565 - The Animals in 1983
Popgroepen komen, popgroepen gaan. Met een enkele uitzondering hebben groepen een beperkte levensduur. Tijdens de weg omhoog (naar de top?) kunnen de leden het meestal goed met elkaar vinden. Daar aangekomen beginnen de problemen. In vele gevallen zijn er vooraf geen adequate afspraken gemaakt over de verdeling van de inkomsten. Hoe groter het succes, hoe hoger de inkomsten, hoe meer de meningsverschillen achteraf.
Degene die de liedjes schreef bleek bijvoorbeeld soms aanzienlijk meer te incasseren dan de frontman, die het meest populair was bij het publiek. Bovendien bleef het ene groepslid hard werken aan de toekomst, een ander lid was tevreden met de status quo. Soms werd de onenigheid extra groot als de partners en anderen zich ermee gingen bemoeien.
Vaak vielen groepen na enkele jaren dan ook uit elkaar als gevolg van zogenaamde ‘muzikale meningsverschillen’.
Na verloop van tijd kregen de artiesten soms spijt van de scheiding. Dan gingen ze aan de slag met een comeback toernee. Ze bleken toch weer vrienden (geweest) te zijn. Afgelopen maanden heeft de komende reünie van Oasis nogal wat aandacht gekregen. We zullen zien hoe het uitpakt.
In dit artikel komen de Britse Animals aan bod. Die waren in 1964 vooral met hun versie van ‘The House of he Rising Sun’ doorgebroken. Na korte tijd stapte toetsenman Alan Price op en begon een solocarrière. Het duurde niet lang of de Animals werden de New Animals. Zanger Eric Burdon vertrok naar de Amerikaanse westkust, maakte hits met liedjes als ‘San Francisco Nights’ (1967) en ging samenwerken met een groep die zich War noemde. Dat leverde onder andere ‘Spill The Wine’ (1970) op.
Reünies
Halverwege de jaren zeventig kwamen de originele Animals opnieuw bij elkaar, hetgeen resulteerde in het album ‘Before We Were So Rudely Interrupted’. Tot een toernee kwam het niet. In 1983 volgde een tweede reünie, nu met het album ‘Ark’.
Op 8 april 1983 kon je in het Leidsch Dagblad lezen: “De Britse rockgroep de Animals zal na een afwezigheid van 17 jaar komende zomer een wereldtournee maken. De zeer populaire groep met lead-zanger Eric Burdon had in de jaren 1960 grote hits als ‘The House of the Rising Sun’. De vijf muzikanten – Eric Burdon (zang), Alan Price (toetsen), Chas Chandler (bas), John Steel (drums) en Hilton Valentine (sologitaar) – die nu tussen de 40 en 44 jaar zijn, zullen hun tournee in juni beginnen in de Verenigde Staten. De wereldtournee zal worden besloten in Groot-Brittannië. De Animals zullen ook een album opnemen”.
Moea Armstrong deed op 23 juli in het Britse vakblad Music Week verslag van een verrassingsoptreden in Londen (in The Venue). Dat fungeerde waarschijnlijk als een soort test. Tenslotte hadden de artiesten zich al heel lang niet meer samen aan hun jonge landgenoten vertoond. Bovendien waren de tijden veranderd. Volgens Amstrong pakte het goed uit. “The ‘surprise’ first reunion gig of The Animals at The Venue in London last week reunited the audience with more than just Burdon and the boys.
The drive and adrenalin of songs like ‘It’s My Life’ so reeked of that other era – a time purporting great positivism and change – that they cruelly highlighted the contrast between those times and current nihilism”.
De Britten hadden het meeste succes met de vertolking van oude nummers als ‘Don’t Let Me Be Misunderstood’ en ‘We’ve Got To Get Out Of This Place’.
Concert in Hollywood
De Nederlandse popjournalist Tjerk Lammers was erbij toen de groep zich manifesteerde in Hollywood. Op 24 september 1983 drukte Oor zijn verslag af onder de titel ‘I’m Crying’. Het publiek was kennelijk vooral gekomen om te genieten van het oude repertoire.
