435 - Freddy Quinn, grootste Duitse artiest?

In de jaren vóór de Tweede Wereldoorlog was Duitse amusementsmuziek uiterst populair in ons land. Dat gold in aanzienlijk mindere mate voor de klanken uit Groot-Brittannië en de Verenigde Staten. In onze tijd, 2021, is dat bijna ondenkbaar.

 

Als je teruggaat naar de allereerste top 40, die van begin 1965, 56 jaar geleden, vonden we nog heel wat Duitstalige platen in de lijst. Wat te denken van ‘Bianca Rosa’ (René Carol), ‘Schneemann’ (Manuela), ‘Kenn ein Land’ (Ronny), ‘Träume der Liebe’ (Geschwister Jakob), ‘In der mondhelle Nacht’ (Gert & Hermien Timmerman) en ‘Vergangen, vergessen, vorüber’ (Freddy Quinn).

   Imca Marina stond met ‘Harlekino’ genoteerd, maar je kon haar hitsingle ook kopen in een Duitse versie: ‘Nur nicht weinen’. Dat was bij meer hits het geval: je kon ze vaak in een Duitstalige versie aanschaffen. Dat gold zelfs voor de Motown-hits van de Supremes (‘Baby, wo ist unsere Liebe’), Marvin Gaye (‘Wie schön das ist’) en de Temptations (‘Mein Girl’). Zelfs de Beatles lieten zich in het Duits horen (‘Komm gib mir deine Hand’).

 

 

 

 

 

 

In het grote en dikke handboek over het Duitstalige repertoire, dat de in Frankrijk geboren Harry Thomas anno 1980 publiceerde, nam Freddy Quinn een belangrijke plaats in. Quinn was Oostenrijker van afkomst. Op 27 september 1931, 90 jaar geleden, begon hij zijn aardse bestaan volgens Thomas als ‘Manfred Petz’.

   Thomas in 1980: “Begin vijftiger jaren werd Freddy ontdekt en in 1954 sloot Polydor een contract met hem af. Een contract dat nog steeds bestaat, waarmee Freddy zo niet de langste dan toch zeker een der artiesten is die het langst bij Polydor onder contract staan. 

   Het zou echter nog jaren duren eer zijn eerste plaat op de markt kwam: ‘Heimweh’, de Duitse versie van het Dean Martin succes ‘Memories are made of this’. Overnacht werd Freddy een begrip. Meer dan 2,5 miljoen exemplaren gingen er alleen in Duitsland over de toonbank. De eerste twee gouden platen kon Freddy in ontvangst nemen”.

   Thomas gebruikte nogal wat germanismen, zoals ook elders in dit artikel te constateren valt.

 

 

 

 

Elmar Kraushaar, biograaf van Freddy Quinn, legde in het Duits uit hoe het met ‘Heimweh’ gegaan was. 

   “Günter Ilgner, 1956 Vertriebsleiter bei der Plattenfirma Polydor in Hannover, muss von seinem Büro aus nur ein Stockwerk nach unten ins Lager steigen, um sich die Pleite anzuschauen. Wie eine haushohe Wand liegen da 20 000 Schellack-Platten, unverkäuflich.

   Das war wohl ein Schnellschuss, denkt Ilgner, nur um die Konkurrenz von Electrola zu kontern. Denn die haben die deutsche Version des US-Hits ‘Sixteen Tons’ bereits mit Ralf Bendix produziert, und jetzt kommt die Polydor mit einem gänzlich unbekannten Sänger daher, der einfach nur ‘Freddy’ heißt.

   Ilgner versucht das Schlimmste zu verhindern und ruft in der Hamburger Zentrale an: ‘Gebt dem Jungen einen Nachnamen!’, rät er den Produzenten. ‘Oder macht wenigstens aus der B-Seite die A-Seite!’

   Doch umsonst, es bleibt bei Freddy und bei der Rückseite ‘Heimweh’, auch dies eine Cover-Version, im Original ‘Memories are made of this’ von Dean Martin”.

 

De debuutsingle van de artiest kreeg nauwelijks aandacht op de Duitse radio. “Ein letzter Versuch, Ilgner lässt seine Beziehungen spielen und telefoniert mit allen Radio-Programmmachern im Lande: ‘Wir haben uns verkalkuliert, die Platte liegt wie Blei, könnt ihr sie nicht mal spielen?’

