383 - Grace Slick, toen en nu
In onze dagen spelen vrouwen een dominante rol op de internationale poppodia. Het kost moeite om je te beperken bij het noemen van namen: Madonna, Billie Eilish, Miley Cyrus, Lady Gaga, Dua Lipa, Beyoncé, Camila Cabello, Ariana Grande, Taylor Swift – een tamelijk willekeurige greep uit een steeds verder uitdijend arsenaal. De groeiende rol van vrouwen in de popmuziek loopt natuurlijk parallel met hun positie er buiten.
In de tijd dat popmuziek voor het eerst goed van zich liet horen, de jaren vijftig, was het anders, zeker bij het blanke publiek. Er waren wel enkele ‘zwarte’ zangeressen die in eigen kring roem verwierven, zoals Etta James, Ruth Brown, Dinah Washington en LaVern Baker. Zola Taylor was een sensatie toen ze bij de Platters op de voorgrond mocht treden met songs als ‘Only You’ en 'The Great Pretender’ – ook bij het blanke platenkopend publiek.
Zola Taylor temidden van de Platters
Blanke teenagersterren in een lange jurk waren er pas aan het einde van dat decennium – decent geklede vokalisten als Connie Francis en ‘Little’ Brenda Lee. Blanke vrouwelijke rocksterren verschenen later op de Amerikaanse westkust na de British Invasion in 1964.
Over een van die zangeressen, Grace Slick van de Jefferson Airplane, wil ik het deze keer hebben.
San Francisco in 1966
Gene Sculatti publiceerde na de zomer van 1966 een artikel dat hij de titel ‘San Francisco Bay Rock’ meegaf. In de inleiding verkondigde hij: “The San Francisco rock scene is a complex one. It is a plentiful jumble of hard rock, folk-rock, blues-rock, bubble-gum, and adult bands that have given the city its title as ‘the Liverpool of the West’”.
Over de Jefferson Airplane schreef Sculatti: “It was the first of San Francisco’s underground bands to attract national attention. The Airplane still remains the area’s most popular group. Their bag is folk-rock, mostly original material handled superbly by leader and male solo Marty Balin, female singer Signe Anderson, lead guitarist Jorma Kaukonen, rhythm Paul Kantner, bass Jack Casady, and drummer Spencer Dryden. The Airplane’s sound is folk-based, with the creative contributions of six truly talented contemporary musicians.
Het begin, met een zangeres, was nog moeilijk. “Their first single, ‘It’s No Secret’/ ‘Runnin’ Round This World’, was a flop. It was too good. The bubble-gummers wouldn’t buy it. Their second attempt, ‘Come Up the Years’ / ‘Blues from an Airplane’, though not as original or stimulating as their first, hit big enough locally to signal an album, which should be available nationwide soon, ‘Jefferson Airplane Takes Off’ (RCA).
This is perhaps the best rock album ever produced; ‘Blues from an Airplane’ is lightning and thunder, ‘Let Me In’ (an original) rocks relentlessly. ‘Run Around’ and ‘Don’t Slip Away’ (originals) shine, particularly the guitar-vocal blends and Jorma’s soloes. There are eleven cuts, each one a great testimony, and collectively a pop prophecy: Jefferson Airplane is a beautiful accomplishment”.
Signe Anderson, Jefferson Airplane
Na het vertrek van zangeres Signe Anderson maakte Grace Slick in 1966 de overstap van The Great Society naar de Airplane. Aan het einde van 1966 kon je in Hitweek lezen: “De Jefferson Airplane was in de Hollywoodse ‘Whisky A Go Go’ en zorgde voor de nodige sensatie. Ze speelden voor het eerst met twee vokalisten: naast leider/zanger Marty Balin het meisje Grace Slicks. De groep is hier nauwelijks bekend, maar de Byrds vinden hun ‘jet sound’ het geluid van de toekomst en hun eigen LP is er door beïnvloed.
Donovan zingt op zijn laatste LP in ‘Fat Angel’ over ‘Translove Airways / Jefferson Airplane’. Cashbox vindt het de belangrijkste Hollywoodse ontwikkeling sinds Top-Less. De Airplane-jongens omschrijven hun stijl als ‘een beetje freaky, maar meer muziek’. Cashbox spreekt over ‘eigentijdse folk-blues-rock-sound’”.