“The Animals zijn weer bij elkaar, en het lijkt erop dat het deze keer menens is. Ze brachten een nieuwe elpee uit, en zijn momenteel verwikkeld in een uitgebreide Amerikaanse tournee.
Ik verheugde me op een avondje ouderwets plezier, toen ik hun concert in Hollywood bezocht.
Het grootste deel van het optreden werd echter gevuld met materiaal van hun nieuwe elpee ‘Ark’. Best wel aardig hoor, die nieuwe songs, maar ze halen het niet bij de klassiekers van toen.
Het publiek liet dat dan ook meedogenloos merken door muisstil het nieuwe materiaal aan zich voorbij te laten gaan, om bij de klassiekers massaal uit de stoelen te rijzen en applaus op orkaansterkte op de oude mannen lost te laten.
De groep had vier extra muzikanten laten aanrukken, waaronder de legendarische toetsenman Zoot Money en, tot mijn grote verrassing, ons eigen percussiewonder Neppie Noya.
Hilton Valentine stond wijdbeens ouderwets gebrekkig gitaar te spelen. Alan Price beroerde zonder veel omhaal doch virtuoos de toetsen, John Steel speelde een eenvoudige doch effectieve drumpartij, terwijl de uit de kluiten gewassen bassist Chas Chandler er bij stond alsof hij de eerste de beste boe-roeper dolgraag een oerdegelijke roei voor z’n harsens zou willen verkopen.
Eric Burdon was in grote vorm. De dreumes rende, sprong en danste alsof hij nog twintig was. Z’n stem bleek door de jaren heen nog rauwer en nog donkerder geworden. De blues kreeg van de blanke man zodoende weer eens de behandeling die we sinds de jaren zestig niet meer gehoord hebben.
Maar de hoogtepunten werden gevormd door de ouwetjes, zoals ‘I’m Crying’, ‘Bring It On Home To Me’, ‘Don’t Bring Me Down’ en ‘Boom Boom’.
En terwijl de tranen in m’n ogen sprongen tijdens Hilton’s beroemde gitaarwerk uit ‘The House Of The Rising Sun’ bedacht ik mij dat dit soort klassieke songs tegenwoordig niet meer gemaakt worden… ook niet door de heropgerichte Animals”.
Interview met Goldmine
Om aan de weg te timmeren voor het nieuwe album ‘Ark’ en hun toernee waren de Animals bereid zich voor Goldmine te laten interviewen door Jeff Tamarkin.
Eric Burdon legde uit hoe het album en de tournee tot stand gekomen waren. “I didn’t want to do it at first. It took a lot to persuade me to get involved. As recently as a week before the tour was to start I wasn’t fully convinced. But we did a show at The Venue in London and it wasn’t our audience – it was the disco audience they have there every week – and we went over. It was just for kids off the street. The band worked well so I was convinced”.
‘Ark’ op het IRS-label
Het album ‘Ark’ hadden ze opgenomen voor platenmaatschappij IRS, eigendom van Miles Copeland, broer van Stewart Copeland, drummer van The Police, de groep die hij zakelijk van de grond getild had.
Op de website van het Grammy Museum (Cleveland) kun je nu lezen: “The success of The Police and the novel methods used to break them brought Copeland to found IRS Records. During the next few years, the company had hits with REM, The Buzzcocks, The English Beat, The Cramps, Fine Young Cannibals, Wall of Voodoo, Timbuk 3 and a number one album with the all-girl group, The Go-Gos. He continued to manage Sting (solo) through seven blockbuster albums, along with The Bangles and Squeeze”.
The Animals worden in 2025 niet genoemd.
Eric Burdon kreeg in 1983 de vraag voorgelegd: “How did you get signed to that label, especially because they usually sign only new acts?”
Zijn antwoord: “I met Miles Copeland when I did a TV special with him not too long ago, and we talked a little about it then, about me doing an album. Then the Animals thing came together and we signed the deal for that. But I don’t even know who approached whom to get it started”.
