294 - De Kinks zetten Nederland op z’n kop (1965-1966) – deel 2

 

In het eerste deel van dit artikel heb ik een en ander geschreven over het eerste optreden van de Kinks in Nederland, november 1965. Hoe de Kinks al het gedoe zelf hebben ervaren in die tijd is mij onbekend gebleven, op één uitzondering na. In zijn autobiografie X-Ray wijdde Ray Davies enkele woorden aan ‘tours of Germany, Holland and Belgium’.

   Vooral Nederland was in de smaak gevallen, legde Ray in 1994 vast. “The Dutch had taken a liking to the more lyrical songs, such as ‘A Well-Respected Man’, and pirate radio stations like Caroline and Veronica played the Kinks material heavily’.

 

 

 

 Geen grote doorbraak in Amerika

 

 

Voor de Kinks was Nederland in 1965 waarschijnlijk geen topprioriteit. Amerika was veel belangrijker. Succes in dat land kon immers veel geld en roem over de hele westerse wereld opleveren. Vanzelfsprekend werden er in Londen dan ook plannen gemaakt om Amerika te veroveren, zoals de Beatles dat in 1964 gedaan hadden.

   De Pye-platen van de Kinks werden er uitgebracht op het Reprise-label. Het was een wederkerige relatie. In Engeland had Pye de vertegenwoordiging van de Amerikaanse platenmaatschappij. Door een groep als de Kinks in de VS bij Reprise onder te brengen werden de banden verstevigd.

   Reprise deed het goed voor de Britten. ‘You really got me’, ‘All day and all of the night’ en ‘Tired of waiting for you’ haalden de Amerikaanse top tien.

 

Al die successen, het leek mooier dan het was, legde Ray Davies recentelijk uit in zijn boek Americana. In een e-mail aan mij vatte Ron Zonneveld een en ander samen: “Die periode zou normaal gesproken de grote doorbraak hebben moeten worden in Amerika. Maar er was slecht management, misdragingen van de bandleden, problemen met de Amerikaanse muzikanten-vakbond. Tot op deze dag is het nog steeds niet helemaal duidelijk”.

   Het resultaat wél: “Bijna vier jaar lang mochten de Kinks niet optreden in Amerika. Het heeft hun in de jaren zestig het grote commerciële succes gekost”.

   Ter illustratie stuurde Zonneveld me de tekst toe uit Americana. Daarin gaf Ray Davies blijk van een bijzondere kijk op de Amerikaanse markt. De Kinks waren duidelijk anders dan de Beatles en Stones: “The Beatles were the first wave of British beat bands to come to America. Apart from having great songs, the Beatles were accessible and cute, and American audiences could understand them. They were a mixture of the Three Stooges and the clean-cut all Anerican boy next door.

   But apart from having a few big hits, the Kinks, who followed a year later, were another proposition altogether and were considered an unwelcome threat. We were, by comparison, a disorganised rabble and out of our depth culturally. We had an attitude from the London suburbs, which was totally alien to most Americans and, for that matter, anyone outside North London.

   Anyhow, how could an American audience be expected to understand the Kinks when we could barely understand ourselves?

   The Beatles and the Rolling Stones were well-oiled publicity machines. Nothing was left to chance. America understood them and accepted their carefully nurtured shenanigans with understanding. The Kinks, on the other hand, were difficult to cast in any role except that of outsiders”.

 

 

 

 

In Americana gaf Ray Davies aan dat zijn groep niet zonder meer op één lijn gesteld kon worden met de Beatles en Stones. Dat bleek ook al bij het succes van ‘A Well Respected Man’, een song uit het najaar van 1965 die enigszins aansloot op wat in Nederland onder het hoofdstuk ‘kabaret’ viel – liedjes waarvan de tekst minstens even belangrijk was als de muziek en die de maatschappelijke ontwikkelingen als thema hadden.

 

 

 

Na de rocker ‘Till the end of the day’ verscheen tegen het einde van de winter, begin 1966, een nieuwe Kinks-single, ‘Dedicated follower of fashion’.

 

They seek him here, they seek him there
His clothes are loud, but never square
It will make or break him so he’s got to buy the best
’Cause he’s a dedicated follower of fashion.

 

And when he does his little rounds
’Round the boutiques of London Town
Eagerly pursuing all the latest fads and trends
’Cause he’s a dedicated follower of fashion.

