283 - Sonny Bono, van Sonny & Cher (deel 2)
In het najaar van 1965 was Sonny Bono, samen met zijn echtgenote Cher LaPiere, een echte internationale popster geworden. Zijn liedjes (o.a. ‘Needles and Pins’) deden het uitstekend en met zijn eigen compositie, arrangement en productie ‘I got you babe’ had hij de top van de hitlijsten bereikt. In korte tijd hadden zich grote veranderingen in zijn leven en dat van zijn vrouw voltrokken.
Het werd hoog tijd om naar Europa te vliegen, Engeland in eerste instantie. Dat deden Sonny en Cher niet alleen. Ze namen Chers zusje Georgianne mee en maar liefst twee managers, Brian Stone en Charlie Green. “Both managers wear golden necklets with dollar signs on them”, constateerde Keith Altham, die de artiesten tijdens hun verblijf op de voet volgde.
Sonny & Cher in Londen
De Britse popjournalist wist zijn lezers te melden dat het zangduo niet helemaal aangepast was aan het hetgeen men in Londen verwachtte. “Most often Cher said the wrong things quite delightfully”, vond hij. Cher uitte zich bijvoorbeeld niet enthousiast genoeg over de film ‘Help’ van de Beatles. Dat kon je in Engeland niet maken. Van Amerikaanse idolen werd zeker in die tijd verwacht dat ze alles wat Brits was de hemel in prezen, zelfs het voedsel. Dat deed je dan gewoon, of dat nou je mening was of niet.
Sonny keek Cher af en toe waarschuwend aan. Maar ook hij had een probleem. Zijn kleding was niet netjes genoeg om overal geaccepteerd te worden. “He was wearing a red sweater, leopard-skin waistcoat and trousers, with a huge buckle which tapered down into shredded ends”. Zo kleedde hij nu eenmaal altijd. De Amerikanen werden om die reden niet toegaten in het Park Lane hotel, waar ze kamers geboekt hadden.
Sonny liet de dollars rollen in de Britse hoofdstad. Hij kocht bij wijze van spreken alles wat los en vast zat. Samen kochten ze ‘alles wat op Portobello Market te koop was’. In een modieuze winkel bij Covent Garden kwam Sonny echter tevoorschijn met niet meer dan een paar gigantische ‘furry Eskimo slippers’.
Bono ging verder met spenderen. “Larry Page, co-manager van de Kinks, die de Europese zaken van Sonny & Cher behartigt, arriveerde in de studio van Top of the Pops en verkondigde: ‘De Rolls Royces die jullie willen zien staan buiten, bij de artiesten-ingang’”.
In zijn kloffie en eskimo-schoenen ging hij ze meteen keuren. Een van de chauffeurs, die met een prestigieuze auto was komen voorrijden, kon het Amerikaanse gedrag bijna niet aanzien. Maar alles was vergeven toen Sonny twee Rolls Royces bestelde met het verzoek ze in Amerika af te leveren”. Deftig ging het er niet aan toe.
Cher vertelde Altham hoe haar dwaze echtgenoot helemaal in zijn muziek opging. “Music is the most important thing to him - next to me. I think he’s so good because he never writes anything unless he feels it”.
De liedjes van Sonny waren uit het leven gegrepen. “The first record we made, ‘Baby Don’t Go’, he wrote just after we were married. We were broke. ‘I Got You Babe’ he wrote after we were thrown out of a restaurant in Los Angeles because of our clothes”.
He learned a lot working with Phil Spector when he sang backing for the Ronettes. Now he does everything himself. He conducts, arranges, composes and produces all our songs. He can’t read a note of music, but he has a perfect ear for the sound he wants”.
Over de kleren van Sonny zei Cher: “He doesn’t have a suit, and won’t wear one now on principle. We could go a lot of places and meet a lot more people if we chose to conform. But we prefer to go our own way”.