Burdon ontkende dat ‘nostalgie’ de voormalige leden ertoe gebracht zou hebben om opnieuw te gaan samenwerken. “Not really, no, because some of the new material is as much of a challenge with this band as it would be with any band. Alan Price’s strict sense of timing is a good lesson for me”.
Miles Copeland
Terugblik
De popjournalist maakte van de gelegenheid gebruik om nog eens terug te kijken op de ontstaansgeschiedenis van de groep uit het noordoosten van Engeland, Newcastle. Wat was dat voor stad?
Eric Burdon: “It was dirty, it was filthy, it was wet and raining all the time. A lot of kids didn’t have any shoes on their feet after World War II. I went to school between a barnyard, where the smell would make you sick if the wind was in the wrong direction, and a shipyard, so you couldn’t hear the teacher half the time because of the rivets going into the ships.
But we had good times and there were lots of music clubs. Each one had its own kind of music. There was a folk club, a traditional jazz club, a modern jazz club, and one which featured different music every night”.
Op jeugdige leeftijd had Eric op het Europese continent vertoefd. Daar kocht hij bovendien platen. “I went to Paris for most of my records. And a seaman who lived downstairs from me used to bring back records from the States”.
Eric, in 1941 geboren, gaf aan in welke volgorde hij popmuziek ondergaan had. “The first rhythm and blues record I can remember hearing was Wynonie Harris doing ‘Don't Roll Those Bloodshot Eyes At Me’ [1951]. Then there was Johnnie Ray and ‘Cry’ [1951]. Then came Elvis and I couldn’t distinguish whether he was male or female, black or white.
Then came the period of trying to be the first kid on the block to be able to dissect the lyrics of the latest Chuck Berry record. Then it was down to hanging out in front of the jukebox for seven hours every Sunday”.
Burdon bleek over een grote platencollectie te beschikken. En, door te liften, had hij Ray Charles anno 1958 in Frankrijk zien optreden toen hij zelf zeventien jaar was. “Paris was the place to get American records. I remember getting Clara Ward’s album from the Town Hall in New York [uit 1958] and that was a treasured album. So was the live Ray Charles album from Atlanta [1960].
Ray Charles came to Europe in 1958 and I hitchhiked to try to see him. He was in the south of France, where it was hot, and I figured I’d have the same night as I heard on that record from Atlanta. It took me five days to get there and by the time I got there the show was over. So I hitchhiked back to Paris and I was fortunate enough to catch him in a night club there”.
Van liefhebber tot zanger
Met al die muziek in zijn hoofd wilde Eric Burdon ook zelf vertolker worden van de nieuwe popmuziek, liet hij optekenen. Hij verzamelde moed en beklom het podium. Zijn ontmoeting met Alan Price zorgde voor een stroomversnelling. “I was walking down the street one day and there was a Methodist youth club on the top of the hill and I heard ‘Great Balls Of Fire’ being played. I thought it was a new recording of Jerry Lee Lewis but it was a band.
So I walked through the doors of this youth club and it was empty; there were only about a half dozen kids. There was a guy playing piano and a guy playing bass. The guy playing bass was Alan Price, and then they switched over and he was 20 times better than this other guy that sounded like Jerry Lee Lewis. I said ‘We’ve gotta put a band together’ and that’s how we met”.
Muzikale achtergrond van Alan Price
In het interview naar aanleiding van het album ‘Ark’ vertelde ook Alan Price hoe het voor hem begonnen was. Evenals bij Eric waren Ray Charles en Chuck Berry van invloed geweest; maar verder andere, ‘betere’ muziek, jazz.
Toen hij elf jaar was, in 1953, liep hij geelzucht op. Een jaar lang kon hij niet naar school. In die maanden werd hij de muziek ingetrokken. “There was a piano in my grandmother’s front room. I learned to play things like Beethoven by ear. And I could play New Orleans revivalist jazz because me brother was obsessed with that. I felt that rock ’n’ roll was beneath my dignity. So the big breakthrough for me was Lonnie Donegan and skiffle music, when every street had its group.
I was converted to rock ’n’ roll by a German who played me some Chuck Berry. I had a group in school. I was a terrible homogenous mixture; I also played Fats Waller type stuff. When I met Eric he introduced me to the blues. I was brought up in the church.
