177 - Verliefd op Gert Timmerman

 

In het Wiener Café werd Timmerman tevens voor de tweede keer ontdekt, nu door een Duitser. “Herr Nehrkorn, een elegante man die eigenlijk advocaat was, werkte voor Duitse platenmaatschappijen als scout voor jong talent. ‘Wat dacht je van een platencontract’, zei hij. Ik glimlachte beleefd. Hij overhandigde me een indrukwekkend visitekaartje en zei: ‘Denk er maar eens over na’. Dat deed ik niet. Voor de avond voorbij was, was ik hem vergeten”.
   Als je Gert moet geloven gaven de Duitsers het niet op. “Veertien dagen later viel er een enveloppe in de bus. Een brief van Rolf Nehrkorn. ‘U wordt verzocht u dan en dan in Hotel Intercontinental te melden. U zingt twee liedjes en u wordt begeleid door het RIAS Tanzorchester van Werner Müller [1920-1998]. Ingesloten een vliegticket Amsterdam-Berlijn-Amsterdam’. Ik schudde aan de enveloppe en er viel inderdaad een ticket uit. Werner Müller was een van de beroemdste orkestleiders van dat moment. Repetities en opname verliepen fantastisch en de single ‘Blume von Tahiti’ werd met veel tamtam gelanceerd”.
   Het pakte anders uit. ‘Blume van Tahiti’ (op Telefunken) werd in Duitsland niet opgepakt. In Nederland wel. Gert mocht het liedje vertolken in een tv-programma van Pi Scheffer. Volgens Timmerman was dat voor Willem Duys aanleiding hem uit te nodigen ‘Blume von Tahiti’ te zingen in een programma over Overijssel, ‘Sterren & Streken’. Gert: “Het was een barbaars koude winter [1962/1963]. Buiten vroor het 22 graden, maar het werd ineens warm in Nederland! De stormloop op de platenwinkels de dag erna was ongekend. Binnen drie maanden waren er 100.000 singeltjes van ‘Blume’ [door CNR] verkocht. Ik had mijn eerste gouden plaat. Het was verbijsterend, die magie van televisie”.

 

 

In de tweede helft van de jaren zestig was Gert Timmerman misschien wel de meest succesvolle zanger van Nederland. Hermien in 1993: “Hij was twee jaar de best verkopende artiest van Nederland. Dat red je niet met bejaarden alleen. Gert was waanzinnig populair bij juist de tieners en de twens: de generaties die platen kopen”.
   In het boek noteerde René de Vos uit de mond van Hermien: “Voor mij is Gert alles. Hij heeft alles. Op één ding na. Gert is zo onzakelijk dat hij nog kans ziet om de hoofdprijs in de lotto binnen een uur om te toveren in een schuld van twee ton. Dat is heel lastig, soms is het zelfs om gek van te worden. Gerts onzakelijkheid heeft te maken met twee van zijn mooiste eigenschappen: hij is niet zelfzichtig en hij ziet altijd het beste in de mensen. Anderen heeft hij vaak enorm goed uit de put kunnen helpen”.
   Hermien had met name geen goed woord over voor Ben Essing, de burgemeesterszoon uit Blokker, die de Beatles in 1964 nog eens had laten optreden. “Toen we echt waren doorgebroken, hadden we die fantastische manager: Ben Essing. Die was toch zo bezorgd om ons welzijn en onze toekomst. ‘Gert’, had hij gezegd, ‘nu gaat alles op rolletjes’.
   Voor hem ja, wat hebben wij ervan gezien?
   ‘Jongen’, je moet aan je toekomst denken. Voetballers zijn ook vroeg opgebrand en die beginnen op tijd een sigarenwinkel. Jij moet nu een platenzaak starten’, adviseerde Essing.
   We geloofden hem, liepen compleet vast, werden bestolen en bleven met een kapitaal verlies zitten”.
   Hermien noemde het ene voorbeeld na het andere.

Hoe dan ook, als je de verhalen mag geloven werkte het tweetal zich te pletter. Bovendien deed Hermien haar best om twee dochters op te voeden. Op het laatst ging het, ondanks de successen, steeds meer de verkeerde kant op. De druk werd te groot. Sonja Barend wist niet wat ze hoorde toen het tweetal hun levensverhaal bij haar kwam vertellen.
   Hermien op tv: “Op het laatst gaat het zo dat wanneer je wilt beginnen, dan heb je echt een drankje nodig. Tenminste dat denk je. Dat doe je dan. Eerst knap je daar ook van op. Maar dat loopt toch heel snel op. Dat gaat heel snel. Bij mij was het zo dat ik binnen een jaar vóór de pauze twee flessen sherry echt op had”.
   Gert Timmerman vulde haar aan: “Ik had trouw altijd een fles Franse cognac bij me. Die nam ik trouw mee. Ik ging niet de deur uit zonder een fles Franse cognac. Die was ook al voor de pauze burgemeester gemaakt. We dronken als het ware over een bepaald level heen. En dan was je erdoor. We zaten achter het stuur. We reden van Alkmaar naar huis met 40 glazen bier op. Het is ongelooflijk”.
   Na de drank kwamen ook nog eens de pilletjes, de drugs, gaven Gert & Hermien volmondig toe. Het publiek tijdens de uitzending van Sonja Barend lachte, bleef lachen.
   Toen ik het op YouTube bekeek moest ik denken aan Keith Moon (1946-1978), drummer van de Who. Die ging minstens even ver. Omdat hij lid was van een succesvolle internationale rockgroep kon hij zich dat, zakelijk gezien, permitteren. Voor sommige fans klonk dat nog mooi ook. In de rock & roll kan zoiets. Bij Gert & Hermien Timmerman niet.
   Het huwelijk van Gert & Hermien hield op den duur niet stand. Op 23 mei 2003 overleed Hermien bovendien aan een nierziekte.