   ‘Zu spät’, antwortet ihm der Mann vom Bayerischen Rundfunk, ‘unser Moderator Werner Götze hat die Platte bereits als Schnulze des Jahres vor offenem Mikro zerbrochen’”.

 

Even leek het erop dat de platencarrière van Freddy in de kiem gesmoord zou worden. “Ilgner gibt auf – und traut seinen Augen kaum, als er ein paar Wochen später wieder ins Lager gerufen wird. Nicht eine einzige Platte ist mehr da, im Gegenteil, aus ganz Deutschland liegen unzählige Nachbestellungen vor”. De b-kant was door het publiek opgepakt.

 

 

“Was ist geschehen?

   Gar nichts, außer dass das Publikum nach dieser einen Platte, und zwar nach der B-Seite verlangt. ‘Heimweh’ läuft im Radio rauf und runter, die Plattenläden müssen ständig nachbestellen und im Presswerk in Hannover werden Sonderschichten gefahren.

   Eine Million verkaufte Platten bis Jahresende 1956, so etwas hat es noch nie gegeben, und der Spitzenplatz in der Hitparade von Ende Mai bis Oktober 1956’.

   Als die Plattenfirma dann umstellt auf Vinyl kommen bis 1958 noch einmal zwei Millionen verkaufte Exemplare in neuem Material und neuem Format dazu ‘Heimweh’ wird der mit Abstand meistverkaufte Titel der 1950er Jahre”.

   Ondanks de moeilijke start was Freddy in 1956 met zijn eerste grammofoonplaat een ster geworden.

 

 

 

 

Harry Thomas: “Goud opnieuw voor ‘Heimatlos’ in 1957. Een jaar later het eveneens gouden succes ‘Die Gitarre und das Meer’, weer een jaar later goud voor ‘Unter fremden Sterren’, twee jaar later goud voor ‘La Paloma’, twee jaar later dubbel goud uit Duitsland voor meer dan twee miljoen verkochte exemplaren van ‘Junge, komm bald wieder’ en een Nederlandse gouden plaat voor meer dan 100.000 verkochte exemplaren in ons land”.

   Thomas ging in het boek door met het opsommen van successen, gouden platen, prijzen, onderscheidingen en wat al niet meer. Er kwam bijna geen einde aan.

 

 

 

 

Terecht verwees de auteur en propagandist naar Freddy’s populariteit in Nederland. Als je oude tienerbladen doorkijkt vind je volop foto’s, hoge noteringen in hitlijsten en polls en verhalen – te midden van andere, Amerikaanse, idolen als Elvis Presley, Everly Brothers en Ricky Nelson. 

 

Muziek Expres liet zijn lezers in augustus 1959 een en ander weten over het muzikale bestaan van de artiest:

   “Zijn muziek komt uit zijn hart. Wanneer hij zingt en zijn onafscheidelijke gitaar bespeelt, staat iedereen versteld van zijn virtuositeit. Hij gebruikt zijn instrument beslist niet uitsluitend voor het accompagnement, maar hij laat een puur muzikaal gitaarspel horen, dat hij doorgaans als inleiding van het lied bedoelt. En in welke taal hij ook zingt – hij doet het in negen talen – vangt hij zijn toehoorders steeds in de ban van zijn kunst, zelfs wanneer zij de zin van zijn Spaanse, Italiaanse, Griekse, Mexicaanse of Hollandse liedjes niet zouden verstaan”.

 

Over zijn verleden schreef de redacteur van het tienerblad: “Freddy trad al op 16-jarige leeftijd als saxofonist op in een Weens circus. Vervolgens trok hij naar Italië, Noord-Afrika, Frankrijk en Griekenland, waar hij zijn saxofoon ruilde voor de gitaar. Hij werd eerst nog kok op een bananenschip en daarna stemmingszanger in een Hamburgse havenbar. 

   Hij trok weer verder, naar Spanje, Amerika en Finland, en keerde daarna naar Hamburg terug, waar hij de aandacht trok van de film- en grammofoonwereld. Zijn liedjes ‘Heimweh’ en ‘Heimatlos’ werden evenals zijn eerste films, een grandioos succes.

