330 - Vivian, het meisje van de rolschaatsbaan

 

 

 

In 1972 vierde Johnny Cash (1932-2003) zijn veertigste verjaardag in Nederland. Tijdens het Grand Gala du Disque kwam hij, als ik me goed herinner, in de Amsterdamse Rai van achter uit de zaal onder luid applaus naar voren en kreeg een grote Amerikaanse taart voor zijn verjaardag overhandigd. Aan zijn zijde: zijn ‘eeuwige’ liefde: June Carter met wie hij op 1 maart 1968 (mijn 24ste verjaardag, HK) in het huwelijk getreden was. Carl Perkins was een van zijn begeleiders.

  Een mooie stunt van John Vis, directeur van CBS Records in Haarlem.

 

Johnny Cash en June Carter leken onafscheidelijk. Na haar overlijden (op 15 mei 2003) hoefde het voor de zanger niet meer. Maar op haar instigatie legde hij alsnog een aantal songs vast en trad een keer op voor de familie Carter.

  Bij die gelegenheid verklaarde de artiest: “The spirit of June Carter overshadows me tonight with the love she had for me and the love I have for her. We connect somewhere between here and Heaven. She came down for a short visit, I guess, from Heaven to visit with me tonight to give me courage and inspiration like she always has. She’s never been one for me except courage and inspiration.

Twee maanden later, op 12 september 2003, blies John R. Cash zelf de laatste adem uit.”

 

 

 

 

 

 

 

June Carter was niet de eerste liefde van J.R. Cash, de naam die hij sinds zijn geboorte formeel droeg. In de goed-gedocumenteerde biografie over de country & western-artiest, die Robert Hilburn van de Los Angeles Times in 2015 publiceerde en die in het Nederlands vertaald werd door Conny en Vera Sykora, maakte hij melding van een levensbepalende gebeurtenis op 18 juli 1951.

 

In die tijd was Cash opgenomen in het Amerikaanse leger, om precies te zijn: de luchtmacht. Daar leerde John hoe je vijandige radiosignalen (in morse) kon afluisteren.

  Hilburn: “Het was volop Koude Oorlog. De dreiging van het communisme werd overal in Amerika gevoeld. Het was uitdagend werk, want de militaire strategen [van het oostblok] deden hun uiterste best te voorkomen dat hun berichten onderschept zouden worden. Vaak zonden zij ter afleiding allerlei betekenisloze geluiden uit voordat ze de echte signalen in morsecode er op dezelfde frequentie tussendoor smokkelden”.

 

John werd enthousiast over het afluisterwerk, ook door de zweem van glamour en avontuur waarmee het omgeven was. “Hij zag zichzelf al als een van de helden uit de spionagefilms over de Tweede Wereldoorlog die hij gezien had”. John werd er zo goed in dat hij geselecteerd werd om uitgezonden te worden naar West-Duitsland om ter plekke Sovjet-zenders af te luisteren.

 

Tijdens de basistraining was Cash aan naar muziek op de radio luisteren helemaal niet toegekomen. Dat veranderde op de luchtmachtbasis Keesler in Biloxi, bij de kust ten oosten van New Orleans. Hank Snow, die in 1950 lange tijd nummer één op de country-lijsten stond met ‘I’m moving on’, werd een van zijn favoriete zangers. De jongeman, 18 jaar, viel bovendien op ‘I’m the one who loves you’ (Ernest Tubb), ‘Long gone lonesome blues’ (Hank Williams), ‘Chattanooga shoe shine boy’ (Red Foley) en ‘Bouquet of roses’ (Eddy Arnold).

  Hilburn: “John had grote bewondering voor de pure romantiek in de zangstijl van Eddy Arnold; voor hoe deze met zijn zachte uitvoering de liefde heel natuurlijk en ongecompliceerd liet klinken – precies als het soort relatie dat John zich wenste”.

 

 

 

 

 

 

Rolschaatsbanen waren plekjes van een andere opbloeiende romantiek in die tijd. Den Haag in Nederland is er in de popmuziek om bekend geworden. Cash had op zo’n baan al eens een ‘leuk jong meisje’ weten te strikken. Dat was niet meer dan een kortstondig avontuurtje.