Tijdens de repetities voor het tv-programma ‘Ready, Steady, Go!’ moest de muziek zo perfect mogelijk zijn. De leden van het orkest deden niet precies wat volgens Sonny de bedoeling was. “He proved his musicianship by jumping in among the orchestra and sorting out just what he wanted. Talking to the musicians in terms they understood, he pointed out: ‘We gotta wrong figure there’, and ‘This riff should go this way’. The brass section was admonished for a wrong note, and when they played the number again there seemed a good deal more attention and respect for the ‘little guy with the long hair in the leopard skin’”.
Bij hun vertrek deelden de artiesten op het vliegveld gouden horloges uit aan iedereen die hun behulpzaam was geweest. Cher barstte nog in snikken uit. “Aardige, warme mensen” – dat was de conclusie van de verslaggever van popkrant New Musical Express’.
Een leven na ‘I got you babe’

Veel verkoop voor album 'Look at us'
Het bleef niet bij ‘I got you babe’. Met de regelmaat van de klok verschenen hun singles in de hitlijsten. ‘What now my love’ (‘Et Maintenant’, Gilbert Bécaud), ‘Have I stayed too long’ en ‘Bang Bang’, na ‘All I really want to do’ een grote solo-hit voor Cher in het voorjaar van 1966. Enzovoort. Het album ‘Look at us’ was bovendien in Amerika een bestseller.
Tegen het einde van 1965 verscheen in Billboard een artikel over de uitstekende ontwikkelingen bij Atlantic Records. In dat jaar steeg de omzet van de platenmaatschappij met liefst 40 procent naar ruim 10 miljoen dollar. Steeds meer artiesten wilden zich aansluiten bij het bedrijf in New York. “The increase is due to a great number of single and album hits sparked by recordings of Sonny & Cher, Wilson Pickett, Joe Tex, Otis Redding, Solomon Burke and Barbara Lewis”, werd in het weekblad gemeld. Het duurde niet lang of Atlantic opende een eigen kantoor in Los Angeles. De muziek van de Amerikaanse westkust speelde een steeds grotere rol in de muziekbusiness.
Sonny & Cher wilden niet afhankelijk zijn van hitsingles. In navolging van de Beatles maakten ze begin 1966 de film ‘Good Times’, die tot hun grote frustratie niet snel in de bioscopen vertoond werd. Het was eindeloos wachten voor het tweetal. Bovendien waren ze teleurgesteld dat ze in 1966 geen Grammy in de wacht sleepten.
In een verslag van de uitreiking was te lezen: “The biggest shock of the evening probably came when the Beatles, although up for nine awards, failed to bag even one!
Another surprise occurred in the Best New Artist category. Nominees were the Byrds, Herman’s Hermits, Horst Jankowski, Tom Jones, Marilyn Maye, Sonny & Cher and Glen Yarbrough. With Sonny & Cher seated at one of the front tables, Tom Jones was named the winner! Sonny & Cher both looked shocked at the announcement”.
Bovendien zaten ze nu een beetje voor gek in hun niet-aangepaste extravagante kleding: “Sonny & Cher, unfortunately, looked totally out of place in bell bottoms and furry jackets. We don’t say that maliciously but Cher’s bell bottoms looked about as chic as dirty jeans at a high school prom”.
Europa
Het lijkt erop dat Sonny & Cher er vanaf die tijd meer aandacht aan gingen besteden om goed gekleed voor de dag te komen. Bovendien richtten ze hun aandacht nadrukkelijk op Europa. Daarbij werd Nederland niet vergeten. In april verschenen er al berichten in de pers dat Sonny & Cher hier verwacht werden. Paul Acket probeerde een en ander te organiseren.
De single ‘Little Man’ was een mooie aanleiding om door te zetten. Op 27 augustus meldde Billboard: “Sonny & Cher have embarked on a European tour covering eight cities. The duo will spend some four weeks engaging in extensive promotional activity including press conferences, radio and TV interviews and fan club meetings. First stop will be London where they will put on a benefit show for the Greater London Fund for the Blind and Underprivileged Children. Other cities on their itinerary are Berlin, Hamburg, Amsterdam, Brussels, Stockholm, Milan, Paris and Rome”.