 

Oh yes he is (oh yes he is), oh yes he is (oh yes he is)
He thinks he is a flower to be looked at
And when he pulls his frilly nylon panties right up tight
He feels a dedicated follower of fashion.

 

Oh yes he is (oh yes he is), oh yes he is (oh yes he is)
There’s one thing that he loves and that is flattery
One week he’s in polka-dots, the next week he is in stripes
’Cause he’s a dedicated follower of fashion.

 

Ter gelegenheid van de single ging Keith Altham op bezoek bij Ray Davies, de componist van die opvallende song. Ray, schreef de popjournalist, had al naam gemaakt als songwriter voor anderen. “His compositions have been recorded by artists like Peggy Lee, Cher, Dave Berry, the Honeycombs and two have been specially commissioned by Elvis Presley”.

   Altham en anderen vergeleken zijn stijl met die van George Formby (1904-1961), die al vóór de Tweede Wereldoorlog als music hall-ster furore maakte met ondeugende liedjes vol dubbelzinnigheden.

   Alan Price (van de Animals) bijvoorbeeld in die tijd: “I like ‘Dedicated follower of fashion’ very much. We all know it’s George Formby really, but it’s good”.

 

 

 

 

Ray Davies voelde zich vereerd met die vergelijking. “I feel complimented when people say ‘Dedicated Follower of Fashion’ sounds like Formby. He earned a lot of bread! This number has proved we can do something completely different from our previous singles”.

   De Kinks hadden de song twee keer opgenomen. De eerste versie was afgekeurd omdat die te ingewikkeld uitgepakt had. Je moest, vond Ray, het juist simpel houden. “We did it again, simplifying the arrangement. I worked out the rhythm on a guitar while travelling in a car and the words seemed to fall in naturally to the chords. I think it’s important that words should fall in almost by themselves. I've been told that’s the way the Beatles work”.

 

Zoals Ray Davies in America al aangaf wisten de Kinks het Amerikaanse publiek in die tijd niet goed te ‘bereiken’. ‘Dedicated Follower of Fashion’ kwam niet hoger dan 36 in de Billboard-hirlijsten. In Europa was het anders. De single bereikte in Engeland een vierde plaats. Het grootste succes had de groep echter in Nederland.

   Als promotieman bij Negram-Delta kostte het me geen moeite de single op de radio gedraaid te krijgen. Op 19 maart 1966, terwijl ‘Till the end of the day’ nog geklasseerd stond, verscheen ‘Dedicated Follower of Fashion’ in de top 40 om de Kinks op 23 april hun eerste nummer één hit in Nederland te bezorgen. Die week werd ‘These boots are made for walking’ (Nancy Sinatra, Reprise), een andere single van Negram-Delta, door de Britten van de bovenste plaats verdrongen.

 

 

 

 

 

De Partij van de Arbeid nodigde de Kinks in 1966 uit voor een optreden tijdens het jaarlijkse meifestival. De komst van de groep bleef niet zonder gevolgen. “Het festival in de Jaarbeurshallen te Utrecht heeft 30.000 personen op de been gebracht, 5.000 meer dan vorig jaar”, kon je na afloop in de krant lezen. Met politiek had het echter weinig van doen. “Tienduizend waren tieners, die niet de meigedachte wilden meevieren, maar alleen interesse hadden voor de Engelse beatgroep The Kinks – en in de tweede plaats voor de Nederlandse beatgroepen [Motions, Golden Earrings, Clungels] die waren gecontracteerd”.

   Het ging er onstuimig aan toe in de Irenehal. “Minister Vrolijk, die een tien minuten-toespraak zou houden, kreeg lege bierflessen naar zijn hoofd gegooid en was binnen niet al te lange tijd het podium af. De zangeres Conny van den Bos kreeg eveneens bierflessen te verwerken – één was raak en huilend ging ze van het podium af. Het zangeresje Karin Kent verdween eveneens huilend naar haar kleedkamer”.

 

’s Morgens was het al onrustig. “Groot tumult ontstond bij het optreden van de Motions. De enthousiaste jongeren doorbraken op een gegeven moment de dranghekken en bestormden het podium. Coulissen werden omver gegooid en tenslotte begaf het podium het zelfs onder het gewicht van de honderden jongelui.

   Herman Stok, die het programma presenteerde, zag geen kans de jongelui in toom te houden. Het programma moest voorlopig worden afgelast om het podium te herstellen.

