286 - Jan Versteegen van de Shoes (deel 2)

 

De start van de Shoes in het najaar van 1966 liet niets te wensen over. ‘Standing and Staring’, hun eerste single, een song van Jan Versteegen (muziek) en Theo van Es (tekst), leverde meteen een ruime klassering in de top 20 op. De plaat bereikte een dertiende plaats en vertoefde drie maanden in de top 40.

  Jan Versteegen kon zich tijdens ons gesprek nog goed herinneren dat de deejays van Veronica, met name Willem van Kooten (tevens uitgever van het nummer) over de zender een verbinding maakten met ‘Take Five’, de hit van Dave Brubeck uit 1962. “De onderliggende melodie leek er een beetje op. Maar natuurlijk niet het ritme”. Hem is tevens bijgebleven dat John de Mol, vader van de huidige mediamagnaat, bij het opnemen aanwezig was. “Hij gaf de maat aan en zong mee in het koortje”. De Mol was werkzaam bij Strengholt.

 

 

 

 

 

 

De Shoes waren van het ene moment op het andere belangrijk geworden. Ontdekker Aad van Delft trad op als manager en Polydor-medewerker Freddie Haayen als producer. ‘Iedereen’ bood aan om liedjes voor de groep te schrijven. Voor een songschrijver was dat immers een lucratieve zaak.

  In een Leidse krant was afgedrukt: “In januari 1967 gaan de Shoes bij Polydor hun nieuwe plaat opnemen. Welke nummers dit worden weten ze nog niet, maar in ieder geval wel eigen composities. Rob van Leeuwen van de Motions heeft gevraagd of hij een nummer voor de Shoes mocht schrijven, terwijl ook George Kooymans van de Earrings een dergelijk aanbod heeft gedaan. Maar voorlopig is het nog ‘Standing en staring’”.

  Van het aanbod van Rob van Leeuwen kon Jan zich niets meer herinneren. Wel dat George Kooymans in Zoeterwoude onverwacht voor zijn deur stond met een eigen compositie, speciaal voor de Shoes geschreven.

 

 

 

 

De Shoes waren ook op een andere manier in trek. Popgroep Les Baroques had behoefte aan een nieuwe zanger. De jongens uit het Gooi hadden begin 1966 gescoord met ‘Such a cad’ en ‘I know’. En daarna niet meer. Zo’n jongen als Theo van Es, met die geweldige stem (‘met de ogen dicht is het net of men een neger hoort zingen’), dat leek de ideale man.

   Les Baroques was het paradepaardje van het rijke Strengholt, met een grote muziekuitgeverij, platenmaatschappij, muziekblad (Muziek Parade) en managementactiviteiten. Volgens de pers was er grof geld geboden om een transfer mogelijk te maken. “Zij boden Theo een huis en een vast maandsalaris aan als hij bij hen zou komen zingen”.

   Tussen de twee groepen bestond al langer contact, vertelden de jongens uit het Gooi aan een redacteur van Kink: “We vonden de Shoes hartstikke goed. We gingen zo vaak naar ze kijken als we konden. Ze speelden in Loosdrecht. Aad van Delft belde ons soms op en vroeg dan om advies. Frank Muyser [van Les Baroques] versierde wel eens een optreden voor ze en dat vonden ze natuurlijk erg sympathiek van ons. Ze hebben ons [indertijd] gevraagd hun bij John de Mol [van Strengholt] te introduceren”.

   De verleiding was groot. In popkrant Kink kon je lezen hoe het verder ging. “Toen we een nieuwe zanger nodig hadden dachten we natuurlijk meteen aan Theo en die wilde wel. Hij tekende een contract. We gaven hem platen mee naar huis om nummers uit te werken voor de volgende repetitie. Theo kwam echter niet opdagen. Hij was op het matje geroepen door Polydor. Daarop is een bijeenkomst gevolgd van de Shoes met John de Mol en Polydor. Toen heeft John diens contract met ons vernietigd”.

   Op 3 december 1966 kon manager Van Delft, 27 jaar, opgelucht aan de krant mededelen: “Theo van Es gaat niet naar Les Baroques, maar blijft The Shoes trouw! Er is op een gegeven moment sprake van geweest, maar nu is alles weer door de feiten achterhaald”.