  Tijdens zijn verblijf op de luchtmachtbasis Brooks, bij San Antonio in Texas, herinnerde de militair zich niet alleen dat hij eerder met plezier gerolschaatst had, maar ook dat de meisjes daarheen kwamen om jongens te ontmoeten.

 

 

 

 

Op de eerder genoemde woensdag in 1951 ging Johnny met een vriend eerst naar de bioscoop. Daarna trok hij hem mee naar een rolschaatsbaan. Hilburn: “Het was al bijna sluitingstijd, maar hij huurde toch een paar rolschaatsen en keek naar de groepen meisjes die langs schaatsten. Toen zag hij ‘het mooiste meisje dat hij ooit had gezien’ en dat samen met een vriendin rondschaatste. Hij keek een tijdje naar haar in de hoop dat ze zou stilstaan, zodat hij zichzelf zou kunnen voorstellen. Maar het knappe, tengere meisje met het bruine haar bleef rondjes schaatsen”.

  Johnny werd als zeer verlegen omschreven. Maar in zijn luchtmachtuniform had hij meer zelfvertrouwen gekregen.

  Toen ze ja zei begon hij voor haar te zingen, het popliedje ‘I still feel the same about you’ van Georgia Gibbs [uit 1951]”.

 

Volgens de biograaf voelde het meisje, Vivian Liberto, op 23 april 1934 geboren in San Antonio, zich gevleid. Het was de eerste keer dat er iemand voor haar zong. Terwijl ze samen rolschaatsten vertelde Johnny dat hij uit Arkansas kwam en binnenkort naar West-Duitsland zou vertrekken. Toen de lampen uitgingen – de baan ging sluiten – flapte hij eruit: “Mag ik je naar huis brengen?” en hij was dolblij toen ze met ‘Natuurlijk’ antwoordde.

  Omdat Johnny geen auto had moest Johnny haar in de bus naar huis vergezellen. Toen ze bij haar huis aankwamen, vroeg hij haar of ze nog een keer konden afspreken. Dat wilde ze graag.

  De journalist tekende de opbloeiende relatie op alsof hij over de schouders van het tweetal (en anderen) kon meekijken en -voelen.

 

 

 

 

Binnen de kortste tijd liepen Johnny en Vivian had in hand. In een houten bankje kraste hij: “J.C. loves V.L.” Maar de ouders van het meisje (katholiek) waren terughoudend. “Haar vader was opgelucht toen hij hoorde dat de jeugdige militair na drie weken naar Europa zou varen”.

  Op 4 september moesten Johnny en Vivian voorlopig (telefonisch) afscheid van elkaar nemen. Die dag schreef hij haar bovendien een brief waarin hij vroeg een grote foto te sturen zodat hij die in Duitsland boven zijn bed zou hangen en er elke ochtend en avond naar zou kunnen kijken. Zelf stuurde hij een foto mee die hij op de luchtmachtbasis had laten maken.

  Aan boord van het schip USNS General W.G. Haan eindigde de soldaat een brief met de woorden “Zeeën en zeeën van liefde en toewijding, Johnny”.

  In een van zijn zee-brieven vertelde Johnny dat de bekende zanger Vic Damone, die in 1949 een nummer één hit had met ‘You’re breaking my heart’ eveneens aan boord was. Met een bevriende militair zong hij liedjes van Hank Williams, Eddy Arnold en Jimmy Wakely (‘You are my sunshine’).

 

 

 

 

Johnny Cash werd gestationeerd in Landsberg bij München. Terecht merkte de auteur op dat het stadje berucht was omdat Adolf Hitler (1889-1945) daar Mein Kampf geschreven had toen hij er in 1924 (27 jaar eerder) gevangen zat na een mislukte coup.

  De Amerikanen en Russen, op korte afstand van elkaar in West-Europa, waren elkaars uitgesproken vijanden. Het afluisteren van boodschappen was dus van groot belang. Soms moest Cash twaalf uur achter elkaar intensief luisteren. Af en toe werd iemand als hij zo moe dat zijn lichaam het niet meer aan kon en emotioneel instortte.