   De Motions zullen zich het meifestival 1966 nog lang herinneren. Hun elektrische installatie werd omver gelopen en vertrapt en de instrumenten liepen ook ernstige schade op”.

 

Het ‘feest van de beatniks’, zoals een journalist het noemde, werd een ‘ware happening’. “De GG en GD onderhield een pendeldienst naar de hal om enkele tientallen lichtgewonden af te voeren. De EHBO kwam handen te kort om flauwgevallen jongens en meisjes te behandelen en de 110 Utrechtse politiemannen en 180 ordebewakers van de PvdA moesten alle zeilen bijzetten om de 12.000 jongeren in de Irene-hal in bedwang te houden”.

   Evenals als een half jaar eerder, november 1965, bij de eerste optredens van de Kinks in Nederland, kwam aan de orde wie verantwoordelijk was voor het handhaven van de orde. De organisatie of de overheid? In Utrecht, mei 1966, leken er degelijke afspraken gemaakt te zijn.

 

Maar zo kon het niet verder gaan. “De leiders van het meifestival hebben tijdens de pauze krijgsraad gehouden om maatregelen te nemen, waardoor het middagprogramma met wat minder hindernissen zou kunnen worden afgewerkt.

   In overleg met de politie werd besloten alle beat-evenementen in de Irenehal te concentreren, waardoor in de andere drie hallen wat meer rust zou ontstaan. De stoelen werden uit de Irene-hal verwijderd. Voor het podium werden extra dranghekken van de politie geplaatst. De ordecommissarissen droegen in deze hal hun taak over aan de Utrechtse gemeentepolitie. Door die maatregelen hoopte men het heen en weer rennen naar de verschillende hallen te voorkomen”.

 

Het optreden van de groep die een nummer één-hit had met ‘Dedicated Follower of Fashion’, liet op zich wachten. “Eerst slaagde men er niet in om de beroemde Engelsen veilig binnen te loodsen. Daarna weigerde hun manager op te treden als niet voor de veiligheid van zijn pupillen (waarde een miljoen gulden) kon worden gezorgd en toen tenslotte aan alle voorwaarden was voldaan, waren The Kinks zelf verdwenen.

   Zij hadden geduldig in een autobus op het jaarbeursterrein zitten wachten, uiteraard onder zware politiebewaking. Een sanitaire voorziening dwong ze even de wijk te nemen, waardoor de zaal vol jongelui zich schor bleef schreeuwen om The Kinks.

   Inmiddels werden de kleedkamers van bordpapier afgebroken, stoelen vernield, brandslangen in allerlei richtingen in werking gesteld en vielen af en toe rake klappen. Het podium moest met flinke tafels worden gebarricadeerd en de 50 agenten die aan het begin van de middag opdracht hadden gekregen zich achter het podium schuil te houden om provocerende effecten te voorkomen, moesten tenslotte voor de dag komen. Uit veiligheidsoverwegingen [!] waren de wapens afgelegd”.

 

Door dit alles vond het optreden van de Kinks plaats ‘na het tijdstip van officiële sluiting van het meifeest, toen de twintigduizend serieuze meigangers het jaarbeursterrein reeds hadden verlaten’.

   “Van het plan ze te laten optreden tijdens de televisie-uitzending van het feest kwam niets terecht omdat het podium in de ochtenduren al bestormd was en gedeeltelijk vernield toen alleen nog de Motions uit Den Haag er op speelden.

   Een paar honderd tieners klommen, om over hun vriendjes, die op de stoelenpiramides waren geklommen heen te kunnen kijken, tegen de muren van de hal op, waar op zo’n vier meter hoogte een richel is en op zo’n acht meter hoogte nog een.

   Het was levensgevaarlijk, maar de politie liet het toe. Ze bekommerde er zich evenmin om dat er een brandkraan werd open gedraaid en kwartierenlang stond te spuiten, en dat er met stukken hout en bierflessen werd gegooid”.

 

 

 

 

 

 

Dat de Kinks behalve de ‘grote’ optredens ook elders in het land optraden om geld te verdienen, kreeg in de landelijke pers weinig of geen aandacht. Dat was al het geval in november 1965. Na hun aanwezigheid in het westen, die vanwege het weer beperkt bleef tot Beverwijk, reisden de Britten nog door tot in de Achterhoek, om precies te zijn: Winterswijk. Bijna niet te geloven, zo leek het tientallen jaren later.