 

 

 

Er waren nog meer problemen in die tijd. Jan en Henk moesten in militaire dienst. Zo ging dat met veel (mannelijke) leden van beatgroepen. Zangeressen van die tijd (Linda van Dyck, Mariska Veres, Jerney Kaagman, Bojoura) hadden dergelijke ‘problemen’ niet. Menige jonge beat-artiest liet zich met S5 afkeuren. Jan en Henk werden wél goedgekeurd om een flink aantal maanden het leger in te gaan. Al snel werd het lange haar van de beat-tweeling afgeschoren.

  Tijdens een tv-opname voor ‘Standing & Staring’ had Jan nog zijn gewone haar. Maar toen hij zich samen met andere recruten in de kazerne op tv terug zag, was dat verdwenen.

  De diensttijd van Jan en Henk duurde niet lang. Bewust gingen ze zich ‘onaangepast’ gedragen. Om die reden, en vooral om problemen met andere dienstplichtigen uit de weg te gaan, waren de twee broers al weer snel thuis. Ze konden verder gaan met de Shoes. “Maar we bleven oproepbaar, voor als het moest”, aldus Jan Versteegen.

  De dienstplicht, niet alleen in Nederland trouwens, was een ernstige handicap voor het voortbestaan van menige popgroep. Omdat die in Groot-Brittanië niet bestond waren artiesten uit dat land enigszins in het voordeel.

 

 

 

 

 

 

In 1967 wisten de Shoes in Nederland continu te scoren. Met de regelmaat van de klok verschenen hun singles in de hitlijsten. De eerste dat jaar was ‘Na Na Na’. Die kwam nog zeven plaatsen hoger in de top 40 dan ‘Standing and staring’ en belandde op een zesde plaats. Elke drie maanden gingen de jongens met producer Freddie Haayen de studio in. De melodie van de songs was van de hand van basgitarist Jan Versteegen, de tekst meestal van zanger Theo van Es.

  Jerry Voisin trad regelmatig op als rechterhand van Haayen. In een e-mail (2010) bevestigde hij nog eens de rol van de producer. “Freddie wist hoe een nummer te structureren om het extra commercieel te maken. Soms een coupletje eruit, refreintje erbij, hier nog een koortje erachter, daar was hij goed in”.

  Jan Versteegen was zich bewust hoe enthousiast Freddie iedereen in de studio wist te maken. “Henk en ik namen, op drums en basgitaar, de basis voor onze rekening. Daar begon de opname van een nieuwe single meestal mee. Freddie stond er dan soms druk gebarend bij in de opnameruimte om ons aan te moedigen en het juiste ritme aan te zetten. Sessiemuzikant en toetsenman Cees Schrama werd er regelmatig bijgehaald om het geluid te versterken. Cees speelde dan mee op de beat van mijn baspartij”. De nummers werden vrijwel altijd opgenomen in Hilversum, in de Phonogram-studio (Honingstraat).

 

Je kon er bij wijze van spreken je klok op gelijk zetten. In 1967 arriveerde ‘Na Na Na’ in februari in de top 40, gevolgd door ‘Peace and privacy’ (mei) en ‘Farewell in the rain’ (oktober), die allemaal de top 20 haalden.

  Zoals gezegd, vooral ‘Na Na Na’ deed het goed in dat jaar. In popkrant Kink was op 4 februari te lezen: “Een razend enthousiaste Joost de Draayer [Willem van Kooten] belde de Kink-kantoren om met overslaande stem zijn lof te zwaaien over de onlangs opgenomen nieuwe Shoes-single, die de titels ‘Na na na’ en ‘The lyrics of the song’ kreeg. Beide nummers werden weer geschreven door zanger Theo van Es en bassist Jan Versteegen. Joost’s bijval wordt – zo mogelijk – nog overtroffen door producer Fred Haayen, die ‘Na na na’ de allerbeste produktie uit zijn loopbaan noemde, een onverbiddelijke top tiener”.

 

 

 

 

Aad van Delft was in 1966 niet alleen de ontdekker maar werd ook de manager van de Shoes. In september 1967 kwam er verandering.