Doorbraak in 1967
In het voorjaar van 1967 verscheen het album ‘Surrealistic Pillow’. In de Amerikaanse popkrant Crawdaddy vergeleek Sandy Pearlman de Californische groep met de Britse Rolling Stones. “They’ve still got the mark of youth. In comparison, the Rolling Stones, who are no older, seem to have lost their youthful glow”.
Over de invloeden poneerde de journaliste: “And so here comes Jefferson Airplane, influenced by, or merely sounding like they’ve been influenced by: themselves, a lot of San Francisco people, the Lovin’ Spoonful, the Byrds, the early Beatles, Lewis Carroll, drugs, the Fortunes, the Mamas & Papas, the Seeger brothers (Mike through Pete), Mike Douglas and Sal Mineo, Tolstoy, lots of chamber music, classical music, Dylan through Donovan and Simon & Garfunkel, Dylan alone and though him the Tennessee Stud.
Believe me, there’s nothing wrong with all that. Too youthful to have achieved the Rolling Stones’ creative boredom, they resemble me, as yet, young-at-heart Beatles, who must have led sheltered lives, who still can fool around”.
Grace Slick had snel een bijzondere plaats in de groep en niet alleen visueel. Ze bracht eigen repertoire in. Pearlman: “She has two songs of her own. On ‘Somebody to love’, her voice is so much in the foreground that it subordinates the band. The highly dramatic and turbulent instrumental is reduced to an accompaniment. Not merely because of the volume of Grace’s voice, but also because of her use of words.
The song comes across as taut and senuous and dramatic. To do this, Grace, faced with a native American accent far too suitable for rock, went and invented arbitrary pronunciations for all sorts of words. As well as arbitrary non-contextual word treatments and positions. The song starts, normally enough, as if it had been going on for I don’t know how long until somebody turned up. ‘When the truth is found to be lies’. But soon she becomes really virtuoso, inventing ways of saying ‘to be’, ‘you’, ‘yeah’, ‘running’ – ending with a fine non-contextual ‘love’”.
Ook Sandy maakte een vergelijking met de Stones. “Grace is equal to Mick Jagger’s by now famous ‘goat-sound’ repertory on ‘Going Home’. But it’s important that her inventions are not only sensual or structural, but also cognitive, necessary to the complete meaning of the words. Words have not been changed into things of a wholly sensual significance. Faced with the cliché of the pronunciation of words, Grace acted like an artist and did what sounded right. Just like a poet”.
Grace Slick, Jefferson Airplane
De nieuwe zangeres bracht niet alleen ‘Somebody to love’ mee, maar ook ‘White Rabbit’: een wezenlijke versterking voor het repertoire van de Airplane.
Pearlman: “Her other song, ‘White Rabbit’, mixes the imagistic vocabulary of ‘Alice in Wonderland’ with the drugged mind. And puts it on top of Ravel’s ‘Bolero’. It’s very popular. Who doesn’t love a drug song? Here Grace (who wrote it) resisted the temptation to surprise us and took the most obvious images out of Lewis Carrol. Real courage in the face of a cliché that we should be surprised by a strange drug song is, at last, surprisingly overly familiar.
An extraordinary powerful anti-tongue principle, an extraordinary cliché density and pressure, are in operation. Perhaps too much to be palatable, except to real connoisseurs. Since the ‘Bolero’, for example, is one of the few antique works to have maintained an uninterrupted status since it was born”.
De hits die Grace Slick inbracht
De inbreng van Grace Slick had een fenomenale uitwerking. ‘Somebody to love’ klom als single naar de vijfde plaats in de hitlijst van Billboard. Opvolger ‘White rabbit’ belandde weldra op nummer 8.
Dankzij die twee singles werden er nu grote hoeveelheden albums verkocht. In de periode vóór de komst van Slick kwam de elpee ‘Jefferson Airplane takes off’ niet hoger dan 128 in de album-lijst van Billboard. Na een paar maanden was er geen klassering meer.
Heel anders verging het ‘Surrealistic Pillow’, het album met ‘Somebody to love’ en ‘White Rabbit’. De elpee schoot in het voorjaar van 1967 door naar een derde plaats en vertoefde meer dan een jaar in de album-hitlijst. De Jefferson Airplane was een topgroep geworden.