   In Mexico, waar hij zich aansloot bij twee trekkende musici, leerde hij de ‘hillbillies’, de liedjes van de bergboeren en cowboys. Van een zeeman uit Athene, met wie hij op een tanker voer, hoorde hij Griekse melodieën en in Finland maakte hij zich de Finse liedjes eigen. Daar kwamen vervolgens Italiaanse serenades, Franse chansons en Spaanse dansmelodieën bij. Vanuit het oosten breidde hij zijn repertoire nog uit met Japanse liedjes.

   Freddy hoeft een melodie maar een- of tweemaal te horen om haar volledig te kennen.

   Maar ook de sentimentele Duitse liedjes zingt hij graag. ‘Omdat ik aan den lijve ondervonden heb, wat het wil zeggen om geen vaderland te hebben, voel ik die liedjes bijzonder goed aan’, legde hij dezer dagen aan een journalist uit”.

 

In die tijd zong Freddy sommige van zijn successen ook in het Nederlands. Stan Haag zorgde soms voor de vertaling.

 

 

 

 

 

 

In alle eerlijkheid heb ik [HK] de internationale loopbaan van Freddy destijds niet nadrukkelijk gevolgd. Mijn ouders kochten omstreeks 1956 een platenspeler met een stapel 78 toeren platen, waaronder ‘Heimweh’ en ‘Heimatlos’ van Quinn. Zijn Nederlandstalige singles waren mij onbekend gebleven. Natuurlijk zag ik zijn foto in alle muziekbladen. In Maastricht, waar ik opgroeide, was de Duitse televisie populair. Mijn vader verkondigde regelmatig dat ze nergens zulke goede muziekprogramma’s maakten als aan de andere kant van de grens, vooral tijdens de jaarwisseling. Freddy Quinn, koning van de Duitse schlagers, was geen onbekende.

   

 

 

 

Met de komst van de nieuwe popmuziek in de sixties verminderde de belangstelling voor niet-Engelse popmuziek, zeker in Nederland. 

   Harry Thomas, corpulent en fanatiek, in 1972: “Freddy is een keiharde persoonlijkheid geworden door de felle gevechten waarin hij de laatste jaren is verwikkeld. In 1967 brak hij met zijn componist Lotar Olias, want met Olias kwam hij niet verder. Hij wilde all-round worden, alles kunnen brengen. Hij nam grote risico’s, produceerde zelf een Mexicaanse LP (‘Viva Mexico’) omdat zijn platenmaatschappij er geen heil in zag. Hij ging naar Amerika om een country & western LP op te nemen (‘Tennessee Saturday Night’), hij nam de hoofdrol in de musical ‘Feuerwerk’ waarmee hij grote successen oogstte.

   Tijdens een voorstelling van de musical scheurde Freddy zijn enkel. Hij weigerde om behandeld te worden. Hij speelde verder en eerst toen het contract beëindigd was liet hij zich opereren. Zijn toernee was een marteling. Twee doktoren wachtten hem op achter de coulissen, maar hij zong ‘Ik ben uw Freddy’ en het publiek was ‘zijn’ publiek. Voor een haast uitverkochte Musikhalle donderde het applaus, drie uur lang trad Freddy avond in avond uit op – en het publiek liet hem niet gaan. Want Freddy zocht de steun van het publiek, en die steun werd hem gul gegeven.

 

Zijn populariteit zou verdwenen zijn. Het volk moest Freddy niet meer, zei de pers. Zijn toernee zou moeten aantonen of het volk nog steeds na al die jaren van Freddy hield of niet. En het volk stak haar mening niet onder stoelen of banken. Het applaus was zonder eind, toegift na toegift volgde – tot Freddy zonder orkest alleen stond op de bühne die overgoten was met een zee van bloemen. Alleen met zijn gitaar zong hij een uur later nog voor zijn publiek dat maar bleef staan applaudisseren, weigerde hem te laten gaan. Freddy was nog steeds de allergrootste.

 

Freddy heeft altijd meer gewild dan alleen populariteit – dat kenmerkt zijn persoonlijkheid. Bij een liefdadigheidsvoorstelling wenste Freddy de absolute ster van de avond te zijn. Miljoenen tv-kijkers konden het meebeleven. Na Gina Lollobrigida, Ron ‘Tarzan’ Ely en Slade, kwam het hoogtepunt: Freddy als clown verkleed besteeg de trapeze, meters boven de grond, hij liep over het touw heen en zong: ‘Ja, wir sind Artisten – uns gehört die Welt’.