  In de Nieuwe Leidsche Courant kon je erover lezen. Theo van Es noemde het een ‘pijnlijke geschiedenis’.

  “We waren op een gegeven moment zover gekomen, dat Aad ons niet meer verder kon helpen. Hij deed geen enkele promotie meer voor ons. In het begin heeft hij veel voor The Shoes gedaan, maar het ging gewoon niet meer en toen zei Jacques Senf, die de boekingen voor ons doet, op een gegeven moment: ‘Jullie moeten kiezen tussen mij of Aad’.

   Dat hebben we toen gedaan. Aad is als vriend een goede kerel, maar hij heeft geen energie en geen wil. Nu is Jan van Veen (disc-jockey van radio Veronica) manager geworden. Hij is eindeloos actief en heeft meteen een tv-optreden voor ons versierd en een interview in de grootste krant van Nederland. Hij is altijd een fan van The Shoes geweest en plugde onze platen voor Veronica”.

 

Was hier geen sprake van belangenverstrengeling vroeg popjournalist Kees de Leeuw zich af.

   De zanger en tekstdichter van de Shoes: “Nee, dat is een kwestie van zakelijk bekijken. Jan van Veen draait wat hij goed vindt en The Shoes vindt hij goed. Zo moet je het zien”.

   De groep uitte zich enthousiast over de manier waarop Van Veen meteen te werk ging. Hij zorgde voor artikelen, tv-optredens en bijvoorbeeld raclamecampagnes van Esso en Van Haren (schoenen).

 

 

 

 

Jan Versteegen in 2017: “Je hoort wel eens van managers die een zeer groot gedeelte van de inkomsten van de artiesten claimden. In onze samenwerking met Jan van Veen was daar niet in het minst sprake van. Jan verdiende genoeg en had ons wat dat betreft niet nodig. Zijn percentage ging in een potje dat bij tijd en wijle geopend werd, bijvoorbeeld om nieuwe kleding aan te schaffen. Jan heeft zodoende geen cent aan ons verdiend. Dat wilde hij niet”.

   Tijdens een interview voor deze website vertelde Van Veen me dat hij in 1970 met zijn schoonvader (Dirk Verweij) op toernee was in het Verre Oosten om machines te verkopen die rijst konden pellen. In Tokio probeerde hij ‘Osaka’ van de Shoes bij PolyGram te slijten. Toen hij contact opnam met Philips aldaar werd hij in een witte Rolls Royce met chauffeur afgehaald en bij de directeur van Philips gebracht. Dat was Wisse Dekker, een paar jaar later grote baas van Philips in Eindhoven. Van een goed gesprek kwam helaas niet veel terecht, aldus Jan van Veen.

 

 

 

 

Tegen het einde van 1967 verscheen bovendien het eerste album van de Shoes, met de woordspeling ‘Wie The Shoes past’. Allemaal songs van de tandem Jan Versteegen en Theo van Es, met één uitzondering – de country song ‘Tips of my fingers’ (geschreven door country-artiest Bill Anderson).

   Het album werd ten doop gehouden in het gemeentehuis van Zoeterwoude. Jan Versteegen: “Voor één dag, sprak de burgemeester, J.A. Detmers (KVP), werd het stadje ten oosten van Leiden omgedoopt van Zoeterwoude in Shoesterwoude”.

   De Telegraaf besteedde een groot artikel aan hetgeen zich op het gemeentehuis afspeelde. “Het gebeurt niet vaak dat een burgemeester een popgroep op het gemeentehuis ontvangt, om de jongens een onderscheiding uit te reiken. Maar in Zoeterwoude was dat deze week toch het geval. Ter gelegenheid van hun vijfjarig bestaan en het uitkomen van hun eerste langspeelplaat werden de vier jongens op het gemeentehuis ontvangen in zijn werkkamer, waar hij enige van hun plaatjes draaide op een grammofoon”, aldus Peter Horvers.

   Bij die gelegenheid ontvingen de leden van de groep een zilveren speldje. ‘De Beatles hebben al eens een onderscheiding van koningin Elizabeth gehad en waarom zou ik jullie dan ook niets uitreiken’, zei burgemeester Detmers”.

