Bijzonder was Willeke Alberti, de dochter van Willy Alberti (Carel Verbrugge, 1926-1985). De Amsterdamse zanger had in 1959 met zijn versie van ‘Marina’ als eerste Nederlander in Amerika de bovenste helft van de Billboard Hot 100 bereikt.

   Willeke, geboren in 1945, wilde al op jeugdige leeftijd in zijn voetsporen treden, bekende ze in 1965 aan J.C. ‘Skip’ Voogd. In het eerste hoofdstuk van zijn boek Sjout! Met tienersterren praten tekende de journalist uit haar mond op: “Als heel jong meisje stond ik altijd tussen de coulissen naar mijn vader te luisteren en te kijken. Vaak zong ik zacht met hem mee. Dat deed ik dan stiekem, maar ik hoopte altijd dat er iemand naar me toe zou komen en zeggen: ‘Kind, want zing jij mooi’. Ik geloof, dat iedereen die erg jong is, wel hoopt om ontdekt te worden”.

Op 25 november sprak ik met Willeke over haar jeugd-ervaringen. Ze luisterde in haar tienertijd naar zelf-gekochte plaatjes van Conny Froboess, Doris Day en The Blue Diamonds. Willy Alberti moedigde zijn dochter aanvankelijk niet aan in zijn voetsporen te treden. Integendeel.

Willeke zette echter door. Ze kwam terecht bij het programmabureau van Phonogram. Rine Geveke (1915-2006), een vrouw, zwaaide daar de scepter. Jack Bulterman (1909-1977) werd haar producer. De voormalige trompettist van de Ramblers, die Abraham al gezien had, was een commerciële jongen. Hij had er een goed gevoel voor hoe je platen kon verkopen van jonge Nederlandse artiesten. Dat had hij al eerder bewezen met The Fouryo’s, Ria Valk en The Blue Diamonds.

Het programmabureau van Phonogram

Willeke liet zich anno 2009 lyrisch uit over Geveke en Bulterman. Telefonisch vroeg ik haar welke invloed ze zelf had bij het tot stand komen van de plaatproducties. Haar antwoord liet aan duidelijkheid niets te wensen over: “Ik deed alles wat ze me opdroegen”, zei ze letterlijk. Zelfs met een zekere trots in haar stem.

Willeke was nauwelijks zeventien jaar oud toen haar naam voor het eerst in de hitlijsten voorkwam. In 1960 vond je bij een notering in de top 20 alle uitvoerende artiesten. ‘Midi Midinette’ werd een succes. Niet alleen het Duitse tieneridool Conny Froboess werd genoemd, maar tevens Willeke Alberti. Ruim een jaar later gebeurde hetzelfde met ‘Norman’. De Amerikaanse zangeres Sue Thompson én Willeke Alberti kregen een derde plaats toegewezen in april 1962. Willeke had een grote naamsbekendheid. Ze was de dochter van Willy Alberti en ze stond twee keer ex-aequo genoteerd op de lijst van meest verkochte platen.

In het voorjaar van 1963 had Willeke nog een hit omdat het een duet met haar vader was. Samen zongen ze het Italiaanse lied ‘Sei rimasta sola’ op het Grand Gala du Disque. Maar diezelfde avond, toen miljoenen mensen het tv-programma bekeken, presenteerde Willeke ‘Spiegelbeeld’. In haar eentje, begeleid door een groot orkest onder leiding van Dolf van der Linden. Ze zong de sterren van de hemel. Als je haar presentatie anno 2009 op YouTube ziet is die nog steeds indrukwekkend. Althans, dat is mijn mening.

Het resultaat was er naar. ‘Spiegelbeeld’ werd een gigantische hit, een gouden plaat. En zoals veel jongelui in die tijd, maakte zij zich los van haar ouders. Een nieuwe generatie was in de sixties geboren. Een generatie met een jeugdige mentaliteit. Aan Skip Voogd bekende de jonge zangeres: “Ik heb enorm veel aan m’n lieve vader te danken. Maar als ik toch niet kon zingen had ik het volgens mij nooit tot gouden platen kunnen brengen. Er zijn immers geen 100.000 mensen die bijvoorbeeld ‘Spiegelbeeld’ kopen, omdat ik de dochter ben van Willy Alberti”.

Een nieuwe tienerster

Willeke was arrivée! Ze verscheen regelmatig hoog in de Top 40. Met liedjes als ‘Mijn dagboek’, ‘De winter was lang’ en ‘Vanavond om kwart over zes ben ik vrij’. Na Nederland moest het buitenland veroverd worden. Zo citeerde Skip Voogd het nieuwe tieneridool: “Een heel belangrijk optreden had ik laatst in Berlijn. Vierentwintig landen hadden hun beste artiesten uitgevaardigd en ik dacht, ‘Nou Willeke, meid, je zal wel flink de mist ingaan’. Maar mis! Ik had een grandioos sukses. Daar had ik nooit van durven dromen. Het was de eerste keer dat m’n vader zei: ‘Ik ben reuze trots op je’”.

   Willeke nam ook ‘My diary’ op, een Engelstalige versie van ‘Mijn dagboek’.

In het begin van de jaren zestig bestond er nog geen carrièreplanning voor een artiest. Geld verdiende je door zoveel mogelijk op te treden. Zoals Willeke uitlegde, het management bleef binnen de familie. Een probleem was er na afloop van het succesvolle optreden in Berlijn. “Ik kreeg veel buitenlandse aanbiedingen, maar ik zat al maanden vol in Nederland. Jammer genoeg kon ik dus niets aannemen”.

Door haar successen had Willeke interessante inkomsten. Ze had al op zeer jeugdige leeftijd een eigen auto. Tijdens het rijden werd ze bovendien herkend. “Soms als ik in m’n auto zit en voor een stoplicht sta te wachten en er staat een andere auto naast mij opgesteld, dan zie je de mensen tegen elkaar zeggen: ‘Kijk, daar is Willeke Alberti’”. De zangeres probeerde echter een gewoon leven te leiden. “Ik ben nog altijd een giechelende teenager. Ik heb geen zin om te pretenderen iemand anders te zijn dan ik werkelijk ben”.

De bekendheid brak haar echter wel eens op. “In het voorjaar ben ik met m’n vriendin Anita naar een openluchtzwembad gegaan. We waren rustig baantjes aan het trekken, toen ik opeens werd ontdekt. In een ogenblik stond iedereen me aan te gapen. Ik voelde me diep ellendig. In een badpak voel je je toch al zo bloot en dan al die mensen”.

Ik moest denken aan de onlangs overleden Michael Jackson. Die had nooit een ‘normale’ jeugd gehad en was daarom later in het leven ontspoord. Wat vond Willeke daarvan?
    De zangeres, een van de eerste tieneridolen in Nederland, was volstrekt duidelijk: “Ik was heel gelukkig. Ik heb een heerlijke jeugd gehad”.

Harry Knipschild