I lost my father at an early age and was always surrounded by women so I’m very sort of emotional, sentimental chap and there’s a real family touch to everything I do.
I finally found a way of identifying with Ray Charles and the blues. When he used to cry I understood and it made me very emotional. I studied it as though it were a subject. Eric introduced me to things like Joe Turner and Joe Williams. I tried to convert my piano playing style by playing like Albert Ammons and that stride piano style. What I was very good at was being in a group so I became, in a sense, Eric’s translator, and tried to form a group to do this all this all with. I didn’t know I was doing it consciously but that’s how it eventually ended up”.
Eric Burdon: “He was the only guy I knew who could play the Ray Charles lick on ‘What’d I Say’ properly”.
Van Alan Price Combo naar de Animals
De ontmoeting van Alan Price en Eric Burdon pakte goed ut. Het tweetal ging door. Bassist Chas Chandler kwam erbij.
Price: “Eric had a group called the Pagans before we formed this one. I had met Chas Chandler, who was much more of an organized hustler. He had his band and his gigs and kept it moving. He had a group called the Kon-tors.
We managed to get work and played every hit in the book, for very small money. I got very bored with all of this and I’d always had a dream of being a jazz player because I’d always enjoyed jazz. I like the fiery kind of thing like Oscar Peterson. And I liked Thelonious Monk because it was angular and Lionel Hampton because it was exciting”.
Vanuit Newcastle ging Eric Burdon weer eens op pad, deze keer naar de Britse hoofdstad: om te verkennen wat er op muziekgebied aan de hand was. Terug in zijn thuisstad ging hij zingen met het jazz-trio waarvan Alan Price de leiding had.
Het trio trad op in clubs die eigendom waren van Mike Jeffrey (1933-1973). Die stelde voor om van de jazz naar de blues over te stappen. Dat was het begin van het het Alan Price Combo, dat om commerciële redenen zijn naam veranderde. ‘The Animals’ zou beter passen bij de tijdgeest.
Eric Burdon legde uit hoe ze aan die naam gekomen waren: “There was a gang. They got together on weekends and went around from 80 to 100 strong. We joined them from time to time. We were musicians and they loved us. They had a leader who was called Animal Hog. John Steel and I, in particular, worshipped him. His name was kicked around a lot. One night when we were sitting around having a pint after a show and we needed a name, we came up with the Animals, after him”.
De groep had veel te danken aan musicus Graham Bond (1937-1974), die de Animals in Newcastle zag spelen. Graham zorgde voor een entree in Londen. Ze mochten wel eens optreden in plaats van de Yardbirds en de Stones als die verhinderd waren.
In 1964 verscheen hun single ‘Baby let me take you home’ op het Columbia-label, gevolgd door ‘The House of the Rising Sun’, hun internationale nummer één hit. In beide gevallen werd Alan Price nadrukkelijk als arrangeur op het etiket afgebeeld, evenals Mickey Most als producer.
De jongelui uit het noorden van Engeland moesten er nog aan wennen dat ze ineens idolen waren en dat terwijl ze soms niet meer deden dan de liedjes van bluesartiest John Lee Hooker (1917-2001) vertolken, zoals ‘Boom Boom’. Meisjes van een jaar of elf begonnen te schreeuwen als ze het podium op kwamen.
De verslaggever van Goldmine kreeg te horen: “People tried to think of us as Beatles and we never even met the Beatles. But if those girls who were screaming knew what we’d do to them if we got a hold of them, they would’ve been screaming for a different reason”.
Mickey Most
Mickey Most (1938-2003) had een grote rol in hun loopbaan gespeeld. Wat vonden ze anno 1983 van hem, bijvoorbeeld als producer?
“We did all the work and he looked. He was there at all the sessions. He was a good picker, he picked songs well. But he wasn’t an engineer or a producer. He was the first of the new wave of concept men in the ’60s. A puppet king. We sort of fell for his line: ‘We’re in this together, lads’”.