Als je vanuit 2019 terug kijkt naar de platen van Jefferson Airplane moet je constateren dat het hoogtepunt snel voorbij was. Grote hits kwamen er niet meer. De albums bleven wel scoren (vooral ‘Crown of Creation’ en ‘Volunteers’) maar het succes van ‘Surrealistic Pillow’ werd niet overtroffen.
Vrouwelijk icoon
In de internationale media anno 1968 werd de rol van Grace Slick als revolutionair omschreven. Ze was méér dan een vokaliste. In BMI Magazine kon je op 1 maart bijvoorbeeld lezen: “In the beginning, the rock world was all Adams and no Eves”. Dat was anders geworden met een zangeres in de hoofdrol. “The typical rock group resembles a beehive, three or four drones humming around a queen bee”.
De twee belangrijkste iconen in deze ontwikkeling waren Grace Slick en een nieuwe ster aan het firmament: Janis Joplin. “There would be no Big Brother & the Holding Company without Janis Joplin and her nuclear-powered blues delivery”.
Slick stelde zich zelf enigszins terughoudend op. “She explained that she got more attention than the rest of the Airplane because ‘if you had a group of five cows and one pig, you’d look at the pig because he was different’”.
Het ene artikel over dit onderwerp volgde op het andere. ‘Ladies infiltrate pop music’ legde Louise Criscione aan haar lezers voor. “Pop music is a male medium... owing, perhaps, to the long-held belief that females buy the large majority of records. But at last it appears that females are obtaining, if not equal, then certainly greater rights on the nation's record charts. Just as segregation is gradually being torn away in our school systems, so is it incinerating in pop music”.
Ze voegde eraan toe: “Today females are being allowed to sing along with males in integrated groups. In fact, three of the bigger groups in pop music find themselves not only with incidental female members but with females who share and at times even steal the all-important spotlight”.
Grace Slick was dan wel nummer één, maar er kwamen steeds meer groepen met zangeressen. Uiteraard Janis Joplin, het gezicht van Big Brother and the Holding Company (album: ‘Cheap Thrills’), maar ook Linda Ronstadt (van de Stone Poneys), Gladys Knight (Pips), Elaine McFarlane (Spanky & Our Gang) en de nog onbekende Thelma Camacho.
Criscione eindigde haar relaas met een blik op de toekomst: “They are attempting to dent the male monopoly in pop. It’s more than doubtful that the ladies will completely triumph, but one can never be sure. After all, women gained the right to vote”.
In het blad Vogue voegde Richard Goldtein de naam van Mama Cass (Cass Elliot) aan dat lijstje toe. Met haar was het volgens hem begonnen. “She was the first to prove that a female rock singer could be more than a frill. She throbbed and shimmied through a song, jolting us into the realization that a fat girl could also be glamorous, if only she dared”.
Ladies (dames) als Grace Slick waren bezig een einde aan te maken aan het Victoriaanse tijdperk in de rock-muziek. Goldstein: “She propelled The Jefferson Airplane forward with her sinuous vocalizing, proving that a girl singer could be an integral part of a male group without hanging lace curtains on its driving sound. These pioneers ushered in an era when women could display a seductive power once considered dangerous, and therefore uncool”.
Nederland
In Nederland, dat zich ‘progressief’ noemde, betekende de Jefferson Airplane in die tijd niet veel. De singles ‘Somebody to love’ en ‘White Rabbit’ haalden bijvoorbeeld de top 40 niet. Ook in Engeland was de belangstelling beperkt. De Airplane leek een cultgroep te blijven.
In het najaar van 1968 mocht de groep, inclusief Grace Slick, echter met de Doors toeren. Ze kwamen niet verder dan als voorprogramma te fungeren. Zo ging het ook op een gedenkwaardige avond in het Amsterdamse Concertebouw, waarbij Jim Morrison van de Doors niet in staat was op te treden.
John Densmore hoorde later van Grace Slick dat Jim tijdens haar optreden het podium was opgeklommen en zich nogal dwaas gedragen had. Iedereen dacht dat het bij de act hoorde. Vervolgens werd Morrison op een brancard verwijderd.
In het voorjaar van 1970 kwam de groep naar het popfestival van Kralingen. Ik [HK] meen me nog te herinneren dat ik Grace Slick in het donker zag arriveren. De grote ster van de Amerikaanse westkust! Dat maakte indruk op mij.