   Het publiek juichte. Maar de show was niet ten einde. Nogmaals keerde Freddy terug naar het midden van het touw en terwijl een stoel op het touw voor hem gezet werd, haalde men onder hem de netten weg.

   Zonder net maakte Freddy onder doodse stilte van de duizenden aanwezigen een kopstand op de stoel! Toen Freddy beneden was brak de hel los: een applaus zoals nimmer een Duits artiest gekend had. Freddy had zijn doel bereikt”.

 

 

 

 

Harry Thomas (1945-1991) was niet meer te stuiten: “Freddy wil bewonderd worden – gerespecteerd worden. Hij wil meer zijn (en is ook meer) dan alleen een liedjeszanger. Hij wil en is de grootste Duitse artiest die er bestaat. Zijn vijanden zijn velen, maar zijn bewonderaars meer. 

   Freddy is een ras-artiest, hij heeft zijn leven geofferd voor zijn carrière. Hij heeft geen privé-leven. 

 

Freddy is daardoor een eenzame, misschien wel verbitterde man geworden die weinig plezier in zijn leven kent. Hij leeft van zijn applaus. Freddy zei onlangs: als het er alleen maar om gaat om een rustig huis te hebben en een goed maandinkomen – ach, dan kan ik in ruste gaan.

   Maar Freddy weigert in ruste te gaan – want hij is een artiest in hart en nieren en kan niet leven zonder het applaus van zijn publiek”.

 

 

 

 

Zoals eerder aangegeven was ik niet bijzonder geïnteresseerd in de muziek en carrière van de artiest. Dat was nog steeds het geval toen ik anno 1969 in dienst trad bij de Nederlandse tak van platenmaatschappij Polydor, gevestigd in Den Haag. Polydor was immers een onderdeel geweest van Siemens, dat eveneens vanuit de hofstad opereerde.

   Het duurde niet lang of ik werd op het Piet Heinplein gebeld door de mij nog onbekende Harry Thomas. Die wond er geen doekjes om. Waarom doen jullie niets aan Freddy, poneerde Thomas nogal rechtstreeks.

   Toen ik niet meteen enthousiast reageerde, vervolgde hij met de opmerking: wil je Freddy er zelf over spreken? Thomas kondigde aan dat de artiest me in dat geval zelf wel zou benaderen. 

   En zo gebeurde het ook. Ik had het gesprek nauwelijks beëindigd of de telefoon rinkelde opnieuw. Freddy Quinn was aan de lijn. Hij sprak me niet in het Duits aan maar in redelijk goed Nederlands. De koning van de schlager, de zanger van ‘Heimweh’, ‘La Paloma’ en ‘Junge komm bald wieder’, wilde met me kennis maken. Hij zou een kamer in het Amsterdamse Hilton-hotel huren en nodigde me uit voor een gezamenlijke maaltijd. Niet in het Hilton, wist hij, maar in het Apollo-hotel, eveneens in de Apollolaan – daar was de keuken veel beter.

 

Al snel maakten we kennis. Freddy legde me uit dat hij goed Nederlands kon spreken, een beetje met een Vlaams accent, als hij 24 uur of langer in het land was. Hij moest altijd even wennen alvorens de taal goed op te pakken. Omdat ik bij Polydor werkzaam was sprak hij me aan met ‘mijn baas’. Of hij dat serieus bedoelde, wist ik nooit.

   Quinn was een boeiende persoon. Regelmatig reden we in mijn auto van Amsterdam naar de media-stad Hilversum, bijvoorbeeld voor interviews met deejays, als die een Duitse artiest als Freddy te woord wilden staan. Zo kwamen we bijvoorbeeld uit bij het KRO radioprogramma ‘Van twaalf tot twee’, met de presentatoren Cees Schilperoort (‘Raden maar’) en Hans van Willigenburg. 

   Het was een rechtstreekse uitzending – met publiek. Freddy wilde indruk maken door een volle zaal met huisvrouwen in het Nederlands toe te spreken. Toen zijn gehoor niet meteen reageerde, legde Van Willigenburg aan zijn gast uit: “Geweldig, meneer Quinn, dat u onze taal spreekt. Maar u treft het niet. Toevallig hebben we vandaag een groep Ieren op bezoek”. 