Natuurlijk werd er ook teruggekeken op ‘House of the Rising Sun’. Volgens Chas Chandler had Most niets met dat nummer. Het kostte de groep nogal wat overredingskracht om het in een studio te mogen vastleggen. Maar het pakte goed uit. Most draaide om als een blad aan de boom. “The day after we recorded it, he rang us back and said it was the single”.
Burdon: “We were playing it on a Chuck Berry tour we did and all the kids came away from the tour remembering that song. We recorded it mid-tour. We did it in one take, they pressed it and shipped it, those fans bought it and it had initial impact. Then we did Ready Steady Go [op televisie]. The radio wouldn’t play it, but on Saturday morning it was a hit. The next week it was number one all the way”.
Vertrek van diverse leden
De groep bleef niet lang bij elkaar. Het leven van een popster had met name bij Alan Price ongewenste consequenties. “I was tired and confused. I was the first to give up the struggle between the demands that were made on us and what we were trying to experience.
We were really enjoying what we were doing before. Then when we turned professional and had a major success, demands were made on us and they never took into account what we felt, or what we wanted to play, or even what our ideas were. Decisions were made on our behalf without our even knowing about it.
It had a castrating effect. If you start in music because you want to express yourself, and all of a sudden you’ve done the hard part and you’ve got that, and you’re still not allowed to express yourself... it’s like when people get married and start out and want a house. They get it and fill it with furniture and then they sit down and say to the walls, ‘Talk to me’.
That’s what I felt like: a guy in this band who’d gone through all this shit and made number one, and I still wasn’t happy at all. It went on, and all we did was gigging and gigging and I hated it. It might have been because of my conception of what being a professional musician was. So I bailed out at the first available opportunity”.
Drummer John Steel maakte zich druk over de verdeling van de inkomsten: “We never seemed to have a lot of money. I remember once coming out of the Ready, Steady, Go! studios and wondering if I was going to be able to catch the tube home. Then Mickie Most drove up in his first Rolls Royce, and he rolled down the window and said, ‘Can I give you a lift?’”
Dat was hem in het verkeerde keelgat geschoten. Weldra vertrok ook hij.
Chas Chandler
Ook de gitarist (Hilton Valentine) en de bassist hadden er al snel genoeg van, zeiden ze tegen de redacteur van Goldmine. Bij Chas Chandler was zijn ontdekking van Jimi Hendrix doorslaggevend geweest, vertelde hij in 1983.
Zijn beslissing was niet uit de lucht komen vallen. Al lange tijd zat hij erover te denken om de Animals te verlaten. Een vriend had hem getipt om eens een naar een nog onbekende artiest te gaan luisteren. “He said I had to see this guy. So I went the next afternoon and he was playing a showcase with a couple of guys he’d just met”.
Naar eigen zeggen had Chas een liedje in zijn hoofd, waar hij iets mee wilde doen. “I had just heard a record by a guy named Tim Rose, called ‘Hey Joe’. I decided when I got back to England I was going to find someone to record the song and when I went to see Hendrix that day, the first song he was playing was ‘Hey Joe’”. De bassist besloot om Jimi mee naar Engeland te nemen.
Hendrix trad niet alleen op. “He was playing with this young runaway named Randy California. He wanted me to take Randy to London as well, but he was just a 15-year-old runaway, so I couldn’t quite get him a work permit. So we just went to England and started looking for musicians to form a band. I stopped working with Jimi about a month before he started Electric Ladyland, intending to drop out for awhile”.
Op het moment dat de wegen van Hendrix en Chandler uit elkaar liepen, kwam hij in aanraking met Slade. “I walked into a club one night and they were playing. A friend of mine had told me I ought to see the band so I did”.
Voor de tweede keer schoot Chandler raak met een ontdekking. In Europa was veel succes voor Slade weggelegd. Maar in de VS deze keer niet, hoeveel moeite hij en de artiesten ook deden. Het wilde maar niet lukken.
Chas Chandler: “America was going through some hard times then, don’t forget, and had lost its sense of humor. From Vietnam to Watergate. But everywhere else they were huge. At one time in Australia, they were one, two, three, four and five on the singles charts, and one, two, three on the albums charts. They had a song called ‘Merry Christmas, Everybody’ that was number one for eight months; it was still up there in August!”