Op 30 augustus 1966 verschenen Sonny & Cher op Schiphol om snel door te rijden naar Hilton in Amsterdam voor een persconferentie. “Wie naar de perskamer kwam om Sonny & Cher in uitzonderlijke klederdracht te bewonderen, kwam bedrogen uit. In plaats van hun traditionele dierenvellen, droegen zij beiden hetzelfde rood-zwarte ‘op art’-broekpak, waardoor weliswaar een gedeelte van hun image verloren ging, maar dat naar Hollandse begrippen beter paste bij het luxueuze Hilton”.
Sonny & Cher werden het ‘echtpaar van het jaar’ genoemd. “Zij vielen niet alleen op door een uitzonderlijke kleding maar vooral door hun afwijkende sound, waardoor het mogelijk was ‘I got you babe’ naar de top van de wereldlijst te zingen”.
Op een vraag van de pers, waarom ze helemaal naar Nederland gekomen waren, antwoordde Sonny Bono: “Het werd tijd dat onze fans eens persoonlijk kennis met ons konden maken”.
In werkelijkheid waren ze vooral in Amsterdam om in het Olympisch Stadion een filmpje te maken van hun nieuwe single ‘Little Man’ dat een paar weken later zou worden uitgezonden in het jongerenprogramma ‘Fanclub’ (Vara-tv, regie Ralph Inbar). Ook in Frankrijk en Duitsland traden ze voor de televisie op. Het verblijf in Amsterdam was tevens ‘bestemd voor uitgaan en winkelen’.

Aankomst Sonny & Cher in Nederland (30 augustus 1966)
Succes in Nederland
De Europese trip om ‘Little Man’ aan de man te brengen pakte optimaal uit. Terwijl de single, geschreven en geproduceerd door Sonny Bono, in de VS de top twintig van Billboard niet wist te halen, waren de resultaten in Europa uitstekend: 4 in Engeland, 7 in Frankrijk, 2 in Duitsland en in Nederland zelfs de nummer één positie.
De muziek- en tienerbladen in die tijd konden niet meer om het echtpaar heen. Regelmatig zag je foto’s met bijbehorende teksten, die vaak uit de duim van een medewerker kwamen. Zoals Muziek Parade in februari 1967: “Sonny & Cher zullen in 1967 wel hét droompaartje blijven. De image waar ze in het vorige jaar zoveel aan hebben gedaan.
Nu is het wel zo dat volgens mensen die Sonny en Cher van dichtbij kennen hun liefde echt is. Dus geen commercieel getortel. En dat is dan een heel groot pluspunt. De liedjes die het tweetal zingt, gaan ook over... de liefde natuurlijk. Ach, het is eigenlijk allemaal love wat de klok slaat.
Uitspraken van Cher als: ‘Als ik opsta, denk ik aan Sonny en doe ik verder niets zonder dat hij in mijn gedachten is’, zijn heel normaal. En met Sonny is het natuurlijk precies zo gesteld. Ook bij hem gaat er geen minuut voorbij of hij denkt aan Cher.
Gelukkig hebben ze over de hele wereld geweldig veel succes en dat maakt het verliefde paartje spelen allemaal veel makkelijker.
Sonny heeft dan nu gezegd: ‘Applaus, roem en rijkdom kunnen me helemaal niet schelen. Er is één ding dat veel belangrijker is: de liefde. Daar wil ik alles voor opofferen’. En dat vinden wij dan allemaal heel mooi gezegd, maar geld, roem en applaus zijn natuurlijk wel heel fijn en... gemakkelijk”.
Rond de jaarwisseling waren er volgens platenmaatschappij Polydor niet minder dan 110.000 exemplaren van ‘Little Man’ in Nederland verkocht op het Atlantic-label. In Hitweek werd door Hans Wensveen nog twijfel geuit of dat aantal juist was. “Honderd duizend, laat me niet lachen. Misschien 70.000. Er worden bijna nooit reële oplagecijfers van 100.000 gehaald in Nederland”.