  Dat overkwam ook Johnny Cash in Landsberg. “Op een nacht had ik er schoon genoeg van. Voor ik er erg in had pakte in mijn typemachine en gooide hem uit het raam. Ik begon te huilen. Ze stuurden me naar de apotheek en gaven me een paar aspirines. Ik kreeg de rest van de nacht vrij”.

  Volgens sommige berichten (niet vermeld in het boek) was Johnny Cash in zijn job de eerste Amerikaan die hoorde van het overlijden van Stalin. Sander Zonneveld (Historisch Nieuwsblad): “Op 2 maart 1953 zat Cash met zijn koptelefoon op naar berichten van het persbureau ITAR-TASS te luisteren toen hij het eerste uitgezonden bericht over de dood van Jozef Stalin hoorde. Cash zond het meteen door naar Washington”.

 

 

 

 

In zijn West-Duitse tijd was ‘Dear John Letter’ van Jean Shephard en Ferlin Husky een grote country & western hit. Het liedje ging over meisjes, al dan niet ‘verloofd’, die de Amerikaanse soldaten in verre landen de bons gaven omdat ze niet langer wachtten en voor een nieuwe liefde gekozen hadden. Voor de militairen was dat meestal een bron van grote emotie.

  Hilburn: “Maandenlang was Johnny bang slecht nieuws te ontvangen als hij zijn post ophaalde. Om zich voortdurend van Vivians liefde te verzekeren, schreef hij haar elke dag – soms zelfs twee of drie keer per dag. Hij klaagde als ze ook maar één dag te laat antwoordde. Als hij na een week niets van haar hoorde, raakte hij buiten zinnen.

  Al kort na zijn aankomst in Landsberg klaagde Johnny in een brief (16 oktober 1951) aan Vivian dat zij niet schreef. “Ik begin behoorlijk wanhopig te worden. De postbode begint bang voor me te worden. Ik kijk steeds zo kwaad naar hem als ik mijn brievenbus ga legen – dat doe ik twee keer per dag. De jongens zeggen dat je niet meer van me houdt. Dat je daarom niet schrijft”.

  Hoe opgelucht was Johnny toen Vivians brieven eindelijk regelmatig begonnen te komen. Maar elke onderbreking in de stroom post bracht hem weer van zijn stuk. Hilburn: “In de periode van zijn stationering in Landsberg schreven zij elkaar meer dan duizend brieven”.

  Johnny Cash verwachtte dat Vivian in afwachting van zijn terugkomst en hun huwelijk een voorbeeldig en trouw leven zou leiden. Zelf deed hij dat niet kun je in het boek lezen. Hilburn: “Begin 1952 biechtte Cash in een brief aan Vivian op dat hij in Augsburg een keer met een meisje naar bed was geweest, en in München met een ander. ‘Die meisjes betekenen niks voor me. Dat moet je weten. Ik zie ze één avond en daarna nooit meer’”.

  Ook andere geneugtes ging Johnny niet uit de weg. Volgens een collega-soldaat was hij zoals iedereen jong, dwaas en op zoek naar avontuur. “Vrouwen, drank, gokken, vechten”.

 

 

 

 

Johnny Cash keek echter hoopvol vooruit en bereidde zich voor op een gemengd huwelijk. “Als een protestant trouwt met een katholiek meisje, moet de bruiloft katholiek zijn? En hun kinderen moeten katholiek worden opgevoed, of niet?”

  In februari 1953 kocht Johnny een verlovingsring en stuurde die op naar Vivian. Een paar maanden later vroeg hij Vivian naar Duitsland te komen om samen in een appartement in München te gaan wonen. Op 17 juli schreef Cash een brief naar Vivans vader om hem de hand te vragen van het meisje dat hij twee jaar eerder slechts enkele weken meegemaakt had na hun ontmoeting op de rolschaatsbaan.

  Johnny moest een maand wachten voor hij diens – afhoudende – antwoord ontving. De ouders van Vivian hadden flink nagedacht en gebeden om goddelijk advies. Om zeker te zijn dat ze bij elkaar pasten vroegen Liberto en zijn vrouw de ‘verkering op zijn minst nog een tijdje voort te zetten na terugkeer in de Verenigde Staten’.

