

 

Anka bleek zo populair te zijn dat hij teruggevraagd werd in ons land. In 2007 liet hij zich zien tijdens North Sea Jazz. In 2008 was Anka weer in Nederland. Het concert in de Heineken Music Hall was uitverkocht. 

    In het AD schreef Louis Du Moulin: “Paul Anka is verplichte kost voor iedereen die wat wil betekenen in Nederland Showbizzland. Willeke Alberti, Ernst Daniël Smid, prins Maurits, maar zeker ook de anonieme fans die de Canadese veteraan (66) opzochten, zullen daar wat graag in meegaan. Want wat de kleine crooner annex swinger twee uur lang neerzette was zonder meer Las Vegas op zijn best.

    Gelikt, maar niet klef, geroutineerd en toch vol vuur, overbekend maar daarom niet minder tintelfris, overtrof Anka zichzelf. Met een show die strakker en uitgebalanceerder was dan die waarmee hij in juli vorig jaar op North Sea Jazz ook al imponeerde. 

    De zelfspot bleef achterwege, de nostalgie was beter gedoseerd. Vanzelfsprekend greep Anka geregeld terug op zijn imposante verleden, maar de drang om zich als helemaal hedendaags te presenteren overheerste duidelijk. 

    Vandaar bijvoorbeeld de extra warme aanbevelingen bij de recentelijk door hem naar swing vertaalde rock van Van Halen (‘Jump’) en Bon Jovi (‘It’s My Life’) en op de valreep nog een potje jongensachtige rock ’n roll met ‘Proud Mary’ en ‘Whole Lotta Shakin’ Goin’ On’. Het echte slotakkoord was toch weer zijn allereerste wereldhit ‘Diana’, waarmee hij ook al bij opkomst van achteruit de zaal zijn feestje met het publiek op daverende wijze had geopend”.

 

In 2016 zou Paul Anka opnieuw onze kant uitkomen. De concerten in Europa werden echter afgezegd. “Op de website van de Canadese artiest valt te lezen dat dit te maken heeft met veiligheidsoverwegingen. ‘Vanwege aanhoudende veiligheidsproblemen heeft Paul de moeilijke beslissing genomen om, net als een aantal andere artiesten, zijn concerten in Europa te verplaatsen’, luidt de boodschap. Een deel van deze concerten was al afgezegd door concertorganisatoren. Het blijkt nu de beste beslissing om de andere shows ook te verplaatsen. In januari staat Paul Anka wel zeven keer op het podium in Amerika”.

    Van een echte comeback is anno 2022 geen sprake meer. Maar je weet het nooit. George Baker bijvoorbeeld kon ook niet rekenen op de sympathie van de critici. Totdat Lidl hem in een commercial naar voren schoof met ‘Little Green Bag’. En songs schrijven, daar heeft Anka nooit moeite mee gehad.

 

Harry Knipschild

25 oktober 2022

 

Clips

 

* Paul Anka, Diana

* Tom Jones, She's a lady

* Donny Osmond, Puppy love

* Paul Anka, Odia Coates, Having My Baby

* Paul Anka, North Sea Jazz, 2007

* Paul Anka, Smells like teen spirit

 

Literatuur

Greg Shaw, ‘The rebirth of Paul Anka’, Phonograph Record, 1 september 1974 

Tom Nolan, ‘The Lonely Boy grows up’, Rolling Stone, 24 oktober 1974

Paul Anka in Record World, 22 februari 1975

Tony Lofaro, ‘Paul Anka doesn’t live here anymore’, Ottawa Citizen, 10 maart 2000 

Maartje den Breejen, ‘Paul Anka – Rock Swings’, Parool, 23 augustus 2005

Amanda Kuyper, ‘Goud gerande emotie bij Anka’, NRC, 26 april 2006

‘Crooner Paul Anka in april naar Amsterdam’, Brabants Dagblad, 15 januari 2008

Louis Du Moulin, ‘Meer dan ooit Las Vegas op zijn best, AD, 8 april 2008

‘Paul Anka zegt concerten in Europa af’, Nu.nl, 22 december 2015