Maar hoe dan ook, Sonny & Cher kwamen voor de tweede keer naar ons land. Ditmaal om uit handen van directeur Evert Garretsen een gouden plaat voor ‘Little Man’ in ontvangst te nemen. De plaats van handeling was opnieuw Hilton in Amsterdam. Hitweek plaatste een polaroid van de overhandiging op de voorpagina en deed verslag. “In de Hilton Fietsotheque werd voor het dolgelukkige echtpaar een party georganiseerd door Polydor. In fraai blauwe outfits poseerde het echtpaar voor de fotograferende persmuskieten en zetten ze handtekeningen op de uitgedeelde grammofoonplaatjes van de schrijvende persjongens”.
Evert Garretsen met Sonny & Cher, voorpagina Hitweek, 9 februari 1967
Redacteur Jochem Smid sprak met het paartje. Zoals altijd was Cher het minst spraakzaam van de twee. Ze vertelde over haar activiteiten op modegebied. “Richard Avedon heeft een serie van 12 foto’s van me gemaakt voor [modetijdschrift] Vogue. Verder ontwerp ik nog steeds kleren die door een heleboel boutiques verkocht worden”.
Sonny Bono vertelt in Hitweek
Bono was een stuk spraakzamer. Teleurgesteld vertelde hij dat de een jaar eerder gemaakte film ‘Good Times’, over het leven van de zo populaire Sonny & Cher, nog steeds niet in de bioscopen te zien was. “De première is steeds maar uitgesteld. Het schijnt nu in maart eindelijk zo ver te komen, een wereldpremière tegelijk in Texas en in Finland. Ja, daar zullen we dan wel weer heen moeten. Er komt ook een soundtrack LP”.
Jochem Smid wist uit de mond van Sonny tevens een en ander te noteren over de ontwikkelingen in de Amerikaanse popmuziek. Van opkomende groepen als de Mothers of Invention moest deze niets hebben. “In die muziek van jongens als Frank Zappa zie ik niet zoveel. Het is, geloof ik, te ver gezocht”.
Bono had meer op met de Monkees, succesvol vanwege de Amerikaanse televisie. “Ja, ze hebben ontzettend veel gepikt van de Beatles en hun regisseur heeft te veel naar [de film] ‘A Hard Day’s Night’ gekeken. Ze maken wel erg goede platen. Het is een kunstmatige groep. Maar die Mike Nesmith heeft wat in z’n mars – hij schrijft goede songs en is een veel belovende producer”.
De popmuziek van Sonny & Cher werd aanvankelijk aangeduid als folkrock en protestmuziek. In werkelijkheid muntte Sonny Bono echter vooral uit door het schrijven en produceren van sterke popsongs. Toch voelde hij zich nauw betrokken bij de ontwikkelingen op de Amerikaanse westkust die in de loop van de sixties op gang gekomen waren. Daar wilde de verslaggever van Hitweek graag meer over schrijven. In dat soort zaken onderscheidde de Amsterdamse krant van Willem de Ridder c.s. zich duidelijk van tienerbladen als Muziek Expres en Muziek Parade.
Door te vragen kreeg hij een en ander te horen. De Sunset Boulevard had voor de progressieve jeugd afgedaan. Sonny Bono: “Het is verschrikkelijk jammer voor de kids, maar van de Strip als twiener clubcentrum is niets meer over. Het was er ontzettend goed. Maar het is door de politie en de volwassenen verpest. Als je onder de 21 jaar bent mag je nergens meer in. Zelfs op straat moet je een volwassene meenemen”.
Dat was waar Hitweek over wilde publiceren. “De kids hebben vreedzame protestmarsen gehouden. Die zijn evenwel door de politie uit elkaar geknuppeld. Ik geloof dat het min of meer te vergelijken is met de provo-rellen die jullie hier gehad hebben. Door het wrede politie-optreden zijn de kids hun Strip kwijt”.