   Voor de Oostenrijker bleek dat geen probleem te zijn. Tot ieders verrassing, inclusief die van mij, ging hij over tot het Gaelic, de keltische taal van de mensen die bij de KRO op bezoek waren.

 

 

 

Ook bij andere gelegenheden spreidde de artiest zijn talenkennis ten toon. Bij binnenkomst in een Chinees restaurant, eveneens in Hilversum, begon Freddy meteen Chinees te praten met de exploitant. De man bleek echter van Turkse afkomst te zijn. Ongestoord pakte Quinn de taal van dat land op. 

   Ik moest in die tijd denken aan Heinrich Schliemann (1822-1890), de Duitse Troje-archeoloog die niet alleen bekend werd door zijn opgravingen, zoals het ‘masker van Agamemnon’, de ‘schat van Priamus’ en de ‘leeuwenpoort van Mycene’, maar ook om zijn onvoorstelbare talenkennis. 

   In een bewaard gebleven tv-uitzending kun je Freddy Quinn in het Spaans horen converseren met een Mexicaanse artiest en in het Grieks met Nana Mouskouri. Zijn uitspraak van het Engels was uitstekend.

 

In de gesprekken met Freddy, op middelbare leeftijd in de jaren zeventig, werd duidelijk waarom hij naar Nederland kwam. Quinn keek met enige afschuw terug op zijn verleden als schlager-zanger. Dat bestaan – hij legde er steeds de nadruk op – was hem opgedrongen. Freddy wilde niet achteruit kijken, maar juist aan zijn toekomst werken. 

   Ik bracht hem in contact met de bekwame Nederlandse producer Ad Kraamer, die met ‘De Heilsoldaat’ triomfen vierde en later van zich liet horen met hits van André van Duin, Dennie Christian, Deurzakkers, Zangeres Zonder Naam en Guus Meeuwis. Kraamer organiseerde in 1976 een opnamesessie met het door hem geschreven ‘Ik dans met u geen tango meer’. Ook in de studio bleek Freddy een rasartiest te zijn. De single werd echter nauwelijks opgepakt in Hilversum.

 

 

 

 

Door de hernieuwde contacten besloten mijn Polydor-collega’s om een tv-album van Freddy Quinn op de markt te brengen. Daarbij zou de zanger fragmenten van zijn grote hits uit het verleden op een schip in het IJsselmeer playbacken. Eenmaal op het schip werkte Freddy nauwelijks mee, vanwege zijn walging van het verleden. Het kostte flink wat moeite om hem ter plekke over de streep te trekken.

   In het Veronicablad rapporteerde Anne Bergsma: “Als een gekooide tijger loopt de schlager-vedette Freddy Quinn benedendeks rond. Zijn ogen schieten vuur. Hij ijsbeert mompelend heen en weer. Aan dek liggen figuranten plus een filmploeg te zonnen. Het is een prachtige dag op het IJsselmeer. Ze trekken zich niets aan van de razende Freddy, die beneden loopt te tieren. Nukken van een ster, menen ze. Wat verklaart de boosheid van de Hamburgse zanger?

   Een woordvoerder van de platenmaatschappij Polydor geeft uitsluitsel. ‘We hebben vandaag opnamen op de Charlotte Rhodes, het schip van de Onedin Line. Het moet een reclamespotje worden voor de Ster. Daarin wordt zijn nieuwe LP vol met oude successen aangeprezen. Maar Freddy wil niets meer met schepen te maken hebben. Hij wil van dat imago af’.

   ‘Ik ben verkracht’, roept hij vanuit de kombuis. ‘Ze hebben me veel te laat ingelicht. Ik wil niets meer met boten te maken hebben. Dat was vroeger. Ik ben een veelzijdig artiest. Ik ben ook serieus toneelspeler. En ik kom toch ook niet met een roeiboot het toneel op’.

   Maar Freddy, je hebt toch op ongelooflijke wijze je zakken gevuld met het zingen van die zeemansliedjes. Wie had anders ooit van Freddy Quinn gehoord?