   Om de komst van de Kinks te bewijzen werd op 14 november 2015 tijdens een expositie (‘De Kinks komen – beat in Winterswijk’) een boek met de gelijknamige titel ten doop gehouden.

 

“Centraal in het boek stond de komst [in 1965] naar Winterswijk van de Kinks, op dat moment na The Beatles en The Rolling Stones de meest geliefde band in het Verenigd Koninkrijk. Omdat men elders in Oost-Nederland geen geschikte locatie voor het optreden kon vinden, kwam men min of meer bij toeval in Winterswijk terecht. Een aantal attente Winterswijkse jongeren regelde dat het muziekfestijn kon plaatsvinden in het statige, inmiddels verdwenen feestgebouw aan de Haitsma Mulierweg.

   Vanwege extreem slechte weersomstandigheden (sneeuw en ijzel) bleef de komst van de Kinks op zondagavond 21 november 1965 nog lange tijd uit. Veel bezoekers geloofden er al niet meer in, de sfeer in de zaal werd allengs rumoeriger en klapstoeltjes moesten het ontgelden. Uiteindelijk arriveerde de Kinks toerbus ver na twaalven in Winterswijk en kon het jeugdige publiek alsnog, weliswaar voor slechts een krap half uur, genieten van zijn muzikale helden.

   Voor het boek heeft het Poparchief gebruik mogen maken van nog niet eerder gepubliceerde foto’s van Harrie Verstappen. Verstappen was als een van de weinige fotografen aanwezig bij het concert en legde de avond in sfeervolle beelden vast”.

 

 

 

Ook in mei 1966 maakten de Kinks gebruik van hun aanwezigheid in het land om zich elders te laten horen en zien. De Motions waren hier eveneens van de partij. De Helderse Courant deed verslag. Het was een ‘ordelijk feest’ geweest.

   “The Kinks ontketenden zeeën van lawaai in de sporthal die gevuld was met veertienhonderd teeners in bonte kleding, schoon en vuil, harmonisch en rommelig.

   Maar van een zich misdragen van de Helderse jeugd is geen sprake geweest. Er sneuvelden weliswaar ’n stuk of vijftien stoelen en wat glaswerk, maar het festival verliep in een goede, zelfs ordelijke sfeer.

   Het dreigement achter de hand van organisator Wim Vriethof: ‘Als jullie niet van die stoelen afgaan wordt er niet gedanst na The Kinks’, heeft hierbij misschien een rol gespeeld.

   Ter opening van het beatfestival speelde de groep The Kingbeats, daarna was het podium met de volumineuze versterkers voor The Motions. Toen al begon het wat onrustig te worden. De eerste stoelen begaven het, toen jongens en meisjes op de leuningen gingen staan om maar niets te missen van het hoe en hoe luid van de muzikanten.

   Zei Wim Vriethof na enkele pauses: ‘Als jullie wilt dansen en jullie blijven op de stoelen staan, dan kunnen jullie fluiten naar The Kinks’.

   Even later kwamen The Kinks, vier bleke jongens met meisjesgezichten, sluik meisjeshaar en nog niet helemaal zonder pukkeltjes. In nauwsluitende broeken en wollen dunne sweaters. Zij keken een beetje schichtig naar de meer dan duizend jongelui, die deinden en juichten.

   Het tumult liet niet af. Een van de erge herrieschoppers werd in zijn kraag gepakt, de zaal uitgesmeten. Toen waren er nog 1400 min 1. Het lawaai werd nauwelijks minder.

   Om twaalf uur was het afgelopen. Toen kon er gedanst worden, hoewel de teeners niet van hun stoelleuningen te slaan waren geweest. Maar een lekker luidruchtig feest was het wel!”

   Volgens de lokale krant was er in Den Helder nog een bijzondere ‘ordedienst’ aan het werk geweest om de zaak in goede banen te leiden. “Mariniers, gesteund door matrozen en soldaten, soms met de vuisten, werkten om opdringerige en schreeuwende jongens en meisjes op redelijke afstand van The Kinks te houden”. ‘Taferelen als in Utrecht’ deden zich er dan ook niet voor.

   De Britten traden bovendien op in dancing de Kruisweg te Marum (Groningen). Vanaf Leeuwarden werden bussen ingezet zodat je met openbaar vervoer kon gaan luisteren.