Sonny voelde zich betrokken. “Wij zouden optreden in een concert voor een ‘betere Strip’. Maar de slechte organisatie zakte als een pudding in elkaar”. Cher en hij waren een paar weken eerder samen gaan kijken om zich op de hoogte te stellen. “Het was verschrikkelijk. Toen wij daar gesignaleerd waren mochten we niet meer meerijden in de officiële nieuwjaarsoptocht. We waren er niet netjes genoeg voor”.
Tijdens hun bezoek aan de rellen had Sonny naar eigen zeggen met geluidsopnamen vastgelegd dat jongens met harde hand in overvalwagens werden afgevoerd. “Je hoort de politie vloeken en de meisjes gillen”.
In Hitweek werd anders over Sonny & Cher geschreven dan in Muziek Parade.
Van plaatartiesten naar tv-sterren
De Europese promotie-trip van begin 1967 leverde minder op dan die van een paar maanden eerder. De single ‘The beat goes on’, waar het allemaal om begonnen was, verkocht wel goed in Nederland maar niet in de aantallen van ‘Little Man. In de andere Europese landen vielen de hitresultaten eveneens wat tegen.
In Amerika daarentegen werd ‘The beat goes on’ de grootste Sonny & Cher hit sinds ‘I got you babe’. Een reden dus om de film ‘Good Times’ er alsnog in roulatie te brengen. Het bezoekersaantal was evenwel zo gering dat er van een vervolg voorlopig geen sprake was. In de pers was te lezen dat de rollen in ‘Speedway’, die voor het echtpaar gepland was, waren overgenomen door Elvis Presley en Nancy Sinatra. Sonny & Cher waren niet voor de bioscoop in de wieg gelegd.

Poster van de film 'Good Times'
Na ‘The beat goes on’ taande hun platencarrière. Volgende singles wisten nog maar nauwelijks (of zelfs niet) de lijsten van Billboard en Cashbox te bereiken. Platenmaatschappij Atlantic had weldra geen belangstelling meer.
Sonny & Cher kwamen in de wereld van entertainment terecht, ze verdienden hun geld in Las Vegas. Bono, met al zijn creatieve invallen, wist er een mooie act op te zetten, waarin hij zelf de schlemiel speelde en Cher zich als de grote ster kon voordoen. Sonny liet zich hier inspireren door de succesvolle act van Louis Prima & Keely Smith. In de gokstad werden ze opnieuw ontdekt, nu door de Amerikaanse televisie. Na een aantal gastoptredens kregen ze in 1971 van CBS-tv hun eigen show die goed ontvangen werd en vier jaar op de buis was.
De muzikale carrière van Sonny & Cher kwam opnieuw in de lift te zitten. In plaats van bij Atlantic tekende het duo nu bij het kleine Kapp Records en bereikte in 1971-1972 tweemaal de Amerikaanse toptien, eerst met ‘All I ever need is you’, gevolgd door de Sonny Bono-song ‘A Cowboy’s work is never done’. Beide hits werden geproduceerd door Snuff Garrett, die eerder gewerkt had met onder meer de Monkees, Bobby Vee en Johnny Burnette.
In een biografie van Whitney Houston gaf Jeffery Bowman later zijn visie op het zingende en acterende echtpaar: “Sonny Bono voedde het beperkte talent van zijn vrouw Cher en veranderde haar zo van een eenvoudige huisvrouw in een internationale superster”.

Ronald Reagan (gouverneur Californië) te gast in Sonny & Cher tv-show
Vechtscheiding
Sonny & Cher leken helemaal terug te zijn. Totdat er een einde aan hun relatie kwam. In Nederland was dat minder groot nieuws dan in Amerika. ‘All I ever need is you’ was wel een hit geworden, maar niet in de versie van het echtpaar. Een cover van Oscar Benton & Monica, geproduceerd door Gerrit-Jan Leenders en Tim Griek, haalde een vijftiende plaats in de top 40. In 1984 zette Tim Griek ‘All I ever need is you’ opnieuw op de plaat, nu Nederlandstalig met André Hazes – het resultaat: een tweede plaats in de top 40 voor ‘Ik meen ’t’.