 

 

 

 

Op 4 juli 1954 vloog ex-militair Johnny Cash, sinds drie maanden bevorderd tot sergeant, terug naar de VS. Hij landde in Memphis, Tennessee, de stad waar Elvis Presley één dag later in de studio van Sam Phillips het nummer ‘That’s alright mama’ vastlegde.

  Hillburn maakte niet alleen melding van die muziek-historische connectie. Hij gaf tevens een levendig verslag van de aankomst. “Op de luchthaven van Memphis stond bijna zijn hele familie hem op te wachten. Maar Johnny had maar voor één iemand oog. Hij en Vivian waren te opgewonden om iets te zeggen toen hij haar in zijn armen nam en een kus gaf die zo lang duurde dat zijn familie zenuwachtig begon te worden”.  

  De hele groep begaf zich vanuit Memphis naar de woning van de familie Cash – niet verder dan vijftig mijl in Dyess, Alabama. In de auto van zijn ouders reden Johnny en Vivian Liberto een paar dagen later naar San Antonio waar de nu 21-jarige Cash aan haar ouders toestemming vroeg om met hun dochter te trouwen. Omdat Johnny bereid was in de katholieke kerk te trouwen en zijn kinderen in dat geloof op te voeden steunden de Liberto’s zijn aanzoek.

  Vijf weken na de landing in Memphis, op 7 augustus 1954, gaven Vivian en Johnny elkaar het jawoord. Dat gebeurde in de kerk van de Heilige Anna. Vincent Liberto, een oom van Vivian, trad op als priester. Daarna volgde de receptie in het St. Anthony-hotel.

 

 

 

 

 

 

Als militair had Johnny Cash een belangrijke rol gespeeld. Maar zijn gewone leven moest de pas getrouwde jongeman vanaf de bodem opbouwen. Het jonge echtpaar huurde een onderkomen op een verdieping van een huis in Memphis. Van het in Duitsland opgebouwde spaargeld kocht Johnny een auto. Broer Roy die in Memphis woonde hielp hem er een eigen leven te beginnen. Zo vond hij werk als verkoper bij een woninginrichter. Johnny moest als acquisiteur langs de deuren om de spullen van Home Equipment te slijten, zoals koelkasten, stofzuigers en airconditioning.

  Roy, die als automonteur werkte, bracht zijn jongere broer in contact met twee collega’s in de garage, Marshall Grant en Luther Perkins, die tijdens de lunchpauze vaak oude country- en gospelsongs op hun gitaar speelden. Misschien konden ze wel samen geld verdienen door muziek te maken. Johnny probeerde ook werk te vinden bij een radiostation in Corinth, Mississippi.

 

 

 

 

In die tijd was Johnny Cash onder de indruk van singles als ‘I don’t hurt anymore’ (Hank Snow) en ook de eerste single van Elvis Presley op Sun Records, die hij op de radio gehoord had.

  Johnny en Vivian gingen samen kijken naar een optreden van Elvis. Dat was gratis. Ter gelegenheid van de opening van een apotheek zong Elvis de twee liedjes van zijn Sun-single, staande op een vrachtwagen en begeleid door bassist Bill Black en gitarist Scotty Moore.

  Volgens zijn biograaf was Cash gebiologeerd door wat hij zag en hoorde, door de sensuele kracht van de muziek en de geestdrift van de groep jonge, voornamelijk vrouwelijke fans. Hij was ook getroffen door het jonge uiterlijk van Elvis, drie jaar jonger dan hij zelf. Hilburn: “Plotseling voelde Johnny zich oud. Hij zei tegen zichzelf dat hij maar beter op kon schieten als hij ooit iets wilde bereiken in de muziekwereld”.

  Die dag spraken Cash en Presley elkaar voor het eerst. “John ging naar hem toe om te zeggen hoe goed hij zijn muziek vond. Elvis voelde zich gevleid en nodigde John en Vivian uit de volgende avond weer naar hem te komen luisteren. Scotty Moore raadde Johnny aan Sam Phillips te bellen en en afspraak te maken, toen deze liet merken dat hij verder wilde in de muziek”.       