Grace Slick, Kralingen 1970
Door het optreden van Jefferson Airplane op Woodstock kwam er hernieuwde belangstelling voor de groep. De Nederlandse platenmaatschappij Inelco bracht de twee grote Amerikaanse hits in 1970 samen op één single op de markt – met succes. De heruitgave haalde een derde plaats in de top 40.
Grace Slick bepaalde op een andere manier de Nederlandse popscene. Rob van Leeuwen wilde in Shocking Blue een zangeres à la Grace Slick. Zo kwam Mariska Veres bij de band. Niet veel later ging Jerney Kaagman een soortgelijke positie bij Earth & Fire innemen.
Het vervolg
Jefferson Airplane was geen eenheid en ook geen lang leven beschoren. Weldra kwamen er allerlei nevenprojecten. Het solo-album ‘Man Hole’ van Slick (1974) was geen succes. In die tijd ontstond Jefferson Starship, een vervolg op Jefferson Airplane. De nieuwe band was geen cultgroep meer en scoorde met singles als ‘Miracles’, ‘Count on me’ en ‘Runaway’. Albums als ‘Red Octopus’, ‘Spitfire’ en ‘Earth’ waren enorme bestsellers.
Jefferson Starship viel eveneens uit elkaar. Grace Slick werd zangeres van (alleen maar) Starship. Hun single ‘We built this city’ bereikte in 1985 de eerste, de bovenste, positie in de hitlijst van Billboard. Het was haar allergrootste succes – tot ongenoegen van het hippe publiek.
Billboard, 16 november 1985
In 1989 gebeurde het onvermijdelijke: een reünie van de Jefferson Airplane. Zo gaat dat bij de meeste groepen die er (definitief) mee ophouden. Toen Bud Scopa de leden ondervroeg sprak hij Slick aan met: “You were the ice princess”.
Zo was het volgens haar niet gegaan. De artiesten hadden niet alleen samen muziek gemaakt. Grace Slick reageerde dan ook met “I fucked everybody in this band!”
Grace Slick kijkt terug
Ook op andere terreinen was Grace Slick actief - met name het innemen van alcoholica, LSD en andere drugs. Dat kwam haar gezondheid en voorkomen niet ten goede. Toen ik [HK] haar dankzij YouTube in haar wat latere jaren terug vond op het internet, was ze onherkenbaar veranderd. In plaats van als een slanke den met mooi haar, verscheen ze met een plomp figuur en een nagenoeg kale kop. Het leek haar echter niet te deren. Vrolijk vertelde Grace dat ze een nieuwe weg was ingeslagen, van zangeres tot schilderes.
In die tijd, 2005, wist de Nederlandse popjournalist Willem Bemboom haar goed aan het praten te krijgen. Vanuit Nederland belde hij naar Malibu op de Amerikaanse westkust. De tekst van het lange gesprek werd gepubliceerd in het tijdschrift Aloha.
Bemboom: “Het boegbeeld van Jefferson Airplane laat zich sinds haar pensionering vijftien jaar geleden nog maar sporadisch zien. Muziek zul je niet horen in haar woning in Californië. Voor de release van ‘The Essential Jefferson Airplane’ kroop de inmiddels 65-jarige zangeres echter heel even uit haar schulp”.
Grace Slick in 2009
Terug naar 1966
Telefonisch keek Grace terug naar 1966: “Ik zat nog in The Great Society en ging naar de Airplane, een soort overgangsjaar. Ik was model voor de warenhuisketen Magnin’s en had helemaal geen aspiraties in de muziekbusiness. Mijn toenmalige man Jerry Slick studeerde in San Francisco en zodoende kwam ik daar ook terecht.
Op een avond gingen we naar een club, The Matrix, waar Jefferson Airplane optrad – nog met hun oude zangeres. Ik dacht, dat is veel aantrekkelijker dan modelleren. Zij verdienen meer per week dan ik per maand. Ze hoeven er maar twee uur per avond voor te werken en ze kunnen ook nog roken, drinken en drugs gebruiken. Dat wil ik ook!”
Volgens deze redenering werd Grace dus geen zangeres uit liefde voor de muziek. Maar ze had er naar zeggen wel aanleg voor. “Mijn moeder was zangeres, dus het zat in de genen”.