   Peter Horvers: “De burgemeester weet de muziek van een groep best te waarderen en met chauvinisme spreekt hij over de jongens, die de naam van de gemeente bekendheid geven in binnen- en buitenland. Hij kent ook alle tophits van onze tijd. ‘Ik moet wel want ik heb ook kinderen en zodra ze thuis zijn gaat de radio aan. Soms heb ik er wel eens genoeg van, maar gelukkig beschik ik over een ruim huis, zodat ik nog wel eens naar een andere kamer kan gaan’”.

   Op die dag in Zoeterwoude wees manager Van Veen op het unieke van de Shoes. “Jan en Henk Versteegen zijn een tweeling en voor een vluchtig oog niet uit elkaar te houden. Als tweeling traden zij ook op in de laatste show van Rudi Carrell, die twee jongens nodig had die sprekend op elkaar leken”.

 

Het bleef niet bij die ene dag. De kreet Shoesterwoude bleef hangen in de geschiedenis van de popmuziek. Vanaf dat moment werd hun woonplaats in de media regelmatig met die naam aangeduid. In zekere zin hadden de Shoes Zoeterwoude op de kaart gezet.

 

 

 

 

 

 

Aan de constante stroom van drie hits per jaar kwam ook in 1968 geen einde. ‘No money for roses’ verscheen op 9 maart van dat jaar voor het eerst in de top 40 om door te stijgen naar een veertiende plaats. Bijna drie maanden later, op 25 mei, manifesteerde ‘Man’s Life’ zich in de top 40 en belandde op plaats 11. De hoogste klassering dat jaar was weggelegd voor ‘Don’t you cry for a girl’, die op 7 september doordrong tot de Nederlandse hitlijsten en een vijfde positie wist te berewiken. Wat betreft een klassering in de top 40 was ‘Don’t you cry’ de grootste hit van de Shoes. De single eindigde zelfs hoger dan ‘Na na na’ in 1967.

 

Sterker nog dan daarvoor werd het bijzondere imago van de groep in de pers belicht. De Telegraaf wijdde in april opnieuw een groot artikel aan Jan en Henk Versteegen. Niet over de muziek van de Shoes, maar over het leven van een tweeling. De broers werden in de krant ‘zonder twijfel Nederlands populairste tweeling’ genoemd.  

   Peter Horvers: “Zelfs voor een tweeling zijn de broers Henk en Jan bijzonder onafscheidelijk. Die onafscheidelijkheid is sinds een paar dagen nog groter geworden. Afgelopen maandag betrokken de broers, die allebei getrouwd zijn, een nieuwe flat in Leiden, waar zij nu ook buren zijn geworden. Voor de timmerlieden en de stukadoors leverde dat reeds de nodige problemen op, waar de jongens zelf veel plezier om beleefden. Hun gehele leven is door de gelijkenis een vrolijke bedoening geweest.

   Henk, de drummer, die 10 minuten ouder is dan zijn broer, draagt sinds enkele dagen de sporen van een beginnend baardje, wat het iets gemakkelijker maakt de jongens uit elkaar te houden.

   In de flat van zijn broer Jan, die net iets eerder gereed is gekomen met de inrichting, zegt hij: ‘Je kunt je niets leuker voorstellen in het leven dan tweeling te zijn. Je maakt daardoor zoveel grappige feiten mee, dat het hele leven bijna een grap is. En altijd, omdat de mensen je niet uit elkaar kunnen houden.

   Vroeger leken we sterker op elkaar. We droegen toen ook alles hetzelfde. Als ik met mijn verjaardag een stropdas kreeg, die net iets anders was dan die van Jan, wilde ik hem niet hebben.

   Later vonden we het te kinderachtig om dezelfde kleren te dragen. Maar zelfs onze moeder wist er vaak geen raad mee ons uit elkaar te houden. Ze noemden ons daarom allebei Henk-Jan. Dat is altijd goed. Ik ben er bovendien ook helemaal aan gewend om te reageren, als iemand de naam van mijn broer roept. Zulke vergissingen gebeuren dagelijks.

   Jan: ‘Ik ben basgitarist, maar als ik fans tegenkom, roepen ze vaak: Je hebt weer goed gedrumd. En tegen mijn broer, die drumt: En jij speelde goed bas. Het komt ook wel eens voor, dat we op het toneel met elkaar wisselen. Het publiek merkt dat niet’”.