   ‘Dat kan wel zijn, maar dan begrijp je niets van dit vak. Als je ouder wordt moet je je ontwikkelen. Als je een opportunist bent dan maak je een paar plaatjes, verdien je snel veel geld en dan open je je eigen restaurant. Maar dan ben je geen artiest. Dan moet je voortdurend en veelzijdig bezig zijn. Ik ben koorddanser in het circus, ik zing en ik speel toneel. Ik zit nu in Duitsland in de situatie waar Frank Sinatra in 1953 zat. Hij moest ook vechten voor andere erkenning dan zanger alleen’.

 

Het maken van dit Ster-spotje heeft heel wat voeten in de aarde. Eerst vliegt een cameraploeg langs het schip, dat met volle zeilen door de golfjes klieft. Gehuurde matrozen in het want. Freddy probeert te glimlachen. Daarna is het wachten op de speedboot, die de ploeg aan boord moet brengen. Dat duurt drie uur. Weinig bevorderlijk voor het humeur van Freddy. Even laat hij zich verleiden tot het ophemelen van de Duitse ‘gründlichkeit’.

   ‘Bij ons gebeurt dit in twee of drie uur. Ze zijn hier nu al een hele morgen bezig voor zes seconden. Volgens mij is het die filmploeg alleen maar begonnen om een lekker dagje uit. Fijn varen. Ik had dit nooit moeten doen. Maar als ik had geweigerd om mee te gaan was dit een schadepost van minstens een halve ton geworden. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben’.

   Als even later het aloude ‘Junge, komm bald wieder’ uit de luidspreker klinkt voor een geluidstest, bromt Freddy: ‘Ik haat dat lied. Ik haat het. Dat is geweest. Je kunt toch niet bij vroeger stil blijven staan?’

 

Om zijn toorn te temperen grijpt hij naar een gitaar, die verloren in een hoekje staat. Wat omstanders luisteren dromerig naar zijn Feliciano-vertolkingen. ‘Hij kan echt goed zingen. Dat staat vast’.

   Freddy: ‘Je moet als artiest bereid zijn alle fases door te maken. Ik probeer ook niet jong te blijven. Dat heeft geen zin. Als ik mijn jeugd wil behouden komt eens het moment waarop ik plotseling heel oud zal zijn. Dat is dan niet te verwerken. Ik ken niemand in de showbusiness, die er al 22 jaar in zit en nog steeds populair is. Maar ja, ik betaal nog steeds leergeld. Anders zat ik nu niet op dit verdomde schip. Ze willen me weer in die hoek drukken’.

   Freddy Quinn is een grillig type en dat is hij”.

 

 

 

 

 

 

De contacten van Freddy Quinn en Harry Thomas bleven voortbestaan. In 1977 wist de organisator van het Duitse schlagerfestival hem te overreden om in Kerkrade als presentator op te treden. Bij die gelegenheid schreef Thomas in zijn schlagerboek: “Eindelijk had hij ja gezegd”.

   “Het unieke vakmanschap en de wil om een zo goed mogelijke prestatie te leveren liet Freddy al zien door al op maandag in ons land aan te komen. Hij wenste een week lang alleen Nederlands te horen en te spreken om de taal zich weer eigen te maken. Op woensdag daalden we beiden af naar Limburg richting Crest hotel waar een videorecorder voor ons georganiseerd was en Freddy voor de eerste maal kennis maakte met het programma. Hij bekeek urenlang het programma van 1976 teneinde de sfeer te proeven die de volgende dag op hem zou wachten.

   Freddy deed het fantastisch. Natuurlijk maakte hij wel taalfouten, logisch, maar het publiek bedacht hem met bloemen en applaus voor de fantastische inspanning die hij hier toonde.

   De artiesten waren enthousiast want Freddy deed meer. Achter de bühne sprak hij jonge collega’s moed in, sprak met hen over hun carrière, gaf hen raad. Hij presenteerde de bekende sterren [Udo Jürgens, Roy Black, Chris Roberts, Bata Illic] met elan, kortom de collega’s waren razend enthousiast over deze Freddy Quinn.

   De Duitse vakpers was met stomheid geslagen. Was dit de melancholische Freddy Quinn? Deze man die met zo’n enthousiasme en spontaniteit tot ver voorbij het nachtelijk uur de zaal mee wist te krijgen?”