 

 

Cash begon zijn muzikale activiteiten nu serieus aan te pakken. Dat merkten zijn compagnons maar al te goed tijdens repetities van songs als ‘I was there when it happened’ (Jimmie Davis) en een eigen song, ‘Belshazzar’. Johnny speelde op een gitaar die hij in West-Duitsland gekocht had. Marshall schafte zich voor 25 dollar een staande bas aan en Luther Perkins bemachtigde een Fender Telecaster.

  Hilburn: “Toen Johnny naar de keuken ging om Vivian te vertellen hoe goed ze vooruitgingen, kreeg ook hij nieuws te horen. Ze was zwanger. Hij was nog maar drie maanden thuis. Op 24 mei 1955 werd hun (eerste) dochter geboren: Rosanna – weldra gevolgd door Kathy, Cindy en Tara.

 

Het kostte Johnny heel wat moeite om contact te leggen met Sam Phillips, eigenaar van Sun Records, de maatschappij waarbij Elvis Presley zijn eerste singles maakte. Phillips was steeds op pad, zo bleek als hij opbelde. Maar toen hij hem eindelijk te spreken kreeg in het najaar van 1954, mocht hij in zijn studio komen laten horen wat hij en zijn begeleiders muzikaal presteerden. Bij die gelegenheid zong hij behalve repertoire van Hank Snow, Eddy Arnold, Jimmie Rodgers, ‘I’ll take you home Kathleen’ (uit 1875) en zijn eigen gospel-song ‘Belshazzar’.

  Sam Phillips zag wel iets in de jeugdige artiest, maar liet weten dat hij geen gospelmuziek op de plaat wilde zetten. Mede omdat hij een eigen muziekuitgeverij begonnen was, Hi Lo Music, vroeg hij hem terug te komen als hij eigen repertoire had, dat bovendien in zijn uitgeverij opgenomen moest worden.

  In West-Duitsland, waar Johnny met zijn daar gekochte gitaar optrad, had hij de tekst ‘Hey Porter’ op papier gezet. Op basis daarvan schreef hij een nieuw nummer. Intussen luisterden Vivian en hij vaak naar de radio om bij te houden wat zijn favoriete artiesten deden.

  Breed hadden ze het niet. Broer Roy Cash hielp bij het kopen van kleren en nodigde het pas getrouwde stel regelmatig te eten uit. Aan de overkant van de oceaan was Johnny van worst en met name hot dogs gaan houden. In die tijden – Johnny ontdekte dat hij géén goede acquisiteur was als hij langs de huizen de spullen van Home Equipment aanbood – overwoog hij zelfs om een hot dog-zaak op te zetten.

 

 

 

 

In 1955 mocht Cash, begeleid door de twee auto-monteurs, een eerste plaat maken. Phillips had ‘Hey Porter’ goed genoeg bevonden en hem aangeraden een eigen stuk, maar geen gospel, voor de b-kant te maken. Dat werd ‘Cry Cry Cry”. Beide songs werden bij Hi Lo Music ondergebracht.

  Zoals dat wel vaker het geval is bleek juist de b-kant aan te slaan. Ook bij de tweede single van Cash, ‘Folsom Prison Blues’, belandde de b-kant, ‘So Doggone Lonesome’, in de hitlijsten. Maar hoe dan ook, vrij kort na het volbrengen van zijn militaire dienst in West-Duitsland – en binnen een jaar na zijn huwelijk met Vivian Liberto – scoorde Johnny Cash al zijn eerste hits.

   De definitieve doorbraak kwam in 1956 met ‘I walk the line’, opnieuw door Cash geschreven en uitgegeven door Hi Lo Music van Sun Records-eigenaar Sam Phillips. ‘I walk the line’ haalde de top van de country-lijsten en werd zelfs een pop-hit.