   In 2017 vertelde Jan dat hij en zijn broer alle inkomsten deelden, ook die op de songs welke hij schreef.

 

 

 

 

In navolging van Amerika gingen popartiesten in Nederland experimenteren met allerlei soorten drugs, in die tijd ‘verdovende middelen’ of ‘stuff’ genoemd. Leden van popgroepen werden meer dan eens door de politie opgepakt. De Leeuwarder Courant schonk aandacht aan de ontwikkelingen. Impresario’s kregen er mee van doen en grepen soms in. Peter de Wit, werkzaam bij het kantoor van Paul Acket vertelde dat men The Motions had afgestoten omdat twee leden waren aangehouden wegens het bezit van hasj. Leden van Q65, After Tea en Cuby & The Blizzards waren eveneens in moeilijkheden gekomen. Peter de Wit: “The Shoes en The Golden Earrings zijn wél safe”.

 

Zoeterwoude, ‘Shoesterwoude’ kreeg langzamerhand nog een andere betekenis in de popmuziek. Het etablissement waar de Shoes repeteerden, Don Bosco, werd jarenlang de oefenruimte voor tal van Nederlandse popgroepen, onder wie Shocking Blue, Earth & Fire, Galaxy Lin en Golden Earring.

 

 

 

 

In 1968 was er nóg een ontwikkeling van belang. Freddie Haayen, producer van de Shoes, vertrok bij Polydor en zette dat jaar samen met Willem van Kooten productiemaatschappij Red Bullet in Hilversum op. Ook Peter Koelewijn, Jerry Voisin en Cees Schrama waren bij dat bedrijf betrokken. De rechten op hun songs werden voortaan niet meer bij Impala-Basart, maar bij Dayglow Music (nieuwe uitgeverij van Willem van Kooten) ondergebracht.

   Ondanks de gewijzigde belangen op de achtergrond veranderde er voor de buitenwereld niets. Freddie Haayen bleef de Shoes-platen voor Polydor produceren. Maar zijn andere activiteiten veranderden. “Weet je dat hij nu manager van de Golden Earrings is?”, vertelde Theo niet voor niets in een interview. De Golden Earrings kregen steeds meer prioriteit bij Haayen.

   In het Amerikaanse blad Billboard meldde Bas Hageman, correspondent voor Nederland: “On the artist management side Red Bullet is handling the Golden Earrings, the Shoes, Bojoura, Sandy Coast, Bonny St. Clair and Frans Mijts. Red Bullet managing director Fred Haayen negotiated an American tour in October for the Golden Earrings with the William Morris Agency. The group will also tour Italy in June and July together with the Shoes”.

   Niet de Shoes maar de Golden Earrings waren top-prioriteit voor Red Bullet.

 

 

 

 

In 1969 denderde de Shoes-hitmachine in elk geval gewoon door. Dat jaar scoorden ze maar liefst vier keer met hun singles. Op 25 januari verscheen ‘Emptyness’ in de top 40, op 10 mei ‘That tender looking angel’, op 2 augustus ‘Happiness is in this beat’ en op 29 november ‘Daylight’. Maar de klasseringen waren niet zo hoog als eerder.

   De tijden waren aan het veranderen. De jeugd kreeg steeds meer interesse in wat wel met psychedelische muziek aangeduid werd. De jongens uit Zoeterwoude en Leiden stonden voor die trend open. Bij een optreden van Pink Floyd, was in de Leidsche Courant te lezen, ‘bevonden zich vier leden van beatgroep The Shoes om vol aandacht de prestaties [van de Britten] in de Stadsgehoorzaal te volgen’.

   Een aantal maanden later vond de voorpremière van de film ‘Woodstock’ plaats. In zijn verslag merkte Henk Weynands de aanwezigheid van ‘Golden Earring, Shoes, Rob Out en Wim Noordhoek’ op in het Amsterdamse Floratheater. En in een interview met Pieter Rosier noemden de Shoes hun favoriete artiesten van dat moment: Chicago Transit Authority en Crosby, Stills, Nash & Young.