Grace voegde de daad bij het woord. “We hebben gelijk een bandje opgericht. Jerry [Slick] had een oud drumstel. Dus hij werd drummer. Zijn broer Darby ging gitaar spelen. Ik had geen instrument dus ik ging zingen. We kregen al snel optredens en openden regelmatig voor de Airplane”.
Niet veel later werd Grace het gezicht van de band uit San Francisco. “Toen hun zangeres besloot dat ze liever een gezin wilde stichten en naar Oregon verhuisde, werd ik benaderd. Een paar jongens van The Great Society hadden toen net besloten dat ze naar India wilden om sitar te studeren, dus de weg lag open. En ik vond Jefferson Airplane geweldig. Ik zorgde met mijn cynisme, mysterieuze uiterlijk en semi-klassieke achtergrond voor extra kleur en bleek direct in de groep te passen”.
Slick had geen beter moment kunnen uit kiezen om zich bij de Airplane aan te sluiten. “Toen de band in 1967 zoveel succes kreeg was ik op de juiste plek op het juiste moment. Het was alsof je uitgenodigd werd voor elk belangrijk feestje, daar aangekomen de hele avond in de belangstelling stond en na afloop ook nog eens betaald kreeg. Dat was ook mijn ambitie: lol trappen”.
Grace hield er andere opvattingen op na dan haar collega’s. “Die stonden uit politieke of artistieke beweegredenen op het podium. Ik niet: I just wanted to have a good time”.
Slappe was in 1967
Er kwam ineens veel geld in het laatje, legde Slick uit aan Willem Bemboom. “Ik kon in het wilde weg experimenteren en had een flinke [financiële] ondergrond om op terug te vallen. Ik zat veel beter in m’n slappe was omdat ‘White Rabbit’ en ‘Somebody to love’ hits werden.
Jerry en ik hadden het nooit breed gehad hoewel we daar nooit zo’n probleem van maakten. Weet je, als ik bezoek kreeg gooide ik marijuanazaadjes op een ovenschaal, deed er wat kruiden bij en serveerde dat met goedkoop bier. Nooit klachten gehad!
Maar als je op een dag de garage binnenloopt, een Aston Martin aanwijst en die cash af kon rekenen is dat ook best fun”.
White Rabbit
Vooral de klassieker ‘White Rabbit’ zal jaar na jaar voor dollars gezorgd hebben.
“‘Somebody to love’ was van m’n toenmalige zwager Darby. ‘White Rabbit’ is m’n eigen liedje. Ik voel me het prettigst bij het zingen van ‘White Rabbit’ omdat ik het zelf geschreven heb. Ik weet immers waar ik het over heb. Zo simpel ligt het.
De laatste keer dat ik het zong, voor mensen, was vlak na 11 september 2001. Paul Kantner was hier in de buurt voor een show en toen ben ik in een burqa op het podium gesprongen voor een paar liedjes. Op m’n rug had ik een heel groot bord met ‘fuck fear’. Dus toen de burqa uitging liep ik met die tekst rond. Echt iets voor mij. I’m good at being an asshole. Als ik ‘White Rabbit’ tegenwoordig hoor, denk ik meteen: royalties”.
Grace zong haar voormalige hit niet meer in het openbaar. Maar ze exploiteerde witte konijnen op een andere manier – als schilderes. “Weet je dat ik er heel veel schilder? Als je een konijn wilt hebben, laat dat maar aan mij over. In alle soorten aan maten. Ik krijg natuurlijk veel verzoeken voor witte konijnen. Daar wordt extra commissie over verrekend. You want bunny? I give you bunny”.
Schilderijen met witte konijnen
Steeds weer opnieuw benadrukte Grace Slick dat ze afstand had genomen van haar verleden in de popmuziek. Uit haar woorden kwam bovendien tevoorschijn dat ze haar rol als zangeres nooit echt serieus genomen had.
“Nu en dan ben ik nog in San Francisco, vanwege m’n schilderijen, en dan rij ik eens toevallig langs de plekken van toen. Dat doet me verrassend weinig, want ik heb de tijd beleefd en achter me gelaten.
Ik praat nu wel over de Airplane, maar in m’n gedachten ben ik daar nooit. Eigenlijk alleen met interviews. Ik leef nu eenmaal niet in het verleden en ik sta amper stil bij gedane zaken. Ik zit ook niet meer in de muziekkringen, ik ken geen beroemdheden. Ja, David Crosby, omdat ie in de buurt woont.