 

 

 

 

In Engeland verscheen weldra een nieuwe single van de Kinks – ‘Sunny Afternoon’. Tijdens een gesprek met Ray Davies in Londen speelde de leider van de groep zijn nieuwe liedje op piano voor aan de altijd actieve popjournalist Keith Altham.

   Ray zag de teksten van de meest recente songs als ‘humor’, legde hij hem uit. “‘Sunny Afternoon’ is the last in a trilogy of numbers which I wrote all at one time. The other two were ‘Well Respected Man’ and ‘Dedicated Follower Of Fashion’.

   I’m not sure whether the next one will be in the same vein but the formula could go on for ever, I suppose. I think we’ve always had a certain amount of humour in our discs; even on numbers like ‘Set Me Free’ there were some lines which I thought very funny”.

 

Het draaide vooral om singles in die tijd. Albums waren minder belangrijk in 1966. Er was dan ook weinig studiotijd voor beschikbaar.

   Keith Altham moest het maar eens komen meemaken. “You must come and see us doing the LP at Pye studios tonight. I’m hoping to get 18 tracks on the album and we’ve got a great new idea. I want to link up every track with additional sounds and musical interpolations. We’ve got thunderstorm effects, bongos, a metronome, and Mick Avory plays ‘Whistling Rufus’ on a shepherd’s pipe”.

 

‘Sunny Afternoon’ bereikte de bovenste plaats van de Britse hitlijsten begin juli 1966. Ray Davies werd nu bestempeld als King Kink.

   Ray: “Yes – it’s nice. We’re not making inferior records like ‘Set Me Free’ anymore and ‘Sunny Afternoon’ is the best of the last three discs. It surprised me it was so good really – Shel (Talmy) did a great job mixing it”.

   Ray vond het prachtig dat de nieuwe single het zo goed deed. Maar hij had er voorlopig geen zin in nummers als ‘Sunny Afternoon’ en ‘Dedicated Follower of Fashion’ in Engeland op de bühne te spelen. “We just haven’t been playing these numbers on our personal appearances because it doesn’t fit in with the act. We play ‘Well Respected Man’ at the beginning and build up as we go along – but to include the other two numbers would bring the pace down”.

   De Kinks waren nog aan het uitdokteren hoe ze met het repertoire dat hun nu zoveel succes had gebracht, moesten omgaan. “An entirely new act is being built up to include these new style hits and the Kinks are broadening their appeal. ‘We are going to do less ballrooms and clubs and do cabaret and summer, season’, said Ray”.

   Als ze die songs live gingen uitvoeren was het zaak er een passende act van te maken. “We will do pantomime. They’re so right for panto – really. Can’t you see the other three all dressed up in their costumes. Swords will get stuck in scabbards, they’ll forget lines and trip over. They’d be marvellous”.

   Het zou lachen zijn...

 

 

 

 

‘Sunny Afternoon’ sloeg ook in Nederland meteen aan. Op 2 juli kwam de single op 7 binnen in de top 40 om twee weken later, 16 juli, op één te staan. Omdat de Britten niet in Amerika op toernee gingen werd er een reeks optredens in Europese hoofdsteden opgezet.

   De redactie van de Amsterdamse popkrant Hitweek was ontsteld dat de vertolkers van ‘Sunny Afternoon’ niet in de Nederlandse hoofdstad van de partij waren. “Op 3 september treden de Kinks op in de Haagse Houtrusthallen, als onderdeel van hun jet-toernee langs Europa’s hoofdsteden. Ja, ja, we weten het. Den Haag is geen hoofdstad. Maar het schijnt nog onmogelijk om een groot beat-evenement in Amsterdam te houden. Hitweek vindt dat een zeer vreemde situatie. Tenslotte worden er in elke hoofdstad geregeld beat-konserten gehouden. Wij vinden dat beat beschouwd moet worden als hoofd-rekreatie van de jeugd, en daarom zeker een zaak is, waarmee de gemeente zich bezig hoort te houden”.

 

Over hoofdsteden gesproken, ook nu werd het het ‘binnenland’ niet vergeten. In het Limburgs Dagblad kon je op 22 juli lezen dat de Kinks helemaal naar Horn (bij Roermond) zouden afreizen!