Chandler hield het twaalf jaar vol om Slade te managen en hun platen te produceren, liet hij in Goldmine afdrukken.
Eric Burdon over zijn verblijf in Californië
De redacteur van Goldmine wilde graag weten hoe het Eric Burdon vergaan was na zijn verhuizing van Engeland naar de Amerikaanse westkust. Waarom was hij überhaupt die kant op gegaan?
Als je de zanger mocht geloven, was de reden heel eenvoudig: “It was warm. I felt at home in California”. Het zou niets van doen hebben gehad met de hippie-beweging daar in die tijd. “I made a lot of friends there but I was never really part of the Frisco scene. I just passed through it”.
Eric had wel volop herinneringen aan het Monterey-popfestival dat er in die tijd plaatsvond. “I remember a lot about it. For me, it was like religious festival in a way. It was a true high point of the ’60s vision of having a music/religion festival. You had Ravi Shankar coming out and telling everybody to put out their joints and they did. They stopped doing the one thing that they’d come there to celebrate.
I didn’t really get a chance to see too much of the festival because I was involved checking out what was going on in the hotel. But I went out front for Otis Redding and it was very emotional because he’d just gotten into the black power thing and here he was in front of a white audience. I understood what he was going through. When he was on it was pouring rain. And Hendrix was unbelievable”.
Drugs
Eric kwam zelf nog eens terug op de flower power beweging in 1967. “I hear this jive all the time about being part of flower power, but yeah, sure, I hung out in Haight-Ashbury and dropped a lot of acid like a lot of people did. There were periods when it sort of flopped over into recording”.
Maar als de nieuwe Animals moesten optreden zouden ze ‘nuchter’ geweest zijn. “In our live gigs we stayed true to being a rock ’n’ roll. The band. We played loud, psychedelic rock ’n’ roll. The bands were quite good”.
In de studio was dat kennelijk niet altijd het geval. “It got carried away when we got into the studio. Who doesn’t, you know? There’s photo of me lying on the floor of the recording studio with the microphone cord strangling me, among Barry Jenkins’s drum kit, which was destroyed. And I thought it was supposed to be peace, love and brotherhood”.
Eric dacht dat hij het wel een flinke tijd zou uithouden daar. Waarom zouden ze werken als ze ook van het leven konden genieten?
Eric: “We just started smoking a lot of dope and said ‘This is better than working’. We all looked in our pockets and said we had enough money to buy dope for the next year so we got a big house in Belair and we laid back and smoked bales of it. We made home movies and had a lot of laughs. I stayed in Laurel Canyon and did naughty things until I ran out of money”.
Een vriendin bracht hem opnieuw in contact met de muziekbusiness. “ I was living with this chick and I started her making pillowcases for both of us to survive. She walked into a record company with one of her pillowcases and my name came up and the guy she talked to happened to be Jerry Goldstein. He had a band called Nite Shift who were looking for a new singer and we got together and called it War”.
Volgens Eric was War (met de hit ‘Spill The Wine’) nooit een serieuze zaak geweest. “I never intended to be with War for too long. That’s why it was Eric Burdon and War. As soon as I heard their own music evolving in the studio I realized it was time for me to move over. What held me there that long was that the people who put War together supposedly had a Jimi Hendrix movie and they told me if I put War together and had a million selling record, I could have the movie. But it turned out they didn’t even own it”.
Eric had nog met Hendrix opgetreden, zei hij. “He came down and jammed with War on a Monday night and on Wednesday night that was it. That broke my nerve, it broke my belief in the business and in everything and everybody”.
Eric speelde niet alleen met War, maar ook met bluesartiest Jimmy Witherspoon. Ze maakten tevens een album. “I was hanging out in L.A. getting stoned and I ran into Jimmy and he said ‘Let’s make a record together’. We played a lot of gigs together for the prisons in California”.