 

Door zijn snelle succes kwam Johnny Cash voor optredens in de picture. Niet alleen als investering om aan een muzikale toekomst te werken, maar ook om gewoon geld te verdienen. Nadat Sam Phillips al zijn belangen in Elvis Presley verkocht had en daarvoor 35.000 dollar incasseerde bombardeerde hij Cash tot de belangrijkste artiest van zijn imperium Sun Records, dat steeds ruimer bij kas kwam te zitten.

 

 

 

 

 

 

Op 7 augustus 1955, vierden – schreef Hilburn – Vivian en Johnny innig tevreden dat zij een jaar getrouwd waren. “Johnny Cash was een gelukkige echtgenoot, vader en country-artiest. Vivian was gelukkig omdat Johnny gelukkig was. Ze dacht dat Johnny, als hij genoeg geld verdiende met zijn muziek, zijn baan [overdag] bij Home Equipment op zou kunnen zeggen en wat meer thuis zou kunnen doorbrengen. Toch kon ze het niet laten om uit nieuwsgierigheid te vragen hoe hij dacht over al die gillende meisjes”.

  Uit eigen ervaring had zijn echtgenote, moeder van het eerste en zwanger van het tweede kind en dus aan huis gekluisterd, zelf geconstateerd hoe jonge idolen als Elvis Presley en haar eigen man onthaald werden.

   Cash zou gereageerd hebben met de woorden: “Ik kom nooit in de verleiding. Weet je waarom niet? Als die vrouwen naar me toekomen, zie ik ze als etalagepoppen. Niet meer dan onechte plastic poppen. Je hoeft je helemaal geen zorgen te maken lieverd. Ik denk elke minuut aan je, dag en nacht”.

  Hilburn ‘wist’ dat Vivian in haar man geloofde. “Een relatie die drie jaar Duitsland had overleefd, kon alles doorstaan. Ze was zo trots op hem dat ze het niet eens erg vond dat hij steeds meer tijd alleen doorbracht”.

  Elvis daarentegen, ongetrouwd en ook niet verloofd, zat na zijn optredens uitbundig achter zijn vrouwelijke fans aan - op het onsmakelijk af, vertelde Johnny thuis als hij met het teenageridool op toernee was geweest. Na een gezamenlijk radio-optreden bij de Louisiana Hayride, bijvoorbeeld, ‘wees hij drie of vier meisjes uit het publiek aan, die hij gebaarde om bij de deur naar het podium te komen. Ze vochten met elkaar om bij die deur te komen. Hij nam ze mee naar zijn kleedkamer. Op een avond telden we negen meisjes met wie hij in de kleedkamer naar bed ging’.

 

Sam Phillips had ook Carl Perkins onder contract genomen. Toen deze artiest op instigatie van Cash het idee van ‘Blue Suede Shoes’ had overgenomen en er met succes een single van gemaakt had, maakte ook hij de verering door fans mee, die in de tweede helft van de jaren vijftig gebruikelijk was.

  Perkins begon ‘met meisjes te rotzooien’. Dat kostte hem, vader van drie kinderen, bijna zijn huwelijk. Hilburn: “Perkins deed onderweg hard zijn best om zich aan zijn trouwbelofte te houden”. Carl stelde zelfs regels voor zichzelf op, vertelde hij aan Johnny Cash. Na elk optreden ging hij terug naar zijn hotelkamer om naar huis te bellen. “Ik vat mijn huwelijksbelofte heel serieus op. Ik weet dat Valda geen minuut bij me zou blijven als ik mij er niet aan zou houden”.

 

 

 

 

Als je afgaat op wat Hilburn in de biografie vastlegde had de artiest een goed karakter. Maar de bekoringen waren (te) groot. Omdat hij succes in de muziek had kon hij inderdaad zijn baan opzeggen, allerlei leningen aflossen en een groter huis voor het gezin aanschaffen. Het geld verdiende hij echter vooral door, samen met zijn twee begeleiders, elders op te treden. De verwachting van Vivian dat ze haar man veel bij zich zou hebben kon onmogelijk gerealiseerd worden.