De vechtscheiding leverde heel wat persberichten op. Zo kon je anno 1974 in het Veronica-blad lezen: “Sonny en Cher gaan scheiden, maar dat niet alleen. Cher is nu ook al naar de rechter geweest om haar gewezen echtgenoot aan te klagen wegens bedrog. Dat soort dingen krijg je dan.
Cher meent dat zij in een contract met Sonny is gestonken. Ze zou onder valse voorwendselen hebben getekend, waarin staat dat ze alleen mag optreden voor Cher Enterprises Inc. Als ze niet kon optreden betekende dat geen enkele cent uitbetaling. Cher is daar nu erg boos over en wil een schadeclaim. Je moet de zaken altijd scheiden van het liefdesleven. Dat is de les, die wij hieruit kunnen leren. Er komt altijd bonje van”.
In Billboard was in 1975 te lezen dat Bono eveneens een proces begonnen was. Hij vroeg 35 miljoen dollar schadevergoeding. “Bono claims that during late 1973, record executive David Geffen conspired with Cher and local attorneys Milton A. Rudin and Sanford H. Mendelson to break up the husband-wife team. It’s alleged that Cher with Rudin and Mendelson worked out a $2.5 million Warner Bros. Records contract and a separate network TV series. Bono asks $10,000,000 of the total damages from Geffen and Cher for the alleged destruction of their business relationship”.
Met de muzikale carrière van Cher ging het niet slecht. Al vóór de vechtscheiding had ze in de VS nummer één hits met ‘Gypsys, Tramps & Thieves’ (1971), ‘Half breed’ (1973) en ‘Dark Lady’ (1974). Daarna gingen de hits door met onder meer ‘Take me home’ (1978), ‘If I could turn back the time’ (1989) en vooral ‘Believe’ (1998).
Sonny Bono na de scheiding

Sonny & Chastity Bono
Ondanks zijn creatieve inbreng bij het duo Sonny & Cher had Sonny Bono het een stuk moeilijker na de scheiding. Behalve als artiest probeerde de voormalige popster zich tevens te manifesteren in de horeca. En evenals bij Cher liepen nieuwe huwelijken op de klippen.
Bij het opzetten van een restaurant in Palm Springs, Californië, ondervond Bono zoveel problemen met de autoriteiten dat hij besloot de politiek in te gaan. Maar eerst, begin 1988 trad hij samen op met Chastity, de dochter van Sonny & Cher, die inmiddels 18 geworden was. Bij de opening van het Palm Springs Convention Center waren Jan & Dean, Donovan, Dion DiMucci en de Mamas & Papas van de partij. Maar als je afgaat op het verslag dat Robert Hilburn in de Los Angeles Times schreef was het optreden van vader en dochter Bono het hoogtepunt van de bijeenkomst. Sonny & Chastity in plaats van Sonny & Cher?
Chastity: “It was very emotional. Dad called and asked if I’d be interested in singing with him tonight and I said I’d love to. He knows I write music and that I kind of toy around with singing. I also talked to my mom [Cher] and she sent me some flowers”.
Samen zongen ze onder meer ‘All I ever need is you’ en ‘The beat goes on’. Maar vooral ‘I got you babe’. Robert Hilburn: “Tears welled in Bono’s eyes as he introduced ‘I Got You Babe’, the 1965 tune that was the first Sonny and Cher hit. ‘This song has meant so many things to me throughout my life’, he said, holding the microphone as his daughter stood by shyly. ‘When I wrote it, it had this wonderful, incredible feeling because it was like me saying to Cher, you and me, we could do it all’.