Het was geen positief beeld dat Eric Burdon schilderde van zijn verblijf op de West Coast. Toen hem gevraagd werd om het hoogtepunt ervan te benoemen, reageerde hij als volgt: “There weren’t any highlights. The highlight will be the book I started then, if I ever complete it. I wrote about being out there in the ’70s on the road while most people stayed at home. It was hell on the road but I got some good stories out of it”.
Geen wonder, dacht ik toen ik het las. Het werd tijd om de Animals weer bij ekaar te brengen. Dat gebeurde eerst met ‘Before We Were Rudely Interrupted’ en in 1983 met ‘Ark’.
Animals weer bij elkaar
Halverwege de jaren zeventig wisten de originele Animals elkaar weer te vinden.
Drummer John Steel verklaarde dat het niet helemaal van harte gegaan was. “Circumstances were that I was working with Chas, and Eric came over to Europe for the first time in a while. Alan happened to be free. I think it was the head of Polydor Records who dropped the idea and it took root. We got Hilton in from California and borrowed the Rolling Stones’ mobile (recording studio). But nobody was committed to going out and promoting it so we made it and flung it out there to see if anybody would buy it and then went back to what we were doing before”.
Uit de woorden van Steel kon je opmaken dat de tweede reünie een serieuze popging was om nieuw leven in de Animals te blazen. Eric Burdon leek de drijvende kracht te zijn. De zanger was verantwoordelijk geweest voor het nieuwe repertoire, hoorde Tamarkin uit de mond van de drummer. Eric was tevens de instigator van een nog op te nemen video, zoals een clip in die tijd genoemd werd. Bovendien wilde die een of meer optredens gaan verfilmen.
Burdon: “I wanted to film the New York concert but it didn’t come together in time. But also realized we should wait until later in the tour when the band had fused together more and the material had been expanded upon. We were up against time with this last album; I was still writing as we were going to tape. I’m happy with the result though”.
Animals in 1983
In het interview naar aanleiding van het nieuwe Animals-album ‘Ark’ was vooral aandacht geschonken aan het verleden van de Animals. Zo gaat dat wel vaker. Artiesten tonen zich lang niet altijd bereid om in gesprek te gaan met journalisten. Maar als ze van zich willen laten horen omdat ze weer bij elkaar gekomen zijn, voor een nieuw album en een serie nieuwe concerten, dan moeten ze wel. Zo ging het ook in 1983 toen de Animals opnieuw aan de weg wilden timmeren.
Uitgesproken succesvol was ‘Ark’ niet. De elpee kwam in de VS niet hoger dan 66 in de album hitlijst van Billboard. Single ‘The Night’ kwam tot 48 in de Hot 100 van hetzelfde vakblad. Meer zat er niet meer in.
Wie anno 2025 de Animals ter sprake brengt, verwijst in eerste instantie nog steeds naar dat ene nummer ‘House of the Rising Sun’ uit hun begintijd. Anno 2005 werd dat door de luisteraars van radio 2 nog uitgeroepen tot beste nummer uit de jaren zestig – vóór ‘A White Shade of Pale’ (Procol Harum) ‘en ‘Nights in White Satin (Moody Blues). In de top 60 van de jaren zestig waren ze met vijf nummers geklasseerd. In de meest recente top 2000 staat die uitvoering op 147. Alle andere voormalige successen zijn geleidelijk aan uit de lijst weggevallen.
Harry Knipschild
10 juni 2025
Clips
* Animals, House of the Rising Sun, 1964
* Animals, Before we were so rudely interrupted, 1973
Literatuur
‘Animals op wereldtournee’, Leidsch Dagblad, 8 april 1983
Moea Armstrong, ‘The Animals’ over optreden in The Venue, 23 juli 1983, Music Week
Tjerk Lammers, ‘’I’m Crying’, Oor, 24 september 1983
Jeff Tamarkin, ‘The Animals’, Goldmine, 1 oktober 1983
‘The House of the Rising Sun’ beste uit de jaren zestig’, Metro, 24 februari 2005
Harry Knipschild, ‘Britse rhythm & blues van de Animals’, website Harry Knipschild, 7 november 2019
- Raadplegingen: 403