 

In die tijd, het voorjaar van 1970 maakten de Shoes hun grootste hit, ‘Osaka’, met een tekst van Jerry Voisin, die een zesde plaats in de top 40 bereikte en er bijna drie maanden in vertoefde. Maar daarna was er een dalende lijn. ‘Adios Corazon’ (18 juli 1970) kwam niet ver meer in de top 40, ‘After all’ (24 oktober) wist de tipparade niet te ontstijgen.

 

 

 

 

 

 

Jan en Henk Versteegen bleven echter hopen op dat ene grote succesnummer dat hun wereldfaam zou brengen. In de krant lieten ze afdrukken: “Shocking Blue [‘Venus’] en Tee Set [‘Ma Belle Amie’] zijn er een voorbeeld van dat je het met één enkel nummer plotseling maken kan”.

 

Succes in het buitenland was er wel, maar niet in Engeland of Amerika.”De Shoes zijn een geregeld terugkerende verschijning op zowel de Nederlandse als de Belgische en Duitse televisie. Ook in Italië kent men nu de Shoes, want de Zoeterwoudse groep heeft aan het begin van deze maand in Turijn samen met Caterina Valente in een grote televisieshow gestaan. Hun ‘Osaka’ is daar op het ogenblik een geweldige knaller. De Shoes zijn in Italië al zo populair dat er behalve twee nieuwe televisie-optredens een promotion-tournee van twee weken op het Apenijnse schiereiland in voorbereiding is.

   De gebroeders Versteegen in oktober 1970, enthousiast: ‘Ook Duitsland, waar onze platen vlot worden verkocht, heeft nog een televisieshow voor ons in petto’”.

   In 2017 bevestigde Jan Versteegen nog eens hoe de Shoes in dat jaar als helden in Italië binnengehaald werden. “We waren er dankzij ‘Osaka’ echt beroemd geworden. Het succes werd echter niet gecontinueerd. Freddie Haayen en Willem van Kooten, die eerder veel voor ons gedaan hadden, kozen voor andere prioriteiten, met name de internationale doorbraak van de Golden Earring. Freddie heeft ons hier later nadrukkelijk zijn excuses voor aangeboden. En, laten we eerlijk zijn, zijn inzet heeft ons vijftien hits en grote bekendheid, tot op de dag van vandaag, opgeleverd”.

 

 

 

 

De hoogtijdagen van de Shoes waren in de loop van de jaren zeventig voorbij. Een popgroep kan dankzij een hit (in dit geval: ‘Standing and Staring’) omhoog schieten. Maar roem is nu eenmaal niet eeuwigdurend.

   Theo van Es begon aan een solocarrière. Polydor maakte een einde aan het contract met de groep uit Zoeterwoude. Maar in 1974 was er een geslaagde come-back. Voor platenmaatschappij Negram produceerde Eddy Ouwens de hits ‘Face to face’ en ‘Make up your make up’, twee songs uit de koker van Jan en Henk.

   Ondanks deze successen was het tijd om de bakens te verzetten. Na alle roem uit het verleden waren Jan en zijn broer genoodzaakt elders inkomsten te genereren. Een jaar lang verdienden ze geld als taxi-chauffeurs. Dat was hard en ondankbaar werken. De grote ommekeer kwam toen ze de Leidse horeca in gingen. Met hun aansprekende aanpak, van werknemer, tot pachter, tot eigenaar, wisten ze het ver te brengen in dat vak. Daarbij kwam hun bekendheid als ‘de tweeling van de Shoes’, zeker van pas. Nog steeds is het elke avond vol in ‘La Bota’ en ‘Malle Jan’.

 

 

 

Muziek maken zijn Jan en Henk altijd blijven doen. In 1980 traden de Shoes op tijdens de ‘Haagse Beatnach’, dat zelfde jaar gevolgd door een soortgelijke activiteit in Leiden. In de jaren negentig maakten ze een album met de artiest Hessel uit Terschelling. Regelmatig stond de groep op de planken omdat ze zo graag muziek wilden blijven maken.