   “Teenagers van Horn en naaste omgeving kunnen 18 september hun hartje ophalen. De organisatoren van de bier- en beatfeesten zijn er namelijk in geslaagd The Kinks contractueel vast te leggen voor een optreden in Horn.

   The Kinks zijn na de Beatles en Rolling Stones de duurst betaalde beatzangers, die met hun ‘Sunny Afternoon’ hoog staan genoteerd op de hitparades in Engeland, Nederland en Duitsland. Veel furore op de hitlijsten maakte eerder ‘Dedicated follower of fashion’. In Horn, waar een enquête is gehouden onder de teenagers, kwamen The Kinks zegevierend te voorschijn, gevolgd door The Motions uit Den Haag. Vandaar dat de Hornse beat- en bieraanbidders met de Engelse jongelui kontakt hebben opgenomen”.

   Volgens de krant was het een mooi lijstje: Parijs, Berlijn, Kopenhagen, Oslo, Stockholm, Brussel en Horn.

 

 

 

 

Bij het grote concert in Den Haag waren ruim vijfduizend tieners op 3 september van ‘heinde en verre gekomen om hun favorieten te bewonderen en ze kregen waar voor hun geld’, aldus verslaggever Han Avot.

   Hoofdstad Amsterdam was in het lange voorprogramma vertegenwoordigd door de Clungels, die hun naam in zekere zin waar maakten. “Door hun mislukte rhythm & blues-bijdrage wisten ze niet de sympathie van het publiek te verwerven”.

   Ferre Grignard en Rob Hoeke vonden meer genade in de ogen van de recensent. Hoeke’s vertolking van zijn eigen ‘Margio’ werd door Avot omschreven met ‘magistraal’. Ferre Grignard en zijn trio ‘wisten het publiek in hun ban te brengen. Met behulp van drie normale gitaren, een mondharmonica, een tamboerijn en... een wasbord, brachten zij o.m. hun grote succesnummer ‘Ring, ring, I’ve got to sing’, hetgeen het publiek met ware ovaties waardeerde’.

   Han Avot: “Tegen half elf was het grote ogenblik daar. Presentator Pee White [Peter de Wit] , voortreffelijk in vorm, riep hen na de grootse spreekkoren ‘We want Kinks’ op het podium. Toen het eenmaal zo ver was, konden de door enkele honderden watts versterkte klanken van de in dezelfde kleren gestoken blitz-boys het gegil van het publiek nauwelijks overtreffen.

   Vrijwel alle succesnummers van de heren Kinks werden door de talentvolle musici gebracht, zoals ‘You really got me’, ‘Till the end of the day’, ‘A well respected man’, ‘Dedicated Follower of Fashion’ en natuurlijk ‘Sunny Afternoon’.

   Zwaaiend namen zij na ‘All day and all of the night’ afscheid van het publiek, dat hen in topvorm had gezien. De organisatoren haalden opgelucht adem. Er was niets gebeurd, een onvoltooide stripteasepartij van enkele provo-achtige Amsterdammers achterwege gelaten”.

 

 

 

 

In 1966 hadden de Kinks het definitief gemaakt in Nederland. De nieuwe muziekkrant Kink wijdde op 1 oktober zelfs een uitgebreide bespreking aan het nieuwe album van de groep, geschreven door hoofdredacteur Hans Born.

   “De nieuwe Kinks-elpee ‘Sunny Afternoon’ is na Frankrijk nu ook hier uitgebracht voordat Engeland er zelf mee kennis heeft kunnen maken”.

   Erg enthousiast was Born niet: “Er zit weinig sfeer in deze plaat, maar als je er voor in de stemming bent is het toch wel een gezellig, opgewekt ‘zonnig middagje’ – ‘good time music’. Het is geen wonder dat de stemming van deze elpee ietwat eenzijdig is want alle veertien nummers zijn geschreven door Ray Davies (alleen bij het snellere ‘Party Line’ wordt ook Dave’s naam genoemd) die ook steeds de lead-vocals doet. Bovendien werken de Kinks vrijwel zonder studiogimmicks of hulp-musici (‘Session-men’ heet één van Ray’s ironische werkjes). Op deze elpee zijn alleen wat onweergeluidjes en een spinet ‘ondergeschreven’.

  Door een bijna ‘panklare’ sound af te leveren hebben de Kinks zich geliefd gemaakt bij opname-technici, maar tegelijkertijd afgezien van de kans op een geraffineerder en afwisselender sound.