As the band began slowly playing ‘I Got You Babe’, Chastity stepped forward to sing Cher’s verse in a voice that lacks her mother’s command but reflects some of Cher’s phrasing and tonal quality.
‘They say we’re young
and we don’t know
we won’t find out until we grow’...
Then Bono joined with his part, pronouncing each word emphatically:
Well, I don't know if that's all true
because you got me and I got you ... babe””.
Succesvol in de politiek
Er zat meer achter het optreden van vader en dochter. “Bono was plugging his restaurant and his campaign for mayor”. Dat laatste deed hij met succes. In april 1988 werd Sonny gekozen tot burgemeester van Palm Springs, een functie die hij vier jaar uitoefende.
De politieke ambities van Bono gingen verder. In 1992 wierp hij zich op als kandidaat voor de Amerikaanse Senaat – vergeefs. Twee jaar later slaagde hij er wel in om namens de Republikeinen en Californië lid te worden van het Huis van Afgevaardigden.
Als burgemeester van Palm Springs zette Sonny Bono het jaarlijkse internationale filmfestival van die stad op. Als federaal politicus maakte hij zich sterk voor de bescherming van copyrights.
Met de gezondheid van Bono ging het minder. In 1995 moest hij onder het mes. Op 5 januari 1998 verongelukte de artiest en politicus tijdens het skiën door een botsing met een boom.

Burgemeester van Palm Springs
Eindelijk erkenning voor Sonny Bono
Na zijn dood werd Bono uitvoerig geprezen als een ‘overlever’. In de Los Angeles Times schreef Greg Braxton: “Sonny Bono could make a listener wince with his singing. He was not a great comedian. Cher, his partner on and off stage, peppered him relentlessly with insults. His film career was undistinguished at best. He was regarded by many as a show business joke”.
Nu pas werden zijn capaciteiten aangehaald. “To several television and music executives shaken by his death in a ski accident Monday, Bono was anything but a joke. They praised him as a major, savvy and influential force who was determined to make it in show business even though he started with nothing and had no formal training. He positioned himself as the comedic fall guy, but he was actually in control and, at the height of his popularity, had an innate sense of what worked and what didn’t, they said.
Ahmet M. Ertegun, co-chairman of the Atlantic Records Group, said Bono’s song ‘I Got You Babe’, recorded with Cher, became ‘an international anthem’”.
In Amerikaanse kranten erkenden allerlei beroemdheden dat Sonny Bono ten onrechte jarenlang belachelijk was gemaakt en dat hij nooit de erkenning gekregen had die hij verdiende. Susie Coelho, zijn echtgenote in de jaren 1975-1985, vatte het samen: “It was extremely heartwarming to finally see the media treating Sonny with some respect”.
Coelho wist hoe hard Bono na zijn scheiding met Cher gevallen was. “It was painful for me to see Sonny, who had been watched by millions on television, later play to an audience of 10 people when he took his solo act on the road”.
Ze had er geweldig veel bewondering voor dat Sonny Bono nooit had opgegeven. Zelfs toen zijn optreden niet meer dan tien bezoekers wist te trekken. “Back then, everyone invalidated his abilities, his talent and his courage. But he chose to march on rather than give up and had the remarkable ability to continue to believe in himself when no one else did.
Having been with him during his darkest days, I applauded him when he reinvented himself and became first a mayor (of Palm Springs) and then a U.S. congressman. Sonny personified the great American success story. And people admired him for that and for his resilience when he failed.
De rol van de media bleek weer eens dubieus te zijn. “After his death, it was extremely heartwarming to see the media, the same media that had derided him years before, finally give him the credit he deserved. Sonny was multitalented. He was an important songwriter. Knowledgeable music industry executives and artists testified to that.
He was a hard-working and effective politician. He helped Palm Springs immensely when he was mayor. He went on to Congress, where those congressmen who were in a position to know say he was an effective legislator who was making important contributions to his congressional committees.