  Johnny moest steeds meer op pad, steeds langer en steeds verder weg. Dat was meer dan vermoeiend. Om zich heen zag hij hoe collega-artiesten naar amfetamine en andere middelen grepen om op de been te blijven. Het lijkt erop dat Johnny van plan was daar niet aan mee te doen, omdat hij besefte dat je dan stap voor stap wegzonk in verslaving. Toch kwam er een moment dat hij voor het eerst voor de bijl ging.

  Vivian Liberto was de liefde van zijn leven die hij, waarschijnlijk oprecht, eeuwige trouw beloofd had. Maar voor een artiest die op de hitlijsten vertoefde waren de verleidingen groot. Dat Johnny moeilijk een celibatair leven kon leiden, was in West-Duitsland al duidelijk geworden. Ook in de VS kon Cash de verleidingen op den duur niet weerstaan.

 

Het leven van Cash kwam onder druk te staan. Van Sam Phillips had de zanger vernomen dat hij, na het vertrek van Presley bij Sun, de belangrijkste artiest op diens label was geworden. Maar toen kwam Jerry Lee Lewis met hits als ‘Whole lotta shaking going on’ en ‘Great balls of fire’. In die tijd zou Johnny zich onzeker gevoeld hebben. Mede ook door alle tochten die hij moest maken om overal op te treden, was hij nauwelijks meer in staat om pakkende songs te schrijven.

  Na enige tijd besloot Sam Phillips de platen van de artiest niet meer zelf te produceren maar dat uit te besteden aan zijn helper Jack Clement, die zich trouwens eerder succesvol voor Jerry Lee Lewis had ingezet. Johnny Cash begon er aan te twijfelen in hoeverre Sun Records nog wel in hem geïnteresseerd was. Toen hij Phillips om een wat hogere royalty vroeg kreeg hij nul op het rekest.

  Liep zijn loopbaan op zijn eind, vroeg hij zich af. In de popmuziek kon het snel afgelopen zijn. Dat maakte hem uiterst onzeker. Omdat hij steeds vaker ver van huis was kon Vivian hem maar moeilijk helpen die onzekerheid te overwinnen. Het ideaal van het meisje op de rolschaatsbaan, nu moeder van een aantal dochters, raakte op de achtergrond. Cash moest zijn problemen zelf maar zien op te lossen, zo heeft hij het waarschijnlijk ervaren.

 

Een song van Jack Clement, ‘Ballad of a teenage queen’, in 1958, bezorgde Johnny Cash gelukkig een nieuwe nummer één hit in de country-hitlijsten. Maar niet veel later ging hij in op een financieel aantrekkelijk aanbod van Columbia Records om naar dat label over te stappen. Als hij zo graag wilde mocht hij er ook gospel songs opnemen. Bij die grote platenmaatschappij nam Johnny geen bijzondere plaats in. Ondanks de hits was daar niemand als Sam Phillips bij Sun, die hem door dun en dik steunde.

 

 

 

 

 

 

Tijdens zijn reizen door de VS kwam Johnny Cash in Californië terecht. In die staat waren de grote filmmaatschappijen gevestigd. Hilburn: “Tom Parker had Elvis daarheen meegenomen om te proberen hem de filmindustrie binnen te krijgen want, zo zei Parker, film had de toekomst terwijl rock & roll een trend was die elk moment weer voorbij kon zijn”. In de onzekerheid over zijn toekomst had ook Johnny de grote wens om zijn carrière te ‘verbreden’.

  Bij zijn optreden in het tv-programma Town Hall Party werd Johnny Cash verliefd op Lorrie Collins, de helft van de Collins Kids, popartiesten van Columbia Records, die geen hitsingles wisten te maken. Lorrie was nog maar veertien jaar en dus minderjarig.

  Sun-artiest Jerry Lee Lewis had in die tijd een verhouding met Myra Brown, een even jeugdige achternicht, dat tot een huwelijk leidde en – met alle commotie eromheen – de loopbaan van de artiest grote schade berokkende. Zover kwam het bij Johnny Cash niet. Bovendien was Lorrie verloofd met popidool Ricky Nelson. Ze trad later in het huwelijk met Stu Carnall, de manager van Johnny Cash.