  Desalniettemin staan op deze elpee verscheidene nummers, die, op single uitgebracht ‘Sunny Afternoon’ als hit zouden hebben opgevolgd, met als onverbiddelijke topper natuurlijk ‘Dandy’”.

 

 

 

 

 

Dankzij ‘Dedicated Follower of Fashion’ en ‘Sunny Afternoon’ en regelmatige optredens op diverse plekken hadden de Britten in Nederland een vaste aanhang, die bij wijze van spreken elke nieuwe single kocht.

  De aanschaf van een album was, zoals gezegd, in die tijd nog (te) hoog gegrepen. Lang niet iedereen had er in 1966 twee tientjes voor, of voor over. Maar als je een fan was van een groep als de Kinks liep je naar de platenwinkel als je het nieuwe nummer op radio Veronica hoorde.

  Na ‘Sunny Afternoon’ verscheen de ene Kinks-single na de andere dan ook bij ons in de top 10. In 1966 nog ‘Dandy’ en ‘Dead End Street’, in 1967 ‘Mr. Pleasant’, ‘Waterloo Sunset’ (nummer één) en ‘Autumn Almanac’ – in 1968 ‘Wonder Boy’ en ‘Days’.

  De soloplaten van Dave Davies in 1967, ‘Death of a Clown’ en ‘Susannah’s still alive’, haalden eveneens topposities in de top 40. En ‘Lola’ gaf de Kinks in 1970 en daarna een ‘eeuwige status’ als topgroep.

 

Zelf nam ik tegen het einde van 1966 afscheid als promotieman bij Negram-Delta. Dat maakte tevens een einde aan mijn directe bemoeienis met de Kinks.

 

Harry Knipschild

8 mei 2017

 

* Met opnieuw dank aan Ron Zonneveld voor zijn inbreng.

* Dank ook aan fotograaf Harrie Verstappen

 

 

Clips

 

* George Formby, The Barmaid at the Rose and Crown, 1941

* Kinks, Dedicated Follower of Fashion, 1966

* Kinks, Sunny Afternoon, 1966

* Ferre Grignard, Ring Ring I've got to sing, 1966

* Dave Davies, Death of a Clown, 1967

* Kinks in Winterswijk, 2015

* Ray Davies, Americana, 2017

* Ray Davies geridderd, 2017

 

Literatuur

 

‘WB-Reprise overseas push’, Billboard, 18 januari 1965

Keith Altham, ‘Kinks Don’t Mind Formby Quartet Tag’, New Musical Express, 18 maart 1966

Alan Price, ‘Hit Talk’, Disc and Music Echo, april 1966

Henk Weynands, ‘Deze week nummer 1: The Kinks met ‘Dedicated follower of fashion’’, Nieuwsblad voor Gorinchem en omgeving, 15 april 1966

‘Engelse beatgroep Kinks nu eerste op bestsellerlijst’, Nieuwsblad van het Noorden, 6 mei 1966

‘Busdienst naar Marum’, advertentie in Leeuwarder Courant, 7 mei 1966

‘Meifestival 1966’, Provinciale Zeeuwsche Courant, 9 mei 1966

‘Mei-festival van de P.v.d.A. Jeugd maakte van feest een woeste happening’, Nieuwe Holevoet, 10 mei 1966

‘Mariniers beschermden The Kinks met de vuist’, Helderse Courant, mei 1966

Keith Altham, ‘Kinks Keep To Humour On Discs’, New Musical Express, 17 juni 1966

Keith Altham, ‘Kinks Calm Over No. 1 News’, New Musical Express, 8 juli 1966

‘The Kinks naar Horn’, Limburgs Dagblad, 22 juli 1966

‘Kinks naar Den Haag. Geen ruimte in Amsterdam’, Hitweek, 29 juli 1966

‘The Kinks in Den Haag’, Limburgs Dagblad, 27 augustus 1966

Han Avot, ‘Houtrust toonde Kinks in topvorm’, Leidse Courant, 5 september 1966

Hans Born, ‘Gezellig ‘zonnig middagje’ met de Kinks’, Kink, 1 oktober 1966

Ray Davies, X-Ray, Londen 1994

‘Roemruchte optreden van The Kinks in boekvorm vastgelegd’, Gelre FM, 6 november 2015