Maar mijn vrienden zijn verder lerares of stewardess. Eentje is zangeres, maar helaas onbekend. En mijn dochter is ook een van m’n vriendinnen.
Ik reis veel, maar vooral langs galerieën. Daar leef ik nu al acht jaar van. Mijn agent regelt exposities en de eerste twee dagen laat ik daar m’n gezicht zien. Ik praat met mensen, zorg dat er genoeg hapjes zijn en dat de kijkers veel drinken zodat ze eerder iets zullen kopen. Ja, zo werkt het in die wereld. Het maakt niet uit hoe goed of slecht je bent als artiest, drinken zullen ze.
Maar ik blijf nooit langer dan twee dagen in die kunstwereld want ook daar ben ik liever geen vast onderdeel van. Ik schilder, stuur de boel op naar m’n agent, die bepaalt waar en hoe het verkocht wordt en of ik nog even langs moet komen voor tekst en uitleg. En hapjes”.
Grace over Janis Joplin
Toen Bemboom de naam Janis Joplin noemde, reageerde Grace Slick met: “We waren in principe vriendinnen, maar ik heb haar helaas nooit echt goed leren kennen. Ik ontmoette haar geloof ik in 1965 en heb haar alleen in de anderhalf jaar daarna veel meegeaakt, voordat onze bands doorbraken. Dat is niet lang genoeg om een hechte vriendschap op te bouwen. Maar haar klaterende lach zal ik nooit vergeten.
Ze kon bij ons de kleedkamer binnen stormen, met al die veren en een half lege fles Jack Daniels, iets grappigs vinden en dan die onvergetelijke kakel van haar. En je voelde je gelijk vrolijk, ook al wist je niet eens wat er nou eigenlijk zo grappig was. Je hoefde haar alleen maar te zien lachen, dat was geweldig.
Iedereen was wild in die dagen, niet alleen Jim Morrison en Janis. Maar het probleem met Janis was de heroine. Dat is zo… klein. Kijk, met drank denk je van: nou nog eentje, daar ga ik niet dood aan. Bij heroine heb je maar een klein beetje teveel nodig om de pijp uit te gaan.
Niemand in onze omgeving was suicidaal. Er verschijnen allemaal zware boeken en artikelen over de overleden helden van die dagen, maar dat zijn allemaal verzinsels. Want laat ik je één ding vertellen: als je twintig bent, de hele wereld over reist, nooit gehoord hebt van de Anonieme Alcoholisten, iedereen naait die je wilt, elke geslachtsziekte kan genezen en iedereen vind je geweldig, geloof me dan wil je niet dood.
Sommigen van ons hebben het dus niet overleefd, vooral door de drugs. Ik weet niet waarom ik nog leef. Geen idee! Zo is het nu eenmaal gegaan. Maar niemand heeft zich moedwillig de dood ingejaagd. We waren veel te druk met dronken stoned worden”.
Janis Joplin, geschilderd door Grace Slick
Grace over Jim Morrison
Als je in 2005 met Grace over drugs wilde praten had ze daar geen moeite mee. Ze kon zich bijvoorbeeld nog herinneren hoe het haar in Amsterdam vergaan was. “Ik kan me die keer herinneren dat Jim Morrison de boel op stelten zette. Hij dacht geloof ik dat ie een molen was!
’s Middags waren we met beide bands gaan winkelen en hij werd constant herkend. Al die kids boden ons dope aan. We zeiden of ‘bedankt’ of stopten het in onze zak, of we namen een hijs en liepen verder.
Jim niet. Hij stopte alles wat ie kreeg aangereikt in één keer in z’n mond. En dat was behoorlijk wat.
Ik zei nog: denk erom, je moet nog spelen vanavond. En ’s avonds stonden we daar en hij kwam al molenwiekend het podium op stormen. Verschrikkelijk zag ie er uit en het verbaasde me niet dat hij in het ziekenhuis is beland.
Maar weet je wat er die dag feitelijk gebeurde? Hij heeft een experiment uitgevoerd op zichelf. Jim wilde uitvinden hoeveel drugs en drank een menselijk brein aankan, en waar het je allemaal heenvoert. Hij wilde gewoon zien hoe ver hij kon gaan.
Nou, dat werd dus het ziekenhuis”.