 

Johnny was bevriend met country-artiest Johnny Horton, die bestsellers had met onder meer ‘Battle of New Orleans’ en ‘North to Alaska’. Met diens vrouw Billie Jean Jones (eerder getrouwd met country-zanger Hank Williams) had hij een intieme relatie. Toen Horton in 1960, zeven jaar na Hank Williams, verongelukte, leidde de relatie bijna tot een huwelijk, hoewel Cash nog steeds getrouwd was met het meisje van de rolschaatsbaan. Billie Jean wees Johnny af vanwege zijn verslaafdheid.

 

 

 

 

 

In 1962 trad June Carter, componiste van ‘Ring of Fire’ samen met Johnny Cash op. Hilburn: “Cash en Carter waren tijdens tournees voortdurend samen. Verschillende leden van de groep, onder wie bassist Marshall Grant, waren dol op Vivian en het is begrijpelijk dat zij veronderstelden dat er meer aan de hand was dan er op dat moment feitelijk was”.

  Die veronderstelling was niet onjuist. In de biografie liet Hilburn door Johnny Cash tegen haar zeggen: “Ik wou dat ik niet voelde wat ik voel”.

  Toen June om uitleg vroeg, voegde hij er aan toe: “Met betrekking tot jou”.

  Op die dag in Spartanburg (South Carolina), 3 mei 1962, zei June nog dat ze hetzelfde voelde. Dat zou echter alleen maar tot problemen leiden als ze dat bleven voelen.

  Johnny Cash: “Dan zullen we die gevoelens opzij zetten. We werken alleen maar samen”.

  De vriendschap met June Carter, die al heel wat relaties in de showbusiness achter de rug had, maakte een einde aan zijn huwelijk met Vivian Liberto, zijn eerste grote liefde. In 1968 werd ze June Carter Cash. Vier jaar later kwamen ze naar Nederland voor een optreden tijdens het Grand Gala du Disque.

  Hun huwelijk hield stand.

 

 

 

 

Vivian Liberto overleed op 24 mei 2005 in Ventura, Californië. Op de website ‘Find A Grave’ is te lezen: “Vivian spent her marriage to Johnny trying to get him sober. Vivian believed in her heart of hearts that if Johnny had never gotten involved in drugs, they would have remained married. The two remained friends until Johnny’s death in 2003.

 

 

 

 

Op diezelfde website zijn enkele woorden van dochter Rosanne Cash over haar moeder afgedrukt: “She created an exceptionally warm home. There was always food and flowers and friends in her house. She made an art of being a friend. She showed up if you were sick or in the hospital, or sad or lonely, or needed any little thing, and she was rewarded with a breathtaking amount of return loyalty and respect.

  She had friends of all ages, all walks of life, all income brackets and all personalities. She maintained friendships with several of my old friends from high school, some of whom I myself lost touch with, but she kept them in her circle and kept me informed of their lives. She was a flame of love and warmth, and many, many people flocked to her.

  She also had an innocence that was uncommon in the modern world. Her codes of behavior were simple, but well defined, and she could not understand the bad manners and lack of integrity in modern society.

  She had a deep faith, and was a staunch Catholic from birth to death. I admire that quality of knowing who she was, and acting in a way that served that knowledge, and her Catholicism was central to her understanding of herself”.

 

 

Harry Knipschild

4 juni 2018

 

Lorrie Collins is op 4 augustus 2018 overleden. Ze is 76 geworden.

 

Clips

 

* Jimmy Wakely, You are my sunshine

* Hank Snow, I'm moving on, 1950

* Georgia Gibbs, I still feel the same about you, 1951

* Boodschap van Johnny Cash voor Vivian Liberto vanuit West-Duitsland

* Elvis Presley, That's alright mama, Louisiana Hayride, 16 oktober 1954

* Collins Kids, Johnny B. Goode

* Johnny Cash, Marshall Grant, Luther Perkins, Town Hall Party, 1959

* Johnny Horton, Battle of New Orleans, 1959

* Johnny Cash, June Carter, Pete Seeger, 1965

* Johnny Cash, 40 jaar, 1972

* Rosanna Cash, Seven Year Ache, uit 1981

* Johnny Cash, zomer 2003