Als burgemeester van Palm Springs was hij goed overgekomen. “He had the ability to touch people. You could not go anywhere in Palm Springs after he died without hearing a ‘Sonny story’ from people. He touched all of them in very personal ways.
I don’t know how he had the time to have interacted so personally with his constituency, but the wealth of stories I heard showed me that he did. He was a mensch. He was genuine. And that is rare among people, let alone among politicians. That is why he was loved.
Many members of the media were taken by surprise by the outpouring of love and respect for Sonny, perhaps because they had spent years discrediting him or perhaps just because they are far too cynical to understand what that outpouring of love was all about.
But the citizens of Palm Springs understand, just as the congressional leaders who worked alongside Sonny understand”.
Ook Cher was aanwezig geweest bij de uitvaart van haar ex-echtgenoot. “I was happy to see Cher dig deep into her heart during the eulogy and let it be known that he was the brains behind Sonny and Cher, not some no-talent guy riding on her shirttails”.

Standbeeld voor Sonny Bono in Palm Springs
Zo gaat dat. Sonny Bono was niet de eerste en ook niet laatste. Menigeen, ook in het ‘gewone’ leven, krijgt pas een positieve status na zijn of haar overlijden. In de popcultuur is het al helemaal verre van ongebruikelijk. Denk eens aan al die postume carrières van bijvoorbeeld Buddy Holly, James Dean, Eva Cassidy, Janis Joplin, Robert Johnson, Jimi Hendrix, Hank Williams, Glenn Miller, Kurt Cobain en vele anderen.
Bij Sonny Bono was het anders. Na het ski-ongeluk, op latere leeftijd, werd hij tenslotte gewaardeerd vanwege zijn creatieve werk achter de schermen en zijn vermogen om ook onder de moeilijkste omstandigheden te overleven.
Harry Knipschild
10 februari 2017
Clips
Literatuur
Keith Altham, ‘Sonny & Cher’, New Musical Express, 13 augustus 1965
Keith Altham, ‘Sonny & Cher Take Over Three Chart Spots’, New Musical Expres, 27 augustus 1965
‘Why Do Hotels Ban Pop Stars?’, Disc Weekly, 4 september 1965
Mike Gross, ‘Atlantic in boom’, Billboard, 6 november 1965
Louise Criscione, Carol Deck, ‘Stars Turn Out For Grammys’, KRLA Beat, 9 april 1966
‘Paul Acket’, Nieuwe Leidsche Courant, 27 april 1966
‘Sonny & Cher off to Europe’ Billboard, 27 augustus 1966
‘Sonny & Cher – echtpaar van het jaar – in Nederland’, Leidse Courant, 31 augustus 1966
‘Sonny & Cher in Nederland’, Leidsch Dagblad, 31 augustus 1966
‘Sonny & Cher: Harten is troef’, Muziek Parade, februari 1967
Jochem Smid, ‘Sonny & Cher voor Fanclub naar Bellevue’, Hitweek, 9 februari 1967
‘Hans Wensveen’, Hitweek, 9 februari 1967
‘Cher’, Veronica, 13 april 1974
‘Bono asks $35 million in Cher suit’, Billboard, 22 februari 1975
Robert Hilburn, ‘Proud Papa Sonny Bono Joins Chastity in Her Singing Debut’, Los Angeles Times, 2 februari 1988
‘Sonny Bono to Host Palm Springs Film Fest’, Los Angeles Times, 29 november 1989
Jeffery Bowman, Diva. Whitney Houston, Den Haag 1994
‘Bono to Undergo Surgery for Bone Spur in Neck’, Los Angeles Times, 12 mei 1995
‘Cher flies to US after ex-husband’s death’, BBC, 6 januari 1998
Greg Braxton, ‘Requiem for a ‘Consummate Survivor’’, Los Angeles Times, 8 januari 1998
Susie Coelho, ‘Please Don’t Begrudge Sonny Bono His Due’, Los Angeles Times, 19 januari 1988
- Raadplegingen: 10063