Grace over drugs in Jefferson Airplane
Ook over haar eigen drugs-ervaringen en die van de leden van Jefferson Airplane was ze op latere leeftijd niet terighoudend.
“Van marijuana werd ik paranoide. Dat gebruikte ik alleen in combinatie met drank. LSD was juist heel plezierig en ik kon er goed tegen. Nooit slechte trips gehad of gek geworden. Geen flashbacks ook, want ik had simpelweg altijd goede ervaringen.
Bij LSD was de omgeving ook erg belangrijk. De mensen om je heen, waar je bent, wat je steming is.
Beter dan de zonneschijn van Californië kon niet. Jefferson Airplane was best een drugsband, maar problemen hebben we er niet mee gehad. Regels waren er niet. Iedereen had zijn eigen voorkeuren.
Jack Casady en Jorma Kaukonen hielden van wiet, ik zat aan de drank, coke en acid.
Marty Balin was aanvankelijk echt een drugstype, maar hij stopte resoluut toen Janis Joplin doodging. Daar is ie toen goed van geschrokken.
En Paul Kantner [vader van Slick’s dochter China] deed marijuana.
Ieder ging rustig z’n eigen gang en gebruikte wat ie wilde. Alleen als we het podium op moesten hielden we een beetje maat, want optreden onder invloed van lsd is knap lastig. Het is een keer gebeurd, toen we in een slecht verlichte kleedkamer zaten. Onze roadmanager had een plastic doos met allerlei verschillende vakjes voor verschillende drugs bij zich en toen we dachten dat we de coke gevonden hadden, bleek het acid te zijn.
We gingen op en na twintig minuten keken we elkaar aan: oh oh. Moeilijk om je kop erbij te houden met dat spul op”.
Afstand van de sixties
Aan het einde van de telefonische conversatie Malibu-Nederland in 2005 stelde Grace Slick nog eens duidelijk dat ze emotioneel en muzikaal volledig afstand had genomen van haar Airplane-verleden. “Ik luister die muziek nooit terug. Mijn platencollectie is ooit letterlijk in vlammen opgegaan en ik heb nog niet de behoefte gehad om hem te vervangen. Alleen in m’n auto heb ik wel eens muziek aanstaan, maar nooit m’n eigen shit.
Ik luister veel liever naar Eminem of de Gypsy Kings.
Na onze reünie in 1989 ben ik met pensioen gegaan. Ik hou niet zo van oude mensen op een rock-podium. Je kan tenslotte niet eeuwig blijven doen alsof je vijfentwintig bent. Een nieuwe reünie zie ik er dan ook niet van komen.
Ik ben erg gesteld op het heden. De Grace Slick van 1967 betekent wel iets voor me, maar vooral als herinnering, als beeld op het netvlies. Het is niet echt. Meer een soort ikoon.
Aan de andere kant ben ik als persoon nauwelijks veranderd sinds die tijd. Ja, toen was ik constant dronken en nu niet meer. Maar verder is Grace Slick nog steeds een sarcastische, linkse, recht voor z’n raap herrieschopper!”
Grace Slick, als Grace Wing op 30 oktober 1939 geboren in Highland Park (Illionois), is inmiddels de tachtig gepasseerd.
Harry Knipschild
26 december 2019
Clips
Literatuur
Gene Sculatti, ‘San Francisco Bay Rock’, Crawdaddy, oktober 1966
‘Topless Jetsound’, Hitweek, 30 december 1966
‘Jefferson Airplane’, Cashbox, 18 februari 1967
Sandy Pearlman, ‘Jefferson Airplane – younger by far’, Crawdaddy, mei 1967
‘The queen bees of rock’, BMI Magazine, 1 maart 1968
Louise Criscione, ‘The ladies infiltrate pop music’ KRLA Beat, 4 april 1968
Richard Goldstein, ‘Pop Music: Ladies Day, Janis Joplin...staggering’, Vogue, 1 mei 1968
Bud Scopa, ‘Jefferson Airplane – back to the future’, Spin, oktober 1989
Willem Bemboom, ‘Grace Slick – een kwestie van kiezen’, Aloha, juni 2005
René van Stipriaan, Sex & Drugs. Twintig ooggetuigenverslagen. Rock ‘n’ roll legends in Nederland, Amsterdam 2006
- Raadplegingen: 12245