 

 

 

 

Website Muziekfreaks keek in 2011 nog eens terug. “De schlager was in Nederland een ondergeschoven kindje. Harry Thomas vond dat hier verandering in moest komen. Hij begon met het organiseren van het schlagerfestival. In 1977 was Freddy er voor het eerst bij. Hij werd ook de presentator van het festival omdat hij goed Nederlands sprak. Het presenteren van het schlagerfestival bleef Freddy tot in de jaren tachtig doen, waarna hij de fakkel overdroeg aan een andere Duitse zanger, Dennie Christian.

   Freddy bouwde naast zijn zangcarrière ook een gedegen carrière op als bühne-ster. Toneelstukken met Freddy in de hoofdrol werden kassuccessen. In april 1979 bracht Freddy in de Britse hoofdstad Londen een stuk in het Engels. De Britse pers was laaiend enthousiast. Freddy ging met dat stuk op toernee in Australië, Canada, de Verenigde Staten, Zuid-Afrika en India.

 

 

 

Freddy maakte voor de televisie een serie uitzendingen rondom het circus. Hij hield veel van het circus. Hij vond dat er een speciale atmosfeer hing. Hij was zelf een uitstekend acrobaat. Met gevaar voor eigen leven haalde hij de gevaarlijkste stunts uit, meters boven de grond. Op een touw, 40 meter boven de grond, maakte hij kopstanden op stoelen terwijl hij liedjes zong. En dit alles zonder net én zonder verzekering daar geen enkele verzekeringsmaatschappij hem wilde verzekeren zonder het gebruik van netten.

 

 

Alles wat Freddy doet, doet hij met een hoge mate van perfectie. Hij spreekt een groot aantal talen en verkocht meer dan zestig miljoen platen. Maar één [ding] deed Freddy minder perfect. Terwijl hij een woning had in Zwitserland, waar hij keurig belasting betaalde, was Freddy de meeste tijd in Hamburg bij zijn vriendin en manager Lilli Blessmann, waar hij al meer dan achtenveertig jaar mee was verloofd (of zelfs mee was getrouwd). Freddy wist niet dat hij ook in Duitsland belasting moest betalen. Hij liep hierdoor een enorme belastingschuld op, welke eind 2004 900.000 euro bedroeg.

   In november 2004 werd hij, in tranen, door de rechter in de Hamburgse rechtbank veroordeeld tot twee jaar voorwaardelijke gevangenisstraf en een boete van 150.000 euro. Als hij niet bekend had was zijn straf hoger opgelopen. De rechter zal ongetwijfeld rekening hebben gehouden met zijn inmiddels hoge leeftijd”. 

 

“Freddy Quinn zal nooit meer optreden” was de kopregel van het artikel. En zo ging het ook, voor zover mij bekend. Mede door de belastingaffaire, die hij als onrechtvaardig beschouwde, nam de Oostenrijker stante pede afscheid van de muziekwereld. Verbitterd, zonder afscheidstoernee of wat dan ook, zette hij een punt achter zijn carrière.

 

 

***

 

 

Terwijl ik bovenstaande woorden schreef, ontdekte ik op YouTube een door Reiner Holzemer gemaakte tv-documentaire met tal van nieuwe inzichten. Bovendien is er deze maand, waarschijnlijk ter gelegenheid van Freddy’s negentigste geboortedag, op 27 september 2021, een nieuwe druk verschenen van de door Elmar Klaushaar geschreven biografie Ein unwahrscheinliches Leben. Aanleiding genoeg om over enige tijd op deze website terug te komen met aanvullingen.

 

Harry Knipschild

17 september 2021

 

Clips

 

* Freddy Quinn, Heimweh, 1956

* Freddy Quinn, Heimatlos, 1958

* Freddy Quinn, circus

* Freddy Quinn, Ik dans met u geen tango meer, 1976

* tv-programma met Freddy Quinn

 

Literatuur

‘Freddy, zoals men hem niet kent’, Muziek Expres, augustus 1959

‘German artist ‘out’ in U.S.: Quinn’, Billboard, 6 november 1965

Harry Thomas, ‘Freddy op de Nederlandse beeldbuis’, Veronica, 21 oktober 1972

Anne Bergsma, ‘Freddy Quinn moet nog steeds leergeld betalen’, Veronica, 16 september 1978

Harry Thomas, Schlagerfestival, Hazerswoude 1980

Elmar Kraushaar, ‘Hafen-Barde’, Tagesspiegel, 25 september 2006

‘Freddy Quinn zal nooit meer optreden’, Muziekfreaks, 27 september 2011