 

 

 

 

In maart 2011 werd het vijftigjarig bestaan in Zoeterwoude gevierd. Uit handen van burgemeester Liesbeth Bloemen ontvingen de leden van de popgroep opnieuw een onderscheiding. In het Leids Nieuwsblad was te lezen: “The Shoes bleven altijd op de been. Na een halve eeuw, vijftig jaar, zijn The Shoes dan ook nog niet versleten. Dat bleek zaterdagavond en zondag. Was het aanvankelijk de bedoeling één jubileumconcert te geven, het werden er twee. Daarmee werd overigens nog lang niet aan de vraag voldaan.

   De muzikanten kwamen zaterdagavond in een witte limousine aan bij De Meester. Met een luid applaus werden zij begroet om vervolgens het podium te bestormen. Bij veel bezoekers gingen de gedachten terug in de tijd. Tientallen jaren terug. De tijd van brommers, vetkuiven en petticoats. Oké, de gezichten nu getekend door het leven, de lichamen kilo’s zwaarder, het swingen minder extreem, maar nog altijd meezingen, hier en daar een sentimentele blik en vooral genieten. Onder de bezoekers bekende Nederlanders als Johan Derksen (Voetbal International), Jan van Veen (Candlelight) en dj Ad Bouwman.

   Vanaf de eerste Shoes-single stond de band in de destijds razend populaire top 40. Een deskundige blijk van waardering komt van de hand van Willem Leenders. Hij schrijft in Fabulous Sounds of the Sixties: ‘Nimmer heeft een Nederlandse groep zoveel succes gehad en gekend als The Shoes. Niet eerder waren er in zo’n korte periode zoveel singles in de Nederlandse top 40 waar te nemen van één groep’.

   Zoeterwoude zat vaak aan de radio gekluisterd als Joost den Draaier op zaterdag van twee tot vier uur de top 40 presenteerde. In 1968 kwam de eerste langspeelplaat ‘Wie The Shoes past’ uit. Er volgden vele honderden optredens”...

   Jan Versteegen maakt nog steeds dagelijks muziek. Hij blijft ervan genieten.

 

       

 

 

Harry Knipschild

28 februari 2017

 

Clips

 

* Shoes, Na Na Na, 1967

* John de Mol, Les Baroques, 1967

* Shoes, Don't you cry for a girl, 1968

* Shoes, Osaka, 1970

* Shoes, Haagse Beatnach, 1980

* Vijftig jaar Shoes, 2011

 

‘Theo van Es blijft bij The Shoes’, Leidse Courant, 3 december 1966

‘Zoeterwoudse Shoes op weg naar de top’, Nieuwe Leidsche Courant, 24 december 1966

Ernie Penseel, ‘Zondelinge toestanden rondom Les Baroques’, Kink, 21 januari 1967

‘Keiharde Shoes-hit [Na na na]’, Kink, 4 februari 1967

Kees de Leeuw, ‘Het belangrijkste is je platen op het toneel waar te maken’, Nieuwe Leidsche Courant, 22 september 1967

Peter Horvers, ‘Shoes kregen onderscheiding op gemeentehuis van Zoeterwoude’, Telegraaf, 2 december 1967

‘Impresario’s treden op tegen ‘stuff’-gebruik’, Leeuwarder Courant, 25 januari 1968

Peter Horvers, ‘Er is niets leuker dan een tweeling te zijn’, Telegraaf, 13 april 1968

Bas Hageman, ‘Three Radio Veronica staffers to launch company’, Billboard, 11 mei 1968

‘Pink Floyd: het absolute einde’, Leidsche Courant, 25 september 1969

Henk Weynands, ‘Woodstock’, Nieuwsblad voor Gorinchem en Omstreken, 5 juni 1970

Peter Rosier, ‘Shoes op Italiaanse toer’, Leidsch Dagblad, 14 oktober 1970

‘The Shoes vooral populair in Italië’, Nieuwsblad van het Noorden, 31 oktober 1970

Bart Jungman, ‘The Shoes begonnen in mandolineclub’, Leidsch Dagblad, 27 september 1980

Bart Jungman, Jaap Visser, ‘Shoes reageren op beatnacht’, Leidsch Dagblad, 4 oktober 1980

Gerard van der Hoeven, ‘Band The Shoes ontvangt de eerste Zoeterwoudse Klaver’, Leidsch Dagblad, 16 maart 2011